APOLLO ASTRONAUT PRAAT OVER UFO’s EN GELOOF IN BUITENAARDSEN

Door: Irene Klotz

Juli 2008

Vertaling: Dorine Boontje
(http://www.bbhetoudediep.nl)

Bron: http://space.discovery.com

Edgar Mitchell, een Apollo 14 astronaut en maanloper, zegt dat zijn geloof in UFO’s en buitenaardsen niets nieuws is - in tegendeel tot wat de roddelbladen suggereren. Daarentegen is NASA Apollo astronaut Edgar Mitchell teruggekomen van de maan als een veranderd mens. Hij heeft de laatste 35 jaar geprobeerd uit te vinden wat er was gebeurd. Tussendoor vertelt hij dat goed geïnformeerde mensen informatie met hem deelden over een zogenaamd ongeluk van een buitenaards ruimteschip in Roswell, New Mexico.

Sindsdien praat hij erover tegen iedereen, recentelijk in een radioprogramma wat een onverwachte golf van media aandacht veroorzaakte. In een telefooninterview met Irene Klotz, vertelt Mitchell hoe het nu echt zit, zoals hij het ziet.

Irene Klotz: Hallo Dr. Mitchell.

Edgar Mitchell: Wacht even… sorry. Mijn hond sprong op schoot en gooide mijn koffie om. Het is goed zo. Ga maar door.

Irene Klotz: Wat is de naam van uw hond?

Edgar Mitchell: O, dat is Cutie (Q.T?).

Irene Klotz: Cutie?

Edgar Mitchell: Ja, ik heb er twee van en nu vertellen ze me dat het hun etenstijd is en dat ik moet komen en het moet gaan klaarzetten… tenminste, dat is wat zij willen.

Irene Klotz: Allereerst bedankt dat u wat tijd hebt gemaakt. Ik wilde vragen of er iets was bij het radio-interview wat anders was dan u had verteld in het verleden.

Edgar Mitchell: Nee, er is niets anders. Sommige van de verslagen van de interviews die ik heb zien voorbij komen, hebben wat fouten. Sommige verslagen waren overdreven of verdraaiden het. NASA heeft niets te maken gehad met wat ik heb gedaan. Ik was niet ingelicht door NASA. Er zijn geen waarnemingen geweest door mijn werktijd daar dus als je dat stuk hebt gezien dan is dat helemaal verkeerd.

Irene Klotz: Ja, dat zou ik graag ophelderen.

Edgar Mitchell: Mijn grootste kennis komt van zoals ik ze noem- de oldtimer mensen, mensen die bij Roswell waren en later de zaken wilden ophelderen en het aan een eerzaam persoon vertellen ondanks dat ze zwaar bedreigd werden en zo - dit was lang geleden in de Roswell dagen. Omdat ik naar de maan geweest was en omdat ik in de Roswell omgeving woon, dachten ze dat ik wel een veilige keuze was om hun verhaal aan te vertellen, wat ze dus ook deden. Ondanks dat de overheid veel druk op ze legden, het kwam toch naar buiten

In opvolging daarvan, nam ik mijn verhaal mee naar het Pentagon - niet NASA, maar het Pentagon - en vroeg om een vergadering met het veiligheidscomité en de gezamenlijke directieleden en dat kreeg ik voor elkaar. En vertelde ze mijn verhaal en wat ik wist en uiteindelijk kreeg ik het bevestigd door de admiraal waarmee ik sprak, dat wat ik zei inderdaad waar was.

Irene Klotz: U bedoelt dat wat u verteld was, waar was?

Edgar Mitchell: Ja, in andere bewoording. Er was een UFO crash. Er was een buitenaards ruimteschip. Deze heer deed verdomd hard zijn best om me binnen te krijgen en zoals zo velen in de regering van de laatste 60 jaar, sinds de JFK tijd, lukte het hem niet. Hij kreeg in principe te horen: “Admiraal, u hoeft hier niets van te weten en daarom, wegwezen dus.”

Irene Klotz: Hebt u ooit publiekelijk gezegd wie deze persoon was die u op de hoogte had gesteld?

Edgar Mitchell: Nee, dat heb ik niet gedaan.

Irene Klotz: Zou u dat eens willen doen?

Edgar Mitchell: Nee, er is wel meer bekendheid, maar ik voel niet dat ik het recht heb dat te doen.

Irene Klotz: Wanneer had u die vergadering op het Pentagon?

