NATUURMENS VIKTOR SCHAUBERGER

‘vrije energie’ –een andere techniek is mogelijk

Auteur: Reinout Guepin

Geplaatst met toestemming van Herman Hegge (Frontier)

Een energiebron die oneindig is, vrijwel gratis, en milieuvriendelijk… Een utopie? Volgens de gangbare natuurkundige wetten wel. Maar wat als deze wetten niet onder alle omstandigheden zouden blijken te gelden? Door de menselijke geschiedenis heen zijn er steeds mensen geweest die geprobeerd hebben de energie die de natuur laat groeien, te gebruiken voor de aandrijving van mechanieken. Deze droom leefde weer op in het Wenen van rond de eeuwwisseling - 1900. Verschillende uitvinders claimden apparaten te hebben uitgevonden die aangedreven werden door een nog onbekende energiebron.

Natuurmens Viktor Schauberger
Eén van deze uitvinders was de Oostenrijker Viktor Schauberger (1875-1958). Geboren in een familie van boswachters ontwikkelde hij een grote liefde voor de natuur. In het bijzonder voor het water. Uren kon bij een beek zitten dagdromen, zonder ooit verveeld te raken. Ook zijn scherpe intuïtie had hij klaarblijkelijk geërfd van zijn familie. Op een dag, zittend bij een beek, ontdekte hij dat hij zijn bewustzijn mee kon laten gaan met het water. Zijn bewustzijn verliet zijn lichaam, maar bij terugkeer kon hij zich de diepe inzichten die hij opgedaan had nog levendig herinneren.

Toen zijn vader wilde dat hij, net als zijn broers, bosbouw zou gaan studeren in Wenen, weigerde Viktor pertinent. Hij wilde niet door stimulatie van het intellect zijn intuïtieve gaven verliezen. In plaats daarvan bezocht hij de middelbare bosbouwschool, waar intellectuele pretenties geen rol speelden en waar hij veel tijd in het bos kon doorbrengen. Deze droom werd ruw verstoord door de Eerste Wereldoorlog. Vier lange, surrealistische jaren vocht de jonge man als kannonnist aan vier fronten. Meerdere malen was het zijn scherpe intuïtie die zijn leven redde. Een slag van het lot zorgde er desondanks voor dat hij net voor het einde van de oorlog ernstig gewond raakte aan zijn been. Al hinkende keerde hij huiswaarts, waar zijn vrouw en zoon Walter op hem wachtten.

Op het prachtige, uitgestrekte landgoed van de Duitse vorst Adolf von Schaumburg-Lippe vond hij een baan als boswachter. In deze ongerepte bossen was het dat het ‘wonder’ geschiedde dat zijn leven voorgoed zou veranderen. Op een koude wintermorgen baande de boswachter zich een weg door de hoge sneeuw. Hij wilde een fazant volgen naar zijn paringsgrond. Daarbij vond hij een ijskoude, snelstromende bergbeek op zijn pad. Op een ondiepe plek zette hij zijn stok in het water, klaar om de sprong te wagen, toen hij ineens vanuit zijn ooghoek pijlsnel iets weg zag schieten. Stroomopwaarts… Geïntrigeerd bleef hij staan. Na enkele minuten kwam de vis, want dat was het, weer terug, zette zijn bek open, en bleef onbeweeglijk stilstaan in het wild kolkende water.

“Hoe kan deze vis zo perfect stilstaan in dit wilde water? Hoe is het deze vis überhaupt gelukt de 60 meter hoge waterval op te zwemmen?”, vroeg hij zich verwonderd af. Diep in gedachten verzonken klauterde hij naar beneden waar de maanbeschenen waterval als vloeibaar metaal in het bassin stortte. Hij zag hoe zich hier vele forellen verzameld hadden, op weg naar de bron om te paren. Plots verscheen er een grote forel die de anderen verjoeg en in ellipsvormige banen rond de waterstraal begon te cirkelen. Ineens werd de vis als door een onzichtbare hand opgetild en verdween in het midden van de straal. Enkele ogenblikken leek de vis verdwenen; toen zag de boswachter hem bovenaan met een sierlijke boog over de rotswand springen. Met een zwieperd van zijn staart was hij verdwenen… Verbouwereerd bleef de boswachter achter.

