Technologie is niets meer dan een hoger niveau van het kunnen begrijpen en het is niet het kwaad dat velen er zo graag van willen maken

Hoofdstuk 10

STERRENGROEP

In een oogwenk nam Milton mij mee naar een planeet met vele zonnen die om elkaar roteren zoals elektronen rond een atoom. De planeet waar wij naar toegingen bevond zich in een omloopbaan rond zijn zon, gelijk aan die van Uranus in ons zonnestelsel. Er bevinden zich twintig planeten en honderden manen in dat zonnestelsel. Er was een eindeloze stroom van interplanetaire reizen aan de gang met vele type kleurrijke schepen die met duizelingwekkende snelheid en manoeuvres komen en gaan. De schepen reisden naar en van verschillende manen, ruimtesteden en andere planeten in dat veelvoudige zonnestelsel.

Toen wij dichter bij die stroom van schepen kwamen en andere vreemd uitziende objecten van verschillende afmetingen en vormen, begonnen ze op een snelle opeenvolgende stroom wervelende en draaiende confetti te lijken, intussen allerlei symbolen en beelden creërend die wonderbaarlijke gevoelens van vreugde in mijn ziel teweeg brachten. “Milton, is er iets speciaal aan de gang daar beneden op die planeet? Of is wat ik zie en voel de normale alledaagse activiteit voor deze plaats?”
“Dit zijn typische bijeenkomsten die nooit tot rust komen, maar alsmaar doorgaan zoals eb en vloed van oceaangolven op een strand. Ben je klaar om aan dat vermaak mee te doen, Michael?”

Ik gaf geen antwoord omdat ik er niet zeker van was wat dat zou inhouden. Straks is er een stelletje bizar uitziende buitenaardsen die op Milton lijken en al lachend om mij heen gaan staan vanwege Milton’s kleine vangst? Dat was waar ik aan dacht, en ik wist dat Milton mijn gedachte kon lezen en hij regeerde niet op mijn gedachte zoals hij dikwijls deed, dat baarde mij zorgen. Wij vielen van honderden kilometers boven de planeet als ballonnen van lood naar beneden en gingen een kubusachtige structuur in wat vermoedelijk een stad was. Binnenin de kubus bevonden zich verscheidene zwermen van gloeiende entiteiten zo ver als mijn ogen konden zien, maar ik heb geen ogen. Ik was net zo’n gloeiende bal als de rest en ik kon zien dat er grote zwermen en kleine zwermen waren van verschillende graden van helderheid, als kleine versies van de sterrengroepen. Deze massa van zielen zat boordevol leven en kracht zoals zwermen bijen rond bijenkorven doordrenkt met honing.

Milton ging met mij op sleeptouw richting één van de zwermen. Het was een orgie van pure liefde, geluk en uitdaging. Ik herinnerde mij ogenblikkelijk iedere entiteit in de zwerm en er waren talloze honderden van hen. Zij waren vrienden en familie van andere levens en plaatsen gedurende mijn volledige bestaan in het Melkwegstelsel. Communicatie met hen was uitzonderlijk eenvoudig. Ik stond op hetzelfde moment in contact met elk individu in de zwerm zonder enige verwarring van gedachte. Ik had veelzijdige communicatiecapaciteiten - wat zeker niet mogelijk was terwijl je binnenin een menselijk brein zat. Ik was mij net zo volledig bewust van honderden entiteiten zoals zij zich ook volledig bewust van mij waren. Het was een ononderbroken genoegen, geen onenigheden, geen misverstanden, enkel pure maatschappelijke betrokkenheid op zijn best en in zijn meest ware vorm. Sommige van de entiteiten waren daar voor een korte tijd, een korte pauze hebbend van hun levens op andere werelden zoals ik had. Anderen zijn daar al voor honderden en duizenden van Aardse jaren, nooit vermoeid rakend van de sociale betrekkingen. Het voelde bij mij alsof ik nooit weg was gegaan, alsof ik uit een droom of diepe slaap ontwaakte.

