prinversieDisclosureProject

TERUG NAAR ARTIKEL

Dit is een behoorlijke lap tekst waarvan je het eerste gedeelte kunt overslaan als je niet echt geïnteresseerd bent in de doelstellingen van het "Disclosure Project". In het laatste gedeelte staan de getuigenissen van een aantal, meest gepensioneerde, mensen die verantwoordelijke functies hadden bij de overheid of het leger en daar geconfronteerd werden met het UFO-fenomeen.

DISCLOSURE...
Military, Government Witnesses Provide Testimony on UFO/Extraterrestrial Presence; Congressional Legislation Sought

By Graham Birdsall

Overgenomen en vertaald uit UFO Magazine juli 2001 door Paul Harmans.

OPENBAREN...
Militairen en overheidsgetuigen leggen verklaringen af over de aanwezigheid van UFO’s/buitenaardsen en willen hoorzittingen en openbaring van de regering.

Op woensdag 9 mei 2001 kwamen ongeveer twintig UFO-getuigen naar de National Press Club in Washington DC. Deze getuigen zijn of waren werkzaam bij diverse legeronderdelen, de inlichtingendiensten, de overheid, de ruimtevaart en in de wetenschap. Zij boden zich aan om de waarheid over het bestaan van UFO’s (buitenaardse voertuigen) en buitenaardse levensvormen te bevestigen.

“Het belang van deze uit de eerste hand komende verklaringen, ondersteunt met documenten van de overheid en ander bewijsmateriaal, zal zonder enige twijfel het bestaan van dit fenomeen bevestigen,” aldus Dr. Steven Greer, directeur van het Disclosure Project en gastheer van het evenement.

Voornaamste doelstellingen van het Disclosure Project.

Het Disclosure Project, een niet gesubsidieerde onderzoeksorganisatie, roept de regering op tot het houden van openbare hoorzittingen betreffende de aanwezigheid van UFO’s/buitenaardsen en voor wetgeving die de op de ruimte gebaseerde wapens verbied.

De conclusie is dat de getuigenverklaringen, opgenomen in het Disclosure Document, niet minder dan uitstekend te noemen zijn en volgens elke maatstaf een monumentale taak om tot stand te brengen.

Het proces van het maken van een selectie uit 120 uur ruwe digitale videogetuigenissen was eind december 2000 gestart door Dr. Greer. Uiteindelijk was dat, eind februari 2001, gereduceerd tot 23 uur en daarna tot 18 uur van wat hij noemt “bijzonder uitgelezen getuigenissen”. Van deze getuigenissen werd vervolgens een transcriptie van 1200 pagina’s gemaakt.

In maart en begin april van 2001 begon hij met de taak de geschreven getuigenissen om te zetten in een vlot leesbare vorm en ze onder te brengen in het ‘Disclosure Document’. Dr. Greer werkte 7 dagen per week en meestal zo’n 18 uur per dag om deze taak voor 9 mei 2001 te volbrengen, een datum die het begin markeert van het einde van het UFO-geheim.

Passend was dat Dr. Steven Greer als eerste sprak tot de verzamelde pers afkomstig vanuit de gehele wereld, alvorens de ‘getuigen’ te introduceren.

Dr. Steven Greer

Leden van de pers, het Amerikaanse volk en mensen van de wereld. We zijn hier vandaag om de waarheid te onthullen over een onderwerp dat de laatste 50 jaar belachelijk is gemaakt, in twijfel is getrokken en genegeerd.

De dames en heren op dit podium en nog zo’n 350 personen uit militaire kring en inlichtingendiensten - allen getuige van de zogenoemde UFO-materie en buitenaardse intelligentie - kunnen en zullen bewijzen dat we niet alleen zijn.

Ik wil Sarah McClendon, de correspondent van het Witte Huis, die vandaag ook hier is, bedanken voor haar sponsering van deze bijeenkomst. (Die ongeveer $80.000 kost)

In 1993 ontmoette ik een groep militaire adviseurs van dit Project op het platteland van Virginia en wij besloten dat het tijd werd voor burgers, militairen, ambtenaren van inlichtingendiensten en anderen om bijeen te komen en de waarheid te onthullen over het onderwerp dat UFO’s wordt genoemd. Sinds die tijd heb ik persoonlijk de zittende direkteur van de CIA, James Woolsley, ingelicht. Ik heb ook het hoofd van de DIA en van de Intelligence van Joint Staff, afgevaardigden van de Senate Intelligence Committee, veel afgevaardigden van het Congress, leden van de Europese Unie, het Japanse kabinet en vele anderen ingelicht. Wat ik heb ondervonden is, dat niet één van hen verbaasd was dat dit de waarheid is en ze uniform met afschuw waren vervuld omdat ze geen toegang hadden gehad tot deze zaken.

We danken het bestaan van dit Project aan de getuigen die we hebben gevonden, tot nu toe al meer dan 400. Mensen afkomstig van binnen de CIA, FBI, NSA, NRO, NASA, luchtmacht, marine, mariniers, landmacht, wetenschappers alsook ambtenaren en dienstverleners aan de overheid. Deze mensen waren betrokken bij Black Budget- verborgen niet bekende projecten. Deze verborgen projecten, alleen toegankelijk met speciale bevoegdheden, kosten op zijn minst $40 tot $80 miljard per jaar en zij behelzen technologieën die de wereld voor altijd kunnen veranderen.

