TERUG NAAR ARTIKEL
TERUG NAAR ARTIKEL
VELE STEMMEN, ÉÉN GEEST
Over het leven en ervaringen van Dr. Dan Burisch
Transcriptie en vertaling: Hans Bruin
Deel
1
Voorwoord ufowijzer
Ik kreeg van Hans Bruin onderstaande vertaling van de transcriptie van de tweede
DVD van Dan Burisch met de titel: ‘Vele stemmen, Eén
geest.’ Vanwege de hoeveelheid tekst (31 kantjes in MS WORD)
breng ik het in 3 delen. Zoals ook bij de eerste DVD opgemerkt: als mensen een
gesprek voeren gaat dat soms van de hak op de tak en vandaar dat een uitgetypte
gesproken tekst niet zo strak leest als een geschreven tekst die voor publicatie
enkele malen wordt nagelezen en herzien. Weer wil ik Hans hartelijk bedanken
voor zijn dagenlange werk en het beschikbaar stellen van het resultaat daarvan
voor ufowijzer. Hij heeft tevens toestemming van Marcia McDowell gekregen voor
het publiceren van zijn vertaling.
Hans heeft ook de eerste DVD ‘Tell the World’ vertaald en de tekst daarvan kun je ook op ufowijzer vinden, zie daarvoor de link onder dit artikel.
(Hans heeft net als bij de eerste DVD ook de video en audio van deze tweede DVD (die inderdaad te wensen overlieten) technisch opgeknapt en het resultaat aan Marcia McDowel gestuurd.)
Ik kreeg naar aanleiding van de eerste DVD een e-mail van iemand die zeker wist dat Dan Burisch een oplichter was. De schrijver had daarvoor een aantal redenen die echter allemaal eenvoudig waren te weerleggen. Hij had zijn mail achterwege kunnen laten als hij de zaak Burisch wat beter bestudeerd zou hebben. Zijn laatste opmerking (geleend van de gedreven sceptici) was dat het Dan Burisch alleen om het geld van de verkoop van de DVD’s te doen was. Het zou echter mooi zijn voor de verspreiding van de informatie als er van de DVD’s van Dan Burisch zoveel exemplaren worden verkocht dat je er miljonair van kan worden, maar ik ben bang dat dat niet realistisch is. Overigens stelt Dan Burisch het eventuele verdiende geld, aan zijn openbaring van zijn kennis, beschikbaar aan een goed doel ten behoeve van kinderen, daar kan menig mens dus een voorbeeld aan nemen!
De DVD:
(Tekst in beeld: Vele Stemmen, Eén Geest. De tweede in een serie DVDs over het leven en ervaringen van Dr. Dan Burisch, een Area-51 wetenschapper, geleerde en filosoof; Dr. Marcia A. McDowell, musicus, schrijver en medeonderzoeker... en de tocht door de mazen van geopolitieke geheimhouding, belichaamd door de organisatie die meestal bekend staat als Majestic-12.
…een tocht die de vele kanten van de Speciale Toegang Projecten in Area 51 en S-4 onderzocht en het zeldzame voorrecht gaf met een persoon te werken die niet op deze aarde is geboren maar uit onze toekomst kwam, één mogelijke toekomst, om een kijkje te gunnen in de mogelijkheden waar we nu voor staan…)
Dan Burisch: In 1990 werd ik naar S-4 gebracht. Ik werd daar niet door een helicopter heengebracht maar door een ‘kanonskogel’, dit was de weg eh... de bus. We gaven hem als bijnaam de kanonskogelexpres... het was inderdaad een kanonskogel: de chauffeurs die dit ding bestuurden reden iets té snel. En het leek alsof ie langs verschuivende kleiplaten gleed.
Marcia McDowell: zoiets als, heb je ooit op zo’n uitgesleten weg gereden, zoiets als (het oppervlak van) een wasbord.
Dan Burisch: Ja, dat was het.
Marcia McDowell: Maar als je snel genoeg op die wasbordondergrond reed...
Dan Burisch: Dat was het, dat was het. Aanvankelijk bevond ik me dan in dezelfde ondervragingsruimte in S-4 als waar Bob [Bob Lazar, Vert.] over sprak. In de hal, voorbij de beveiliging, voorbij de DSS-beveiliging [Defense Security Service, Vert.] en – aan de rechterkant – en wat ze eerst zouden doen, ze zouden me niet eerst hebben opgefrist in het RN kantoor [RN=Registered Nurse, Vert.] maar moest me toch uitkleden. En dat is iets dat Mark vermeldde, je bent op dat moment niet hier, ik denk niet dat het interview aan de gang is. Hij zei dat iets dat hij niet gelooft aan Bob’s verhaal, was dat Bob zei, dat hij z’n eigen kleren droeg en dat soort zaken, maar... dat doe je niet, je doet dat niet. Misschien dat het te maken had met hoe hij daar met Ian omging, en ik weet de naam van die persoon... z’n naam, Dennis Marioni, was een anagram voor z’n echte naam, zijn naam was Ian en hij was daar het hoofd van het voortstuwingslaboratorium. Ik ben die vent maar een enkele keer tegengekomen en dat was het dan. Hallo, goeiedag, dit was het hoofd van het voortstuwingslab, hallo... en dan je weg vervolgen. Misschien liet hij hem op die manier binnen maar de geleerden hebben het daar niet voor het zeggen, de beveiliging wel. En ze doen hun werk natuurlijk namens Majestic. En de regel was deze ‘kamerjas’ en daar in het RN-kantoor je overgooier aan te trekken en als de beveiligingsmedewerkers je aardig genoeg vonden, lieten ze je eerst naar de badkamer gaan, wat ik naderhand ook deed zodat ik bij m’n sloffen kon, omdat de sloffen in het toilet werden bewaard, zodat ik niet op blote voeten van het RN-kantoor naar de WC hoefde te lopen.
