EEN DAG MET EEN BUITENAARDS WEZEN

Auteur: Lou Baldin

Vertaling: Hans Jochems

(Ik heb Mr. Baldins persoonlijke toestemming om het te vertalen en op Ufowijzer te publiceren. Hiervoor ben ik hem zeer dankbaar. Hans Jochems.)

DEEL 12

Inleiding
‘Een Dag met een Buitenaards Wezen’ is een boek dat is geschreven door Lou Baldin onder de naam ‘A Day with an Extraterrestrial’ en het is uitgegeven in 2008. Lou Baldin is ook de schrijver van het boek ‘In League With A UFO’ dat ik (Hans Jochems) al eerder heb vertaald onder de naam ‘In wisselwerking met een UFO’ en dat ook hier op ufowijzer te lezen is.

Cover boek ‘Een Dag met een Buitenaards Wezen’

Lou Baldin

Het verhaal dat volgt is geschreven als een scenario. De namen zijn verzonnen en de rest is gebaseerd op ware gebeurtenissen, maar het is aan de lezer of lezeres om dit te geloven of niet.

Iedere dag brengt iets nieuws op de tafel voor zij die de moeite nemen om op te letten

Hoofdstuk 9

ÉÉN VAN DE MANEN ROND URANUS.

Ik herwon mijn bewustzijn en vond mezelf liggend op een bed in een glazen koepel. De koepel was een deel van een kleine buitenaardse voorpost die uit meer dan een dozijn glazen, koepelvormige structuren bestond die verspreid lagen binnen een gebied van veertigduizend vierkante meter (op de één of andere manier wist ik die details). De koepels waren verschillend van afmetingen, van zes meter in diameter voor de kleine, tot meer dan achttien meter voor de grotere. De koepels waren voor zover ik het kon zien niet aan de buitenkant met elkaar verbonden door verbindingsgangen. Het was mij niet bekend of er ondergrondse tunnels waren die hen met elkaar verbonden. Ik bevond mij alleen in één van de kleinere koepels. De koepels waren gemaakt van een glasachtige substantie en ik had een panoramisch overzicht van Uranus en zijn ringen en kon een paar van de andere manen zien.
Ik vond het moeilijk om mijn opwinding over het spektakel dat zich voor mij uitstrekte te onderdrukken en verkondigde luid: “Mijn GOD! Het wordt nog steeds beter en beter!” Dat was het beste overzicht van de planeet die ik tot nu toe heb gehad.

Ik hield het merendeel van mijn herinneringen over de ontmoeting met de vrouwelijke laborant vast. Of misschien was zij een dokter, ze heeft het mij nooit gezegd. Ik wist niet zeker wie zij was of hoe zij in het mysterie paste dat zich rondom mij ontvouwde, maar zij liet mij watertandend achter. Zij moest mijn gekneusde hoofd hebben hersteld omdat het geen pijn meer deed. Ik veronderstelde dat de ontmoeting met haar slechts enkele momenten eerder had plaatsgevonden, maar ik kon mij niet herinneren dat ik het gebouw of de stad had verlaten, of naar die maan te hebben gereisd. Ik keek op mijn horloge; er was ongeveer een uur voorbijgegaan sinds de tijd dat ik me herinner er naar gekeken te hebben enkele minuten voordat ik haar kantoor binnenging.

Ik voelde me geweldig. Geen nawerkingen van de buitenaardse wijn, en ik had vier of meer glazen van dat goedje gedronken. Het bed waar ik op lag was bijzonder aangenaam en was zo gepositioneerd dat het mij een perfect overzicht van het maanlandschap gaf en de andere geheimzinnige objecten die in de maanhemel zweefde. Ik had niets anders om te doen dan te genieten van het spectaculaire uitzicht en te overdenken wat sommige van die andere vreemde schepen of satellieten al rondzoemend in de lucht boven mij aan het doen waren. Er waren een aantal objecten in een baan rond de manen en de planeet. Sommige van de UFO's pulseerden met kleurrijke stralen zoals bakens of met een soort morsecode communicatiemethode. Milton vertelde niet waar ze voor waren omdat hij zei dat zij niet van belang waren voor wat ik moest weten.