De reden waarom we nu naar buiten treden is dat we de Amerikaanse regering en President Bush willen vragen om te werken aan een speciaal onderzoek en openbaring van dit onderwerp.

Het heeft diepgaande gevolgen voor de menselijke toekomst, de nationale veiligheid van de Verenigde Staten en voor de wereldvrede. Specifiek de techniek die is verbonden aan UFO’s/buitenaardse vervoersmiddelen zou, als het niet langer geheim werd gehouden, gebruikt kunnen worden voor schone energieopwekking en voortstuwing, de opdoemende energiecrisis definitief oplossen, het broeikaseffect tot staan weten te brengen en de milieuvraagstukken oplossen waar we hier op aarde mee te maken hebben/krijgen.

Het is noodzakelijk dat we als samenleving overleggen of het wel gepast is om wapens in de ruimte te plaatsen. Als we inderdaad kunnen bewijzen dat het waar is dat we niet alleen zijn en de ruimte het territorium is dat we delen met andere beschavingen, dan zou het wel eens heel onverstandig kunnen zijn een dergelijk destabiliseringsrisico als ruimtebewapening te nemen.

Deze discussie wordt niet gehouden omdat het niet te zien zou zijn op de nationale en internationale radarschermen. Het is nodig dat bevestigd wordt dat ze daar wel op verschijnen en daarvoor zijn wij hier vandaag. We kunnen bevestigen dat dit soort objecten van buitenaardse oorsprong zijn gezien op radar, met snelheden van duizenden kilometers per uur, abrupt stoppend en haakse bochten makend. Ze gebruiken antizwaartekrachtvoortstuwingssystemen, waarvan we, via Black Budget onderzoeksprojecten in de Verenigde Staten, Groot Brittanië en elders, hebben uitgevonden hoe ze werken.

Deze voertuigen zijn geland op aarde. Ze zijn nu en dan onklaar geraakt en hersteld door speciale teams in de Verenigde Staten, buitenaardse levensvormen zijn gevonden en hun voertuigen in beslaggenomen en door en door bestudeerd gedurende tenminste 50 jaar.

Wij kunnen bewijzen, door middel van getuigenissen en documenten die wij u zullen presenteren, dat dit onderwerp verborgen is gehouden voor leden van het Congress en op zijn minst aan twee Presidentiële regeringen. Dat de grondwet van de Verenigde Staten wordt ondermijnd door de groeiende macht van deze geheime projecten en dat dat nu juist een gevaar voor de nationale veiligheid is.

Er is geen bewijs en daar wil ik de nadruk op leggen, dat deze levensvormen ons vijandig gezind zijn. Er is echter wel een grote hoeveelheid bewijs dat zij bezorgd zijn over onze vijandigheid.

In het verleden hebben zij een aantal van onze intercontinentale ballistische raketten op non-actief gezet, getuigen hiervan zullen u vandaag deze voorvallen beschrijven. Zij hebben duidelijk laten weten dat zij niet willen dat wij de ruimte bewapenen en juist nu gaan wij verder op dat gevaarlijke pad.

Er zal vastgesteld moeten worden dat deze projecten, omdat ze niet onder toezicht stonden van het Congress, de President van de Verenigde Staten en de internationale gemeenschap, een gevaar zijn geworden voor de nationale veiligheid. Om deze reden zo vinden wij, moeten we de feiten openbaren.

Dit is het begin van de campagne tot openbaring en in een akte van oprichting, die ik vorige week aan President George W. Bush heb geschreven, verklaar ik dat die campagne hardnekkig zal worden volgehouden totdat onze doelstellingen zijn bereikt.

Deze zijn als volgt:
1. Dat we openbare, eerlijke hoorzittingen over dit onderwerp krijgen in het Amerikaanse Congress.

2. Dat er een permanent verbod komt op het bewapenen van de ruimte en op het onder vuur nemen van enig object dat van buitenaardse afkomst is.

3. Dat er een volledige en complete studie komt van geheime technologieën die in verband staan met dit onderwerp, om te kijken hoe ze behoorlijk toegankelijk gemaakt en toegepast kunnen worden voor een schone energieopwekking zodat de wereld verlost raakt van het gebruik van fossiele brandstoffen en wel op voortvarende wijze zodat er geen grotere schade meer wordt toegebracht aan het ecosysteem of ter voorkoming van een oorlog over de dreigende kans op een energiecrisis die de aarde in de komende jaren zeker te wachten staat.

Dit alles is een zeer dringende kwestie. Ja, het is belachelijk gemaakt. Ik ken velen in de media die graag praten over kleine groene mannetjes. Maar in werkelijkheid valt er weinig te lachen, omdat het te serieus is. Ik heb volwassen mannen met tranen in de ogen gezien, mannen van het Pentagon, leden van het Congress, die aan mij vroegen wat we er aan moeten gaan doen? Hier is wat we zullen doen. We zullen er op letten dat deze zaak ordelijk wordt geopenbaard en deze moedige getuigen, de eerste 21 van de 100 die we tot nog toe hebben geïnterviewd op videotape, komen naar voren om de waarheid te spreken.

