UFO’s BOVEN DE ICBM SILO’s

Vertaling: Paul Harmans

Voorwoord ufowijzer
Om aan te geven hoe bekend de Amerikaanse luchtmacht en de diverse geheime diensten zijn met UFO’s, het volgende artikel. Er zijn officiële documenten die de onderstaande gebeurtenissen weergeven en waaruit grote zorg spreekt. Als dergelijke instanties dus beweren dat UFO’s niet bestaan, of verkeerd geïnterpreteerde natuurlijke voorvallen waren, dan weet je door het bestaan van deze documenten dat men niet de waarheid spreekt. Dat geeft ook meteen aan dat er wel degelijk achter de schermen onderzoek werd en wellicht ook nog wordt gedaan naar UFO’s en dat er 100% zeker een cover-up gaande is die zijn weerga niet kent.

UFO’s boven de silo’s waarin de nucleaire raketten van de USAF staan
Het gebied rond Great Falls, Montana, USA, heeft sinds de jaren ’50 een hoge verschijningsgraad van UFO’s gekend. Wat er echter op 16 maart 1967 nabij de luchtmachtbasis Malmstrom, net buiten Great Falls gebeurde, gaat wel iets verder dan een gewone waarneming. Op die morgen bevonden crew commander kapitein Eric Carlson en waarnemend crew commander eerste luitenant Walt Figel zich onder de grond in een silo van het E-flight Launch Control Center (waar de minuteman kernraketten staan) nabij de luchtmachtbasis Malmstrom.

Een ploeg onderhoudsmensen voor de raketten en beveiligingsteams bevonden zich nog op twee van de lanceerinrichtingen, nadat zij er de vorige dag hadden gewerkt. Gedurende de vroege uren in de morgen rapporteerden de mannen dat ze verschillende opgloeiende, schijfvormige UFO’s hadden gezien. Een enkeling was daardoor behoorlijk bezorgd geraakt en één bewaker van het beveiligingsteam was volgens zeggen zo aangedaan door het incident, dat hij nooit meer terugkeerde voor een dienst op de raketbasis.

Rond 08:30 die morgen ging de alarmhoorn af, daarmee aangevend dat één van de Minuteman Intercontinentale Ballistische Raketten (ICBM’s) die onder de supervisie van Figel en Carlson stonden, inactief was, wat wil zeggen dat hij onbruikbaar werd. Figel werd, zoals te voorspellen was, boos. Hij dacht dat het onderhoudspersoneel vergeten was hem op de hoogte te brengen van het feit dat men met onderhoudswerk aan een raket was begonnen, waarvoor ze die op een inactieve status zouden moeten brengen. Omdat een dergelijke mededeling vanwege zeer strenge regels is verplicht, het waren tenslotte nucleaire wapens, belde Figel onmiddellijk de raketlocatie, klaar om iemand een behoorlijke reprimande te geven.

Toen Figel sprak met de beveiligingsman ter plaatse, hoorde hij dat er die morgen geen onderhoudswerk werd uitgevoerd. De beveiliger bracht Figel ervan op de hoogte dat er UFO’s waren waargenomen die direct boven de lanceerinrichting hadden gehangen. In eerste instantie dacht Figel dat de wachtsman naast koffie nog iets anders in zijn thermoskan had gedaan… totdat één voor één op het controlepaneel alle raketten in een snelle opeenvolging op non-actief gingen. Binnen seconden was de gehele vlucht van 10 raketten uitgeschakeld, ze gaven allemaal een ‘No Go’ conditie aan.

Toen de procedurechecklist voor elke raketsilo werd doorlopen, werd ontdekt dat de raketten op non-actief waren gegaan vanwege een storing in het geleide- en controlesysteem, iets dat alleen optreedt na een volledige stroomonderbreking van zowel de hoofdstroomvoorziening als de noodstroomapparatuur. Maar de storingenchecklist liet zien dat er zoiets niet was voorgevallen op de raketbasis en dat het geleide- en controlesysteem simpelweg en onverklaarbaar stopte met functioneren.

