PrintversieTellTheWorld

TERUG NAAR ARTIKEL

VERTEL HET AAN DE WERELD

De Waarheid Over Area-51, S-4 en Majestic.

Transcriptie en vertaling: Hans Bruin

http://www.eaglesdisobey.net

Voorwoord ufowijzer
Ik kreeg van Hans Bruin onderstaande vertaling van de transcriptie van de DVD ‘Tell The World’ van Dan Burisch. Neem van mij aan dat zoiets een gigantische klus is. Het is een behoorlijke lap tekst, maar bijzonder interessant en ik raad het een ieder aan om het allemaal te lezen. Hans laat weten dat de vaak ingewikkelde medische/technische termen soms moeilijk te vertalen zijn, maar hij heeft zijn best gedaan. Mochten er wetenschappers zijn die op basis van onderstaande tekst denken dat Dan Burisch soms de verkeerde terminologie gebruikt, dan zal dat waarschijnlijk aan de vertaling liggen. Om dergelijke ingewikkelde termen te vertalen moet je zelf bijna microbioloog zijn en er valt Hans dus niets kwalijk te nemen. Nog een opmerking vooraf: als mensen een gesprek voeren (in dit geval Dan Burisch) gaat dat soms van de hak op de tak en vandaar dat een uitgetypte gesproken tekst niet zo strak leest als een geschreven tekst die voor publicatie enkele malen wordt nagelezen en herzien. Mijn oprechte dank gaat uit naar Hans voor zijn dagenlange werk en het beschikbaar stellen van het resultaat daarvan voor ufowijzer.

(Hans heeft tevens de video en audio van de DVD (die inderdaad te wensen overlieten) technisch opgeknapt en het resultaat aan Marcia McDowel gestuurd. Vanaf nu gebruikt zij de opgeknapte versie om te verspreiden.)

De DVD:

(tekst in beeld: Vertel Het Aan De Wereld. Onthulling: Area-51 & S4, De Buitenaardse Aanwezigheid & Wat Het Zou Kunnen Betekenen Voor De Mensheid in de woorden van Dr. Danny B Catselas Burisch. Bijzondere Toepassingen S4: Microbiologische Wetenschappen voor Majestic. Hele levens zijn besteed in dienst van de Goede Zaak.

Debbie K. Burisch, Met.D.:Voor het leven werkend voor Majestic en Senior Agent.
Dr. Marcia A. McDowell, Auteur, musicus, werkend voor Majestic. Samen ijverend voor een Verenigde Mensheid. DE WAARHEID ZAL NAAR BUITEN KOMEN!)

Dan Burisch: Ik ben technisch gesproken nu met pensioen, maar heb nog steeds de opdracht om verder te gaan en de waarheid te vertellen. Op 12 oktober zette deze dame hier mij voor een camera, waarvan je de video-opname zag, en las eigenlijk een aantal opdrachten voor waarin mij gezegd werd de waarheid te vertellen over wat ik gezien heb, dus ik ben werkelijk bevoegd om dit te doen. Maar hierna, neem ik aan, ik hoop op God, dat ik mijn onderzoek kan vervolgen en terug kan met het Lotus project. Ik wil er niet mijn levensroeping van maken aan de wereld te vertellen wat ik daar zag. Ik ga het doen maar het komt niet op de eerste plaats. Mijn voorliefde gaat uit naar het werken met een microscoop en het doen van biologisch onderzoek.

(tekst in beeld: Veel mensen vragen zich af hoe Dan voor het eerst officieel door Majestic werd benaderd)

Dan Burisch: Ik hoorde iemand aan de deur rommelen: Chi’el’ah, (schreeuwde het uit?) en het gerommel stopte, dus ik begon net terug naar achteren te gaan en toen hoorde ik een sleutel in de deur die volledig werd omgedraaid, de deur werd open gerukt en ik was net klaar om weg te gaan toen drie heren door de deuropening liepen. Eén droeg duidelijk een uniform, waarvan ik nu weet dat het van de U.S. marine is. Nou, hij vroeg me of ik eigenlijk de wereld wilde zien en wilde werken boven en voorbij en… weet je, het hele wervings-traject werd me voorgehouden. Hoe ik nuttig zou kunnen zijn voor de mensheid, hoe mijn onderzoek beroemd zou zijn binnen de ‘black operations’ gemeenschap en dat ik ben ingeluid in de ‘black operations’. M’n ogen werden steeds groter en groter. Waarom zouden ze ook niet! Ik was 23 in die tijd, net 23 geworden.

Project Aquarius was het project waar ik – uiteindelijk de werkgroep - verantwoordelijk voor was. Een subproject hiervan, waaronder we werkten was Aquarius R2, oftewel het A Q J-Rod programma teneinde – indien mogelijk – een uitgebreide neuropathie te elimineren. Dit was een poly-neuropathie in de J-Rod die was geassocieerd met warmteverlies dat te maken had met de bijzondere physiologie van de J-Rod. Ze hebben in hun opperhuid klierbuisjes die antivries proteïnen produceren, die ze eigenlijk helpen te bekleden en de poly-neuropathie, het perifere gedeelte hiervan ontdeed de J-Rod van de mogelijkheid z’n eigen statische lichaamstemperatuur op peil te houden. Het is een homeotherm. (een warmbloedig wezen) De poly-neuropathie had andere afschuwelijke bijwerkingen. Pijn was er één van, Adema was een andere en we begrepen dat doodsoorzaak nr.1 van de J-Rod’s werd veroorzaakt door ‘polminary Adema’. Maar dat werd verergerd door warmteverlies.

(tekst in beeld: J-Rod Anatomie en Fysiologie)

Dan Burisch: Hun interne anatomie is heel interessant, dit betreft zowel ‘thoacic’- als ‘abdominal’ anatomie en ik haalde al even de schedel-inhoud aan en hoe er bepaalde cellen eigenlijk opgeschoven waren naar het achtereinde van het hoofd om plaats te maken voor dit enorme stelsel dat bijna om hun brein is gevouwen als een inwendige buis, dat ze in staat stelt tot het telepathisch denkvermogen, de mogelijkheid om telepathisch contact te maken met een normaal mens. Hun ‘thoacic’ anatomie is heel interessant. Het hart-long systeem lijkt een enkele, samengesmolten massa te zijn in het centrum van de borstkas. Ik heb deze informatie uit ‘The King Of Tods’, de ‘Craining’ update tapes die we tot onze beschikking hadden, aangezien ik nooit in de borstkas of in de buik van deze speciale J-Rod kon kijken toen ik in feite met hem werkte. Er waren allerlei(?) operaties uitgevoerd of iets wat er op leek, afgezien van de ‘asput’ van ‘uitdrukkingen’ en dan de daarop volgende therapeutische interventies. Dan door de medici die... ‘thoacic-wise’ lijkt het een centraal geplaatste massa te zijn, het hart is niet direct onder het borstbeen zichtbaar en het lijkt haast een overvloed aan bindweefsel onder het borstbeen te zijn. Het hart ligt nu achter de grote longmassa die was ontstaan en zoals het meeste tezamen en het gebied daaronder, dat de onderbuik een enorm verkortte dikke darm bevat. Er is een kleinere maag, ‘doedemon’, de dunne darm, (eindigend) in een zeer verkortte dikke darm en de verklaringen dat zij constant fecaliën afscheiden is complete nonsens. Ze scheiden vloeistof uit zodat ze regelmatig vocht nodig hebben vanwege de hoeveelheid vocht die ze uitscheiden. Ze nemen steeds kleine teugjes water en ze hebben net als wij vocht nodig. Naar boven gaande... naar beneden, naar de voeten: ze hebben slechts vier tenen en vier vingers. De kleine teen en pink zijn door natuurlijke selectie gedurende de evolutie verdwenen. Ja, en de handen raakten meer uitgespreid om hetzelfde oppervlakte gebied te behouden. Dat is allemaal ontstaan door zich aan te passen aan de straling, normale evolutionaire druk, zodat ik verwacht dat het evengoed zal gebeuren als we niet door de ‘catastrofe’ tijdlijn gaan. Hier is speculatie over ...

Marcia McDowell: (Onverstaanbaar.)

Dan Burisch: De ogen waren een interessant eh... het interessante kenmerk aan de J-Rod. Ze zijn erg groot, ze bevatten een soort 3e ooglid over de bovenkant van het donkere gedeelte van het oog. Ze zijn echter niet zo geboren. Ze hadden een sociaal gebruik aangenomen waarbij deze 3e oogleden in feite operatief na de geboorte werden aangebracht. Ze zijn niet op die manier geboren en gegeven het feit dat met de eh... volg de ‘markian’... we zullen hier niet op in gaan maar in elk geval…

Marcia McDowell: Is het je bekend hoe hun ogen zijn als ze worden geboren?

Dan Burisch: Ja, ze hebben heel grote pupillen met een heel grote oppervlakte vanwege de moeilijkheden om in een omgeving met weinig licht te leven en hun behoeften. Maar ze hebben een soort ‘torpidem lucidem’ orgaan aan de achterzijde van hun ogen op de plaats waar hun retina zou zijn en dat fungeert vrijwel net zoals een kattenoog zou...

