TERUG NAAR ARTIKEL

EEN BUITENGEWONE ONTMOETING IN DE DANDENONG HEUVELS, AUSTRALIË

Door: Bill Chalker ©

Vertaling: Paul Harmans

Als wetenschapper ben ik bekend met de stelregel dat buitengewone beweringen, buitengewoon bewijs vereisen. Tot op heden heeft de hoofdstroom van UFO-gebeurtenissen toch wel enig fascinerend en buitengewoon bewijs opgeleverd voor haar fysieke voorkomen. De uitdaging voor onderzoekers is altijd geweest om te bepalen of dat bewijs overeenkomt met een buitenaardse aanwezigheid. Vergelijkbaar bewijs om het ontvoeringsfenomeen te ondersteunen is er niet echt of is niet overtuigend genoeg.

Bij mijn 20 jaar durende onderzoek betreffende de Australische beweringen van ontvoeringen, was het moeilijk om niet van mijn idee af te stappen dat de gevallen mij misschien meer vertelden over de menselijke gesteldheid dan dat ze iets vertelden over UFO’s. Wat nu volgt is echter een rapportage van een zaak waarbij wellicht bewijs is gevonden van de werkelijkheid achter de ontvoeringsmeldingen.

Kelly Cahill, een 27 jarige huisvrouw en moeder van drie kinderen, is een hoofdfiguur in een opmerkelijk verhaal waaruit ervaarders en onderzoekers veel informatie kunnen halen. Ze nam op 4 oktober 1993 contact met mij op, ze zocht hulp bij het bevatten van een bizarre ervaring die zij had op 8 augustus 1993 nabij de buitenwijk Narre Warren North van Melbourne in de Dandenong heuvels van Victoria, Australië, tussen Belgrave en Fountain Gate.

Kelly vertelde mij dat ze, naast haar man en zij in hun auto, een andere auto had gezien, iets achter de positie van hun auto. Er zaten op zijn minst twee andere mensen in, een man en een vrouw. Ze had in die tijd weinig aandacht aan hen besteed omdat zij en haar man hun volle aandacht hadden bij een enorme UFO die in een veld tegenover hen was geland.

Omdat Kelly in Victoria woonde en ik in New South Wales, gaf ik de details van Kelly’s ervaring door aan John Auchettl van Phenomena Research Australia (PRA) en verzocht kelly om contact met hem op te nemen. PRA dook meteen op de zaak.

Op 17 november had de PRA de man en vrouw opgespoord welke Kelly in die nacht had gezien. Het bleek dat het stel ook een kennis (een vrouw) in de auto had. Deze getuigen nam Auchettle mee naar de plaats van de ontmoeting, naar een plek die overeen kwam met Kelly’s beschrijving. De tekeningen die deze getuigen van de UFO en de wezens maakten, kwamen nauw overeen met die van Kelly.

Hier hadden we een buitengewone situatie. Twee groepen personen, onbekend aan elkaar, waren getuigen geweest van dezelfde ontmoeting met een UFO en wezens. Zij hadden allemaal de ervaring van vermiste tijd en ze waren allemaal beschikbaar voor competente onderzoekers. Onafhankelijke getuigen hebben informatie verstrekt die ons in staat stelde de gegevens kruiselings te controleren waardoor we een opmerkelijke hoeveelheid gelijkwaardige informatie konden onthullen. Het resultaat is een fascinerende hoeveelheid bewijsmateriaal dat instaat voor de realiteit van de vreemde gebeurtenissen die zijn beschreven. Het bestaansrecht van de gebeurtenissen wordt tevens ondersteund door eraan gerelateerde fysieke sporen, inclusief grondsporen, een magnetische afwijking en effecten op sommige getuigen.

Wat misschien nog buitengewoner aan deze zaak is, is dat de tweede groep aangeeft dat zij nog een derde auto hebben gezien die verder achter hen stond geparkeerd. Erin zat (zo leek het) één man die klaarblijkelijk naar de landingsplaats zat te staren. We hebben dus een situatie van drie auto’s die aanwezig waren: Kelly en haar man in hun auto nabij de top van de heuvel, de groep van drie personen (Bill, Jane en Glenda) ongeveer 150 meter verder naar beneden van de heuvel en de andere auto ongeveer 25 tot 30 meter achter de tweede auto met één zichtbare inzittende.

De eerste twee auto’s stonden geparkeerd met de lichten uit. De andere auto had de lichten aan. Deze omstandigheid verklaart wellicht een aanwezige afwijking, Kelly was in staat achterom te kijken en zag de tweede auto, waarin naar het scheen twee personen zaten (in feite drie), maar de groep van drie kon Kelly, haar man en hun auto niet zien. Het was een donkere en bewolkte nacht. Klaarblijkelijk kon Kelly de tweede auto goed zien omdat die werd verlicht door de koplampen van de derde auto.

Uit de verklaringen van het trio konden de onderzoekers de locatie van de derde auto afleiden. De man keek naar de gelande UFO door een gat in de begroeiing langs de weg. Het bewijs afkomstig van het trio, gekoppeld aan dat van kelly, zorgde voor een driehoeksmeting van de plek van de ontmoeting met de UFO. De locatie kwam ook overeen met de afwijkingen die werden gevonden en die later zullen worden besproken. Helaas is de getuige in de derde auto nog niet gevonden. (Later is ook de persoon uit de derde auto gevonden en ondanks dat de man er niet teveel mee naar buiten wilde treden, bleek ook hij dezelfde littekens als de twee vrouwen uit de tweede auto aan het incident te hebben overgehouden. Vert.)

