TERUG NAAR ARTIKEL

ONTVOERINGSFENOMEEN WEERSTAAT EEN ‘VAST PATROON’

Door: Karla Turner

(UFO, Vol. 8 No. 1 1993, Copyright 1992 by California UFO)

Vertaling: Paul Harmans

Het is een fabeltje dat ontvoeringen van mensen door buitenaardsen een vast patroon volgen of een vaste volgorde hebben. Misschien wel de meest bekende voorstander daarvan is Budd Hopkins, welke in zijn boek het scenario voor de genetische hybridenvorming aan het publiek bekend maakte. Toch, waanneer je terugleest in die boeken, zal het je opvallen dat er bij verschillende buitenaardse ontmoetingen weinig interesse lijkt te bestaan voor die hybridenvorming of DNA. En zelfs Hopkins heeft in de laatste jaren zijn theorie uitgebreid waarin hij nu ook een definitieve buitenaardse interesse voor andere dingen opneemt, zoals voor plezier en pijn van mensen.

Andere bekende UFO-onderzoekers koesteren beperkte theorieën betreffende het ontvoeringsfenomeen. Jacques Vallee, David Jacobs, Whitley Strieber, Brad Steiger, John Lear, Raymond Fowler, Jenny Randles, Kevin Randle, John Keel en andere schrijvers houden zich vast aan een diversiteit van intelligente, vaak vindingrijke theorieën. En toch maken ze allemaal dezelfde fout. Zij negeren delen van het ontvoeringsbewijs, bepaalde feiten, die hun ideeën niet ondersteunen.

Inadequate theorieën
Het moet duidelijk zijn dat elke huidige theorie welke niet aansluit bij al het bekende bewijs, niet acceptabel is. Het kan misleidend zijn, speciaal voor de slachtoffers van de ontvoeringen die zich wenden tot deze onderzoekers omdat ze antwoorden zoeken.

Een geval wat dit goed demonstreert deed zich voor gedurende een gesprek dat ik in 1989 had met een vooraanstaande onderzoeker. Deze onderzoeker vertelde altijd in zijn lezingen dat hij een aantal zekere testen had om de validiteit van potentieel nieuwe ontvoeringsgevallen zeker te stellen en één van die manieren was de aanwezigheid van bijzondere littekens op het lichaam van de slachtoffers. Ik vroeg hem naar een afwijkend soort litteken, één waarvan ik wist dat die vaak verscheen op ontvoerden uit mijn eigen groep, maar de onderzoeker ontkende dat dergelijke littekens in zijn gevallen opdoken.

“Ben je daar heel zeker van?” vroeg ik hem ongelovig. “Dit litteken komt hier vrij vaak voor en ik dacht dat het op andere plaatsen ook wel zou voorkomen.” In feite wist ik dat het ook zo was.

“Nee,” hield hij vol en hij schudde zijn hoofd, “De enige littekens die ik kan vinden zijn degene die ik net heb beschreven.”

“En dat andere litteken is nooit opgedoken?” vroeg ik.

“Nee,” herhaalde hij.

“Zelfs niet één enkele keer?” hield ik vol.

“Nou ja,” zei hij schoorvoetend, en verlaagde zijn stem, “Er zijn een paar gevallen geweest. Dat kind waar ik gisteravond over sprak, zij had twee van die littekens en ik denk dat er nog een geval was. Maar ze komen zo zelden voor dat ik ze maar negeer. Wanneer je tweehonderd maal litteken A tegenkomt en slechts twee gevallen met litteken B, dan ga je voor de getallen.”

En dat was de boodschap die hij aan het publiek afleverde, aan een publiek waarin zich bezorgde ontvoerden bevonden die zich vervolgens begonnen af te vragen of hun onbekende littekens dan toch niets voorstelden en zij, zoals veel van hun vrienden leken te denken, het slachtoffer waren van een verward brein.