Marcia McDowell: Een spiegel...

Dan Burisch: Om te bundelen, een gespiegeld oppervlak om licht te bundelen en het 3e ooglid, dat na de geboorte is aangebracht, fungeert verder eigenlijk om licht terug te kaatsen en concentreert zo de fotonen in een omgeving met weinig licht.

Marcia McDowell: En waar ik benieuwd naar was: Je zei dat ze een grote iris hebben, ik bedoel een grote pupil. Hoe zit dat met de iris?

Dan Burisch: De iris is bijna wit, het is albino.

Marcia McDowell: Het is een albino iris.

Dan Burisch: Inderdaad, dus als je het 3e ooglid verwijderd is er een ‘square’ aanwezig, het is echter bijna rudimentair, het is naar de achterkant van de oogbol gedrukt en dat was gewoon een natuurlijke vernieuwing van het evolutionaire leven bij weinig licht, en toch noodzakelijk om dat beetje licht op te vangen zodat een waarneembare hoeveelheid omgeving ontstond. Het is aanwezig maar juist niet waarneembaar.

Marcia McDowell: Het 3e ooglid en de ‘torpidem’ aan het achtereinde werkt bijna als een dubbele spiegel.

Dan Burisch: Precies, zo is het precies, wat ze doen is... er is, het is weer een sociaal gebruik. Ja, het is behulpzaam voor het bundelen van het licht maar het is – het aan hen geven van de ogen van de voorouders is eigenlijk overgeleverd binnen de numerologische groepen en dan zijn deze numerologische groepen, door niet anders dan getallen en organisatie, óók binnen families omdat ze families niet als een eenheid willen beschouwen op een utilitaire manier.

(tekst in beeld: Algemene lichaamskenmerken van de ‘Grays’ en hoe dit het ‘reptilian’ begrip kan hebben geïnspireerd)

Dan Burisch: Nou, terwijl de algemene lichaamsstructuur in grote lijnen hetzelfde is op anatomisch niveau, zijn er er bij nadere inspectie bijzonderheden qua anatomie. De botten zijn natuurlijk kleiner. We spreken hier over een P +52k bijvoorbeeld. De botten zijn opvallend gereduceerd qua afmetingen, ook qua dichtheid en het is bekend dat zonder de juiste supplementen en ik denk zelfs met (supplementen), dat er een verlies aan botdichtheid is bij onze astronauten. Dus, om een aanwijzing te geven, denk ik eh... in een breder perspectief, er zal een verlies aan botdichtheid optreden, eenvoudig vanwege het reizen in de ruimte of hyper-ruimte, de manier waarop ze zich eigenlijk van het ene punt naar het andere verplaatsen. Nu zal ik voor een ogenblik spreken over de verschillen tussen de P +45k’s en de P +52k’s voor wat betreft hun huid. De P +45k’s, terwijl ze de vroege indicaties hebben van de drie basis-aandoeningen waar we het over zullen gaan hebben: De ‘IGA MG ures’ aandoening, dit wordt een CIDP-achtige aandoening genoemd, het Cockayne’ syndroom en dan de polyneuropathie, de perifere polyneuropathie. Dat de huid van de P +45k’s er erg schubbig uitziet, en dat tegen de tijd dat je de P +52’s bereikt is die schubbigheid niet zo duidelijk omdat er onder de ‘peps’ van de huid infecties zijn die hun hyper ‘caratonics’ huid is dat het probleem laat zien en ik kom zó terug op wat het probleem is. Onder deze schubbig uitziende stukjes, of kliergroepen, zijn er samengestelde ‘tubulo-assenar’ kliertypen die antivries proteïnen produceren en antivries glycol proteïnen. Ze zijn verwant aan de zweetklieren en ook de ‘subatious’ klieren. Wanneer ze goed functioneren is er geen zwelling zodat de P +45k’s er erg reptielachtig uitzien en ik denk dat dit waarschijnlijk de oorsprong is van de zogenaamde ‘reptilians’

Marcia McDowell: OK, er is die huidinfectie, zou je het omschrijven als het type huid van een haai?

Dan Burisch: Heel... (?), heel leerachtig.

Marcia McDowell: Leerachtig, een soort... niet schubbig zoals we zouden aannemen van schubben maar eh...

Dan Burisch: Inderdaad, maar onder druk van een ontvoeringscenario, waar ik enige persoonlijke ervaring mee heb, kan je zo één makkelijk aanzien voor een hagedisachtig wezen. Heel makkelijk, eh... het heel schokkende, het trauma van het meemaken van zoiets en dan het zien van een organisme dat... zoals ze er uitzien, het zou je heel makkelijk doen denken aan iets bekends, voeg dat bij wat een reptielachtig organisme zou zijn en de zogenaamde bidsprinkhaan variëteit waar we het ook over zullen hebben: Het is hetzelfde (ding) maar het is een ‘simon’ van een ‘label’ waar de aandacht op is gericht tijdens een ontvoering of het op een andere manier ontmoeten van een van deze schepsels. Nu is het zo, dat vanaf de tijd dat je gaat van de P +45k naar een P +52k, de problemen – de drie ziektebeelden - ik geloof nog steeds dat er (maar) twee zijn en ik zal ingaan op de redenen, dat de drie ziektebeelden waarmee we probeerden te werken steeds ernstiger werden vanaf de P +45k tot en met de P +52k’s. Daarom zou, als je een P +45k zou ontmoeten, deze een beetje groter lijken dan wanneer je een P +52k tegen zou komen omdat er een verlies in de spierfunctie van de P +52k is, zodat ze moeite hebben rechtop te staan. Ze hinken vaak en ze staan gebogen. Ja, en het overheersen van de CSA en CSB-type Cockayne aandoening veroorzaakt dat ze in feite een beetje slingerend voorwaarts gaan en daarbij zelfs hun armen een beetje naar voren houden. En dat geeft ze weer het bidsprinkhaanachtige voorkomen dat door veel mensen die ontvoeringen hebben ondergaan, werd verteld en terecht, ze verhalen een werkelijk verschijnsel en ze zouden met dat in gedachte moeten worden behandeld.

(tekst in beeld: Wat voor soort huisvesting was beschikbaar in S-4?)

Dan Burisch: De mensen en de dieren worden verzorgd en bewaard in Niveau 3. Er zijn drie verblijfsruimtes, hier, hier en hier en ik heb de afschiet-schachten aangegeven alsof je er bovenop komt, vaak weggelaten. Ik weet niet hoe de buizen precies gevormd zijn en hoe ze met elkaar in verbinding staan. Wanneer ik daar verbleef, logeerde ik in verblijfsruimte 1, eenheid 2 – dit kleine vertrek en dit zijn de standaard kamers en als ik hier vrijwillig en onvrijwillig verbleef. Ik was daar af en toe ’s nachts in ’94, ik verbleef daar in ’96 als ik me goed herinner en dan was ik daar enige tijd in 2001 en ...dat was voor een heel korte periode in 2001, maar de meeste tijd dat ik daar doorbracht was in ’99.

(tekst in beeld: De Schone Sfeer – The Clean Sphere)

Dan Burisch: De standaard procedure was dat we elkaar zouden ontmoeten op Niveau 4 in de instructiekamer en als we monsters hadden die van de J-Rod moesten worden afgenomen zou het A&B team worden gekozen. Het ‘A team’ is de persoon, de feitelijke persoon die de introductie in de ‘Clean Sphere’ doet, waarbij een enkele helper achter hem staat totdat hij in de ‘gentry?’ is en het ‘B team’ doet al het andere wat tijdens die periode op de (werk)vloer nodig is: het reserve team. Als ik bijvoorbeeld was uitgekozen om de introductie te doen, waarvan ik er verscheidene had... zou ik naar beneden gaan, recht naar het portaal beneden, ik zou langs alle niveau’s komen en naar beneden in de lift naar de verdieping en dan de trap af lopen naar de eigenlijke verdieping waar de ‘Clean Sphere’ zou zijn, die of naar boven werd gehesen of al in positie was. Er was een dokter en een zuster die me zouden controleren, een algemene beoordeling: adem in, adem uit...

Marcia McDowell: Was dit bij de ‘Clean Sphere’ of...

Dan Burisch: Net om de hoek hiervan.

Marcia McDowell: Een afzonderlijke kamer?

