WHITE CROW

Ontmoeting bij Cheesefoot Head

Door: Colin Andrews

Vertaling: Paul Harmans

Bron: http://www.colinandrews.net/CheesefootHead-PatDelgado.html

Dit is het vervolg op het artikel ‘Raadselachtige Krachten’ van Pat Delgado. (Zie link onderaan dit artikel.) De foto’s heb ik niet overgenomen, zie daarvoor de originele pagina (link hierboven) op de website van Colin Andrews. Deel 2 is geschreven door Colin Andrews en ik heb zijn toestemming het te vertalen en te publiceren.

Wat graancirkelonderzoekers Pat Delgado en Colin Andrews bij Cheesefoot Head, Engeland, op 18 juni 1989 meemaakten, bereikte de hoogste niveaus van de Britse regering. Na 20 jaar wordt het verhaal verteld.

DEEL 2

Inhoud:

Iedereen die aanwezig was ondervond of zag iets ongewoons

De Operatie
Operatie White Crow was de eerste georganiseerde graancirkel surveillance operatie. Het werd in juni 1989 gepland en geleid door mij, Pat Delgado en Busty Taylor. We besloten dit project samen te doen en te kijken of we geluk hadden en een graancirkel konden filmen op het moment van ontstaan. Delen van de gebeurtenissen zijn beschreven in artikelen en boeken en besproken op lezingen en in interviews. Dit is echter het eerste uitgebreide verslag.

De locatie die we kozen was Cheesefoot Head, nabij Winchester in Hampshire, Engeland. Cheesefoot Head is een natuurlijk amfitheater waar we al sinds jaren graancirkels hadden gevonden. In feite had een voormalige boer mij in een brief laten weten dat de cirkels op zijn land al sinds 1922 verschenen. Dit veld was voor ons ook van persoonlijke betekenis omdat er de eerste cirkels die Pat in 1981 zag verschenen en de eerste cirkels die ik zag, een set van vijf in kruisformatie, in 1983.

Het project was voor een periode van tien dagen gepland. We schaften een caravan aan die de centrale commandopost zou worden en we parkeerden hem op een uitzichtpunt over het veld. De caravan was uitgerust met speciale lichtgevoelige en beeldversterkende camera’s. Het onderzoeksteam bestond uit: Dr. Lyons, Professor Archie Roy, Dr. Terence Meaden, George Wingfield en ongeveer 25 andere deelnemers. Gedurende de loop van het project zorgden we ervoor dat er elke 24 uur minimaal 4 personen continue aanwezig waren. We liepen wachten om het veld te observeren, hielden de apparatuur in de gaten en namen regelmatig de gegevens op van een on-site weerstation opgezet door meteoroloog en natuurkundige Dr. Terence Meaden.

Gedurende het project filmden we geen graancirkel terwijl die ontstond, ondanks dat er verscheidene cirkels op nabijgelegen locaties verschenen. Er werden wel een aantal ongewone lichten in de nachtelijke lucht boven het doelgebied gezien en foto's die bij daglicht waren genomen onthulden na ontwikkeling verschillende mysterieuze objecten. In één van de gevallen werd er door de fotograaf geen object waargenomen op het moment dat de foto werd genomen (link foto). Dat herinnerde griezelig aan een foto genomen door Busty Taylor in 1987 van een graancirkel in een veld nabij Cheesefoot Head. Ondanks dat Busty niets ongewoons zag toen hij de foto nam, na het ontwikkelen onthulde het twee zwarte objecten die we ‘ribbon darts’ noemden (foto's) Was dat object de bron van het Cheesefoot Head geluid? De buitengewone vorm van de 'Ribbon Dart', die lijkt te trillen zoals de foto doet vermoeden, maakt dat aannemelijk, ook al omdat dit vreemde ‘ding’ op meerdere foto’s is verschenen. Maar we weten het simpelweg niet zeker.

De vreemde gebeurtenissen die zich aan zes van de deelnemers in de laatste nacht voordeden, toen we op een mysterieuze kracht in het veld stuitten, worden in dit verslag gedetailleerd weergegeven.

