DE ONGEWONE DOOD VAN VEE

Deel 4

De Walsenburgkoe van 21 maart

Door: Linda Moulton Howe© 2009

Vertaling: Paul Harmans

Bron: http://www.earthfiles.com/news.php?ID=1540&category=Environment

“Ik denk dat het iets buitenaards is. Dat is alles dat ik kan verzinnen - of het nu kleine groene mannetjes of zoiets zijn of wat dan ook, dat weet ik niet. Maar ik kan niet geloven dat het of mensen of dieren zijn zoals ik die ken en dit (de verminkingen) voor elkaar kunnen krijgen.”

Jim Garren, Walsenburg Rancher

17 maart 2009 Walsenburg, Colorado - Jim Garren is 70 jaar oud en gepensioneerd na zijn werk op drie ranches, twee in zuidelijk Colorado en 1 in Missouri. Eén van zijn ranches in Colorado ligt 22 km ten zuidoosten van Walsenburg en ongeveer 35 km vanaf Tom Millers ranch in Hoehne waar op 17 maart 2009 het 1 week oude kalfje zonder bloedsporen en volledig van alle ingewanden ontdaan werd gevonden.

Drie dagen later, op vrijdag 20 maart 2009, controleerde de hulp van Jim Garren, Tim Meyers, één van hun 2½ jaar oude vaarzen welke voor de eerste keer zwanger was en nogal laat met baren. Jim had zich beziggehouden met het kruisen van Angus stieren met Franse Gelbvieh koeien om zo een sterkere en meer gespierde koe te verkrijgen. De vaars was een gezonde 500 kg zware koe, één van zijn beste kruisingen en Jim Garren keek verlangend uit naar haar eerste kalf.

Gedurende de vrijdagavond baarde ze het kalf en ze likte haar nieuwe mannelijke kalf schoon en hij dronk waarschijnlijk zijn eerste colostrum (immuniteitsmelk) dat nieuwgeborenen aansterkt. De moeder had hem verborgen onder een jeneverbesstruik, plat op de grond, misschien omdat ze wat wilde grazen om op sterkte te komen voordat ze weer naar haar kalf terugkeerde, of misschien omdat ze gevaar voelde.

Op zaterdagmorgen 21 maart, rond 11:00 voederde Tim Meyers voederbrokken aan de kudde en realiseerde zich dat de speciale, zwangere koe er niet was. Hij ging naar haar op zoek en vond haar dood. Hij belde geschokt rancheigenaar Jim Garren.

INTERVIEW

Jim Garren: Hij zei: “Haar uierzak is weg.” En ik zei: “Wat?” Hij zei: “Ze heeft geen uierzak meer, maar er ligt nergens bloed!” (Lacht) Ted begreep dat niet en ik ook niet.

Dus we begonnen wat telefoontjes te plegen. Tim belde de sheriff in Las Animas County en die raadde ons aan de vee-inspectie te bellen. Een uur of zo later ging de vee-inspecteur samen met Tim naar de plek waar de dode koe lag. De twee mannen keken naar sporen op de grond om te kunnen achterhalen wat er mogelijk was gebeurd. Ze konden geen sporen vinden en ze vonden ook nergens bloed. Ze zagen ook geen enkel letsel aan de koe.

Om ongeveer 17:00 zaterdag ’s middags liepen ze rondjes rond het gebied waar de koe was gevonden en ze vonden het kalf verborgen onder een boom. Het kalf was schoongelikt, iets wat een koe meteen doet na de geboorte. De placenta lag niet ver vanaf het kalf en was compleet uitgedroogd. Het kalf loeide en was blijkbaar in een goede conditie. Dus Ted nam het kalf mee en we gaven hem de melkaanvulling die we kunnen geven aan de nieuwgeboren kalfjes en Ted voedde het mannelijke kalfje. Hij at het en tot de dag van vandaag eet hij die melkaanvulling graag en hij groeit goed. Vandaar dat we denken dat het kalf de immuniteitsmelk bij zijn moeder heeft gedronken, anders zou hij zijn doodgegaan. We denken dat zij hem verzorgde voordat ze dood ging en haar verminkte karkas werd ongeveer 50 meter gevonden van waar we het kalf vonden.

Linda Moulton Howe: Dat betekent dat de koe haar kalf baarde in de nacht van vrijdag 20 maart op zaterdag 21 maart en blijkbaar het kalf schoonlikte en hem voedde. Daarna kwam het vreselijke ding dat haar uierzak wegnam en haar doodde.

Jim Garren: Dat is mijn vermoeden en ik denk dat dat juist is vanwege het gedrag en toestand van het kalf. Hij doet het werkelijk heel goed en dat verwacht je niet van een kalf dat nooit de immuniteitsmelk van zijn moeder heeft gehad.