De meeste getuigen van dit soort gebeurtenissen zijn vaak bekenden voor elkaar en een dergelijke verhouding roept dan de vraag op in hoeverre het waargenomen incident vanwege gedeelde misleiding of zelfs een hoax is vorm gegeven. Via Auchettl kwam Kelly erachter dat er onafhankelijke getuigen waren, maar die wisten tot kort daarvoor niet van haar bestaan. Kelly trachtte Auchettl over te halen haar de namen van de groep getuigen te geven, maar dat weigerde hij omdat hij de integriteit van de getuigenissen wilde waarborgen Pas toen het onderzoek was afgerond hoorden de drie wat Kelly had verklaard. Tot dusverre hebben zij geen contact met haar opgenomen. PRA heeft geen enkel bewijs van een eerdere relatie tussen de Cahill’s en de andere groep kunnen vinden.

Na de ontmoeting vervaagde Kelly’s herinnering in haar bewuste geheugen, ondanks dat ze er in de onmiddellijke nasleep van de gebeurtenis levende discussies erover heeft gehad met haar man. Haar man herinnerde uiteindelijk de ontmoeting met de UFO, maar niet met de wezens en heeft de vermiste tijd niet willen toegeven. Het was de zinspeling van haar man op een barbecue op 16 september (1993) aan het incident dat leidde tot de in eerste instantie verwarrende pogingen van Kelly om zich het incident weer voor de geest te halen. Kelly vond dit tijdelijke geheugenverlies zeer vreemd, omdat ze normaal herinneringen heeft die teruggaan tot aan heer tweede levensjaar.

Zo begon ze andere incidenten in een ander en bizar perspectief te zien. Daaronder was een ‘droom’ die ze onmiddellijk na de ontmoeting had, nadat ze waren thuisgekomen en naar bed waren gegaan op 8 augustus en twee ‘dromen’ in september. In elke droom kwamen dezelfde wezens voor die ze had gezien tijdens de ontmoeting op de weg. De laatste twee dromen hadden een vreemd fysiek karakter. Twee andere ‘dromen’ volgden, één op 23 oktober en de laatste in januari 1994.

Ongerust zocht Kelly hulp van universiteiten en luchtvaartautoriteiten. De laatsten gaven haar twee UFO-contact telefoonnummers, één in Victoria en het mijne in Sydney. Nadat ze zich niet kon vinden in de groep in Victoria, nam ze contact met mij op en na onze inleidende gesprekken over haar ervaringen ging het PRA-onderzoek van start.

Wat nu volgt is de transcriptie van een interview dat Robb Tilley haar op 21 maart van dit jaar (1994) afnam. De details komen overeen met die welke ze tijdens talloze gesprekken met mij aan mij vertelde op 4 oktober 1993, en met die in het PRA onderzoek en met die in een manuscript dat ze nu over haar ervaringen aan het schrijven is.

Het incident
Mijn man en ik reden naar de woonplaats van mijn jeugdvriendin bovenin de bergen. Het was de verjaardag van haar dochter. Het was net na zonsondergang en we waren er bijna, nog ongeveer een half uur rijden, het was ongeveer anderhalf uur vanaf onze woonplaats. Het was net na zevenen. Het gebied heeft wat kleine akkers en dan rij je recht een groot winkelcentrum binnen.

Mijn man reed behoorlijk snel… ik keek uit het raam. Het werd donker en ik keek over de akkers terwijl we erlangs reden en ik zag een ring van oranje lichten. Het was voor de eerste keer ooit dat ik dacht dat ik iets zag wat niet normaal was. Maar ik hield mijn mond dicht. Ik dacht: “Nee, hij zal beslist de draak met mij gaan steken.” Maar een paar minuten later zei ik toch: “Ik zweer je dat ik een UFO zag.” Hij zei; “Doe niet zo stom! Het was waarschijnlijk een helikopter.” Ik zei: “Het maakte geen enkel geluid, het stond gewoon op de grond.” Nou ja, na een paar spottende opmerkingen aan mijn adres vergat hij het allemaal en we arriveerden bij mijn vriendin.

Toen we daar waren vertelde mijn man wat ik dacht gezien te hebben. Haar vader vroeg: “Denk je dat je kleine groene mannetjes hebt gezien Kelly?,” en meer van dat soort opmerkingen. Het werd een grote grap en ik vergat het totaal. We gingen uit en speelden bingo en we kwamen weer terug. We hadden een beetje twijfels over hoe laat we weggingen. Tenminste wat mijn man betreft, we kwamen thuis om 2:30 in de morgen en dat betekent dat we om 1:00 moeten zijn vertrokken. Maar volgens mij vertrokken we om kwart voor twaalf. We kwamen om ongeveer elf uur van de bingo terug en we bleven niet lang omdat de vriend van de dochter van mijn vriendin de verkering had uitgemaakt en met een ander meisje naar huis was gegaan en de dochter van mijn vriendin was behoorlijk overstuur en huilde en wij wilde dus niet al te lang blijven. Dus we waren daar helemaal niet tot zo laat.