Dan Burisch: Ja, net om de hoek aan de rechterkant en dan zou je tussen het gebied lopen waar je de ‘Clean Sphere’ zou kunnen overzien en de wand die was voorzien van de apparatuur om de monsters te verzamelen. Maar ik zou een EKG (elektrocardiogram) krijgen, een opstelling op een hartmonitor. De kabels zouden naar het apparatuurpakket gaan, dat om me heen zou worden vastgesnoerd nadat ik in m’n pak was gehesen. Ik werd voorzien van een urineaftapbuis en aangesloten, dit was het meest onprettige deel van de hele operatie op de helm na. Ze hadden maar een beperkt aantal pakken beschikbaar, het zijn bijzonder kostbare maanpakken, we hebben het hier in principe niet over een Niveau 4 ‘bio containment’ overdrukpak, we hebben het over een ruimtepak voor alle intensieve doeleinden. Ik zou in een speciale jumper worden gestopt en dit is na het aansluiten en voorzien van een catheder, met andere woorden ik werd uitgekleed en na de jumper zou ik in het pak worden geholpen. Het pak had een centraal kenmerk, ik zou... om mijn romp slaan en zou worden gesloten en vastgeritst om mijn romp. Dan zouden er aparte benen en aparte armen worden toegevoegd met draaisluitingen, ik zou me in een compleet maanpak bevinden. De laarzen van het maanpak waren een onderdeel van de benen die zouden worden vastgezet en aangehaakt. Vervolgens zou de helm worden gesloten aan de bovenkant, die er net uitzag als een klok met een halo, een van een dikke rubberen laag voorziene halo, vastgezet in de bovenkant van de klok en dan zou mijn druk worden gecontroleerd. Er zou een overdruk worden gecreëerd. Als dat werkte zou dit weer ongedaan gemaakt worden, m’n helm zou worden afgenomen en mijn communicatie-uitrusting worden aangebracht, vervolgens de helm weer op, opnieuw vastzetten en weer onder druk brengen.

Op dat punt aangekomen zou ik met mijn andere A-persoon naar de plaats vóór de ‘Clean Sphere’ lopen. Maar dan kon ik de J-Rod al in de hoek zien staan en we wisselden in die tijd mentale gedachtegolven uit... ik moet dat waarschijnlijk uitleggen... Het was niet de bedoeling dat we op enigerlei wijze met elkaar communiceerden, maar zodra ik op de plaats in de buurt van de ‘Clean Sphere’ kwam waren we met elkaar aan het communiceren zonder dat de ploeg het wist. Ik zou dan naar de ‘gentry’ zijn gelopen die in een positie was geplaatst van een binnen-vergrendeling aan de kant van de ‘Clean Sphere’ en liep naar boven en werd in de kleine kamer gestopt, het lijkt bijna een toilet. Daar sloot ik mij dan aan op het secondaire zuurstofsysteem dat kon worden gedraaid in een ‘babble’ plek, de voorzijde van de ‘gentry’, zodat als ik de ‘Clean Sphere’ binnentrad, ik eigenlijk verbonden was met het middendeel van de ‘gentry’ plek. Ik zou mijzelf op druk brengen en als ik tevreden was over de zuurstoftoevoer, de luchttoevoer, dan zou ik mezelf ontkoppelen van het externe apparaat waar ik mee liep. De reden waarom we op druk gebracht moesten worden voordat de ‘gentry’ kon worden binnengegaan was dat als er een systeemstoring zou zijn voordat ik aangesloten zou zijn in de binnenzijde van de’Clean Sphere’, dat ik mogelijk niets zou hebben om in te ademen totdat ze me er uit zouden kunnen krijgen, zodat ik zou kunnen stikken. Dus dat was de reden waarom ik voor die tijd aan de slangen werd gehangen... (hosed up), zoals ze het noemden en ze maakten grappen... er waren grappen in omloop beneden, weet je... ‘ Who gets hosed over tonight’, er waren alle soorten grappen over. En zo noemden we het ook als we de ‘drum’ aan de binnenkant ronddraaiden eh... we zouden zeggen: OK, I am hosed over. Dat was de grap op de verdieping.

Vervolgens zouden we de lucht in de binnenzijde van de ‘gentry’ op druk brengen en dan zou de deur worden geopend. Ik zou dan de ‘drum’ verder ronddraaien en zou de deur handmatig van boven tot beneden sluiten, het was het draaien van... hij ging eigenlijk op deze manier open, niet naar de zijkant en ik zou de deur met de hand sluiten en zij zouden dan het mengsel controleren zodat de druk aan de binnensluiting in die ‘gentry’ normaal zou zijn, dat er geen lek was. Als ik eenmaal in de ‘Clean Sphere’ was binnengeleid zou ik mijn benodigdheden bij me hebben en er was een secondaire slang, die uit de grond bij het ‘gentry’ gebied kwam, maar hij zat vast als deel van de ‘Clean Sphere’ waar de ‘B-eenheid’ zich dan ook op zou aansluiten om monsters door te geven naar de derde verdieping. Ze zouden niet eerst naar de 4e verdieping gaan, waar de monsters zouden worden verwerkt, ze zouden naar de 3e verdieping gaan waar de celculturen worden bewaard en vervolgens zouden ze weer naar de daar beneden gelegen 4e verdieping zijn gebracht waar we werkten in ‘containment’ laboratoria.

Mannenstem vraagt: Hoe lang...(?) Hoe vervoerden ze het weefsel, is het een soort module die door de... gaat… ik bedoel, anders zou het de hele... besmetten...

Dan Burisch: Ik zal het uitleggen.

(... Hij wil dit beslist weten.)

Dan Burisch: Ik zal het helemaal uitleggen. Laat me eerst verder gaan met de protocollen dan kom ik op het ‘pins’ systeem. We zouden dan de achterzijde van de ‘pins’ buis vasthaken, dat was een ingang, zeg maar, tot ons ‘pins’ systeem, ons zuigsysteem of ‘avulsion’ (scheidings)systeem. Dit fungeerde als de zuigkracht voor de naald. Het volgende wat ik onmiddellijk daarna verondersteld werd te doen was twee stappen naar rechts te schuifelen en m’n rechter hand op te steken. Op hetzelfde moment werd in het glas van de ‘Clean Sphere’ - als een manier van souffleren op afstand – een beeld geprojecteerd van een menselijk wezen dat z’n hand opsteekt en Sigma goedgekeurde symbolen, dat dit een teken van vriendschap was. Toen ik dit protocol voor de eerste keer afwerkte vroeg hij me: Waarom doet u dat? Nou, ik kon niet met hem spreken maar ik keek naar hem en ik zei: omdat het me verteld is, hier. En hij zou dit doen, en hij lachte eigenlijk, dat was zijn manier van lachen. Nadat de J-Rod het vriendschapsaanbod zou accepteren, wat zou bestaan uit het opsteken van zijn hand, zou je eindelijk bijna op het punt zijn aangekomen dat je verder zou gaan. Je moest zijn gedrag kennen, weten hoe hij zich gedroeg omdat hij heel beheerst gedrag vertoonde en hij zou z’n vier kleine vingers opsteken en (pas) dan zou het mij zijn toegestaan vanuit mijn plaats naar hem toe te lopen en mijn werk uit te voeren, die vooraf aan hem waren verteld, wat de werkzaamheden waren voor die speciale introductie.

Het kwam er op neer dat als ik naar hem toeliep hij zei: ‘Zo, je gaat een monster verwijderen van de rechter ‘appendage’?’ en ik zou dan zeggen: ‘Ja meneer’ en toen we elkaar leerden kennen zei hij mij z’n eigen naam en ik vertelde hem mijn naam en hij wilde wat over me te weten komen en hij liet me wat zien hoe hij opgroeide in Reticulum en de ‘Beany’ zin ontstond omdat hij wat dingen uit mijn kindertijd wilde weten en ik herinnerde me een lievelings-cartoon: ‘Cecil, de Zeezieke Zeeslang, Nany Boy en ik speelde een klein stukje voor hem af in m’n hoofd toen ik me een van de afleveringen herinnerde waarin Zeeslang gilde: ‘ I kom eraan Beany Boy!’ om Beany uit de moeilijkheden te helpen en zo begon hij me ‘Bea-n-y’ te noemen, omdat hij zijn woorden op die manier vanzelf verdeelde, dit kwam door de manier waarop hij Engels van ons leerde. Hij noemde me dus meestal Bea-n-y, hij noemde me niet Dan of Danny of de roepnaam vanaf m’n kindertijd tot nu toe: Bubu. Dat deed hij niet. Ik vertelde hem deze dingen, ik deelde deze dingen met hem, maar hij noemde me Bea-n-y. En een deel van de oorzaak waarom hij, denk ik, me associeerde als Bea-n-y is omdat het B-team, wanneer het B-team op de verdieping aanwezig was, was Polly er en ik keek een keer over m’n schouder en Polly droeg gewoonlijk een hoed met een Beany (afbeelding) en had eigenlijk zijn propeller-hoed. Hij is later overleden tijdens een ongeluk ergens boven op het complex, maar in ieder geval keek ik over mijn schouder en hij zei Bea-n-y hoed en ik keek over m’n schouder en ik zei hem: nee omdat Polly een Beany-hoed had met een afbeelding aan de voorkant ervan en de Beany-hoed, waar ik aan dacht, dat ik hem liet zien van ‘Beany Boy’ was alleen maar een pet met de propeller.