Na enkele minuten in de koepel te hebben gerelaxt, zag ik het schip van Milton boven de koepel materialiseren alsof het uit een tijdsprong of parallelle dimensie was gekomen. Het zweefde voor een minuut boven de koepel en bewoog zich toen naderbij en maakte contact met de koepel. Zodra de rand van het toestel de koepel aanraakte, vormde er zich een afsluiting en er verscheen een opening in de koepel. Ik bleef op het bed geconcentreerd naar dit vreemde wonder kijken dat zich voor mij ontvouwde. Milton stak zijn hoofd door de opening, gaf mij een knipoog, en sprong toen uit het gat en zakte langzaam naast mij neer. Hij was in zijn bizarre buitenaardse kostuum.

“Milton, waarom zou ik willen teruggaan naar mijn leven op de Aarde na alles wat ik vandaag heb gezien en meegemaakt?”
“Ik kan als je dat wil alles ervan uit jouw geheugen wissen, Michael.”
“NEE! Als ik de herinneringen mag houden, wil ik ze hebben.”
“Goed, dat is omdat wij willen dat je deze herinneringen behoudt. Zij zijn van nu af een deel van jouw taak op de Aarde. Ik zal er later in meer detail op ingaan.”
“Milton, wat doen mensen op Uranus?”
“Hetzelfde als wat zij op de Aarde doen en op andere planeten en manen in dit zonnestelsel. Zij zijn aan het leren om hun plaats in het Melkwegstelsel te vinden en te definiëren. Een aantal zullen er een paar mensenlevens over doen. Voor anderen zal het vele mensenlevens vergen. Maar sommige zullen er niet in slagen, en zij worden opgeslagen en krijgen een speciale behandeling. Er zullen er aan aantal zijn die voorgoed worden gedeactiveerd.”
“Opgeslagen? Praat je over zielen?”
“Jouw ziel zit in je lichaam verankerd, stevig ingekapseld via jouw bloed. Zonder een fysiek levend lichaam dat de ziel verankert, is de ziel vrij om gaan waarheen het verkiest of wordt meegevoerd. Het lichaam is een gevangenis waaruit tot de dood niet is te ontsnappen, maar er zijn achterdeurtjes. Verder, niemand sterft voordat het zijn tijd is of dat wordt ‘toegestaan’ te sterven. Mensen die zelfmoord hebben gepleegd worden onmiddellijk ergens in dit zonnestelsel in een ander babylichaam geplaatst en moeten het overdoen, tenzij er een aanvaardbare reden voor de zelfmoord is.”

“En wat is mijn plaats in dit alles? Ben ik een gevangene op de Aarde?”
“Jij, Michael, voert een taakopdracht vanaf Uranus uit en wij laten jou alleen een splinter van die realiteit herinneren. Jij zult, als jouw taakopdracht op de Aarde is vervuld en jouw lichaam is doodgegaan, naar Uranus terugkeren. Maar dat kan veranderen en dat hangt af van omstandigheden tijdens deze taakopdracht. Maar wat er ook gebeurt, na een korte tijd op de Aarde, of terug op Uranus, als je uiteindelijk op Uranus terugkomt, zal je dit zonnestelsel verlaten en naar een twee sterrensysteem gaan diep in het binnenste van dit Melkwegstelsel.”
“Hoe is het mogelijk om de afstanden te reizen die nodig zijn om een sterrenstelsel te doorkruisen?”
“Het is niet mogelijk terwijl je in een menselijk lichaam bent.”
“Dus ik moet sterven voordat ik het zonnestelsel kan verlaten?”
“Nee, je hoeft alleen je lichaam achter te laten totdat je weer terugkeert.”

