PrintversieLMHTexasUFO3

DRIE OOGGETUIGEN UIT SELDEN, TEXAS, ZAGEN TWEE GROTE RECHTHOEKEN VAN
‘WITTE VLAMMEN’ IN DE LUCHT

Vertaling: Paul Harmans

“Dan, binnen twee of drie seconden, veranderen de twee verticale lijnen van flitsende lichten in witte vlammen. Het lijkt alsof de vlammen omsloten worden door de rechthoekig gevormde en drie dimensionale frames van ongeveer 50 meter breed en 150 meter lang.”

Steve Allen, Glen Rose, Texas

Voorwoord ufowijzer
Dit artikel is een vervolg op het eerdere artikel: ‘GIGANTISCH LUCHTVOERTUIG BOVEN DUBLIN, TEXAS’. In dat artikel kwam Ricky Sorrells aan het woord, de ooggetuige bij daglicht van een gigantisch luchtvoertuig boven zijn terrein. Ik heb nog een vertaling klaar waarin een hulpsheriff zijn waarneming in dezelfde regio uit de doeken doet en verslag doet van wat andere politiemensen in hetzelfde gebied zagen en waarvan er één zelfs met een politievideocamera vanuit de politieauto een object filmde. En ook dat waren dergelijke grote objecten als Ricky Sorrels en Steve Allen hebben gezien.

5 februari 2008 Glen Rose, Texas – In de nacht van 8 januari 2008 zien tientallen ooggetuigen in de zuidwestelijke regio van Texas, in de buurt van Dallas/Fort Worth, vreemde combinaties van flitsende lichten in de lucht. Iedereen vertelde dat de lichten of aan een gigantisch voertuig zaten of zich in een onwrikbare formatie bevonden. Ze waren het er allemaal over eens dat de lichten aan en uit pulseerden, maar niet gelijktijdig. Eén licht ging aan en uit, terwijl er andere lichten op willekeurige afstanden ook aan en uit gingen.

Het eerste zeer eigenaardige deed zich die avond voor om 18:12 in Selden, Texas. Steve Allen (50) is eigenaar en directeur van L & S Enterprises and Texas Freight, een vrachtwagenmakelarij en transportbedrijf in Glen Rose, Texas. Hij heeft het bedrijf in 1994 samen met zijn vrouw Laquita opgezet. Steve is sinds de late jaren ’70 tevens burgerpiloot. Toen de zon bijna onderging was Steve op weg van zijn kantoor in Glen Rose naar een heuvel nabij Selden om daar bij een kampvuur wat te relaxen met zijn vriend Mike Odam en Lance Jones, een medewerker van de plaatselijke posterijen. Steve vertelt dat de zon nog halverwege de horizon was toen er een verbazingwekkend voorval in de heldere en wolkenloze lucht plaatsvond.

INTERVIEW:

Steve Allen: Ik keek naar het oosten (mijn rechterzijde) en ik zag vier lichten die naar ons toe kwamen op een zeer hoge snelheid en die flitsten. Op dat moment vroeg ik Mike Odam en Lance Jones of zij ook zagen wat ik zag en zij zeiden ja.

Linda Moulton Howe: Wat voor kleuren zag u?

Steve Allen: Heldere, witte lichten. Zeer fel en intens. Ze waren groot.

Linda Moulton Howe: Een volle maan kan op armlengte door de top van je vinger bedekt worden.

Steve Allen: Ik schat dat elk van deze vier lichten ongeveer de maat van een kwartje op armlengte had.

Linda Moulton Howe: Wat we niet precies weten is de afstand van u tot de lichten.

Steve Allen: Dat is juist. Ik kon zien waar het voertuig over vloog. Dat is mijn normale vluchtgebied als ik met mijn vliegtuig vlieg. Ik ben dus aardig bekend met het gebied en de hoogten.

Linda Moulton Howe: Toen de vier lichten voor het eerst verschenen, vlogen ze toen in een rechte lijn of in een patroon?

