MEER RAADSELS IN SUFFOLK

Onverklaarbare verschijnselen in Rendlesham Forest door de jaren heen

Door: Peter McCue

Vertaling: Peter van den Boom, augustus 2008

Bronnen:
Eerst gepubliceerd in UFODATA magazine juli/aug 2007 bij Peter A. McCue, Phd.
Overgenomen door www.thewhyfiles.net Copyright Geoff Richardson.
Publicatie met toestemming van Geoff Richardson.

Dit artikel is geschreven door Peter McCue. Peter heeft zich jarenlang beziggehouden met psychisch onderzoek in relatie tot bepaalde Ufo-fenomenen. Hij werkte vele jaren als klinisch psycholoog onder meer als Ph. D aan de universiteit van Glasgow, die onder meer bekend staat om zijn gedegen onderzoeken naar hypnose. Hij heeft talloze artikelen geschreven over onverklaarbare gebeurtenissen en heeft een ‘open mind’ als het gaat om het zoeken naar verklaringen op dat gebied.

De laatste dagen van december 1980 werd Rendlesham Forest in Suffolk (Oost-Engeland, red.) de locatie van een van de bekendste Britse ufo-zaken. Er bestaan echter verschillende versies van wat er precies is voorgevallen, en de zaak blijft daarom onderwerp van discussie. Maar los van wat er wel of niet voorgevallen is aan het einde van 1980, het bos was en is de locatie van allerlei onverklaarbare fenomenen; ufo-meldingen, gevallen van vermiste tijd, en poltergeistachtige verschijningen.

Er zijn opmerkelijke parallellen tussen wat er allemaal in Rendlesham voorvalt en een bos in de omgeving van de stad Cluj-Napoca in Roemenie. Deze ‘hotspot’ wordt ook wel Hoia-Baciu Wood of Hoia-Baciu Forest genoemd. Deze regio vormt het decor voor een variëteit aan gebeurtenissen waaronder de verschijning van laag vliegende structuren of vormen, vaak zichtbaar met het blote oog, maar ook vastgelegd op film en foto’s; lichtbollen in de nacht; zowel wit of gekleurd; stil hangend of vliegend; gemeten radioactiviteit, ongewone markeringen op de grond, biologische effecten op planten en dieren, maar ook op mensen en meldingen van verschijningen van mensachtigen. Een hoogleraar scheikunde, Dr. Adrian Patrut heeft er een boek over geschreven.

Rendlesham Forest
Het Rendlesham Forest bestaat hoofdzakelijk uit conifeerachtige vegetatie. Er is daardoor vaak sprake van een dichtbegroeide ondergrond. Het ligt ten oosten van Woodbridge, dicht bij de Noordzeekust. Het is aangelegd in de periode tussen 1922 en 1940 op vlakke grond die daarvoor een agrarische bestemming had. Het bos wordt doorsneden door smalle paden en bredere wegen en kent diverse, door bosbranden veroorzaakte, open plekken.

Ten noorden van het bos ligt de voormalige RAF-basis Bentwaters. Het bos wordt in tweeën gedeeld door de startbaan van een andere luchtmachtbasis, RAF Woodbridge. In de jaren 50 zijn beide bases overgenomen door de United States Air Force (USAF). Officieel werden beide bases veertien jaar geleden gesloten als gevolg van het einde van de Koude Oorlog. Maar de inboedel van Woodbridge valt nog steeds onder het Britse ministerie van defensie. In het boek van Georgina Bruni You Can’t Tell The People staat vermeld dat de basis is gebruikt door het leger en de politie voor trainingen met helikopters. En volgens het boek Sky Crash, A Cosmic Conspiracy van Brenda Butler is de basis in gebruik (geweest) om soldaten voor te bereiden op hun uitzending naar Irak.

Rendlesham Forest:
http://www.thewhyfiles.net/pdfs/Fig.%201%20%20%20Rendlesham%20Forest.pdf

Incidenten voor en na december 1980
Vreemde lichtverschijnselen werden al gerapporteerd vanaf het einde van de negentiende eeuw. (zie het boek van Bruni). Maar ook in de twintigste eeuw gebeurde er van alles. Georgina Bruni voert ooggetuige F.W. Stone op, destijds werkzaam als veiligheidsagent op de Bentwaters basis. Op een dag in 1973, om drie uur ’s nachts, merkte deze een vreemd licht op dat zich langzaam boven de belangrijkste startbaan bewoog. Al vrij snel werden er schijnwerpers vanuit de basis op de lichtbol gericht. Daardoor kon Stone de diameter van het object schatten op ruim 30 meter. Na vijf minuten was het object opeens verdwenen. Het jaar daarop was Stone aan het werk in de zone waar nucleaire wapens waren opgeslagen. Er verscheen een Ufo boven de basis en er werden onmiddellijk 2 F-4 gevechtsvliegtuigen op afgestuurd om het object te onderscheppen. Op het moment dat ze de ufo naderden verdween het object om even later weer op een andere plaats op te duiken. Dit kat-en-muisspel duurde maar liefst een half uur voordat de ufo voorgoed verdween.