Zonder mij te waarschuwen, verliet Milton zijn lichaam en zijn buitenomhulsel viel op de vloer als een dik rubberen pak. Milton was nu een schitterende bol van energie met de afmeting van een honkbal en zweefde naast het bed waar ik op lag. Mij rot geschrokken sprong ik van de andere kant van het bed en stond daar naar Milton te kijken alsof ik naar een spookverschijning keek. “Hoeveel van dit kan mijn geest in één dag hebben Milton? Je blijft maar verbijsterende trucs uit je hoed toveren, en nu dit!”
“Als jij een doorsnee, normaal mens was, zou jouw geest het al lang voor dit moment hebben laten afweten en zouden wij deze dingen gewoon uit jouw geheugen hebben verwijderd en je weer hebben teruggebracht naar je bed bij je thuis. Ik open echter op een voorzichtige manier dingen in jouw geest op deze op een doolhoflijkende reis om een geestelijke systeemcrash te vermijden. Ik moet mijn technieken in allerlei bochten wringen wegens het broze menselijke brein dat jij thans bezit. Jij kwam vanuit een vergevorderd stadium van het bestaan met een doel en een missie, en je zou deze vreemde dingen aan moeten kunnen, als ik langzaam en voorzichtig de diep vastzette illusies weghaal die de meeste mensen vanaf kort na hun geboorte gevangen houden. Jouw missie zou in gevaar worden gebracht als je had geweten wie je was. Als jij dat had geweten, dan zouden anderen het ook weten, en zij zouden ons hebben belemmerd in ons werk. En ons werk is nooit af.”
“Nou, omdat ik nu veel meer weet dan gisteren, wat kan ‘hen’ dan tegenhouden - om het even wie zij zijn - om jou en mij ervan te weerhouden om deze missie te volbrengen? Ik heb nog steeds totaal geen idee wat wij aan het doen zijn.”

“Jij nadert het einde van je missie en wij zullen de kans moeten wagen met het aan jou vandaag gegeven kleine beetje informatie. Het is duidelijk dat wij jou niet alle details kunnen geven en wij zullen doorgaan met vaag te blijven over wat wij je geven, om ‘hen’ een stap voor te zijn. De enige manier waarop ik ‘hen’ kan beschrijven is zoals een politiek systeem met twee partijen zoals je dat in Amerika hebt. Beide partijen willen hetzelfde voor de Amerikaanse mensen doen, maar zij verschillen van mening over de methoden om hun doelen te bereiken. Het is eigenlijk veel gecompliceerder dan dat, maar totdat je hoger bent opgeklommen zal je het niet begrijpen.”
“Ik sta hier te praten met een zwevende, gloeiende, bal van licht! Wat is er meer te begrijpen? Niet dat ik dit idiote fenomeen begrijp, of veel van het idiote gedoe waar ik vandaag deel van ben geweest.”
“Oh, geloof mij Michael, het wordt nog steeds beter. Ben je er klaar voor om jouw bal en ketenen te laten verwijderen om ook een gloeiende lichtbal te worden?”
“Is dat een verzachtende benaming om mij te vermoorden Milton?”
“Sterven is de enige andere manier om uit dat lichaam te komen waar jij nu in zit. Maar ik heb de autoriteit - de sleutel - om jouw brein te openen en je van de ketens te bevrijden die jou in je lichaam vasthouden zonder je te doden. Denk je dat je het durft?”
“Alleen het idee al maakt mij hysterisch. Kan ik voordat je dat bij me doet eerst nog wat van die wijn krijgen die de vrouw mij op Uranus gaf? Die wijn maakte dat alles zo goed voelde. Ik had geen zorgen, geen angst, zoals ik nu heb.”
“Je zult er niets van voelen Michael.”

De heldere bol van Milton zoemde naar mij toe en raakte mijn hoofd aan met zijn gloeiende geest en mijn lichaam viel op de vloer als een zak aardappelen. Er zweefden nu twee gloeiende bollen naast elkaar in de koepel.
“Mijn geest voelt hetzelfde Milton, maar ik voel me veel lichter alsof er een groot gewicht van mij werd verwijderd, lichamelijk gesproken dan. Ik veronderstel dat het verfrommelde lichaam op de vloer van mij is? Het lijkt op niets zoals ik dacht dat het zou lijken. Moet jij mijn lichaam niet op het bed plaatsen of zoiets? Het ziet er in zijn verfrommelde staat oncomfortabel uit en ik neem aan dat ik naar dat afschuwelijke ding moet terugkeren, is het niet?”
“Ja, je zult worden teruggeplaatst in dat ‘ding’, dus help me even dan zullen we het op het bed plaatsen. Pak de armen vast dan pak ik de benen.”
"Vastpakken met wat? Ik ben een bizarre, donzige, bal van licht"!