De ontmoeting vangt aan
Afijn, we reden terug naar huis, dezelfde weg, wij beiden, mijn man en ik. We zagen beiden die ring voor ons, die zweefde boven de weg. Het was gewoon iets dat er was. Ik kon niet uitmaken wat het was. In eerste instantie zat het nog ver weg, maar toen we er dichter bij kwamen leek het een soort… nou ja, het leek niet op het oranje licht in het veld. Het was een ronde vorm met een soort glas er omheen, of wat leek op ramen en lichten rond de onderkant. Omdat het donker was kon je dat in eerste instantie niet goed zien. Maar toen we dichterbij kwamen wel en er was geen enkel geluid te horen.

Zelfs mijn man zei nu: “Je hebt gelijk, er is daar iets. Dat is zeer, zeer vreemd.” En ik zweer dat ik mensen binnenin zag en toen zei ik tegen hem: “Ik durf erop te zweren dat er mensen in zitten.” Toen schoot het zeer snel naar links. Ik bedoel, het verdween gewoon, binnen een seconde was het weg.

We reden door en na ongeveer een kilometer was daar plotseling dat werkelijk zeer heldere licht recht voor ons. Ik moest zelfs mijn hand boven mijn ogen houden om naar buiten te kunnen kijken, omdat het zo fel was dat ik niets kon zien. Ik vroeg aan mijn man: “Wat doen we nu?” Hij zei: “Ik blijf gewoon rijden.” Vanaf daar is dat alles wat we ons konden herinneren totdat…. Ik wist gewoon dat we een UFO te zien kregen weet je, ik wist het vanwege wat we al eerder hadden gezien. Ik had het twee keer die nacht gezien en hij één keer… en de adrenaline pompte, mijn hart bonkte, ik was zo opgewonden. En plotseling zitten we in de auto en vraag ik aan mijn man: “Wat is er gebeurd?” En hij zegt: “Ik weet het niet, we moeten door een bocht zijn gegaan of zo.” Tegen de tijd dat we thuis waren was hij definitief overtuigd van wat we hadden gezien, maar hij wist ook niet wat er gebeurd was. Ik zei tegen hem: “Ik weet zeker dat ik een black-out heb gehad.” Omdat adrenaline niet binnen een seconde verdwijnt. Ik bedoel, je hart slaat op hol! En plotseling…

Iets wat me werkelijk irriteerde was dat ik braaksel rook. Ik kon niet uitmaken waar die reuk vandaan kwam. Ik maakte daar de halve weg naar huis ruzie over totdat het belachelijk werd en ik stopte. Weet je, we zaten te bekvechten en zo.

Toen we dichter bij huis kwamen, ongeveer 20 minuten vanaf ons huis, zag ik een figuur langs de weg staan (er was verder helemaal geen verkeer rond die tijd), een lang, donker figuur. Het was slechts voor enkele seconden en ik dacht er verder niet over na, maar dat deed ik later wel. Maar ik draaide wel mijn hoofd. Ik hield het in mijn gedachten, omdat het mij herinnerde aan een verhaal dat mij als klein meisje wel eens was verteld over een ruiter zonder hoofd aan de kant van de weg… omdat het aan de rand van de weg was. Deze figuur had wel een hoofd, het was gewoon een lang, zwart figuur. Ik zag het slechts een paar seconden en toen kon ik het niet meer zien, maar ik dacht dat ik het gezien had.

Verschijnselen na de ontmoeting
We kwamen thuis en die nacht had ik werkelijk een droom over UFO’s en dat er iets gebeurde… maar het meeste is uit mijn hoofd verdwenen.

Kelly en haar man ruzieden over wat er op weg naar huis gebeurd was. Ze waren het er over eens dat ze een UFO hadden gezien, maar ze konden geen overeenstemming krijgen over het gevoel van Kelly dat ze een black-out had gehad en dat er tijd verdwenen was en dat ze mensen had gezien. Ze hadden wel beiden de braaksellucht geroken. Ze ervaarden beide onverklaarbare pijn in de buik. Voor Kelly leek het op hevige spierpijn die uitwaaierde vanuit haar onderbuik naar haar schouders.

Later, nadat ze thuis waren gekomen, had Kelly een menstruele bloeding en werd behoorlijk ziek. Ze was juist een week daarvoor ongesteld geweest. Uiteindelijk kwam ze in het ziekenhuis terecht met een baarmoederinfectie. De dokters vertelden haar dat ze in verwachting moest zijn geweest, of dat ze een gynaecologische operatie had ondergaan. In feite had ze recentelijk geen van beide gehad. Een vreemd driehoekig teken werd ook op haar onderbuik gevonden, samen met een litteken.

Kelly vertelt over deze zaken het volgende: Maar toen ik die nacht thuis kwam toen vond ik dat driehoekige teken onder mijn navel, met iets waarvan ik dacht dat het een sneetje was van een laparoscopie en ik begon die nacht ook te bloeden. Drie en een halve week later belandde ik in het ziekenhuis. Het ziekenhuis deed in feite ook een laparoscopie, een andere laparoscopie. Dat gebeurde overigens niet toen ik de eerste keer werd opgenomen. Ik kwam een week of zes later weer terug omdat ik nog steeds een hoop pijn in mijn buik had en het wilde laten nakijken om te zien wat het was. En ik had ook nog steeds dat driehoekige merkteken daar. Zij deden een bloederige laparoscopie er vlak naast en er was geen verklaring voor of zo iets. Ik heb een brief van een vriendin waarin ze schrijft dat zij de driehoek ook gezien heeft.

