EIGENAARDIGHEDEN IN KELOWNA, BRITISH COLUMBIA, CANADA

© 2008 by Linda Moulton Howe

Vertaling: Paul Harmans

"Ik denk dat het voor hen nodig is een nieuw hybride ras te kweken, wat deels hen en deels ons is, en dat misschien gaat helpen hun eigen ras te herstellen."

Corina Saebels, auteur van ‘The Collectors’

May 19, 2008 Kelowna, British Columbia, Canada - De afgelopen week ben ik (Linda Moulton Howe. Vert.) in het gebied van Okanagan Lake in British Columbia, Canada geweest. Okanagan Lake is zo’n 140 km lang en staat bekend als het warmste en droogste gebied in Canada waar wijngaarden liggen, fruitbomen staan en vele soorten bessen groeien. Het Okanagan Lake zelf is beroemd vanwege haar hoge eigenaardigheden. De Indianen vertelden dat er een ‘Ogopogo’ in het meer leefde, iets dat te vertalen is als ‘meer monster’. Niemand heeft ooit een foto kunnen nemen van het wezen, maar ooggetuigen hebben drie of vier bogen als van een slang getekend die boven de oppervlakte van het meer uitkwamen en veel lijken op de illustraties van het monster van Loch Ness in Schotland.

 

2 juli 2007: UFO-gevechten boven Lake Okanagan?

Slechts één jaar geleden, rond 22:45 tot 23:00 ’s avonds zagen verschillende ooggetuigen in de regio Kelowna tot aan de regio van Lake Okanagan, verschillend gevormde luchtschepen die met elkaar in oorlog leken te zijn. Eén ooggetuige uit Kelowna meldt dat rond 22:45: “Ik twee objecten in de lucht zag die stil hingen. Eén voertuig was smal en lang. De andere had een driehoekige vorm. Ze bleven daar maar stilhangen dus rende ik snel om mijn camera te gaan halen. Maar het volgende dat er gebeurde, net voordat ik foto’s kon maken, was dat ik knal hoorde, bijna hetzelfde als een geweerschot. Het lange object begon naar beneden te vallen en stond in brand en het maakte een zwaar en diep geluid zoals van een nucleaire reactor. En ik dacht bij mijzelf: What the hell?!

Ik keek naar het vallende object en het verdween op lage hoogte achter een lage heuvel tussen het gebied waar ik woon en het meer. Ik keek omhoog en ik zag het driehoekige object een kleine cirkel in de lucht maken en het kwam vervolgens wat lager, toen zag ik het weer op hoge snelheid omhoog komen.

Daarna verscheen ook het lange ding weer vanachter de heuvel. Het stond niet meer in brand en het steeg op hoge snelheid en kwam steeds hoger en het ging achter het driehoekige object aan. Ik zag duidelijk dat het lange ding iets afschoot op het driehoekige en toen hoorde ik een luide dreun en daarna was het driehoekige object niet langer zichtbaar. Het lange object begon de hemel af te zoeken. Het ging naar het noorden, het zuiden, toen naar het oosten en westen. Het deed dat heel snel, bijna zoals een kolibrie zoals die van de ene naar de andere kant gaat.

Toen verdween ook dat object en ik vermoed dat zijn vertrek de geluidsbarrière doorbrak, omdat ik onmiddellijk daarna zo’n dreun hoorde. Ik kijk al vele jaren naar de lucht en wat ik uiteindelijk zag leken mij twee buitenaardse schepen die iets uitvochten.”

Vijftien minuten later, om 23:00, zag een andere ooggetuige een gevecht tussen UFO’s boven Westbank, nabij Kelowna en zag ook een brandend object in Lake Okanagan storten, dat daarna weer uit het water oprees en achter een ander luchtvoertuig in de lucht aanjoeg. Er wordt aangenomen dat de twee ooggetuigen dezelfde verbazingwekkende gebeurtenis zagen en de tijd iets anders inschatten.

