ANALYSE VAN DE SCULPTUUR VAN HET GEZICHT VAN HET STARCHILD

Door: Lloyd Pye

24 maart 2010

Vertaling: Paul Harmans

Bron: Starchild Project Mailing List 24-03-2010

Mijn Canadese vriend Chris Murphy voerde een unieke analyse van de sculptuur van het gezicht van het Starchild uit, vanuit een perspectief dat nog niemand van ons heeft overwogen. Chris is één van ’s werelds beste Sasquatch/Bigfoot onderzoekers (ik kan zijn boeken van harte aanbevelen) en hij heeft een vergelijking gemaakt tussen een typisch menselijk gezicht en de recente creatie van Bill Munn van het gezicht van het Starchild. Onderstaand het gezicht van het Starchild zoals het te zien is in de aflevering "Lizard Monster" van het programma MonsterQuest.

Afbeelding

Chris Murphy verdeelt gezichten in segmenten of secties die beproefde, vaste verhoudingen bevatten tussen en onder soorten. Hij wijst erop dat de ogen van de mens zich normaal in het midden van het gezicht bevinden, met een zelfde afstand tussen de bovenkant van het hoofd en het oog als die tussen de kin en het oog. Bij het Starchild zitten de ogen veel lager dan normaal, ze creëren een sterke onbalans tussen de afstand van het oog naar de bovenkant van de schedel en de afstand tussen het oog en de kin. De afstand tot de kin is bijna 2,5 cm korter. (Ondanks dat het niet zichtbaar is, is de opening onderaan de schedel waar de ruggengraat vastzit, ten opzichte van een menselijke schedel ook een volle 2,5 cm naar voren geplaatst.)

Aan de rechterkant van het gezicht in de analyse van Chris zie je het percentage in verschil van de afmetingen van het Starchild tussen dat van typisch menselijke afmetingen. Onthoudt, we praten hier niet over afmetingen van het gezicht, we hebben het over de verhoudingen van de verschillende strategische punten van het gezicht, die bij mensen opvallend gelijk zijn. Die van het Starchild zijn beduidend verschillend van de reeds lang bewezen normen.

De grootste verrassing is de plaatsing van de oren. Chris vertelde dat hij niet gelooft dat er ooit in de geschiedenis van de mens (zelf bij misvormde mensen) een mens is geweest waarbij de oren zo laag aan de schedel zaten. Hij verklaart dat de toppen van menselijke oren zich normaal net boven de ooglijn bevinden als je een gezicht recht van voren bekijkt. Maar er zijn variaties en de toppen van kleine oren kunnen inderdaad net onder dat niveau zitten. Ik kan daaraan toevoegen dat de binnenoren in de gehoorgangen van het Starchild twee maal zo groot zijn als bij een typisch volwassen menselijk binnenoor.

Chris sluit zijn analyse af met de volgende scherpzinnige opmerkingen:

Iets anders om te overwegen komt van een andere vriend, Michael Cremo, iets dat duidelijk maakt waarmee we straks allemaal te maken krijgen als we trachten de mainstream wetenschap serieus te laten overwegen dat het genetische bewijs dat bewijst dat het Starchild inderdaad een mens-buitenaardse hybride is. Michael’s verhaal gaat over de ‘Calaveras Schedel’ in 1866 gevonden in Californië in rotsgesteente dat is gedateerd op 2,4 tot 2,5 miljoen jaar oud, veel ouder dan geaccepteerd wordt voor het bestaan van de mens. Er werd meteen geredetwist over deze duizelingwekkende datum en mainstream wetenschappers waren ervan overtuigd dat het bedrog was. (Persoonlijk denk ik ook dat het bedrog was. Lloyd Pye.) Echter, of het nu wel of geen bedrog was doet er niet toe, de meest veelbetekenende kritiek erop kwam van William H. Holmes, in die tijd een vooraanstaand antropoloog aan het Smithsonian Institution in Washington.

Met andere woorden, als de feiten niet passen bij de (huidige) favoriete theorie, dan mogen de feiten, ondanks een hele serie daarvan, afgevoerd worden.

Lloyd Pye