Figel stuurde twee van de Echo Security Alert Teams (SAT’s) naar de plek waar de onderhoudsteams waren, maar hij informeerde de beveiligingsteams niet over de waargenomen UFO’s. Toen de beveiligingsteams op de site waren aangekomen, rapporteerden zij terug dat al het onderhouds- en beveiligingspersoneel, wat die nacht daar aanwezig was, meldde dat het UFO’s had gezien die boven elk van de twee sites stilhingen.

Toen kapitein Don Crawford en zijn team later die morgen vlucht Echo weer tot leven begonnen te roepen, viel het Crawford op dat zowel Carlson als Figel nog steeds zichtbaar geschokt waren. Crawford herinnert zich dat de onderhoudsteams de gehele dag en tot laat op de avond op beide sites werkten om de raketten weer in een actieve status te brengen. Uiteindelijk bleek dat een volledige bezetting van raketten, cruciale elementen in de verdedigingskrachten van het land, een volledige dag buiten werking was geweest.

Het is duidelijk dat als een dergelijke belangrijke en vreemde gebeurtenis zich voordoet, de hel losbreekt en dat iedereen die verantwoording draagt voor het niet functioneren van de raketten op zijn best een reprimande krijgt en op zijn slechts een behoorlijke disciplinaire straf. Maar na een uitgebreid onderzoek door zowel Boeing (de hoofdcontractor) en het leger, werd er geen aanvaardbare verklaring voor het incident gevonden en bleek dat er niemand van het wachtdoende personeel iets te verwijten viel.

Voor zonsopgang op diezelfde morgen, vond een reeks vergelijkbare maar bedreigender incidenten plaats op het Oscar Flight Launch Control Center, ongeveer twintig mijl naar het zuidoosten, nabij de stad Roy in Montana. Volgens de waarnemend Missile Combat Crew Commander Robert Salas, die zich op dat moment in het Oscar Flight Control Center bevond, was het een koude en heldere nacht geweest. De op wacht zijnde luchtmachtmensen keken dan vaak naar de lucht om vallende sterren te ontdekken, maar wat één van de mannen die morgen zag was iets totaal anders. Hij zag iets waarvan hij eerst dacht dat het een ster was, totdat het grillige bewegingen in de lucht begon te maken. Kort daarna zag hij een ander licht dat hetzelfde deed. Maar deze keer was het veel groter en dichterbij dan het eerste licht. De luchtmachtman vroeg zijn Flight Security Controller erbij te komen om een kijkje te nemen.De twee mannen stonden daar te kijken terwijl de lichten recht boven hen heen en weer schoten, abrupt stopten of op hoge snelheid van richting veranderden en dan weer terugkeerden naar een positie boven hun hoofd. De Flight Security Controller rende het gebouw binnen en belde Salas op zijn station in de silo en rapporteerde wat ze hadden gezien en benadrukte dat het geen vliegtuigen waren.

Salas dacht in eerste instantie dat de mannen, hoewel zeer plichtsgetrouw als ze op wacht waren, maar buiten dienst graag een onschuldige grap uithaalden, een geintje wilden uithalen. Zijn respons was: “Prima. Blijf er maar naar kijken en laat het mij weten als ze dichterbij komen.” Hij droeg toen de Security Controller op om zich opnieuw te melden als er zich iets meer van betekenis voordeed. Hoewel zijn reactie er niet een was die bezorgdheid uitsprak, wist Salas dat dit soort gedrag niet hoorde bij wachtdoend luchtmachtpersoneel, dat juist zeer professioneel was en zeker als het iets aan een meerdere rapporteerde.