Let op, ik verwacht dat mensen sceptisch zullen zijn, maar niet op een onredelijke manier, want deze mannen en vrouwen die naar voren treden hebben hun geloofsbrieven. Zij kunnen bevestigen wie ze zijn en dat zij getuigen uit de eerste hand zijn van enkele hoogst belangrijke gebeurtenissen in de geschiedenis van de menselijke beschaving. Er is mij op gewezen, door sommige van de mannen hier, dat zij belast waren met het werken met de atoomwapens van de Verenigde Staten. Hun woord werd geloofd in alles dat van groot belang was voor de nationale veiligheid. We moeten daarom hun woorden nu ook geloven. Zoals Monseigneur Carrado Balduci in het Vaticaan zei, tijdens een bespreking die ik kort geleden met hem had: “Het is irrationeel deze verklaringen van deze getuigen niet te accepteren”.

Wees alstublieft sceptisch. Dat is echter niet hetzelfde als vooringenomenheid of kortzichtigheid. Dit is een zaak van groot belang en ik vraag de media, de wetenschappelijke gemeenschap en de politiek om serieus naar deze zaak te kijken en dan het juiste te doen voor het mensdom en onze kinderen.

Wij hebben beschikbaar voor de media en voor de leden van het Congress een bijna 500 pagina’s inlichtingsdocument met de transscripties van tientallen van deze hoofdgetuigen. We hebben een 4 uurs videoband met samenvatting over dit project - ik wil u erop attent maken dat deze ook voor het volk te koop is - komende uit de 120 uur video die we tot dusver aan interviews hebben en die beschikbaar zijn voor het Congress en de belangrijke media om te beoordelen .

Wij kunnen bevestigen dat het onderwerp bestaat en reusachtig veelbetekenend is voor de menselijke toekomst.

Ik vraag allen die luisteren contact op te nemen met de leden van het Congress die u representeren of de leiders van andere landen rondom de wereld en vraag hen om een eerlijk onderzoek naar dit onderwerp en naar een verbod op wapens in de ruimte omdat we deze delen met andere levensvormen en we als mensdom snel vooruit gaan en beseffen dat dit het einde is van het kindzijn in de menselijke beschaving. Het is tijd voor ons om gerijpte volwassenen te worden tussen de beschavingen daarbuiten. Om dit te verwezenlijken moeten we een vredelievende beschaving worden en als we de ruimte ingaan moeten we kunnen samenwerking met andere intelligenties. Niet die hooggelegen grens bewapenen.

De mannen en vrouwen die zodadelijk spreken doen dit in volgorde te beginnen aan uw linkerkant. Zij introduceren zichzelf. Ik wil de media verzoeken zich vooralsnog van vragen te onthouden, totdat elke getuige heeft gesproken, duidelijk over wie zij zijn en waar zij persoonlijk van getuige of bij betrokken zijn geweest in hun werk voor de overheid, een militaire betrekking of bij een bedrijf dat werkte voor de overheid of regering.

Aan het eind kunt u vragen stellen zo lang we hier kunnen blijven en wij zullen u voorzien van alle informatie die u nodig hebt.

Getuige John Callahan

Mijn naam is John Callahan, ik ben gepensioneerd FAA (Federal Aviation Administration) employee. Ik was afdelingshoofd van Accidents Evaluation and Investigation division in DC.

Zo’n twee jaar voordat ik met pensioen ging ontving ik een telefoontje uit de Alaska regio: “Wat ze de pers moesten vertellen?” vroegen ze. Ik vroeg: “De pers wat vertellen?” Hij: “over die UFO!” Daarna ging het snel: “Welke UFO?” Het draaide erop uit dat ik deed wat elke overheidsambtenaar zou doen; hem vertellen dat: “Het in onderzoek was.”

Vervolgens moest ik alle gegevens naar het technisch FAA centrum in Atlantic City sturen en de volgende dag gingen mijn naaste chef en ik op weg daarheen. Ik had net een nieuwe videorecorder gekocht dus zette ik de gebeurtenis op videoband. In Atlantic City namen we alles van de banden over die op het geval betrekking hadden, exact wat de piloot en de luchtverkeersleider hadden gezien en we plugden in op de geluidsbanden zodat we precies hoorden wat de luchtverkeersleider zei en hoorde.

De volgende dag kwamen we terug en lichtte de bewindvoerder, admiraal Engen, in over wat er gebeurd was. Hij wilde een 5 min. briefing. Na de briefing wilde hij de video zien. Wij deden de videoband in de recorder en hij keek ernaar, de hele band lang.

De volgende dag had hij een bijeenkomst opgezet voor mij om een circusnummer op te voeren voor de wetenschappelijke staf van president Reagan en wie ze nog meer meebrachten en om alle gegevens daarna aan hen te overhandigen. Die morgen waren in de ronde kamer van de FAA drie man van Reagan’s wetenschappelijke staf, drie mensen van de CIA, drie van de FBI en ik weet niet meer waar al die anderen van waren. Ik had alle FAA-experts meegebracht om te praten over de hard- en software, dus deden wij een circusnummer.

We lieten ze de video zien, we hadden alle gegevens daar, we hadden alle computeruitdraaien. Ze waren er allemaal opgewonden over, maar toen het allemaal voorbij was vertelde één van de mannen van de CIA aan allen dat ze nu zworen op geheimhouding, dat deze bijeenkomst nooit had plaatsgehad en dat deze gebeurtenis (het UFO-incident) nooit was voorgevallen. Dus vroeg ik hem: “Waarom?” Ik dacht in die tijd nog dat het de stealth bommenwerper was geweest. Hij zei: “Dit is de eerste keer dat we opgenomen radarbeelden van een UFO hebben.” Al die gasten werden weer opgewonden, allemaal kwijlden ze van deze gegevens. Dus vroeg ik: “Ga je het publiek hiervan op de hoogte stellen?” Hij zei: “Nee, we vertellen hiervan niets aan het volk, het zou alleen maar paniek veroorzaken. We gaan terug en we zullen het bestuderen.”