De zwerm was een aanhoudende familiebijeenkomst zonder einde of een climax. Individuen kwamen en gingen alsof zij elektronen waren die in en uit de buitenste schil van een atoom springen, terwijl de kern van zielen intact bleef. Er bevonden zich miljoenen van zulke familiezwermen binnenin talloze kubusachtige structuren die de oppervlakte van die planeet bedekten, een planeet die tweemaal zo groot is als Jupiter. Buiten de kubussen bevonden zich vele soorten fysieke wezens, evenals vele niveaus van etherische entiteiten. Iedere denkbare manier van leven was vertegenwoordigd op de veelvoudige planeten en manen in dat zonnestelsel, evenals op de miljoenen van andere zonnestelsels in die sterrengroep. Ik besefte toen dat Milton familie van mij was en iemand met wie ik een zeer nauwe band heb. Ik realiseerde mij ook dat het z.g. ‘sleeptouw’ tussen Milton en mij tijdens mijn verblijf op die planeet was verdwenen en ik was dan ook vrij om te gaan waarheen het mij behaagde.

Terwijl ik mij in de zwerm bevond, voelde ik een onverklaarbare trekkracht van een ander lid dat zich niet in de zwerm bevond en ik besloot om het gezelschap te verlaten en mijn impuls te volgen om die persoon te vinden. Ik ging onmiddellijk naar één van mijn favoriete plaatsen op die planeet. Het was een luxueus huis met marmeren kolommen en prachtige schilderijen en handgeweven wandkleden die de muren decoreerden. Het huis riep herinneringen op van Romaanse paleizen van Europese aristocratieën. Ik was een stralende bol. En toch, terwijl in dat huis was, voelde het alsof ik weer in mijn fysieke lichaam zat, het lichaam dat ik op de maan die zich in een baan rond Uranus beweegt had achtergelaten. Ik kon voelen, en ik kon mijn handen zien en ik liep vanuit het huis het binnenhof in alsof ik mijn benen terug had. Het binnenhof was bedekt met prachtige verzorgde tuinen die gevuld waren met geurige bloemen en weelderig, rijp fruit dat aan ranken bengelde. Vogels tjirpten en zongen in de bomen en vlinders dansten in het midden van een perfecte, zon overgoten dag. Het was een wonderschone plaats, een tuin in het paradijs.

Terwijl ik daar wat rondliep en de vele variaties van planten bewonderde, merkte ik een vrouw op die de tuin aan het verzorgen was en ik wandelde naar haar toe. Zij keek naar mij op met een grote glimlach op haar gezicht en was totaal niet verrast dat ik daar was, het was alsof zij mij had verwacht. Zij stond op, pakte mijn gezicht tussen haar warme, soepele, tengere handen en kuste het overal. Toen sprak zij tegen mij: “Michael, mijn aanbiddelijk kleinkind! Ik hoorde dat jij hier was! Ik riep je op om mij te bezoeken en hier ben je! Je ziet er fantastisch uit!”
“Grootmoeder! Het is zo lang geleden dat ik u voor het laatst heb gezien. En toch lijkt het alsof ik gisteren nog als een kind in uw tuin in ons Italiaans dorp speelde. U ziet er nog hetzelfde uit als toen, vol levenslust en mooi.”
“Het is jammer dat je weer zo snel wegmoet, Michael, maar de tijd dat je weg bent zal niet zo lang duren en je zult hier terugkomen voor een langere periode. Ik kijk nu al uit naar jouw snelle terugkeer, Michael. Er zijn zo vele dingen waar wij over moeten praten.”

Mijn grootmoeder zag mij in een fysieke vorm alsof ik in mijn menselijk lichaam was. “Waar is grootvader? Woont hij hier ook?”
“Hij leeft op een andere planeet ergens in het melkwegstelsel en zal daar nog niet eerder wegkomen dan veertig Aardse jaren. Ik weet op dit moment niet of hij naar hier zal komen of naar een ander leven zal gaan. Ik bezoek hem soms in zijn dromen om hem aan te moedigen.”
“Maar u bent in een fysiek lichaam. Kunt u ook als ziel reizen om mensen in hun dromen te bezoeken?”
“Ik kan dat met de hulp van familieleden zoals Milton het op dezelfde manier doet en jij nu hier met mij bent. Je weet dat je nu in mijn droom bent, toch?”