Geen enkel patroon
De waarheid is echter, ondanks dat er herhalende gebeurtenissen voorkomen in het ontvoeringsfenomeen, dat er geen enkel patroon of structuur te vinden is. Totdat we weten wat al die gebeurtenissen betekenen kunnen we het ons niet veroorloven er ook maar één daarvan te negeren.

Wat bijvoorbeeld te denken van een ontmoeting tussen buitenaardsen en een mens waarbij twee van de vier buitenaardsen de ontvoerde hielpen met het bereiden van een braadstuk voor het avondeten? Toegegeven, er gebeurden ook andere dingen in dit geval, maar het avondeten werd bereid, opgediend en opgegeten door het gezin van het ontvoeringsslachtoffer binnen minder dan twee uur nadat de buitenaardsen waren verdwenen.

Andere details van de ontmoeting hielden in de betasting van de nek van de ontvoerde, ‘ten behoeve van een instructie’, en een gesprek over genetisch opgeslagen herinneringen en kennis welke liggen opgeslagen in de mens. Maar er was geen medisch onderzoek, geen activiteiten aangaande hybridenvorming en geen waarschuwingen voor komende catastrofes, allemaal gebeurtenissen die zijn gebruikt om ontvoeringtheorieën mee op te bouwen. Ik weet dat de bovenstaande gebeurtenissen echt zijn, omdat het met mij gebeurde.

Menselijke duplicaten
Een andere afwijkende gebeurtenis is de duplicatie van een mens of het herplaatsen van een menselijk deel door een buitenaards complement. In één geval bevonden een jonge man en zijn verloofde zich in hun auto toen een glinsterende kracht hen omwikkelde. Hij ging van zijn stokje, maar even later begon hij te bewegen en gedroeg zich en praatte compleet anders. Zijn verloofde werd bang toen hij haar uit de auto trachtte te trekken naar de donkere achtertuin. Hij vertelde haar dat er “iets was dat haar daar wilde zien.” En enkel omdat er een vriend de tuin inreed werd de jonge man weer normaal, met geen enkele herinnering aan zijn afwijkende gedrag van de laatste tien minuten.

Tijdens een hypnotische regressie beschreef de verloofde dat de jonge man in de auto moest blijven, terwijl die ‘ander’ zijn vorm aannam en trachtte haar onder controle te krijgen. Ze noemde die ‘ander’ een ‘hologram’ en refereerde daaraan constant met ‘het’, niet ‘hem’. In feite vertelde ze dat ze vocht om van dat ‘het’ weg te komen en terug te gaan naar de auto waar de echte jonge man nog zat.

Tijdens een afgescheiden regressie herinnerde de jonge man zijn versie van die avond en zei dat op een bepaald moment hij werd ‘uitgezet’ en ‘uitgeschakeld’, toch kon hij niet vertellen wat voor soort macht zijn lichaam daarna liet bewegen.

Een nog meer bizarre gebeurtenis overkwam een vrouw uit het zuidwesten gedurende haar ontmoeting. Ze vertelde dat ze uit haar lichaam werd ‘verwijderd’ en op een onverklaarbare wijze werd ‘opgeslagen’, nog altijd bij kennis en in staat te communiceren met haar overmeesteraars. Die vertelden haar dat een andere entiteit haar lichaam gebruikte en dat die al haar normale activiteiten zou uitvoeren en dat niemand het verschil zou merken. De dag na haar ontvoering, toen ze naar haar werk ging, ontdekte ze dat haar lichaam inderdaad de dag ervoor aan het werk was geweest, ondanks dat haar eigen zelf ergens anders was.

Interdimensionaal wezen
Deze buitenaardse binnendringers blijken te kunnen verschijnen en zich te kunnen gedragen in een variëteit aan manieren. In de ervaring van een man verscheen er vaak een vrouw die er menselijk uitzag, en toch beweerde ze dat ze een interdimensionaal wezen was en dat haar echte uiterlijk niet door de ontvoerde werd gezien. Sommige keren was ze ‘compleet aanwezig’ en zeer driedimensionaal, maar andere keren was alleen haar hoofd zichtbaar of haar hoofd en haar handen.