Steve Allen: Het leek op een rechthoekig patroon en ze waren allemaal op dezelfde hoogte en vlogen op dezelfde snelheid op dezelfde afstand van elkaar.

Linda Moulton Howe: Dit is de eerste rechthoek met een licht aan elke hoek die u beschrijft als 1500 meter lang bij 700 meter breed?

Steve Allen: Dat klopt. Het is een voorzichtige schatting, maar het komt er aardig bij in de buurt. De wijze waarop ik tot deze afmetingen kwam was omdat het land hier een coördinatenstelsel heeft. Ik wachtte tot het voertuig boven ons was en toen deed ik een visuele schatting en daarbij kwam ik tot een 1500 meter lengte en het leek half zo breed als het lang was.

Linda Moulton Howe: Was het één groot object met vier lichten eraan in een rechthoekig patroon, of waren het vier compleet van elkaar gescheiden objecten die in formatie vlogen?

Steve Allen: We konden niet helemaal zeker zeggen wat het was, maar vanwege de manier waarop de lichten vlogen hadden we het idee dat het één groot voertuig was. We spraken wel over het in formatie vliegen, maar alle drie hadden we toch meer het idee dat het één groot voertuig was.

Een 1500 meter lange rechthoek van vier lichten vliegt tussen de 3000 en 4000 kilometer per uur

Steve Allen: Het zag er naar uit dat de rechthoek van lichten op een zeer hoge snelheid vloog. Ik schat tussen de 3000 en 4000 kilometer per uur. Het ging geleidelijk aan langzamer vliegen terwijl wij toekeken en het kwam in zicht op zo’n 25 tot 30 kilometer afstand. Tegen de tijd dat het bij ons was vloog het op de snelheid van een normaal vliegtuig, mogelijk ergens tussen de 300 en 400 kilometer per uur. Tegen die tijd zat het zo’n 700 tot 1000 meter boven de grond en ongeveer 2 kilometer ten noorden van onze locatie op de heuveltop bij Selden. Toen de rechthoek van lichten ons passeerde, begon de ‘show’. Op het moment dat de twee achterste lichten – of twee hoeklichten – ons voorbij kwamen, verschenen er meer lichten aan de achterkant. Ik denk dat er zo’n zeven waren. Het ging door in de richting van Stephenville, dat in vogelvlucht zo’n 12 tot 13 kilometer verderop ligt.

Vier lichten worden er negen

Linda Moulton Howe: Waar verschenen de andere vijf lichten?

Steve Allen: Dat gebeurde nadat het ons passeerde. Toen konden we het achtereind zien van wat het ook was, of tenminste waarvan wij dachten dat het de achterkant was. Toen zagen wij de andere lichten.

Ze waren gelijkmatig verdeeld over dat 700 meter brede deel van het achtereind. Ze zaten exact op één lijn, exact horizontaal. Ze waren ook heel helder, ze leken net zo helder als de vier lichten op de hoeken. Ze flitsten niet in een bepaald patroon. Dan flitste de een en dan de ander. Er was geen ritme of patroon in te ontdekken.

Linda Moulton Howe: Dus er werden vijf lichten toegevoegd aan de achterste twee die deel uitmaakten van de rechthoek en ze leken gelijkmatig verdeeld, ze hadden dezelfde afmetingen en dezelfde witte lichtintensiteit.

Steve Allen: Dat is correct. En elk licht ging in een willekeurige volgorde helemaal uit. Het was niet zo dat ze langzaam dimde tot een gloed of dat ze pulseerden. Het was alsof er een schakelaar werd omgedraaid. Er was geen ritme of logica waarom de ene of de andere uitging. Er zat geen patroon in.

Toen de rechthoek van lichten ons passeerde, was het geleidelijk aan langzamer gaan vliegen. Het kwam tot aan de rand van Stephenville en stopte daar volledig. Het was niet van hoogte veranderd, het zat nog steeds op 700 tot 1000 meter boven de grond. Toen veranderde het patroon van lichten in de achterkant in een boog, als de boog van een pijl en boog.

