PrintversieLMHverminkingSept94Deel5

ZONDERLINGE ZAKEN IN CHACON, NEW MEXICO

Deel 5

Vertaling: Paul Harmans

‘De röntgenfoto van de schedel van de verminkte stier, waarin een biopsiedeel van het bot is weggenomen, toont geen metalen vijlsel en de wijze van wegnemen blijft onbekend.’

3 juli 2010 Las Vegas, Nevada – Op 24 februari 1994, om 9 uur ’s ochtends werd er aan de randgebieden van Las Vegas, Nevada, een 1 jaar oude stier in een afgesloten veekraal gevonden. Het rectum was uitgeboord tot een perfect, droog en bloedeloos gat. Het linkeroor was verwijderd met een gekartelde rand zoals je ziet bij kleding geknipt met een kartelschaar.

De stier die op 24 februari 1994 dood in Las Vegas, Nevada werd gevonden en waarvan de eigenaar Bonnie Martin is. Het oor, bot van de schedel, de genitaliën en het rectum zijn weggesneden.
Alle foto’s © 1994 Bonnie Martin

Close-up van het uitgeboorde rectum van de Las Vegas stier

De stier zoals hij die morgen van 24 februari 1994 werd gevonden met daarbij een afgesneden oor met achterlating van een gekartelde rand zoals je ziet bij kleding geknipt met een kartelschaar.

Close-up dat de gekartelde rand laat zien van het weggesneden linkeroor
Foto: © 1994 Las Vegas dierenarts Garth Lamb, D.V.M.

Vier jaar eerder, op 1 oktober 1990, werd er een twee jaar oude stier verminkt gevonden in een weide ten oosten van Portland, Oregon, waar vier andere dieren ook al waren gevonden met hetzelfde patroon van insnijdingen en dat maakte het aantal gevonden dieren tot 5 stuks in vier maanden tijd. Net als bij het geval in Las Vegas, Nevada van 24 februari 1994, waren de genitaliën weggesneden met achterlating van een uniform gekartelde rand zoals ook de insnijdingen bij de verminkingen in Montana van 1975 op de foto’s van Cascade County’s plaatsvervangend sheriff Keith Wolverton laten zien.

Uniform gekartelde rand bij de wegsnijding bij een stier gevonden op 1 oktober 1990 nabij Portland, Oregon.
Foto: © 1990 Keith E. Rowell

Close-up zijaanzicht van een insnijding bij een verminkingsgeval in 1975 in Montana en waarbij een vergelijkbare gekartelde rand is te zien.
Foto: Cascade County’s plaatsvervangend sheriff Keith Wolverton

Weefsel van de stier uit Portland, Oregon, werd gezonden aan de dierenarts en patholoog Madeline A. Rae van het veterinair diagnostisch laboratorium van het college veterinaire geneeskunde aan de staatsuniversiteit van Oregon in Corvallis. Er werd ook weefsel gezonden aan John Altshuler, M. D, patholoog en hematoloog in Denver, Colorado. Dr. Rae maakte een formeel rapport op van de laboratoriumonderzoeken waarin ze concludeert: ‘De gekartelde randen vertonen een strook van gestolde necrose overeenkomend met een insnijding waarbij hitte vrijkomt, zoals bij een elektrochirurgisch apparaat… Het is niet mogelijke vast te stellen of deze verwonding werd veroorzaakt door een laser.’

Verslag van het laboratoriumonderzoek van 1990 door het veterinair diagnostisch laboratorium van het college veterinaire geneeskunde aan de staatsuniversiteit van Oregon in Corvallis

Dierenarts Garth Lamb, D.V.M., uit Las Vegas, Nevada, deed een lijkschouwing op de stier in de veekraal op de morgen dat hij werd gevonden op 24 februari 1994. Dr. Lamb was verrast bij de ontdekking dat al het genitale weefsel netjes was weggesneden van de buik van de stier en dat de opening van het normale urinekanaal voor urinelozing was ‘gedicht/overdekt’ met weefsel en huid. Hij opende de afgedichte buik met een scalpel en was wederom verrast bij de ontdekking dat al het penisweefsel in de onderbuik weg was. Aan het urinekanaal was niet meer te zien waar het penisweefsel oorspronkelijk bevestigd was.

