De verkeerde kleuren van Mars
Vanaf het begin heeft NASA volgens eigen zeggen last gehad van het goed weergeven van de juiste kleuren op Mars. Dat bleek echter geen technische oorzaak te hebben, maar een politieke, iets wat NASA natuurlijk niet wil bevestigen. De eerste kleurenfoto die van Mars terugkwam werd kort daarna vervangen door een exemplaar waarvan NASA beweerde dat die de echte kleuren weergaf, namelijk alles in roodoranje tint. Op 20 juli 1976 landde de eerste Viking op het oppervlak van Mars. Dr Gilbert Levin had de leiding over de drie biologische experimenten die Viking zou doen om eventueel leven op Mars aan te tonen. Zijn zoon Ron was student en hielp in die zomer zijn vader bij NASA. Richard Hoagland was op die dag ook aanwezig om voor een paar miljoen lezers van een magazine en wat tv-journaals verslag te doen van de missie.

Rond 14:00 verscheen de eerste foto van de oppervlakte van een andere planeet op de vele kleurenmonitoren die in alle gebouwen van NASA stonden. Gil en Ron Levin zaten in de hoofdcontrolekamer waar tientallen monitoren stonden. Toen de eerste foto verscheen reageerde de technici en de mensen van de media enthousiast op een beeld dat onvergetelijk was, Mars in kleur! De foto toonde een Arizona-achtig landschap, een blauwe hemel, bruinrode woestijngrond en grijze rotsen met groene vlekken. Gil zei tegen zijn zoon: “Kijk eens naar dat landschap, het lijkt op Arizona!”

Twee uur nadat die eerste foto op de monitoren was verschenen, dook er een techneut op die van monitor naar monitor ging en die ‘bijstelde’ waardoor een gelijkmatig roodoranje lucht en landschap ontstond. Even later volgde Ron de man en stelde de monitoren weer bij naar de normale stand. Nog wat later werd Gil Levin opgeschrikt doordat iemand naar zijn zoon schreeuwde, hij keek op en zag dat het niemand minder was dan de Vikingproject manager zelf, James S. Martin, Jr. Hij wilde weten wat er aan de hand was, hij had Ron de monitoren zien bijstellen en hij liet Ron weten dat als hij dat nog één keer zou doen, hij terstond uit het JPL gegooid zou werden, en wel voorgoed. Hij kreeg daarna de opdracht om samen met een andere technicus de monitoren weer terug te zetten op de rode stand.

Gil levin zocht een tijdje later het fototeam van JPL op dat belast was met de controle van de foto’s en hij vroeg waarom dat bijstellen was gedaan. De technici vertelden dat ze opdracht hadden om de monitoren bij te stellen omdat volgens de hoge pieten de originele kleuren van Mars rood waren. Waarom de rode strepen van de Amerikaanse vlag op de Marslander daardoor van rood naar paars veranderden werd afgedaan met de opmerking dat dat kwam door de overvloed aan rode kleur van de Marsatmosfeer.

Hoagland kan zich goed herinneren dat de eerste foto van Mars zo prachtig was en dat het daarna werd bijgesteld naar rood. Hij neemt het zichzelf nu nog kwalijk dat hij daar toen niet meer vragen over heeft gesteld, “Maar,” zegt hij: “Het was 1976 en iedereen had toen nog het volste vertrouwen in NASA.”

Wetenschappelijk is het ook niet hard te maken dat Mars een rode lucht en atmosfeer heeft. Elke gasvorming op een planeet, ook die waaruit de atmosfeer op Mars bestaat, zorgt nu eenmaal voor een blauwe lucht. Dat wijzen overigens de foto’s van ESA en van de Hubble telescoop ook uit. Maar NASA vond dat Mars een rode lucht moest hebben en blijft dat vinden, de planeet heeft nu eenmaal de bijnaam ‘de rode planeet’ en het valt het grootste deel van de mensheid en de complete mainstream media dus niet op dat het anders is. Rood geeft ook het idee van een levenloze planeet, een vijandige omgeving voor zelfs maar de kleinste bacterie of grasspriet en dat is exact zoals NASA wil dat wij denken.