Linda Moulton Howe: De lichten waren in een horizontale lijn en vormden daarna een halve cirkel?

Steve Allen: Dat is een goede omschrijving, het was net geen echt halve cirkel. Dat bleef zo gedurende drie of vier seconden en toen verschenen de lichten plotseling in een verticale lijn. De lichten flitsten nog steeds in willekeurige volgorde. Ze flitsten met tussenpozen.

Linda Moulton Howe: Bedoel je dat alle negen lichten plotseling een rechte verticale lijn vormden?

Steve Allen: Ik denk dat het alleen de zeven van de achterkant waren.

Linda Moulton Howe: Verwisselden de lichten van plaats zoals schaatsers op het ijs?

Steve Allen: Nee, het figuur was er meteen.

Linda Moulton Howe: Je zag de horizontale lijn van de zeven lichten en dan, de volgende microseconde, zijn ze in een verticale lijn?

Steve Allen: Ja.

Linda Moulton Howe: En ze waren allemaal wit?

Steve Allen: Ja, maar de verticale lijn volgde op de gebogen boog. De lichten waren horizontaal, vormden dan een boog en gingen vandaar naar een verticale lijn. Toen, na twee of drie seconden werden het twee sets van verticale lichten. Ze verschenen op ongeveer een 500 tot 700 meter vanaf elkaar en ze flitsten zoals ze voorheen hadden gedaan.

Twee verticale lijnen van lichten transformeren in rechthoeken van wit vuur

Steve Allen: Toen, na nog eens twee of drie seconden, veranderden de twee verticale lijnen in witte vlammen. Het leek alsof de vlammen gevangen zaten binnen de twee rechthoekig gevormde 3 dimensionale frames die de grootte hadden van 50 bij 150 meter.

Linda Moulton Howe: Als je zegt vlammen, dan denk ik aan vuur.

Steve Allen: Precies, het was een heel lichtgekleurd vuur. Het leek alsof het gevangen zat in een rechthoekige doos vanwege de begrenzing van het vuur. Maar er waren twee rechthoekige dozen van wit vuur. Elk van de twee verticale lijnen veranderde in een vlammenzee. Dan, twee seconden later, verdween het totaal. Alles leek met een twee of drie seconden tussentijd te verschijnen.

Linda Moulton Howe: De twee rechthoeken of alles?

Steve Allen: Alles. Het waren twee rechthoekige dozen vol vuur en het had iets bijbels. Het was net daar, niet ver weg. Het was zeer dichtbij en persoonlijk. Het was wat wij alle drie tegen elkaar zeiden: “Het is net iets uit de bijbel.” En één van de jongens vroeg: “Zou dit het einde van de wereld betekenen?”

Linda Moulton Howe: Hoe onderscheid je vlammen die allemaal wit zijn?

Steve Allen: Het zag eruit als bewegende vlammen.

Meer lichten en F-16 straaljagers

Steve Allen: Nadat dit was gebeurd, stonden we daar misschien tien minuten over te praten: “Wat voor de duivel kon dat zijn?” Lance was meteen in zijn auto gestapt en was verdwenen. Het had hem bang gemaakt denk ik. Hij was verdwenen en wij gingen het huis van Mike Odam binnen om aan zijn vrouw te vertellen wat we zojuist hadden gezien. Zij belde Lance om hem te vragen hoe het met hem ging en hij zei: “Je kunt beter met zijn allen weer naar buiten gaan omdat het terugkomt, nu vanuit het westen.”

Dus gingen wij weer naar buiten en daar kwam het aan, vanuit het westen, wij stonden er ten zuiden van. Het leek alsof het iets lager zat deze keer. Het had twee lichten vooraan toen het voorbij kwam en je kon de andere twee lichten achteraan ook zien. Elk wit licht aan de achterkant was omgeven door een intens rode gloed, een kleur die ik nooit eerder heb gezien.

Linda Moulton Howe: Wat was de maat van de rode lichten?

