PrintversieDRESdeel2

TERUG NAAR ARTIKEL

EEN BEWEERDE UFO-CRASH IN 1953 EN HET BEGRAVEN DAARVAN NABIJ GARRISON, UTAH, USA

DEEL 2

Vertaling: Paul Harmans november 2005

Voorwoord ufowijzer
Dit is een prachtig voorbeeld van hoe de Amerikaanse overheid een geheime locatie in het volle zicht weet te verbergen, ten minste totdat Linda Moulton Howe er aandacht aan ging besteden, nu zullen hele hordes schatgravers zich richting de locatie gaan begeven en het hele terrein omspitten. Of er werkelijk een UFO ligt begraven is twijfelachtig gezien de grootte van het gebied, maar het is een prachtig mysterie en dus vind je het in twee delen op ufowijzer.

INTERVIEWS

Steve Jones: (Instructeur op het gebied van computersystemen in Dixon, Californië. Hij reed samen met Linda Moulton Howe op 16 juli 2005 naar de DRES-faciliteit.)
Ik denk dat het een beveiligde plek is en ik kan je vertellen dat het daar alles van weg heeft. Het heeft de gehele uitrusting ervoor, ik bedoel, dergelijke richtantennes duiken niet zomaar op in het midden van een klein onderzoeksstation van de boswachterij, allemachtig!, dit is in feite de basis van een satelliet overdrachtsstation.

Linda Moulton Howe: En hoe zit het met het feit dat deze plaats tot leven kwam na 9/11?

Steve Jones: Deze plek kwam na 9/11 tot leven. Drie of vier dagen later, wij waren hier op de droge meerbodem en de plaats was verlicht als een kerstboom! In elk gebouw waren de lichten aan.

Steve was verrast bij het ontdekken van nieuwe zonnepanelen, nieuwe deuren, nieuwe sloten, nieuwe antennes, grote ventilatiekokers en andere tekenen die erop wezen dat de schijnbaar verlaten en vervallen plek iets in het volle zicht verborg.

Steve bij de zonnepanelen: Waar we hier naar kijken is een opstelling van brandnieuwe zonnepanelen die hier in the middle of nowhere zijn geïnstalleerd. Om je een idee te geven van de kosten, elk van de panelen meet ongeveer 50 bij 125 cm. Die kosten per stuk zo’n 1500 dollar. Met andere woorden elk deel van deze samengestelde opstelling kost ongeveer 50.000 dollar en bij elkaar dus zo’n 100.000 dollar aan zonnepanelen die zijn opgesteld te midden van deze faciliteit, mijlen van de bewoonde wereld, waarom?

Foto 16

Steve op het voorportaal met een nieuwe deur en een nieuw slot temidden van de afbladderende verf: Op de luchtfoto’s die van deze plaats zijn gemaakt staat de plek van de impact in de meerbodem centraal. Ze hebben ze in een rasterpatroon gemaakt op 11 juni 1953, ongeveer 90 tot 125 kilometer vanuit dit centrale punt en dat is voor mij een aanwijzing dat zij zeer veel interesse hadden voor wat er op deze speciale plek gebeurde. Dat intrigeert mij. Ik dacht dat er wel een verband moest zijn tussen deze plek (DRES) en de plaats van impact (driehoekige vorm).

Foto 30

Linda Moulton Howe: Wat denk jij dat het sterkste bewijs is dat er wellicht een buitenaards voertuig ligt begaven onder die droge meerbodem?

Steve Jones: Bijvoorbeeld de grootte van de impact. Als je kijkt naar de luchtfoto’s waarvan ik sterk het vermoeden heb dat ze genomen zijn door de Amerikaanse luchtmacht omdat het daar veel van weg heeft. Deze foto’s meten 60 x 60 cm. En het zijn apart genomen foto’s afgedrukt op oude stijl fotopapier en ze zijn niet aan elkaar geknipt en geplakt. Ik heb eerder luchtfoto’s gezien, al in de jaren zestig en ik weet hoe ze eruit zien. Ik heb in de tachtiger jaren persoonlijk het gebied van een crash van een B-52 gezien, welke naar beneden kwam in Sacramento, Californië. Ik weet hoe een dergelijke plek eruit ziet. Maar dit hier was geen vliegtuig. Wat het ook was, het was zeer groot. Ik vermoed dat het een gladde, ronde onderkant had en toen het hier onder een hoek naar beneden schoof de droge meerbodem op, het een ravage aanrichtte. Het regende werkelijk massale wrakstukken in het vooruit gelegen veld. Ik heb naar de terra server beelden gekeken, je kunt naar de terra server gaan en naar deze impactplaats kijken en het is niet echt veranderd gedurende 50 jaar.