Nu heb ik dit verhaal al vele malen verteld en ik kreeg daarbij soms gekke gezichten van de mensen. Ik heb bij me de geluidsbanden van de verkeersleiders die hierbij betrokken waren. De originele FAA-banden. (Houdt ze omhoog naar het publiek) Kijk nadat we dit spul hadden overhandigd aan de staf van de president, wist de FAA niet wat te doen met dit alles. We scheidden namelijk geen UFO’s van het normale verkeer, dus het was niet ons probleem. Ik heb een kopie van de originele video die we hielden, (Houdt deze omhoog naar het publiek) die is tamelijk interessant. Toen dit allemaal voorbij was kwamen alle rapporten terug naar mijn kantoor. Omdat het niet een FAA luchtverkeersprobleem was kwam het FAA-rapport (Houdt het omhoog naar het publiek) ook bij mij op het bureau terecht. Het bleef bij me totdat ik met pensioen ging en het personeel al mijn spullen inpakte en me daarmee hielpen verhuizen naar mijn huis.

Dus vond ik een paar dagen geleden in een doos, tezamen met mijn belastingteruggave van 1992, deze computerprints met gegevens over elk voorwerp dat daarboven was. Dus als je naar welk voorwerp ook wilt kijken, dan kunnen we dat hieruit reproduceren, vanuit dit stuk papier (Houdt het omhoog naar het publiek). Het is getiteld het: ‘UFO-incident Japan 1628’, dat voorviel op 18 november 1986.

Ik ben bereid om naar het Congress te gaan en ten overstaan van het Congress te zweren dat alles wat ik jullie heb verteld en dat alles wat hierin staat (Houdt de documenten omhoog naar het publiek) de waarheid is.

Getuige Charles L. Brown

Goedemorgen. Ik ben een beetje nerveus, ik hoop dat u mij dat wilt vergeven. Mijn naam is Charles L. Brown Lt. Col. bij de US Air Force, gepensioneerd. Gedurende de tweede oorlog was ik een boerenzoon uit Washington, Virginia, kreeg het vaderlandsliefde virus en trad toe tot het Amerikaanse leger, wat uitliep op het vliegen van bommenwerpers in Europa en beëindigde daar de oorlog door vrede te brengen.

Ik maakte mijn college af in de zomer, eind september van 1949 en werd opgeroepen tot actieve dienst in de nieuw geformeerde Amerikaanse luchtmacht de USAF. Ik werd toegevoegd aan een organisatie, het bureau speciale onderzoekingen (OSI). De luchtmacht was, zoals de meesten van jullie wel weten, in 1947 opgericht. OSI is een centraal onderzoeksbureau voor de luchtmacht en werd denk ik gevormd in 1948. Dus alles was betrekkelijk nieuw. Onnodig om te zeggen dat in 1947 UFO’s ook tamelijk nieuw waren. Het technisch onderzoeksbureau van de luchtmacht was op de Wright Patterson luchtmachtbasis en ik had mijn kantoor in een gebouw aangrenzend hieraan.

Onze organisatie was het wereldwijde onderzoeksbureau voor de luchtmacht van ongeïdentificeerde voorwerpen: UFO’s. Dit duurde zo’n twee jaar. De projectnaam was: ‘Project Grudge’. Het was de voorganger van het project dat bekend werd als ‘Blue Book’, welk geleid werd door Ed Ruppelt.

Tijdens mijn werken daar verzamelde ik gegevens. Ik verzamelde ze niet echt, ze werden me toegezonden en ik analyseerde ze. Als piloot/onderzoeker was ik bij machte om kleine beetjes adviezen te geven aan het personeel van het technisch onderzoeksbureau. In gedachten ziet u waarschijnlijk een indrukwekkend kantoor voor u, maar we hadden een eerste luitenant, een secretaris en een technisch sergeant. Dit was in essentie ‘Project Blue Book’ toen dat later van start ging, maar dat ontwikkelde zich wel meer dan ‘Project Grudge’.

Gedurende het beoordelen als een analist van deze verschillende gedocumenteerde meldingen, raakte ik er al snel van overtuigd dat er inhoud zat in wat er werd gerapporteerd. In deze rapporten hadden we waarnemingen vanaf de grond, grondradarwaarnemingen, waarnemingen vanuit de lucht en luchtradarwaarnemingen. De personen die deze waarnemingen hadden gedaan hadden verschillende functies zoals burgerluchtvaartpiloten, luchtmachtpiloten en politieagenten. Mensen dus waar men dagelijks zijn leven aan toevertrouwd. Dit zijn achtenswaardige mensen met een goede reputatie.

Ik geloof in het bestaan van buitenaards leven en in het feit dat zij hier met hun voertuigen in onze ruimte zijn sinds zo’n kleine 50 jaar. Ik hoop dat de getuigenissen van deze zeer fatsoenlijke mensen hier, u zullen overtuigen en dat u Steven Greers disclosure project verder zult ondersteunen, want er moet aan gewerkt worden om deze informatie niet alleen aan de Amerikanen te laten toekomen, maar ook aan de mensen in de rest van de wereld.