De sfeer daarbinnen maakt buitengewoon veel indruk op iedereen die net begint. Er liepen mensen rond met heel kleine, maar zeer zichtbare automatische wapens. Ze waren allemaal in het zwart gekleed, droegen zwarte baretten en waren daar bekend als de ‘black seals’. En ik weet niet precies van welke militaire afdeling ze zijn behalve waarschijnlijk iets van de Amerikaanse marine, maar dat is alles wat ik ervan weet. Ik weet wel dat ze heel weinig gevoel voor humor hadden. Weet je, we kregen het bevel om de bus of de helikopter te verlaten, maar het beveiligingspersoneel van Groom bleef in beide gevallen achter. Ze zouden geen voet zetten op het terrein van – waar ik pas later achterkwam – Papoose, omdat het dáár aanwezige beveiligingspersoneel de dienst uitmaakte en ze kwamen nooit in elkaars domein. Het was ze dus niet toegestaan een stap buiten de bus te zetten.
De beveiliging daar was buitengewoon indrukwekkend en zeer duidelijk overal aanwezig. Er waren er verscheidene aanwezig per verdieping in de hallen, verschillende plaatsen in de hallen en je moest echt eerst je sloffen kunnen halen. Ik probeerde dus zo snel mogelijk langs de beveiliging te komen maar het duurde toch nog een aantal maanden voordat ze me toestonden – een aantal maanden bezocht ik het complex regelmatig maar was er niet intern – om éérst m’n sloffen te halen. Ik bedoel, het lijkt maar een kleinigheid maar die vloeren zijn koud. Het zijn daar cementvloeren en wanneer je zou leren deel uit te maken van de cultuur daar, was er het gezegde: ‘walking the line’ [letterlijk: op de lijn blijven lopen, figuurlijk: je gedragen zoals van je verlangd word. Vert.] Er werd je gezegd op de lijn te lopen naar de verschillende plaatsen en je mocht niet te ver van die lijn afgaan of deze verlaten.
Het was ook zo, dat als de ‘black seals’ een wisseling van de wacht hadden – tijdens momenten dat ik kans had om ze te zien, met m’n H-badge – dat ze langs de lijn liepen en haast op de soldaten leken die ter ere van de ‘Tomb of the Unknowns’ marcheerden. [ook bekend als ‘Tomb of the Unknown Soldier’, graf van de onbekende soldaat op de begraafplaats van Arlington, Vert.] Ze waren zeer professioneel en wanneer ze elkaar aflosten als ze aan kwamen marcheren en zich zouden omdraaien dan moest de andere persoon dezelfde procedure volgen, heel vloeiend, buitengewoon professionele lui werkten daar. Ik had grote bewondering voor de professionaliteit van het beveiligingspersoneel daar, maar had er ook grote angst voor. Omdat ik wist, en zij wisten dat ík het wist, dat als ik me te ver van de voorgeschreven lijn zou begeven, ze me zouden neerschieten.
(Tekst in beeld: Hoe was het in S-4?)
Dan Burisch: Iets over de atmosfeer van het complex. Ze hielden het zeer koel daarbinnen en dat was fijn voor mij omdat ik een koele omgevingstemperatuur prettig vind. De muren en de vloer waren cementgrijs, op de muren – ongeveer ter hoogte van je middel – was een grote oranje streep en er was nooit gezegd waarom ze daar een oranje streep op hadden geschilderd maar het zag er vreselijk uit. De ruimtes waren gelabeld, de Galileo ruimtes met een nummer in een rode cirkel, het was als een zegel op de muren geplaatst: 4-1, 4-1A, 1B, dit had te maken met de voorste afdelingen waar werd gewerkt aan de luchtvaartelektronica. Ik ben benieuwd of Bill Uhouse daar werkelijk beneden was, omdat – als dat zo is – zijn zoon en ik een soort één op één vergelijking zouden hebben met wat hij daar zag.
(Tekst in beeld: De vraag of Bill Uhouse in de ruimtes werkte die Dan zag, werd beantwoord door Will Sheephogan (de zoon van Bill) toen ze de kans kregen elkaar in Las Vegas te ontmoeten. In dit gefilmde gesprek gaat Dan wat meer in op het gezegde ‘Walking the Line’ in S-4 en praat met Will over de ruimtes waar Will’s vader werkte. Will, (de zoon van Bill Uhouse) had in de vroege jaren ‘70 ervaringen met de oorspronkelijke versie van het ‘Looking Glass’ project – hetzelfde project waar Dan in latere jaren mee te maken kreeg in Area 51/S-4.)
(Zie link naar de getuigenis van Bill Uhouse onderaan dit artikel)
Will Sheephogan: Laten we teruggaan naar hoe ik jouw verhaal zag.
