TERUG NAAR ARTIKEL

DE BETTY EN BARNEY HILL ONTVOERING

Door: B. J. Booth

Vertaling: Hans Jochems september 2004

Toen ik nog een jongeman was werd er alleen over vliegende schotels gesproken nadat men een film erover had bekeken, na het zien van een episode van de Twilight Zone of een sciencefiction voorstelling. Toen op een morgen, terwijl ik onze lokale stadscourant aan het lezen was, zag ik plotseling op de derde pagina een kop staan met de titel: "Echtpaar uit New Hampshire heeft ontmoeting met UFO." Wel, onnodig te zeggen dat ik direct geïnteresseerd was. In onze kleine stadscourant zag je niet vaak artikelen over dit soort onderwerpen.

Terwijl ik het artikel aan het lezen was raakte ik verbijsterd door het feit dat deze mensen beweerden dat ze waren ontvoerd door buitenaardse wezens en meegenomen waren aan boord van hun ruimteschip. Dat was voor mij reden genoeg om te denken: “Is dit een grap of zo?” Ik dacht op dat moment dat dit wel het laatste was wat ik er over zou horen, maar dat was dus niet zo. Al spoedig werd dit verhaal internationaal bekend, en zelfs vandaag de dag word het nog steeds gezien als één van de geloofwaardigste en meest onderzochte UFO gevallen, uitgezonderd misschien het Roswell incident.

Eén ding aan dit hele verhaal bevreemdt mij en dat is dat men binnen de grenzen van het mogelijke aanneemt dat iemand nog wel een UFO zou kunnen zien, maar dat iemand aan boord meegenomen zou zijn geldt als onmogelijk.

Een gekleurd echtpaar
In 1961 werkte Barney Hill, die toen 39 jaar was, bij de Amerikaanse Postdienst. Zijn vrouw Betty was toen 41 jaar en had een academische titel en was chef van de afdeling kinderwelzijn. Het feit dat de Hill’s een z.g. ‘gekleurd’ echtpaar was gaf sommigen een reden om te zeggen dat Barney - die de donkere wederhelft was - leed aan stress vanwege de racistische problemen in de beginjaren zestig, toen huwelijken tussen blank en zwart nog niet zo geaccepteerd waren als tegenwoordig. Tijdens mijn onderzoek van Mr. Hill's leven kon ik geen enkele reden vinden voor zijn stress als zijnde de reden voor zo’n ongelofelijke verhaal. De gevolgen voor het koppel, nadat zij met hun verhaal in de openbaarheid verschenen, waren meer stressbevorderend dan welke negatieve, racistische opmerking ook die hij gehoord zou kunnen hebben.

Het verhaal van Betty en Barney Hill begint in september 1961 in de staat New Hampshire. Barney had de laatste tijd last van een maagzweer en hij en z’n vrouw hadden besloten om een korte vakantie te nemen in Canada. Het echtpaar had de Niagara watervallen en Montreal bezocht, en op de negentiende van de maand begonnen zij aan hun terugreis naar Portsmouth waar zij woonden. De nacht was helder met een halve maan waarvan het licht op het dicht beboste landschap viel dat de Amerikaanse Route 3 in het centrale deel van New Hampshire omgaf.

Om ongeveer 10 uur in de avond, zo’n 5 kilometer ten zuiden van Lancaster zag Barney iets dat leek op een heldere ster of planeet die zich grillig verplaatste. Barney wees Betty waar ze moest kijken en zij begonnen allebei het object te volgen. Het koppel begon te geloven dat ze naar een vliegtuig keken dat steeds verdween en dan weer te voorschijn kwam. Dat idee hadden ze omdat zij reden en hun uitzicht steeds door de bomen werd belemmerd. Later gaf Barney de verklaring dat hij zichzelf probeerde wijs te maken dat het object wel degelijk een vliegtuig was, maar dat Betty dacht dat het iets anders was, een ongeïdentificeerd toestel of zo iets.

Terwijl de twee hun weg vervolgden, net ten noorden van North Woodstock, begon het object zich op een vreemde manier te bewegen. Toen zij Indian Head bereikten stopte Barney de wagen om met een verrekijker naar het object te kijken. Hij zag veelkleurige lichten en een rij raampjes op een plat gevormd object dat nu naar hen toe leek te bewegen. Toen het object werkelijk dichter bij hen kwam, tot op zo’n 30 meter afstand, kon hij zelfs inzittenden zien. Bang geworden rende hij naar zijn wagen waar Betty stond te wachten. Zij spongen in de auto en reden snel weg. Later bleek dat er 2 uur van hun leven zonder toen noch aanwijsbare reden was verdwenen.