Ooggetuigenverklaringen
De ongewone gebeurtenissen tijdens White Crow deden zich voor in de nacht van zaterdag 17 op zondag 18 juni 1989, toen zes personen de heuvel van Cheesefoot Head beklommen en om middernacht in een graancirkel gingen zitten. Het grootste deel van dit verslag is gebaseerd op mijn eigen handgeschreven notities, opgetekend meteen nadat de gebeurtenissen zich voordeden. Ik heb mijn notities en herinneringen vergeleken met de verklaringen van de andere ooggetuigen. Pat Delgado heeft zijn gedenkwaardige delen van zijn ervaring hier al beschreven. Zijn verklaring werd op mijn verzoek geschreven in januari 2009 en werd gevolgd door zijn originele handgeschreven notities van die 18e juni. Er is ook informatie toegevoegd uit de aantekeningen van George Wingfield, ook meteen geschreven na de gebeurtenissen, en van een verslag van Busty Taylor en Ron Jones die dat op mijn verzoek in januari 2009 schreven. Wellicht komen er nog meer verslagen van de anderen die aanwezig waren.

Zoals een ervaren detective je kan vertellen, geen twee personen zien exact hetzelfde ding en er kunnen diepere redenen zijn voor wat exact ons oog bereikt. Er waren zes mensen die de meeste gebeurtenissen die die nacht van 18 juni voorvielen ondervonden en/of er getuigen van waren. Er waren nog drie personen die de gebeurtenissen gedeeltelijk meemaakten. De gebeurtenissen van die nacht worden fascinerend door te luisteren naar wat zij bemerkten, zagen en hoorden, alsook naar wat zij niet zagen of hoorden. Dit is duidelijk een wonderlijke zaak voor een studie naar het menselijke bewustzijn.

Als je de feitelijke verslagen op de bovenstaande links leest, dan zullen je duidelijke verschillen opvallen tussen de ervaringen van verschillende personen. Soms gaat dat verder dan de verwachte verschillen in meervoudige verklaringen. Het zal je opvallen dat elke persoon zich heeft gefocust op een specifiek deel van de gebeurtenissen en daarbij andere gebeurtenissen heeft buitengesloten.

Ik zie frappante overeenkomsten tussen gebeurtenissen op Cheesefoot Head met andere, meerdere ooggetuigen van UFO-ervaringen waaraan ik samen met Dr. Steven Greer deelnam.

Voordat we de gebeurtenissen bij Cheesefoot Head ontrafelen, kijken we eerst naar een brief die arriveerde op de avond voordat het project begon. Deze anonieme brief werd bij mij thuis in Andover, Hampshire afgeleverd, een brief die de komende gebeurtenissen leek te voorspellen.

Anonieme Brieven
De grote, bruine enveloppe kwam dubbelgevouwen op vrijdag de 16e en was door de posterijen afgestempeld op ROCHDALE, ASHTON-O-LYNE om 20:15 op 14 juni 1989. Er was een 1e klasse postzegel van 19 pence opgeplakt. De brief was geadresseerd aan C.P.R. Mr. Colin Andrews (op link links)

In de linkerbovenhoek van de enveloppe stonden de woorden: UITERMATE BELANGRIJK OM TE LEZEN - 1e klasse. Op de achterkant van de enveloppe: ZEER DRINGENDE INFORMATIE AANGAANDE WHITE CROW.

In de enveloppe bevond zich een tweede, veel kleinere enveloppe en op de voorkant stond geschreven: EEN COMMUNICATIE AAN ONZE GROEP HEEFT ONS GEVRAAGD DIT AAN U TE ZENDEN. LEES HET VOOR ZATERDAG. COLIN ANDREWS. URGENT. WH. CROW.

De brief bestond uit twee pagina’s met potlood geschreven, er stond:

(De brief is in dichtvorm geschreven en dus moeilijk vertaalbaar. Ik geef hier en daar wat vertalingen van zinnen. Vert.)

I) Ring A Ring o Roses
(Ring Een Ring van Rozen)

A pocket full of posies
tishoo tishoo the CORN SAT DOWN.
(HET KOREN LIGT PLAT)

It has been said that crows are black
one white you seek is that your track.
If no white has near been seen
why spend time for one pipe dream
If black they be that’s where be I
So simple flying in the sky.
Black on Black you cannot see
Although you climb the tallest tree
Your sight is set for yards apart
But crows fly high Now check your chart
Where I be is ALL around, Listen hard
You'll hear my sound
(Waar ik ben is OVERAL, luister goed, dan hoor je mijn geluid.)