Foto31 en 23
Links: Een satellietbeeld van het United States Geological Survey Terra Server van de driehoeksvorm in DRES meerbodem, genomen op 20 juli 1997.
Rechts: Een luchtfoto van de driehoekige vorm genomen op 11 juli 1953.
De afmetingen van de driehoek zijn 1300 bij 800 meter.

Linda Moulton Howe: Waarom is het driehoekig van vorm?

Steve Jones: Waarom het driehoekig is? Mijn idee is dat het te maken heeft met de vorm van het voertuig dat de manier en hoek van de impact bepaalde, de wijze waarop het de meerbodem raakte was de oorzaak van het gevormde driehoekige patroon.

Wat betreft de luchtfoto’s, die waren voor inlichtingendiensten gemaakt dat is duidelijk te zien aan de wijze waarop ze genomen zijn. Dat maakte echt indruk op mij en ik dacht: ‘waarom zouden ze al die inspanningen doen om juist dit afzonderlijke gebied te documenteren en te observeren? Het ligt in the middle of nowhere! We zitten hier in een vallei die mogelijk een van de meest verlaten plekken in de Verenigde Staten is. Deze vallei meet 200 bij 40 kilometer, er zijn slechts twee boerderijen in deze buurt. Je moet 90 kilometer reizen om een ander persoon te ontmoeten.

In het midden van deze vallei ligt dit kleine dorp waarin wij nu zitten en in 1933 is gebouwd als een CCC-project en het een proefstation van de Amerikaanse boswachterij werd. Maar nu, gebaseerd op een logboek, blijkt dat er militair inlichtingenpersoneel naar deze plek komt, waarom? Ik bedoel, dat roept toch grote vragen op.

Inwoner van Baker beschrijft de nachtelijke crash in de beginjaren van 1950.
Als je met de locale bevolking hier praat dan blijkt dat die weten dat er hier iets gaande is. Ik heb iemand geïnterviewd die woont in een klein dorpje zo’n 30 kilometer van hier en die vertelde dat hij, toen hij 12 jaar oud was, midden in de nacht ontwaakte uit zijn slaap. Hij plaatst die gebeurtenis rond 1953. De lucht lichtte op en de grond schudde gedurende 15 minuten. Het zorgde voor doodsangst bij zijn moeder, zij dacht dat het het einde van de wereld was. Er was iets gebeurd daar buiten.

Foto 3

Vermeende UFO-getuige, Bart Wright, woonde in 1953 in Baker, Nevada.
In 1953 woonde een jongen met de naam Bart Wright, tezamen met zijn uitgebreide familie bestaande uit een dozijn broers en zusters, op de buitengebieden van Baker. Baker, Nevada is een kleine gemeenschap die ligt op ongeveer 45 minuten rijden vanaf DRES. In 2001 was Lex Leonard de manager van The Outlaw Bar in Baker. Hij huurde Bart Wright in als barkeeper. Bart vertelde Rex over een spookachtige herinnering die hij heeft van rond 1953.

Rex Leonard: (20 juli 2005) Het was donker en dat ding vloog over de vallei en landde aan de andere kant van de berg, dus dat is waar Steve (Jones) naar de crashsite keek.

Linda Moulton Howe: Beschreef hij iets over de kleur?

Rex Leonard: “Ik geloof dat hij zei dat het een soort doordringende blauwe kleur was, zoiets als een elektrisch licht, weet je? Ik herinner mij dat hij vertelde dat hij nog jong was toen hij dat zag. De tijd, de datum was 1953 en ik denk dat dat wel samenvalt met het object van Steve Jones dat landde of neerstortte op de droge meerbodem aan de andere kant van de bergen en waar Bart als 12 jarige jongen getuige van was. Het was een helder licht en toen het de meerbodem raakte beefde de grond en mogelijk rende hij naar zijn moeder. Ik geloof dat hij ook vertelde dat er na die gebeurtenis mensen van de overheid rond gingen om met de bewoners van deze vallei te praten.”