Ik was met stomheid geslagen om die onthulling te horen. “Ik ben slechts een droom voor u?”
“Dromen hier zijn niet zoals de dromen op de Aarde, Michael. Wanneer wij dromen zijn wij wakker. Wij slapen hier nooit. Niettemin, ik ben in een fysieke staat en jij bent een ziel. Ik kan jouw ziel zien en aanraken alsof je in een fysiek lichaam bent. Het is onmogelijk om je deze dingen uit te leggen. Jouw ziel/geest blijft geblokkeerd van vele dingen totdat jij permanent naar deze plaats terugkeert.”
“Mist u grootvader als hij weg is?”
“Verdriet heeft in dit rijk van bestaan geen plaats omdat niemand echt weggaat. Het is niet anders dan dat iemand op de Aarde weggaat om te werken en dan laat in de middag weer thuiskomt. Tijd heeft evenmin relevantie voor ons. Wij bestaan in een verrukkelijke, constante staat van zuiverheid. Wij genieten van het gezelschap met familieleden zoals ik nu met jou doe en ik leef me uit in de dingen waar ik van houd, zoals het verzorgen van mijn bloementuinen. Ik beleef ook veel genoegen aan mooie illustraties en architectuur. En zoals je kunt zien, omring ik mijzelf met de dingen waar ik van houd. Hier doet iedereen wat zij het liefste doen en waar zij het meest van houden.”
Zij kuste mij en gaf mij een grote omhelzing en onmiddellijk werd ik teruggevoerd naar Milton binnenin de zwerm.

(Sprekend tegen Milton) “Ik ben droevig omdat ik niet wat meer tijd heb gekregen om bij mijn grootmoeder door te brengen. Waarom werd het mij niet toegestaan om nog wat langer bij haar te zijn?”
“Het bezoek dat je zojuist hebt gehad is normaliter niet toegestaan, maar op het moment dat zij besefte dat je in de buurt was eiste zij om jou te zien en zij bracht jou naar haar.”
“Waarom is zij niet hier in de zwerm met de andere familieleden?”
“De familie is veel groter dan wat zich in de zwerm bevind. Jij hebt familie in vele plaatsen en op vele niveaus, zowel in fysieke als spirituele domeinen. Je grootmoeder bleef op eigen verzoek in een fysiek domein op een planeet in dit systeem dat zich dichter bij één van de zonnen bevind.”

Milton verliet de zwerm en sleepte mij met zich mee, zodat mijn vrijheid maar van korte duur was. Wij pauzeerden boven de planeet met daarop de kubussen voor een laatste blik. Op dat moment van vertrek voelde ik onmiddellijk de pijn die de meeste mensen teistert wanneer wij geliefden moeten achterlaten. “Milton, voel jij de immense droefheid die ik nu op dit moment voel?”
“Ik voel de pijn bij jou, maar ik breng veel tijd met hen door en ik ga dus niet van hen weg zoals jij doet. Jij gaat nu naar een wereld terug waar de meesten hun levens in duisternis leven. In mijn wereld ben ik nooit ver van het warme licht van familieliefde. Ik doe mijn werk en aan het einde van de dag - allegorisch sprekend - weet ik dat alles goed is, ongeacht het resultaat op plaatsen zoals de Aarde. In jouw huidige vorm van bestaan blijft er veel voor je verborgen, Michael, maar dat is omdat het allemaal zo is ontworpen. Hoewel, je bent je nu bewust van wat delen van het grotere geheel en je zult deze herinneringen bewaren als ik je naar de Aarde terugbreng, een ongewoon privilege.”

BINNENIN DE KOEPEL

Ik zag mijn lichaam vast in slaap op het bed liggen. Een uitzicht dat voor mijn geest moeilijk te bevatten was, het was alsof ik op twee plaatsen tegelijk was en verrassend genoeg vond ik dat oké. Ik hield van het idee om vrij van mijn lichaam te zijn. Maar de gedachte alleen al om mijn lichaam weer binnen te gaan was walgelijk en angstaanjagend. “Moet ik dat ‘ding’ weer in, Milton?”
“Ik ben bang van wel. Jij hebt terug op de Aarde dingen te doen die niet gedaan zullen worden totdat jij het doet.”