Een vrouw die haar hond uitliet zei dat het leek op: “Een torpedo die in brand stond en in het meer stortte en daarbij een grote hoeveelheid water opgooide.” Zij hoorde ook een luid en diep geluid als ‘womp, womp, womp’ terwijl de in vlammen staande torpedo naar beneden kwam. Deze vrouw e-mailde Brian Vike van Houston, British Columbia UFO Research en ze schreef: “Ik weet niet wat er gisteravond gebeurde, maar het was het meest beangstigende, onvoorstelbaar en volslagen indrukwekkendste ding dat ik ooit heb gezien.” Ze beschreef dat de brandende torpedo – die door de andere persoon als ‘lang object’ werd beschreven – in het meer viel en verklaarde: “Het, of iets, schoot letterlijk terug uit het water en ik zag het wegsuizen naar een anders eruitziend object dat zeer hoog in de lucht zat.” De vrouw vertelde dat het hogere object een conische vorm had. In haar e-mail schreef ze: “Ik zag wat leek op wat je in Star Wars film zag, ze hadden kogels of lasers die op de een of andere manier werden weggestoten uit dingen die kwamen van dat torpedoachtige object dat in het meer was en ik hoorde een luide dreun die me van mijn voeten sloeg. Ik keek omhoog om te zien wat er voor de duivel aan de hand was en dat conisch gevormde object was weg en het torpedoachtige object bewoog van de ene naar de andere kant, bijna alsof het verward was. Toen was er een luide sonische boem en het was weg.

Andere vreemde luchtobjecten boven Lake Okanagan, Black Mountain en andere plaatsen in deze regio werden in september 2007 gerapporteerd. Maar een woordvoerder van Navigation Canada zei: “Er waren geen radarmeldingen van ongewone voertuigen in het gebied.”

 

Corina Saebels, Kelowna inwoonster en UFO-ervaarder

Eén inwoner van Kelowna is ervan overtuigd dat de vreemde luchtvoertuigen onder controle staan van zeer geavanceerde niet-menselijke intelligenties, dat is Corina Saebels, nu 51 jaar oud. Corina is op 14 augustus 1956 in Brussel, België, geboren. Toen ze vijf was verhuisden haar ouders naar Montreal, Canada, waar zij haar eerste ontmoeting met een grootogig, grijs wezen had, welke wezens haar de rest van haar leven volgden tot op de dag van vandaag, zelfs nadat ze in 1994 naar Kelowna verhuisde, samen met haar dochter Nicole (nu 20) en haar twee zonen, Chris (nu 23) en Michael (nu 25). Corina is de schrijfster van haar boek The Collectors, dat uitkwam in 2007.

Ik ontmoette haar en Nicole in Kelowna in de week van 12 tot 16 mei, 2008 en ik vroeg Corina waarom ze haar boek de titel ‘The Collectors’ (De Verzamelaars) gaf?

INTERVIEW:

Corina Saebels: Omdat het datgene is wat deze wezens al ons hele leven doen. Mijn kinderen en ik zijn door hen bezocht, dat begon met mij op een leeftijd van vijf. Zij kwamen en namen bloedmonsters, eitjes, sperma van mijn zoon, haarmonsters en ze hebben zelfs foetussen van mij en mijn dochter verwijderd.

Linda Moulton Howe: We hebben beschrijvingen gehoord van wat mensen noemen een genetische oogst bij mensen en die tenminste 30 tot 35 jaar terug gaat. Vandaag de dag, op een leeftijd van 51, en met ervaringen vanaf je vijfde, wat is dan jouw standpunt over waarom deze wezens genetisch materiaal van jou en anderen willen oogsten en verzamelen?

Corina Saebels: Er bestaan vele ideeën over het waarom deze wezens dat doen. Misschien dat niet-menselijken teveel genetische dingen met zichzelf hebben gedaan, inclusief klonen, en dat er iets is dat wij mensen hebben dat zij verloren hebben? Ik denk dat het voor hen nodig is een nieuw hybride ras te kweken, wat deels hen en deels ons is, en dat misschien gaat helpen hun eigen ras te herstellen. Maar wie weet het echt? Ik heb geen definitief antwoord.