En dus hadden we die discussie over wat ik bij me had in m’n koffer, afhankelijk van het aantal monsters dat moest worden verwijderd van bepaalde plaatsen en dat was vastgesteld in de instructies voordat ik naar de verdieping beneden zou gaan. I had het gerepeteerd en we hadden een fysieke repetitie van wat we zouden gaan doen. En dat werd gefilmd en opgenomen zodat als we afweken van de procedures, iedereen het zou weten. De enige afwijking die ik heb gehad van een standaard procedure was eigenlijk, behalve het op een keer achterover vallen, maar dat was zijn afwijking, niet de mijne, omdat hij naar mij toe kwam lopen terwijl hij dat niet verondersteld was te doen. De enige afwijking was de feitelijke conversaties, de persoonlijke verhouding die ik met hem had. Hoe dan ook, ik had, laten we zeggen, een monster te verwijderen wat nooit gebeurde, het was bijna altijd een hele serie. Ik had een meetapparaat bij me en ik zou het gebied op z’n ‘upper appendage’ meten en het eigenlijk met m’n duim markeren, waarbij ik mijn duim gebruikte om de lengtes beneden aan de arm en de positie op of de biceps of naar beneden gaande naar de ‘bracio radialis’, waar veel van de monsters werden verwijderd.

En deze verwijderde monsters werden niet door ons uitgekozen, maar ze werden gekozen door een commissie boven ons, door de ‘cover’-commissie, zo werd ons verteld en zij hadden contact met de wijze mannen die daarboven zaten. Er werd ons eigenlijk gezegd, weet je, je moet evalueren wat we je geven om te evalueren, dus we beoordeelden dat op ons zelf, in onze eigen stijl natuurlijk, maar we werden verteld wat we moesten gaan evalueren. Het was een situatie van, of zoiets van eh... doe een oproep en probeer nu een monster van deze plaats te krijgen, dit werd ons duidelijk gezegd.

Nou, wat ik dan zou doen, als ik een van de flesjes zou verwijderen, er waren onder druk gezette flesjes van de uitrusting en moest me ervan vergewissen dat het overeenkwam met het gebied waarvan ik een monster zou verwijderen. Vervolgens zou ik dat flesje bevestigen bovenop mijn ‘pinch’ garnituur dat er haast uitzag als een naaldpistool en ik zou het flesje beneden aan de voorkant van het ‘pinch’-pistool vastklikken, namelijk waar de voorkant van het flesje door de naald zou worden doorboord, de binnenkant van de naald. En de bovenkant van de naald was op dat moment dan nog niet geopend, hij was in feite geplaatst waar hij was afgesloten. Het volgende dat ik zou doen is dat ik de achterzijde van de naald in de achterkant van de opening zou klikken, die zou – er was eigenlijk een achterzijde van eh... het had ook ook een achter ingangspunt – en dat was aangesloten op de drukeenheid en ik zou de bovenkant van het pinch systeem sluiten. Zodra ik dat zou hebben gedaan zou ik het buisje naar de drukeenheid openen die dan het binnenzuigen van het monster zou veroorzaken. Daarna, als ik wist waar de naald zou worden ingebracht, zou ik het tipje van de naald afbreken. Het was een ‘midden’ (middenmaat) naald en deze was van een inkerving voorzien. Ik zou dus eigenlijk de tip van de naald afbreken en dat zou dan voor het eerst de ingang aan de voorzijde van het flesje openen. Dan zou ik de naald in de geschikte plek van de J-Rod inbrengen. Nadat ik de naald zou hebben ingebracht, zou ik in het naaldpistool knijpen en hierdoor zou vanaf de achterkant van de naald, waar een drukslangetje aan de achterzijde van de naald zou openen, precies voor het buisje voor het monster. Het zou dan opengaan naar de buitenzijde. Wanneer het eenmaal naar de buitenkant was geopend – dit betekent nu binnen de J-Rod – dat zou dan de opening zijn die de druk de gelegenheid zou geven om deze kant op te trekken en dit zou maar voor een ogenblik gebeuren, dus ik erin knijpen, het zou naar binnen klikken en het zou openen en sluiten. Wanneer het zou openen en sluiten zou de druk naar achteren zuigen en het zou een klein beetje weefsel in het buisje zuigen. Dit was dus het eigenlijke pinch systeem. Het werd een ‘onder druk werkend inductie naaldsysteem’ genoemd.

Marcia McDowell: Was het een enkele naald?

Dan Burisch: Het was een enkele naald. Ze hadden andere meervoudige systemen, meervoudige cylinders maar we gebruikten ze nooit. Er waren protocollen voor – misschien waren ze op hem toegepast, ik weet het niet – maar ik deed ze nooit. En wat ik bedoel met ‘cylinder’, het leek haast op de peperbus voor meervoudige verwijderingen en er waren ook pinch systemen voor. Nou, wanneer dat monster eenmaal was verwijderd moest ik een stap naar achteren doen, de naald uit de J-Rod verwijderen, terugstappen en de druk afsluiten, het systeem openen en feitelijk het monster verwijderen. Ik zou dan het monster naar die kleine plaatsingsruimte brengen en ik zou het monster daar neerzetten, het flesje zeg maar en dan zou de B-officier op de verdieping voor de reserve eenheid een schakelaar overhalen waardoor dat monster buiten de ‘Clean Sphere’ zou worden gezogen. Het werd in een andere bus gezogen en die hele bus werd dan naar zo’n ding gebracht dat ze in een bank hebben.

Marcia McDowell: Een bank waar ze je spullen mee omhoog sturen.

Dan Burisch: Precies zo, ze zouden dat dan naar de derde verdieping sturen, omhoog naar de celcultuurafdeling. OK? En ze hadden een hele serie protocollen daarboven: ze hadden een bio niveau 4 ‘containment unit’ in de hoek van de celcultuurafdeling die tegenover de autopsieafdeling lag en het zou dan worden verwerkt in een ‘glove box’ – omdat er inductiegaten aan de zijkant van de ‘glove box’ zaten – om de containers voor de celcultuurafdeling gereed te maken en die konden dan ter onderzoek worden teruggezogen naar het benedengelegen 4e niveau laboratoriumkamertje in bio- niveau 4.

Marcia McDowell: We hebben het hier over kleine monsters van levend weefsel.

Dan Burisch: Ja, wat ik probeer te doen is maar het volgen van één monster. Er werden tallozen verwijderd en dan gebracht van 3 .., eh, van 4, 5 omhoog naar 3 en dan terug naar beneden op 4.

Marcia McDowell: Maar we hebben het hier over een weefselmonster dat leeft, dus dat is één van de redenen dat ze zo voorzichtig moesten worden behandeld.

Dan Burisch: En snel, precies! Deze flesjes bevatten beslist geen celcultuur, de ‘pinch’ flesjes die we aan onze ‘pinch’pistolen bevestigden. Ze moesten dus aanwezig zijn in een ‘biokluis’ in het kamertje. Ze moesten worden verwijderd uit het flesje en eigenlijk in een groeimedium worden geplaatst ter evaluatie en van opschriften worden voorzien en er was personeel op de 3e verdieping die juist dit werk deden. Zij verwerkten de monsters en waren de celcultuurspecialisten. En zij hadden de protocollen die al vóór die tijd waren opgesteld, wat voor soort, welk monsterformaat moest worden geplaatst in welke cultuurvariant. Omdat er gespecialiseerde grotere cultuurmedia waren voor selectieve groei.

Er werd ons gezegd snel te werken, ons niet te bekommeren over de pijn, verzamel het monster en zo snel mogelijk weer weg, dat werd ons gezegd en de reden hiervoor was het verminderen van de blootstellingstijd en – niet de fysieke maar de psychologische blootstellingstijd. De fysieke blootstelling was geen probleem. Het weefsel waar de J-Rod uit bestaat is aanzienlijk minder dicht dan een menselijk wezen van vandaag. Ze zijn zeer veel meer gelatineachtig, zo zou ik het kunnen zeggen.

Marcia McDowell: Maar toch werken de spieren als spieren en het weefsel vormt een verbinding...

Dan Burisch: Inderdaad, maar het was niet de bedoeling dat hij in ons gravitatie...

Marcia McDowell: Maar het had een andere samenstelling, een andere…

Dan Burisch: Dat was inderdaad zo en meestal zou er een kleine bloeding zijn maar dat was het. De inductienaalden waren meestal iets groter dan een inch..(?) maar we zouden..

Marcia McDowell: Heel klein, dus het monster zelf dat werd genomen was heel klein?

Dan Burisch: Het hangt ervan af.. ik kon ongeveer 1/10 cc tot een kubieke cm verwijderen, afhankelijk van hoe lang ik vast zou houden en opnieuw zou afschieten (refire), omdat ik het opnieuw kon doen. We hadden niet alleen verschillende injectieprotocollen voor de ‘appendages’ van de J-Rod, die we moesten bekijken, maar we moesten ook een aantal monsters verwijderen van een nauwkeurig bepaalde locatie.

Marcia McDowell: Bijzondere monsters?

Dan Burisch: Ja, en we werden gezegd hoeveel moest worden verwijderd per monster. Ik probeerde gewoon een eenvoudige basistechniek te volgen van begin tot het einde en daarom wilde ik...

Marcia McDowell: Het spijt me, ik wilde niet..

