Hoofdstuk 3 (vervolg)

Buitenaardse Medische Instrumenten
Eén buitenaards voorwerp zoals beschreven in één van de rapporten en wat ontdekt was tijdens de Koreaanse Oorlog was een rechthoekig apparaat met gladde, afgeronde randen.

Het was 2,5 centimeter breed, 5 centimeter lang en was 1,2 centimeter dik. De kleur was saffier en het was zo glad dat het bijzonder lastig was om het vast te houden. Het was ook heel erg mooi. Het leek op een groot kostbaar juweel en kon duidelijk wedijveren met die welke gekocht konden worden bij de meest prestigieuze juweliers op de Fifth Avenue van New York. Als dit onderdeel op een levend lichaam werd geplaatst, detecteerde het aanwezige tumoren, zowel kwaad- als goedaardige. Zodra de tumor gevonden werd, projecteerde het buitenaardse instrument een beeld van de tumor op zijn schermachtige oppervlak. Het geprojecteerde beeld was zo scherp dat het leek alsof je naar de tumor zelf keek. Het voorwerp gleed over de huid van het lichaam zonder er mee in contact te komen. Indien er zich geen tumoren in het lichaam bevonden, bleef het voorwerp op zijn plaats en verscheen er een geheimzinnig bericht op zijn oppervlak. Het was voor het voorwerp niet nodig om het gehele lichaam te scannen om de plek van een tumor op te sporen. Het buitenaardse apparaat wist onmiddellijk waar de tumor of tumoren waren op het moment dat het voorwerp de huid aanraakte. Indien er een tumor gedetecteerd werd, rees het iets omhoog en bewoog zich dan naar de plek waar de tumor zich bevond. Als er meer dan één tumor in het lichaam aanwezig was, identificeerde het buitenaardse apparaat eerst de tumor die het dichtstbij zat, verplaatste zich daarna verder naar de volgende die dan het dichtstbij was en catalogiseerde vermoedelijk alles.

De afmeting van de tumor hield geen verband met de volgorde waarin ze werden geïdentificeerd. De wetenschappers geloofden dat de scanner de locatie en alle relevante informatie over de tumor in kaart bracht en deze informatie ergens opsloeg. Maar zij ontdekten nooit hoe of en waar de informatie werd opgeslagen, of dat het binnen het voorwerp zelf werd opgeslagen of dat het werd overgezonden naar het buitenaardse toestel? Iedere tumor die op de oppervlakte van het voorwerp werd getoond, werd door vreemde symbolen begeleid en die verklaarden vermoedelijk om welke soort tumor het ging en waar het zich in het lichaam bevond.

Een ander voorwerp in het rapport was iets dat keek op een kaassnijder. Het had een 10 centimeter lang buisvormig handvat en een vlak gedeelte zoals dat van een spatel met een gleuf in het midden. Het voorwerp was gemaakt van hetzelfde materiaal als het andere onderdeel, maar de kleur was robijnrood. Het vlakke deel van dat onderdeel was minder dan 2,5 centimeter breed, de lengte was 4 centimeter en de dikte was minder dan dat van een gewoon ouderwets scheermesje met twee snijkanten. Dat buitenaardse apparaat verwijderde moeiteloos huid van een deel van het lichaam en entte dat op miraculeuze wijze op een ander deel van het lichaam. Er waren geen hechtingen nodig om de huid op zijn plaats te houden. Zodra de huid was aangebracht, genas de wond zichzelf volledig in minder dan vijf minuten. Het instrument versnelde het genezingsproces van de wond zodra de geënte huid de wond bedekte. De conditie van de persoon die de huid ontving had geen effect op het genezingsproces van het geënte gebied, zelfs wanneer er letsels of andere wonden waren die niet genazen tengevolge van sommige onderliggende ziektes zoals kanker of diabetes.

De wetenschappers konden huid van een persoon enten op dat van een ander met dezelfde mate van succes. De huidkleur was evenzo niet van belang. De huid van Zwarten, Kaukasiërs en Aziaten werden allemaal vermengd met dezelfde verbazingwekkende resultaten. Het ontvangende lichaam keurde nooit de geënte huid af. De huid van de donor nam de kleur en structuur aan van dat van de ontvanger met dezelfde snelheid waarmee het genas.

