GROOT, STIL EN ZWART DRIEHOEKIG VOERTUIG BOVEN YOUNGSTOWN, FLORIDA

© 2007 door: Linda Moulton Howe

Vertaling: Paul Harmans

Deel 2

“Ik had het idee dat ze met elkaar in conflict waren – alsof de rode lichten trachtten weg te komen van de kleine, wit gloeiende schijven – en dat gebeurde vier maal.”

Thelma Landers, Youngstown, Florida

De volgende nacht, 2 oktober 2007

Thelma Landers: Ik trachtte in slaap te komen. Mijn kleine Jack Russel hond…

Linda Moulton Howe: Het is een kleine Jack Russell van drie jaar oud toch?

Thelma Landers: Drie jaar oud en heel goed getraind. Het is een zeer stille hond, omdat ik hem telkens heb gezegd stil te zijn en meestal als ik zeg: “Stil!” dan bedoel ik ook STIL! We gingen naar bed en mijn hond sprong op bed en kwam naast mij. Het raam is boven mijn hoofd en hij begon te grommen. Ik heb hem nog nooit eerder zo gezien. Gewoonlijk laat hij een kleine blaf horen als er buiten iets is, een andere hond of zoiets. Maar hij gromde heel luid.

Linda Moulton Howe: En dat waarschuwde jou?

Thelma Landers: Dat waarschuwde mij, omdat hij mij wakker maakte. Hij kwam naar mij toe en drukte zijn neus tegen mijn neus aan en ik hoorde hem grommen en ik dacht: “Er is iets aan de hand.” Ik ging rechtop zitten en vroeg: “Wat is er?” En hij gromde opnieuw. Ik zei: “Oké, ik sta wel op.” Maar ik vond dat dit niet zijn normale gebrom was en hij gedroeg zich vreemd. Hij keek naar het raam boven mijn bed.

Ik stond op en opende de gordijnen een beetje. De lichten buiten brandden niet. En ik gluurde naar buiten en ik was bang. Ik dacht dat ik buiten iets had gezien. En toen gingen plotseling de buitenlichten aan en hoorde ik een andere grom. Het was een lage grom. Ik ging terug naar mijn slaapkamer en hij gromde opnieuw. Hij keek naar het raam boven mijn bed en ik vertelde hem stil te zijn. Mijn zoon werd wakker en vroeg: “Mam, wat is er aan de hand?” Hij vroeg: “Mam, zijn het aliens?”

 

Twee grijze hoofden onder het raam van de caravan?

Linda Moulton Howe: Wat dacht je buiten gezien te hebben?

Thelma Landers: In feite dacht ik twee hoofden te hebben gezien en ik dacht dat die van een lichte kleur waren, maar ik kon alles niet zo goed zien omdat de verlichting buiten uit was. Ik kon alleen de bovenkant van de hoofden zien, omdat mijn caravan behoorlijk hoog staat vanwege het moeras. We hebben een moeras hier en mijn caravan staat ongeveer 2,5 meter hoog. Toen ik uit het raam gluurde zag ik dus twee vormen, één was vooraan en één stond achteraan en alles wat ik kon zien waren de hoofden.

Ik ging naar de voorkant van de caravan en dacht: “De verlichting buiten is niet aan.” Maar toen floepten ze aan. Ik zei tegen mijn hond dat hij moest gaan liggen, maar dat wilde hij niet. Hij wilde blijven kijken naar een punt waar de airconditioningunit in de hoek stond. De slaapkamer ligt aan het eind van de caravan en wijst naar het punt buiten waar ik dacht dat er iemand was toen ik door het raam gluurde.

Linda Moulton Howe: En het eerste dat je zoon vroeg was: “Mam, zijn het aliens?”

Thelma Landers: Ja.

Linda Moulton Howe: Heb je je zoon gevraagd waardoor hij wakker werd en waarom hij dat vroeg?

Thelma Landers: Nee, ik wilde hem niet bang maken. Ik vertelde hem weer naar bed te gaan en ik zat de rest van de nacht op. Ik zei tegen mijn hond te gaan zitten en de wacht te houden. Hij wilde niet gaan zitten, hij bleef staan kijken naar waar mijn airconditioning stond.

Linda Moulton Howe: Heb je getracht te kijken wat er zich wellicht buiten, achter de airconditioning bevond?

Thelma Landers: Ik dacht alleen maar aan de twee hoofden daar buiten en het was donker. De hoofden waren net een klein beetje lager dan het raam en ik dacht dat het niet mogelijk was dat iemand tot aan het raam kon reiken. En ik probeerde mijzelf te vertellen dat het onmogelijk was dat er aliens buiten het raam waren. Toen mijn zoon vroeg of het aliens waren, wilde ik hem dat niet vertellen, maar mijn hond vertelde het hem wel. Mijn hond zei in feite genoeg, hij gedroeg zich als: “Doe dat raam niet open. Beweeg niet. Ga nergens naartoe.”

Linda Moulton Howe: Jullie hond vertelde jullie als het ware dat als je naar buiten zou gaan, dat wel eens heel gevaarlijk kon zijn?

Thelma Landers: Ja, hij bleef dicht achter mij, bij elke stap die ik nam. Ik had dat gedrag nooit eerder gezien.

Linda Moulton Howe: We praten nu met elkaar op 16 oktober, dus het is twee weken geleden sinds dit allemaal voorviel. Hebben jij of je zoon heldere dromen gehad over schijven, driehoeken en niet-menselijken?