It seems you work from back to front
Looking for the cause of such
Find us first the next you'll know
All will be clear for rings to sow
In your hands you have the key
to talk to us we are so free
One soul is there, They have signed in
Who has the mind to link within
Your machines you have set up
what eve they cost is not enough
The human mind is what you need
(De machines die je hebt opgezet, wat ze ook hebben gekost, ze zijn niet genoeg. De menselijke geest is wat je nodig hebt.)

To me you can't see wood fro trees
The chosen one you do know who

(Editor: Continued next page)

We left our mark at house of Jew.
(We hebben ons teken achtergelaten bij het huis van de Jood.)

Switch off my friends And listen do.
And - I will tell you what to do
Get this mind and sit around
In quiet of dark upon the ground
Listen hard for every sound
(Word stil mijn vrienden en luister goed, en - ik zal je vertellen wat te doen. Let op en zit rondom, in stilte of duisternis op de grond. Luister goed naar elk geluid.)

Not white of bird? but us around

To prove we are the ones who know
Which of you has hurt his toe?
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -(Editor:underlined)
(Om te bewijzen dat wij degenen zijn die weten… wie van jullie heeft zijn teen bezeerd?) (Door editor onderstreept)

Like eternity they have no beginning they have no end.
Round and Round like atom chain.

Check your charts when you have time
Same patterns are in the sky.

Ik ontving iets later dan een jaar daarna een tweede brief, op 3 juli, voorafgaand aan Operation Blackbird, ons tweede surveillance project.

Zaterdag de 17e: Rita Gould en de brief
De dag was zonnig met verspreide bewolking en een mooie zonsondergang bracht de avond. Rita Gould en haar man Steve Gould arriveerden bij de caravan om te helpen bij de observatie van de locatie. Om 21:45 vroeg ik Rita Gould of ze bij mij in de auto wilde komen zitten omdat ik de vreemde brief die ik een dag eerder had ontvangen met haar wilde bespreken. Rita is een bekend en bejubeld Brits materialisatie medium. Ik overhandigde haar de enveloppe en vroeg haar om de brief te lezen. In plaats daarvan koos ze ervoor om de enveloppe vast te houden en mij te vertellen wat zij dacht dat erin stond.

Ze zei: “Ik zie bloemen en ringen - een ring van rozen.”

Ze ging door met het geven van een zeer accuraat verslag van wat er was geschreven in de brief, ze gebruikte termen als ‘Flying high above’, enz. Ze vertelde dat ze zes mannen van hoge standing kon zien, die rondom een tafel zaten. Dat kon ik niet thuisbrengen, ik wist dat dat NIET in de brief stond.

Twintig minuten later opende ze zelfverzekerd de brief. Ze las hem en kwam bij de regel ‘We hebben ons teken achtergelaten bij het huis van de Jood.’ Ze vroeg mij: “Ken je enkele Joden?” Ik vertelde haar dat ik dacht van niet. Ze reageerde: “Ja, dat doe je wel, Steve, mijn man, hij is Joods. Het zijn die paaltjes die in het gazon verschenen.”

Rita doelde op een gebeurtenis die maanden eerder was voorgevallen. Ze had me in die tijd een brief gestuurd met daarbij een foto. In de brief beschreef ze dat ze houten paaltjes had gevonden die op mysterieuze wijze in haar gazon waren geduwd. (De foto’s zitten in het CPR archief). Mijn indruk was dat ze, of zeer goed afgestemd was, of dat ze directe kennis had van de persoon/personen die de brief schreef/schreven, of dat ze hem mogelijk zelf had geschreven. Als zij hem inderdaad zelf had geschreven, hoe kunnen we dan een verklaring vinden voor de gebeurtenissen die op het punt stonden te beginnen?

00:10 zondagmorgen 18 juni 1989: De confrontatie met het vreemde geluid
In de laatste nacht van het surveillance project hadden zich meer dan een half dozijn van ons verzameld in de White Crow caravan. We waren allemaal teleurgesteld om de surveillance te beëindigen zonder de vorming van een graancirkel te hebben kunnen filmen. Tijdens het bespreken van de anonieme brief die ik had gekregen, werd voorgesteld dat we de heuvel zouden beklimmen, naar een paar graancirkels die voorafgaand aan het project waren verschenen en dat we zouden proberen in contact te komen met de ‘cirkelmakers’.