Bewuste herinneringen
Kelly’s herinneringen komen niet uit enige hypnose. Ze heeft wel één sessie ondergaan toen het hoofdzakelijke onderzoek al klaar was, maar daarbij kwamen geen zaken van belang naar boven. Ze had het gevoel dat ze niet echt onder hypnose was geweest en ze hechte er verder weinig waarde aan.

Wat betreft de ontmoeting op 8 augustus, herinnert ze zich dat ze de weg overstak naar de omheinde weide waar ze in eerste instantie één groot, zwart wezen met gloeiende rode ogen ziet en daarna zag ze er meerdere. De laatsten leken zeer snel te naderen, alsof ze voortgleden. De grote groep van grote, zwarte wezens bleek zich in twee groepen te splitsen en één groep richtte de aandacht op Kelly en haar man, de andere groep op de andere mensen die ook de weg waren overgestoken, maar iets achter hen. De rest van haar herinneringen is nogal verwarrend en gefragmenteerd. Ze ervaarde stemmen en blindheid.

Kelly geeft aan hoe haar herinneringen weer terugkwamen: We gingen een paar weken later naar een vriendin en het onderwerp UFO’s kwam ter sprake en haar man zei: “O, ik denk niet dat ze echt bestaan.” Het was mijn man die zei: “Als je had gezien wat Kelly en ik hebben gezien dan zou je wel van gedachten veranderen.” Ik vroeg hem (mijn man): “Waar heb jij het over?” Weet je, als ik iets gezien zou hebben dan zou ik mij dat herinneren. Ik kon mij helemaal niet herinneren dat ik het boven de weg had zien zweven. Het was totaal uit mijn hoofd verdwenen. Ik zocht er dagenlang in mijn geheugen naar, ik bedoel, hij zou zoiets toch niet zeggen als hij het niet meende? Hij vroeg mij: “Herinner je je dat niet? Op weg van je vriendin naar huis, het maakte geen enkel geluid?” En ik zat daar, ik kon het mij niet herinneren.

Een paar dagen later, zomaar opeens, herinnerde ik het me. Het raakte mij. En toen herinnerde ik mij dat ik dat licht binnenging en daarna kon ik mij niets meer herinneren. Een paar weken later irriteerde mij dat, omdat ik mij wel dat licht kon herinneren en ik wist ook weer dat ik de hele weg naar huis ruzie met hem maakte, maar dat was alles wat ik mij voorlopig kon herinneren.

Ik ging in oktober opnieuw naar het huis van mijn vriendin, deze keer voor de verjaardag van haar andere dochter en weer gingen we naar de bingo. Op weg naar huis die nacht reden we over dezelfde weg en we passeerden een bepaalde plek en daar kreeg ik dat onvoorstelbare gevoel van angst, ik bedoel echte angst. En plotseling begon ik mij alles te herinneren, tegen de morgen herinnerde ik mij alles wat er gebeurd was, behalve dat wat er tijdens de vermiste tijd gebeurd is, dat weet ik niet.

Wat we feitelijk hadden gedaan, we waren het licht ingereden, maar de weg maakte een bocht en het licht waarvan we aanvankelijk dachten dat het recht voor ons was, was in feite aan onze rechterkant. Het was in het veld en het was massaal. (Ze schat de mogelijke diameter van de UFO als zo groot als een huis, misschien zelfs wel 50 meter.) Het was dus heel erg groot.

Kelly en haar man hadden een duidelijk, onafgebroken zicht op een voertuig met enorme afmetingen. Het was veel groter dan de UFO die ze minuten eerder hadden gezien en het zat op grondniveau in het veld.

Ik vroeg hem de auto te stoppen en we stapten beiden uit. Ik herinner mij dat ik mij weer in de auto boog, naar de vloer om mijn handtasje te pakken, ik ga nergens heen zonder dat. En dat is één van die dingen die weer een hele rij herinneringen bovenhaalde. Wat ik mij ook herinner is dat ik tegen mijzelf zei: “Je bent er bewust bij. Dit is echt! Dit gebeurt echt! Voor een tijdje was het ook absoluut beangstigend. Ik bedoel, dit is niet zoals het allemaal zou moeten zijn.

We staken de weg over, we sprongen over de greppel en we liepen er naartoe. Ik keek terug naar de weg en zag dat er nog een auto, een lichtblauwe auto geparkeerd stond. Enkele mensen stapten uit en staken ook de weg over. Ik dacht dat het er twee waren, maar in feite waren het er drie, maar ik besteedde daar niet veel aandacht aan. Ze moesten op zijn minst 100 meter terug hebben gestaan. Als je iets dergelijks hebt zoals dat wat wij voor ons hadden staan en er lopen mensen achter je op de weg… nou ja, ik was meer geïnteresseerd in dat wat voor ons was dan in hen, dus weet ik geen details.

Ik sta daar en we kijken naar dat ding (ongeveer 30 seconden). Plotseling is daar een zwart figuur in het veld. Het is zo’n 2.20 meter lang, ik wist meteen dat het behoorlijk lang was.

Voor Kelly was dat behoorlijk schrikwekkend. Ze verwachte een menselijk wezen te zien, maar dit was geen mens. Kelly trachtte via gedachten te communiceren. Ze werd onmiddellijk overstelpt met angst. De ogen van het wezen leken een rood vuur te worden. Op een afstand van ongeveer 150 meter afstand leken ze een buitengewone glans te bezitten.