Dr. Lamb kon geen doodsoorzaak vaststellen en vroeg de eigenaren of hij de gehele kop mocht verwijderen en die meenemen naar zijn kantoor om er een röntgenfoto van te maken. Op de röntgenfoto ontdekte Dr. Lamb dat er een stukje bot van de schedel was verwijderd van ongeveer 4 bij 3cm grootte via een insnijding die glad aanvoelde en niet leek op het ruwere oppervlak dat je krijgt met een beenzaag.

Röntgenfoto van de schedel van de stier uit Nevada. De pijl laat een donker gebied zien waar het bot van de schedel is verwijderd. Het halvemaanvormige object buiten de schedel is een muntstuk dat Dr. Lamb daar plaatste om de dichtheid tussen bot en metaal te kunnen vergelijken.
Röntgenfoto: Garth Lamb, D.V.M.

Omdat ze niet te weten konden komen met welk instrument het deel van het schedelbot zo glad was verwijderd, gaven ze de schedel voor nader onderzoek aan een MRI specialist in Californië. Deze specialist, die anoniem wenst te blijven, gebruikte magnetic resonance imaging (MRI) om het bot te onderzoeken. Het doel was te zoeken naar metalen fragmenten die mogelijk als residu van een instrument, zoals bijvoorbeeld een beenzaag, achterblijven. De röntgenfoto van de schedel van de verminkte stier, waarin een biopsiedeel van het bot is weggenomen, toont echter geen metalen vijlsel en de wijze van wegnemen blijft dus onbekend.

Dr. John Altshuler onderzocht tevens weefselmonsters van het oor en het rectum van de Nevada-stier, maar vond geen enkel bewijs voor hitte aan de insnijdingsranden, hij concludeerde dat de insnijdingen met een scherp instrument waren gedaan.

Interview met Garth Lamb, D.V.M., 26 februari 1994

Linda Moulton Howe: Ik zou graag een gedetailleerd verslag hebben van de leeftijd van het dier, waar het was en een beschrijving van hoe het was toen u daar de eerste keer kwam (in de veekraal van Bonnie Martin in noordoostelijk Las Vegas).

Garth Lamb: Welnu, ten eerste belde Bonnie mij op die donderdagmorgen rond 8 uur (24 februari 1994) en ze wilde dat ik daarheen kwam om naar de stier te kijken en om te beschrijven wat er aan de hand was. Ik vertelde haar dat het klonk als de gevallen waar ik over las in Texas, dus de ongewone verminkingen. En ze zei: “Ja, daar lijkt het wel op.” Ik had echter een probleem met een machine en ik kon er niet eerder zijn dan 14:30.

Maar ik kwam daar en zette mijn spullen klaar en de tv-camera (George Knapp) en Bonnie en de buren stonden daar allemaal rond de stier die in een weide lag aan de noordzijde van haar huis en die grensde aan haar achtertuin. Er staat een hek omheen, geen dichte muur, dus ze hebben zicht vanuit het huis op de weide en de veekraal. Het was ongeveer 100 tot 150 meter vanaf het huis. Nadat we door de poort van het hek de weide waren ingegaan stond daar een gegalvaniseerde watertank waaruit het vee kan drinken en de stier lag er direct naast, zo’n anderhalve meter of minder er vanaf, op zijn rechterzijde, de linkerzijde naar boven.

Toen ik er naartoe liep lag zijn kop van mij af en je kon zien dat het rectum/genitale deel aan de achterkant eruit was gesneden, niet helemaal gelijkmatig. In feite leek het op hoe een dier zoals een prairiewolf of een hond het zou doen. Aan de onderzijde van de uitsnijding zaten een paar scheuren in de huid zoals je zou zien van hoektanden van een hond. Ze waren niet helemaal door de huid heengedrongen, misschien slechts tot op een derde en ze liepen door tot aan de rand van de wond. Dus in eerste instantie zei ik: “Verdomme, Bonnie, dit lijkt me niet zoveel voor te stellen. Honden kunnen dit ook doen.” Maar ze zei: “Oké, verklaar mij dit dan maar.”

Toen ik naar de kop liep en naar het oor keek – ze had aan de telefoon gezegd dat zijn oor eraf was gesneden en ik verbeelde mij dat het oor er vlak was afgesneden bij de basis op de kop, enkel het oor. Maar hier was een ongeveer 15cm groot gat waarbij de schedel en de spieren rondom waren te zien. Het had duidelijk het voorkomen dat het beslist niet door een dier was verwijderd. Je kon zien dat het een soort ontledingsinsnijding was, iets dat ik gedaan kon hebben.