Wat zo briljant was van al deze medische apparaten, was dat iedere doorsnee persoon ze kon gebruiken. De instrumenten waren ‘foutloos’. Hun speciale functies veranderden nooit tijdens de uitvoering, ongeacht wie ze bediende. De apparaten deden hun werk elke keer met perfectie. Maar toch zijn er ongelukken gebeurd, zoals met de wetenschapper die zijn oog verloor. Deze werden meestal veroorzaakt door de onwetendheid van de ware functie van een apparaat. Zodra de functie bekend was, was er geen andere vaardigheid vereist. Veel van de fouten en verwondingen die vroeg in het programma gebeurden waren eigenlijk het gevolg van de expertise van de dokters en wetenschappers, niet een tekort daaraan. Vaak probeerden de dokters de instrumenten te helpen of te dwingen taken te verrichten waarvan zij dachten dat ze die zo moesten verrichten. Dikwijls met fatale gevolgen.

Er staan merktekens op sommige van de instrumenten, maar vermoedelijk hadden die merktekens niet meer betekenis dan de merktekens op onze eigen aardse gereedschappen en gebruiksvoorwerpen. Wij hebben ook geen geschreven instructies op onze messen en vorken, schroevendraaiers en hamers nodig. De cultuur waarin wij leven leert ons wat wij ervan moeten weten.

Een van de meest bizarre instrumenten dat het team ontdekte was een driehoekig-gemodelleerd voorwerp met de afmeting van een 10 € cent muntje. Als dat voorwerp op het hoofd van een persoon werd geplaatst, begroef het zichzelf onmiddellijk in de schedel, dwong de persoon buiten bewustzijn, verhief de persoon dan omhoog, het hoofd eerst en verdween dan met het lichaam. Eerst dachten degenen die het experiment uitvoerden dat het lichaam terug naar het buitenaardse schip werd vervoerd. Dit gebeurde allemaal voor het uitkomen van de serie ‘Star Trek’, zodat geen van hen vertrouwd was met de bekende woorden zoals: “Straal mij op, Scotty”. Dit was één van de experimenten die in Korea werden gedaan. Het buitenaardse schip bevond zich op dat moment in Japan, bijgevolg dat zij vanuit Korea naar Japan vlogen om te zien of de bewuste persoon zich in het buitenaardse schip bevond. De wetenschappers namen aan dat net als alle andere buitenaardse voorwerpen de persoon in kwestie (indien hij nog steeds in leven was) teruggevonden zou worden binnenin het schip. Maar het lichaam bleek er niet te zijn.

Nochtans, drie dagen later was het driehoekige apparaatje wel terug in het schip. De persoon of zijn lichaam werd nooit gevonden. De prevalerende theorie van wat er misschien gebeurd kon zijn, was dat hij naar een ander buitenaards schip in een baan rond de aarde, of misschien naar een ondergrondse basis op onze planeet was vervoerd. Eén van de paranormaal begaafde mensen veronderstelde n.l. dat de buitenaardsen hier een voorpost hadden. Een tweede paranormaal begaafde verklaarde dat het lichaam of persoon naar de zon werd vervoerd, om daar vernietigd te worden om redenen die hij zelf niet begreep of aan de commissieleden kon uitleggen. Zoals alle experimenten die uitgevoerd waren tijdens het gebruik van de buitenaardse voorwerpen, werkte het driehoekige instrument alleen op levende mensen.

Een andere theorie die van het onderzoeksteam kwam, dat het driehoekige, medische apparaat bestudeerde, was dat de ziel van een mens iets te maken had met de activering van dat buitenaardse instrument. Deze theorie werd ook door een ander team gesteund omdat zij tijdens hun experimenten hadden ontdekt dat zodra een persoon tijdens een experiment zijn breinactiviteit verloor, het buitenaardse instrument tijdens het verrichtten van een procedure op die persoon ook meteen zijn functie verloor. Zelfs wanneer de man kunstmatig in leven werd bijgehouden maakte het ontbreken van hersengolven de apparaten nutteloos. In iedere situatie stopten de buitenaardse apparaten hun werk vanaf het moment dat de hersengolven stopten. Het leek erop dat de buitenaardsen alleen bevoegdheid hadden over mensen die in leven waren.