Het begon op ons af te komen, langzaam en het had grote rode ogen. Het klinkt vreemd, maar het had grote, ronde, rode ogen, zoals grote vliegenogen en ze waren roodachtig, niet als een rode reflectie, maar als brandend rood, zoals… het rood van een stoplicht, dat soort van echt brandend rood.

Plotseling begon ik tegen mijn man te schreeuwen… en dat verbaast mij nog steeds omdat een mens zoiets niet zou kunnen weten, dus ik weet niet hoe ik er op kwam, maar ik begon te zeggen: “Ze hebben geen ziel.” En toen begon ik te schreeuwen: “ZE HEBBEN GEEN ZIEL!” Toen, plotseling, waren er een heleboel van hen in het veld, niet slechts één, maar een hele groep en ze begonnen op ons af te komen, sneller dan een man zou kunnen rennen, ze gleden over de grond. Ze waren halverwege het veld. Ze splitsten in twee groepen, de andere groep ging in de richting van de andere mensen en een groep kwam op ons af.

Kelly herinnert zich dat ze naar de andere mensen schreeuwde: “Ze zijn boosaardig! Ze gaan ons vermoorden!”

Het volgende dat ik mij herinner, ik voelde die kracht in mijn buik, precies hier, alsof ik was vastgebonden, maar ik werd teruggeworpen en ik lag met mijn rug op de grond. Ik ging zitten met mijn hoofd tussen mijn knieën. Zo trachtte ik bij bewustzijn te blijven. Ik kon niet meer zien. Mijn ogen… alles was donker. Ik schreeuwde naar mijn man.

Kelly speculeerde dat het gevoel van vastgebonden zijn werd veroorzaakt door een afrastering van schrikdraad dat om de weide liep. Er stond in die tijd wellicht niet eens stroom op, maar als dat al het geval was, dan was de kracht daarvan niet sterk genoeg om het effect te genereren dat Kelly beschrijft. Niettemin leidde deze prozaïsche gebeurtenis haar tot verwarring over het feit of de krachten waar ze mee te maken had nu ‘goed’ of ‘kwaad’ waren.

Maar het volgende dat ik mijn man hoorde zeggen was: “Laat me los.” Zijn stem was verwrongen van angst en dat had ik nooit eerder bij hem gehoord. Hij is nooit bang, nergens voor… Toen klonk er een mannenstem: “We willen jullie geen kwaad doen.” Mijn man vroeg: “Waarom sla je Kelly dan?” Dat was het laatste wat ik van mijn man hoorde. Niemand anders sprak er nog behalve ik. Ik hoorde die mannenstem en ik hoorde mijzelf zeggen: “Oh God, ik word misselijk.” Ik had mijn hoofd tussen mijn knieën en ik voelde mij vreselijk misselijk. Daarna moet ik een tijdje een black-out hebben gehad.

Ik kan mij niet herinneren dat ik heb overgegeven. Ik herinner mij dat ik hoorde praten over het feit dat ze vredelievende mensen waren en ik schreeuwde uit: “Geloof ze niet! Ze gaan jullie ziel stelen!” Ik weet dat het nu belachelijk klinkt, maar tijdens de gebeurtenis was ik hysterisch. Ik heb nooit eerder een dergelijke angst gevoeld, zelfs niet in mijn ergste nachtmerries heb ik een dergelijke angst zoals daar gevoeld.

Oh, ik herinner mij nog iets, hij zei: “Ik wilde haar geen pijn doen. Zij is mijn dochter.” Toen ik op de heenweg naar mijn vriendin die UFO zag, was het eerste wat ik deed bidden. En ik zag dit meteen als sarcasme, het klonk sarcastisch… Het leek alsof er ook een min lachje achteraan klonk. Ik weet het niet, het voelde gewoon niet goed voor mij.

Omdat Kelly een sterk geloof in God had, leidde dat haar vaak naar antwoorden op veel situaties in het leven, ofschoon dat vaak op subtiele en ongewone wijze geschiedde. Voor haar was de korte waarneming van een mogelijke UFO op weg naar haar vriendin op de avond van 7 augustus wellicht een glimp van een van de mysteries van het leven, misschien zelfs een les van God. Dus bad ze kort in stilte en begon met: “Vader.” Ze dacht voor een moment: “Wacht op mij. Ik kom over een paar uur weer terug over deze weg.” Om dit in de juiste context te zien is het nodig om te weten dat kelly al een lange spirituele zoektocht was begonnen, geankerd in een religieuze reis en een verlangen de grote mysteries te begrijpen.

Ondanks dat ze weinig tijd had om aangesloten te zijn bij een kerkgenootschap, had ze wel een diepe interesse in religie en ze had dat bestudeerd, met nam de bijbel in groot detail. Vandaar dat ze, nadat ze had gebeden over de UFO die ze op de heenweg had gezien, bij het gebruik van het woord ‘dochter’ een gevoel van spot kreeg toen ze de stem hoorde zeggen: “Zij is mijn dochter.”

Nou ja, ik begon weer te schreeuwen en dat ging over demonen die trachten de menselijke ziel te stelen… ik geef niet graag toe dat dat uit mijn mond kwam, maar het was zo… ik wil het vertellen op de wijze waarop het ging.