Deze voertuigen zijn gezien en bevestigd overal ter wereld. Ik ben bereid een eed af te leggen en te ondertekenen inzake mijn observaties. Deze dingen bestaan echt. Geloof me.
Geloof aub. ook degenen die na mij komen.

Dank u.

Getuige Michael Smith.

Mijn naam is Michael Smith. Ik was sergeant bij de luchtmacht van 1967 tot 1973. Ik was daar luchtverkeersleider.

Tijdens mijn diensttijd in Klamath Falls, Oregon, vroeg in 1970, arriveerde ik bij de radarafdeling terwijl ze een UFO bekeken die op de radar was te zien. Hij hing stil op zo’n 80.000 voet. Ik zat daar zo’n 10 minuten waarna hij langzaam begon te bewegen en plotseling na zo’n 5 á 10 minuten van de radar verdween. Bijna tegelijkertijd verscheen het weer stationair op 80.000 voet. De volgende zwiep van de radar was het 200 mijl weg, stationair. Het stond dan stil voor zo’n 10 minuten en herhaalde dan de voorgaande bewegingen nog twee maal.

Toen ik uitzocht wat de procedure was als je een UFO waarnam, werd me verteld dat ik NORAD moest inlichten. Het was niet noodzakelijk iets op te schrijven en je hield het voor jezelf. Het was een ‘slechts ter kennisneming’ onderwerp.

NORAD belde me later in het jaar op een nacht om mij te laten weten dat er een UFO richting Californische kust kwam. Ik vroeg hen wat ik moest doen met dit geval. Ze zeiden: “Niets. Schrijf er niks van op, kijk alleen naar boven.”

Later in 1972 toen ik gestationeerd was bij het 53ste, een radarsquadron in Michigan, ontving ik een paar paniekerige telefoontjes van politieagenten die drie UFO’s achtervolgden. Dus ik controleerde meteen de radar en die bevestigde dat ze er inderdaad waren. Ik belde NORAD en die werden bezorgd omdat ze twee inkomende B-52’s hadden. Ze lieten ze een omweg maken omdat ze die niet in de nabijheid wilde hebben. Die nacht beantwoorde ik veel telefoontjes van het politiebureau en de staatspolitie. Mijn standaard antwoord was: “Er was niets op de radar te zien.”

Ik wil dit onder ede verklaren op een hoorzitting van het congress.

Dank u.

Goedemorgen, mijn naam is Enrique Kolbeck, ik ben senior luchtverkeersleider. Mijn excuses voor mijn slechte Engels. Ik ben hier als een getuige en wil wat vertellen over mijn werk. Ik werk in Mexico Stad als radaroperator op de internationale luchthaven van Mexico.

Ik ga u een paar voorbeelden geven van de waarnemingen die we de laatste jaren in Mexico hebben gedaan. Deze kwestie heeft zich heel vaak voorgedaan in mijn land, jammer genoeg.

Bijvoorbeeld op 4 maart 1992 detecteerden we 15 objecten op zo’n 15 mijl afstand van de internationale luchthaven.
Op 8 juli 1994 hadden we een kleine botsing tussen ‘iets’ en vlucht Aeromexico 129 waarbij het hoofdlandingsgestel aan de rechterzijde werd beschadigd. Dit deed zich voor om 10.10 ‘s avonds.
In de daaropvolgende week had vlucht Aeromexico 904 bijna zo’n zelfde botsing om 11.30 ‘s morgens met een object dat we zagen op de radar.
In de week daarop kregen we een hoop waarnemingen van piloten en sommige daarvan zagen we ook op de radar.
Op 15 september 1994 hadden we gedurende zo’n 5 uur een voorwerp op de radar. Het was weliswaar nieuwe apparatuur, maar de technische dienst die het controleerde zei dat het perfect werkte. Het was opwindend en we waren erg verrast.
De volgende dag zagen we een formatie (die Jaime Maussan heeft bestudeerd) die door veel mensen werd waargenomen en we zagen een vliegende schotel van zo’n 15 meter diameter.
Op 24 november 1994 hadden we officieel ons nieuwe radarsysteem. Vanaf dat moment hadden we informatie over deze waarnemingen op hetzelfde moment dat de piloten ze ook zagen.

Dit is waarom ik hier ben. Wij zijn van mening in mijn land dat het erg gevaarlijk is. We hebben nog veel meer van deze voorvallen, maar ik wil niet meer tijd in beslag nemen dan deze.

Het is heel belangrijk dat de wereldbevolking weet dat dit soort voorvallen in de luchtvaart aanmerkelijk gevaarlijk kunnen zijn. Vooral in mijn land, ik weet niet waarom er daar zoveel van deze voorvallen zijn, maar het punt is dat ze er zijn. We hebben de autoriteiten ingelicht, maar ik weet niet wat er mee gedaan wordt.

Mijn naam is Graham Bethune. Ik ben een gepensioneerde commandant/piloot van de marine. Ik deed topgeheime missies.