*****

Hoofdstuk 4

WAT IS DE INTENTIE VAN DE BUITENAARDSEN?

Het was pijnlijk duidelijk voor de commissie dat de buitenaardsen in staat zijn om alles te kunnen doen wat zij willen doen. Dus waar zijn de buitenaardsen op uit, wat is hun intentie?

Sommige van de vragen die door commissieleden steeds weer werden gevraagd waren:

Omdat de regering van de VS dit buitenaardse project zo diep geheim houdt, zijn er dan nog andere gelijkaardige buitenaardse projecten gelijktijdig aan de gang? En zo ja, hoeveel?

Toen de puzzelstukjes samenvielen, werd het voor de commissie steeds duidelijker dat de buitenaardse voorwerpen aantoonden dat de buitenaardsen een duidelijke interesse hadden in de menselijke anatomie. Waren de buitenaardsen dan soms een soort van medische eenheid die achter-de-schermen werkte, omdat veel van de instrumenten heilzame kenmerken voor mensen hadden? En zo ja, waarom zijn zij dan zo selectief? Iedere dag sterven er duizenden mensen vanwege ongevallen en ziekten die echter gemakkelijk met de instrumenten die de wetenschappers hadden behandeld zouden kunnen worden.

De commissie wijzigde voor een periode van enkele maanden haar onderzoek en nam meer tijd om te brainstormen over het mogelijke doel van de indringers en concentreerde zich daardoor minder op de instrumenten. De wetenschappers maakten gebruik van meer helderzienden die zich alleen moesten concentreren op het maken van contact met buitenaardse wezens.

Deze commissie had zes maanden na de oorspronkelijke ontdekking van hen het contact met de gevangen genomen buitenaardsen verwaarloosd. In die tijd hadden de wetenschappers daar geen enkel probleem mee. Zij hadden toen hun handen vol met het buitenaardse toestel en haar lading. Maar aan het eind van de jaren ’60 en begin jaren ’70 werd het voor de wetenschappers steeds belangrijker om erachter te komen wat de connectie is van de twee: het toestel en de buitenaardsen. Zeker, de buitenaardsen hadden fantastisch spul, maar waarom hadden zij dat spul? De commissie werd de toegang tot de buitenaardsen ontzegd en mochten ook hun locatie niet weten en ook niet of ze nog steeds in leven waren. Dus moesten de wetenschappers hun eigen buitenaardsen maar zien te vinden. Zij probeerden dat door gebruik te maken van helderzienden in groepen van drie om te zien of de paranormaal begaafde mensen hun macht konden concentreren. Dat mislukte en de helderzienden werden opgesplitst om het werk individueel te doen. Van de zes voorspelde er één met een 64% nauwkeurigheid waar een buitenaardse verschijning zou plaatsvinden. De overige paranormaal begaafde mensen hadden het elke keer fout.

In de jaren ’60 en ’70 doorkruisten leden van de commissie de Verenigde Staten, delen van Europa en gebieden in Zuid-Amerika. De wetenschappers maakten nooit contact, maar zij hadden vele succesrijke waarnemingen. De commissie fotografeerde de buitenaardse schepen en achtervolgde ze met gevechtsvliegtuigen en helikopters. Indien het terrein het toestond, en er geen burgers in de omgeving waren, dan probeerde de commissie de buitenaardse toestellen neer te schieten. Maar zij kwamen er nooit dicht genoeg bij en geen van de wetenschappers dacht zelf dat zij dat ooit zouden kunnen. Hun bedoelingen waren alleen om te zien of de buitenaardsen zouden reageren, ze als het ware uitlokken om de mensen het idee van contact te geven doormiddel van b.v. het knipperen van hun toestellichten of door het menselijke vliegtuig te zappen met een of andere lichtstraal? Iets! “Maak ons blij,” was de kreet van een gefrustreerd commissielid.