Het volgende wat ik hem hoor zeggen is: “Kan iemand niet wat doen aan haar?” En ik voelde een hand die mijn schouder aanraakte. Het was niet hard, het was eigenlijk wel teder. Maar toen ging ik echt door het lint! Ik zat nog steeds op de grond en kon niets zien, maar ik maakte dat mijn ogen er woest uitzagen… Er gebeurde iets binnenin mij. Daarvoor huilde ik, maar plotseling kwam er iets in mij en ik werd zó kwaad. Toen begon ik te schreeuwen: “Hoe durven jullie dit te doen tegen onschuldige mensen?” Alsof het mijn fout was, omdat ik op een spirituele reis was gegaan en ik kreeg werkelijk het idee dat het mijn fout was, En ik dacht: “Waarom worden daar andere mensen bij betrokken?” Het voelde alsof het een gevecht voor mij was, iets wat ik moest doen…

Afijn, ik begon stomme dingen te roepen en vertelde hen terug te gaan naar waar ze vandaan kwamen. Het volgende dat ik mij herinner is dat ik in de auto zit. Ik zit nog steeds met die vermiste tijd.

De droom van 8 augustus 1993
Toen ze eenmaal thuis was en in slaap, bracht de nacht haar een bizarre droom. Deze droom is van belang omdat hij voorviel binnen uren na de ontmoeting en het brengt Kelly terug naar die ontmoeting. De latere ‘dromen’ hebben niet dezelfde kwaliteit als deze. Niettemin waren ook die ongewoon, om redenen die zodadelijk duidelijk zullen worden.

In de droom van 8 augustus is ze naast de weg met haar hoofd tussen haar knieën. Ze wordt zich gewaar dat ze weer kan zien. Een wezen leidt haar man de helling af naar het veld. Gedurende de droom is ze niet in staat het deel van de wezens te zien dat zich boven de ellebogen bevindt. De ledematen lijken lang en dun te zijn. Onverklaarbaar overtuigd dat het wezen bij haar man vrouwelijk is, laat ze het struikelen en krijgt dan een black-out. In de droom komt ze weer bij bewustzijn en ze vindt zichzelf terug aan de uiterste rechterzijde van het veld, met de UFO beneden haar op het veld en meer naar links. Voor haar op de grond ligt een roerloos lichaam, eerst niet-menselijk en dan veranderend naar menselijk. Een vrouw van middelbare leeftijd staat verderop in het veld en schreeuwt naar haar: “Moordenares! Moordenares!” Ze wordt overmand door verdriet, maar kan zich niet herinneren iemand te hebben vermoord.

In haar droom leidt een hand op haar schouder haar en ze volgt gehoorzaam. Uiteindelijk wordt Kelly zich gewaar dat ze in een kleine kamer is, met enkel een kleine tafel en een wezen dat voor haar staat. Het wezen vertelt haar dat ze niemand heeft vermoord, maar dat ze haar gevoel van moraal moesten gebruiken om haar angst te overwinnen. Kelly heeft een diepgaand gevoel dat ze dit wezen kent. Op de tafel achter het wezen ligt een bijbel, één van haar bijbels, die enkele weken daarvoor is verdwenen. Het wezen stelt haar voor een vreemde keuze welke haar bedenkingen betreffende de motieven van het wezen verdiepen. Er wordt haar verteld dat ze kan komen, maar dat ze de bijbel achter moet laten. In de droom geeft het wezen haar de bijbel terug.

Op dat punt eindigt de droom. Een paar dagen na de ontmoeting vindt haar man de bijbel in de auto.

De ‘dromen’ die eerder werden genoemd werden in eerste instantie geïnterpreteerd als iets spookachtigs, als een bizar perspectief op het terugkomen van Kelly’s herinneringen. De eerste twee gaan vooraf aan het moment waarop de complete herinnering aan de gebeurtenissen van 8 augustus terugkomen.

De ‘dromen’
De eerste droom vangt aan met een aanwezigheid die haar aanspoort kalm te blijven. Dan volgt een angstaanjagende ‘zuigende’ sensatie, alsof er iets van haar wordt weggenomen. Ze wordt angstig wakker uit de droom en ziet zich geconfronteerd met een groot, zwart figuur in een tot op de vloer vallende cape met hoofdkap, ongeveer 2.20 meter lang en met rood gloeiende ogen. Ze gilt en het wezen verdwijnt.

Aanvankelijk interpreteert Kelly het wezen als een ‘zielvampier’ of als ‘de man met de zeis’. Ten tijde van de droom plaatst ze dit niet in een UFO-context, omdat de herinneringen nog niet naar boven waren gekomen.

In de volgende droom ervaart ze dat haar benen worden opgelicht en uit het bed worden getrokken. Ze wordt weer wakker en vindt hetzelfde wezen aanwezig, maar deze keer verbergt de cape de ogen.

Nadat ik mij alles weer herinnerde, had ik een andere droom en deze droom leek zeer fysiek. Ik weet dat ik droomde en ik moest wakker worden daaruit…

In deze droom in het bijzonder, voelde het alsof mijn benen van het bed werden getrokken en het voelde alsof ik vanaf mijn middel naar beneden verlamd was en mijn benen werden naar de zijkant getrokken, toch kon ik de bovenkant van mijn lichaam bewegen. Ik greep mijn kussen en trachtte daarmee mijn man te raken om hem wakker te maken… Ik vocht tegen dat ding. Ik zou me niet door dat ding aan mijn benen uit bed laten trekken. Toen werd ik wakker en zag het daar weer staan! Deze keer verborg de kap de ogen en het maakte mij niet bang. Ik was nog steeds angstig, maar het maakte mij niet meer zo bang, omdat ik elke keer daarvoor dezelfde angst voelde welke ik die nacht in het veld voelde. Toen ik op de grond zat leek het op zoiets als een frequentie of een geluidsvibratie. En het ging dwars door mijn hoofd! En ik kon het niet op een rijtje krijgen. Ik vocht er de hele tijd tegen en dat is misschien waarom ik het mij beter kan herinneren dan mijn man of die andere mensen.