“Welke kracht op aarde kan dit bewerkstelligd hebben?”, vroeg hij zich ontdaan af. Toen hem niets te binnen wilde schieten nam hij zich voor zijn licht op te steken bij de wetenschappers. Een tijdlang was hij regelmatig te vinden in de universiteitsbibliotheek. Hij doorzocht de wetenschappelijke werken van alle bekende en minder bekende wetenschappers, maar kon geen enkele referentie vinden aan het ‘forelfenomeen’. Alchemistische werken en verhalen over de wonderbaarlijke genezingen met magnetisch geladen water door Anton Mezmer, gaven hem echter wel degelijk clous. Langzaamaan raakte hij ervan overtuigd dat er een magnetische kracht in het water schuilt, die de vis als een magneet omhoog kan zuigen. Hij begon te dromen van een hele nieuwe techniek die de ‘forelkracht’ zou gebruiken.

De wet van Archimedes geschonden
Het apparaat dat de boswachter in één klap beroemd maakte, was de zogenaamde ‘Houtbaan’ uit 1924. Een kunstmatige beek waarmee Schauberger de transportkosten van gekapt hout tot maar één tiende terugbracht. Op onnavolgbare wijze liet hij zware stammen van wel 60 cm dikte op een laagje ‘geïmplodeerd’ water van maar 20 cm drijven. Uit zijn visioenen wist hij dat het water zich door te meanderen oplaadt met een natuurlijke vorm van magnetisme. Deze magnetische kracht trekt de watermoleculen naar elkaar toe en maakt het water zo dichter en draagkrachtiger.

Toen de baan tegen alle verwachtingen in bleek te werken, stonden de ingenieurs met hun wet van Archimedes plots met een mond vol tanden. Volgens deze wet, en de tweede ‘wet van behoud van energie’, had deze transportbaan nooit mogen werken. Anders dan de academici, aarzelden de politici geen moment om de boswachter voor hun karretje te spannen. Het was 1924, crisis, en Oostenrijk had hard geld nodig. De minister-president bood hem een post aan als ‘adviseur transportbanen’ op het ministerie van bosbouw. De ongestudeerde boswachter besloot zijn huid zo duur mogelijk te verkopen. Hij bedong een vierdubbel adviseursloon, uitbetaald in goudstukken. Na een snelle rekensom stemde de minister toe. Dit viel echter niet goed bij de hoogopgeleide ambtenaren op het ministerie. Ze waren diep beledigd. Er volgden zelfs stakingen. De minister bleef echter achter zijn adviseur staan. Een rechtszaak over zijn ‘onrechtmatige’ loon maakte uiteindelijk een einde aan zijn politieke loopbaan.

De boswachter was er blij om toe. Hij sloot een deal met het grootste bouwbedrijf van Wenen en bood zijn banen nu tegen commerciële prijzen aan. De minister kon niet anders dan deze zet accepteren. Kortstondig was de boswachter een rijk man. De geldontwaarding maakte het echter direct waardeloos. In totaal bouwde Viktor Schauberger 14 banen. Niet alleen in Oostenrijk, maar ook in Bulgarije, Bosnië en Tsjecho-Slowakije.

Hoe werkten de banen? Zelfs een bekende waterbouwkundig professor die door de regering op onderzoek uit was gestuurd, kon er niet echt achter komen. Uiteindelijk leerde hij begrijpen dat de boswachter door het water in bepaalde bewegingen te brengen magnetisme in het water opwekte, dat de atoombindingen versterkte en het water zo hechter en draagkrachtiger maakte.

Op bezoek bij koning Boris
In 1929 had Viktor Schauberger een onderhoud met de koning van Bulgarije waar hij houtbanen bouwde. In het gesprek waarschuwde de boswachter de koning voor misbruik van de houtbanen. Kaalkap zou, zo zei de boswachter, uiteindelijk zelfs de voedselproductie in gevaar brengen. “Het bos is de wieg van het water. Bos betekent leven, woestijn betekent dood”, vatte de boswachter zijn punt kernachtig samen. Daarop verzocht de geschrokken koning hem de drastisch gedaalde voedselproductie in het noorden van het land te onderzoeken.