Marcia McDowell: Prima.
Will
Sheephogan: Oké, dit was in 1974.. nee, wacht even, ’75.
Omdat ik daar in ’76 was en nog geen keuze had gemaakt of ik zou blijven
of niet, het was dus in ’75. We werden eigenlijk opgeroepen als opstartploeg:
jullie hebben de ervaring die we nodig hebben om dit project verder te brengen.
Ik weet dat er een hele verzameling van ingenieurs, technici en geleerden aanwezig
waren en natuurlijk chirurgen in het wit, er waren zo’n dertig of veertig
mensen en ze zeiden: “We willen dat je hier naar kijkt en… het zal
heel interessant zijn en we gaan dit afvuren en dan vanaf hier verder gaan en…”
Ik zei dus oké, laat maar zien wat jullie hebben.
Ik ging dus naar de EMAD [Engine Maintenance and Disassembly, Vert.]
fabriek die vlak bij de… eh… waar ze de Neuron raket aan het testen
waren, een behoorlijk heftige fabriek in die dagen, eigenlijk nog steeds…
ik moest zodoende een aantal strenge protocollen volgen voor wat betreft straling,
besmetting… steriele pakken en dergelijke. Maar je had verder niets met
dit project te maken behalve met EMAD.
Wat ze daar hadden geconstrueerd was een grote cilindrische kamer en in deze kamer bevonden zich voor hoge stromen geschikte magnetische spoelen [‘high energy magnetic coils’, ongetwijfeld bedoeld om een zeer sterk magnetisch veld op te wekken, Vert.], die de afstand omvatten van de hele cilinder, die ongeveer 3.5 meter hoog was en waarschijnlijk 20 meter lang. Er ging iemand staan die beschreef wat het experiment inhield en ze vertelden dat ze daar een ‘railgun’ hadden [Een ‘railgun’ is in staat een projectiel tot zeer hoge snelheid te versnellen (vele kilometers per seconde) door het converteren van elektrische energie in kinetische energie, Vert.]… Het was niet zo’n grote ‘railgun’, ongeveer 4.5 meter lang. Er was een stuk glas van 30 cm dikte vóór de railgun opgesteld, op een afstand van ook weer ongeveer 4.5 meter. En achterin was een voorziening om het projectiel op te vangen. Het waren gewoon kleine standaard… en waren gemaakt van een of ander ferromagnetisch materiaal. De snelheid was waarschijnlijk 8 km per seconde of zoiets, ik denk 8 km/sec. En om te kunnen kijken hadden ze voor ons veiligheidsglas, waar we allemaal omheen stonden om het experiment te bekijken. En ik keek in het rond – natuurlijk beschikten ze over de apparatuur om de gebeurtenis op te nemen – en ik zag, omdat ik in camera’s geïnteresseerd was, dat ze de hand hadden kunnen leggen op wat filmapparatuur voor heel hoge snelheid uit Hollywood. Ik bedoel filmapparatuur voor echt gigantisch hoge snelheden en ik zei: tjéé, geweldig! Dat is nog eens goed spul! En ik heb geen idee hoeveel beelden per seconde dat ding kon opnemen, maar in ieder geval véél beelden per seconde.
Dan Burisch: Ze zoemen enorm!
Will Sheephogan: Een geweldig kabaal, het is net een snel machinegeweer.
Dan Burisch: Ja.
Will Sheephogan: Je wilde haast in dekking gaan, het trok in elk geval de aandacht. We waren buiten (?) en er was gelach en er werden grapjes gemaakt… er waren wat technici, die aan het project werkten tegen ons aan het klagen dat tijdens het testen en in elkaar zetten van dit spul ze soms gedesoriënteerd raakten, weet je. Verder waren we tijd kwijt… wanneer we dachten dat het een uur was, bleek het acht uur te zijn, weet je, en…
Dan Burisch: Tijddilatatie.
Will Sheephogan: Ja, het was een vreemd en gevaarlijk iets om in terecht te komen. En… (?) bepaalde zaken kwamen terug, ik weet niet precies… Hoe dan ook, het experiment gaat van start, er is een aftelprocedure en de ‘railgun’ vuurt, de camera’s lopen en eh... het glas versplinterde en het projectiel… (?) en het materiaal dat in de cilinder was verzameld… afgelopen!.. het is afgelopen. (Dan lacht) Ze wilden graag de resultaten bekijken… het resultaat dat je duidelijk zou maken wat er precies na het vuren zou gebeuren. Ze wisten dus kennelijk wat hier zou gebeuren, ze wisten precies wat er zou gebeuren.
We kwamen terug eh… het was een woensdag, we kwamen de volgende woensdag terug en ze brachten ons naar een soort klein bioscoopje wat daar ergens was. En we zaten daar allemaal en keken naar de film. Nou, eerst kwam de vent die het hele spul regelde naar voren en zei: “Wat jullie te zien krijgen is het volgende: je zult de ‘railgun’ zien vuren, je zult het projectiel zien, je zult het glas zien, je zult het projectiel door het glas zien gaan en dat is het einde van de film. Maar je zult wel iets vreemds zien.