Milton vloog naar mijn verfrommelde lichaam op de vloer en pakte de benen. Ik zweefde door de kamer en werd zachtjes door de glaskoepel teruggekaatst naar de vloer en van de vloer weer terug naar de top van de koepel. Ik wist niet hoe ik mijzelf kon stoppen. Ik was een pingpongbal die in slow motion tussen de vloer en het plafond heen en weer stuiterde. “Zullen wonderen ooit tot een eind komen Milton?”
“Ze zullen zeker tot een eind komen als je klaar bent met dat geklooi en mij helpt met jouw lichaam Michael.”
“Hoe controleer ik mijn richting, Milton?”
“Oh, dat is waar ook. Je hebt dit nooit eerder gedaan. Concentreer je op waar je naartoe wilt gaan en je bent er.”
Ik zweefde langzaam naar beneden tot naast mijn lichaam op de vloer, raakte de vloer en werd opnieuw teruggekaatst naar de koepel. Ondertussen had Milton mijn lichaam opgepakt door met de benen in contact te komen, en alsof Milton een elektromagneet was, zette hij zich vast aan mijn benen en hief mijn lichaam van de vloer.

Mijn slappe lichaam bengelde aan een bal van licht - Milton. Milton plaatste toen het hoofd op één van de einden van het bed en manoeuvreerde langzaam de rest van mijn lichaam het bed op. De maan waar wij ons op bevonden had zeer weinig zwaartekracht, maar de kunstmatige zwaartekracht in de koepel was gelijkaardig aan die van Uranus. De zwaartekracht was een klein beetje minder dan de Aardse zwaartekracht, maar het was genoeg om een gevoel van normaliteit te geven voor mensen zoals ik. Milton’s bol van energie was in staat om mijn 87 kilo pure spiermassa van de vloer te heffen en op het bed te leggen, alsof het een lappenpop was.