De derde droom deed zich voor in het huis van een vriendin, op 23 oktober (1993). Tegen die tijd had Kelly de vloed aan herinneringen die terugkwamen al achter de rug. De twee eerdere dromen hadden meer betekenis gekregen, temeer vanwege de aanwezigheid van het wezen nadat Kelly uit haar dromen ontwaakte. Deze keer ontwaakte ze uit een droom welke een vorm van een piekervaring leek te zijn (zoals psycholoog Abraham Maslow het noemt. Richard Maurice Bucke definieert het als een gevoel van ‘kosmisch bewustzijn’.) Ze ziet aanvankelijk hetzelfde wezen als voorheen, maar anders dan in eerdere manifestaties is het naakt en leunt over haar heen alsof het het gebied rond haar navel wil kussen. Het is groot, met een hoofd veel groter dan normaal, lange, dunne armen, met een buik die in vergelijking met het smalle uiterlijk buiten proportie groot is, zoals de buik van een kind dat lijdt aan ondervoeding. De huid is als grijs/zwarte boetseerklei. Kelly’s krijsen gaat over in een ononderbroken stroom van hysterie en woorden.

Die morgen staat Kelly erop dat haar man de onderkant van de auto controleert. Ze had die nacht een duidelijke stem gehoord die haar dringend verzocht een dergelijke controle uit te voeren. Hij weigerde echter haar verzoek uit te voeren, maar hun auto heeft regelmatig te maken met problemen.

Talloze andere paranormale gebeurtenissen en elektrische storingen volgen. Regelmatig start hun auto terwijl er niemand inzit. Het voertuig had een ontstekingsonderbreker wat deze gebeurtenissen nog meer opzienbarend en eigenaardig maakte. Kelly dacht dat ze versterkte psychische krachten had ontwikkeld. De elektrische gebeurtenissen stopten in januari 1994, net zoals veel van de paranormale incidenten.

De vierde droom deed zich in januari van 1994 voor. In de droom brand de lamp in de badkamer door. Er is een gevoel van een aanwezigheid. Iets tracht aanhoudend Kelly’s rechterhand te grijpen. Uiteindelijk laat ze haar hand vastgenomen worden. Onmiddellijk wordt ze wakker. Wederom staat de figuur in de zwarte cape naast haar bed, maar verdwijnt weer. Het blijkt dat de lamp inderdaad is doorgebrand en dat de diamanten en saffieren ringen die ze aan de vingers van haar rechterhand droeg zijn verdwenen. Tot nu toe zijn die nog niet teruggevonden.

Andere zaken
Andere, eerdere episoden, ervaringen en kwesties van mogelijk belang:

* Van juli tot en met september 1993 worden de ramen van Kelly’s huis regelmatig getroffen door oranje vuurballen met de grootte van een tennisbal. Kelly, haar man en haar moeder zijn getuige van dit fenomeen.

* Ongeveer twee en een half jaar eerder, in Lalor, had Kelly een eigenaardige droom waarin ze bewoog door een vleesachtig, zandloperapparaat. Dezelfde nacht ervaarde ze een ‘visioen’ waarin ze haar achterdeur opende en gedurende een paar seconden een licht zag. Kelly ervoer hetzelfde gevoel van kracht die ze voelde in het veld in augustus 1993.

* Na de ontmoeting en tot juli 1994 was het huis van de Cahill’s (gebouwd in 1949) het toneel voor vluchtige observaties van lange ‘schaduwen’ die zowel door Kelly als haar man worden gezien.

* Een vieze lucht doordringt soms het huis en lijkt dan rond te bewegen.

De andere getuigen
Als de ontmoeting van Kelly op 8 augustus alleen door haar was ervaren, dan zou men kunnen beweren dat de ervaringen misschien het gevolg waren van een soort psychologische episode. Maar de aanwezigheid van andere getuigen – een getrouwd stel en hun vriendin, plus een mogelijke andere waarnemer in de derde auto – duidt krachtig op een echte ontmoeting. De RPA betoogt ten stelligste dat de focus van het incident niet is gericht op Kelly, maar op de twee andere vrouwen.

Zoals in het geval met Kelly, lijken de twee vrouwen in de andere groep een dominante rol te spelen. Bill, de mannelijke getuige, lijkt, net zoals Kelly’s man, er slechts minimaal bij betrokken te zijn. De twee vrouwen herinneren zich bewust voorvallen aan boord. Zij herinneren zich de de UFO en de lange, zwarte wezens. Hun omschrijving bevat niet de rode ogen die Kelly zag.

Voor het drietal ving de ervaring aan toen ze de plek naderden. Alle drie konden ze een vreemd lawaai horen en ze voelden zich plotseling ziek. Bill dacht dat hij buiten bewustzijn zou raken. Hij verloor de controle over de auto en reed van de weg af en raakte een paal. Nadat hij de schade had opgenomen, reden ze weer door. Een paar minuten later schoot een auto met groot licht op hen snel voorbij. Toen passeerde er nog een. Ze kwamen bij een brug waarna er meteen een scherpe bocht volgde. Iets verder na dit traject stopte het drietal. Terwijl dit allemaal plaatsvond, was het zicht van Bill verzwakt. Hij had duidelijk wel enig zicht omdat hij kon rijden, maar hij was niet in staat zich de UFO te herinneren. De twee vrouwen bij hem in de auto herinnerden zich de UFO zeer duidelijk en hun beschrijvingen komen zeer goed overeen met die van Kelly.