In Bruni’s boek worden ook beschrijvingen gegeven van geestverschijningen op en rond de bases, hoewel het geen verklaringen zijn uit de eerste hand. Een veiligheidsagent vertelt het verhaal van een collega die tijdens een nachtdienst in een streng bewaakte zone (het was een mistige winternacht) drie menselijke figuren in de richting van de veiligheidstoren zag lopen. Hij dirigeerde een patrouillewagen in de bewuste richting die de zoeklichten op het verschijnsel richtte. Op dat moment losten de figuren op in het niets. Een uitgebreide zoektocht in de omgeving leverde niets op. Later dezelfde nacht hoorde de veiligheidsman voetstappen op de metalen trap van de toren hoewel hij geen bezoek verwachtte. Toen hij de deur opendeed en met zijn zaklamp de trap bescheen was er niets te zien. Maar later die nacht keerde het verschijnsel terug. Nu waren de voetstappen luider en de agent voelde zich zo bedreigd dat hij zich met zijn wapen in de aanslag achter de deur opstelde. Opeens werd de deur open en dicht gegooid, maar er was niemand te zien.

Verder vermeldt Bruni in haar boek dat er ook na 1980 ufo-verschijningen zijn gerapporteerd. Zo zou een echtpaar uit Ipswich op een avond in 1996 een groot ruimteschip boven het bos hebben zien hangen.

De verschijnselen in december 1980
Het eerste boek dat verscheen over de inmiddels vermaarde Rendlesham-zaak is Sky Crash, van Brenda Butler, Dot Street en Jenny Randles. Een voorname bron was een USAF veiligheidsofficier die bevriend raakte met Butler in 1975. Destijds was hij werkzaam op Woodbridge. Toen hij zich realiseerde dat Butler geïnteresseerd was in ufo’s vertelde hij haar dat er op 27 december 1980 (dat was enkele dagen daarvoor) een ufo was neergestort in Rendlesham Forest. Hij vertelde dat hij op dat moment dienst had en als lid van een patrouille het bos werd ingestuurd naar de bewuste locatie. Op de plaats waar de ufo was neergekomen was hij vervolgens getuige van een ontmoeting tussen de commandant van de basis en buitenaardse wezens!

Een ander verslag dat betrekking had op de gerapporteerde crash was gedateerd 13 januari 1981. Het is geschreven door luitenant-kolonel Charles Halt, commandant van Bentwaters/Woodbridge. Het document maakt melding van een vreemd, gloeiend object in het bos tijdens de vroege uren van 27 december 1980. Het object zag er metaalachtig uit en was driehoekig van vorm. Toen er een patrouille van de basis naderde verdween het, maar een uur later werd het weer, kort, gezien. Op de plaats waar het object de grond had geraakt waren sporen zichtbaar en werd radioactiviteit gemeten. Hij rept echter met geen woord over buitenaardse wezens. Verder maakt Halt melding van ufo’s in de nacht van 29 op 30 december die hijzelf ook ziet.

Mijn opgetekende getuigenverklaringen
Verantwoording. Ik (Peter McCue, red.) gebruik in de meeste gevallen de echte namen van mijn informanten, maar in twee gevallen heb ik om privacyredenen een uitzondering gemaakt; Valerie Wilson en Laura zijn pseudoniemen. Van Valerie komen er namelijk ook familieleden voor het voetlicht en Laura is nog geen twintig jaar oud. Ik geloof in de betrouwbaarheid van hun getuigenissen en heb geen aanleiding om te denken dat ze mij niet de/hun waarheid hebben verteld. Natuurlijk kan ik niet garanderen dat wat zij mij hebben verteld exact zo heeft plaatsgevonden. Van een aantal mensen die, op aanwijzing van de degenen die ik heb geïnterviewd, mij zouden voorzien van een schriftelijke verklaring van wat zij zouden hebben waargenomen in het bos, heb ik helaas niets vernomen. Niettemin schat ik de kans hoog in dat er nog behoorlijk veel mensen rondlopen die ook ongewone gebeurtenissen in het bos hebben meegemaakt.