Het nam niet meer tijd dan tien minuten om bij de formatie te komen en we zaten in de grootste van de twee cirkels. Mijn notities geven aan dat zes van ons aanwezig waren: Busty Taylor, George Wingfield, Steve Gould, Rita Gould, Pat Delgado en ikzelf. Dat wordt bevestigd door de notities van George Wingfield en Busty Taylor. We zaten dus met zijn zessen in een cirkel, op een deken, in het midden van de formatie. Vanaf hier beginnen de verslagen van de aanwezigen uiteen te lopen.

Volgens mijn notities zaten we daar slechts ongeveer drie minuten toen Pat de drang voelde zich te verplaatsen naar een plek nabij de NNW rand van de cirkel en dat deden we. Vanaf het begin leek het alsof Rita en Pat dezelfde dingen aanvoelden.

Rita riep plotseling uit: “We missen er één, we kunnen niet verdergaan.” Rita had eerder al het aantal en de samenstelling van de groep voorgeschreven die nodig waren om de nodige omstandigheden te creëren om contact te maken met de ‘cirkelmakers’. Pat reageerde daarop met: “Een geest is gearriveerd, ik kan het voelen.” Meteen sprong hij overeind met zijn handen uitgestoken. “Oh God,” zei hij, “Het is zo koud.” George zegt dat Rita dat scheen te accepteren als de benodigde zevende persoon.

Het on-site weerstation registreerde een dramatische val in temperatuur, dat is bevestigd door Dr. Terence Meaden. Het was geen regionale of landelijke verandering, maar een locale gebeurtenis. Het rapport van Busty Taylor verklaart dat ook de barometerdruk daalde en dat wordt ook bevestigd door de apparatuur van Dr. Meaden. Geen van beide werd vastgelegd door andere officiële weerstations in het gebied.

Pat klaagde dat hij het heel erg koud had, speciaal aan de achterzijde van zijn nek en ik vroeg hem of het goed ging met hem omdat hij van streek leek te zijn. Hij reageerde: “Ja, ik moet hiermee doorgaan.” Ondanks dat hij duidelijk van streek was, was hij resoluut in zijn opvatting dat hij door moest gaan met wat er gebeurde. Hij zat op de grond met zijn handen nog steeds voor hem uitgestrekt. Rita Gould was dicht tegen haar man aangekropen en begon hevig te beven. Tegelijkertijd begonnen ook Pat’s handen hevig te beven, ondanks dat hij zijn ogen dicht had en Rita niet kon zien.

Op dat moment hoorde ik een scherp geluid dat van links kwam (zuid). Het klonk alsof er een krekel dicht bij mijn oor zat. Ik begreep maar niet waarom de anderen niet leken te reageren en waarom niemand, inclusief ikzelf, iets over het geluid zei. Ik vroeg mij af: “Hoor alleen ik dat?” Terwijl het geluid doorging leek het meer op een elektronisch piepgeluid en het herinnerde mij aan het geluid dat ik hoorde toen ik op 30 juni 1987 in een graancirkel bij Kimpton was 1). (Een verslag daarvan kan men lezen in het boek Crop Circles - Signs of Contact).

George Wingfield meldt dat toen hij het geluid voor het eerst hoorde, het vanuit het midden van zijn eigen hoofd leek te komen. Hij verklaart dat: “Ondanks dat het niet luid in decibels was, was het wel doordringend.” Het was ook onmogelijk om het te negeren, het was anders dan wat hij ooit had gehoord, het had een insectachtige eigenschap en leek aanvankelijk uit de richting van struikgewas buiten de cirkel te komen. Hij vertelde: “Het effect van het geluid was hypnotiserend, ik was mij zeer bewust van een gevoel van expansie binnenin mijn hoofd, anders dan hoofdpijn, maar niettemin oncomfortabel.”

Nadat het geluid gedurende verscheidene minuten aanwezig was, stopten Pat en Rita met beven en verbraken het stilzwijgen van de groep door te vragen of iedereen in staat was het te horen. Op dat punt bevestigde iedereen dat dat zo was. Verbazingwekkend was, nadat iedereen dat had bevestigd, dat het geluid harder werd en naar de zuidelijke rand van de cirkel kwam. We stonden te staren naar het donkere veld in de richting waarvan we dachten dat het geluid kwam. Gedurende een paar seconden dacht ik een wazige, lichtgevende bal net boven het gewas te zien. Rita vertelde dat ook zij iets zag, maar ze beschreef het als een lichtgekleurd hoofd waarvan ze dacht dat het van een kort wezen was dat in de planten stond.