Linda Moulton Howe: Dus er waren enkele kaarsrechte afgeschuinde strepen in de insnijding rondom het oor?

Garth Lamb: Ja, op de hoofdhuid zat geklonterd bloed en spul rondom. Het was geen gladde ronde cirkel. Het was zoiets als, snij, snij ,snij en waarbij je helemaal rond gaat en een cirkel maakt zonder dat je een echt ronde cirkel maakt.

Linda Moulton Howe: Niet iets dat een roofdier achterlaat?

Garth Lamb: Exact. Ik denk niet dat een roofdier dat heeft verwijderd, het was verwijderd door gebruik te maken van een scherp object. En in de wond zelf kon ik geklonterd bloed voelen en het spierweefsel, ik ging het binnenoor in en ik kon mijn vinger over het bot strijken en alles voelde mooi en glad aan. Dus maakte ik de kop goed schoon en we rolden het om en toen konden we zien dat er bloed vanaf het linkeroor over de nek was gelopen en er lag een kleine hoeveelheid op de grond aan de rechterkant.

Ik maakte de kop met alcoholsponzen schoon en ik zocht naar een schotwond. Maar ik kon zoiets niet vinden. Toen we naar de buik keken, nadat we hem op zijn rug hadden gedraaid, en daar waar normaal de penis vanuit de buikopening komt, daar was het min of meer haarloos, het was niet glad, maar het haar was er dun en er kwam wat weefsel vanuit het lichaam omhoog. Het dier begon al op te zwellen en was in rigor mortis, maar dit weefsel dat omhoog stond was ongeveer 2cm rond en rees ongeveer 2cm vanuit het lichaam omhoog en wat mijn aandacht trok, ik kon in eerste instantie toen ik naar de stier liep niet zien of het wel een stier was omdat alles was verwijderd en ik niet kon opmaken of het nu een vulva was of wat anders. Dus, in eerste instantie dacht ik dat het uitstekende deel een navelpunt of iets dergelijks was en wat mij meteen opviel was de paarse verkleuring ervan.

Toen ik hem op zijn rug rolde en ernaar keek, leek het een halvemaanvormige ronde paarse verkleuring die rondom het ovale uitstekende deel liep, aan voorste deel ervan.

Linda Moulton Howe: Dus het uitstekende deel is waar de penis en schacht gezeten hebben?

Garth Lamb: Juist, de lichaamsopening bij een stier of mannelijk rund, daarbinnen zit de penis, dus in het lichaam als het in ruste is. Als ze een erectie krijgen dan komt daaruit de penis naar buiten.

Linda Moulton Howe: Juist. En toch was die opening op de een of andere wijze afgedekt?

Garth Lamb: Het was afgedekt en daar begon ik om er doorheen te prikken en ik dacht: “Allejezus, er is geen opening.” Dus keek ik achter het scrotum, daar waar het had gezeten, daar zaten littekens omdat hij in het verleden was gecastreerd. En ik zei: “Volgens mij ben ik compleet gek. Dit is een stier, maar er is geen opening.” Toen ging ik door de buikwand en door het middenrif, ik ging met mijn hand naar binnen en trachtte eierstokken en een baarmoeder te vinden, maar die voelde ik niet. Ik opende daarna het hele gebied om erin te kunnen kijken, maar er waren geen eierstokken en een baarmoeder. Dus ging ik weer naar wat een penis zou moeten zijn en de delen daarvan en ik sneed weer door de buikwand om te kijken of ik het gedeelte binnenin het lichaam kon vinden, om te kijken wat er van de penis in het lichaam was achtergebleven. Ik vond het urinekanaal – en om je de waarheid te vertellen, ik heb niet gezocht voor de blaas, want of het nu een mannetje of een vrouwtje is, de blaas zit op dezelfde plek – maar ik vond het urinekanaal en ik volgde die terug naar de opening en achteraf gezien zou ik willen dat ik wat beter had gekeken, maar in principe ging het urinekanaal gewoon op in het buikweefsel. Er was geen teken dat het ergens was doorgesneden of anders. Het liep gewoon dood daar waar het de buikwand naderde en waar de opening had moeten zitten.

Linda Moulton Howe: Heeft u ooit eerder iets dergelijks gezien?

Garth Lamb: Nee. Zoiets heb ik nog nooit gezien.