Ik keek hoe hij dat deed en bewonderde gelijktijdig de planeet Uranus, wat fascinerend was. Ik was mij bewust van twee gelijktijdig plaatsvindende verbijsterende gebeurtenissen. Ik was er niet zeker van welk van de twee scènes het meest intrigerend was. Na een beetje heen en weer te zijn gekaatst tussen de vloer en het plafond, bleef ik plotseling stationair op het hoogste punt tegen de glaskoepel aanzitten. Ik was er niet zeker van of ik mijzelf had gestopt of dat ik tot stilstand was gekomen door een andere macht waar ik mij nog niet bewust van was dat het bestond. “Cool! Ik kan in panorama zien! Wat houdt mij tegen om door het glas te kunnen gaan, Milton? Het glas voelt als een solide oppervlak, maar ik dacht dat wij geesten of zielen waren. Zouden wij niet eenvoudigweg door solide dingen moeten kunnen gaan?”
“Je kunt jezelf niet zien, maar je hebt de afmeting van een golfbal. Het niveau van bewustzijn bepaald onze aura energie. Jij bent twee maal zo groot als de gemiddelde persoon op de Aarde, maar aanzienlijk minder dan je nodig hebt om echte autonomie te verkrijgen. Je zult dat in jouw volgende stadium bereiken. Niet op Uranus, maar op de plaats waar je naar toe gaat als je bent teruggekeerd naar Uranus na jouw Aardse taak. Trouwens, allemaal spier?”
“Jij hebt maar weinig gevoel voor humor voor iemand met zo'n grote aura, Milton. Dus Freud had gelijk, grootte is van belang?”
“We praten hier niet over de grootte van ego of libido. Heb je er ooit over nagedacht om een komediant te worden, Michael? Jij bent er goed in, weet je. Ja, grootte maakt wel degelijk het verschil wanneer het over kennis en bewustzijnwording gaat. Jij kunt door de glasbarrière heengaan door te willen dat je er doorheen gaat, maar wat moet je dan doen? Je zult de ruimte indrijven en de ruimte is erg groot voor hen die geen bestemming hebben. Je zou misschien in staat zijn om de weg terug te vinden naar plaatsen waar je al eerder hebt gewoond zoals de Aarde en Uranus, maar wat zou je dan doen? Rondspoken op je oude ontmoetingsplaatsen met andere verloren zielen?”
“Impliceer jij dat spoken mensen zijn zonder gidsen - zielen die de weg zijn kwijtgeraakt in de ruimte?”
“Ze zijn entiteiten die zijn verdwaald. Ze hebben geen doel. Het zijn zielen die zoeken naar iets dat niet langer bestaat en nooit meer voor hen zal bestaan, omdat zij verzuimden zich de inspanning te getroosten om iets zinvols te creëren terwijl ze nog levend op de Aarde waren. De meeste zielen in die categorie zullen zo’n kwijnend bestaan niet lang leiden op de Aarde of in hun volgend station. Die zielen zullen worden teruggestuurd en opnieuw worden gereïncarneerd op één van de vele op de Aarde lijkende planeten in dit Melkwegstelsel. Sommige van hen zullen mogelijkheden krijgen om zich te verbeteren of ze te verspillen; anderen zullen eenvoudig hun tijd uitdienen. Dat is nog niet alles, en je zult er later meer over leren, maar niet vandaag. Het volstaat om te zeggen dat nu jij uit jouw lichaam bent, je een gids zoals mij nodig hebt daar je anders gewoon weg zou drijven. Zonder een bestemming drijven wij hulpeloos op de golven van de ruimte mee, of wij ons nu in een fysische vorm bevinden of een ‘bizarre, donzige, bal van energie’ zijn, zoals jij het noemt. Ik ga je dwars door het Melkwegstelsel meenemen naar een sterrensysteem vele duizenden lichtjaren hier vandaan, dus blijf dicht bij mij als je niet in de ruimte wilt verdwalen.”
“Kwel mijn donzige balgeest niet zo, Milton, serieus! Je zou mij toch niet achterlaten indien jij en ik op de één of andere manier uit elkaar zouden raken, is het niet? Je verloor mij uit het oog toen ik op Uranus was, weet je nog?”
“Ik heb jou nooit uit het oog verloren, Michael. Dat was een zet om anderen van jouw spoor te krijgen. Bovendien, je bent niet vrij om waar dan ook naar toe te gaan terwijl je uit je lichaam bent. Je blijft onder mijn hoede en verantwoordelijkheid. Je zou zelfs als zou je het proberen niet eens bij mij weg kunnen komen. Je kunt slechts een paar honderd meter in alle richtingen van mij wegdrijven voordat je een onzichtbare barrière raakt. Het komt er op neer dat je aan mij bent vastgepind voor je eigen bescherming. Volg mij, Michael.”

Ik volgde Milton en knipperde met mijn ogen alsof ik ogen had die zich konden sluiten terwijl ik dwars door het glas van de koepel ging. Ik verwachtte dat die stevige barrière mij op de één of andere manier zou strikken of dat ik er van zou terugkaatsen zoals ik dat al een paar keer eerder had gedaan. In plaats daarvan, slipte ik er doorheen met het gemak als licht doet door glas. Milton en ik vlogen als een paar feeën om Uranus heen en toen zijn atmosfeer in en weer uit. Wij vlogen toen door de ringen van Uranus en cirkelden rond enkele manen en bij een paar daarvan zelfs tot vlakbij hun oppervlakte, speciaal voor het spectaculaire uitzicht. “Dit is te veel! Ik voel me als een god, als superman. Dank je, Milton!”
“Je hoeft me niet te bedanken, Michael. Het is mijn werk.”
“Zo, nu gaan wij enorme afstanden reizen zonder een schip?”
“Schepen remmen je af. Niets reist sneller dan de vrije ziel doet. Hoewel, er zijn vele soorten schepen. Sommige reizen door de Melkweg door het maken van dimensionale sprongen door ruimte-tijd. Sommige gebruiken magnetische golven en andere exotische en bovennatuurlijke middelen voor het vervoeren van fysieke materie van de ene plaats naar de andere. Het verplaatsen van ‘materie’ vereist energie. Het verplaatsen van materie is niet voor iedere situatie noodzakelijk. Materie is overal en het kan door ons op locatie voor de meeste doelen gemanipuleerd worden.”