Inderdaad bleek de landbouwproductie in het bosrijke noorden sterk gedaald ten opzichte van het uitgedroogde zuiden. Zijn intuïtie zei hem dat dit kwam door de mechanisatie van de landbouw en het vervangen van de traditionele houten ploegen door ijzeren ploegen; getrokken door zware stoomtractoren. “IJzer is een magnetisch metaal”, zei hij bij zichzelf, “dat de natuurlijke magnetische spanning van het grondwater ontlaadt. Het water stijgt daardoor niet krachtig genoeg meer omhoog tot in de uiterste toppen van de planten”. Hij adviseerde de koning daarom proeven te doen met niet-magnetische koperen of bronzen landbouwwerktuigen. Zoiets absurds kon de koning echter onmogelijk aan zijn regering en zijn adviseurs verkopen. Ze zouden hem nog ontoerekeningsvatbaar verklaren!

De Implosie van water
De boswachter raakte steeds meer gedesillusioneerd in zijn houtbanen omdat ze niet tot een meer verantwoordelijke vorm van bosbouw leidden. In tegendeel. Vastbesloten het geheim van het water te ontraadselen toog hij wederom naar de universiteitsbibliotheek. Stapels belangrijke wetenschappelijke werken; van Einstein tot Max Planc, las hij. Daarbij stuitte hij min of meer toevallig op het werk van de Duitse natuurkundige Lennard die de mysterieuze ‘watervalelektriciteit’ onderzocht had. De spanning stelde hij vast met een ‘Kelvin-generator’.

Opgewonden bouwde Schauberger met zijn vriend doctor Winter de Kelvin-generator na. Het resultaat was verbluffend. Ze maten onverwacht grote elektrische spanningen en vergaapten zich aan onbekende magnetische lichtverschijnselen. “Het enige wat men hoeft te doen is water in de juiste beweging te brengen!”, zei de boswachter tegen doctor Winter. “En die beweging is niet recht, maar krom!... Het water moet kunnen meanderen en kolken, anders sterft het, net als zijn consument”.

Schauberger merkte op dat waar nieuwe ijzeren waterleidingen gelegd werden, het aantal kankergevallen significant toenam. Om het probleem bij de wortels aan te pakken ontwikkelde de boswachter een ‘bronwaterapparaat’. Daarmee zou de consument thuis zijn eigen geneeskrachtige bronwater kunnen bereiden. Zoals bij al zijn vindingen keek hij eerst hoe de natuur het doet en bouwde het dan zo goed mogelijk na. Het bronwaterapparaat was dan ook een poging de cyclus van het regenwater in de bodem na te bootsen.

Gerijpt, magnetisch supergeladen water stijgt tegen alle wetten van de logica in op naar de hoogste bergtoppen en voert de groeibevorderende magnetische spanning van daar naar de vruchtbare dalen. Het bronwaterapparaat werd een succes. Ziek Wenen stond in de rij voor het water. Met medewerking van een aantal artsen deed Schauberger proeven op ongeneeslijk zieken. Vrijwel stuk voor stuk genas hij ze. De artsen waren tegelijkertijd verbluft en gekrenkt. Toen uitlekte dat ‘de watertovenaar’ kwikzilver in zijn bronwaterapparaat gebruikte, stuurde de artsenijbond de politie op hem af. Behalve de apparaten namen deze agenten ook nog wat flessen voor eigen gebruik in beslag…

De contouren van een nieuw type techniek
Begin jaren ’30 begonnen de inzichten van de boswachter zich steeds meer uit te kristalliseren tot een duidelijk concept, gebaseerd op de groeikrachten in de natuur - het natuurlijke magnetisme van het water. De boswachter bundelde deze inzichten in het boekje ‘Onze zinloze arbeid - atoomtransformatie in plaats van atoomsplijting’. Hierin suggereerde hij dat het Implosieproces gebruikt zou kunnen worden voor de aandrijving van bijvoorbeeld onderzeeboten. De ‘Forelmotor’ die de boswachter daarvoor ontworpen had werkte net als de vis met zuiging aan de voorkant en druk aan de achterkant. Deze druk en zuiging werden opgewekt door de impansie (implosie) en successievelijke expansie van het doorstromende water.