Linda Moulton Howe: Als je je realiseert dat het slechts minder dan een jaar geleden is, in juli 2007, dat andere bewoners ongeïdentificeerde objecten van verschillende vorm zagen die met elkaar in conflict leken te zijn, boven jouw stad Kelowna en Lake Okanagan, wat denk jij dan dat er gaande was?

Corina Saebels: Of het waren twee verschillende soorten schepen en wezens die echt een agressieve reactie op elkaar hadden, of misschien was het wat met mijn zoon Chris gebeurde, in het Peachland gebied een paar jaar geleden toen hij midden in de nacht wakker werd en een voertuig zag. Hij werd meegenomen door enkele wezens die op de grijzen leken en welke wat hij omschreef als zuignappen hadden aan hun vingertoppen. Terwijl mijn zoon buiten was en aan boord van het voertuig werd genomen en hij oomhoog keek, zag hij een ander voertuig. Er is daarvan een tekening in mijn boek.

Het was absoluut verbazingwekkend wat hij mij vertelde en hij was slechts 10 jaar oud in die tijd. Hij zei: “Mamma, die grijze wezens kwamen als eerste en de anderen (niet-menselijken) kwamen ook voor mij. De grijzen zijn slecht, maar die anderen zijn nog erger. Maar de grijzen kregen mij het eerste.”

Dus het is niet één ras waar we mee te maken hebben. Het waren in feite twee rassen en misschien hebben ze daarom die agressieve reacties op elkaar. Misschien waren ze (vorig jaar juli) hier om iemand op te pakken?

Linda Moulton Howe: Vertelde Chris waarom hij dacht dat dat andere ras slecht was?

Corina Saebels: Nee, hij had geen gevoel of kennis over waarom de anderen de slechte waren. Hij zei alleen: “Ik had een gevoel. Ik wist het gewoon. Ik weet het niet mam, maar ik weet dat deze wezens heel slecht waren en als zij mij als eerste hadden opgepakt, dan was ik misschien niet meer bij jou teruggekomen.” Dat was zijn intuïtieve gevoel.

 

31 juli 2003: Bewuste nachtelijke ontmoeting mat grijze entiteiten

Linda Moulton Howe: Voor mensen die denken dat het ontvoeringssyndroom nu niet meer plaatsvindt, kan jij uitleggen wat er in 2003 gebeurde? Ik ging op 14 mei met jou en met Nicole en Joan Pearson van Canadese afkomst, naar een weg bij een stortplaats in Kelowna zodat we konden zien waar jij en een vriendin een bijzondere ervaring hadden.

Corina Saebels: Ja, het was 31 juli 2003 en de dochter van mijn vriendin was overgekomen uit Vancouver naar Kelowna om hier naar appartementen te kijken en te zoeken naar een baan. Ze wilde hierheen verhuizen. We zaten die avond achter de computer, om ongeveer 5 minuten voor middernacht. Het was de nacht voordat ze weer terug naar Vancouver zou gaan. Plotseling zei ze zomaar: “Laten we gaan sterrenkijken.” Maar ik zei tegen haar dat ik echt heel moe was en dat zij de volgende morgen vroeg zou vertrekken, dus konden we dat beter maar niet doen. Ik zei: “Waarom doen we dat niet de volgende keer als je hier bent?”

