printversieDisclosureOpRussischeWijze

TERUG NAAR ARTIKEL

DISCLOSURE RUSSIAN STYLE
(The kind that keep officials at NASA awake at night)

Overgenomen en vertaald uit UFO Magazine uitgave september 2002 door Paul Harmans

DISCLOSURE OP RUSSISCHE WIJZE
(Van een soort die functionarissen bij NASA ‘s nachts uit hun slaap houdt)

Achtergrond:
In zijn overzicht van Michael Heseman’s lezing op het 11e Internationale UFO Congress Convention, vermeldde Graham Birdsall terloops de sensationele onthullingen gedaan door Russische militairen van hoge rang en de kosmonauten. Hier voorziet Valery Uvarov, een UFO onderzoeker uit St. Petersburg, ons van vertalingen van vier kosmonauten die geïnterviewd werden voor de camera.

Kosmonaut Maj. Gen. Vladimir Kovalyonok, Saljut VI missie, 1981

“Veel kosmonauten hebben fenomenen gezien die ver uitsteken boven de ervaringen van de mensen op aarde. Tot tien jaar geleden sprak ik nooit over deze dingen.

De ontmoeting waar je me naar vraagt gebeurde op 5 mei, 1981 om ongeveer 06.00 ‘s avonds, tijdens de saljutmissie. Op die tijd waren we boven het gebied van Zuid Afrika en bewogen we naar het gebied van de Indische Oceaan. Ik deed net wat gymnastiekoefeningen toen ik recht voor me, door een patrijspoort, een object zag dat ik niet kan verklaren. Het is onmogelijk om in de ruimte afstanden te bepalen. Een klein object kan groot en ver weg lijken te zijn en andersom. Soms lijkt een stofwolk een groot object te zijn.

In ieder geval, ik zag dit object en toen gebeurde er iets dat ik niet kan verklaren; iets onmogelijks volgens de wetten van de natuurkunde. Het object had een elliptische vorm en vloog met ons mee. Als je het van voren kon bekijken dan zou je zien dat het roteerde in de vliegrichting, het vloog alleen wel rechtuit. Opeens was er een soort van explosie erg mooi om te zien, een gouden licht. Dat was het eerste, toen één of twee seconden later volgde er een tweede explosie ergens anders en twee bollen (spheres) verschenen, goudkleurig en heel erg mooi. Na deze explosie zag ik ook witte rook en toen een wolkachtige bol (sphere). Voordat we de duisternis bereikten vlogen we door de terminator, de zone tussen dag en nacht en toen we de duisternis bereikten van de schaduw van de aarde, we vlogen oostwaarts, kon ik ze niet meer zien en de twee bollen kwamen niet meer terug.”

“Het gebeurde tijdens een ontmoetingsmissie, toen al onze aandacht was gefocust op de langzaam naderende spacecapsule. Ik was dicht bij de grote patrijspoort van waaruit ik onze naderende bezoekers kon zien. Ik bekeek alles erg nauwkeurig. Toen de capsule dichterbij kwam filmde ik hem met een professionele Betacam camera. Plotseling merkte ik iets op onder het ruimteschip, iets dat in eerste instantie leek op een soort antenne. Toen ik echter beter keek en de situatie analyseerde, realiseerde ik mij dat er helemaal geen antenne was. Eerst dacht ik dat het een onderdeel van de constructie was, maar toen begon dit “deel” te bewegen. Het bewoog weg van het ruimteschip. Dus greep ik de radio en zei tegen hen: “Hé jongens, jullie verliezen iets.” Dit alarmeerde hen natuurlijk.

Met al mijn ervaring, speciaal met de koppelmanoeuvres in de ruimte, kan ik je vertellen dat juist in deze fase simpelweg niets af kan breken, van wat dan ook. Als er al iets los zou zitten dan zou het al lang daarvoor los gerukt zijn, gedurende de lancering, de manoeuvres, de draai, al deze veel meer krachtige vluchtfases. Nu gleden we slechts langzaam naar elkaar toe, zonder enkele kracht op de capsule. Maar toen bewoog dat “iets” naar beneden. Toen het wegvloog richtte wij onze aandacht er op. Het leek alsof het roteerde. Het was moeilijk de afmetingen te schatten. Het was dichtbij of veraf dat kan ik niet zeggen. Het was een onafhankelijk iets en in de ruimte is het moeilijk afmetingen en afstanden te schatten. Ik kan wel met zekerheid zeggen dat het niet echt dichtbij was. Vanaf het ogenblik dat ik de camera op oneindig zette bleek het niet onscherp te worden wat wel zou gebeuren als het bijvoorbeeld een bout of iets anders was dat heel dicht bij ons was. Het object was dus redelijk ver weg, in elk geval op zijn minst 100 meter omdat dit de afstand was van ons tot de ruimtecapsule en ik het idee had dat het daar achter was. Het is mogelijk dat het een soort UFO was. We kunnen niet met zekerheid zeggen wat het was. Het was definitief niet een heel groot stuk ruimteafval, geen raketdeel of zo, want dat zou gelokaliseerd zijn door de ruimtesurveillance. De onze en de Amerikaanse lokaliseren alle grote objecten in de ruimte, die worden gevolgd en van minuut tot minuut weten we hun positie en vliegrichting. Er is daar veel van in een baan om de aarde, delen van satellieten, onderdelen van raketten, echt van alles. Als zo’n object zo dicht bij de Mir was gekomen zouden ze ons daarover geïnformeerd hebben en volgens hen was er niets in de buurt.”