Viktor Schauberger deed zijn best de autoriteiten voor zijn natuurlijke techniek te interesseren. Toch kwam de uitnodiging van Hitler in 1934 nogal onverwacht. De man met de smalle snor had zijn boekje gelezen en was danig onder de indruk. In een bewogen gesprek probeerde de boswachter de nieuwe leider ervan te overtuigen Duitsland om te vormen tot een proeftuin voor zijn natuurlijke Implosietechniek. Zonder deze techniek zou het ‘duizendjarige rijk’ hoogstens 10 jaar duren! “Geef deze man wat hij nodig heeft om zich te bewijzen!”, beval Hitler. “Weg met de Joodse doodstechniek. Duitsland heeft een Germaanse übertechniek nodig!”

De boswachter kreeg een laboratorium toegewezen. Niet lang daarna toverde hij een groep Nazi-leiders grote vonken en vreemde lichteffecten voor uit zijn extra grote Kelvin-generator. De Nazi’s waren overtuigd, hoewel de meegebrachte wetenschappers de lichtverschijnselen probeerden af te doen als ‘onbetekenende fluorescentie-effecten’. Viktor had nu zijn voet in de deur. Niemand minder dan de directeur van Siemens kreeg opdracht een werkplaats in te richten en technici ter beschikking te stellen.

Bij Siemens begon de boswachter met de bouw van zijn nieuwste Implosie-idee: een apparaat voor natuurlijke warmte en verkoeling - de Klimator. Dit apparaat wekte door lucht-implosie natuurgetrouwe stralingen op die het gevoel van warmte of verkoeling geven. Toen één van de ingenieurs het testrijpe apparaat in afwezigheid van de boswachter aanzette, smolt het ding binnen enkele seconden weg tot een plasje metaal. Volgens berekeningen moest dit bij een temperatuur van ongeveer 4000°C gebeurd zijn. Viktor Schauberger zwoer nooit meer een stap in de Siemensfabrieken te zetten.

Toen de Nazi's in 1938 Oostenrijk inlijfden, vond er een soort ‘zuivering’ plaats waarbij politieke dissidenten en andere gekken ‘een spuitje’ kregen. Deze kans greep de bond van ingenieurs. De boswachter werd onder valse voorwendsels naar het ziekenhuis gelokt waar hij op de gekkenafdeling opgesloten werd. Met hulp van zijn intuïtie en een snelle actie van een invloedrijke kennis kon de boswachter ternauwernood ontsnappen.

In het Derde Rijk
Tegen het begin van de oorlog kreeg de legertop ineens interesse in de zuigschroef voor onderzeeboten. Bij wijze van dienstplicht werd de boswachter opgeroepen een model te bouwen in een Weense onderzeebootfabriek. Volgens ooggetuigen rukte het gevaarte zich bij een test los van zijn zware verankeringsbouten en vloog dwars door het dak. De gealarmeerde Gestapo nam alle brokstukken en ontwerptekeningen in beslag en verklaarde het project geheim. Vanaf nu werd de boswachter continu in de gaten gehouden.

In de hoop hem de essentiële details van zijn implosietechniek te ontfutselen werd de boswachter eerst door het leger, later door de wapen-SS, in verschillende wapenfabrieken tewerkgesteld. Uiteindelijk eindigde hij met een team van 6 gevangenen in concentratiekamp Mauthausen, waar hij werkte aan de motor voor een ‘vliegende onderzeeboot’. Voortdurend balanceerde hij tussen vooruitgang en tijdrekken. Aangezien het een geheim programma was, zou hij zowel bij falen als bij succes gefusilleerd worden. Wonder boven wonder slaagde Schauberger erin te overleven zonder de cruciale details van zijn ontwerpen weg te geven.

Nieuwe kansen na de oorlog
De Amerikanen wisten precies wáár in het Derde Rijk aan geheime wapens werd gewerkt. Zij stuurden speciale ‘techplundertroepen’ voor de stoottroepen uit. Deze moesten zo mogelijk hele teams gevangen nemen en naar Amerika overbrengen. In deze ‘Operatie Paperclip’ werden duizenden Nazi's naar Amerika overgebracht, waar ze, alsof er niets gebeurd was, verder werkten aan hun revolutionaire wapens.