Eén van de vierde generatie bewoners van het stadje Garrison dat het dichtst bij DRES ligt, is de 90 jarige Ladd Davies. Hij vertelde Rex Leonard dat lang geleden, terwijl Ladd tijdens zonsopgang buiten was, hij een UFO op niet meer dan 100 meter afstand zag. “Het maakte absoluut geen geluid en terwijl het voorbij vloog zag hij dat de kleur zwart was alsof al het licht erin geabsorbeerd werd. Ladd vertelde dat het leek alsof je in het oneindige keek als je er naar keek.”

Geologisch onderzoek in augustus 1999 met ultrasone golven en magnetometer
Steve Jones wilde weten of hij enig bewijs kon vinden van een groot, begraven object binnen de driehoeksvorm in de meerbodem. Dus huurden hij en zijn collega Les Velez een geoloog in, Lamont Sorensen. Mr. Sorensen bekeek in dienst van zijn bedrijf LGS Geophysics Inc. de luchtfoto’s van de vreemde driehoekige structuur en onderzocht twee uiteinden van de driehoek met een magnetometer en ultrasone golven. Het rapport van mr. Sorensen had als titel: ‘Resultaten van Geofysisch Onderzoek, Omgeving van Desert Range Experimental Station, Baker, Miljard County, Utah.

Foto32a 32b
Cover van het Geologische rapport van augustus 1999 betreffende het DRES driehoek onderzoek gedaan door Lamont Sorensen (overleden voorjaar 2005) LGS Geophysics Inc. Salt Lake City, Utah

Mr. Sorensen kon geen afwijkingen vinden in de uiteinden van de driehoek die werden onderzocht op aanwezigheid van een ondergrondse onregelmatigheid en wat wordt aangegeven in zijn diagram door de verticale rechte lijnen. Maar hij vertelde Steve Jones wel dat het driehoekige patroon, zo duidelijk vanuit de lucht, maar moeilijk te ontdekken op de grond, niet door de natuur was gemaakt. De driehoek was niet het gevolg van natuurlijke processen zoals een vloed of een meteoorinslag. Dus is de conclusie dat er een kunstmatig graafproces heeft plaatsgevonden, misschien om een groot object te begraven dat niet vervoerd kon worden.

Foto 33
Diagram van het onderzoek in 1999 met ultrasoon geluid en een magnetometer in de uiteinden van de driehoek.
Diagram getekend door Lamont Sorensen voor Steve Jones en Lester Velez.

Steve Jones: Ik ben met een veldgeoloog (Lamont Sorensen) hier naartoe geweest en hij had EG&G ultrasone testapparatuur. Hij was een aardoliegeoloog en hij vertelde mij dat dit geen vorm was die door een natuurlijke oorzaak ontstaat. We lieten hem de luchtfoto’s zien en we namen hem mee naar deze plek. Hij zei nogmaals dat het geen natuurlijk gevormde vorm was.

Linda Moulton Howe: Wat zei de geoloog over de kunstmatigheid van de driehoekige vorm?

Steve Jones: Hij vertelde mij dat het niet iets is wat ontstaat door het weer en ook niet door een meteoorinslag. Meteoren veroorzaken heel anders gevormde kraters. Het is niet ontstaan door een plotselinge overstroming van de droge meerbedding, het is gewoon niet op een dergelijke wijze ontstaan. We hebben verschillende methodes gebruikt. We zijn gestart met ultrageluid. We hebben magnetometers gebruikt en we hebben zelfs een gat gegraven om te zien hoever we konden komen voordat we op een harde laag of zoiets zouden stuiten. Het is een harde noot om te kraken, dat is het zeker. Ik denk dat de beste manier om het te doen is om gebruik te maken van thermisch infrarood. Door er overheen te vliegen en het infrarood te gebruiken om te kijken of er iets begraven ligt.