Steve Allen: Dichtbij een grote zilveren dollar, maar het zat alleen om de achterste witte lichten.

Linda Moulton Howe: Dus duidelijk groter dan de witte lichten?

Steve Allen: Correct.

Linda Moulton Howe: Sommige mensen vergeleken enkele van de mysterieuze lichten in de lucht met een lasvlam hoorde ik.

Steve Allen: Dat lijkt er wel op ja, een lasvlam.

Linda Moulton Howe: Welk rood dat ik ken komt het dichtst in de buurt van wat jullie zagen?

Steve Allen: De rode lichten hadden een gloed. Het leek alsof het een naar buiten gekeerd uitsteeksel was, alsof je een bol neemt die je door midden snijdt, daar leken ze op. Het rood was niet zo helder als het licht van een lasvlam, maar het was behoorlijk helder en van een echt ongewone kleur. Het was tegen die tijd donker, dus het was gemakkelijk te volgen toen het naar het oosten vloog.

Linda Moulton Howe: Wat is de beste vergelijking met rood?

Steve Allen: Ik zou het brandweerautorood noemen, maar met een ander effect.

Linda Moulton Howe: Vanwege de wijze waarop het gloeide?

Steve Allen: De manier waarop het gloeide en als je er dan een spoortje oranje doormengt. Het is gewoon een kleur die ik nooit eerder heb gezien. Het is zeer ongewoon. Toen, binnen drie of vier seconden kwamen er twee F-16’s die de lichten op dezelfde hoogte achtervolgden, maar de straaljagers waren niet zo goed in het vangen. We keken naar de lichten totdat ze op ongeveer 40 kilometer afstand uit het zicht verdwenen.

Linda Moulton Howe: De straaljagers achtervolgden ze toen nog steeds?

Steve Allen: Ja. Ze hadden hun naverbranders aan. Twee vrienden van mij die ook piloot zijn en die wat verder naar het oosten wonen, hoorden een dreun van het doorbreken van de geluidsbarrière. Dat betekent dat iemand toestemming heeft gegeven deze snelheid te doorbreken omdat het doorbreken van de geluidsbarrière niet mag. En dit was op 700 tot 1000 meter hoogte. Het is zeer ongewoon dat militaire straaljagers met die snelheid boven ons gebied vliegen.

Linda Moulton Howe: Als piloot met een ervaring van 30 jaar, bent u zeer bekend met de burger en militaire activiteit in het gebied van Glen Rose en Stephenville, is dat juist?

Steve Allen: Mijn vader nam mij mee naar luchtvaartshows toen ik twee of drie jaar oud was. Hij is een oud-militair, hij was vliegtuigmonteur.

Linda Moulton Howe: Hebt u voor 8 januari 2008 ooit F-16’s in het gebied van Glen Rose op de wijze zien vliegen als in die nacht?

Steve Allen: Nee, absoluut niet. We zitten hier niet in een militair oefengebied en je ziet er zelden één.

Linda Moulton Howe: Hoe lang denkt u dat het duurde vanaf het moment dat u die vier heldere witte lichten met die twee halve manen van rode gloed om de achterste twee lichten zag totdat het verdwenen was met de straaljagers er achteraan?

Steve Allen: Ongeveer 90 seconden.

Intimiderende telefoontjes daarna

Steve Allen: Ik heb verschillende vreemde telefoontjes gehad van verschillende mensen. Ze maakten niet bekend wie ze waren. Ze zeiden alleen dat ik voorzichtig moest zijn, dat ik in de gaten werd gehouden, dat wat ik deed nauwlettend werd bekeken en dat ik wel eens gevaar kon lopen.

Linda Moulton Howe: Heeft iemand gezegd wat dat gevaar inhoudt?

Steve Allen: Nee, dat deden ze niet. Maar ze kunnen mij bedreigen zoveel ze willen. Wat gaan ze eraan doen? Me neerschieten? Ik zag wat ik zag en ik ga door met openlijk vertellen wat ik zag, wat er ook gebeurt.