50 jaar geleden, 10 februari 1951, vloog ik van IJsland naar Newfoundland. Het was nacht en het was donker. Zo’n 300 mijl uit de kust van Argentinië zag ik een gloed op het water het leek op een stad bij nacht. (Met Argentinië wordt hier een stadje bedoeld dat aan de Placentia Baai ligt - en uiteraard niet het land in Zuid Amerika). Toen we de gloed naderden veranderde het in een kolossale cirkel van witte lichten op het water. We keken er een tijdje naar, toen gingen de lichten uit en er was niets meer op het water. Het volgende dat we zagen was een gele stralenkrans veel kleiner dan waar het vandaan kwam zo’n 15 mijl verderop. Whoosh ging het hoog de lucht in. Vanwege zijn koers nam ik de besturing van het vliegtuig over en duwde de neus om, om zodoende te proberen onder dat ding te komen. Op dat moment hoorde ik een geluid onder mij. Ik dacht dat het ons had geraakt. Een aantal bemanningsleden bukten, sommige waren gewond. Toen verscheen het aan de rechterzijde en bewoog langzaam van ons af, maar vloog wel met ons mee. Het was nog niet op onze hoogte, maar we konden de vorm ervan zien. Het had een koepel en we zagen de lichtkrans oplossen.

Ik liet de andere piloot, Al Jones, mijn plaats innemen en ging naar achteren om te kijken wat de reactie van de passagiers was. Daarna ging ik weer terug naar de cockpit en gaf opdracht niets te melden vanwege de hoge pieten (VIP’s) achterin.
We hadden vier of vijf instrumenten die na dit incident kapot waren in de cockpit. Het magnetisch kompas en de richtingzoekers, waarschijnlijk vanwege elektromagnetische effecten.
Het object was gevolgd op radar en had een snelheid van zo’n 1800 mijl per uur.
Wij hadden 31 passagiers plus een psychiater en de bemanningsleden. Zij hadden allen het voorval gezien vanuit verschillende posities.

Toen we landden in Argentinië, Newfoundland, werden we ondervraagd door de luchtmacht. Toen we aankwamen op het testcentrum van de marine werden we door de marine-inlichtingendienst gevraagd individuele rapporten op te maken.

Ik heb hier, uit de nationale archieven, het 18 pagina’s tellende officiële marine- en luchtvaartrapport. (steekt het in de hoogte voor het publiek). Ik heb een rapport gemaakt (houdt ook dit op voor het publiek) om de waarheid duidelijk te maken. De waarheid is hier.

Ik wil onder ede verklaren voor het congress (regering) dat alles wat ik hier heb gezegd de waarheid is.

Mijn naam is Dan Willis. Ik werkte voor de Amerikaanse marine. Ik had een top secret bevoegdheid, niveau 14 tot geheim gecodeerd extra gevoelig materiaal.

Ik werkte op de coderingsafdeling van het marinecommunicatiecentrum te San Francisco. In 1969 ontving ik een voorrangsbericht van een schip nabij Alaska dat als geheim was geclassificeerd. Dat schip rapporteerde dat er uit de oceaan, naast bakboordsboeg, een helder gloeiend, rood oranje, elliptisch object opdook van ongeveer 25 meter in diameter. Het kwam uit het water en schoot de ruimte in met een snelheid van zo’n 7000 mijl per uur. Dit was vastgelegd met de scheepsradar en toonde de werkelijkheid ervan aan.

Jaren later werkte ik gedurende zo’n 13 jaar bij de elektronische en technische dienst van de marine te San Diego. Een collega van mij had bij NORAD gewerkt. Toen hij daar op zijn afdeling begon, merkte hij objecten op het radarscherm op die allerlei toeren in de ruimte en in het luchtruim uithaalden. Objecten die abnormale dingen deden zoals bochten van 90 graden.

Toen hij dit onderzocht reageerde zijn superieur met het volgende: “Het was slechts een bezoek van één van onze kleine vrienden.” Dat was een beetje ongebruikelijk.

Deze beweringen zijn waar en ik ben bereid deze onder ede te herhalen voor de regering.

Mijn naam is Robert Salas. Ik zat vanaf 1964 in actieve dienst bij de luchtmacht nadat ik mijn graad had behaald aan de luchtmachtacademie en ik ging daar in 1971 met de rang van kapitein weg.

In maart 1967 was ik gestationeerd op de ‘Malstrum luchtmachtbasis’, Montana, als lanceerofficier voor de ‘Minuteman’ raketten. In de vroege ochtend van 16 maart 1967 kreeg ik een telefoontje van mijn hoofd beveiliging boven. We hadden zo’n zes luchtmachtbeveiligingsmensen boven en ik was beneden zo’n 60 voet onder de grond in een capsule en bekeek en controleerde 10 minuteman raketten met atoomkop. In het telefoontje werd mij verteld dat zij vreemde lichten zagen vliegen in de lucht. Ik negeerde het en zei dat ze maar terug moesten bellen als er wat belangrijkers gebeurde. We hadden een professionele relatie met onze beveiligingsagenten. Zij waren niet geneigd grappen te maken of zo iets, dit was een serieuze taak.

Ik kreeg nogmaals een telefoontje volgend op het vorige en deze keer was er een bijzondere toon in de stem van de beveiligingsagent. Duidelijk zeer angstig, hij zei dat er een helder stralend, rood object zweefde net buiten de hoofdpoort. Het was ovaal van vorm. Hij had alle beveiligingsagenten daar bij zich met de wapens in de aanslag en wilde weten wat mijn orders waren. Ik vertelde hem, toen hij mij dat nogmaals vroeg, om de omgeving te bewaken. Hij moest toen ophangen omdat een van de agenten gewond was geraakt, niet door de UFO, hij had zijn hand opengehaald aan een hek.