Dan Burisch: Nee, nee dat was een goed punt, ik bedoel, de mensen zullen willen weten of het goed gedaan werd... weet je, keer op keer, niet alleen maar een enkele extractie per buisje maar het hing er vanaf wat we moesten doen. Tijdens een paar gelegenheden waren het enkele extracties maar in grote meerderheid waren het meervoudige. En wat we dan zouden doen – na een enkele extractie – is dat we zouden verwijderen .., er was een blok in de achterzijde, een onder druk staand blok achterin het monsterflesje, zodat het monster onder druk naar binnen werd getrokken, het zou niet verder kunnen in de buis. Het was een eenrichtingsfiltersysteem. Door de feitelijke zuigdruk bleef dat gedeelte van de buis schoon. En er was een virusfilter achter geplaatst, zodat als we iets verwijderden terwijl er een of ander zich door de lucht verplaatsend virus zou zijn waar een buitenaardse bij betrokken was, zou het niet in het systeem worden opgezogen. Als het wel in het systeem terechtgekomen zou zijn en het bekend zou zijn geworden, dan zou er een bio-containment probleem zijn opgetreden en we zouden ons er in elk geval geen zorgen over hoeven maken.

Marcia McDowell: Nee, omdat de oplossing voor zo’n soort probleem..

Dan Burisch: Er zou gas in de kamer worden geleid en dan ontsteken ze het gas en daar zijn de ‘blow-off’ buizen voor wanneer de ... de constructie van deze voorziening is .. zeker door de kunstenaar die hieraan werkt. Hoe dan ook, we zouden van het flesje af zijn en het zou worden geprepareerd, in de module worden geplaatst en dan zou ik de voorkant van de pinch naald verwijderen, het mediumsysteem uitwisselen omdat er een filter tussen zat. Dat zou ook over de bovenkant ervan gaan, dus het enige dat ik moest doen was trekken – er waren kleine bovenflesjes, ze leken op buisjes over de bovenkant en over de onderkant die er eigenlijk inpasten – we moeten het waarschijnlijk door een kunstenaar laten tekenen – passen in de voorkant van het flesje zelf en daar ook een filter in zodat de besmetting alleen kon worden doorgegeven aan het naaldsysteem en de binnenzijde van het flesje zelf, snap je? Dat betekende dat het monster was opgesloten in het flesje maar we zouden dat een besmetting noemen, omdat het.. dáár was de eigenlijke substantie, een mogelijk exotische substantie. Dus ik zou de voorkant van de naald in principe naar beneden trekken, er een nieuwe in doen en dan opnieuw de hele procedure doorlopen door eerst de voorkant van de naald te verwijderen en daarmee van de J-Rod het betreffende monsterprotocol te verwijderen. Wanneer dat gedaan was, zou het monstermateriaal- de verbruikte naalden, eigenlijk de ‘scherpe’- in mijn koffer blijven en deze zou in de ‘Clean Sphere’ blijven nadat ik vertrokken zou zijn..

Marcia McDowell: De koffer zou in de ‘Clean Sphere’ blijven.

Dan Burisch: Ja, ik zou niet met de koffer naar buiten komen waarmee ik naar binnen was gegaan.

Marcia McDowell: Ik wou net zeggen, ja, dat is logisch.

Dan Burisch: Het volgende dat zou gebeuren is dat we van 1 naar 2 zouden overschakelen – Ik was voorzien van een communicatiesysteem, het was een soort speciale riem om mij heen – het communicatiesysteem en ik zou dan aangeven dat het ECE-contact beëindigd was en ze zouden me dan zeggen OK, je kunt bij de deur wachten, dat betekent de binnendeur en ik moest daarbij langzaam achterwaarts stappen, weg van de J-Rod. Ik mocht de J-Rod niet bang maken – langzaam naar achteren zodat ik het protocol zou volgen. Dus ik zou achterwaarts naar de deur lopen en zou wachten en ik zou worden gezegd: prima. Het centrum werd dan weer van druk voorzien en kon dan de deur ontgrendelen en openen. Nu was er een elektronisch slot aan de binnenzijde van die deur, het was elektronisch ingesteld, dus als ik voortijdig naar buiten wilde gaan lukte dat niet. Ik kon dus niet weg, maar als dat eenmaal was goedgekeurd dat ik in het middengebied terug kon stappen, dan komt het lastige protocol: Hoe ga ik met m’n helm het ‘containment’ gebied uit met m’n pak, omdat: Wat is in aanraking geweest met wat?

Marcia McDowell: Precies, mogelijk exotisch materiaal.

Dan Burisch: De drum werd terug in positie gebracht, ik zou mezelf weer aansluiten op de externe lucht en de andere slangen zouden worden neergelaten, precies daar aan de linker binnenzijde van de ‘Clean Sphere’ en de deur zou worden vergrendeld. Ik ben dan in deze kleine cabine. De ‘gentry’ zou dan worden teruggetrokken, de bouten van de treden die naar de ‘gentry’ leiden zouden worden verwijderd en het schaarmechanisme zou naar omlaag worden gebracht, zodat ik eigenlijk in een container naar beneden kwam. Die container werd dan – ik adem nu de buitenomgeving in – naar het gebied aan de buitenkant van de ontsmettingsruimte, dit was de plek waar alles werd verbonden en aanverwante zaken. De bovenkant van de container zou dan worden schoongemaakt met een ... zoiets als een doek over een ingang. Er zou dan een buis van de muur worden getrokken, een grote slang zeg maar, die dan nu boven me is. Ik sta daar en ik adem de buitenlucht. Of eigenlijk stond het onder druk, het was een apart systeem. Het was zeer gecontroleerd en een apart positief druksysteem maar van buitenlucht, dit betekent niet meer binnen de ‘Clean Sphere’ en het hele gebied waar ik in stond zou met vloeistof worden gevuld en ik zou daar tussen de vijftien en twintig minuten staan. Heen en weer bewegen terwijl ik in badvloeistof stond, het was een ontsmettingsinrichting.

Vervolgens zou er een slang worden aangesloten aan de zijkant van deze ‘gentry’ plek en het zou worden doorgespoeld. Dit zou dan naar een bio-container gaan en ik weet niet hoe ze van de vloeistof afkwamen, dat werd ons nooit verteld. Ze vertelden ons alleen dat het op de juiste wijze was gedumpt, alles wat daar in leven was, zou daarna niet meer in leven zijn en dan mocht het uit de ‘gentry’ worden gelaten, die dan ontgrendeld werd. Ik mocht daarna de ‘gentry’ uit en werd langzaam gedecomprimeerd in het pak en er vervolgens uitgelaten. Vanaf daar moest ik een aantal medische testen ondergaan, er werd bloed afgenomen, ik moest hoesten en dan luisterden ze, weet je, tijdens het kloppen op mijn longen en al die ‘oscelpation’ heet het geloof ik en dan mocht ik naar de ondervraging betreffende de opdracht. Vanaf daar zou ik omhoog gaan naar een van de ondervragingsruimten achter in de zaal, vanwaar je de ‘Clean Sphere’ kon overzien.

En ze hadden ondervragingsruimten die achter in de zaal lagen. Ik zou dan de ondervraging ondergaan die niet zo veel anders was dan wat dit scenario is en ik zou aangeven waar ik een probleem had met de extractie en ik moest volledig vertellen wat er was voorgevallen tussen mijzelf en de J-Rod. En daarover gaf ik maar zó veel prijs en dat wisten ze. En ze zetten me niet echt onder druk of iets dergelijks. Vanaf die plek zou ik dan meegenomen worden naar niveau 4, terug naar de ondervragingskamer achter de ‘luchtgordijnen’ terug naar de Aquarius ondervragingskamer waar we zouden plannen wat we met de verwijderde monsters gingen doen. En we moesten vaak onmiddellijk opnieuw het pak aantrekken en naar de ontsmettingsruimte teruggaan,... of zouden we weggaan en de monsters werden dan bewaard voor de kweek waar ze werden opgekweekt in niveau 3 voordat ze zouden worden teruggebracht naar niveau 4 voor microscopisch onderzoek of manipulatie.

(tekst in beeld: J-Rod’s naam)

Dan Burisch: Er is onenigheid over de vraag of z’n naam Chie-e-lah of Chy- a-la of Chiela, afhankelijk van wie het uitspreekt, wel kon, je kreeg namelijk geen persoonlijke naam als je uit een totaal numerologische utilitaire maatschappij kwam. En weet je, ze hebben gelijk! Tegen de tijd dat de 45’s waren ontwikkeld, de ‘roques’ – vagebonden, hadden ze binnen hun samenleving de emotionele kwesties, familie kwesties zoals moeder, vader, persoonlijke namen.. maar toen er 7000 jaar was verstreken waren de 45’s politiek en cultureel uitgespeeld vanwege hun arrogantie, hun wil om zichzelf te rechtvaardigen, dat ze dachten dat ze zich niet hoefden te herenigen met de Orions, samen met het spirituele deel van de mensheid. En aangezien ze uitgeselecteerd raakten, ontstond er binnen in de J-Rod een verandering: cultuur.