Brenda Butler
Brenda Butler is een voormalig ziekenverzorgster die woont in de buurt van de kust van Suffolk. Ze wil haar leeftijd niet bekend maken, maar ze heeft al een lange geschiedenis achter de rug van ongewone verschijnselen, die zelfs in haar woning plaatsvonden. Haar eerste ufo zag ze al op vijfjarige leeftijd. Ze gelooft dat ze diverse malen is ontvoerd door buitenaardsen en dat ze als kind met ze heeft gespeeld. Ze heeft drie littekens overgehouden aan deze ontmoetingen. Tijdens deze onvrijwillige samenkomsten communiceerden de buitenaardsen door middel van een vreemde taal. Ze vertelde mij dat een ‘bezoeker’ plotseling in de deuropening verscheen en wel drie maanden bleef. De bezoeker sliep niet in haar huis, maar in een caravan in de buurt. ‘Hij’ zag er uit als een gewoon mens, maar in minstens drie gevallen leek hij op wat Brenda een ‘reptielachtige’ noemde. Het wezen kon via telepathische weg haar gedachten lezen; kende de inhoud van boeken zonder ze in te hoeven zien en stond soms volkomen onverwacht voor haar neus. Hij at alleen groente en bepaalde zoetigheden en ze zag nooit dat hij zich moest wassen of naar het toilet ging.

Voor Brenda is Rendlesham Forest een magische plaats waar ze al sinds 1979 komt. Ze heeft haar twijfels over wat er in 1980 daadwerkelijk heeft plaatsgevonden, maar ze is er van overtuigd dat buitenaardsen en wezens uit andere dimensies onlosmakelijk met alle verschijningen in en rond Rendlesham verbonden zijn. Ze heeft heel veel foto’s genomen in het bos, vroeger gebruikte ze een 35mm-camera en tegenwoordig een digitaal exemplaar. Op veel foto’s zijn lichtbollen (meestal orbs genoemd, red.), mistige vegen en/of strepen licht te zien die niet met het blote oog waarneembaar waren op het moment dat de foto werd gemaakt. Brenda heeft talloze vreemde gebeurtenissen meegemaakt in het bos; ze heeft ufo’s gezien; kleine wezens die op apen leken; ze is tijd ‘kwijtgeraakt’; haar horloge stond regelmatig stil en ze was getuige van het merkwaardige verschijnsel waarvan andere ooggetuigen ook melding maken; er werden stenen rondom haar ‘gedropt’. Deze voelden bijna altijd warm aan, soms zelfs heet. Ook ervoer ze dat de omgeving waardoor ze liep regelmatig van vorm veranderde.

Veel gebeurtenissen vonden plaats op de momenten dat ze met anderen door het bos liep. In 1998 was ze in gezelschap van een Amerikaanse vrouw toen ze een helikopter (vermoedelijk van het Britse leger, red.) zagen die achter een vreemd lichtverschijnsel aanjoeg. Ze zagen hoe er uit het licht twee nieuwe lichten kwamen die er even later weer in leken te worden opgenomen. Ze constateerden beiden na afloop van het incident dat er een paar uur tijd ‘kwijt’ was. Gedurende het incident leek het bovendien alsof de omgeving waar ze zich bevonden veranderde. Tijdens een ander incident in hetzelfde, oostelijke deel van het bos, merkte Brenda opeens een boom op die er daarvoor nooit had gestaan. Toen ze tien dagen later weer ging kijken was de boom weer verdwenen!

Peter Parish
Parish is 48 jaar. Hij werkt als tuinman bij een school en woont niet ver van Rendlesham Forest. Ook hij noemt onverklaarbare ervaringen uit zijn jeugd, zoals het gevoel op zijn bed vastgebonden te zijn. Hij voelde dat hij werd ‘bezocht’ door iets of iemand, maar hij zag nooit iets concreets. Tijdens diverse bezoeken aan Brenda Butlers’ huis kreeg hij te maken met vreemde, hallucinerende ervaringen die nog het meest leken op in de lucht ronddraaiende druppels vloeistof. Brenda vertelde mij overigens dat meer bezoekers dat soort ervaringen bij haar thuis hadden.