Milton ging met gemak zijn lichaam binnen, pakte mijn bol, en schoof het in mijn fysieke hoofd zonder mij enige tijd te geven om er aan te kunnen denken. Mijn lichaam kwam op slag tot leven en ik bevond mij er opnieuw in opgesloten. “Ik voel als een ton bakstenen! Dit lichaam voelt waardeloos aan, Milton. Kan ik hier even liggen om wat te herstellen?”
“Dat is het probleem als je voor een langere tijd buiten je lichaam bent. Hoe langer je eruit bent, des te moeilijker is het om er weer aan gewend te raken.”
“Dit is zoals de slechtste kater die ik ooit heb gehad. Is er iets dat ik er tegen kan innemen?”
“Geloof het of niet, het ongemak dat je nu ervaart is de beste en snelste remedie. Er is geen andere manier om weer aan het lichaam te wennen. Bovendien, jouw lichaam moet van jouw afwezigheid op het psychologische en fysiologische vlak genezen.”
“Ik voel me alsof ik voor een week met open wonden in de zoutmijnen heb gewerkt, maar waarom? Mijn hart is doorgegaan met het pompen van bloed door mijn lichaam en het leek of mijn lichaam voordat ik er weer bij naar binnen was gegaan vreedzaam sliep, zoals een auto die stationair draait, dus waarom voel ik mij dan alsof ik ben overreden door een vrachtwagen?”
“Jouw lichaam was in rust, Michael, maar dat is alleen goed voor de doden. Jouw lichaam heeft het nodig om in beweging te zijn terwijl je slaapt. Beweging voorkomt dat het bloed stagneert en voor bepaalde delen afgesloten wordt. Zonder jouw ziel in het lichaam om het onrustig te houden, is het lichaam technisch dood. Er vinden geen dromen of bewegingen plaats. Je bent niet meer dan twintig minuten uit je lichaam geweest; daarom ontstond er geen blijvende schade. Als je veel langer zou zijn weggeweest, zou een mechanische masseuse jouw lichaam onderhanden hebben moeten nemen, om door het te masseren de bloedsomloop te stimuleren. Wij plaatsen in bepaalde situaties ook wel eens een ‘tijdelijke’ entiteit om het lichaam warm te houden.”
“Indien er hier een androïde of mechanische masseuse was, waarom heeft die dan mijn lichaam niet opgepakt en op het bed geplaatst? Waarom moest jij dat doen? En bedankt dat je mij niet meer details geeft over die ‘tijdelijke’ entiteit. Dat klinkt veels te griezelig.”
“Aangaande de androïde en waarom ik het niet het werk voor ons heb laten doen, is omdat ik jou wilde demonstreren dat zielen de bekwaamheid hebben om solide voorwerpen te verplaatsen. Hoewel je een bol van pure energie was had je de middelen om jouw lichaam op te tillen, evenals andere fysieke voorwerpen. Wij kunnen dit doen door middel van fysiek contact maar ook telekinetisch. Nochtans, dat zal ik voor later bewaren. Ook is dat ‘tijdelijke’ entiteit ding niet zo erg als het klinkt, maar ik zal er niet in details op ingaan gedurende de sessie van vandaag.”
“Wat denk je ervan om alleen mijn lichaam terug naar Aarde te verschepen en mij daar dan naar toe te laten vliegen om mij er daar weer mee te herenigen?”
“Ik zou dat kunnen toestaan als je niet bepaalde voorwerpen binnenin je droeg. Vraag niet naar de voorwerpen omdat ik je het niet zal vertellen. Niettemin, je bent lang genoeg van het nest geweest en moest daarom naar je lichaam terugkeren om te voorkomen dat er dingen werden verspild.”
“Op het nest zitten! Dat klinkt zo vreemd, Milton! Had je dat niet op een andere manier kunnen zeggen?”
“Die paar minuten die jij uit jouw lichaam was waren niet zo kritiek, maar het is noodzakelijk dat de voorwerpen hun contact met jouw ziel behouden om waardevol te blijven, is dat beter?”
“Ja, dat is veel beter, maar wat is het dan dat ik binnenin mij draag, Milton?”
“Het is iets dat zich een weg uit jouw borstkast zal banen zodra wij de atmosfeer van de Aarde binnengaan en zich snel zal verspreiden als een supervirus dat de hele planeet Aarde zal infecteren. Ik zei je nog om mij dat niet te vragen.”