Natuurlijk, alweer ontkennen de machtige NASA officials in alle toonaarden dat men kleuren heeft aangepast en dat ze dat nu nog doen. Maar Hoagland en zijn team hebben een paar objecten opgezocht waarvan men heel exact weet wat de kleur is. Onder andere de ronde airbags die om de laatste Marslanders Spirit en Opportunity zaten voor een zachte landing. Die airbags zijn helder wit, maar op de foto’s van vlak na de landing op Mars zijn ze opeens oranjerood. Op de website van JPL worden de airbags voordat ze de ruimte ingaan ook wit weergegeven en in vergelijking met de andere objecten eromheen, een gereedschapskist en de arm van een techneut, blijken de kleuren te zijn zoals ze zijn en die van de airbags is: WIT!

In het boek vind je nog veel meer feiten die klinklaar aantonen dat NASA zacht uitgedrukt, de ‘kluit belazert’ en de kleuren weloverwogen aanpast.
http://www.enterprisemission.com/colors.htm

Andere afwijkingen op en in het Marsoppervlak
In het boek Dark Mission worden nog meer vreemde zaken besproken die op de foto’s van NASA, gemaakt van het oppervlak van Mars, worden aangetroffen. Ieders hart gaat sneller kloppen bij het zien van dergelijk afwijkingen, zoals de mijlenlange wormvormige tunnels geschraagd door ribben die door en onder het oppervlak lopen, de verweerde en versleten boomstammen, de rechthoekig gevormde stenen, de voorwerpen die doen denken aan versteende zeesterren en schelpen, enz. enz. De mensen bij NASA die beschikken over gezond verstand zien dat soort zaken natuurlijk ook en zullen het beslist roerend met iedereen eens zijn die zegt dat dergelijke vondsten meer onderzoek waard zijn. De officiële reactie van NASA is echter dat het geologisch niets voorstelt en dat de vormen gewoon een product van de natuur zijn. Maar je kunt logischerwijze wel aannemen dat ze wel beter weten, alleen willen ze niet dat wij dat ook snappen.

Kleurenfoto opzoeken

Op één zo’n foto zien we een voorwerp liggen dat lijkt op een klein hertengewei of de schedel van een klein diertje, de vorm heeft ook wel iets weg van een konijn. NASA zag er niets in en reed met de wielen van de Marsrover over het object zonder het een tweede blik waardig te gunnen. Zo doet NASA dat, je vraagt je af wat ze nu eigenlijk wel willen vinden dat een onderzoekje waard is?

Hoe laat NASA een ‘konijn’ op Mars verdwijnen? Door er overheen te rijden!
http://www.enterprisemission.com/images/LAxpo/10.jpg

http://www.enterprisemission.com/spirit2.htm

Het vreemde NASA-gedrag is van alle tijden
Toen de Marsrover ‘Spirit’ op 3 januari 2004 op de Marsbodem landde, toonde één van de eerste hoge resolutie kleurenfoto’s een mysterieuze plak van ‘iets’ dat nog geen meter van de rover aflag. De nickname die het wetenschappelijke team bij NASA aan deze plak gaf was: ‘Magic Carpet’ (vliegend tapijt).

Toen de Spirit een paar dagen later van zijn landingsplatform af kon, en klaar was voor het uitvoeren van zijn taken op het oppervlak van Mars en het magic carpet met zijn unieke verzameling instrumenten kon onderzoeken, kreeg de rover het commando zo snel mogelijk een honderd meter de andere kant op te rijden, naar de Bonneville krater. Het mysterie van het magic carpet werd letterlijk achtergelaten om nooit opgelost te worden. De mogelijke aard van het magic carpet kon volgens veel deskundigen buiten NASA wel eens modder, klei zijn, maar NASA heeft liever niet dat zoiets verondersteld wordt, de Rode planeet moet en zal volgens NASA voor de gehele wereldbevolking op een dode planeet lijken en water was er ooit wel, maar mag er nu niet meer zijn en dus bestaat er ook niet zoiets als blubber. Het blijft helaas een onbeantwoorde vraag waarom dat niet mag.
http://www.enterprisemission.com/spirit2.htm