Met een DVD-camrecorder en soms een gewoon digitaal fototoestel maakte Peter opnamen in het bos van wat hij en Brenda ‘rods’ (soort stokken, red.) noemen. Ik (Peter McCue, red) heb de beelden gezien en zou het liever bewegende haren of katoendraden willen noemen. Bij twee andere gelegenheden filmde hij wat hij zelf een yeti-achtige noemde, hoewel hij deze tijdens het filmen zelf niet met het blote oog had gezien. Deze beelden heb ik ook gezien; ik zie het er eerlijk gezegd niet in; het zou zijn eigen schaduw kunnen zijn of die van iemand anders. Maar er waren volgens Parish meer meldingen bij hem bekend van mensen die in het bos yeti-achtige figuren hebben gezien.

Op een avond in 2002, toen hij in een flat woonde die vroeger deel uitmaakte van het Bentwaters-complex, zag hij dat een legerhelikopter erg laag over de flats vloog en een blauwwit gekleurd bolvormig licht achterna zat. In het zelfde jaar zag hij een Sea King helikopter die door een wit licht werd gevolgd. Maar hij had ook in het bos zelf ufo-ervaringen. Tijdens een windstille en onbewolkte nacht hoorden Brenda en hij een geluid alsof er een soort vliegtuig boven de bomen vloog en hun richting opkwam. Ze zagen een sterkte lichtflits verderop in het bos en de bomen begonnen op de nadering van het geluid te bewegen. Maar er was verder niets te zien en het geluid nam daarna weer af; het leek alsof er iets onzichtbaars was gepasseerd.

Ook heeft Parish ervaringen met een door een onzichtbaar iets of iemand uit de lucht neergeworpen stenen. Deze zijn altijd glad van vorm en niet zelden warm tot heet bij aanraking. Hij heeft er diverse zien neerkomen. Het vreemde is dat ze bij aanraking van de grond niet omhoog terugspringen zoals dat normaal gesproken het geval is met iets dat vanaf een bepaalde hoogte wordt neergelaten. Ze bleven direct liggen op de plaats waar ze de grond raakten. Als hij ze daarna oppakte en weer liet vallen sprongen ze echter wel weer terug. Hij heeft zelfs een keer een steen op z’n auto zien landen zonder dat deze er daarna vanaf rolde.

Parish heeft diverse malen de aandrang gevoeld om met de stenen te ‘communiceren’. Zo vroeg hij hardop: ”Komt u van een andere dimensie?” Als antwoord viel er een steen vlakbij zijn voeten. Ook vroeg hij of er een steen kon vallen op de plek die hij met zijn zaklantaarn bescheen. Dat gebeurde inderdaad. Verder stelt Parish dat hij enkele malen, net als Brenda Butler, ‘aapachtige creaturen’ in het bos heeft gezien en dat ook hij soms uren tijd ‘mist’ nadat hij terug komt van een bezoek aan het bos.

Valerie Wilson
Is 38 jaar, afkomstig uit Londen en woont tegenwoordig in Suffolk. Net als Brenda Butler heeft zij al vanaf dat ze het zich kan herinneren onverklaarbare ervaringen. Op haar zesde had ze een zogenoemde out-of-body-experience waarbij ze daadwerkelijk het gevoel had uit haar lichaam te treden en op haar elfde ontwaarde ze drie mensachtige figuren in haar slaapkamer. Ze heeft ufo’s over haar huis zien vliegen en verschijningen van ‘greys’, ‘reptilians’ en ‘schaduwen’. (De eerste twee zijn vaakgenoemde ‘rassen’ van mogelijke buitenaardsen, red.) Daarnaast lijkt alleen al haar aanwezigheid de oorzaak van talloze gevallen van elektrische verstoringen. Als ze ergens het licht aandoet vallen niet zelden alle elektrische apparaten in de buurt uit; als ze onder straatverlichting doorloopt begint deze soms spontaan te branden of uit te vallen; computers crashen wanneer ze dicht in de buurt komt etc. etc.

