E-MAIL VAN GEORGE

April 2013

Hoi Paul,

Was toevallig boek van Budd Hopkins aan het lezen.
Sluit goed aan de dag van vandaag waarin Sirius en Citizen Hearing hun kick-off beleven.

vriendelijke groeten

Citizens hearing
Vandaag 29 april tot en met 3 mei worden in Washington opnieuw verklaringen afgelegd van getuigen over de waarheid achter UFO’s. Deze publieke hoorzitting zou ook hier de ogen moeten openen van redacteuren, journalisten, wetenschappers, politici en burgers. Het ziet er echter naar uit dat ook dit aan de grote massa voorbijgaat. In ieder geval is het positieve effect van zo’n hoorzitting dat het een puzzelstukje toevoegt aan de lange reeks van puzzelstukjes over het UFO's. Alleen een totaalplaatje van alle puzzelstukjes geeft kennelijk kredietwaardigheid aan het UFO-verschijnsel. Wie zo nu en dan losse puzzelstukjes oppakt en bestudeert los van het geheel, kan gewoonweg niet geloven wat er werkelijk aan de hand is, laat staan het accepteren van die andere realiteit. Dit is een van de redenen waarom het onderwerp zo slecht wordt begrepen en de massa in discussie houdt over het wel of niet bestaan. Een andere reden is dat het UFO-fenomeen zich alleen laat begrijpen en accepteren, nadat er een zekere mate van opbouw heeft plaatsgevonden. Wie per ongeluk uit het niets in het UFO-fenomeen duikt en dan met name de UFO-hardcore, kan het fenomeen gewoonweg niet geloven.

Budd Hopkins heeft over dit aspect een interessant voorwoord geschreven in zijn boek Intruders: the incredible visitations at Copley Woods (1987).

En op blz. 216 schrijft hij: de goedgelovigheid van de lezer wordt zwaar op de proef gesteld. Onze geest kan een bepaalde hoeveelheid verwerken, maar daarna ontstaat een soort zelf opgelegde censuur: 'Het doet er niet toe met wat voor bewijs je komt aandragen - ik wil er niet over nadenken! Ik sta mezelf niet toe zulke gedachten te hebben.' De wens niet te geloven, zelfs niet de werkelijk verpletterende ideeën een enkel ogenblik koesteren, is een verlangen dat zowel door onderzoekers als door sceptici wordt gedeeld. Niemand - en zeker niet diegenen die een UFO-ontvoering hebben meegemaakt - kan welgemoed door het dagelijks leven stappen met in het achterhoofd het feit dat deze angstaanjagende beelden wel eens realiteit zouden kunnen zijn.

Even eerder schreef hij:

Zo werden bijvoorbeeld UFO's eerst afgedaan als luchtschepen of geheime wapens van de vijand. Toen die uitleg onhoudbaar bleek, stonden we onszelf heel langzaam toe te denken dat het misschien - we durfden het bijna niet te zeggen - buitenaardse ruimtevaartuigen waren. Maar zelfs binnen dit schokkende concept konden we nog een soort afstandelijkheid en idee van veiligheid bewaren door te denken dat UFO's misschien wel zonder bemanning rondvlogen, op afstand bestuurd om ons van een geruststellende afstand te observeren. Dit idee begon af te brokkelen toen er meldingen binnenkwamen van waarnemingen van mensachtigen, humanoïden, verslagen over vreemde figuren in of in de nabijheid van UFO's. We dachten en hoopten dat uiteindelijk dat zelfs als deze verslagen op waarheid berustten en de UFO's een bemanning hadden, ze tenminste op afstand bleven en ons met rust lieten. De zaak Barney en Betty Hill verbrijzelde deze zelfgenoegzaamheid: een angstaanjagende kidnapping en een gedwongen 'lichamelijk onderzoek' gepaard met een kennelijk van buitenaf opgelegd geheugenverlies. Vervolgens hoopten we dat dit een éénmalige gebeurtenis was geweest totdat honderden vergelijkbare ontvoeringsverslagen begonnen binnen te stromen. Alsof dit nog niet genoeg was, werd de volgende fase al weer zichtbaar uit nieuw onderzoek: verslagen over inplantingen, spermamonsters en eicelverwijderingen.