Op een onverklaarbare wijze werd Bill afgezonderd van de hoofdgebeurtenis. Hij heeft bewuste herinneringen aan geuren en geluiden en herinnert zich dat er een hoop activiteit gaande was. Hij kan zich echter geen beelden herinneren. Hij onderging later hypnose waardoor zijn geheugen werd uitgebreid en hij zich delen herinnerde van wat er aan boord gebeurde, maar ook hier ging het slechts om geuren en geluiden.

De twee vrouwen dachten niet aan hun ervaring als een ‘ontvoering’. Het voelde voor hen alsof ze uit vrije wil hadden meegewerkt. Toch was het principiële element van hun aanboord-ervaringen een vorm van onderzoek, maar zonder herinneringen aan het visueel waarnemen daarvan. Andere delen van hun ervaringen aan boord bestaan uit visuele beelden en bewust geheugen. Hypnose bracht in hun geval alleen naar boven wat ze zich al herinnerden.

De wezens spraken niet en verschaften weinig informatie. Geen van de vrouwen zag de ander of een van de anderen terwijl ze in de buitenaardse omgeving waren, waarschijnlijk aan boord van de UFO. Zondeling is dat elk van hen zich bewust was van wat er met hun metgezellen gebeurde, schijnbaar via bovennatuurlijke wegen.

Het drietal heeft blijkbaar geen van de complexe achtergrondervaringen zoals omschreven door Kelly. Hun ervaringen schijnen beperkt te zijn tot enkel die van 8 augustus.

Er is ook fysiek bewijs. PRA vond de mogelijke bodemsporen en de lage magnetische afwijkingen op de ontmoetingsplaats.

Opmerkingen
Kelly is begonnen met het schrijven van haar eigen verslag van de ervaringen en de moeilijke nasleep. In oktober 1994 kwamen John Auchettl en de PRA met een uitgebreid rapport over dit incident. Op het vlak van dit emotionele gebied is het gemakkelijk voor mensen om gevangen te raken in minder bevredigende situaties terwijl zij trachten hun buitengewone ervaringen te begrijpen. Ik hoop dat dit geval en de documentatie dat hiervan het gevolg is, anderen kan helpen die in vergelijkbare situaties verkeren.

De slachtoffers van deze ervaringen moeten niet aangemoedigd worden in het aannemen van een buitenaardse aanwezigheid, noch moeten zij belachelijk worden gemaakt door de sceptici onder ons. Ze behoren geholpen te worden om met hun ervaringen om te kunnen gaan, ongeacht of deze ervaringen blijken voort te komen uit een prozaïsche of moeilijk te doorgronden oorsprong.

Nawoord ufowijzer
Het blijkt dat het uitgebreide verslag van deze zaak dat in oktober 1994 zou uitkomen, nooit is vrijgegeven. Zoals wel vaker het geval is tussen verschillende groeperingen, blijkt de samenwerking tussen de schrijver van het bovenstaande verslag en de onderzoeker John Auchettl niet optimaal te zijn. Het is jammer dat rivaliteit onder UFO-onderzoekers goede gevallen zoals dat van Kelly Cahill een slecht imago bezorgt, de sceptici grijpen zoiets aan om te beweren dat het ontbreken van dat verslag aangeeft dat er dus niets van belang te melden is. Kelly vertelt dat John Auchettl na lang beraad alsnog het rapport wilde vrijgeven, maar dat tegen die tijd de getuigen uit de tweede auto geen toestemming meer wilden geven hun getuigenissen te publiceren, ze ondervonden er teveel last van, ze stuitten op vooroordelen vanuit de samenleving vanwege hun eerdere openlijke getuigenissen. Toch staat het incident rondom Kelly als een huis en er is voldoende bewijs om er van uit te gaan dat het werkelijk is voorgevallen. De grondsporen en de onafhankelijke getuigenissen spreken wat dat betreft boekdelen! Overigens is later ook de persoon uit de derde auto gevonden en ondanks dat de man er niet teveel mee naar buiten wilde treden, bleek ook hij dezelfde littekens als de twee vrouwen uit de tweede auto aan het incident te hebben overgehouden.

Bij het onderzoek naar de bodem van het veld waarin de UFO was geland, kwam aan het licht dat de bladeren van de bomen allemaal kleine gaatjes bevatten en ook in de bodem van het veld zelf bleken aparte gaatje te zitten. De magnetische waarden die enkele maanden na het incident nog door de onderzoekers gemeten kon worden, gaven op exact de plek waar Kelly verklaarde de UFO te hebben gezien hogere waarden aan in de vorm van een sikkel, dus een vorm die alle getuigen hebben gegeven aan de UFO. Op deze plek was de grond tevens onder hoge druk geblakerd. Er werden in de bodem ook driehoekige indrukken gevonden die overeen kwamen met de driepoot die de getuigen onder de UFO zagen.

Op Google Video kun je een interview met kelly Cahill bekijken en beluisteren:
http://video.google.com/videoplay?docid=8783845915124327512

TERUG NAAR ARTIKEL