“Ik neem aan dat je grapjes met mij maakt, maar hoe weet ik nu of je mij voor de gek houdt? Je kunt al die gerieflijke herinneringen over de familie wel in mijn hoofd hebben geïmplanteerd. Hoe kan ik nog zeker zijn van wat dan ook nadat ik heb gezien wat je allemaal kan doen? Je bent op zijn minst een tovenaar, maar je hebt ook de macht en de kennis van een god.”
“Wij moeten nog een factor twijfel bij jou laten bestaan om deze operatie werkbaar te houden. Om jou terug naar de Aarde te krijgen is niet zoals ze een punt via een ‘slam-dunk’ scoren bij basketbal.
Als de andere kant jou te pakken zou krijgen is het beter dat jij gefragmenteerde kennis van de operatie bij je hebt en een overvloed aan dubbelzinnigheid om het hen moeilijk te maken het allemaal uit te zoeken. Zij onttrekken geen informatie door middel van een ondervraging. Zij onderzoeken nauwkeurig iedere cel in je brein en je lichaam en kijken uit naar bepaalde patronen. Van deze biologische en psychologische vingerafdrukken kunnen zij vaststellen waar je bent geweest, dus, naar welke planeten en plaatsen in dit zonnestelsel of zelfs of je het zonnestelsel hebt verlaten. Deze entiteiten kunnen vele dingen vaststellen door middel van het voedsel dat je hebt geconsumeerd, de lucht die je hebt ingeademd. En de op jouw lichaam uitgeoefende zwaartekracht zijn allemaal aanwijzingen voor de reis die jij hebt gehad. Het is mijn werk om te proberen ze altijd een stap voor te blijven.”
“Indien ik zou worden gevangengenomen, kunnen zij dan niet eenvoudigweg tijdens mijn ontvoering de onderdelen die zich in mij bevinden verwijderen en dat dan uit mijn geheugen wissen?”
“Jij bent voorbij dat stadium. Zij kunnen eenvoudigweg niet binnenvallen, je ontvoeren, en je dan weer loslaten alsof er nooit iets gebeurd is. De onderdelen die in jou zitten zijn direct met jou verbonden en alleen wij kunnen ze bij je weghalen. Hun belangrijkste doel is om te voorkomen dat wat jij in je hebt op de Aarde komt. Zij zullen je vermoedelijk niet doden, maar zij zullen proberen de onderdelen te beschadigen, en je misschien meenemen. Dat hangt af van wie jou het eerste te pakken krijgt, een menselijke geheime organisatie of andere buitenaardse wezens. Jouw lichaam is ontworpen om deze dingen te vervoeren. Mensen kunnen misschien dat feit niet opmerken, maar hogere entiteiten kunnen dat wel. Daarom zijn de onderdelen niet de enige dingen die een risico lopen. Jij bent dat ook.”
“Indien dat zo is, waarom krijg ik dan niet een 24uurs bescherming van jouw mensen, Milton?”
“Wij moeten onze afstand bewaren. Anders zullen wij jou locatie prijsgeven. Wij zijn gemakkelijker te detecteren dan jij, en waar rook is, is vuur, jij dus. Echter, jouw classificatie zal veranderen nadat je weer op de Aarde bent en jij zult niet langer een koerier voor ons zijn en een doel voor hen.” “Wanneer gaan wij naar de Aarde terug? Wacht je op één of ander venster?”
“Ja, de timing voor terugkeer is belangrijk. Terug op de Aarde komen is niet zo eenvoudig als er van weg te komen. Wij nemen een rechtstreekse vlucht naar de Aarde, als een laserstraal. Zodra alles is uitgelijnd, gaan we.”
“Dus ik keer niet naar de Aarde terug op dezelfde manier als ik hier kwam? En wat moet er dan 'uitgelijnd' zijn?”
“Er is een protocol om naar de Aarde te mogen gaan, zoals paspoorten en douane. Maar maak je geen zorgen, ik zal al deze kleine details voor jou afhandelen.”
“Dus wat je eigenlijk zegt is dat je mij weer naar binnen moet smokkelen? En jouw kleine schip is in staat om lange afstanden te reizen met een snelheid die hoger is dan de lichtsnelheid?”
“Dit kleine schip van mij manipuleert zwaartekracht en magnetische golven, wat maakt dat het heel glibberig wordt in de structuur van ruimte-tijd. Ik zal het je ooit in meer detail uitleggen. Ja, ik moet je terug naar de Aarde smokkelen. Welnu, laten we mijn schip binnengaan.”