Terwijl dit allemaal aan de gang was arriveerden twee andere leden van ons team bij de caravan, het waren Ken Smith en zijn vriend Mike Scott en zij waren langs de zijkant van de rijksweg A272 komen aanlopen. Tien minuten later werden ze gevolgd door Ron Jones. Later vertelden ze alle drie dat zij het geluid vanaf de rijksweg konden horen, voordat ze bij ons arriveerden. Het viel mij op dat toen Ken en Mike naderden, het geluid een beetje verder weg bewoog en minder hoorbaar was. George meldt in zijn rapport dat de drie veel later tijdens de gebeurtenissen arriveerden.

Rita had een dialoog met het geluid en stelde er vragen aan. Toen het geluid begon te vervagen, omdat de andere mensen arriveerden, riep ze: “Kom alsjeblieft terug, we willen contact hebben.”

George Wingfield vroeg toen: “Wil je voor ons een cirkel maken?” In feite vormde zich die nacht een cirkel met een ring op ongeveer 500 meter van de plek waar onze gebeurtenissen zich voordeden.

Alle anderen stonden stil en vroegen zich af wat er zou gaan gebeuren. Plotseling kwam het geluid terug en kwam dichter naar ons toe. Pat stelde voor dat we allemaal dicht bij elkaar zouden komen en dat deden we. Voor hem leek het geluid heel dichtbij te zijn en het was overal rondom ons. Ik voelde dat de richting waaruit het geluid kwam het zuiden was en dat het op enkele meters afstand zat. Gedurende de gebeurtenissen bewoog het geluid zich in cirkelvormige patronen rondom de groep en George beschreef een punt waarop het zich rond de omtrek van de cirkel bewoog. Wat voor iedereen duidelijk was, was niet alleen dat het geluid leek te weten dat wij daar waren, het reageerde ook op intelligente wijze op onze gedachten, woorden en bewegingen terwijl het rondom ons bewoog.

Rita en Pat wenkten mij naar voren te komen, zij hadden het gevoel dat ik naar het geluid moest lopen. Ik vroeg of dat wel wijs was. Zij zeiden beiden ja en hielden mijn handen vast, Pat rechts en Rita links. Ze liepen langzaam met mij naar het zuiden naar het geluid. Toen we het midden van de cirkel bereikten trokken zij mij beiden tegelijkertijd terug, en zeiden mij hier even te wachten. Het geluid leek met ons te spelen, trok zich een beetje terug toen wij stopten, maar zat nog steeds in het zuidelijke deel. Rita en Pat vertelden mij toen naar de rand van de cirkel te lopen. Toen ik begon te lopen trok Pat mij naar het west zuidwestelijke deel en het geluid bewoog naar dezelfde locatie. George Wingfield maakt geen melding van deze gebeurtenissen, maar beschrijft wel dat iedereen die aanwezig was tegelijkertijd naar de rand van de cirkel ging.

Wat er vervolgens gebeurde was vreemd en zeer veelzeggend voor mij. Ik herinner het mij duidelijk, ondanks dat mijn notities het niet aanhalen. Pat en ik stonden recht voor het geluid en Pat begon met zijn rechterhand, die hij had gevormd als een kom, scheppende bewegingen te maken boven de toppen van de planten, alsof hij zijn hand wilde vullen met iets onzichtbaars dat hij vervolgens in mijn richting duwde. Hij maakte deze scheppende beweging drie of vier keer in de richting van mijn hart en bewoog zijn hand toen laag naar mijn buik. Pat vertelde mij later dat hij dit volkomen onbewust deed en dat de energie die werd ‘geschept’ naar mijn chakra’s werd gebracht. Het scheppen had plaatsgevonden recht voor het geluid, alsof we voor een onzichtbare entiteit stonden, wiens energieveld zo groot was dat de omringende lucht niet voldoende was om het te isoleren van een statisch ontlading. Het was net als met het geluid dat ik hoorde bij Kimpton, 1) ik had het idee dat zich elk moment iets uit het geluid kon materialiseren. George Wingfield meldde ook dat hij het gevoel had dat er iets op het punt van gebeuren stond, maar dat stopte en het moment ging voorbij.

Het is vreemd dat mijn originele notities die ik de volgende dag schreef, geen enkele melding maken van het deel van de gebeurtenissen met de scheppende bewegingen. Ik denk dat het eenvoudigweg te schokkend voor mijn lichaam en geest was om dat in die tijd te verwerken.