Valerie vertelde dat haar man ook het een en ander heeft meegemaakt: “Op zijn achttiende zag hij een blauwe plasmabal in de keuken van hun huis in Londen. Daarna was hij twee volle dagen ‘kwijt’. Onze drie kinderen hebben last van allerhande paranormale activiteiten. Onze oudste is 18 jaar en is al jarenlang het lijdend voorwerp van experimenten van wat door hem omschreven wordt als ‘reptielachtige wezens’. Hij weet wanneer ze komen en droomt over ze. Al zijn vrienden hebben ufo’s gezien als ze bij hem op bezoek waren. Ze zijn zelfs met z’n achten een keer door een ufo naar huis gevolgd…”

Gegeven het feit dat haar en haar familie zoveel onverklaarbare zaken zijn overkomen, is het misschien niet eens vreemd dat ook zij melding maakt van vreemde en angstaanjagende voorvallen in Rendlesham Forest. In augustus 2006 zat ze in haar auto tijdens een picknick op een camping in het bos toen er opeens, vanuit het niets een ‘wezen’ van 50-60 centimeter lengte op haar motorkap viel! Doodsbang liet ze zich vallen op de achterbank. Na een paar minuten was het wezen verdwenen. Ook heeft ze diverse malen rode lichten waargenomen die zich hoog in enkele bomen ophielden en een keer hoorde ze een soort geluid dat nog meest leek op dat van een tevreden spinnende, grote kat.

John Hanson
John Hanson is 61 jaar en een gepensioneerde politieman met interesse in het ufo-fenomeen. Hoewel hij zelf in de Midlands woont, komt hij samen met zijn vrouw Dawn Holloway (zie hieronder) regelmatig in het bos. Hanson beweert meerdere malen lichtbollen (orbs) in het bos te hebben gezien. Ook maakt hij melding van ploffende geluiden zoals die door vallende stenen zouden kunnen worden veroorzaakt. Een keer zou hij zelfs lichtjes zijn geraakt door zo’n geheimzinnig, vallend exemplaar.

Samen met een vriend, die professioneel fotograaf is en aanvankelijk zeer sceptisch was over de door Hanson vertelde voorvallen, maakte hij een aantal foto’s in het bos. Tijdens het afdrukken was er niets vreemds te zien, maar nadat de foto’s waren ontwikkeld bleken er op sommige onverklaarbare lichtbollen te zijn verschenen.

Dawn Holloway
Dawn, 52 jaar, is de echtgenote van John en ze ‘ving’ een orb met een niet-digitale camera, enkele jaren geleden, ook weer nadat tijdens het maken van de foto niets vreemds was gezien. Tijdens bezoeken aan het Rendlesham Forest samen met haar man zag zij regelmatig onverklaarbare lichten tussen de bomen en soms leken de bomen zelf licht te geven. Het vreemde is dat haar man het soms ook zag, maar vaak ook niet; zelfs als het in haar ogen een zeer duidelijk licht was. Ook zij maakt melding van de vallende stenen; enkele daarvan heeft ze aangeraakt en deze voelden behoorlijk warm aan.

Don Ramkin
Don Ramkin is 45 jaar, al heel lang geïnteresseerd in allerlei paranormale zaken en hij komt al enkele jaren in Rendlesham Forest. In de begintijd nam hij nooit iets vreemds waar in het bos maar op een zeker moment (hij beschrijft het als; vanaf het moment dat ik was ‘ingetuned’ in het bos, red.) verschenen er afbeeldingen op de foto’s die hij nam en die hij bij het maken niet had waargenomen. Het werd gebruikelijk dat hij met een groepje van vier personen het bos inging. Brenda Butler was daar ook regelmatig bij. Ramkin beweert dat er vaak vreemde gebeurtenissen plaatsvonden juist als ze met z’n vieren waren.

Hij heeft meerdere malen onverklaarbare lichten en verlichte objecten in het bos gezien. Bij een gelegenheid zag hij (ze waren met een groep van vijf of zes personen) iets wat op een lichtgevende tennisbal leek uit de boomtoppen komen en boven z’n hoofd stilhouden. Daarna sprong de ‘bal’ diverse keren heen en weer van boven zijn hoofd naar dat van een van de anderen die iets verderop liepen op het pad. Het maakte daarbij een geluid dat hij omschreef als ‘raspend’. Ramkin is er van overtuigd dat het om een intelligent bestuurd object ging. Het vreemde is evenwel dat zijn groepsgenoot de lichtgevende bal niet heeft gezien. Maar volgens Ramkin was dat goed mogelijk omdat deze op het bewuste moment niet naar boven had gekeken.

Bij een andere gelegenheid, een half uur voordat het helemaal donker zou zijn, was hij getuige van een op behoorlijke hoogte overvliegend object in de vorm van een zwarte driehoek. (lijkt op bekende ufo-meldingen van vliegende zwarte driehoeken, zoals bij de bekende Belgische ufogolf uit 1989, red.) Verder maakte Ramkin melding van een waslijst aan onverklaarbare gebeurtenissen tijdens zijn aanwezigheid in het bos. Meestal waren er meerdere getuigen. Zo werd er meer dan eens aan hun kleren getrokken door iets onzichtbaars; dan werden ze weer geduwd en tot twee keer toe, zo vertelde Ramkin, was er iets onzichtbaars dat korte tijd zijn rechterhand vasthield.