Nadat ze hun reis naar huis weer hadden voortgezet waren ze niet meer in staat om het vreemde toestel nog te zien. Vreemd genoeg hoorden ze wel een piepend geluid. Nadat ze het piepen een tweede keer hoorden, ontdekten zij tot hun verbazing dat ze plotseling zo’n 56 km verder waren dan twee minuten daarvoor. Zij waren nu in Ashla. Stilzwijgend vervolgden ze hun weg naar huis en gingen bij thuiskomst meteen naar bed. Ze sliepen allebei door tot de volgende middag.

Vreemde nachtmerries, een maagzweer en hoge bloeddruk
Toen Betty was opgestaan belde ze haar zuster Janet en vertelde haar wat er was gebeurd. Janet zei haar dat ze moest bellen met de dichtstbijzijnde luchtmachtbasis om te vertellen wat ze hadden gezien. Betty vertelde haar verhaal aan majoor Paul W. Henderson die tegen Betty zei dat de UFO is ook op hun radar was gezien. Het is belangrijk te vermelden dat Barney, in de hoop het allemaal stil te houden, erop tegen was om de luchtmachtbasis te bellen en hun waarneming te melden. Op dat moment herinnerde zowel Betty als Barney zich geen ontvoering. Maar al spoedig kreeg Betty nachtmerries waarin zij en haar man tegen hun wil aan boord werden gebracht van een soort toestel.

Binnen een paar weken was het verhaal twee schrijvers ter oren gekomen en na een interview met de Hill’s hadden ze de hele gebeurtenis van die nacht op papier gezet. Zij ontdekten dat er in het Hill’s verhaal twee uur van de tijd was verdwenen waarbij ze rekening hielden met de gewone stops die ze maakten en de tijd om hun hond uit te laten, want die was ook mee geweest op vakantie. Een andere interessante opmerking die ik hier moet maken is dat deze ‘twee schrijvers’, welke worden genoemd in alle rapporten van dit incident, (en dat zijn er duizenden) nooit met name worden genoemd, in ieder geval kan ik ze niet vinden. Wat zeker is, is dat het verhaal waar is omdat het interview werd gedaan in het bijzijn van majoor James MacDonald, een voormalige inlichtingenofficier van de luchtmacht.

Kort nadat Betty de verontrustende dromen kreeg schreef zij een brief naar majoor Donald Keyhoe, die haar informatie doorgaf aan ene Walter Webb die bij de staf zat van het Hayden Planetarium. Webb was in die tijd een wetenschapper voor het nationale onderzoekcomité voor vliegende hemelfenomenen (meestal aangeduid als NICAP). Wat hij vervolgens met het rapport deed is onbekend.

Betty werd nog steeds achtervolgd door haar dromen en Barney’s maagzweer werd erger en hij had ook weer last van hoge bloeddruk. Het was majoor MacDonald die de Hill’s suggereerde dat ze misschien door middel van hypnotische regressie konden achterhalen waar die twee vermiste uren waren gebleven. In het voorjaar van 1962 namen de Hill’s contact op met een psychiater over eventuele hypnotische sessies, maar besloten toch om het nog maar een tijdje te laten rusten. Al die tijd werd Betty nog steeds door haar dromen achtervolgd en de maagzweer van Barney was verslechterd en ook zijn bloeddruk was nog steeds te hoog.

Na het ontduiken van reporters en wat onderzoek gedaan te hebben naar psychiaters, besliste de Hill’s om contact te leggen met de in Boston welbekende psychiater en neuroloog Dr. Benjamin Simon. Hij was één van de meest gerespecteerde dokters op dat gebied. Na een paar gesprekken was de voorlopige diagnose van Dr. Simon’s: - in relatie met de gebeurtenissen in de nacht van 19 september 1961 - ‘een angstsyndroom’. Zijn volgende stap was om uit te vinden wat de gebeurtenissen waren.