Edgar Mitchell: Het was achter in de negentiger jaren in Washington toen ik daar was om samen te werken met het Disclosure Project; ik probeerde toen deze mensen te overtuigen naar buiten te komen met hun verhaal, samen met een andere NAVAL officier en Steven Greer, waar je waarschijnlijk wel van gehoord hebt. Steven en ik werken hier nu niet meer echt samen aan, maar toen wel en we probeerden op het Pentagon te komen en alles aan het licht te brengen.

Irene Klotz: Waarom, denkt u, heeft de regering niet toegegeven dat er leven buiten de aarde is? Ik dacht dat dit juist een speerpunt was van NASA?

Edgar Mitchell: Welnu, de meeste mensen in de regering weten het niet. De regering is erg verdeeld. Je kunt al 30 jaar naast iemand werken terwijl je niet weet wat hij doet in bepaalde zaken. Het punt van dit alles gaat terug naar WO 2. Dit Roswell incident was in de nasleep van WO 2 toen het V.S. luchtmachtcorps gescheiden was en Air Force en de OSS (Office of Strategic Services) werd, wat de geheime dienst was van de Tweede Wereldoorlog, werd ontbonden en werd uiteindelijk de CIA. Toen kwam de Koude Oorlog net op gang en hadden we onenigheid met de Russen.

De luchtmacht was splinternieuw en hield zogezegd de controle over de lucht en wisten niet wat ze aan het doen waren, en de CIA wist niet wat ze aan het doen waren, dus president Truman had een flink probleem: Hier waren mensen die hem vertelden dat er buitenaardsen rond liepen en niemand wist of ze vijandig waren of wat ze waren en wat moest hij er aan doen?

Dus hij vormde een comité van hoge militairen en academische en intelligente mensen -politiek machtige mensen - en zei: ”jullie gaan hiermee aan het werk”. En dat werd genoemd… de MAJIC 12. En ze hebben een nationaal veiligheids beleid opgesteld, tenminste dat is mij verteld, met zeer geheime voortekenen, wat dit comité zo ongeveer ongelimiteerd bevoegdheid gaf om met dit probleem om te gaan, wat ze dan ook gedaan hebben de laatste 60 jaar, langzamerhand iedereen er buiten houdend, inclusief de presidenten.

Misschien herinner je je nog dat president Clinton heeft geprobeerd (Webster) Hubbell te sturen om dit uit te zoeken bij Wright Patterson. Hij werd geweigerd. En Barry Goldwater, in de zestiger jaren toen hij in de race zat voor het presidentsschap en die een brigadier generaal was in de Air Force Reserve en probeerde informatie erover te krijgen. Hij werd geweigerd. En mij is verteld dat Garry Ford geprobeerd heeft wat antwoorden te krijgen en ook hij werd geweigerd.

Jimmy Carter wilde zijn waarnemingen van UFO’s verkondigen, maar dat kwam niet van de grond en hij kwam er nergens mee. Pas sinds kort heeft het publiek echte interesse en genoeg verhalen lekken uit zodat mensen beginnen te geloven dat het echt is. En eerlijk gezegd is dat ook zo.

Ze zijn nog steeds om ons heen en er is veel gaande.

Weet je van het zogezegde Phoenix Lights incident? Dat was niet onze zaak.

Irene Klotz: Sorry, kunt u dat herhalen?

Edgar Mitchell: Lichten. Een paar jaar geleden. Drie ongelofelijk grote schepen vlogen over Phoenix, erg langzaam midden in de nacht en het waren duidelijk niet - ik was net aan het bellen met mensen die daar waren toen het gebeurde en die foto’s hadden ervan - het waren duidelijk niet, voor degenen die vliegtuig- en ruimteschepen kennis hebben, het waren duidelijk niet locale schepen, hier gemaakte dingen.

Irene Klotz: Dus u denkt dat de incidenten meer toegankelijker worden voor het algemeen publiek? Mensen hebben hun eigen waarnemingen?

Edgar Mitchell: Net een paar weken geleden, een zogezegd incident bij Stephenville, in Stephenville, Texas. Nog één. En natuurlijk wordt het niet serieus genomen door de pers en de giechelfactor is hoog en de pers heeft de neiging het te negeren, maar een feit is dat het echt is, waar we mee te maken hebben. We zijn niet alleen in het universum. En het heeft niets te maken met NASA. Zover ik weet heeft het te maken met wat er gaande is en al een hele tijd gaande is.