De absolute Eye-opener!
Voor hen die na dit alles nog niet kunnen of niet willen geloven dat NASA een heel ander doel voor ogen heeft en niet zit te wachten op de bevestiging dat er mogelijk leven op Mars was, het volgende: Het is iets waar ik mij bijzonder kwaad over maak en dat mij, nadat ik al meer dan 400 bladzijden in het boek had gelezen, alsnog versteld deed staan van zoveel stompzinnigheid of van welbewuste schofterigheid van de kant van NASA. Onderstaand voorbeeld laat duidelijk zien dat NASA inderdaad een heel andere agenda heeft dan wij denken. Ik verzamel fossielen en als ik ergens loop en ik zie een berg stenen, dan tracht ik altijd even de tijd te nemen om er eens goed naar te kijken, in de hoop iets bijzonders te ontdekken. Waarom ik over fossielen begin? Lees en huiver:

Op 25 januari 2004 landde de tweede Marsrover ‘Opportunity’ in een kleine krater op Mars om daar, naast andere taken, boringen in de bodem te verrichten. De eerste taak van de Marsrover was gedetailleerde close-up foto’s te maken van de nog niet aangeraakte rotspartijen en dat deed men met een B&W microscopische CCD camera, bevestigd aan de arm van de rover. Eén van die foto’s onthulde een verbazingwekkend beeld: een mogelijk Marsfossiel!

Op basis van deze foto hebben zowel experts als amateur-paleontologen (allemaal van buiten NASA natuurlijk) hun commentaar gegeven en allemaal zien ze het als een zeer grote waarschijnlijkheid dat dit inderdaad om fossiele resten gaat van leven dat ooit op Mars bestond. Je zou dus denken dat zeker de experts bij NASA verrukt en verrast waren en er eens goed voor zouden gaan zitten om dat beter te bekijken en de rover de opdracht te geven om vanuit verschillende hoeken nog een paar foto’s van het bewuste stukje rots te maken. Mis, er werd geen commentaar op gegeven, men negeerde het beeld zoals men al vele tientallen jaren de vreemde ontdekkingen die men in het heelal en op de planeten deed negeerde of wegredeneerde met nietszeggende frasen. Natuurlijk kan alleen duidelijk worden of het om een echt fossiel gaat, als er daadwerkelijk mensen op Mars aankomen. Je zou dus verwachten dat de plek van het fossiel exact in kaart werd gebracht zodat een eventuele astronaut het in de toekomst kan uithakken en mee naar de aarde kan brengen.

Maar wat deden de wetenschappers van NASA (misschien in opdracht van een occulte vrijmetselaarsknurft die boven hen stond)? En velen zullen net als mij een vloek uiten als ze horen wat NASA ermee uithaalde. NASA liet na het zien van de foto, de slijpkop van Opportunity vlak boven de vondst brengen en sleep het mogelijke fossiel van de rots, ze slepen Godver….. misschien wel het beste bewijs voor vroeger leven op Mars finaal weg! De slijpkop veranderde in korte tijd het mogelijke fossiel tot een hoopje gruis en stof, ze slepen recht door de zeer bijzondere vondst en vonden het niet nodig om de rover 10 centimeter te verplaatsen en daar te slijpen. Dat is een moedwillige vernieling van iets waarvan je zou verwachten dat het de ultieme vondst van een ruimtevaartorganisatie is die op een verre planeet onderzoek verricht.

Als je op aarde zonder toestemming een gebied binnengaat waarvan bekend is dat er belangrijke fossielen liggen en je hakt er zomaar een fossiel aan bonken, dan wordt dat gezien als een misdaad en krijg je daar gevangenisstraf of een fikse boete voor. Als NASA op Mars iets vindt dat verdomd veel weg heeft van een fossiel en dus vele en vele malen waardevoller is dan alle aardse fossielen bij elkaar, en NASA slijpt het hele geval zo snel mogelijk naar de filistijnen, dan is er geen wetenschapper, geen politicus en geen mediafiguur die daar binnen de kortste keren trammelant over maakt en een paar zeer indringende vragen gaat stellen aan de leiding van een organisatie die alleen kan bestaan bij de gratie van miljoenen belastingbetalers. Hoe stom zijn wij eigenlijk met z’n allen, dat we NASA nog geloven ook???