We zeiden: oké, laat maar zien. Het duurde niet erg lang… (lachend) het was ongeveer eh… (het filmmateriaal van) het schot en wat er daarna gebeurde was vóór die tijd geprepareerd en ze hadden voor ons de snelheid teruggebracht, dat is te zeggen… de eerste keer in normale snelheid, pats weg, glas versplinterd, weg. Het is zoiets als… (knipt met z’n vingers), oké, nu ‘slow motion’ Nu, let op, oké, ‘slow motion’. We kunnen het projectiel langs de rail zien gaan, we zien het beeld voor beeld. We kunnen zien dat het naar het glas gaat, het glas is…(?), we kunnen zien dat het door het glas gaat, het aan de andere kant van het glas weer tevoorschijn zien komen… ongeveer 30 cm en daarna het glas zien versplinteren. In de tussentijd is er geen vervorming in het glas.
Dan Burisch: Ze veroorzaakten een tijdlus… wat ze in de beginjaren gebruikten van ‘Looking Glass’.
Will Sheephogan: Ze veroorzaakten een tijdlus, (een wisselwerking) tussen het hoog energetische, magnetische veld en de snelheid van het projectiel. Ze speelden het klaar om dat projectiel door het glas te krijgen voordat dat glas brak.
Dan Burisch: Ja, ze hadden het gevolg vóór de oorzaak omdat het gevolg al had plaatsgevonden wegens een holografische tweede laag van het omgekeerde.
Onbekende buiten beeld: Zei je dat, als ze de generator voor de ‘railgun’ opstarten…
Will Sheephogan: Juist, nadat we de film hadden gezien gingen we terug en ik hoorde er als eerste iets over en ging mensen bellen – ongeveer een week daarna – ik zei: De…(?) krant zei dat we een grote stroomstoring hadden en die storing viel tot op de minuut samen met het tijdstip van onze test van afgelopen woensdag. (lachend)
Dan
Burisch: …(?) mijn vader, dat is ‘Looking Glass’!
Er zijn ‘déjà vu’ ervaringen…
‘Looking Glass’ en de elkaar overlappende tijdlijnen.
Onbekende buiten beeld: Heb je de boeken over het Montauk project?
Dan Burisch: Nee.
Onbekende buiten beeld: Ze deden dergelijke experimenten…
Will Sheephogan: Ze pompten zóveel vermogen in dat ding, dat de generator… (doet het geluid van een machine na die wordt afgeschakeld, waardoor het toerental afneemt).
Dan Burisch: Ze houden ‘Looking Glass’ kunstmatig in stand(?),… het publiek met tijdlijnoverlappingen, het ‘déjà vu’ fenomeen kan een tijd(lijn)overlapping zijn.
Marcia McDowell: Als we dit nu even laten voor wat het is…
Dan Burisch: We zijn tegenwoordig verder, de cilinder werd kleiner toen ze er elektromagnetische ringen omheen deden…
Marcia McDowell: Laten we het even hebben over… je had die grote cilinder, het ding was enorm. Is de technologie voor ‘Looking Glass’ intussen verder ontwikkeld?
Dan Burisch: Ze brachten het terug tot iets meer dan 9 meter, met een cilinder in het midden die draaide… en ik weet niet hoe de assen hieraan worden bevestigd, deze…(?) En er was een injectie-ingang waar ze argon in spoten en dat er elektromagnetische ringen omheen zaten en als ze de ringen in beweging brachten roteerden ze zoals een gyroscoop. En ik weet dat ze de snelheid en de hoek van de ringen veranderden en dat er in het centrum een poort open zou gaan, een heldere poort waar je in kon kijken en ik zag het ook – het was uit het verleden, niet zo heel lang geleden en gebeurtenissen uit verschillende toekomstscenario’s, die we mogelijkheden of potentiëlen noemden en toen begon het flikkeren van de… ze hadden het prima afgesteld en eh… het schoot heen en weer tussen mogelijkheden. En vóór ze het systeem buiten bedrijf stelden, zowel wegens het verdrag als een fysieke noodzaak vanwege het potentieel van rampen… eh… het flikkerde zo snel heen en weer dat we niet langer konden zeggen wat er gebeurde. Ze filmden het daarom en ze separeerden de film zodat ze een aaneengesloten film van de twee mogelijkheden konden bekijken maar het was… tegen de tijd dat ze het uitzetten, eh… kon ik het verschil tussen de twee niet als onbegrijpelijk zien, de flitsen waren zó snel… we naderen dus kennelijk een punt of een convergentiemogelijkheid, zeg maar. En we zullen óf de ene richting opgaan óf een andere…
Will Sheephogan: Weet je ook van problemen met het personeel voor wat betreft de blootstelling aan dit spul?
Dan Burisch: Nee, dat weet ik niet.
Will Sheephogan: Zoals tijdafwijkingen… psychische afwijkingen…
Dan Burisch: Ik zag een paar van de… oh ja, iedereen die was betrokken bij… er werd over gefluisterd binnen de commissie en iedereen die was betrokken bij ‘Looking Glass’ werd een beetje vreemd als ze met het project bezig waren, alsof ze zwaar onder de drugs zaten en ik was daar niet zo vaak om dat soort effecten te hebben met… zoals ik al zei, weet je, wanneer ik in de kamer was als de apparatuur functioneerde, dan zou je perceptie van de afmetingen van de kamer soms veranderen. En ik denk dat het een psychologische anomalie was omdat ik graag altijd op m’n perceptie af ga, maar soms dachten we dat we ons in een enorme ruimte van een warenhuis of iets als een loods bevonden. Op andere momenten voelde het alsof we in mijn kantoor zaten, een heel kleine, erg in elkaar gedrongen ruimte. Maar het was perceptie, het was haast zoiets als het ervaren van claustrofobie, het gevoel dat je je erg ingesloten voelt en heel compact. Er was dus duidelijk iets aan de hand met ruimte-tijd en dimensionale afwijkingen.