TWEE BOLLEN BOVEN MARS

“Wauw, hoe zijn wij hier zo snel gekomen? Dus jij hoeft maar met je ogen te knipperen en we zijn daar, of hier, of waar dan ook?”
“We kunnen vliegen zoals Superman, Michael, en reizen nu door het zonnestelsel door de zogenoemde landschaproute te nemen, die ik aanraad als je meer tijd hebt. Wij liggen vandaag op schema, zodat ik ons al oogknipperend een weg door het zonnestelsel baan om een paar mogelijkheden en realiteiten te demonstreren die overal in de Melkweg bestaan. Het kwam in mijn gedachte op om jou onderweg een snelle blik te gunnen op de planeten die zich dicht bij jou in de buurt bevinden.”

Tijdens onze korte stop, was ik in staat andere bollen en UFO's op te merken die zich van en naar de planeet Mars verplaatsten. Het leek op een drukke bedoening en ik vroeg aan Milton wat er op Mars gebeurde. Hij vertelde mij dat hij mij dat misschien later zou vertellen. “Zijn er nog andere planeten die je zou willen zien voordat wij naar het centrum van de Melkweg schieten, Michael?”
“Neem mij mee naar de sterren, Milton.”
In een flits bevinden Milton en ik zich al op 99,5 procent van de afstand naar onze bestemming. We stopten enkele lichtjaren voor een sterrengroep en waren vele duizenden lichtjaren bij de Aarde vandaan. “Mijn natuurkundeleraar gaat nooit geloven dat dit mogelijk is, Milton!”
“Goed, vertel het hem dan niet.”