Viktor Schauberger gold echter niet als meest belovend geval. Daarom werd hij in afwachting van een plan vastgehouden zodat hij niet in Russische handen zou vallen. Na bijna een jaar ‘kocht’ de boswachter zijn vrijlating door te beloven zich nooit meer met Implosietechniek bezig te houden.

Aangezien er na de oorlog grote voedselschaarste heerste besloot Viktor zijn talenten in te zetten voor de verbetering van de landbouw. Hij pakte het idee van de koperen landbouwwerktuigen weer op en deed in 1949 oriënterende proeven met studenten van de landbouwhogeschool in Linz. De resultaten waren zeer bemoedigend, al voldeden ze in geen geval aan de huidige wetenschappelijke normen. Op het oog leken de gewassen op de met koperen landbouwwerktuigen bewerkte akkers veel gezonder. De opbrengsten waren in enkele gevallen wel twee keer zo hoog als op de met ijzer bewerkte controlestroken. Toen de boswachter op het punt stond de koperen ploeg in massaproductie te nemen greep de geschrokken kunstmestlobby in. Met intimidatie sneden ze de boswachter de pas af.

De nu 65 jarige boswachter voelde zijn gezondheid verslechteren. Wat hem nog aan kracht restte wilde hij gebruiken voor wereldwijde bewustwording van de gevaren van kaalkap en het vergiftigen van de bronnen van het leven met volstrekt onnodige atoomenergie. Met zijn zoon Walter richtte hij in 1952 de milieuorganisatie ‘Groen Front’ op. Via de media oefenden ze druk uit op de politiek met slogans als: “Stuur de legers naar het groene front!” Het idee was om de legers bomen te laten planten in een poging de gezamenlijke vijand: wereldwijde woestijnvorming te bestrijden. Ondanks veel welwillende woorden gebeurde er politiek echter weinig.

Dat veranderde toen journalist annex vredesactivist Brandstätter het boekje ‘Implosie in plaats van Explosie’ uitbracht. Hierin propageerde hij Implosietechniek als alternatief voor atoomenergie. Ineens was de boswachter weer ‘in the picture’. Hij werd overspoeld met lucratieve aanbiedingen uit de internationale wapenindustrie. Om begrijpelijke redenen ging hij hier niet op in. Hij tekende daarentegen een contract met turbinefabrikant Voith voor de ontwikkeling van een ‘huisgenerator’ waarmee mensen thuis zelf ‘vrije energie’ zouden kunnen opwekken.

Nog voor het project afgerond kon worden werd de boswachter onder mooie voorwendsels naar Amerika gelokt. Eenmaal daar aangekomen met zijn zoon Walter, raakte hij ervan overtuigd dat ‘project Implosie’ in werkelijkheid een poging was de krachtigste waterstofbom ter wereld te bouwen. Daarop hield hij zijn mond stijf dicht. De Amerikanen bleken slechts bereid hem te laten gaan als hij al zijn patenten overdroeg aan het ‘Implosie-consortium’. Verslagen tekende de boswachter, om vijf dagen later te sterven in zijn geboorteland.

Zijn zoon Walter heeft geprobeerd het werk van zijn vader voort te zetten en van een wiskundige onderbouwing te voorzien. Dit bracht hem tot de postulatie van zijn zogenaamde ‘natuurtoonwet’.

******

In Nederland ijvert Stichting Natuur- en Implosietechnieken sinds 2006 voor de praktische toepassing van de inzichten van Viktor Schauberger en de verbreiding van zijn inzichten. Alleen een breedgedragen roep om vrije energie zal de nodige verandering kunnen brengen. Wie meer wil weten is welkom op de website van de stichting: www.implosie.nl Hier kunt u zich ook abonneren op onze gratis nieuwsbrief.

Voor groepen is een lezing met beeldpresentatie beschikbaar. Stuur een mailtje naar info@implosie.nl

Iedereen die bij wil dragen is van harte welkom!

Onlangs is een Nederlandstalig boek over Viktor Schauberger verschenen bij Frontier Publishing: ‘Eenoog in het land van de blinden, De herontdekking van aether; naar het leven van Viktor Schauberger’, door de auteur van dit artikel: Reinout Guépin.

Boek bestellen: http://www.frontierpublishing.nl/eilb.html