Linda Moulton Howe: En dat geldt ook voor het oor?

Garth Lamb: Nou, het oor zat me niet zoveel dwars. Ik heb definitief nooit iets dergelijks eerder gezien, maar ik dacht dat ik zoiets zelf ook wel kon creëren. Ik kon dat doen met een scalpel of een scherp mes.

Linda Moulton Howe: Was het op basis van de vondst van de afgedekte opening in de buik, zonder penisweefsel, was dat wat u deed beslissen om de kop eraf te halen en die mee naar kantoor te nemen?

Garth Lamb: Nee. Bonnie vroeg me hoe dit gebeurd kon zijn. En ik vertelde haar dat afgezien van het penisweefsel, we terug moesten en rationeel moesten zijn over hoe dit gebeurd kon zijn. Iemand met kennis die de stier er zo wilde laten uitzien, kijk, ik zou het kunnen doen. Het zou een heel karwei zijn, speciaal om het te doen zonder een hoop herrie te maken. Maar ik zou er te voet hebben kunnen komen, wij zijn een soort cowboys en we gebruiken lasso’s, we hadden deze stier met een lasso kunnen vangen. We zouden met een stel mannen aan hem kunnen gaan hangen en hem op de grond kunnen werken, dan zou ik hem een verdoving kunnen geven en hem definitief kunnen doden. Ik zou dan mijn zakmes kunnen pakken en zijn oor afsnijden. Ik zou een ander mes kunnen pakken en zijn achtereind eruit kunnen snijden. Dus exclusief de penis, kon ik dat gedaan hebben. Maar ik vertelde haar dat er maar weinig mensen zijn die daartoe in staat waren.

Het enige andere dat ik kon bedenken was dat waarom het oor was verwijderd er iemand met een geweer in de weide was gelopen, en dat er geen schot was gehoord was wellicht omdat er een geluidsdemper was gebruikt en die persoon schoot hem recht achter het oor. Dit is niet bepaald wild vee. Je kunt er mogelijk dichtbij komen, de boeren komen er ook altijd bij om ze te voeren, niet met de hand, maar door hooi in de weide te gooien en ze zijn verder altijd in de buurt. Dus je kunt wellicht binnen drie meter van dit dier komen en er een geweer op richten en met een volle maan kun je zien waarop je richt en dan schiet je hem achter het oor of recht door de achterkant van de kop en dan verwijder je dat deel om de schotwond te verdoezelen.

Ik vertelde Bonnie dat ik om te kunnen vertellen of er een kogel of niet in de kop zat, ik er een röntgenfoto van zou moeten maken. Dus om niet het hele karkas van de stier te moeten versjouwen, of om röntgenapparatuur naar de weide te brengen, sneed ik de hele kop eraf en nam die mee naar kantoor. Dus dat was de reden om de kop eraf te halen.

Linda Moulton Howe: En toen u de kop meenam naar kantoor om naar de kogel te zoeken, wat vond u toen?

Garth Lamb: Toen we er in eerste instantie een röntgenfoto van maakten hadden we het in een plastic zak zitten en hij had in de modder gelegen en ik had er in eerste instantie niet aan gedacht om de kop helemaal schoon te maken. Maar ik zag wel wat dichtere plekken, het leek helemaal niet op de dichtere plekken van een hoe metaal eruit zou zien en hoe een kogel er op een röntgenfoto zou uitzien. Maar ik vroeg me af of het steentjes waren. Dus we namen de kop mee naar buiten en wasten hem goed schoon, de modder en zo eraf en ik ging onder de randen van de huid waar de wond was, ik stak mijn vinger erin en ik was er zodoende zeker van dat er geen steentjes in zaten.

Nadat ik een zijwaartse röntgenfoto bekeek, kon ik plekken zien die iets dichter dan bot leken. Ik denk dat het de lijnen zijn waar de schedel aan elkaar is gegroeid, het is slechts een klein beetje dichter daar waar de groeiplaatjes zijn, het is een klein beetje dichter en dus toont het op de foto iets helderder.

Toen ik de kop omdraaide en een röntgenfoto dwars door de kop maakte en je dus naar beneden kijkt, net alsof je het tussen de ogen wilt schieten, toen doken de dichtere plekken niet op. Ze gingen gewoon op in het bot.