Irene Klotz: Als wetenschapper en technicus zijnde, hoe hebt u de sprong kunnen maken van wat u moest doen als astronaut naar wat u nu doet?

Edgar Mitchell: Omdat ik vertrouwenspersoon werd van mensen die continu moesten zweren geheimen te bewaren en anders zware straffen konden verwachten en omdat ik naar de maan geweest ben, omdat ik een inwoner was van de Roswell omgeving toen het zogezegde Roswell incident plaats vond, vonden sommige mensen dat ik een veilig persoon was om het tegen te vertellen voordat ze zouden overlijden en de kennis ook weg zou zijn. Er zijn nog anderen zoals ik, mensen hier die enorm veel onderzoek hebben gedaan en die door de façade hebben heen gekeken en beter uit hun woorden komen dan ik. We weten dat het waar is.

Irene Klotz: Kunt u beschrijven wat u veranderd heeft toen u in de ruimte was? Hoe is dat gebeurd?

Edgar Mitchell: Welnu, ik heb een onderzoeksstichting die aan dit probleem heeft gewerkt, 37 jaar lang.

Ik kwam terug van de maan na een succesvolle missie op de maan. Mijn taak was verantwoordelijk te zijn voor het ruimteschip, voor de oppervlakteactiviteiten. Dus onderweg naar huis, mijn succesvolle klus was voor het grootste deel klaar en we waren net thuis gekomen. We hadden nog steeds experimenten en werk te doen, maar het grote werk was klaar.

We waren aan het richten en roteren om de thermische balans van het ruimteschip te behouden zodat je elke 2 minuten de aarde kon zien, de maan, de zon en een 360 graden panorama van de hemel. Dat zijn moeilijke zaken, vooral omdat het in de ruimte is. Zonder de atmosfeer die tegenhoudt, schitteren de sterren niet, en er is 10 keer zoveel te zien dan op aarde omdat er minder dingen zijn die storen en het is veel dichterbij dan wat je deze dagen van de Hubble Telescoop kunt zien. Met die foto’s, en ik hoop dat je daar wat van gezien hebt; het is overweldigend - en ik realiseerde me dat toen dat gebeurde, omdat ik wel PhD heb van MIT en ik heb astrologie gestudeerd bij Harvard en MIT en weet dat materiemoleculen in mijn lichaam en in het ruimteschip en in mijn collega’s lichamen zijn ontstaan in een of andere oude generatie van sterren. Daar wordt materie gemaakt.

Plotseling realiseerde ik me dat de moleculen in mijn lichaam werden gecreëerd in een oude generatie van sterren en ineens werd dat persoonlijk en diep geworteld, niet intellectueel en ik had nog nooit zo’n beleving meegemaakt. Het kwam tezamen met verrukking, een extase die ik nog nooit had ervaren.

Later - en ik maak een lang verhaal kort - met wat ontdekkingen en hulp van wetenschappers van de Rice University in Houston, ontdekte ik in oude transcripten dat deze manier van ervaren - een transformationeel, bovenzintuiglijke ervaring waarin je dingen ziet als je ze ontvangt maar je ervaart ze diep en emotioneel als één, als een deel van het - wordt genoemd “Samadhi”. Meer onderzoek doende, ontdekte ik dat het gebeurt in elke cultuur op aarde. De politieke en culturele expressie daarvan werd religie.

De ervaring is hetzelfde - een heftige, overweldigende ervaring. Maar wanneer het politiek wordt, in een cultuur gestopt, raken deze dingen verloren bij de mensen die de ervaringen hadden en wordt het iets anders. Dus dat was het: een diep, diep culturele ervaring die in de culturen van onze beschavingen bestaat op honderden plekken.

Irene Klotz: Is dat waar het Noetic Instituut voor is? Om dit bewustzijn te brengen naar…

Edgar Mitchell: Ik probeer de wetenschappelijke instrumenten te gebruiken om nauwkeurig dit type kennis te begrijpen.

Irene Klotz: Zo, dat is wel een roeping.

Edgar Mitchell: Dat is precies waar ik de afgelopen 35 jaar mijn tijd aan heb besteed.

Irene Klotz: Wat is het verband tussen dit nastreven en uw gekregen wetenschap dat er andere levensvormen op aarde zijn gekomen?

Edgar Mitchell: Welnu, het is slechts een verlenging van de wetenschap van alles van dit universum en wat we zijn en het komen tot de conclusie dat we niet alleen zijn. Dat is de meest belangrijke kennis die we kunnen ontdekken.