Will Sheephogan: Dat is voor mij het bewijs dat ze dat ding nog steeds niet onder controle hebben.
Dan Burisch: Niet helemaal, nee. Maar ze gaan er nog steeds mee door en ik weet niet of de groep wijze mannen die ze daar hadden, die ik ken, verder zijn gegaan en of ze door de jaren zijn uitgebreid. En één van die figuren, Dan Peterson, die goede vrienden is met eh… Harry Burisch, mijn schoonvader… (?), ook bevriend met Deborah, eh… en ik ben er niet zeker van of hij daar nog steeds is of niet, er zijn af en toe nieuwe mensen die als toezichthouders over het project fungeren, maar als het gaat om het eigenlijke personeel dat met “Looking Glass’ werkte: ik weet niet of er ander personeel is komen te werken omdat er, denk ik, vier of vijf permanent toegewezen waren, maar het was niet mijn gebied. Ik werkte een paar verdiepingen lager en bracht daar m’n tijd door. Dat was één verdieping omlaag of twee verdiepingen en twee en een half, als je naar het ‘Clean Sphere’ gedeelte gaat waar de J-Rod was. Ik zie nu wat voorbodes van wat er op zekere plaatsen gebeurt zowel hier op Aarde als op Mars, nu we door deze veranderende tijd gaan. We maken de werkelijke veranderingen nu mee en ik bracht dit niet alleen maar naar buiten vanwege Richard Hoagland… met alles er om heen, maar ik liet een aap zien die aan het blazen is… ze zijn het nu aan het tekenen, je kunt het ‘Cydonia’ gezicht zien waar het stof van wordt afgeblazen. [niet helemaal duidelijk, Vert.]
Marcia McDowell: Dat zou een flinke klus voor hem zijn.
Dan Burisch: Je weet wat het is: een flinke klus voor de juiste reden…
Marcia McDowell: Dat is zo.
Dan Burisch: Ik wil dat het ‘Inca city’ gezicht er weer als een berg uit gaat zien die nog nooit is bewerkt en misschien kunnen we er dan voor de eerste keer naar toe.
Marcia McDowell: De eerste keer op de juiste manier inderdaad!
Vrouwenstem: Het lijkt achteruit te gaan, latere foto’s laten veel minder zien dan de aanvankelijke…
Dan Burisch: Er is nu een probleem, ik moet er nog andere foto’s van zien maar ik heb een brede grijns op m’n gezicht als ik naar de 3D beelden van de ESA kijk, omdat op het ‘Cydonia’ gezicht plotseling een hoorn tussen de ogen groeit. Ik weet het niet zeker, ik moet er kopieën van hebben. Ik weet niet zeker of het een dataprobleem is omdat die hoorn steeds blijft opduiken terwijl dit met de andere beelden nooit zo was. Waar kwam hij vandaan? Nou, hij was daar voordat ze hem eraf beitelden.
Marcia McDowell: Weer overlappende tijdlijnen.
Dan Burisch: (De hoorn) was daar voordat ze ‘m afslepen, dat is het verschil tussen oorzaak en gevolg. En het zou weer terug moeten zijn in de oorspronkelijke toestand, als ze (de hoorn) er af hebben gehaald zou ie weer terug moeten zijn als dit achter de rug is.
Vrouwenstem: Zeker, hetzelfde als met het glas, alleen anders.
Dan Burisch: Precies.
Will Sheephogan: Zoiets als achterstevoren.
Dan Burisch: De projectielen, en het in de toekomst z’n vorm geven..
Will Sheephogan: Dat vond ik het leuke van dit deel van de behandeling(?), omdat ik niets weet van wat er na die tijd met het project gebeurde.
Dan Burisch: Hij was bang… ze kwamen er achter dat ze twee werkende knooppunten op één punt nodig hadden om er iets doorheen te kunnen horen.
Will Sheephogan: Twee knooppunten in plaats van één opzetten en zoals in ‘Groom Lake, S-4’.
Dan Burisch: Papoose, althans toen ik daar laatst was, wilden ze iets doorzenden…
Vrouwenstem: door iets te openen.
Will Sheephogan: Marcia was hier in ieder geval om…(?) [er zijn tegelijkertijd een paar gesprekken aan de gang. Daardoor wat lastiger te volgen, Vert.]
Dan Burisch: Ja, en eh… ik had mensen gezien die hier doorheen met de toekomst aan het praten waren en soms met het verleden. Ik heb experimenten gezien waar een kleiner systeem in Papoose was opgesteld waarbij ze biologische wezens probeerden te verplaatsen, geen E.T.’s maar gewone aardse wezens van de ene plek naar een andere.
(Tekst in beeld: Het gesprek ging een andere kant op – waaronder de afdelingen van het S-4 complex waar Will’s vader (Bill Uhouse) aan buitenaardse voertuigen werkte en samenwerkte met één buitenaardse bezoeker om hun technologie zó aan te passen dat wij het konden gebruiken.)