Ik lag een muntstuk bij het nemen van een röntgenfoto naast de kop om de dichtheid te kunnen vergelijken tussen bot en metaal, ondanks dat het koper was. En, ik geef toe, het lag aan de zijkant en ik schoot de röntgen dus alleen door het muntstuk en niet via weefsel, maar het toont een heel stuk helderder op de röntgenfoto, veel dichter dus. Maar de dingen die ik op de zijwaartse foto zag, die kleine vlekken die ongeveer zo groot zijn als het gummetje op een potlood, die zagen we niet op de van voren genomen foto. We namen die van voren genomen foto ook om samen met de zijwaartse foto te bepalen hoever de kleine vlekken van bijvoorbeeld het oog afzaten. Maar je kunt ze op de van voren gemaakte foto niet zien.

Het grote dikke bot dat je kunt voelen onder je oorlel, als je daar naar binnen drukt dan voel je een rond bot op je schedel, dat ding was weg aan de kant van de kop waar het oor was verwijderd.

Linda Moulton Howe: Een compleet deel van het bot van de schedel?

Garth Lamb: Ja. Het is aan de zijkant waar ook de insnijding is om het oor te verwijderen. Dat deel van het bot is weggesneden en dat kun je zien als je van boven naar beneden dwars door de kop heen kijkt zoals op de röntgenfoto, het bot is wel te zien aan de rechterkant, maar niet aan de linkerkant.

Linda Moulton Howe: Hoe groot is dat bot?

Garth Lamb: Ongeveer 4 bij 3 centimeter.

Linda Moulton Howe: Dus een stuk bot van ongeveer 4 bij 3cm is recht onder het oor verwijderd?

Garth Lamb: Juist.

Linda Moulton Howe: Is er een verklaring voor hoe dat heeft kunnen gebeuren?

Garth Lamb: Nou ja, wat ik al eerder zei, ik zou dezelfde wond aan de oppervlakte kunnen maken, maar de enige manier waarop ik dat stuk bot daar weg kon krijgen – het is dik, solide bot – zou met een soort beenzaag moeten gebeuren, iets waarmee je door dat bot heen kan snijden. Ik denk niet dat enig mes daar doorheen kan komen! Dus het moet wel iets van een zaag zijn geweest, maar als ik het oppervlak met mijn vingers bevoel, dan voelt het behoorlijk glad aan, het lijkt zelfs behoorlijk glad op de röntgenfoto.

Linda Moulton Howe: Alsof er een prop bot is weggenomen?

Garth Lamb: Het is niet zozeer een prop. Het is bot dat ietwat vanuit de zijkant van de schedel uitsteekt, dus het lijkt meer op een rand die eraf is gehaald.

Linda Moulton Howe: Maar geen insnijding in de huid aan de buitenkant?

Garth Lamb: O ja, dat was via de wond. Dat grote 15cm grote gebied van het oor en het weefsel dat er rond omheen is verwijderd – achteraf gezien kon ik voelen waar het bot was verwijderd.

Linda Moulton Howe: Dus het bot was tezamen met de huid verwijderd?

Garth Lamb: Exact. En het gebied waar het is verdwenen daar zit weefsel, de opperste laag van het bekleedsel van organen, en alles dat dat gebied zou bedekken was verdwenen.

Linda Moulton Howe: Dus de volgende stap zou zijn om meer onderzoek te doen naar zowel de rand van het bot en het weefsel. En de combinatie van het verwijderen van het bot en de gedichte buik, dat zijn de grootste anomalieën in dit geval?

Garth Lamb: Juist, het bestaat niet dat dit aangeboren was.

Linda Moulton Howe: Wat kan dit mogelijk gedaan hebben? Kan er hoge hitte van de een of andere soort zijn gebruikt om het weefsel op vreemde wijze af te dichten?

Garth Lamb: Ja, dat denk ik wel. Ik ben niet zo op de hoogte wat lasers kunnen doen. Ik ben niet bekend met lasergeneeskunde, wij gebruiken dat niet en ik heb er nooit mee gewerkt. Om je de waarheid te zeggen, ik heb er ook nooit één gebruikt zien worden. Dus ik weet niet hoe weefsel er daarna uitziet. Dat weefsel had een paarse beurse verkleuring in een halve cirkel aan de voorkant.

Linda Moulton Howe: Dus de hele penis was verwijderd en waar die had gezeten was het weer afgedekt?