Maar ze had een hele sterke aandrang en zei: “Nee we gaan nu!” Wel, het was middernacht toen we mijn appartement verlieten en we samen naar het Glenmore gebied gingen, dat ligt in de buitengebieden van de stad en grenst aan een stortplaats. Maar dat wist ik in die tijd niet. Ik wist alleen dat er niet veel lichten daar in de omgeving waren. Het autoverkeer was echter behoorlijk zwaar en ik vertelde haar dat ik aan de kant van de weg wilde stoppen, maar omdat er zoveel verkeer was zouden we weinig sterren kunnen zien. Ik had dat nog niet gezegd of er was geen verkeer meer. De weg was compleet verlaten. Er was die nacht geen maan en er was geen straatverlichting of lichten van huizen, dus het was heel, heel donker. Er was niets anders dan een tapijt van sterren. Dus reed ik naar de kant van de weg en we stapten meteen uit de auto. Zij had de verrekijker en ik had een schijnwerper om te kijken of er geen poema’s of beren waren omdat ik op het nieuws had gehoord dat er in de buitengebieden van Kelowna dergelijke dieren waren gezien. Ik controleerde op dieren, maar er was niets.

Ik knipte het licht uit en zij keek omhoog in de lucht en zei meteen tegen mij: “Oh, daar zijn drie sterren daarboven in een soort driehoek en ze bewegen tezamen, maar onregelmatig. Doen satellieten dat ook?” Ik vertelde haar dat satellieten normaal gesproken slechts één licht zijn en dat ze gestaag in één lijn voortbewegen. Toen zei ze: “Wacht, het verandert zojuist!” terwijl ze dat zei – en de lucht was die avond behoorlijk warm omdat het juli was en zeer droog – maar plotseling veranderde de lucht naar behoorlijk koud en rook muskusachtig. Alle prairiewolven die overal aanwezig waren begonnen als gekken te huilen! Toen, misschien binnen een paar seconden, was alles weer doodstil, de lucht veranderde en ze zei dat de sterren veranderd waren in wat leek op een heldere neongroen gekleurde bal of bol. Toen zei ze: “Nee, het is een ovaal. Nu is het een bol.”

Ik vroeg haar wat het was omdat ik het licht had bediend en niet precies wist waarheen zij keek. Ze zei: “Nu blijft het een bol, kijk maar daarboven”. Toen, toen ik omhoog keek, kon ik de gloeiende lichten boven de auto zien, misschien maar 50 meter hoog. Op dat moment wist ik dat het geen vliegtuig of een helikopter was. Ik had het sterke gevoel dat we in moeilijkheden verkeerden. Iets was er niet juist. Dus ik greep mijn zoeklicht om de omgeving rondom ons te checken. Ik voelde alleen maar angst. Toen ik het licht aanknipte, was het gericht voor de auto, op ongeveer 10 tot 15 meter naar de linkerkant van de weg waar twee bosjes zij aan zij stonden. En daar zagen we vijf paar ogen. Ik realiseerde mij al snel dat de ogen veel groter waren dan van herten of van andere dieren en dat we in moeilijkheden zaten. Ik wist wat daar voor ons stond.

Afijn, één begon naar mij toe te komen, omdat mijn volgende herinnering was dat die ogen veel dichter bij mij waren. Ik trachtte in de auto te komen, maar het leek alsof ik mij niet goed kon bewegen. Het leek alsof ik door drijfzand liep en in slow motion ging. Uiteindelijk trachtte ik te schreeuwen naar mijn vriendin dat ze de auto in moest, maar mijn stem was niet meer dan een gefluister. Ik weet niet of het van de angst was of zo, maar ik had zeer zeker een probleem met mijn stem. Ik voelde ook vreselijke pijn in mijn borst, ik dacht dat ik een hartaanval kreeg van de angst omdat deze wezens op ons afkwamen. Het volgende dat ik weet is dat wij beiden in de auto klimmen en dat ik de auto tracht te starten, maar die wil niet. Het duurde een keer of zes voordat hij wel startte. Ik maakte een snelle U-bocht over de weg en we reden zo snel als ik kon terug naar Kelowna.

Maar toen begon mijn vriendin tegen mij te roepen dat ik moest stoppen: “Stop, stop, stop! Je moet stoppen!” Dus stuurde ik de auto naar de kant van de weg en zij zei: “Er is iets mis, we zijn hier net.” En terwijl ze op haar horloge kijkt zegt ze: “Het is na enen.” Ik zei dat dat belachelijk was, dat we daar geen uur geweest waren. We kunnen ons nog steeds niet herinneren wat er gebeurde nadat de wezens naar ons toekwamen.