“Tijdens de laatste twee vluchten zag ik iets. Gedurende de vlucht van 1990 riep ik commandant Gennadij Manakov naar de patrijspoort. Jammergenoeg, maar dat is typisch, kregen we niet snel genoeg een film in de camera. We keken op Newfoundland en de atmosfeer was compleet helder. Plotseling verscheen er een soort bol (sphere). Ik wil het vergelijken met een kerstboomversiering; mooi, glimmend en flonkerend. Ik zag het zo’n 10 seconden. De bol (sphere) verdween net zo plotseling als hij verscheen.

Wat het was en hoe groot het was dat weet ik niet. Er was niets waaraan ik het kon vergelijken. Ik was als getroffen door de bliksem door dit fenomeen. Het was een perfecte bol (sphere) flonkerend als een kerstversiering. Ik rapporteerde het aan het vluchtleidingscentrum, maar ik zei niet dat ik een UFO had gezien. Ik zei dat ik een soort ongewoon fenomeen had gezien. Ik moest voorzichtig zijn met mijn woordkeuze. Ik wilde anderen niet te veel laten speculeren of mij verkeerd laten citeren.

Ik persoonlijk, had slechts één ontmoeting met iets onbekends, iets dat we niet konden verklaren. Het was in 1978, toen we van Washington naar Moskou vlogen. We vlogen op een hoogte van zo’n 10 kilometer en plotseling, toen ik door het raam keek, zag ik iets vliegen zo’n 1500 meter boven ons met een parallelle koers. Een gloeiende witte gelijkzijdige driehoek, als een soort zeil. Terwijl wij een snelheid hadden van 600 mijl p.u. had de driehoek een snelheid van 900 mijl p.u. en het haalde ons dus in. Ik riep om de aandacht van de passagiers en de rest van de bemanningsleden. We probeerden uit te vinden wat het was, maar alle pogingen om het te identificeren als iets bekends mislukte uiteindelijk. Het object leek op een UFO en het bleef ongeïdentificeerd. Het leek niet op een vliegtuig, omdat het een perfecte driehoek was en geen enkel vliegtuig had zo’n vorm in die tijd.

Kosmonaut Victor Afanasyev 1979 (vertaling uit Filers Files juli 2002 nr. 30)

“Ik denk dat wij niet alleen zijn, iets van buitenaardse oorsprong heeft onze aarde bezocht. Een buitenaards toestel draaide naar het onze toe, volgde ons en vloog in formatie met ons op zo’n 25 a 30 meter afstand. Wij fotografeerden de metaalachtige, technische structuur die zo’n 40 meter lang was. De film werd later in beslag genomen.”

Victor Afanasyev, maakte een tekening van de uitgerekte, driehoekige UFO die hij tijdens zijn ruimtereis zag in april 1979.

Waren deze verklaringen afkomstig geweest van NASA astronauten, in plaats van hun Russische collega’s, dan zouden ze een wereldwijde sensatie zijn geweest. Waarom is het zo, dat opmerkingen gedaan door Russische kosmonauten minder serieus worden genomen dan die van andere naties. Het antwoord is pijnlijk duidelijk. Zodra het onderwerp UFO aan de orde komt en speciaal in het westen, dan klikken alle starre geesten van bepaalde elementen binnen de media, die weigeren elke bewering die met dit fenomeen te maken heeft te overwegen, in de automatische versnelling. Ze zullen er alles aan doen om beweringen zoals we hier boven hebben gelezen van een breder publiek af te houden. Als ze daarbij moeten discrimineren, verkeerd weergeven, of het compleet negeren, dan zij het zo. Dus laten wij onszelf niet voor de gek houden. Wat deze vier kosmonauten te vertellen hebben, heeft nieuwswaarde in elke taal. Dat is precies waarom degenen die vrees hebben voor de consequenties van openbaringen, alles zullen doen wat binnen hun macht ligt om het volk zo lang mogelijk in het ongewisse te laten en dat is ook waarom wij er wel alles aan doen om het volk het te laten weten.