Meteen na dit telefoontje maakte ik mijn commandant wakker die in zijn rustperiode zat, Fred Mywald een gepensioneerde kolonel nu. Ik stelde hem op de hoogte van de telefoontjes. Terwijl ik hem mijn verhaal vertelde gingen één voor één mijn raketten op non-actief. Ze gingen in een ‘no go conditie’ dus onlanceerbaar. Er gingen zo’n 6 a 8 raketten op non-actief die morgen binnen een paar minuten na het telefoontje over de UFO buiten de hoofdpoort.

Diezelfde morgen, nadat we het voorval hadden gerapporteerd aan de commandopost, werden we ingelicht over zo’n zelfde incident bij vlucht ECHO, ik zat bij vlucht OSCAR. Bij hen waren alle raketten op non-actief gegaan onder dezelfde omstandigheden waarbij UFO’s waren waargenomen boven de lanceerinrichtingen. Zij hadden onderhoudsploegen en beveiligingsmensen aan het werk die nacht en die rapporteerden de UFO’s boven de lanceerbasis. De commandant van vlucht ECHO was Earl Carlson, hij verliet de dienst ook als kapitein. De hulpcommandant was Walt Feagle die als luitenant kolonel met pensioen ging.

We hebben dus deze getuigen, de namen die ik net noemde. Zij hebben al eerder over deze gebeurtenissen gesproken en zij ondersteunen dit verhaal. We hebben ook documentatie, die ik gekregen heb van de luchtmacht na een aanvraag volgens de wet op het vrijgeven van informatie (houdt het omhoog naar het publiek) waarin in grote lijnen het vlucht ECHO incident wordt weergegeven. In deze documenten staat ook een verwijzing naar UFO’s. We hebben telexberichten (houdt deze omhoog naar het publiek) die verslag doen van dit incident en één telex bevat het gegeven dat er geen duidelijke verklaring is voor het op non-actief gaan van 10 raketten en dat het niet kunnen achterhalen van die verklaring een ernstige bezorgdheid inhoudt voor het hoofdkwartier. Deze telex was van het SAC (Strategic Air Command) hoofdkwartier. Dus we hebben deze telexberichten en ik heb zo’n 12 getuigen die delen van dit verhaal willen bevestigen, inclusief een man die het incident naderhand onderzocht voor de luchtmacht, waarover ook de volgende spreker u wat zal vertellen, en ook nog een andere beveiligingsagent die de UFO waarnam in dezelfde tijdsperiode en een andere officier, nu gepensioneerd als kolonel, die andere rapporten had over UFO’s. Dank zij hem heb ik een compleet rapport van een gelijkwaardig incident dat plaatsvond in North Dakota in augustus 1966. Zeer gelijkwaardig, UFO’s waargenomen boven de raketsilo’s. Ook heb ik nog een rapport over een UFO incident dat werd onderzocht door de luchtmacht een week na ons incident.

Ik ben bereid te getuigen onder ede dat al deze zaken waar ik over heb gesproken de waarheid zijn, in aanwezigheid van de regering.

Goedemorgen, mijn naam is Dwynne Arneson. Ik diende 26 jaar als communicatieofficier bij de Amerikaanse luchtmacht, wereldwijd inclusief Vietnam. Ik had een top secret volmacht, een SCI (Special Compartmented Information) en voor degenen die dat niet weten, dat is net boven ‘top secret’.

Ik ging met pensioen in 1986 als kolonel op de Wright Patterson luchtmachtbasis. Ik wil u vertellen over drie verschillende UFO ervaringen.

Als een jonge luitenant op de Ramstein luchtmachtbasis in Duitsland in de vroege jaren ‘60 had ik de leiding over de cryptografische afdeling. Ik had toen een top secret bevoegdheid en ik kan me zonder twijfel een bericht voor de geest halen dat op mijn cryptoafdeling passeerde waarin stond dat er een UFO was gecrashed op Spitsbergen, Noorwegen en dat er een team wetenschappers onderweg was om het te onderzoeken.

Toevallig weet ik dat dit geen UFO betrof. In het boek “Sputnik the shock of the century” kan je op pagina 212 lezen wat dit voorval betrof. Daar staat het verhaal van de eerste Amerikaanse spionage satelliet genaamd de Discoverer 2 van het CORONA project. Dit was een satelliet die foto-opnames maakte vanuit de ruimte waarna (in die dagen dus heel primitief) er een capsule uit de satelliet werd gelanceerd met daarin de film die zo terug naar de aarde werd vervoerd waarna hij werd opgepikt en ontwikkeld.

Omdat er in die dagen nogal wat mis ging met het berekenen van trajecten belande deze capsule op Spitsbergen en niet in de Pacifische oceaan zoals de bedoeling was. De Amerikanen zonden daarna een groep wetenschappers naar Spitsbergen om de capsule te bergen. Dit is overigens niet gelukt, waarschijnlijk waren de Russen hen voor. Dit was toen een Top Secret missie die ze geheim wilden houden, vandaar dat UFO cover up verhaal waar deze man van getuigt.

Ik wil hiermee zeker niet de andere getuigenissen in diskrediet brengen, maar in dit geval is duidelijk aantoonbaar dat dit geen UFO betreft in de zin van buitenaards bezoek. Ik denk ook dat in een aantal andere gevallen er net zoiets aan de hand is geweest. Sommige zaken worden door het leger liever onder de Ufo noemer genoemd om geheime projecten geheim te houden. H. Verbeek)

Nu ga ik vooruit in de tijd naar 1967. Ik was toegewezen aan de 28e luchtdivisie te Great Falls, Montana en ik was de leidinggevende officier van het communicatiecentrum daar. Ook was ik top secretofficer voor die divisie. Ik controleerde ook de geldigheid van nucleaire lanceringopdrachten.