Milton leviteerde via de opening zijn schip in dat aan de koepel was vastgekoppeld en wees toen vanuit het schip naar mij en leviteerde mij ook het schip in.
“Wow, waar kan ik zo’n vinger krijgen, Milton?”
“Misschien op jouw volgende opdracht, Michael.”

DE TERUGKEER NAAR DE AARDE

Eenmaal binnenin het toestel sloot de opening zich en Milton en ik liepen naar het midden van het schip. Er verscheen een opening en wij gingen een nevelige kamer in. Milton leidde mij toen naar een gedeelte dat compartimenten had die precies leken op die in het grote transporttoestel waar ik mee naar Uranus was gereisd. Behalve dat dit verticale compartimenten waren waar je slechts in kon staan. Milton wees me naar één van de compartimenten en vroeg mij er naar binnen te gaan. Ik ging de verticale cel in en draaide mij om, om naar Milton te kijken, en toen sloot het zich om mij heen. Onmiddellijk vulde het compartiment zich met een schuimige substantie en ik verloor het bewustzijn. Ik herwon echter onmiddellijk mijn bewustzijn en mijn ziel bevond zich buiten de cel, maar mijn essentie of mijn ziel kon niet van die plek wegkomen. Ik wist niet of ik nog steeds aan mijn lichaam gekoppeld was of dat ik in één of ander toestel was geplaatst dat zich naast mijn lichaam bevond. Ik was me bewust van de nevel die de kamer overspoelde en ik kon mijn lichaam zien dat was gehuld in een schuimachtige substantie, maar ik was niet in mijn lichaam.

Het schip trok zich van de glaskoepel los en verdween in de duisternis van de ruimte. Momenten later doorboorde het de dampkring van de Aarde en zweefde het toestel naast mijn auto op het parkeerterrein waar ik het die morgen had achtergelaten. Het was donker buiten, behalve het schemerige licht van twee straatlampen. Er stonden drie auto’s ongeveer honderd meter verwijderd van mijn auto. Een paar tieners vermaakten zich bij de auto's. Er zaten er een paar op de motorkappen. Anderen zaten verspreid op het gras en dronken bier, rookten sigaretten en praatten met elkaar. Geen van hen scheen het schip dat naast mijn auto zweefde op te merken. Het leek erop dat wij voor hen onzichtbaar waren.

Ik sprong uit Milton’s schip dat ongeveer zestig centimeter boven de grond zweefde en stapte in mijn auto. Ik besefte toen dat mijn ruimtehorloge weg was en mijn oude horloge weer om mijn pols zat en de tijd toonde van het moment dat ik het schip die morgen was binnengegaan. Ik schudde mijn hoofd van ongeloof, startte mijn auto en merkte op dat de klok op het dashboard de tijd 23:45 aangaf. Het schip van Milton schoot weg in een andere dimensie. Ik verliet het parkeerterrein, en reed naar huis.

Debbie, mijn echtgenote, zat in de woonkamer een boek te lezen toen ik binnenkwam. “Hallo schat. Sorry, dat ik zo laat thuis ben. Ik werd vanmorgen in het park door buitenaardsen ontvoerd en zij hebben mij net weer laten gaan!”
“Oh, dus daar ben je geweest. Je kantoor heeft gebeld en had het knettergekke verhaal verzonnen dat je bij een paar klanten op bezoek was. Ik geloofde ze natuurlijk niet.”
(Ik lachte) “Trouwens, ik ben moe, ga je mee naar bed?”
“Ja, ik ga met je mee.”