Linda Moulton Howe: Jullie missen beiden een uur tijd na een fysieke ontmoeting met wezens in 2003 die jullie beiden zagen in een vreemde veranderde staat. Maar in 2003 had je al een complete baarmoederverwijdering achter de rug omdat je jarenlang problemen met je vrouwelijke organen had en waarvan jij het idee had dat die het gevolg waren van het wegnemen van foetussen door niet-menselijke wezens. Waarom denk je dat die grijs gekleurde wezens in je leven terugkwamen op een leeftijd van 46 nadat je gynaecologische organen weg waren? Wat denk jij dat er gaande is als deze wezens op deze leeftijd blijven komen?

Corina Saebels: Eén van de dingen die mij werden verteld door een dokter, is dat mijn dochter Nicole en ik een zeldzame bloedgroep hebben. Komen de wezens voor meer bloed? Ik ben daar niet zeker van. (Opmerking LMH: Corina heeft resusfactor Negatief O, Nicole resusfactor Negatief A.)

Maar zelfs nadat mijn baarmoeder is weggehaald, denk ik dat deze wezens geen baarmoeder nodig hebben. Ze hebben alleen menselijke vrouwen nodig als broedmachine. Ze hebben een aantal manieren om foetussen in ons in te planten voor de periode die zij nodig hebben, gewoonlijk 3 tot 3,5 maand en soms 4 maanden. Dan komen de wezens en halen de foetus op.

Linda Moulton Howe: Ik herinner mij dat ik een gesprek had met dokter John Altshuler, hematoloog en patholoog (nu overleden), of menselijke doktoren konden bewijzen dat een persoon een mens was of een buitenaardse hybride door het bloed te analyseren. Deze vraag kwam op omdat sommige mensen bij het ontvoeringssyndroom meldden dat hen was verteld of was getoond dat bloed met resusfactor Negatief, bewijs was van een dergelijke hybridisatie. Dr. Altshuler vertelde mij dat als bloed met resusfactor Negatief de consequentie was van een buitenaardse/menselijke hybride, menselijke doktoren geen manier hadden om vast te stellen dat er een buitenaardse invloed in een foetus aanwezig was.

 

Afgebroken zwangerschappen en hybride kinderen

Linda Moulton Howe: Wat jou en Nicole betreft, hoeveel gedocumenteerde afgebroken zwangerschappen heeft elk van jullie gehad?

Corina Saebels: Mijn 20 jaar oude dochter Nicole heeft twee afgebroken zwangerschappen gehad. Ik heb er één gehad die heel zeker is en is gedocumenteerd en mogelijk drie meer toen ik veel jonger was en ik nog geen idee had van een dergelijk fenomeen dat was gelinkt aan een buitenaardse aanwezigheid. Bij elk geval leek ik zwanger te zijn voor ongeveer 3,5 maand en dan plotseling was er geen foetus meer. Ik herinner mij in twee specifieke gevallen van zwangerschap dat ik niet eens meer naar het ziekenhuis ging omdat ik dacht dat de doktoren me niet meer zouden geloven.

Linda Moulton Howe: Laten we eens teruggaan naar de leeftijd van vijf jaar, je verhuisde van België naar Montreal, Canada. Je plaatste een tekening in je boek over je eerste ontmoeting met grijze wezens toen. Kun je uitleggen wat er gebeurde?

Corina Saebels: Ik herinner mij een nacht dat er een helder blauwwit licht door het raam van mijn slaapkamer scheen en er een wezen mijn kamer binnenkwam. Mijn volgende herinnering is dat ik mij bevind in een vreemde, ronde kamer met gedempt licht, het was er min of meer donker. Ik had mijn nachtpon aan en zat op een behoorlijk koude, metalen tafel die in de lucht leek te zweven. De tafel leek geen poten te hebben. Voor mij was een zeer gladde, gebogen muur met een uitstekende richel. Het volgende dat ik zie is dat er op de richel een vreemd uitziende foetus of baby ligt. Het had een groot hoofd en een zeer mager lichaam, de oren waren nauwelijks zichtbaar, een zeer kleine neus – enkel twee neusgaten in een minuscuul bobbeltje. Er was een spleet voor een mond en de ogen waren niet zoals bij de grijze wezens en ook niet zoals mensenogen. De iris en de pupil waren rond zoals bij ons en was omgeven door wat wit, maar de hele iris en pupil waren van dezelfde kleur. Het was een lichtblauw, maar dan een blauw waarvan ik niet weet hoe ik die moet omschrijven.

Dat kleine kind leek me zo lusteloos dat ik er gemengde gevoelens bij had. Het zag er zo angstig makend uit dat het mij als kind bang maakte. Maar ik kreeg een gevoel dat ik het op de een of andere wijze moest helpen. Het kind had geen enkele kleren aan. Ik zag geen voortplantingsorganen of zoiets. Het was naakt. Het had geen deken. Het lag daar maar op die richel, het leek lusteloos alsof het stervende was.

Ik was doodsbang, maar ik wilde dat kind helpen en het volgende dat ik weet, is dat de baby weg is. Dan is er een zeer lang, schrikaanjagend wezen dat uit de schaduwen tevoorschijn komt. Ik had het gevoel dat het een dokter was. Maar dat is alles wat ik mij herinner.

Linda Moulton Howe: Sommige ontvoerden die ik de afgelopen jaren heb geïnterviewd, suggereerden twee dingen:

1. De niet-menselijke wezens lijken naar mensen te zoeken die compassie voor de hybriden voelen – dat het tonen van compassie een emotie is die zij kunnen meten of gebruiken.

2. Sommige ontvoerden hebben gezegd: “Hoe angstaanjagend het ook is, ik heb gevoeld dat ik medelijden moet hebben met de wezens die dit moeten doen, alsof het een overlevingsvraagstuk is dat de grijze hebben en dat het dat is waarom de aliens een kunstmatig versnelde samenvoeging forceren van twee soorten.” Als ik dat tegen jou zeg, wat voel jij dan in 2008?

Corina Saebels: Onze eigen ervaringen (van haar en van haar kinderen) zijn zeer negatief en pijnlijk geweest. Mijn kinderen hebben er nog steeds de littekens van op hun lichaam, van stralingsverbrandingen, de insnijdingen, de openingen. Dus, voor mij is het heel moeilijk. Ik ben verscheurd, om heel eerlijk te zijn. Maar de hybriden – niet de grijze wezens – die mij getoond zijn, dat zijn degene waarmee ik medelijden heb.

Linda Moulton Howe: Waarom?

Corina Saebels: Omdat die werkelijk niet tot hun en onze wereld behoren. Dit zijn de vragen: wie zijn hun ouders? Wij? Zij? Wie zorgt er voor deze hybride kinderen? Wie voedt ze op? Deze jonge hybriden lijken weinig emoties te bezitten. Als onze baby’s huilen, dan is je eerste instinct er naar toe te gaan, het op te pakken en het te kalmeren en te koesteren, je doet iets. Maar deze kleine hybriden lijken alleen te zijn. Dat voelt zo triest voor mij.

Linda Moulton Howe: Intuïtief, als je zou moeten zeggen waar jij denkt dat de hybriden geplaatst gaan worden, om te leven en te werken, zou dat hier op aarde zijn of ergens anders?

Corina Saebels: Ik weet het niet zeker, maar op een intuïtief niveau denk ik dat ze naar een andere plek dan de aarde worden gebracht. Maar dat gis ik maar.

Linda Moulton Howe: Dat zou betekenen dat de genetische oogst op aarde, misschien bedoeld is om het leven ergens anders te doen voortduren. Wat een ironie om in 2008 op aarde te zijn, waarop de regeringen ons nog steeds vertellen dat we alleen zijn in het universum.