Ik bedoel, neem de logistiek uit die tijd, wat ze hadden om mee te werken? Als je een voertuig hebt dat bijvoorbeeld is gemaakt van titanium en je niet de plasmabranders of iets van dergelijke techniek hebt om het in stukken te branden en het weg te transporteren. Ik bedoel maar, dan is de enige optie om een groot gat te graven en het daar te laten.

Linda Moulton Howe: Steve, dus het kan zo zijn dat als er iets zo heel groots naar beneden kwam op die droge meerbedding nabij DRES, dat het wel begraven moest worden. Dan zouden ze dus de wetenschappers hierheen moeten halen en de scheikundigen en de metallurgen, omdat ze het nergens anders heen konden krijgen?

Steve Jones: Correct. Mijn gevoel is dat ze zowel een ondergrondse faciliteit moesten bouwen en onzichtbaar toegang moesten hebben om de lokale bevolking er niet over te laten praten. Logistiek was dat te doen. De inslagzone ligt ongeveer 5 kilometer vanaf DRES en dat is een faciliteit die perfect geschikt is om zoiets uit te voeren. De biologen die op DRES werkten, kwamen hier niet zo heel vaak. Alles wat de overheid moest doen was de toegang voor een tijdje afsluiten, een team wetenschappers hierheen brengen en onderwijl een ondergrondse tunnel graven om toegang te hebben tot wat ze begraven hadden. Logistiek gezien zou het mooi zijn, omdat ze het geheim konden houden, ik bedoel, je weet dat de Sovjets een oogje in het zeil hielden net zoals wij op hen. Alles wat hier gebeurde zou alarmbellen doen rinkelen. Zij wilden het graag onder de pet houden. Dit is perfect. Je hebt dit station dat is opgezet als een wetenschappelijk onderzoeksstation. Je kon ingenieurs, biologen en natuurkundigen hierheen brengen en ze onderdak geven in deze gebouwen en niemand zou er iets van denken. Ik bedoel, ze zouden het niet eens te weten komen.

Voormalige USAF C-141 piloot, 7 oktober 2005
Nu wil ik enkele fragmenten met u delen afkomstig uit een telefoongesprek wat ik had met een voormalige USAF piloot die mij om anonimiteit heeft gevraagd. Hij zegt over informatie uit de eerste hand te beschikken, opgedaan in 1993 betreffende een ondergrondse faciliteit onder het driehoekige patroon in de droge meerbodem, die via een tunnel verbonden is met de DRES gebouwen. Hij beweert ook eerstehands kennis te hebben van een 10 meter hoog en 50 meter breed ovaalvormig ‘buitenaardse voertuig’ dat neerstortte op die meerbodem en in 1953 werd begraven onder dat vreemde driehoekige patroon op de grond. Volgens de gepensioneerde luchtmachtpiloot lag het voertuig in de midden jaren negentig nog steeds daar onder de grond.

Linda Moulton Howe: Voor zover ik heb begrepen van Steve Jones was u lid van een bergingsteam?

Voormalige USAF C-141 piloot: Wel, bij de luchtmacht waren veel zaken waarover ik niet wil praten. Ik kan er niet over praten. Ze zullen me neerschieten.

Linda Moulton Howe: Hadden een aantal van die zaken te maken met het buitenaardse biologische wezens fenomeen?

Piloot: Je maakt het mij erg moeilijk, ik kan daar niet over praten. Laat ik het zo zeggen, ze waren niet van deze wereld.

Linda Moulton Howe: Wat houdt uw eerstehands kennis in betreffende de driehoekige vorm in de droge meerbedding, de vorm die staat afgebeeld op de foto’s die op 11 juni 1953 vanaf grote hoogte zijn gemaakt?

Piloot: Dat betreft een crash die voorviel laat in 1952 of vroeg in 1953. Ik kan mij niet meer de juiste datum herinneren, maar het stortte daar neer (de DRES-faciliteit in Utah) en niet bij Kingman. Zij hebben het daar begraven.

Linda Moulton Howe: Weet u zeker dat er een of ander buitenaards voertuig in dat gebied werd begraven, in dat driehoekig gevormde gebied nabij de DRES-faciliteit?