Kort nadat de scheppende bewegingen ophielden, liepen Pat en ik terug om ons bij de rest van de groep te voegen. Pat stopte plotseling en het leek alsof hij fysiek onder een onmogelijke hoek werd teruggetrokken, en dat was wat we allemaal zagen. Ieder persoon of object dat onder een dergelijk hoek zou hangen, zou omvallen, maar dat deed hij niet. Pat meldde dat hij zweefde, ondanks dat niemand van ons dat zag. Plotseling vertoonde zijn gezicht angst en hij strekte beide handen naar mij uit en riep om hulp. Ik greep onmiddellijk zijn handen vast. We werden beiden teruggetrokken naar het geluid. Pat met zijn rug ernaar toe en ik met mijn gezicht naar hem toe. Ik zette extra kracht en trok hem vrij. George Wingfields rapport maakt melding van het feit dat ook hij Pat hielp met deze onzichtbare krachten.

Busty’s rapport vermeldt dat, nadat Pat om hulp riep: “Colin opstond en Pat’s schouders greep en trachtte hem tegen vallen te behoeden. Beiden leken wat naar achteren te bewegen totdat Colin zijn evenwicht hervond en begon met Pat weer rechtop te trekken, roepende dat hij moeite had hem rechtop te houden en dat iets Pat trachtte terug te trekken en dat hij hem amper kon houden.” Ik heb geen herinnering dat ik ooit achter Pat was gedurende deze gebeurtenis.

Nadat Pat vrij van de kracht was, zei hij opeens: “We moeten hier weggaan.” Rita was het daarmee eens en de groep verliet de cirkel om 01:45 terwijl het geluid nog steeds aanwezig was, maar wel veel zachter en op ongeveer 150 meter afstand in het zuidelijke deel van het veld zat. We liepen terug naar de caravan, maar slechts een paar van ons herinneren zich de wandeling. Toen we bij de caravan arriveerden gingen Rita en Steve bijna meteen naar huis. Pat keerde zich naar mij en zei: “Weet je Colin, vanaf nu is het jouw zaak.” Toen ging hij naar huis.

Niet in staat de zaken los te laten, besloten George Wingfield, Ron Jones en ik rond 03:30 terug te gaan naar het veld en te trachten het geluid weer te horen, deze keer in de veiligheid van mijn auto. Ik had een taperecorder in mijn auto. We werden vergezeld door Ken Smith, Ken’s dochter en Debbie’s vriend. We stapten uit de auto en liepen langs de graancirkels naar een kleine plek met gras aan de rand van het veld waar we inderdaad het geluid nog steeds konden horen en we in staat waren het op te nemen. Ondanks dat we doorliepen naar het geluid, in de hoop op een betere opname, trok het zich terug, het behield telkens dezelfde afstand tot ons. Ron Jones had zijn camera bij zich en hij besloot zijn camera op het geluid te richten en een foto te nemen. Op het moment dat de flits het gebied verlichtte, stopte het geluid onmiddellijk, maar kwam toen weer langzaam terug. Ik vraag me af wat er zou zijn gebeurd als we in staat waren geweest wel dichterbij te komen. Zou onze apparatuur kapot gaan, zoals een maand later gebeurde toen de BBC op het geluid stuitte in een cirkel in Beckhampton nabij Silbury Hill? 3)

Ik was in staat een redelijke opname van het geluid te maken, een kort stukje daarvan is hier te beluisteren.
http://www.colinandrews.net/CheesefootHd-SoundAnalysis.html

Een kopie van dit geluid is samen met een verslag naar de hoogste niveaus van de Britse regering gestuurd. Er werd aan gerefereerd in een document dat ik plaatste in mijn laatste artikel genaamd "NICK POPE AND THE MINISTRY OF DEFENCE ARE TAKEN TO TASK". Ik werd door de betrokken persoon gevraagd het te verwijderen en dat heb ik gedaan.

Toen het daglicht werd, begonnen we met het afbreken van de cameratoren. We waren bijna klaar toen er een vreemdeling met zijn auto stopte en zich voorstelde als Mr. Budd en ons op de hoogte bracht van een nieuwe cirkel die hij zojuist (daarboven) had gezien. Het was net over de heuvel ten oosten van ons en ongeveer 450 meter van waar wij waren gedurende het incident met het geluid. Vijf dagen later verscheen er een andere cirkel met een staartje eraan, als van een komma, heel dicht bij en in lijn met de plek waar Pat de energie opschepte.