Hypnotische regressie
De methode van behandeling die Dr. Simon voor de Hill’s koos, was hypnotische regressie waarvan het de bedoeling was om de oorzaak van hun problemen te vinden, ongeacht wat die ook mocht zijn. Hij begon de behandeling op Barney, gevolgd door dezelfde behandeling op Betty. Er was een langzame vooruitgang, maar na 6 maanden was het Dr. Simon's deskundige mening dat de Hill’s waren ontvoerd en aan boord gebracht van een onbekend vliegend toestel in de nacht in kwestie.

(Een ieder die meer wil weten kan het complete Hill’s verhaal vinden in een zeer goed boek getiteld, ‘The Interrupted Journey’, geschreven door de onderscheiden onderzoeksschrijver John G. Fuller.)

Het verhaal van de Hill’s stond ook in twee delen in het ‘Look’ magazine en er werd een film over gemaakt: ‘The UFO Incident’, welke gemaakt was voor een TV-produktie. De film werd uitgebracht in 1976 en de spelers waren Estelle Parsons als Betty en James Earl Jones als Barney.

Na de vele sessies met Dr. Simon werden de volgende details zichtbaar: De Hill’s hadden hun wagen geparkeerd en het buitenaardse toestel landde voor hun wagen op de weg waardoor het een soort blokkade vormde. Zij werden binnen het toestel gebracht en door deze buitenaardsen medisch onderzocht. Voordat ze werden vrijgelaten werd hen door middel van hypnose ingeprent dat zij zich van dit incident geen enkel detail zouden herinneren. De wezens werden door de Hill’s beschreven als kaalhoofdige buitenaardse wezens, ongeveer anderhalve meter groot met een peervormig hoofd en scheefstaande katachtige ogen. Dit was voor het eerst in het Ufo verschijnsel dat melding werd gemaakt van de zogenaamde ‘grijzen’. De Hill’s werden tijdens deze onderzoekingen door de buitenaardsen in gescheiden ruimten gehouden. De onderzoeken bestonden uit zowel fysische als mentale procedures. Als onderdeel van deze testen werden er huid-, haar- en nagelmonsters genomen. Bij Betty werd een lange naald in haar navel ingebracht waarbij werd gezegd dat het een zwangerschapstest was. Barney vertelde dat er bij hem onder dwang sperma was afgenomen. Betty verklaarde dat ze als dank voor haar bezoek een soort boek mee zou krijgen, maar dat werd haar later weer afgenomen.

Een ander vreemd feit was dat onder hypnose bleek dat de buitenaardsen geen begrip of gevoel van tijd of kleuren hadden, wat dit dan ook moge betekenen. Op een bepaald moment leken de buitenaardsen verbaast om te constateren dat Barneys (kunst)gebit kon worden verwijderd en weer worden teruggeplaatst. Betty vroeg aan één van de ontvoerders waar zij vandaan kwamen, als antwoord kreeg ze een soort sterrenkaart te zien welke we later nog zullen bespreken. Na al deze gebeurtenissen werden de Hill’s weer naar hun auto teruggebracht en het laatste wat zij zich konden herinneren was dat ze een oranje gloed zagen verdwijnen in de nachtelijke hemel.

De media
Het is zeer belangrijk om te weten dat de Hill’s geprobeerd hebben om deze gebeurtenissen uit de pers te houden, maar helaas lekte een niet correcte versie uit naar de pers, waarna de Hill’s besloten om met de ware feiten van deze zaak naar buiten te treden. Dr. Simon, die onder grote druk stond, bracht alle informatie die de Hill’s hem in deze zaak hadden gegeven naar buiten. Dit werd als verstandig gezien, niet om het verhaal te verkopen, maar om de speculaties te stoppen die er waren vanwege het uitblijven van zijn verklaring en die een negatief effect op de gehele Hill zaak had.

Dr. Simon verklaarde dat de Hill’s hun verhaal niet hadden verzonnen. Verder verklaarde hij dat er twee conclusies aan te verbinden waren:

1. De gebeurtenis is echt gebeurd of,

2. Er ontstonden sommige misleidende en verkeerde misinterpretaties in relatie tot een bepaalde gebeurtenis. “Wat die bepaalde gebeurtenis dan geweest moet zijn, dat weet ik niet.”

Toen de feiten van de Hill’s zaak publiekelijk bekend raakten waren er twee betrouwbare en gerespecteerde professionals die de zaak onderzochten en hun conclusies hieruit opmaakten. De één was Dr. J. Allen Hynek die toen professor astronomie was aan de Northwestern University en later adviseur voor de Luchtmacht werd betreffende vliegende fenomenen in de lucht. Uiteindelijk zou hij zijn eigen ‘Centrum voor Ufo-studies’ beginnen. De ander was Stanton T. Friedman, een nucleaire fysicus en de enige ruimtewetenschapper die met hartstochtelijke inzet en fulltime het Ufo-fenomeen bestudeerde.

Als adviseur voor Project Bluebook, schreef en publiceerde Hynek later het boek, ‘The UFO Experience’, waarin hij discussieerde over de Hill’s zaak. Ik geef hier zijn eigen woorden weer: “Onder herhaalde hypnose onthulde de van elkaar gescheiden Hill’s wat er waarschijnlijk was gebeurd. De twee verhalen kwamen in veel details overeen, ondanks dat zowel Betty als Barney van elkaar niet wisten wat zij onder hypnose hadden verteld, dat hoorden ze pas later. Onder hypnose verklaarden zij dat zij apart van elkaar aan boord van het toestel waren gebracht, zij werden goed behandeld, beter dan mensen doen bij experimenten met dieren en zij werden vrijgelaten nadat zij onder hypnose als het ware werden geprogrammeerd dat zij zich niets van deze ontmoeting zouden herinneren. De methode van hun vrijlating leek op die van een verdoving die alleen opgeheven kon worden door een tegenhypnose.

Dr. Stanton Friedman sprak veel en lange tijd met de Hill’s over de zaak. Hij was een man uit de praktijk en gaf de volgende nadrukkelijke verklaring: “Zonder al te veel voorstellingsvermogen kan iedereen die hen kent tot de conclusie komen dat ze zeker niet gek zijn.”

De Hill’s werden ook door andere wetenschappers en onderzoekers geïnterviewd en ondervraagd, soms onder hypnose, en allemaal kwamen ze gezamenlijk tot dezelfde conclusie: “De Hill’s hebben hun verhaal niet verzonnen en de gebeurtenissen die zij vertellen zijn gebaseerd op een ware gebeurtenis”. Ondanks dat Barney en Betty een gekleurd echtpaar waren, wat een ongelukkige schaduw over hen wierp, moeten we niet vergeten dat Betty een academische titel had in sociaal werk en Barney bij de gouverneur van de New Hampshire’s Burgerrechten Commissie werkte. Allebei waren ze zeer gerespecteerd bij diegene die hen goed kenden of met hen samenwerkten. Ik zou niet weten wat hun voordeel zou kunnen zijn bij een zo gedetailleerd verzinsel. Alhoewel veel zogenaamde ontvoerden hun gewone dagelijkse leven kwijtraakten, vanwege hun verhalen, hadden de Hill’s dit niet en bleven hun vroegere activiteiten uitvoeren voor zover dat nog mogelijk was na wat hen overkomen was.

De sterrenkaart
Zoals ik al eerder opmerkte, toen Betty aan boord van het toestel was verklaarde zij dat haar een sterrenkaart werd getoond waarbij haar door één van de mensachtigen werd gevraagd: “Waar staan jullie (de Aarde) op deze kaart?” Waarbij zij haar schouders ophaalde en zei: ”Dat weet ik niet.“ Er is een enorme discussie geweest over deze zogenaamde ‘sterrenkaart’ en er zijn veel verschillende interpretaties. Er is een grote kennis van astronomie vereist om de kaartindeling te kunnen bestuderen en het juiste patroon te vinden van een specifiek punt in het heelal. Ik ben zeker niet gekwalificeerd genoeg om deze taak te ondernemen, maar ik kan wel vertellen wat de meest aannemelijke verklaring is van professionals.

De kaart waarvan Betty zegt dat die haar werd getoond was een drie dimensionaal beeld waarop zich punten en lijnen bevonden van verschillende grootte. Ik herinner mij helder dat in die tijd waarin het incident plaatsvond de wetenschappers niet in staat waren om een sterrenconstellatie te vinden die overeen kwam met wat er op de kaart stond aangegeven en wat toen veel verdenking wierp op de beweringen van de Hill’s. Maar, ongeveer 8 jaar later, toen er veel betere en sterkere telescopen in gebruik werden genomen, claimden veel wetenschappers dat ze een overeenkomst met deze kaart hadden gevonden.