Piloot: Het vaartuig was 50 meter in diameter. Het was een ellipsvormig vaartuig van ongeveer drie verdiepingen hoog. Dat laad je niet even op een vrachtwagen om het te vervoeren. Zoiets kregen ze ook niet met behulp van een helikopter weg en het metaal waar het van gemaakt was, kreeg men met snijbranders niet klein. Dus ze moesten het ergens laten.

Linda Moulton Howe: Wat is de bron van uw informatie?

Piloot: (Lange pauze) Dat kan ik u niet vertellen.

Linda Moulton Howe: Wat deed onze regering eraan?

Piloot: Ze groeven een groot gat!

Linda Moulton Howe: Hoe deden ze dat?

Piloot: Met behulp van een groot aantal legerpersoneel met graafmachines. Ik bedoel ze groeven dagen en dagen lang. Het is lekker zanderig daar, dus het is redelijk te bewerken, met bulldozers en zo.

Linda Moulton Howe: Iets begraven dat drie verdiepingen hoog, dus op zijn minst 10 meter hoog bij?

Piloot: 50 meter.

Linda Moulton Howe: 50 meter in diameter, dat is behoorlijk groot.

Piloot: De helft ervan was al begraven toen het neerkwam, dus ze moesten nog eens half zo diep graven.

Linda Moulton Howe: En voor zover u weet ligt het daar, nu in oktober 2005, nog steeds begraven?

Piloot: Voor zover ik weet wel ja. Ik ben er in geen tien jaar meer geweest.

Linda Moulton Howe: Verbergt de DRES-faciliteit in het volle zicht inlichtingenoperaties in de vorm van ondergrondse voorzieningen die toegang geven tot het begraven voertuig?

Piloot: Daarvoor werd het gebruikt, maar het is nu buiten gebruik. Er waren enkele ondergrondse verbindingsgangen naar de plaats en het inwendige van het voertuig.

Linda Moulton Howe: Daar heeft u eerstehands kennis van?

Piloot: Ik heb zelf binnen het vaartuig gelopen.

Linda Moulton Howe: Weet u van welke soort buitenaardsen het voertuig was?

Piloot: Zij die afkomstig zijn van Zeta Reticulan.

Linda Moulton Howe: De grijshuidigen, met de verticale pupillen, de reptielenogen?

Piloot: Het zijn grijshuidigen, zo zou je ze kunnen noemen. Het zijn niet echt reptielenogen, maar oké, grote, ronde, zwarte ogen.

Linda Moulton Howe: Heeft u enig idee waarom die plek een grote driehoekige vorm laat zien, een onnatuurlijk patroon, waarom een driehoek?

Piloot: Wie weet? Deze mensen deden allerlei vreemde dingen.

Linda Moulton Howe: Met andere woorden die plaats waar het voertuig is begraven heeft wellicht voor een bepaalde reden een driehoekige vorm?

Piloot: Misschien om luchtvaartredenen, voor andere schepen die binnen komen en willen landen, dat is volgens mij het meest waarschijnlijke.

Remote Viewing door Joe McMoneagle 13 tot 15 oktober 2005
Ik (Linda) sprak met MJ-12 en UFO crash/bergen onderzoeker Ryan Wood over de DRES zaak en hij stelde voor dat ik de talentvolle remote viewer Joe McMoneagle van Intuitive Intelligence Applications in Virginia zou inhuren. Ik maakte een verzegelde enveloppe klaar met daarin slechts één kopie van de luchtfoto’s die op 11 juni 1953 waren gemaakt van de driehoekige vorm in de meerbodem bij de DRES faciliteit en de lengte- en breedtegraden van de driehoek. (113W 40’29.83” bij 38N 37’.) Later, toen het werk erop zat, werd de enveloppe naar mij teruggestuurd, ongeopend, met het plakband en de lijnmarkeringen in tact, die gescheurd zouden zijn als de enveloppe geopend zou zijn.

Joe’s eerste remote viewing schets op 13 oktober 2005 verraste mij. Hij tekende een driehoek en gaf te kennen dat de vorm in een woestijnomgeving lag en met de punt in de richting van bergen aan de horizon wees. En dat is zo.

Foto 34

Bij deze schets verschafte hij een getypte lijst van impressies:

DOEL: LH92850

1. Omschrijf svp doel.

2. Wat creëerde doel?

1. De volgende omschrijvingen zijn van toepassing: