VERMINKING VAN ENGELSE SCHAPEN EN ROOD-ORANJE BOLLEN

Deel 2

Door: Linda Moulton Howe © 2010

Vertaling: Paul Harmans

Bron: http://www.earthfiles.com/news.php?ID=1703&category=Environment

“De intelligentie of de inzittenden die deze bollen besturen, maakten het naar onze mening heel duidelijk dat zij zich van ons bewust waren.”

Phil Hoyle, U. K. Animal Pathology Field Unit

19 april 2010 Radnor Forest, Radnorshire, Wales, Engeland – Vervolg van het interview met Phil Hoyle, onderzoeker en oprichter van het Engelse Animal Pathology Field Unit, over de nacht van 12 op 13 maart 2010 toen hij en zijn collega Mike Freebury vanaf een driepoot video-opnames maakten van rode bollen en lichtstralen boven de vallei die iets leken weg te hebben van een ‘Star Wars’ strijd gedurende tenminste twee uren. Een kort videofragment is in dit artikel bijgevoegd. De nabijgelegen boerderij is waar de aanhoudende schapenverminkingen van maart 2009 tot aan februari 2010 zich voordeden.

 

INTERVIEW

Phil Hoyle: Het is een buitengewoon afgelegen gebied en wij, mijn collega Mike Freebury en ik, bevonden ons in een kampement op een zeer hoog uitkijkpunt. We hadden in het kamp onze camera’s opgezet. We hadden twee analoge en een digitale camera. Ik ging daarna naar de boer om te kijken of hij mij zoveel vertrouwde zodat hij meer zou vertellen over zijn eigen ervaringen. Toen ik naar het kamp terugkeerde werd Mike zich ervan gewaar dat er lichtstralen over de heuvel achter ons kwamen. Er is slechts één toegangsweg naar deze afgelegen plek.

Linda Moulton Howe: Phil, wat waren de kleuren van de lichtstralen?

Phil Hoyle: Deze lichtstralen waren wit. Deze lichtstralen leken een compleet rechte lijn te maken, ongeveer een meter boven de grond en over een behoorlijke afstand vanaf de onderkant van de heuvel. Maar ze leken bestuurd te worden en hielden een gelijke breedte. Het leek op lichtflitsen en behoorlijk ongewoon. Ons kamp lag vlak naast een hek dat de afscheiding was van een klip die naar beneden liep in deze zeer grote vallei waarin het bos ligt. Mike ontdekte dat er daar een rood licht was, op ongeveer 2 tot 3 kilometer afstand. Dus we richtten de camera’s daarop. Toen ik door de lens keek werd het al snel duidelijk dat het geen helikopter was. Een andere rode bol sloot zich aan bij de eerste, dus nu waren er twee.

Deze bollen, die wij over een periode van bijna twee uur filmden, veranderden van vorm, alsof ze van gedaante veranderden. Ze gingen van extreem grote, zeer heldere bollen, terug naar meerdere bollen. Ze stootten kleinere bollen uit die uit de onderkant van de grotere bollen tevoorschijn kwamen. Deze kleine bollen vlogen uit en dartelden over de bodem van de vallei. Je kon ze heel snel zien bewegen over een afstand van misschien wel drie kilometer.

 

‘Star Wars’ strijd?

Wat ons schokte, en wat we niet begrepen of konden verklaren, was dat er door dat behoorlijk grote gebied van bossen en heuvels, als toevoeging op de lichtstralen die van boven naar de grond flitsten, er lichtstralen waren die uit het bos kwamen!

Deze lichtstralen leken te trachten de kleine bollen te raken die boven de bodem van de vallei vlogen! Het leek alsof er iemand of iets in verschillende delen van het bos over een groot gebied op elkaar vuurden, alsof er een kleine oorlog gaande was. Het was ongelooflijk, het leek op Star Wars!

We konden niet bevatten waar we naar keken, het verbijsterde ons compleet. En het ging door gedurende een lange tijdsperiode. Eén van de bollen kwam letterlijk over een paar gebouwen van een boerderij – en we hebben dat op video – en het vuurde enkele lichtstralen vanuit de zijden naar de grond. Je kunt deze lichtstralen duidelijk zien. En tegelijkertijd verlieten andere kleinere bollen de hoofdbollen.

 

Meer rode bollen achter de heuvel

“We maakten ons zorgen dat deze twee rode bollen zich ervan bewust waren dat wij naar ze keken!”

Na een uur of zo van deze gebeurtenissen, verdwenen de bollen. Mike werd zich ervan gewaar dat er achter de heuvel nog twee rode bollen waren, minder dan 1000 meter bij ons vandaan. Ze zaten recht achter ons en er waren andere lichten die over de heuvel flitsten. We maakten ons zorgen dat deze twee rode bollen zich ervan bewust waren dat wij naar ze keken!

Toen, na een korte tijd, verdwenen de rode bollen en verschenen weer op de bodem van de vallei en gingen daar door met hun spektakel. Het was pas na middernacht dat het allemaal rustiger werd en wij bleven nog het grootste deel van de nacht wakker om het in de gaten te houden.