Geïnteresseerd geraakt door het mysterie van de kaart, (die Betty onder hypnose had getekend) raakte een lerares en amateur-astronoom genaamd Marjorie Fish uit Ohio in 1969 bij de zaak betrokken. Ze vroeg zich af of de sterren en planeten op de kaart overeenkomsten zouden vertonen met bij ons bekende hemellichamen en in de zomer van 1969 regelde Fish een interview met Betty. Barney Hill was eerder dat jaar overleden aan een hersenbloeding.

Na een lange conversatie met Betty, maakte Fish de volgende verklaring bekend: “Op 4 augustus 1969 sprak Betty Hill met mij over de kaart. Betty verklaarde aan mij dat ze de kaart in 1964 onder hypnotische invloed had getekend. Ze had hem, voor zover zij het zich kon herinneren, zo goed mogelijk getekend en terwijl ze het tekende besteedde ze er niet al teveel aandacht aan, het was alsof ze het automatisch tekende. Dit is een manier om onderdrukt en vergeten materiaal zeer nauwkeurig tevoorschijn te krijgen. Zij bracht twee veranderingen aan omdat haar geest op dat moment gedeeltelijk bewust meedeed en dat mocht niet. Betty beschrijft de kaart als driedimensionaal, alsof je door een raam kijkt. De sterren waren gekleurd en gloeiden. Het materiaal van de kaart was dun en plat (het was dus geen model) en er waren geen zichtbare lensvormige lijnen te zien zoals bij onze driedimensionale processen. (Het klinkt veel meer als een reflecterend hologram.) Betty verplaatste zich niet tijdens het kijken ernaar, dus kunnen we niet vertellen of je hetzelfde driedimensionale beeld zag vanuit een andere hoek of dat het compleet driedimensionaal was. Betty schatte de afmetingen van de kaart op ongeveer 90 centimeter breed en 60 centimeter hoog en dat het patroon bijna de hele kaart bedekte. Zijzelf stond er ongeveer 90 centimeter bij vandaan. Ze zei dat er veel meer sterren op de kaart stonden, maar dat ze zich alleen de duidelijkste, die met elkaar verbonden waren door lijnen en een klein driehoekje aan de linkerkant, kon herinneren. Er was geen concentratie van sterren te zien die op de melkweg (schijfvormig) leek waardoor het er in werkelijkheid op lijkt dat er een groep lokale sterren op stond. Er waren geen rasterlijnen”.

Drie sterren in de clusters waren tot 1969 onbekend. Geen enkele astronoom op aarde wist hun positie in 1963. Toch tekende Betty Hill een kaart met deze sterren in 1963. Voordat ik überhaupt conclusies trek uit dit artikel moet ik er op wijzen dat ik niet iemand ben die zomaar wat duistere bewijzen van een website of uit het krantje van de supermarkt accepteer. Ik ben hier in de rol van reporter en geef hier geen eigen mening. Alles wat in dit artikel staat is bevestigd door veel onderzoekers, wetenschappers, psychiaters, etc.

Met dit feit verlaat ik u
Astronomen van de Universiteit van de staat Ohio hebben met een computer een beeld laten berekenen met daarin de exacte positie van het dubbelstersysteem Zeta Reticuli 1 en Zeta Reticuli 2. 350 biljoen kilometer of 37 miljoen lichtjaar vanaf de aarde met de kijkrichting naar de Aarde. De computer liet een gedupliceerde kaart zien die weinig afweek van de kaart van Betty Hill.

Het Betty en Barney Hill verhaal is op zijn minst een intrigerend verhaal. Iedereen die op de hoogte is van de details is stil van verwondering en zoekt naar antwoorden. Het is erg moeilijk te geloven dat twee mensen met een gezond verstand, die naar huis reden, tegelijkertijd allebei één of andere waanvoorstelling hadden. Het is eveneens moeilijk te geloven dat twee graag geziene en gerespecteerde mensen een dergelijk verhaal zouden verzinnen. En waarom? Zij zochten geen publiciteit en het was ongeveer twee jaar later toen de Hill’s de feiten van het incident aan de media bekend maakten.

Er is één belangrijk feit waar we terdege rekening mee moeten houden. Niet één van al de professionele mensen die bij deze zaak betrokken waren, had een negatief beeld over het feit dat er in die nacht in New Hampshire iets zeer ongewoons had plaatsgevonden of van de Hill’s persoonlijk.

bronnen:
Boek: ‘The Interrupted Journey’ van John G. Fuller
www.ufos.about.com

TERUG NAAR ARTIKEL