Het bewijs van sommige gevallen laat ook zien dat de buitenaardsen een vreemde interesse in onze dieren hebben en toch wordt dat bijna niet gemeld in het ontvoeringsonderzoek. Gedurende een periode van intense buitenaardse activiteit in mijn familie werd bijvoorbeeld onze hond vanuit een omheinde achtertuin overgebracht naar een afgesloten garage. En dezelfde hond blafte ons op een andere morgen vanuit de achtertuin wakker terwijl hij deze keer juist door ons in de afgesloten garage was opgesloten. In beide gevallen waren er geen aanwijzingen dat zowel het hek als de garagedeur waren geopend. De oude hond was bijna blind, tenminste in zoverre dat hij moeite zou hebben om ook maar ergens te komen, zelfs als beide doorgangen open hadden gestaan.

Huisdierprobleem
Het verplaatsen van honden kwam ook naar voren bij een andere UFO-onderzoekster. Haar hond sliep buiten en toch werd ze op een nacht wakker van zijn natte tong op haar gezicht. Zij en haar hond waren in haar bed, maar de deur naar de slaapkamer was nog altijd op slot en zo ook de buitendeur en er waren nog twee tussendeuren tussen hen die ook dicht waren.

Paarden zijn ook verplaatst, waarbij hun ontvoerde eigenaren ze moesten zien terug te vinden in andere maneges op verre afstand vanwaar de dieren voor de nacht waren opgesloten. Het is moeilijk de noodzaak van dergelijke gebeurtenissen voor te stellen en toch zijn ze onderdeel van een groter fenomeen en moeten enige relevantie bezitten.

Er lijkt een verband te bestaan tussen ontvoeringen en de verdwijning of de verschijning van bezittingen en andere objecten. Eén van de meer humoristische episodes deed zich voor toen een onderzoekster een andere stad bezocht en als gast in ons huis verbleef. De dag was doorgebracht met het werken met andere ontvoerden en die avond bestelde de groep chinees.

Benodigde gebruiksvoorwerpen verschijnen
Terwijl we zaten te eten, maakte de onderzoekster de opmerking dat ze de voorkeur gaf aan het eten van chinees met eetstokjes, maar die hadden wij niet. Na de maaltijd ging de onderzoekster naar haar kamer en keerde enkele momenten later terug met een zeer verwonderde uitdrukking op haar gezicht. “Ik dacht dat jullie geen eetstokjes hadden,” vertelde ze mijn man. “Maar ik bedoelde beslist niet dat je ze alsnog voor mij zou gaan kopen! Maar in ieder geval bedankt voor je zorgzaamheid.” Ze hield een paar eetstokjes op die nog verpakt zaten in papier en lachte.

“Waar heb je die vandaan?” vroeg hij.

“Ze lagen op mijn bed,” reageerde ze. “Heb jij ze daar dan niet neergelegd?”

“Nee, natuurlijk niet,” riep hij uit. “Er zijn – waren – geen eetstokjes in huis, dat verzeker ik je. En ik ben nergens naartoe geweest.”

Andere objecten zijn uit het niets verschenen, zoals metalen ballen die van het lichaam van ontvoerden afvallen als ze de morgen na een ontmoeting omhoog komen vanuit hun bed. In een ander geval zag een moeder wat leek op een wit boek dat horizontaal in de slaapkamer van haar zoon zweefde, maar toen ze naar binnen ging was er geen boek te zien. In het huis van een ontvoeringsslachtoffer verdween een vis uit het aquarium en die dook tien dagen later weer op, twee keer zo groot als het daarvoor was. Binnen 24 uur ging de vis echter dood, evenals de andere vissen in het aquarium

Vrouwen in ontzetting
Misschien wel de meest opmerkelijke en verwarrende reeks gevallen betreft twee vrouwen die ik ken, maar die niet van elkaar op de hoogte zijn. De eerste vrouw ontwaakte op een morgen en vond haar bed doorweekt met bloed. Het was tijdens haar menstruele cyclus, maar toch was ze verbaad zoveel gebloed te hebben dat het door de tampon was gelopen die ze voordat ze naar bed ging had ingebracht. Toen ze naar de badkamer ging om zichzelf te wassen en de tampon te verwijderen, was die niet meer aanwezig. Verwoed doorzocht ze het bed, de slaapkamer en uiteindelijk haar gehele appartement, maar de tampon was verdwenen. Enkele dagen daarna vertelde ze mij over het voorval, maar we wisten geen van beiden wat we ervan moesten denken.