Geluidsanalyse
Er zijn op het geluid enkele uitstekende analyses uitgevoerd door Gunner Sandberg aan de Sussex University in Engeland, Doctor Ronald Stearman van het Department of Aerospace Engineering, University of Texas, Thanatos Industries, Advanced Space Systems en door mijn collega Paul Vigay. Bekijk de analyses op de volgende link:
http://www.colinandrews.net/CheesefootHd-SoundAnalysis.html

Toen er verslagen over de gebeurtenissen van die nacht werden gepubliceerd, ontving ik een brief van een Franse onderzoeksgroep bestaande uit Robe Lionel, Pierron Herve, Yues Chosson (scheikundige) en Raoul Robe. Zij vertelden mij dat zij ook op Cheesefoot Head waren geweest, ongeveer rond middernacht op 14-15 juli 1989 en dat ook zij een geluid hadden gehoord dat lijkt op dat van ons. Het geluid dat zij hoorden duurde ongeveer een minuut. Ze analyseerden later verschillende vogelgeluiden en concludeerden dat een zeldzame vogel in zuidelijk Engeland, de sprinkhaanrietzanger, daar verantwoordelijk voor was.

Er zijn een paar problemen met deze verklaring (en niet in het minst het vreemde gedrag en het vermogen om Pat van zijn voeten te trekken). Volgens vogelhandboeken komt de sprinkhaanrietzanger niet vaak in open velden en zingt NOOIT tijdens de vlucht. Het ‘geluid’ dat wij hoorden bewoog zich rondom ons op het niveau van onze hoofden. Totaal verschillend van een vogelroep was dit geluid er continue en dat gedurende verschillende uren. Bovendien heeft de analyse van mijn opname op Cheesefoot Head aangetoond dat er duidelijke verschillen zijn tussen mijn geluid en dat van een sprinkhaanrietzanger, zoals kan worden gezien op de bovenstaande link.

Eén maand na deze gebeurtenis, nam de BBC hetzelfde geluid op, via de afstandsmicrofoon die op Pat was bevestigd, terwijl zij ons beiden in een graancirkel filmden. Dit incident haalde de nationale kranten omdat het geluid meer deed dan interactief zijn, het vernielde de TV-camera. Dat incident, tezamen met vele anderen, zal worden besproken in een toekomstig artikel over het geluid en het kan gelezen worden op pagina 105 van het boek Crop Circles - Signs of Contact.

Wat er overblijft, is het nadenken over een onbekend energieveld dat weloverwogen te werk gaat en zich schijnbaar bewust is. Bij het in beschouwing nemen van de persoonlijke verslagen van de mensen, vraag ik mij af of de ‘kracht’ het vermogen bezit interactief te zijn met het menselijke brein en emoties en daardoor individuele ervaringen kan creëren. Zijn wij hier klaar voor? Wat kan het doen als de omstandigheden veranderen? Of hebben wij hier iets gemist?

Toekomstige artikelen

1) Kimpton, Hampshire - juni 1987: Ik stond naast een ring en bad om een aanwijzing. Het geluid begon stilletjes op ongeveer anderhalve meter bij mij vandaan en werd luider en luider, totdat ik zeer verontrust raakte en ik het veld verliet.

2) Cheesefoot Head, Hampshire - juni 1989.

3) BBC geluid bij Beckhampton, Wiltshire - juli 1989: Pat en ik werden geïnterviewd door de BBC televisie en er werd door de microfoon een luid geluid opgepikt, alsof er een elektrostatisch veld rondom Pat zat en op hetzelfde moment werd de TV-camera vernield. Dit geluid werd echter ook opgenomen en bevat een 5,2 KHz frequentie (zeer dicht bij het Cheesefoot Head geluid). De analyse van het BBC geluid kan men zien onderaan de volgende pagina:

Het copyright (©) voor dit artikel ligt bij Colin Andrews - 2009. Niets van dit alles mag in gedrukte vorm worden overgezet zonder de expliciete toestemming van Colin Andrews

Voor contact met Colin Andrews:
http://www.colinandrews.net/Contact.html

Links

RAADSELACHTIGE KRACHTEN vertaling van deel 1 geschreven door Pat Delgado