Op een bepaald moment ging ik de tent in om warm te worden, ik had het zo koud gekregen dat mijn verwondingen die ik in de staalindustrie had opgelopen pijn gingen doen. Mike zag behoorlijk hoog en recht boven ons een zeer helder, wit licht dat oplichtte en toen dimde. Er was dus iets gedurende een behoorlijke tijd in het gebied.

Gedurende dit alles waren er ook lichtflitsen op de heuvel achter ons en op de heuvels voor ons. In eerste instantie dacht ik dat het weerlicht was, maar dat was het niet omdat het driehoekig van vorm was. Het was heel vreemd, zeer ongewoon. We hebben iets dergelijks nooit eerder gezien.

Linda Moulton Howe: Phil, wat was jouw en Mike Freebury’s gevoelsmatige reactie op wat jullie zagen, was het dat jullie dachten dat de rode lichten aan één kant stonden en de witte lichten aan de andere kant?

Phil Hoyle: We theoretiseerden dat het een soort conflict was. Het leek of er een soort strijd aan de gang was, maar we stonden voor een totaal raadsel. We kunnen er geen rationele verklaring voor geven. Maar daar leek het op. We weten niet wat er werkelijk aan de gang was, het kan wel iets compleet anders zijn geweest. Maar het was spectaculair en absoluut verbazingwekkend om te zien!

Kun je je voorstellen, we keken over een vallei die dicht bebost is en deze twee bollen bewogen over boerderijen en bijgebouwen die in het midden van de vallei staan. Ze zonden die kleine bollen zo’n kilometer tot anderhalve kilometer naar het midden van de vallei. Maar het was net of er iemand, of veel mensen, op dezelfde afstand in het bos gepositioneerd waren, op verschillende punten over de vallei en ze vuurden die zeer intense lichtstralen naar de bodem van de vallei waar de kleine bollen bewogen.

Vanwege de lichtflitsen en omdat Mike via een verrekijker en ik via de camera keek, bestaat de mogelijkheid dat we niet de lichtstralen het bos zagen verlaten en de kleine bollen in de vallei zagen raken. Het kan ook andersom zijn geweest, maar daar leek het niet op. Het leek alsof de lichtstralen vanuit het bos werden geschoten naar de bodem van de vallei waar de kleine bollen op en neer zoefden. We hadden niet de indruk dat er een andere confrontatie was met activiteit in de lucht. Wie het ook was die de lichtstralen vanuit het bos schoot, wij kunnen het niet bedenken. We weten gewoon niet wat dat kan zijn, het is een compleet mysterie voor ons. Waar we het over hebben is wat we visueel zagen en kunnen omschrijven, maar om daar een betekenis aan te geven (lacht) is weer wat anders.

Linda Moulton Howe: Iets daarvan staat op de videotape?

Phil Hoyle: Het meeste staat op de videotape ja.

Linda Moulton Howe: Werden er in dat gebied veeverminkingen gemeld na al die activiteit van bollen en lichtstralen?

Phil Hoyle: Nee. Niemand meldde zich om te vertellen dat hij gedode dieren had gevonden. Ik belde wel na een dag of drie alle boeren op en ondervroeg ze, maar ze zeiden dat ze niets hadden gezien. Maar ze hadden in het verleden wel lichten en bollen gezien en één boerin beschreef hoe zij een helder rode bol zag ‘als een ondergaande zon’ boven een bepaalde heuvel. Ze wees naar de heuvel en dat was de heuvel waarop wij hadden gezeten tijdens onze video-opnames ’s nachts!

Ik sprak met een man, die geen boer was, maar hij is gepensioneerd en woont in het gebied. Twee nachten later, op 14 maart 2010, rond 19:00 ’s avonds, hij was samen met zijn vrouw in hun zeer afgelegen plattelandshuisje en ze werden zich gewaar van iets dat boven hun huisje zat, zeer laag en duidelijk zeer dicht bij het dak en het maakte een extreem sisgeluid. Hij was geschrokken en stond snel op om naar buiten te rennen. Maar voordat hij buiten was, was dit ding vertrokken, zo snel dat het al compleet verdwenen was.

Hij vertelde ons dat zo’n twee of drie jaar daarvoor, op een morgen rond 11:00, hij uit zijn huisje kwam en hij een dof, zilver voertuig zag dat links van hem zweefde en achter de boerderij waarop ze een hoop van die verminkingsproblemen hadden. Het zat heel erg laag, lager dan 150 meter. Hij had een verrekijker en toen hij naar het object keek vloog dat op enorme snelheid weg, in een oogwenk vloog het over de boerderij en over het bos uit het zicht. Hij voelde dat het object wist dat hij ernaar keek.

We denken ook dat de inzittenden of de intelligenties die de bollen besturen, die wij zagen en op video opnamen, het naar onze mening heel duidelijk maakten dat zij zich van ons bewust waren.

TERUG NAAR ARTIKEL