Een maand ging voorbij en ik ontving een telefoontje van de tweede vrouw die ver bij mij vandaan woonde. Ze stond perplex door een gebeurtenis tijdens de vorige nacht en wilde het iemand vertellen. Ze was ook in haar menstruele cyclus en de avond voor die nacht had ze voordat ze naar bed ging maandverband aangebracht. Verscheidene uren later werd ze wakker en besloot haar maandverband te verschonen omdat ze altijd nogal veel bloed verloor. Tot haar verrassing was haar eerder aangebrachte maandverband verdwenen, maar ze voelde wel iets in haar. Ze vertelde mij dat ze vervolgens een tampon verwijderde, maar dat ze niet begreep hoe die daar terecht was gekomen. “Ik gebruik al tien jaar geen tampons meer,” zei ze, “Dus wat is hier de bedoeling van?”

Afwijkingen in typische meldingen
Afwijkingen zijn voorgekomen in sommige gevallen die de lijn schijnen te volgen van de ‘typische’ ontvoeringsvolgorde van het ‘schip’ binnengaan, een onderzoek ondergaan en weer teruggebracht worden met weinig of geen herinneringen eraan. Soms worden bijvoorbeeld de omstandigheden in het ‘schip’ omschreven als rommelig of vuil, met vieze luchtjes en tekenen van een slechte huishouding. Soms wordt verteld dat het daarbinnen druk is, met talloze entiteiten die bezig zijn in snelle en onbegrijpelijke bewegingen van de ene plek naar de andere.

Nog ongebruikelijker zijn de verklaringen van ontvoerden over een ruimte op aarde in plaats van een ‘schip’. In deze gevallen vertellen ontvoerden dat ze zijn meegenomen naar grote ondergrondse ruimten en hun omschrijvingen zijn zeer vaak inclusief aardachtige – misschien militaire – apparaten en ook de aanwezigheid van zowel mensen als buitenaardsen die samenwerken. Deze ondergrondse gebieden worden bereikt via lange verticale of kurkentrekkerachtige tunnels, zo zeggen de ontvoerden en in één geval leek de plek wel op een filmset die een oude wildwest stad moest voorstellen.

Badkameromgevingen
Een derde afwijking, die mogelijk aan boord van een voertuig of in een ondergrondse ruimte kan plaatsvinden, heeft betrekking op ontvoerden die worden binnengebracht in ‘badkamer’ omgevingen. Daar worden ze in douchehokjes met of zonder toilet gezet en in de meeste gevallen zijn de ontvoerden vreselijk angstig vanwege de gebeurtenissen die zich in een dergelijke omgeving voordoen en vaak te maken hebben met een onderzoek van de voortplantingsorganen.

De meeste van deze afwijkende details komen van een relatief kleine groep ontvoeringsslachtoffers, toch zijn er elders gelijkwaardige zaken bekend. In het geval van het vreemde litteken, waarmee ik dit verhaal begon, zijn er gevallen van driehoekige patronen die zich over de gehele wereld voordoen en toch heeft geen enkele onderzoeker dat erkend. De scoop marks en insnijdingen in een rechte lijn zijn welbekend, maar net zo vaak komen minder permanente littekens en markeringen voor. Enkele, dubbele en veelvoudige tekenen van puncties verschijnen op de lichamen van de ontvoerden en ook brede banen van onderhuidse paarse vlekken, driehoeken en andere vormen, eerder gevormd door verkleuring van de huid dan door puncties en lange klauwachtige schrammen, vaak ontelbare, vergezelt van nog langere strepen ongeschonden huid.