Die verandering gebeurde niet op politieke wijze, het gebeurde niet van buiten uit maar het gebeurde op persoonlijk niveau. Heimelijk in groepen en binnen familie-eenheden, waar hun kinderen weer bij hun naam genoemd werden en persoonlijke namen kregen. Waar ze persoonlijke kleinoden begonnen te dragen en in feite reisde hij hierheen met een Ankh, een handgemaakte Ankh en voor hem was dat niet alleen een symbool van ons verleden, dat door de ‘roques’ werd geïntroduceerd in ons verleden als een eeuwigheidssymbool, maar voor hem was het ook een symbool van compleetheid vanwege de ring bovenaan en dat het kruisteken een symbool was van de kruising van het galactische vlak en natuurlijk, J-Rod betekent alleen maar vijftien, dat is een uitdrukking van waar ze zijn, waar hun basis is, gerekend vanaf ons, is dat vijftien lichtjaren – of ongeveer – ze zijn zo ver van ons verwijderd. En hij antwoordde, weet je, hoe hij zichzelf moest noemen en hij wilde zichzelf niet onder z’n eigen naam bekendmaken in die tijd omdat hij hier niet in een groep van 52’s reisde. Hij reisde hier met een groep 45’s naar toe. Er waren twee 45’s met hem aan boord en hij kwam hier eigenlijk haast als een dubbelagent voordat ze buiten Kingman crashten en één stierf en ik begrijp dat er één naar Los Alamos ging, dit was een 45 J-Rod waar uiteindelijk Bill Uhouse mee te maken kreeg. En met de andere, die een 52 was, ging het niet zo goed daar vanwege zijn afwijkingen en ook vanwege zijn bijzondere evolutionaire pad, hij had wat extra waterstof nodig en een beetje hogere luchtdruk om in leven te blijven en hij werd uiteindelijk naar S4 gebracht. Men geloofde dat hij in de 45’s maatschappij was gesmokkeld als een dubbelagent, zodat hij uiteindelijk naar zijn tijd kon terug rapporteren wat de 45’s van plan waren en dit in een heel nauw begrensde tijdspanne.

En toen in de midden vijftiger jaren door onze regering werd vastgesteld dat hij in feite een vertegenwoordiger was van de ‘roques’, en dat ze in feite aan het proberen waren ons een rad voor ogen te draaien, dat ze hem opsloten en een tijdje niet met hem wilde praten, in principe werd hij als gevangene behandeld en zo begon hij zichzelf daardoor ook 'Gevangene' (Captive) te noemen. Dat is dus de reden waarom hij zichzelf Gevangene noemde.

(tekst in beeld: Is de J-Rod nog in de ‘Clean Sphere’, S-4 gehuisvest?)

Dan Burisch: Ik kreeg informatie dat er in Egypte een natuurlijke stargate was geopend, een die veel krachtiger was dan het kleine dingetje waarmee we bij de ‘Frenchman’ van doen hadden. Ik zeg klein.. ik werd om advies gevraagd omdat de stargate in een gebied was geopend dat niet zo ver is van waar de Levensbloem van Melchizedek op een tempel is gegraveerd en het was zoveel duizenden jaren vóór zijn werk gegraveerd dat ik toestemde. Ik werd dus met militair transport naar een plaats in de woestijn gebracht, niet zo ver van die tempel waar een militaire operatie aan de gang was en het werd allemaal afgeschermd en Egyptische militairen waren er ook bij betrokken.

(Wat nu volgt is voor Dan zeer emotioneel, dat is op de DVD zeer duidelijk, maar spreek natuurlijk niet zo uit de tekst. Ufowijzer.)

Ik werd naar binnen gebracht en zag voor het eerst in vele jaren dat Chie-a-lah niet naar huis was gegaan. Hij zat in een van de mobiele wandelwagentjes en ik zag pas dat hij het was toen ik dichterbij kwam en naar de voorzijde liep. Hij draaide z’n hoofd en zei terwijl hij naar me keek: Bea-n-y zei hij tegen me omdat, ik veronderstel dat ik moet uitleggen waarom hij me Bea-n-y noemt. Hij breekt de naam in het Engels in een beetje verkeerde lettergrepen vanwege zijn eigen taal en zijn begrip van onze taal. En de reden waarom hij me Bea-n-y noemde was omdat hij me ‘Beany’ noemde. Om even uit te weiden over de ‘Clean Sphere’ in 1994: we deelden wat gebeurtenissen uit onze jeugd en hij vroeg me wat ik als kind leuk vond. En ik liet hem ‘Cesil, de Zeezieke Zeeslang’ zien dus was hij gewend de hele tijd Cecil te kijken en ik kon hem nog steeds horen gillen: ‘Ik kom eraan ‘Beany Boy’ maar ik bracht dat in verband met Beany en zo begon hij me Bea-n-y te noemen in plaats van Beany.

Nou, we zijn nu weer in de woestijn, hij zei: ‘Bea-n-y’, en ik antwoordde met z’n naam, zonder deze zelfs hoorbaar uit te spreken en hij keek me aan en de apparatuur stond voor ons en er was een plek, waarvan ik dacht dat het een muur was. Ik dacht dat het beton of modder was en het zag er egaal grijs uit. Het was echter geen muur maar een soort barrière die een geopende doorgang was. Ik stond er waarschijnlijk 10, 15 meter vandaan, kon niets ongewoons voelen. Je voelt niets, weet je, zoals die muur hier, je krijgt geen ongewoon gevoel als je in de buurt van een muur bent, maar zo leek het precies, ik voelde geen elektrostatische ontlading of zoiets. Er was een poging tot communicatie aan de gang en ze zijn er nu hopelijk mee gestopt, maar er was een verbinding aan de gang tussen ons, en via de tijd, over de gebeurtenis horizon van de tijd, zeg maar, naar zijn thuiswereld en hij werd als tolk gebruikt. Hij was er heengevlogen en zat in een wagentje waar alles in zat en dat heel makkelijk kon worden bediend, het was eigenlijk ingericht als een van de ‘IT’ scooters. Het enige wat je moet doen is de scooter een zetje te geven in een bepaalde richting en dan gaat ie daar naar toe, hij is heel makkelijk te besturen en afhankelijk van hoe hard je erop drukt, verandert de snelheid van het wagentje. Ik was gevraagd om met hem aanwezig te zijn omdat men er op vertrouwde dat ik het Majestic personeel niet verkeerd zou inlichten over de inhoud van de communicatie.

Omdat als hij met de communicatie bezig was, ik via hem kon voelen wat hij aan het doen was en van mij werd verondersteld dat ik misleiding van zijn kant kon voelen. Ik wil niet ingaan op de aard van de communicatie die op die dag plaatsvond. Laat ik zeggen dat het te maken had met nationale veiligheid van meer dan één natie, op de eerste en belangrijkste plaats natuurlijk die van onszelf. Toen hij met deze communicatie bezig was hoorde ik hem tussendoor zeggen: ‘Bea-n-y, ik ga naar huis’. En ik keek naar hem op en ik zei tegen hem zonder te spreken dat me niet was medegedeeld dat hij naar huis zou reizen en hij zei toen: ‘Nee, Bea-n-y, breng jij me thuis?’ De militairen waren daar aanwezig en begrepen bijna meteen dat er een probleem was, omdat ik naar hem begon te kijken en toen vroegen ze: ‘Is hij aan het misleiden?’ Ik zei ‘Nee, hij heeft pijn’, of dat had hij, op dat moment had hij emotionele pijn en toen begon hij tegen me te praten over zijn fysieke pijnen die ik opnieuw begon te voelen.

En ik zei hem: ‘Chie- a-lah’, dat kan ik niet en toen zei hij: ‘Bea-n-y, breng me naar huis, je houdt van me’ en toen zei hij dat ik z’n vriend was. Ik zei toen: ‘Nee, nee, nee’ en ik stapte achter op het wagentje en de communicatie vervolgde en toen ging hij verder met schrijven – in het wagentje was een soort inrichting, zoals een blocnote en wat ze doen om in hun normale cultuur dingen op te schrijven is dat ze zowel een film en een lichtprojectieapparaat hebben dat boven een tweedimensionale fotogevoelige plaat is geplaatst. Ze bewegen dan hun handen en hun driedimensionale handbewegingen als de feitelijke type letters zijn, terwijl de schaduw die ze dan op de plaat laten zien, een strook boven de driedimensionale presentatie vormt die toegang geeft tot de klinkers in hun taal. Met andere woorden, wat ze niet doen is- zoals je hoorde van deze recentelijke desinformatie figuren, die ze willen afschilderen alsof het een stelletje hoogte tartende monniken zijn, die bepaalde tonen zingen, dat is allemaal belachelijk. Ik wachtte op het moment dat de communicatie verder zou gaan toen hij zei: ‘Bea-n-y, breng me nu naar huis’ en toen noemde hij mij zoals hij zichzelf placht te noemen: ‘Bea-n-y, jij gevangen?’ En ik zei luid: ‘Nee’, en ik schoot voorwaarts op de .. ondanks de vrijwel onmiddellijke kreten, het geluid van voetstappen en het laden van automatische wapens op dat moment. Ik schoof zo hard als ik kon naar voren op het karretje terwijl ik achterop stond en we gingen recht op de muur af. Ik zag hem voor een ogenblik naar me kijken en hij lachte zo goed als maar mogelijk was en hij zei: ‘Bea-n-y, vriend, stuur me naar huis’ en toen viel ik in ... ik was voor een moment alleen in wat op een met grijze mist gevulde ruimte leek, niet zo veel anders dan toen ik in coma lag nadat ik een klap op m’n hoofd had gekregen. Ik dacht dat ik dood ging zodat ik in paniek raakte en ik riep zijn naam omdat ik dacht dat als ik niet terug kan naar waar ik was, ik mijn leven zou kunnen redden door verder te gaan. En het volgende (wat ik me herinner) was dat ik op een plaat zat, het was eigenlijk een blok maar het was heel dun, het was van oud bouwmateriaal gemaakt, zoals van het oude Egypte, blokken die gebruikt waren.. twintig, dertig, veertig yards verderop en toen had ik in de gaten dat de militairen hadden opgemerkt waar ik was en ze kwamen op me af, ze zeiden me dat ik me niet mocht bewegen. Tot het Majestic personeel dat daar aanwezig was zei: nee, dat is Burisch. En ze staarden me alleen maar aan, ze waren erg ongelukkig met me. Ze zeiden nooit een woord tegen me .. ze waren zo.. ik stond op, ik dacht , Christus ze gaan me nu neerschieten. En ik werd in de ‘humbie’ geladen die ze daar hadden en naar het vliegveld gebracht en naar huis vervoerd. En dus gingen we naar huis.