Een paar minuten later belde de Security Controller opnieuw en deze keer klonk hij zeer verontrust. De man schreeuwde letterlijk: “Meneer, er is er één die boven de hoofdpoort hangt.” Salas, ietwat van zijn stuk gebracht, antwoordde: “Een wat?” De Controller antwoordde: “Een UFO, het hangt daar gewoon. We kijken er nu met zijn allen naar. Wat wilt u dat we doen?” Salas vroeg om een beschrijving, maar de Security Controller kon het niet anders omschrijven dan te zeggen dat het rood gloeide. “Wat wilt u dat we doen,” vroeg hij aan Salas. “Zorg ervoor dat de site beveiligd is en ik zal de commandopost bellen,” vertelde Salas hem. Hij was een beetje van zijn stuk gebracht toen de wacht zei: “Meneer ik moet nu ophangen. Eén van de mannen is gewond geraakt.” Voordat Salas kon vragen wat de oorzaak van de verwonding was, had de man al opgehangen.

Salas ging meteen naar het verblijf van zijn commander, luitenant Fred Meiwald en maakte hem wakker. Hij begon hem in het kort uit te leggen dat hij telefoontjes kreeg over gebeurtenissen die boven gaande waren. Midden in zijn verhaal ging de eerste alarmhoorn af en Salas en Meiwald keken meteen naar het controlebord in het commandostation. Een ‘No Go’ licht en twee rode veiligheidslichten brandden en gaven daarmee aan dat er problemen waren met één van de raketten. Meiwald sprong overeind om het systeem te controleren op problemen, maar voordat hij die taak kon beëindigen gingen gelijktijdig verschillende andere alarmen van andere raketsilo’s af. Binnen een paar seconden werden zes tot acht raketten inactief. Nadat Salas dit incident aan de commandopost had gemeld, belde hij de Security Controller, die hem vertelde dat de man die de UFO wilde benaderen niet echt gewond was geraak en nu door een helikopter van de site werd gehaald.

Eenmaal boven de grond ging Salas naar de wachtsman die herhaalde dat de UFO rood gloeide en dat de vorm ervan schotelvormig was. Hij rapporteerde ook dat het geluidloos net buiten de hoofdpoort zweefde. Salas zond een beveiligingspatrouille om de lanceerfaciliteit na de shutdown te controleren en zij rapporteerden dat ze nog een UFO zagen en verloren daarop radiocontact met hem.

Toen Salas en zijn crew later die morgen door de volgende ploeg werden afgelost, waren de raketten nog steeds niet in actieve staat teruggebracht. Ondanks uitgebreide inspanningen van zowel de eigen technici als die van Boeing, werd er geen oorzaak voor de shutdown’s gevonden. De leider van het ingenieursteam van Boeing, Robert Kaminski, vertelde: “Er waren geen duidelijke storingen, geen technische gegevens of bevindingen die deze gebeurtenis konden verklaren.” Hij voegde daaraan toe dat er geen technische verklaring was van hoe de raketten op non-actief gingen.

De systemen konden buiten werking worden gesteld via een stoot elektriciteit die direct op de controlecomputer was gericht, maar de enige manier waarop een stroomstoot of een storing van buiten in het afgeschermde systeem kon komen, was via een elektromagnetische puls (EMP) afkomstig van een onbekende bron. Dergelijke pulsen doen zich voor onmiddellijk na de detonatie van een nucleaire instelling in de onmiddellijke nabijheid, maar een dergelijke detonatie had zich niet voorgedaan. Andere bronnen van EMP in die tijd konden alleen komen van grote speciale instrumenten, maar die waren niet aanwezig op de site. Er was ook speculatie dat de gebeurtenissen veroorzaakt konden zijn door een grote stroomstoring, maar volgens William Dutton, een andere ingenieur van Boeing die deze mogelijke verklaring onderzocht, waren er geen afwijkingen in de stroomvoorziening in de buurt. Een puls van de een of andere soort was de oorzaak van de shutdown van deze raketten, maar de bron daarvan is nog steeds een mysterie. (Hoewel je mag vermoeden dat men bij de luchtmacht donders goed weet dat de UFO ermee te maken had en men wellicht ook weet wat de boodschap was. Vert.)