Thelma Landers: Ik heb bijna niet meer geslapen. Hij gaat naar school en doet gewoon. Ik heb hem tweemaal gevraagd of hij dromen heeft gehad en of hij zich goed voelde. Hij zei: “Nee, ik ben oké.” Hij wil er niet over praten.

Ik ben deze week een keer naar buiten gegaan en heb met een zaklantaarn over het veld geschenen. Er is aan mijn kant een behoorlijk groot stuk met hoog gras. Mijn zoon was bang, hij dacht dat het weer de aliens waren. Maar ik zag niets.

Linda Moulton Howe: Ben je nog achter je airconditioning gaan kijken, om te kijken of je er iets van bewijs kon vinden dat er iemand of iets was geweest?

Thelma Landers: Ja, dat heb ik gedaan. De volgende dag ben ik naar buiten gegaan, met de hond aan de lijn, en ik heb rondom mijn raam gekeken. Ik kon zien dat op sommige stukken iets zwaars had gestaan, omdat het gras was platgedrukt. Het leek op voetafdrukken.

Linda Moulton Howe: De lichten die ‘s nachts buiten gaan branden, gaan die aan via een bewegingssensor?

Thelma Landers: Ja.

Linda Moulton Howe: Dus die nacht, toen jouw hond alarm sloeg en je wakker maakte met zijn gegrom en je opstond, toen waren de lichten niet aan?

Thelma Landers: Die waren niet aan.

Linda Moulton Howe: Maar plotseling gingen ze wel aan, geactiveerd door iets dat je niet kon zien?

Thelma Landers: Dat is juist. En in die nacht met al die verschillende lichten dacht ik: “Waar zijn onze straaljagers? Zij zouden dit alles moeten doen stoppen.”

Linda Moulton Howe: Exact, als de rode lichten te maken hadden met de grote en stille driehoek...

Thelma Landers: Juist.

Linda Moulton Howe: En als de kleinere witte schijfvormige lichten te maken hadden met de oranje/witte lichten…

Thelma Landers: Juist.

 

Verborgen oorlog?

Linda Moulton Howe: Wat voor conflict zou het kunnen zijn, het probleem tussen de grote driehoek en deze oranje/witte lichten? En wie zitten er in de driehoek? En wie in de oranje/witte lichten?

Thelma Landers: Ik weet het niet. Toen de grote driehoek boven onze hoofden kwam, waren we sprakeloos. Ik weet dat ik bang was en Anita was bang. De twee mannen, Brian en George, wisten ook niet wat ze moesten zeggen.

Linda Moulton Howe: Wat mij dwars zit als journaliste, is dat onze regering een heleboel kennis heeft over wat er op deze planeet gebeurt, maar zij willen, dat als zij beweren dat er niets is, dat iedereen dat aanneemt, een politiek van negeren.

Thelma Landers: Precies, deze UFO, of object dat voorbij kwam, het voelde voor mij dat er in de lucht een achtervolging tijdens een conflict gaande was. En ik heb het idee dat deze driehoek het niet interesseerde dat het zichzelf aan ons toonde of aan anderen in de buurt. Het voelde alsof het het territorium van het object was.

Linda Moulton Howe: Dat het het territorium van de driehoek was?

Thelma Landers: Ja. Het voelde alsof de driehoek ons liet weten – en dat was wat ons het meest bang maakte – het liet ons weten dat het alles onder controle had. ‘Alles’ is onder onze controle. Het maakt ons niet uit dat jullie ons zien. Hier zijn we! Dit is ons territorium en er is niets dat jullie eraan kunnen doen.

 

Wat weten de Tyndall- en Eglin luchtmachtbases?

Thelma Landers: En toen we de straaljagers voorbij zagen vliegen, de andere kant op, en we dat conflict in de lucht hadden gezien… toen dachten we allemaal: “Gaat onze luchtmacht er iets aan doen?” We wisten niet wat we ervan moesten denken. Alles dat we wisten was die driehoek in de lucht, geluidloos en met wie het ook was daar binnenin en die het niet uitmaakten of wij het nu wel of niet zagen. En we waren allemaal in de war daarover. Het voelde alsof het ons vertelde: “Hier zijn we en er is niets wat je daaraan kan doen!” Ik denk dat we dat allemaal zo voelden. We konden niet begrijpen dat het kwam zoals het kwam. We hadden geen waarschuwing vooraf. Het dook zomaar op en daar was het. Het vliegt van horizon naar horizon en niemand kan er wat aan doen.

Linda Moulton Howe: Wat er zo interessant aan is, is dat het opdook meteen nadat jullie die kleine witte schijven de grotere oranje/witte bollen zagen verlaten en op een aanvalswijze achter de rode lichten aangingen die mogelijk afkomstig waren van de driehoek.

Thelma Landers: Juist, de jacht was geopend. Het gebeurde vier maal.

Linda Moulton Howe: Als er een conflict bestaat, waar zou dat dan om gaan? En weet onze regering wie er in die driehoek vliegt? Wie zitten er in de grote oranje/witte lichten? Weet onze regering waar het conflict over gaat, maar kunnen zij er wel iets aan doen en tussenbeide komen?

Thelma Landers: Ja, ik denk dat onze regering het weet. Deze straaljagers die voorbij vlogen met een hoop lawaai. En toen ik dat hoorde dacht ik: “Oké, we zijn veilig.” Maar toen ze de andere kant op vlogen wisten we niet wat we daarvan moesten denken. Toen die straaljagers voorbij vlogen, wisten ze exact de locatie. Zij wisten waar de driehoek heen ging. En ze komen ons, het volk, het niet vertellen. Niets werd er gerapporteerd in het nieuws. Alles bleef stil.