(tekst in beeld: De J-Rod maakte gebruik van een ‘Stargate’ instrument om naar huis te gaan. Hoe zit dat met andere ‘Stargate’ technologie?)

Dan Burisch: Apparatuur die aan de bestaande natuurlijke wormgaten kan ankeren of verbinden. Wat ze dan ook werkelijk zijn en ik ben geen natuurkundige, als we ze niet inschakelen of bij elkaar plaatsen hier op aarde, zullen we geen energie van onze eigen ster opnemen gedurende de tijd dat onze eigen ster - van de zon - door de gebieden met een hogere energie trekt. Waarom denk je dat ze ‘stargates’ werden genoemd?

Marcia McDowell: Waar veel mensen kritiek op hadden en ik denk dat het van belang is het naar voren te brengen: Er zijn bestaande natuurlijke ‘stargates’.

Dan Burisch: Zogenaamde draaikolken waar..

Marcia McDowell: Als we door dit gebied van energieën bewegen zullen ze op een natuurlijke manier functioneren, er zal een bepaalde hoeveelheid energie zijn die recht op onze planeet gericht is, maar het is een natuurlijke hoeveelheid die onze planeet aankan.

Dan Burisch: Het zal er doorheen stromen. Het is net zoiets als het verschil dat er is als een vogel op een stroomvoerende leiding staat waar de energie op een natuurlijke manier door de vogel stroomt en weer terug in de draad gaat, aangezien het zowel door de draad als de vogel gaat die er op staat en als je de draad tussen de twee pootjes van de vogel doorknipt zal alle energie via de vogel stromen met als gevolg een uit elkaar gespatte vogel. Als we het niet verstoren laten we de energie zowel door ons als onze wereld vloeien zonder het met de aarde te verbinden.

Marcia McDowell: Maar als we denken dat we slimmer zijn dan we eigenlijk zijn, dan gaan we het systeem overbelasten?

Dan Burisch: Dan gaan we dood.

Marcia McDowell: En wat ik ervan begrijp is dat we hierdoor met zware aardbevingen te maken zullen krijgen..

Dan Burisch: Ja, 2/3 van het menselijk ras.

Marcia McDowell: .. Dat je niet voor de energetische ..

Dan Burisch: En dat is een van de redenen, niet de enige reden, maar een van de redenen waarom we het bewind van Saddam Hussein hebben ontmanteld. Hij sprak vaak over een soort sleutel, zeg maar, een soort versperring of zoiets die toegang naar grote krachten zou vormen. En hij deelde deze dingen uit alsof het feestgeschenken waren in het Midden Oosten, Noord Afrika en zelfs in Rusland en China. De Russen hebben gedaan waar ze zorg voor moesten dragen en hopelijk hebben de Chinezen dat ook gedaan, we hebben hiervoor onderlinge afspraken en diegenen die hij aan Noord Afrika gaf eh... de bewuste persoon waaraan hij twee van deze units overhandigde waren op z’n minst de bouwaanwijzingen hiervoor, maar ik geloof dat het de units zelf waren, althans zo begrijp ik het... hij werd benaderd en er werd hem zo ongeveer gezegd: we zullen je de geliefdste figuur van heel Libië maken. We zullen je heel rijk maken als je deze dingen aan ons geeft en we gaan je een held maken, maak je geen zorgen om Lockerby, maak je niet druk om die bom affaires, we gaan je hartstikke rijk maken, daar zullen wij voor zorgen. En hij zei: ‘Prima, geen probleem’ en hij overhandigde ze, tegenwoordig reist hij veel heen en weer naar – ik denk dat hij zelfs eh... z’n land doet tegenwoordig mee als een van de rechterlijke machten voor de mensenrechten voor de U.N. (?) hij heeft meer hersens dan wat veel mensen van hem dachten. Hij wist dat hij ze onmiddellijk moest overhandigen. Anders zouden we ze met geweld hebben afgepakt.

Marcia McDowell: Er is dus voor ons geen andere manier om door deze komende ‘gebeurtenis’ te komen?

Dan Burisch: Nee.

Marcia McDowell: We moeten gewoon de natuurlijke ‘stargates’ die er zijn hun gang laten gaan zonder toevoegingen van onze kant?

Dan Burisch: Precies.

Marcia McDowell: En, dit is een van de belangrijkste zaken waar we aan gewerkt hebben, als we het voor elkaar kunnen krijgen het binnen de perken te houden. Daarom zeg ik dat we zo enorm hard aan het werk zijn om er zeker van te kunnen zijn dat de catastrofe die zou kunnen gebeuren op de een of andere wijze afgewend wordt en veel mensen hebben dit verkeerd begrepen..

Dan Burisch: En dat 2/3 van de mensheid in een ogenblik zou omkomen of over een periode van honderd jaar. Maar het zou uiteindelijk volgens de tijdlijn die zij kennen, die de J-Rods en de Orions kennen, het zou uiteindelijk vier miljard levens kosten. Ik ben bereid dag en nacht door te werken om dat te voorkomen..

Marcia McDowell: Daarom hebben we dag en nacht doorgewerkt…

Dan Burisch: Dat is zo, het is belangrijker dan wat je ook maar zou kunnen voorstellen: De toekomst van de mensheid.

(tekst in beeld: Het werken aan het voorkomen van een catastrofe vereist veel toegewijde mensen. In mei 2006 las Dan deze toespraak voor aan z’n team, dat hierdoor hun opdrachten kreeg. Hallo allemaal. (GEHEIM OPGENOMEN MAJESTIC TOESPRAAK)

Debbie K. Burisch: Dames en Heren: Mag ik U vandaag mijn man aankondigen, Dr. Dan Burisch.

(tekst in beeld: Rob schreef een artikel over de bekendste klokkenluider in de geschiedenis: Dr. Dan Burisch, in een recent artikel in het tijdschrift FATE)

Dan Burisch: Dank je wel. Mag ik vragen dat de zegen van de almachtige God op ons mag rusten en met ons zal zijn in deze missie van levensbelang, Amen.

‘Medeploeggenoten, ik sta vandaag voor U na deze lange wedloop, in een land dat de ‘Vallei van vuur’ wordt genoemd, als een eenvoudige menselijke dienaar die in God’s grote wijngaard zwoegt. Dit land, deze plek is met grote zorg gekozen, voor de tijd geëerde Voordracht van Opdrachten, zoals van mij verlangd door de consistorie van Majestic. Deze rode zandsteen, overal om ons heen, is bewijs van de zich eens verschuivende duinen die de voeten van de dinosauriërs versierden. Het is een symbool, ons gegeven als weer een ander geschenk van de Almachtige God, als een belofte voor het overleven en toch ook een waarschuwing dat de tijd altijd voorbijsnelt. Het strekt zich spiritueel als een ongebroken gang vanaf hier naar alle mensen van Noord Amerika en verder. De voeten van de grote shamanen zijn hier naar toe gereisd en terug naar het hart van de aarde, de wonderbaarlijke Zwarte Heuvels... en hun harten en herinneringen gaan zelfs vandaag nog verder, voorbij tijd en ruimte. Zij zijn met ons! In de woorden van die mensen, de geheiligden van de Schepper Geest: Dat U Goedheid in anderen mag ontdekken. Dat U mag geloven in een wereld van vrede.

Ik ga nu de Voordracht van Opdrachten uitvoeren door ze te citeren:

“Aan: De Meest Honorabele Dr. Danny B Catselas Burisch, Majestic ID# H-6196-E

Van: De meest honorabele MJ#1, voor de Consistorie van Majestic 12, Washington, D.C.