Garth Lamb: Nou ja, de penis, als je naar een stier loopt dan zie je helemaal geen penis, hij zit helemaal binnenin de voorhuid, teruggetrokken binnen de buikwand. Dus die opening is er om hem in staat te stellen de penis naar buiten te drukken. Maar er was geen opening.

Linda Moulton Howe: Helemaal niet?

Garth Lamb: Nee.

Linda Moulton Howe: Maar de penis zat wel binnenin de stier?

Garth Lamb: Niet de top ervan, niet de klieren. Als ik erop terugkijk dan zou ik willen dat ik het had opgemeten hoeveel ervan nog was, maar je hebt een buis met de diameter van een sigaar die loopt van de top van de penis en dan helemaal naar het heupgebied. Dat is behoorlijk lang en in een stier zoals deze dan praten we mogelijk over een lengte van 50 tot 60 centimeter en de top van de penis was er niet meer.

Linda Moulton Howe: Het was op de een of andere wijze weggesneden?

Garth Lamb: Ik weet niet of het weggesneden was. Er was simpelweg geen teken van een insnijding. Alles leek min of meer te versmelten met het weefsel. Ik zou willen dat ik er beter naar had gekeken, maar toen ik eenmaal de buik had opengesneden en alles achterin de buik vond en vandaar naar voren werkte, stopte het gewoon en versmolt het in het buikweefsel. Er was geen eikel, dus ik zou zeggen dat ongeveer de laatste 10 tot 15 centimeter was verwijderd.

Linda Moulton Howe: En toen u de rest van het lichaam opende, waren er toen interne organen droog, ontdaan van vloeistof?

Garth Lamb: Wel, de darmen bevatten nog vocht. Er was nog voedsel in de dunne darm, je kon vocht voelen en je kon hooi en gras zien. Het omentum en de lichaamsholten waren zeer droog. Normaal openen we die en dan stroomt het spul eruit. Er kwam zeer weinig uit bij deze stier en als je je hand erin stak, dan zat er weinig vocht in de darmen en de gehele holte achter het buikvlies was zeer droog. Ik ben geen forensisch patholoog. Maar wij doen een hoop lijkschouwingen op paarden en als ik bij een dier naar binnenga dat zo’n 12 tot 15 uur dood is, dan zit daar een hoop vocht in.

Linda Moulton Howe: Heeft u de organen zelf betast, zoals de lever om de kijken of die droog was?

Garth Lamb: Ik betastte niet speciaal de lever, nee. Ik keek meer naar het omentum en waar ik naar op zoek was waren een baarmoeder en eierstokken omdat ik wilde uitvinden waarom de stier geen penis had. Toen we besloten wat bloed bij hem af te nemen, toen we de kop eraf hadden, en om de enige plek waar ik bloed kon afnemen te bereiken opende ik de borstkas, ik spreidde een rib vergenoeg zodat ik bij het hart kon. Ik had juist genoeg ruimte om mijn hand er gedeeltelijk in te krijgen en ik kon het hart voor me zien en ik nam een lange slang en maakte een kleine incisie in wat de linker hartkamer moest zijn en ik stopte er zo’n 10cm van de slang in, een speciale bloedslang met een min of meer scherp uiteinde, maar niet zoals bij een naald. Het heeft gaatjes aan de zijkant. Ik stopte dat in de hartkamer en ik zoog bloed op in een injectiespuit.

Linda Moulton Howe: En u was in staat bloed uit het hart te verkrijgen?

Garth Lamb: Ja, meteen.

Linda Moulton Howe: Zag de kleur van het spierweefsel er normaal uit of was het meer een bleek roze-wit?

Garth Lamb: Zoals ik mij kan herinneren, ik haalde niet veel van de huid van het dier weg, maar daar waar ik het op de flank had weggehaald leek de kleur mij heel normaal.

Linda Moulton Howe: Hoe lang bent u al dierenarts?

Garth Lamb: 22 jaar.

Linda Moulton Howe: En heeft u in die 22 jaar iets dergelijks als dit gezien?

Garth Lamb: Nee. Ik ben nooit betrokken geweest bij dierverminkingen. Maar we hebben wel enkele excentriekelingen gehad die objecten in de vulva’s van merries stopten, houten stokken, dus meer van seksuele aard. Maar geen verminkingen. En al het andere betrof levende dieren.

John Altshuler, M. D., Pathologisch verslag:

TERUG NAAR ARTIKEL