Na twee teleurstellende decennia van UFO’s zien, zonder dat ze werkelijk contact maakte, besliste de commissie haar benadering te veranderen en concentreer zich op ‘wat’? of ‘wie’? de buitenaardsen op aarde bezochten. De commissieleden lazen de kranten en nieuwsberichten, zodat zij zich bewust waren van alle verhalen over buitenaardse ontvoeringen. De wetenschappers interviewden zelfs een aantal belangrijke ontvoerden, maar gingen zonder antwoorden weer weg.

Ondanks dat de commissie deel was van een geheime regeringsinstantie met praktisch onbeperkte financiële steun, en niet te vergeten contacten op hoog niveau, hadden zij net als iedereen dezelfde moeilijkheden als zij probeerden geheim geclassificeerde informatie over UFO's van andere projecten of andere commissies in handen te krijgen. De commissie wist dat er ten minste één andere geheime commissie moest zijn, maar de veronderstelling onder elkaar was dat er vier waren: één voor elk van de vier departementen van het leger.

Deze commissie werd door het departement van de Amerikaanse luchtmacht gefinancierd en zoals iedereen weet (diegenen die in regeringsdepartementen hebben gewerkt) is er geen vriendjespolitiek door het Congres van de Verenigde Staten mogelijk van het ene regeringsonderdeel over die van een ander. Dat is dubbel waar voor het Pentagon. Als één van de departementen van het leger een geheime regeringscommissie heeft, dan willen ze er allemaal één of twee of misschien zelfs dozijnen hebben.

Ontvoeren aliens mensen?
De commissie wilde niet betrokken worden met diegenen die claimden dat ze door buitenaardsen ontvoerd waren. De wetenschappers hoopten dat, indien er nog een departement bij betrokken was, zij hun informatie konden delen. Omdat de commissie die verborgen barrières kon niet doorbreken, moesten de wetenschappers hun eigen onderzoeken doen.

Zij meden iedereen die claimde een UFO ontmoeting te hebben gehad, zelfs als de wetenschappers wisten dat sommige van hen de waarheid vertelden. De commissie wist dat de informatie die zij via de onderzoeken van de buitenaardse instrumenten verkregen meer kwam door de vrijgevigheid van de buitenaardsen zelf dan wat de commissiewetenschappers zelf deden. Maar nog steeds werd er niet zomaar wat weggeven. De commissie moest een lange weg bewandelen voor iedere kruimel van informatie die haar werd toegestaan.

UFO’s detecteren was veel gemakkelijker dan ontdekken wat de echte bedoelingen van de buitenaardsen waren. Een UFO opsporen was slechts een kwestie van het coördineren van hun beste paranormaal begaafden met de grond en luchtteams. Zodra de paranormaal begaafde precies het gebied lokaliseerde waar hij voelde dat er misschien een UFO aanwezig zou zijn, doorzocht het grondteam die locatie. Als de wetenschappers de UFO detecteerden, stuurden zij een speciaal uitgerust vliegtuig dat een grote uitrusting van radar en andere verfijnde opsporingsapparaten aan boord had naar die plaats. Nadat het buitenaardse toestel was opgespoord en ze het in het vizier hadden, bewaarden de wetenschappers hun afstand en observeerden het toestel met hun volgapparatuur.

Het surveillancevliegtuig van de Amerikaanse luchtmacht hield het buitenaardse toestel op een afstand van enkele mijlen in de gaten en zond continu informatie naar het grondvoertuig. De Amerikaanse luchtmacht gebruikte nooit meer dan twee gewone auto's die tijdens de bewaking incognito bleven.

De Amerikaanse luchtmacht en de commissie wisten dat zij de buitenaardsen niet konden misleiden. De regeringseenheden waren meer bezorgd voor de ingeseinde gewone burgers, meestal UFO-enthousiasten die regelmatig op veel van dezelfde plaatsen verschenen waar de commissie dat ook deed.