Binnen en voor de Consistorie van de Meerderheid verzameld; in opdracht van Majestic 12, in Formele Hoge Zitting op donderdag 12 oktober 2005 A.D., bent U hierbij gelast, opgedragen en bevolen naar uw beste kunnen en talenten de waarheid te presenteren van de buitenaardse werkelijkheid, zoals U deze persoonlijk heeft gekend, op nader te bepalen tijdstippen aan de bevolking van de wereld. U zult deze onthulling uitvoeren met toepassing van Uw heilige eer, zonder bekommering om persoonlijke veiligheid, en op standvastige wijze te vertrouwen op de Waarheid en het aangezicht van de Almachtige God als Uw persoonlijke verdediging. Weet nu, dat U de persoonlijke verzekering van Majestic 12 hebt dat niemand over U zal zegevieren, dat Uw boodschap voor de eenheid der mensheid zal zijn tijdens de overgangscyclus. Zo’n oppermacht aan woorden, maar ondergeschikt aan de Almachtige God, is door Verdrag met de toekomstige buitenaardse intelligenties vastgesteld. U bent hierbij gehouden aan alle ethische en morele grenzen, zoals in de richtlijnen voor Senior Majestic 12 Agenten is vastgelegd. Moge God met U zijn, O zoon van Majestic! We zullen U unaniem en met Uw doel voor ogen terzijde staan. Uw acceptatie van deze opdracht wordt hierbij onmiddellijk verlangd.”

En zo was het gegeven! En zo werd het geaccepteerd! Ik accepteerde de schat en last om te knielen als een voorrecht voor de mensheid, voor het leem der aarde.

“De wereld is nu heel anders. Aangezien de mens het nu in zijn morele handen heeft om een eind te maken aan alle vormen van menselijke armoede en alle vormen van menselijk leven. En toch zijn de revolutionaire denkbeelden waar onze voorouders voor vochten nog steeds van belang op aarde – het geloof dat de rechten van de mens niet uit de edelmoedigheid van de staat komen maar uit de hand van God.”

Wat is er veranderd? De goede mensen, dat God ze allen moge zegenen, zouden in alle eerlijkheid zeggen, “Niets” Wij weten dat het antwoord is: “Alles.”

En dus werd de fakkel doorgegeven, de vrijheidsfakkel werd uiteindelijk afgewezen. En we zouden spoedig een wereldwijde gemeenschap vormen, wiens kunstmatige verdeeldheden als realiteit wijd werden verspreid aan de prachtige mensen die er elke dag voor zwoegen om alleen maar hun kinderen eten te kunnen geven, terwijl velen van hen uit onze handen glippen vanwege een politiek-geprogrammeerde ziekte, terwijl moedige mannen en vrouwen gestorven zijn onder de verschrikkingen van Satan in talloze oorlogen, en terwijl zij het voedsel van opzettelijke onwetendheid kregen toegediend zelfs ter versterking van, in de nabije werelden van H.G. Wells, de ‘oneindige zelfvoldoening’ om over deze wereldbol heen en weer te reizen voor hun onbelangrijke zaken, in kalme zekerheid over hun heerschappij over de stof.” Ze geloofden en doen dat nog steeds, dat Nationale Soevereiniteit iets is dat door hun hoogste leiders als een schat wordt bewaard, niet wetende dat er achter hen zijn die de samenspannerijen besturen, en zij zouden dus ook moeten “geloven.”

Zij (de mensen) beschouwen het als iets dat nog steeds bestaat, en ze moeten dan tegelijkertijd naar hun opzichters kijken, als gekozen ambtenaren bekend, alsof zij de ‘waarheden’ kennen. Dit zijn de waarheden van de hoogste geleding van de zogenaamde “geheime genootschappen” ... aangezien hun grootste geheim berust op de volledige controle over alle geïndustrialiseerde samenlevingen! Maar op dit moment wordt hun zelfvertrouwen over hun domein geschokt en dit door de delicate dans van diezelfde Kosmos, door de Hand van de Almachtige God! Door deze ironie moeten ze nu begrijpen wat ze niet zijn.

Jazeker, president Kennedy zou spoedig leren wat ook de eerbare presidenten Franklin Delano Roosevelt, Harry S. Truman en Dwight David Eisenhower al wisten: dat we niet alleen zijn, drijvend in dit universum. Dat we broeders en zusters in deze Kosmos hebben, een echt geschenk van de Grote Geest. Broeders en Zusters die hun geslacht vanaf onze ster begonnen en diegenen elders vandaan. Dat we, in onze bereidheid een opdracht van de Schepper op ons te nemen, om ons te “onderwerpen” (als gewetensvolle beheerders), en dat te veranderen in het “gewetenloos vernietigen” van het zich voortdurend vernieuwende leven op onze planeet, kwamen we er achter dat we ons in een streng verzekerde afzondering bevinden, zoals de Russen dat waren in oktober 1962! Maar, voor ons, zij die met deze orders zijn belast en die een grondige kennis van de gebeurtenissen hebben, komt het allemaal neer op deze ogenblikken, is het niet? Dit zijn de momenten die mannen en vrouwen bepalen en de adem van hun zielen meet, het karakter van hun ware substantie en de sterkte in hun harten! Dit zijn de momenten wanneer we onszelf moeten geven, zelfs als we in deze stroom zouden omkomen! Dit zijn de momenten wanneer dezelfde pathetische beheerders van valse macht ondergeschikten delegeren om “het te rechtvaardigen,” alsof we de macht hebben de werken van hun zielen te lenigen. En dit zijn de ogenblikken dat we tegen de vijand der mensheid zullen optreden, met liefde, waarheid, vertrouwen en een standvastige moed!

Als uw bevelhebber in deze grote krachtsinspanning van de vernieuwde Bestemming, zeg ik U de opdrachten die U moet horen om Uw plichten als beheerders van een onbelemmerd pad uit te kunnen voeren: Als de belastte H-1 benoemde, van en voor de Consistorie van Majestic 12, OP RECES GEGAAN, en mij houdende aan de orders, waaraan ik door hen ben gebonden, wordt U hierbij gelast, bevolen en voorgeschreven zo goed als U dat kunt, succesvol de weg vrij te maken voor de informatie zoals werd bevolen op 12 oktober, 2005, om de wereldbevolking te bereiken. Er zijn U veiligheidseenheden toegewezen, die namens U zullen handelen, om elke vijand, die door welke tegenpartij dan ook is aangesteld om geweld toe te passen of die U te willen isoleren, te weerstaan om het succes van deze wedloop en zaak te verzekeren. Ik verwacht dat u Uw plichten heimelijk en met professionaliteit zult uitvoeren, dat in de meeste gevallen Uw invloed en acties nooit bij het grote publiek bekend zullen worden, behalve dat ze mogelijk iets van deze toespraak zullen horen. Dit zijn Uw orders, U kent de mijne. We krijgen nu te maken met de grootste vijand sinds de oudheid! Treedt deze tegemoet met onverschrokken geest, onwankelbaar handelend, en met een onbuigzaam vertrouwen in de kracht van de Almachtige God om voor de mensheid te zorgen! U bent hierbij opgedragen Uw plichten te vervullen. Moge God U allemaal zegenen, zodat we U zullen ontmoeten wanneer deze weg zal zijn afgelegd.”

(tekst in beeld: Sedert deze toespraak hebben veel mensen gevraagd: Waarom hebben ze het gedaan? Waarom zijn ze teruggekomen?)

Dan Burisch: Ja, veel mensen vragen, ik heb ze horen vragen: Waarom zouden ze terug in de tijd gaan om hulp van ons te krijgen.

Marcia McDowell: Ons, omdat we kennelijk niet weten dat ..? iemand uit de toekomst is. Ik heb dat argument gehoord.

Dan Burisch: Ja, en dat argument is gebaseerd op iets dat aan de oppervlakte goed klinkt maar op een Utopische filosofie is gebaseerd en U weet natuurlijk dat Utopia voor ‘nergens’ staat. We zijn dichter bij klatergoud dan Utopia. Ze zijn in het bijzonder teruggekomen om met ons te praten – of ze nu wel of niet hun neuropathie zouden overleven – maar om met ons te praten over de tweesprong waar we voor staan, waar we nu voor staan. We bevinden ons midden in deze tweesprong en dat is de van groot belang zijnde boodschap die ons vanuit de toekomst bereikt. Een boodschap die een waarschuwing maar ook hoop inhoudt. De waarschuwende boodschap heeft te maken met wat ze voor zichzelf zijn, wat we zouden kunnen worden. De hoopvolle boodschap is dat we de noodzakelijke informatie in onze handen hebben en de noodzakelijke krachtsprojectie waar nodig, om te voorkomen dat deze realiteit plaats gaat vinden. Als je deze kant opgaat is er hoop, maar geen gratis ontbijt. Als je deze kant opgaat, kijk je in de ogen van je toekomst.

(tekst in beeld: Onthulling: het begon lang geleden en het zal doorgaan zolang er dappere mensen zijn die willen opstaan, beschrijven wat ze zagen en wat ze hebben geleerd en het vervolgens Aan De Wereld Vertellen)

(tekst in beeld: We willen erkentelijk zijn aan het werk van “Queen” en Freddy Mercury, die een hele generatie inspireerden met hun ritmes, muziek en woorden... “Tell the World”)

TERUG NAAR ARTIKEL