Laat in 1975 keerden de UFO’s terug naar het gebied rondom de luchtmachtbasis Malmstrom. Opnieuw hingen ze herhaaldelijk boven de raketsilo’s en stoorden ze de ICBM inrichtingen. Ondanks dat deze incidenten gedurende verschillende maanden doorgingen en een hoop aandacht van de media in Montana kregen, werden ze massaal genegeerd door de nationale nieuwsmedia. Ze werden echter het onderwerp van een nu niet meer verkrijgbaar boek, ‘Mystery Stalks the Prairie’, van Keith Wolverton, die in die tijd hulpsheriff van Cascade County was en van journaliste Roberta Donovan. (Zie de links onder dit artikel voor een aantal vertalingen op ufowijzer uit dat boek. Vert.)

Een serie rechtszaken op grond van de wet ‘Vrijheid van Informatie’ bracht meer informatie boven water. En documenten van de luchtmacht laten zien dat zich gedurende dezelfde periode UFO-activiteit voordeed bij andere militaire bases in het noordelijke deel van de VS. Er zijn personen die hebben gespeculeerd dat deze gebeurtenissen enkel en alleen gedetailleerde testen van de luchtmacht waren om daarmee de veiligheid van ’s lands nucleaire wapens te testen. Militaire ooggetuigen en de documenten van de luchtmacht blijken dat tegen te spreken.

Het is niet echt verrassend dat de luchtmacht jarenlang heeft volgehouden dat geen enkele gerapporteerde UFO ooit de nationale veiligheid in het geding heeft gebracht. Als je echter het grote aantal luchtmachtpersoneel neemt dat UFO-waarnemingen rapporteert op het moment dat vele raketten op non-actief gaan, dan is het moeilijk die bewering van de luchtmacht te geloven. Het valt heel moeilijk te negeren dat de nationale veiligheid niet betrokken was bij de incidenten die hierboven zijn beschreven. In een tot voor kort geheime boodschap betreffende het Echo-Flight incident, beschrijft SAC Headquarters het als een verlies van strategisch belang dat alle tien de raketten binnen tien seconden van elkaar om onbekende reden op non-actief gaan en men schrijft dat de gebeurtenis ‘een reden tot grote ongerustheid is’.

Een ander, nog beangstigender, incident deed zich niet voor in Montana, maar in wat toen nog de Sovjet Unie was. In Byelokoroviche in de Oekraïne, waar een nucleaire raketlanceerinstallatie is gevestigd, rapporteerden op 4 oktober 1982 lokale inwoners dat een zeer grote vliegende schotel boven de nabij zijnde raketsilo hing. Volgens de ex-KGB kolonel Igor Chernovshev, rapporteerde de lanceercrew, gestationeerd in de lanceercontrolekamer, dat de waarschuwingslampen op beide controlepanelen begonnen op te lichten, aangevende dat de raket werd voorbereid voor een lancering. Deze aftelling ging gedurende vijftien seconden door en stopte juist voordat de lancering een feit zou zijn. Deze procedure kon echter alleen op gang gebracht worden na de ontvangst van een lanceercode vanuit Moskou. Een onderzoeksteam onderzocht de elektronische apparatuur die erbij betrokken was, maar kon geen technische problemen ontdekken en Moskou had geen lanceercode uitgegeven.

Je kunt deze incidenten zien als een grote reden tot ongerustheid, maar je kunt ze ook zien als bewijs dat ‘wij niet alleen zijn’.

Disclosure Project getuigenis van Robert Salas

Disclosure Project getuigenis van Professor Robert Jacobs

MYSTERIE REGEERT DE PRAIRIE DEEL 1

MYSTERIE REGEERT DE PRAIRIE DEEL 2

Nucleaire Connectie