Will Sheephogan: Ik kan hier niet over praten vanwege de nationale veiligheid, ik kan er over praten maar ik doe het niet vanwege het in gevaar brengen…
Dan Burisch: Je bent in Groom Lake geweest, ik heb vliegtuigen gezien, ik heb wapens gezien. Jij hebt vliegtuigen gezien en jij hebt wapens gezien.
Will Sheephogan: zelfs nu ik er niet meer bij zit…
Dan Burisch: Ik weet het, we zijn ook in oorlog met andere landen…
Will Sheephogan: Inderdaad.
Marcia McDowell: Maar ik denk dat Dan bedoeld dat mensen soms dingen achter houden in een poging andere mensen die naar voren komen te valideren.
Will Sheephogan: Pa deed dat altijd.
Marcia McDowell: Is dat zo?
Will Sheephogan: Ja, hij deed dat altijd.
Dan Burisch: Ja, ze konden deze… of zoiets, wat je zag omdat het niet mijn gebied was. Maar waar je een schotel ziet, waar je een voertuig ziet, of als je het aanziet voor een…(?), waar hij een of ander hydraulisch systeem had dat hij rond kon laten draaien. Ik zag dat de apparatuur in feite het ‘vliegende fort’ roteerde, omlaag bewoog, het zou naar voren schuiven, de deuren zouden opengaan, ze zouden omlaag gaan en dan naar dit gedeelte waar je dingen kunt aansluiten en kunt meten. Maar dat is alles wat ik te weten kwam omdat ik… ik kon niet stilstaan, ik kon kijken maar ik moest langs de lijn blijven lopen, langs de blauwe lijn naar waar ik moest zijn.
Marcia McDowell: Dat waren de dingen waar je vader aan werkte.
Dan Burisch: Ik zag dat, het…(?), ik zag dat.
Will Sheephogan: Dat ding dat je zojuist beschreef was één van zijn vindingen.
Dan Burisch: Ik zag dat, maar ik kon er niet blijven staan, zoals de ramen waardoor je over de Galileo ruimtes kan kijken staan onder een hoek van 45 graden en het zag eruit als metaal of cement, het zag er grijs uit vanuit een bepaalde plek en eh… ik kon de ruimte zien terwijl ik gewoon bleef lopen en ik wist ook ongeveer hoe lang [ik kon blijven kijken, Vert.], zie je, Bob was daar – kennelijk – hij was daar lang genoeg om de druk van de wapens van de beveiliging op zich te voelen. Het is zoiets als een nieuwe baan, weet je, dus hoe vaker ik daar naar toe was, hoe beter ik leerde hoe ver ik kon gaan zonder ze te horen zeggen: “Lopen!” En ik leerde dus langzamerhand hoe lang ik op een bepaalde plek kon blijven of iets dergelijks en leerde een paar van die mensen kennen die hier zaten maar ze gingen beslist geen praatje met me maken. Weet je, ze gaven me een knipoog of zo, hé hoe is ‘t. Of ik zou langs lopen met één van de J-nummers, J-1, in dat geval zou de beveiliging niets zeggen. En dan kon ik met hem blijven staan en met hem praten. Maar als ik alleen was, nee… nee. Maar als hij z’n arm om me heen sloeg, dat was de manier hoe hij met me om ging… meestal zou hij daar niet zeggen…(?) en dat maakte sommige mensen in Aquarius een beetje jaloers en zo, het was niet, weet je, deze mensen… veel van hen waren daar méér gekwalificeerd dan ik en ik respecteerde ze en doe dat nog steeds en de meeste van hen zijn nu weg, ze zijn dood.
Will Sheephogan: Had je toen je daar was ook telepathische ervaringen?
Dan Burisch: Iedere keer als ik in de buurt was maakte hij grapjes. Toen ik boven Steven werd gepromoveerd om in de… – wijlen doktor Steven, tijdens een vliegtuigongeluk omgekomen een paar jaar geleden – eh… toen ik boven hem werd gepromoveerd was dat met hulp van de J-Rod. Op dat moment wist ik niet waarom, maar ik moest een aantal extracties doen, ik moest samples van hem verzamelen in de ‘Clean Sphere’ en wat ik dan zou doen was om de buitenkant lopen… dit is nooit… weet je hiervan? Ik zou om de buitenzijde van de ‘Clean Sphere’ lopen en die zou omhoog gebracht worden en ik zou een marker-pen gebruiken en vanwege mijn dyslexie had ik geen probleem om in spiegelbeeld te schrijven. Ik was gewend om de codes op te schrijven voor de locaties van de spieren, waar ik een klein monster van zou nemen. Ik kon het op de buitenkant van de ‘Clean Sphere’ schrijven. En als ik naar binnen ging, omdat hij zich altijd links aan de achterkant bevond, waar de introductiepoort was… ik zou naar hem toelopen en als alles goed ging was hij in contact(?) met mij en zou ik eh… over zijn schouder mijn eigen codes lezen en op die manier zou ik alle extractieplaatsen herinneren. Oké?