 

Geen ongewone sporen of tekenen van een gevecht op de plek van het kalf en de vaars

Linda Moulton Howe: Kunt u de omstandigheden op beide plekken rondom het kalf en de vaars omschrijven?

Jim Garren: Waar het kalf werd gevonden, een paar meter er vandaan, vonden we de nageboorte die de moeder had afgeworpen. We zagen de sporen van de moederkoe. We zagen absoluut geen andere sporen. Het kalf lag min of meer onder een jeneverbesstruik. Er was geen andere verstoring dan de nageboorte die dichtbij lag. We vonden wel een kleine bloedvlek, maar ik denk dat daar de koe tijdens de geboorte van haar kalf had gelegen.

Linda Moulton Howe: Dat was dicht bij het kalf onder de jeneverbesstruik?

Jim Garren: Ja, behoorlijk dichtbij. Niet op dezelfde plek, maar tamelijk dichtbij. Ik denk dat het kalf daar is geboren, er schoongelikt werd en er lag wat bloed van de moeder - dat heel normaal is - en ik denk dat het kalf daar is opgestaan en is verzorgd en dat de moeder het kalf daarna verborg onder de takken van de jeneverbesstruik.

Dan, rondom de moeder, ze lag ook onder een jeneverbesstruik, maar de takken zaten daar ongeveer een meter boven haar. Het enige bloed dat ik daar zag was een klein beetje op haar achterpoot en dat kan komen door de geboorte of het afwerpen van de nageboorte. Het was droog en aangekoekt en normaal heeft een koe wat bloed aan haar poten na een geboorte.

Rondom de plek waar de uierzak was verwijderd kon ik absoluut geen sporen van bloed vinden. De insnijdingen waren perfect. Ze waren groter dan de feitelijke uierzak en ze sneden precies in de huid en trokken de uierzak weg. Wat overblijft is wat talg - ze was een mooie vette vaars - en wat rauw vlees (spier). Maar niets daarvan was ingesneden! Haar maag was niet opengescheurd en haar rectum was ook niet opengescheurd.

Haar kop - ik kon geen tekenen van letsel vinden, iets waar je naar kijkt als een bergleeuw of zoiets haar gedood zou hebben. Ik kon niet zien waar haar hoeven de grond hadden verstoord op wat voor manier ook. Ze lag op haar linkerzij en haar hoeven en poten staken er recht onderuit. Onder een normale verdoving of aanval zal een koe haar hoeven bewegen voordat ze onderuit gaat. Niets! Ik kon geen enkele aanwijzing vinden dat ze haar poten had bewogen. We voelden overal op haar lichaam. We konden geen gaten vinden (voor kogels) die erop zouden duiden dat ze was beschoten, maar ik geloof niet dat er één levend mens is die de uierzak op die wijze kan wegsnijden, zo schoon en zonder bloed te verspillen.

Linda Moulton Howe: En dan nog wel speciaal omdat ze zwanger was en zojuist haar kalf had gebaard, de uierzak zou vol moeten zitten met melk en bloed.

Jim Garren: De uierzak zou boordevol melk moeten zitten.

Linda Moulton Howe: En er lag nergens een vloeistof?

Jim Garren: Geen vloeistof. Er was geen natte plek te vinden op de grond. We liepen er cirkels omheen om te zien of we iets konden vinden, zoals een kale plek in het gras. We liepen verschillende cirkels, zelfs tot op een afstand van 50 meter vanaf haar karkas omdat we op die afstand ook haar kalf vonden. We deden dat met zijn vieren en niemand heeft ook maar enige sporen gevonden anders dan koeiensporen.

 

Geen roofvogels, maar een prairiewolf at op zondagmorgen 22 maart van het rectum

Linda Moulton Howe: Haar lichaam ziet er zo schoon uit op de foto’s die Chuck Zukowski nam. Ik vraag me af of het wel normaal is dat vogels en andere roofdieren niet echt iets aan haar karkas hebben gedaan sinds die vrijdagnacht?

Jim Garren: Mijn ervaringen met dode koeien is - en we hebben er in het verleden een paar gehad vanwege giftig onkruid. Mijn ervaring is dat kort nadat ze dood zijn gegaan de kraaien de ogen eruit pikken en de prairiewolven het rectum eruit scheuren. Vanaf zaterdagavond (21 maart 2009) is er niets van dat alles gebeurd. We gingen op zondag 22 maart rond 09:30 terug en het rechteroog was nog steeds intact (de koe lag op haar linkerzijde met de rechterkant van haar kop naar boven wijzend) dat zegt mij dat de kraaien van haar af bleven. Maar een prairiewolf had van haar rectum gegeten. Er zat daar op zondag dus een behoorlijk gat in. Dat was er niet op zaterdag toen we de eerste foto’s namen, het rectale weefsel was toen niet kapot.