Hoagland en Bara schrijven als antwoord op deze welbewuste vernieling:

NASA was bij deze missie op zoek naar het 100% bewijs dat er ooit vloeibaar water op Mars stroomde. Nu kan elke leek je aan de hand van de vele foto’s van het oppervlak van Mars (ook die al genomen zijn in de jaren ’70) verzekeren dat al die geulen en bassins duidelijk en ongetwijfeld zijn veroorzaakt door vloeibaar water dat met grote snelheid over de planeet stroomde ten tijde van de catastrofe, waarbij het meeste water uiteindelijk van Mars verdween. Maar goed, de wetenschap wil het echt duidelijk hebben en dat is hun goed recht. Maar als je dan tijdens dat onderzoek naar water, opeens stuit op fossielen (en er zijn meerdere foto’s waarop dergelijke intrigerende zaken zijn te zien) dan vermorzel je die als wetenschapper blijkbaar, want het is niet waarnaar je op zoek bent en je vraagt je niet af, dat als het werkelijk een fossiel is, hoe het zonder water ooit heeft kunnen leven. Het is alsof de brandweer bij een pand komt waar aan alle kanten de vlammen uitslaan, maar men niet begint met blussen voordat 100% vaststaat hoe de brand is ontstaan. Als er geen oorzaak is dan kan er ook geen gevolg zijn en negeren we fossielen en vlammen en laten we de bevolking in totaal ongeloof achter over dergelijk stupide gedrag.
http://www.enterprisemission.com/_articles/03-08-2004/crinoid_cover-up.htm

Eigen kredietwaardigheid
Er is een aantal mensen dat alles wat Hoagland beweerd afdoet als nonsens. Ik heb het dan over mensen die zeer bekend zijn in bijvoorbeeld de UFO-gemeenschap en een wetenschappelijke carrière achter de rug hebben. Ik verdenk dergelijke mensen wel eens van het bewust afkraken van bepaalde zaken en andere onderzoekers om daarmee de eigen kredietwaardigheid op te krikken. Om zodoende de indruk te wekken dat zij niet alles geloven en dus zeer objectief zijn. Ze geven daarmee een signaal af naar de media dat wat zij onderzoeken wel betrouwbare en legitieme zaken zijn en dat de media daar dus met een gerust hart aandacht aan kunnen besteden.

Maar God weet hebben al die aparte fenomenen wel met elkaar te maken, uiteindelijk kunnen het allemaal stukjes van dezelfde puzzel zijn. Maar zolang de puzzelaars de stukjes van de ander geniepig weggooien, zal het werkstuk nooit afkomen. En als het ‘totaalplaatje’ voor de media en een groot deel van de wereldbevolking er te fantastisch uitziet, dan is dat maar zo, ooit zal het wel eens tot ze doordringen. Maar laten wij als UFO-gemeenschap niet dezelfde gemene trucs uithalen zoals bepaalde elitepersonen (leden van de vrijmetselarij) en eliteorganisaties (o.a. NASA) wel doen, zij die een deel van de mogelijke waarheid achterhouden of debunken om daarmee het eigen onderzoeksveld veilig te stellen en de uiteindelijke opbrengst daarvan (wat dat ook moge zijn) compleet voor zichzelf te houden.

Kijk, wat NASA buiten de aarde vind hoeft natuurlijk niet te zijn wat wij denken dat het zou kunnen zijn, maar omdat het er zo verdomd interessant uitziet en eigenlijk niet zou kunnen voorkomen op de maan en op Mars, mag je aannemen dat iedereen die miljarden belastingdollars aan onderzoek in de ruimte uitgeeft, zich richt op wat er veelbelovend uitziet, ondanks dat zoiets plotseling op zijn pad komt en het niet zomaar negeert of afdoet als iets dat onmogelijk is. De prachtige foto’s die je de adem doen stokken, zouden alle experts moeten aanzetten tot nader onderzoek. Elke wetenschapper heeft een aangeboren grote nieuwsgierigheid, anders zou hij nooit wetenschapper zijn geworden. Dus moeten de intrigerende beelden ook hen diep raken. Het heeft er overigens alle schijn van dat zoiets ook bij de meeste wetenschappers van NASA het geval is, maar dat de top van NASA dat niet wil toegeven aan de financiers van hun missies en onderzoeken, namelijk de burgers van de Verenigde Staten. Vandaar dat vreemde gedrag en Never A Straight Answer!