Ik heb dus mijn…(?) en wat hij zou doen als hij… omdat hij daar zou zitten voordat ik zelfs in m’n pak zat. Ik zat in een wit pak en moest een ademhalingsapparaat dragen op de verdieping en ik zou dan in een totaal geïsoleerd pak worden geholpen en naar binnen worden geleid. Ik haatte die dingen, maar eh… aan onze rechterkant, als je naar voren zou leunen en je zou kijken en je zou aan het praten zijn met de leiding, loog ik tegen ze, nee, nee er is niets aan de hand maar hij zou zich op mij ‘afstemmen’ en mijn denkprocessen kunnen volgen of als ik aan het schrijven was, zou hij z’n vinger tegen het glas drukken en schrijven terwijl hij naar me keek. En, weet je, ik zou dan zeggen nee, hij spreekt niet met me. Hij leest mijn gedachten maar ik heb geen idee wat hij denkt… (iedereen lacht)… weet je, en hij zou grapjes maken…
(Tekst in beeld: …het was tijdens deze periode, vroeg in de jaren negentig dat Dr. Burisch in direct contact stond met de J-Rod. Die gebeurtenissen werden uiteindelijk in een rapport samengevat dat naar de ‘Cover Committee’ ging (Commissie van de Meerderheid/Majestic12). Een door Dan opgesteld document was gelekt door Dan’s vriend en voormalige baas, Dr. Steven M, die nu is overleden. Het document zelf was een slechte kopie van één van de vele concepten, maar het bevatte een schat aan informatie…)
Dan Burisch: Dit was een specifiek soort rapport dat we opstelden, genaamd OIF of ‘Open Interrogatory Report Form’ [Open (onder)vragend Rapport Formulier, Vert.]
(Tekst in beeld: Het OIF geformatteerde concept document waar Dan het over heeft kwam in deze vorm in mijn bezit – het was in spiegelbeeld gekopieerd met heel slecht contrast – ik geloof dat het een afgekeurde kopie was die van de versnipperaar of oven was gered en toen naar mij was gestuurd door Dr. M (Dan’s baas in die tijd).)
En
we werden aangemoedigd om onze ideeën, onze gedachten daar in te verwerken.
Hoe officieel het er ook uitzag, het was niet het rapport dat naar de Commissie
van de Meerderheid of MJ-12 ging. Dit rapport, dit type rapporten ging naar
een ‘cover’ commissie die verschillende van deze rapporten samenvoegde
en vervolgens dienden ze een formeel rapport in dat naar de Commissie of naar
MJ-12 ging: We zagen het nooit. We wisten van het bestaan maar we zagen het
nooit. En we waren daar om doelen te verwezenlijken, om een klus te klaren en
ons geen zorgen te maken of we de woorden ‘materiaal, materialen en methodes’
gebruikten of ‘patiënten, materialen en methodes’ in de daarvoor
geëigende manieren van denken. Ik denk dat het daarom veel wetenschappers
die dit zien tegen de haren strijkt – ik denk dat Steve het naar jou lekte,
maar eh.. – ze begrepen niet waarom ze deze formatting standaard zagen.
Waarom leek het alsof er een aantal verschillende gedachtestromen in één
rapport waren verwerkt, nou, dat kwam omdat we dit zo moesten doen.
Ik kan net zo saai schrijven als de gemiddelde wetenschapper of ik kan in het
OIF formaat schrijven dat ik van ze moest doen en al schrijvende kon ik op die
manier denken. En dit werd aan ons teruggegeven nadat de typist het even had
tegengehouden, we zouden het ondertekenen en wegsturen. Het zou dan weer terugkomen
voor een ander concept en er zouden vragen op staan en ik ben verbaasd dat wat
jij hebt… die kopie in spiegelbeeld die je kreeg bevatte niet iets dat
met de hand was opgeschreven, behalve het goedkeuringsteken dat erop stond en
eh… het verraste me daarom dat er geen andere notities opstonden. Ik ben
dus niet echt zeker van waar hij het in de keten kon weghalen. En ik weet ook
niet zeker hoe hij het naar buiten heeft kunnen smokkelen. Dit document was
niet in een woordproceseenheid of een computer getypt. We hadden daar schrijfmachines,
elektrische schrijfmachines. Ik weet niet of het ‘Smith Coronas’
waren of wat ook, maar we hadden schrijfmachines… maar tot dat moment
wist hij dat er een zeer geheime uitvoerende macht was die hierover besliste.
‘De conclusies die hierin gegeven zijn, hebben een direct onderling verband
met documentnummers Q-94-109B tot en met Q-94-109D, de schrijvers bevelen aan
dat ze allemaal in hun totaliteit worden bestudeerd.’ [Dan
leest een stukje voor uit het rapport, Vert.]
(Tekst
in beeld: Om het document beter leesbaar te maken, werd het nogmaals
in
spiegelbeeld gekopieerd, zodat het zonder spiegel kon worden gelezen en toen
overgeschreven.)
Marcia McDowell: Bij elkaar.
Dan Burisch: Het gedeelte van dit rapport waar iedereen in de buitenwereld zich over zal hebben verwonderd wat het in hemelsnaam was, ging over de plasmacellen waar we mee te maken hadden, de IgA producerende plasmacellen. [Het eiwit immunoglobuline A (IgA) is een antistof die het binnendringen van bacteriën en andere ziekmakende stoffen in ons lichaam voorkomt, Vert.]