Wij bevonden ons diep in de duisternis van de ruimte, behalve dat het niet donker was richting het centrum van de Melkweg waar reusachtige sterrenhopen grote delen van de ruimte met een schitterende, kleurrijke helderheid verlichtten. Daarbuiten waren donkere nachten volstrekt onmogelijk. Elk van die honderden sterrenhopen bevatte duizenden ster systemen en het hele gebied gloeide als bergen van stralende, fonkelende diamanten. Een hoeveelheid vreugde die het menselijk begrip te boven ging overspoelde mij en mijn aura vlamde van verrukking op zoals een supernova. “Deze hele groep van sterren en de miljoenen planeten die hen omringen, zijn de Disney Wereld van het Melkwegstelsel. Als jij je de hemel zou kunnen voorstellen vanuit het perspectief van de menselijke geest en dat met duizend vermenigvuldigt, zou je dicht bij de realiteit van het bestaan zitten dat diegene die hier leven ervaren. Dit is waar alle zielen van planeten zoals de Aarde zouden willen zijn. Echter, dit is nog niet eens het toppunt van het bestaan, zelfs niet bij benadering. Dit is een lichamelijk en geestelijk paradijs en er bevinden zich vele dimensies van lichamelijke en geestelijke realiteiten boven deze. Deze plaats is ook een verzamelplaats waar sommige van de mensen die de Aarde en op de Aarde lijkende planeten verlaten voor korte verblijven nadat zij zijn gestorven. Van hieruit zullen de meeste naar andere planeten in de Melkweg of terug naar de Aarde worden gestuurd. Slechts enkele gelukkigen zullen hier voor onbepaalde tijd mogen verblijven, of totdat zij tot andere werelden van bestaan zullen opklimmen.”
“Waarom krijg ik dit alles te zien, Milton? Waarom word ik op de hoogte gebracht van de dingen die jij vandaag met mij deelt?”
“Er zijn machten die deze informatie niet op de Aarde willen openbaren. Anderen vinden dat sommige mensen op de Aarde aan dit soort van kennis toe zijn, niet alles, slechts wat basiskennis. Zoals het feit dat er in vele plaatsen in het zonnestelsel en overal in het Melkwegstelsel leven bestaat. De entiteiten die ik vertegenwoordig willen een snellere technologische groei en dat het gordijn van mysterie iets meer opengaat, zodat meer mensen sneller bewust en volwassen kunnen worden. Andere entiteiten willen helemaal geen openbaringen en verkiezen een strenger, Dark Age achtig bestaan voor alle mensen op de Aarde. Wij bevinden ons in een hevige partij touwtrekken over agenda’s. Wij hebben over deze verschillen aan onze kant tegenslagen geïncasseerd. Ik heb jou hier naar toe gebracht om jouw lichamelijke wezen te beschermen en voor andere onverklaarbare redenen die jij niet zou begrijpen, zelfs al zou ik het je vertellen. Jij bent een schip, een container, zoals er duizenden anderen van op de Aarde zijn, waar wij bepaalde DNA informatie en toebehorende mentaal vastgelegde kennis hebben opgeborgen in verschillende delen van jouw anatomie. Wij winnen dat materiaal terug om het te gebruiken op de Aarde en andere plaatsen in de kosmos die onder onze verantwoording vallen. Alles wat wij doen heeft betrekking op de menselijke zielontwikkeling.”
“Dus als ik dit goed begrijp, maken ik en anderen zoals ik deel uit van een zwendelpartij tussen jouw strijdmachten en de andere wedijverende strijdmachten? Jij verbergt informatie in ons lichaam en smokkelt ons overal naartoe zodat wij voor hen verborgen blijven. Zeg mij eens, Milton, proberen jij en de anderen in jouw groep de andere partijen ook met dezelfde ijver te infiltreren?”
“Wij hebben het ze moeilijk gemaakt om jou te traceren, maar wij hebben onze kans van slagen vergroot door gelijkaardige informatie ook in anderen zoals jou te verbergen. Niettemin heeft iedere deelnemer unieke informatie die alleen kan worden ontcijferd met de correcte combinatie van individuen zoals jijzelf. Jij bent een code, daarom houden wij jullie mensen verspreid door het hele zonnestelsel. Wij hebben onze inspanningen de laatste jaren verhoogd om jou en de anderen te beschermen, we gingen zelfs zo ver door jou als door middel van bluffen bloot te geven om hen van jouw spoor te gooien. Wij werken niet zoals zij doen. Zij proberen informatie en technologie van de Aarde weg te houden, of het beduidend te vertragen door middel van politieke trucs. Dus daarom hebben zij niets anders te verbergen dan hun motieven.”
“Is dit een galactische Koude Oorlog? En als zij mij te pakken zouden krijgen, wat zouden ze dan met mij doen?”
“Koude Oorlog is een rechtvaardige analogie. Jammer genoeg beëindigen onze Koude Oorlogen nooit. Indien zij jou gevangen zouden nemen, zullen zij zeer waarschijnlijk proberen jou voor een tijd op te bergen. De tegenpartij zou kunnen proberen de informatie die in jouw lichaam verborgen zit te manipuleren en je dan mogelijk met vervalste informatie weer vrij te laten. Zij zouden jouw lichaam kunnen doden. Maar dan zouden de dingen ingewikkelder voor hen worden omdat zij erachter zouden moeten zien te komen wie jou heeft vervangen. Dat zou niet gemakkelijk zijn. De tegenpartij zou er voor kunnen kiezen om in plaats daarvan jou in jouw lichaam opgesloten te houden. Jij bent op die manier gemakkelijker op te sporen.”
“Waren zij het die probeerden mij te doden toen ik in de ondergrondse ruimten van de buisstad was? Bovendien, wat houdt hen tegen om mijn ziel in hun handen te krijgen zoals jij met mij hebt gedaan? Bijvoorbeeld, jij hebt mij uit mijn lichaam gehaald en nu ben ik hulpeloos aan jou vastgekoppeld.”
“Zij die hebben geprobeerd jou te doden waren mensen van een lager niveau die geloofden dat jij hen bespioneerden en dat jij een connectie had met de entiteiten waar ik nu over spreek. Deze buitenaardse entiteiten kunnen jouw ziel niet in handen krijgen; zij hebben niet de autoriteit en mogelijkheid om dat te doen. Iedere entiteit of menselijke ziel zit in een categorie. Jij Michael, zit op een niveau waardoor zij jou niet vast kunnen blijven houden, maar zij kunnen jouw fysieke vorm wel gevangennemen en het voor een bepaalde tijd vasthouden en gedurende die tijd proberen informatie bij jou te vernietigen, of het te vervalsen.”

Wordt vervolgd