Uitdaging aan positieve theorieën
Ik daag de onderzoekers uit die beweren dat de buitenaardsen hier zijn om ons te helpen om naar een hoger bewustzijn te evolueren of dat ze hier zijn voor een ander positief doel – onze planeet te redden, wereldvrede te promoten, enz. – om afwijkende gegevens toe te voegen aan deze zienswijzen. Wat te denken van de mensen die lijden aan een totale zenuwinstorting na hun ervaringen? Wat te denken van hen die abrupte persoonlijkheidsveranderingen ondergaan, die opeens geobsedeerd zijn door een abnormaal seksueel gedrag dat ze daarvoor nooit hadden en wat vaak lijdt tot een breuk in huwelijken en vriendschappen?

Deze dingen zijn talloze malen voorgekomen, maar geen enkele onderzoeker heeft tot nu toe weten te verklaren wat het doel achter deze resultaten is.

Bijzonder verontrustend zijn die gevallen waarbij voorheen gezonde individuen een buitenaardse ontmoeting hebben en daarna een slopende of terminale ziekte ontwikkelen. Het is bekend dat veel vrouwen lijden aan gynaecologische problemen nadat ze hun ervaringen hadden en die vaak leiden tot baarmoederverwijdering. Weer andere gevallen hebben de ontwikkeling laten zien van afmattende vermoeidheid, afschuwelijke zwellingen en jeuk en zelfs kanker. Waar zijn de positieve effecten in deze gevallen?

Theorieën zijn de uitgangspunten voor onderzoek en UFO-onderzoekers moeten bereid zijn hun favoriete theorieën uit te breiden volgens de gegevens die ze ontdekken. Het zou schitterend zijn als we buitenaardse ervaringen in een positieve vorm kunnen gieten, maar alleen als de details van de ontvoeringsgevallen – alle details – serieus in overweging worden genomen. Ik denk dat het gevaarlijk is zich vast te klampen aan theorieën die gegevens negeren omdat die niet passen. We zijn het aan onszelf verplicht te zoeken naar de hele waarheid.

Nawoord ufowijzer
Karla Turner was ook ontvoeringsslachtoffer en is in 1996 op 48 jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van een zeer agressieve vorm van borstkanker die zich voordeed vlak na een ontvoering. Of die ontvoering werkelijk iets met haar dood heeft te maken is moeilijk te beoordelen, maar het is een feit dat veel ontvoeringsslachtoffers ongeneeslijk ziek worden van hun ervaringen met het ontvoeringsfenomeen en mensen die menen dat het de mensheid ten goede zal komen, die vraag ik om toch nog eens naar al die zaken te kijken die ook in de boeken van Bud Hopkins en andere positief ingestelde onderzoekers voorkomen en die iets heel anders doen vermoeden, iets sinisters, iets beangstigends en zeker niet onder te brengen zijn in een theorie waarbij we denken dat dit alles de mensheid alleen maar voorspoed zal brengen.

Ook Steven Greer, de projectleader van het Disclosure project, wil helemaal niets weten van ‘slechte’ buitenaardsen. Ontvoeringen en dierverminkingen worden volgens hem enkel en alleen door de mens zelf uitgevoerd. Hij wordt zelfs boos als men het tegendeel beweerd. Jammer dat een dergelijke persoon zo kortzichtig kan zijn en de feiten geweld aan doet.

Maar zoals altijd, het echte grootschalige onderzoek moet komen van onbevooroordeelde wetenschappelijke teams die niets willen uitsluiten. Jammer is alleen dat dergelijke teams niet zijn samen te stellen. De interesse in de wetenschappelijke wereld zal er beslist zijn, maar de heren gedreven sceptici en grote aantallen orthodoxe wetenschappers met oogkappen op en oorproppen in staan met de hakbijl klaar om elk spoortje van positieve activiteit bij wel wijze wetenschappers op dit gebied subiet en feilloos de kop in te meppen.

TERUG NAAR ARTIKEL