Film Sirius en Atacama Humanoid
Budd Hopkins schreef ooit in zijn boek Intruders over een aantal vrouwen en mannen die zelf niet wisten dat ze betrokken waren in dit voortplantingsprogramma, maar wel zo oplettend waren dat ze na het lezen van Budd Hopkins boek Missing Time, dit ook bij zichzelf herkenden en hun leven lang al problemen ondervonden met onduidelijke angsten en onverklaarbare dromen die steeds terugkwamen.

Op blz. 207 beschrijft Pam haar 'droom': De derde vrouwelijke ontvoerde over wie ik het in hoofdstuk 7 had, was Pam, de jonge danseres. Toen ze in 1979 merkte dat ze 'per ongeluk' zwanger was, besloot ze tot een abortus., om naderhand van de dokter te horen dat er geen spoor van embryonaal weefsel was en dat hij niet begreep wat er was gebeurd. In het licht van de andere herinneringen, vroeg ik Pam op een gegeven moment of ze ooit ongebruikelijke dromen over baby's had gehad. Ze antwoordde dat ze met haar echtgenoot in New Mexico woonde - dezelfde tijd dat ze zwanger werd en een 'niet-abortus' had - ze een aantal keren een terugkerende droom over een kleine baby had. De dromen begonnen gewoonlijk in een onbekende omgeving, waarbij Pam zich bewust werd van een heel klein levend iets vlak bij of op de vloer. Eerst leek het haar een of ander dier, maar toen ze zich uiteindelijk realiseerde dat het een baby was, pakte ze het op en hield het in haar armen. Ze beschreef het tegenover mij als 'nietig en aandoenlijk, zo klein en dun dat het nauwelijks leek te kunnen overleven.'

Ze hield het vast en voelde medelijden omdat het er 'zo aandoenlijk uitzag'. Later zei Pam:

de baby leek eerst op een pasgeboren lammetje, petieterig klein ding, met dunne beentjes, en nu ik het optil verandert het in een baby ... maar het ziet er aandoenlijk uit. Het is half menselijk, half wat het daarvoor geweest mag zijn, met magere, korte beentjes. En de huid is wit ... hij is zo dun ...de huid is zo dun dat hij doorzichtig is ... en ik heb het gevoel dat als ik eraan trek, de huid zo loslaat. Het is vreemd ... en ik voel me ... min of meer opstandig worden. Ik heb er ook medelijden mee. Het is in leven maar op een manier ... nou ja, het lijkt bijna een geraamte. Het heeft een groot hoofd en ligt daar maar ... en de benen zijn heel dun, alsof er bijna geen botten in zitten ... daarom vond ik het eerst ook lijken op een dier, vanwege die magere beentjes ... ze zijn niet menselijk. Ze zijn langer dan die van een baby op die leeftijd, maar toch heel klein. De verhoudingen kloppen niet. Het heeft een heel klein lichaam, nogal vierkant en dan die lange benen, lange armen, en het weegt ook bijna niets. het enige zware lijkt het hoofd. Het is een heel zwaar hoofd en dat ligt daar maar ... het lijkt op een van die poppen, behalve dat het hoofd te zwaar is, je zou denken dat het er af zou vallen ...

Budd ging op onderzoek uit of dit soort 'dromen' vaker voorkomen en bekend zijn. Enkele bevriende psychologen en psychiaters zeiden dat ze nooit dergelijke cliënten hadden gehad. Natuurlijk kunnen er speciale omstandigheden zijn die tot dit soort herinneringen leiden, maar alle vier ervaren therapeuten verzekerden me dat ze in hun praktijk nooit gehoord hadden van dromen over 'verloren baby's' of 'nietige baby's zoals door mij beschreven.Budd Hopkins noemt dit patroon dat ook bij andere vrouwen naar voren kwam, de verloren baby's. Ze gaan altijd gepaard met z.g. presentaties van die baby's aan de vrouwen die kennelijk de moeder waren en waarvan hun eicel was weggenomen en bevrucht zijn met een andere species.