(Hierna komen de afbeeldingen van het document Q-94-109A, maar het zijn er teveel om hier weer te geven. ufowijzer)
En natuurlijk is het niet specifiek – hier is het:…(?) subfractieanalyse die aanwezig was in het B-gedeelte en dan de biochemie die te maken had met zowel de IgA als de MGUS [monoclonale gammopathie van onbekende betekenis, Vert.] eh.. CIDP-achtige [CIDP: chronische inflammatoire demyrliniserende polyneuropathie, Vert.] afwijking stond in de C-sectie en dan de subfractiebiochemie die onze…(?) chemie was, stond in D en ze waren dus allemaal in aparte rapporten neergezet waar deze bovenaan stond en dan zouden beide rapporten aan andere rapporten worden toegevoegd door de ‘cover’ commissie en dan naar MJ-12 worden gestuurd. Ze zagen dit (rapport) nooit voor zover ik weet. Dat wil zeggen, ze hebben het nu gezien, omdat het een punt van belang werd toen eh… het werd gelekt.
Dit was zonder enige twijfel in 1994, het werk dat we deden was dus gelijktijdig. Andere zaken waar we mee bezig waren hadden te maken met eh… de modulatie van de ontsteking in de J-Rod had te maken met ‘binnenaanzicht 10’ en ‘binnenaanzicht 12’, die in deze vorm niet eerder werd gepubliceerd dan in 2001. Wij werkten er al ver voor die tijd mee. Juist, we noemden het toen niet ‘binnenaanzicht 10’ en ‘binnenaanzicht 12’, we noemden het ‘binnenaanzicht met een moleculair gewicht van zo en zo’ omdat er toen nog geen conventie bestond, maar ik denk niet dat het zo door hen bedoeld was, maar ik zou in de geschiedenis moeten duiken…
Je kon eruit opmaken dat dit een concept was, omdat als je het over de ‘Major Histocompatibility Complex’ had, die je MHC zou noemen, of de typist die het in feite opnieuw voor ons typte. Dit was niet van onze schrijfmachine. We typten het, het werd ingeleverd en dan kwam het in dit formaat terug, snap je? De typist typte MCH – verwisseling (van letters)… de typist, als we het hadden over eh… fosfor…, weet je, ‘…(?) fosfor overdrachtsysteem’ of het…(?) overdrachtsysteem, dan relateerden we het aan iets anders, genaamd ‘Hexos Monophosphate Shunt’ maar als we hierover schreven, schreef de typist ‘enyl’ in plaats van ‘enol’, E-N-O-L, er zitten gewoon typfouten in.
Een paar van de fouten kwamen van mij, toen ik een fout maakte. Voor ‘commander’ zette ik ‘cmd’, ik deed dat vaak omdat ik de typiste niet mocht en het leuk vond haar te pesten. Op de tweede plaats, onze ‘signature blocks’… mijn tekstblok in die tijd was Danny B Crain. Maar ik schreef daar Benjamin, zodat zij iets moest aanpassen en als ik mijn deel van de kopie zou ondertekenen, zou ik in het tekstblok ‘Benjamin’ in het midden zetten. Omdat ze niet iets terug kon zeggen moest ze gaan nagaan of het tekstblok wel of niet was veranderd. En ze kon niet aannemen dat het niet gewijzigd was omdat ik alleen maar de letter ‘B’ heb, dat gaf haar dus werk. Ik mocht haar niet vanwege haar houding, als ze ons onze… het was een soort tweeweg systeem met glas ertussen en een luidsprekende telefoon en we konden alleen haar zien in de typekamer, die achter in het RN-kantoor was. Zij mocht ons ook niet en ze zou het papier dan opvouwen en (onder het glas) doorschuiven en het er doorheen schieten en het viel vervolgens bij ons op de grond.
Ik mocht haar niet en zij mocht mij niet en we leerden ermee te leven. Ik deed dat dus toen zodat ze, als ze het niet wist, het retour zou schrijven als Danny Benjamin Crain, vervolgens zou ik het dan weer tekenen als Danny B Crain voor de ‘cover’ commissie, zodat zij het weer opnieuw typte om daarna weer contact met me te moeten opnemen. Als ik dan op niveau 4 zat moest ik naar niveau 1 komen om het af te tekenen.
(Tekst in beeld: ...we gaan nu terug naar waar we gebleven waren in de discussie met Will Sheephogan (de zoon van Bill Uhouse) – Dan sprak over de manier waarop hij en de J-Rod met elkaar communiceerden.)
DEEL
2 VELE STEMMEN, ÉÉN GEEST
Naschrift
Dan Burisch en Marcia McDowel
We willen ook onze dank uitspreken aan Will Sheephogan, de zoon van Bill Uhouse,
voor zijn toestemming om zijn gesprekken met Dan op te nemen over Area-51/S-4
en de SAP programma’s waar hij mee te maken heeft gehad.
Voor meer informatie over het voortgaande werk van Dr. Dan Burisch en Marcia A. McDowell, Ph.D. ga dan naar: http://www.eaglesdisobey.net
Vele Stemmen, Eén Geest © 2007 door Dan B Catselas Burisch, Sc.D. en Marcia A. McDowell, Ph.D. Alle rechten voorbehouden.
Vertaling video Bezoek aan Frenchman Mountain
TERUG NAAR ARTIKEL