 

Waarom ging de aandacht van de verminkers uit naar de moeder en niet naar het kalf?

Linda Moulton Howe: De moeder ligt op haar linkerzijde 50 meter weg van haar zojuist geboren kalf, zonder sporen van een worsteling, geen sporen, geen bloed rondom de insnijdingen van de grote uierzak die barstensvol zat met melk en bloed. Mijn vraag is: wat er ook kwam voor de moeder, waarom ging het niet ook achter het zojuist geboren kalf aan?

Jim Garren: Daar heb ik geen antwoord op. Het is voor ons ook een vraag. Dat een moederkoe haar kalf verbergt heb ik gedurende de jaren vaker gezien. Ze zoekt dan een plek en het kalf gaat daar liggen en tilt zelf de kop niet op, het zal niet bewegen. Het is dan bijna onzichtbaar. Dat is de natuur van de koe en dat is de wijze waarop we het kalf vonden.

Dat we hem vonden was feitelijk doordat de vrouw van Tim het hoorde loeien, ik denk dat het hongerig werd en om zijn moeder riep, normaal nadat een kalf heeft gegeten zal het niet loeien en niet bewegen, het zal voldaan zo plat als mogelijk op de grond gaan liggen. Dat is de natuurlijke bescherming van de moederkoe. Normaal zal de moederkoe behoorlijk dicht bij haar zojuist geboren kalfje blijven en ze zal wat hulp krijgen van een andere koe om op het kalf te passen als ze wat water wil gaan drinken en dergelijke. Hoe koeien communiceren dat weet ik niet, maar het is wat wij hebben gezien. Misschien was de koe wat van haar kalf vandaan gaan grazen toen haar dood optrad.

Linda Moulton Howe: Is dit uw eerste verminking op deze ranch ten zuiden van Walsenburg?

Jim Garren: Ja.

Linda Moulton Howe: Heeft u eerder verminkingen gehad op je andere ranches?

Jim Garren: Nee, dat heb ik niet, dit was mijn eerste.

Linda Moulton Howe: Wat is uw reactie?

Jim Garren: Nou ja, ik voel me beroerd omdat ik een hoop moeite heb gestoken in het fokken van deze speciale vaarzen, via een genetisch programma en ik heb enkele ideeën die ik in de praktijk heb gebracht over hoe snel je ze kan fokken. En deze moederkoe was gewoon perfect, alle tien van deze speciale koeien waren perfect. Ik heb er een hekel aan dat ik er nu juist één van deze tien moet verliezen!

Haar kalf woog ongeveer 40 kilo en hij was ondanks zijn leeftijd supergezond en supersterk. Zo zijn alle kalveren van deze vaarzen. Ik heb dus goede verwachtingen van de productie van deze dieren die ik ontwikkel en ik vind het naar dat ik haar heb verloren.

Linda Moulton Howe: Wat was haar geschatte gewicht toen ze dood ging?

Jim Garren: Toen ze op 21 oktober 2008 werd gecontroleerd op zwangerschap woog ze zo’n 530 kilo. Ik schat dat ze op het moment dat ze dood ging 550 kilo woog. De combinatie moeder-kalf had een waarde van zo’n 1250 dollar. Ze zag er zeer klasse uit. Maar ik kan geen overlijdensverzekering betalen, dus het is puur verlies.

 

Wie of wat doodde en verminkte de Walsenburg vaars?

Mijn eigen indruk vandaag is dat het wegsnijden van de uierzak, ik geloof niet dat er een mens is dat zo schoon kan snijden en zonder bloed te laten vloeien. Ik denk dat zoiets niet mogelijk is. Een tweede is dat ik niet begrijp hoe een dier of een mens die koe om het leven heeft gebracht, zo sterk en zo jong als ze was, zonder dat er iets is opengereten of zonder zichtbare sporen op de grond. Ik geloof niet dat er een man of paard leeft die haar heeft vastgebonden en haar op de grond heeft gedwongen zonder dat er sporen van een worsteling zichtbaar zijn.

Ik geloof al helemaal niet dat het een dier was omdat we vee hebben verloren – meestal kalveren aan bergleeuwen – en aan wat ik denk dat prairiewolven waren – en in alle gevallen was er van het vlees gegeten, de leeuwen eten de magen van de kalveren om aan hun eten te komen en de prairiewolven eten het rectum. Niets van dat alles was op zaterdag te vinden aan mijn koe. Dus ik moet dieren uitsluiten omdat ik weet wat die doen en ik moet de mens ook min of meer uitsluiten omdat ik niet denk dat zoiets ooit zal lukken. We hebben geen enkele elektriciteit op de ranch, er zijn geen borden of paden. We liggen zo afgelegen, het is bijna onmogelijk voor iemand om hierheen te lopen naar waar het plaatsvond. Je kunt er per paard komen, dat doen wij altijd, maar we vonden geen sporen van paarden in de buurt.