Ze legde haar boek neer, deed de leeslamp uit en wij gingen de trap op naar de slaapkamer. Daar aangekomen gaf ik haar een lange hartstochtelijke kus. Debbie, overrompeld door mijn vertoon van affectie, smolt in mijn armen. “Zo te merken ben je dus niet zo vermoeid, Mike?”
Ik gaf geen antwoord, maar had een duivelse grijns op mijn gezicht. Ik nam haar in mijn armen en droeg haar de slaapkamer in, zoals ik vele jaren geleden deed toen ik een jongere en sterkere man was. Ik zette haar naast het bed neer en trok haar kleren uit. Zij maakte de knopen van mijn hemd los. Wij tuimelden op het bed en bedreven de liefde. De liefde was magisch en duurde langer dan een uur voordat we, elkaar als één omhelzend, in slaap vielen.

DE VOLGENDE MORGEN

Die morgen was ik zoals gewoonlijk vroeg op. Ik zette een pot koffie, ging aan de ontbijttafel zitten en las de krant. Ik probeerde de krant te lezen, maar mijn gedachten werden in beslag genomen door wat ik de vorige dag had meegemaakt. Debbie kwam in haar kamerjas de keuken in, schonk zich een kop koffie in, ging naast mij aan de tafel zitten, en keek mij vluchtig aan met een grote glimlach op haar gezicht. Met haar sexy stem vroeg ze mij: “Wat was dat allemaal vannacht? Was jij dat of iemand anders?”
“Ik ben er niet zeker van schat. Trouwens, ik ben vanmorgen niet zo zeker meer over heel veel dingen.”
“Wat heeft dat te betekenen? Vannacht was meer dan fantastisch, en nu praat je alsof je door een midlifecrisis gaat?”

Ze boog zich voorover, nam mijn handen en omklemde die met die van haar als een gebaar van affectie. “Ik wil dat je mij zegt dat jij het was, dat het vuur van onze verhouding er nog steeds is. Is er gisteren iets op het kantoor gebeurd dat je mij niet wil vertellen? Ben je een belangrijke klant kwijtgeraakt? Je weet toch dat je mij alles kunt vertellen.”
“Er is niets gebeurd op het kantoor en het vuur is nog lang niet gedoofd, schatje! Hoewel, vannacht was voor mij ook een beetje een verrassing.”
“Wel, wat is het dan dat je dwarszit?”
“Je weet dat ik heb gezegd dat ik in het verleden door buitenaardse wezens ontvoerd ben? Wel, het is gisteren opnieuw gebeurd.”
Sarcastisch antwoordde ze: “Ik weet dat je een buitenaardse bent, liefje. Ik heb het geweten sinds ik met je trouwde, maar kan je niet met iets beter komen dan dat?”

Ze stond van de tafel op, ging naar de koelkast en pakte er een doos eieren uit en een pakje spek. “Heb je trek in een ontbijtje, liefje?”
“Ja, alstublieft, ik heb al een tijdje thuis geen ontbijt gehad; klinkt geweldig, hebben we brood om te roosteren?”
Zonder op een antwoord te wachten, stond ik van de tafel op en rommelde wat door de kastjes alsof ik niet wist waar zich de dingen in de keuken bevonden. “Bespaar je de moeite om te zoeken want we hebben geen brood, ik koop het niet meer omdat wij het nooit gebruiken. Ik neem aan dat je vanmorgen niet naar het kantoor gaat aangezien je nog steeds hier bent?”
“Ik neem een vrije dag, of misschien de hele week, ik moet iets uit mijn hoofd zien te krijgen.” “Goed, misschien kunnen we uitgaan en vanmiddag samen iets doen, maar ik heb een vreemde pijn in mijn buik die mij de hele nacht heeft gehinderd, dus ik ga mijn gynaecoloog bellen om te zien of zij mij vanochtend nog even snel kan onderzoeken.”
“Waarom heb je mij vannacht niet over de pijn verteld? Wij hadden een stevige vrijpartij, dus misschien heb je een spiertje verrekt?”
“Daarom heb ik niets gezegd, maar de pijn is toegenomen dus het kan geen kwaad om te zien wat mijn dokter ervan zegt.”
“Wel, oké, laat me weten wat ze tegen je hebt gezegd en misschien kunnen we dan later op de dag samen iets doen, wat je maar wilt schatje!”