Net als de andere getuigen heeft Ramkin stenen horen en zien neerkomen op de manier die anderen ook rapporteerden. Nog vreemder was het neerkomen van een plastic speelgoedolifant bij de voet van een boom vlak waar hij stond.

Een ontmoeting die hen letterlijk de stuipen op het lijf joeg, vond plaats tijdens een van hun vele nachtelijke wandelingen. Opeens hoorden ze krakende geluiden rechts van hen in het bos naast het pad waarop ze liepen. Ramkin scheen met zijn zaklantaarn in die richting. Hij zag het silhouet van een rennend dier dat viel, daarna opstond en weer verder rende. Plotseling verschenen er op dezelfde plek in het bos twee paar gele ogen. De groep dacht eerst dat het vossen waren, maar toen ze zich uiteindelijk realiseerden dat dat niet kon kregen ze een onbehaaglijk gevoel. Ze besloten om verder het pad af te lopen en zagen dat de ogen ‘meeliepen’; als ze af en toe halt hielden deden de ogen dat ook. Gedurende het hele voorval hield Ramkin zijn zaklamp op de ogen gericht zodat hij steeds wist waar ze zich bevonden. Hij dacht ook op- en neergaande schouderbladen te zien en hij vermoedde daarom dat het hier om een groot, katachtig dier ging.

Conclusies
Brenda Butler heeft mij een cd met foto’s waarop allerlei onverklaarbare dingen te zien zijn overhandigd. Ik heb ze uitvoerig bekeken en heb Steven Campbell, die vroeger celbioloog was maar tegenwoordig professioneel fotograaf, verzocht om dat ook te doen. Campbell stelt dat de meeste ‘onregelmatigheden’ die op de foto’s te zien zijn, kunnen zijn veroorzaakt doordat de camera bewoog tijdens het afdrukken. Het verlichten van een onregelmatige, donkere achtergrond tijdens een nachtelijke ‘flitsfoto’ kan ook ‘objecten’ te zien geven die je tijdens het nemen van de foto niet zouden opvallen. Andere foto’s zijn gemaakt met een 300mm zoomlens, waardoor de resolutie laag is en het mogelijk is dat bij het afdrukken onregelmatigheden te voorschijn kunnen komen. Campbell sluit gemanipuleer zoals fotoshoppen en dergelijke met de foto’s uit en hij kan vanuit een technische invalshoek zeker niet elke onregelmatigheid op de foto’s verklaren.

Zoals al eerder gezegd, ik ben van mening dat de getuigen die ik heb geïnterviewd van goeder trouw zijn. Don Ramkin vertelde mij tijdens ons gesprek dat hij in het begin ook niets op camera kreeg vastgelegd, maar dat dat pas gebeurde nadat hij, zoals hij dat noemde ‘ingetuned’ was in het bos. Waarmee hij zoveel wilde zeggen dat hij ‘open’ stond voor bepaalde gebeurtenissen. Hij vertelde ook dat hij soms anderen mee nam in het bos die met professionele apparatuur opnamen maakten en niets ‘vingen’. Als hij dan hun camera gebruikte verschenen er wel onverklaarbare zaken op de foto’s.

Natuurlijk is het mogelijk dat er grappenmakers in het bos rondlopen die vreemde geluiden produceren om bezoekers te imponeren of met stenen gooien. Zelfs lichtverschijnselen zijn tot zekere hoogte te reproduceren. Ook is het niet uit te sluiten dat mijn ooggetuigen, waarvan de meesten, in meer dan gemiddelde mate, vatbaar zijn voor al dan niet paranormale verschijnselen, Brenda Butler in het bijzonder, tijdens spannende nachtelijke boswandelingen soms dingen menen te zien die er niet zijn. Mogelijk creëren ze de verschijnselen gedeeltelijk wel zelf.

Toch ben ik er van overtuigd dat we in Rendlesham Forest de voortdurende manifestatie van onverklaarbare, paranormale verschijnselen niet uit kunnen sluiten. Of er daarbij een link is te leggen met de geruchtmatige ufo-zaak uit 1980 blijft tot op heden echter giswerk.