Ik denk dat het iets buitenaards is. Dat is alles dat ik kan verzinnen - of het nu kleine groene mannetjes of zoiets zijn of wat dan ook, dat weet ik niet. Maar ik kan niet geloven dat het of mensen of dieren zijn zoals ik die ken en dit (de verminkingen) voor elkaar kunnen krijgen.

 

Bundeltechnologie?

Linda Moulton Howe: Ooggetuigen hebben lichtbundels beschreven die naar beneden kwamen vanuit de lucht naar de weides en ik heb een stuk of zes ooggetuigen die zeggen dat ze dieren hebben gezien die in die bundels omhoog rezen en anderen hebben dieren gezien die naar de grond werden gedropt of op de grond werden gelegd vanuit deze bundels. Wat is dat voor bundeltechnologie, ik weet het niet, maar de bundeltechnologie is in verband gebracht met het verminkingsfenomeen rondom de wereld gedurende op zijn minst een halve eeuw.

Dat kan op zijn minst verklaren hoe uw bijzonder koe wellicht geselecteerd is en verticaal uit de weide is weggenomen en ook weerverticaal is teruggebracht.

Jim Garren: Ja, dat kan verklaren waarom we geen sporen of tekenen zien. Natuurlijk, als de operatieve ingreep ergens anders werd gedaan dan waar ze was voordat ze werd meegnomen, dan kan dat verklaren waarom we geen bloed zien.

Linda Moulton Howe: Juist.

Jim Garren: Ik heb met enkele van de buren gesproken en Tim heeft ook met een aantal van hen gesproken. Ik heb een paar partners die deelnemen in wat vee van mij en ik heb met hen gesproken. En ik heb met een paar dierenartsen gesproken. Werkelijk niemand heeft een oplossing! (lacht) Ze zeggen alleen: “Ik kan het niet geloven.”

Linda Moulton Howe: Brengt iemand de mogelijkheid naar voren dat het iets vanuit de ruimte is?

Jim Garren: O ja!, o ja! De meesten van hen zeggen dat het iets moet zijn waarvan wij niet weten wat het is

Linda Moulton Howe: Als mensen speculeren en overwegen of het iets buitenaards is vanuit de ruimte, wat zeggen ze dan tegen u?

Jim Garren: In principe zeggen ze dat het technologisch boven ons vermogen gaat om het te begrijpen en ze halen hun schouders op en zeggen: “Ik begrijp het niet, maar het moet iets zijn dat het kan volbrengen zonder enig spoor of teken na te laten.”

Linda Moulton Howe: Heeft u of uw buren rondom uw ranch ten zuiden van Walsenburg in de laatste 2 jaar een verminking gehad?

Jim Garren: De dichtstbijzijnde moet Tom Miller zijn, waarover je al sprak.

Linda Moulton Howe: In Hoehne, Colorado.

Jim Garren: Ja, Hoehne ligt ongeveer 35 km vanaf onze ranch. Ik ken mr Miller niet en kan hem niet echt mijn buurman noemen, maar dat is het dichtstbijzijnde waar ik van weet.

Linda Moulton Howe: Toen u de foto zag die Chuck Zukowski nam van het 1 week oude kalf dat op de aanhangwagen van Tom Miller lag, wat was uw eerste reactie en gedachte?

Jim Garren: Ik kon het gewoon niet begrijpen. Ik bedoel, ik zag enkel een kop, de voorpoten en 2 achterpoten met een gat in het midden daarvan, dat is wat ik zag. Ik kon dat niet begrijpen. Er was zelfs geen huid tussen de kop en de achterpoten. Ik heb nooit eerder zoiets gezien.

Van het 1 week oude kalf hierboven sneed onderzoeker Chuck Zukowski beide ongewone oorinsnijdingen uit en bracht ze voor analyse persoonlijk naar het diagnostisch laboratorium van de Colorado State University. De uiteindelijke testresultaten zijn nog niet bekend. Chuck nam op zondag 22 maart geen monsters van het weefsel van de verminkte vaars van Jim Garren omdat er al teveel tijd overheen was gegaan sinds haar dood op vrijdag 20 maart 2009.

Historisch gezien is het zo dat wanneer er dierverminkingen in één geografische regio voorvallen, er wellicht meer zullen volgen in de komende maanden. Ik hoop dus dat bezoekers contact met mij willen opnemen over elk nieuw verminkinsgeval op mijn e-mailadres: earthfiles@earthfiles.com