Ik beëindigde mijn ontbijt en stond van de tafel op, kuste Debbie en ging de trap af naar mijn studeerkamer. Ik riep telepathisch Milton op: “Milton, kun je me horen?”
Geen antwoord.
Ik wilde mijn ervaringen als een droom of hallucinatie afdoen, maar dat lukte mij niet. Ik had niet geslapen en ik gebruik ook geen medicijnen, zodat het niet iets was geweest dat ik mij had verbeeld. Ik was gisterochtend na mijn ontbijt in één de plaatselijke eethuisjes, naar het park gegaan zoals ik zo vaak had gedaan. Bovendien was ik nu in het bezit van informatie die de funderingen van alles dat mensen als waar geloven in dit leven zou kunnen veranderen! Zoals de drie grote steunpilaren van de mensheid: godsdienst, geschiedenis en de wetenschappen. Ik vroeg mij nu af wat ik met die informatie zou moeten doen, maar wie zou er ook maar iets van geloven?
Debbie riep vanaf het portaal naar mij toe: “Schatje, ik heb met mijn gynaecoloog gesproken en ze zei dat ik vanmorgen kan komen. Ze leek bezorgd om wat ik haar vertelde, dus ga ik nu, ik spreek je als ik weer terugkom, ik hou van jou.”
Ik rende de trap op om haar nog te zien voordat ze wegging. “Wil je dat ik met je meega liefje?”
“Nee, ik red me wel.”

Ze wierp mij een kushandje toe. Ik stond in de trappenhal en wierp een kushandje terug. Ik keerde toen naar mijn studeerkamer terug om verder te piekeren over mijn nieuwe realiteit.

TWEE UUR LATER

Ik was in mijn studeerkamer op mijn computer aan het werk toen ik de voordeur hoorde opengaan. Debbie was terug van haar afspraak. Ze liep de trappen af naar mijn studeerkamer en stond in de deuropening. Ik keek op van mijn computerscherm en vroeg: “En, heeft ze iets gevonden?”
“De gynaecoloog vond een paar vreemde knobbeltjes in mijn baarmoeder, maar toen zij de knobbeltjes onderzocht lieten ze los en kon zij ze met een instrument verwijderen. Op het moment dat zij ze verwijderd had ging de pijn weg. Zij liet ze mij zien, het waren cysten ter grootte van een muntstuk van 10-eurocent. De rest zag er prima uit.”
Ik stond van mijn stoel op, ging naar haar toe en omhelsde haar. “Dat is geweldige schatje! Nu kunnen wij de rest van de dag alles doen wat jij maar zou willen doen.”

AFDELING GYNAECOLOGY

(Gynaecoloog spreekt telepathisch met Milton) “Milton, ik heb de embryo's bij Debbie weggenomen. Ik kan er één om 14:00 uur inbrengen en de andere om 15:00 uur, maakt het uit welke vrouw welke krijgt of zijn het deze keer identieke embryo's?”
Milton antwoordde: “Ze zijn identiek. De embryo's die zijn vervangen zullen worden opgehaald wanneer jij mij zegt dat ze klaar zijn.”
“Ze zullen kort na de tweede afspraak klaar zijn.”

Einde

Geachte lezer of lezeres,

Uiteraard hopende dat er één of zelfs meerdere lezers zijn die van dit werkelijk zeer bijzondere verhaal hebben genoten heb ik een vrijblijvend verzoek. Zou je zo vriendelijk willen om deze twee vragen te beantwoorden en ze dan via mail naar mij op te sturen? semjase@quicknet.nl

Omdat ik geen professioneel vertaler ben maar slechts een amateur, zou ik graag het volgende willen weten.

Alvast hartelijk bedankt voor de medewerking,

Hans Jochems