Ik kan mij herinneren gedurende die periode een bericht te hebben gezien dat ons communicatiecentrum passeerde en wat globaal het verhaal weergaf dat Robert Salas zojuist vertelde, dit bericht sprak van een UFO die dicht bij de raketsilo’s was gezien en dat vervolgens de raketten op non-actief waren gegaan. Toevalligerwijs was de persoon die Boeing stuurde om de raketten te controleren, of beter gezegd om te achterhalen wat hen op non-actief stelde, mijn belangrijkste manager bij Boeing, Mr Bob Kamitsky, die helaas is overleden. Ik kan me hem zo weer voor de geest halen, bij verschillende gelegenheden. Hij woonde dicht bij mij in Washington en hij zei: “Arne, die raketten waren perfect in orde,” Dus dat was de uitkomst. (Waarschijnlijk bedoelt hij te zeggen dat er geen achterstallig onderhoud was aan de raketten en dat ze dus niet tengevolge daarvan op non-actief waren gegaan. Vert.)

Nu mijn laatste incident...Ik was commandant van een eenheid in Great Falls, ik had contact met de veiligheidsdienst van de Loring luchtmachtbasis en zij vertelden mij dat er UFO’s waren gezien boven nucleaire opslagplaatsen op de Loring luchtmachtbasis.

Ik wil met genoegen getuigen, voor de regering, dat dit de absolute waarheid is.

Goedemorgen, mijn naam is Harland Bentley. Gedurende de jaren 1957 tot en met 1959 diende ik bij het Amerikaanse leger en was gestationeerd op een ‘Nike Ajax’ rakettenfaciliteit in Maryland.

In mei 1958 om ongeveer 06.00 uur ‘s morgens hoorde ik een luid lawaai buiten, zoiets als een brommende transformator. Ik kwam overeind in mijn bed en keek uit het raam, daar zag ik een voertuig dat richting de grond kwam en crashte. Stukken braken van het voertuig af, maar het steeg onmiddellijk weer op.
Er is nog veel meer te vertellen over dit incident, maar ik moet voort maken.

De volgende nacht had ik radardienst. Ik kreeg een telefoontje van de Gaithersburg raketbasis. De man aan de andere kant zei: “Hé ik heb 12 tot 15 UFO’s hier buiten op zo’n 50 tot 100 voet boven me.” Dus ik vroeg hem hoe ze klonken? Hij nam zijn hoofdtelefoon af en hield hem uit het verdomde raam en zei: “Hier.” Het was hetzelfde geluid dat ik diezelfde morgen hoorde, behalve dat het er nu meer waren. Mijn radar stond op stand-by dus ik zette hem onmiddellijk aan en ik had de bliep op mijn scherm. Ik markeerde het op mijn radarscherm. Een paar minuten later vlogen ze plotseling weg. Op het moment dat ze wegvlogen kwam de radarzwiep rond en ging over de bliep, in de volgende seconde ging de radarzwiep weer rond en op het moment dat de zwiep de bliep raakte was die tot op tweederde van mijn radarscherm verschoven. Om zover te komen in één zwiep moesten ze een constante snelheid van 17.000 mijl per uur hebben.

Dat was mijn eerste incident. Tien jaar later had ik inmiddels een wetenschappelijke kandidaatsgraad in de elektronica en werkte ik in Californië. Nu moet ik mij excuseren, ik kan alleen maar zeggen dat ik ergens in Californië werkte aan een geheim project dat niets van doen had met het incident dat ik daar had. Terwijl ik aan het werk was, het was zo’n twee of drie uur in de ochtend Californiëtijd, hoorde ik via een communicatielink een astronaut praten met Houston. Ik besteedde er niet veel aandacht aan totdat ik het woord ‘bogey’ hoorde, wat betekende dat er een ongeïdentificeerd vliegend voorwerp van wat voor soort ook, voertuig of meteoriet, op botsingskoers lag met de module die in een baan om de maan zat. Dus luisterde ik een tijdje en ging dan weer aan mijn werk. Toen hoorde ik: “Daar gaan ze.” In de astronautenwereld is er, en sommige van jullie weten dat misschien wel, een term die luidt: “Green Turtle” en het werd gebruikt, misschien vandaag de dag nog wel dat weet ik niet, als iemand over het communicatienetwerk vloekte. De eerste die het hoort en meteen “Green turtle" roept, krijgt van degene die er vloekte een diner voor zijn hele familie in het duurste restaurant van Cape Canaveral. Nu, om snel door te gaan, één van de astronauten zei “Verdomme, die UFO vertrok wel heel snel, verdomd dat was snel” en iemand schreeuwde: “Green turtle!” Toen zei dezelfde astronaut nog een scheldwoord en iemand anders schreeuwde: “Green turtle!” De astronaut ging door met wat hij wilde zeggen: “Jullie hadden het moeten zien ....” opéén kletsende kaken, want nu pas drong het tot hem door dat hij twee dure maaltijden moest betalen.

Dit waren mijn ervaringen. Ik wil voor de regering getuigen en precies uitleggen wat er exact gebeurde.

Mijn naam is John Maynard. Ik ben met pensioen gegaan uit het leger als sergeant 1e klasse. Gedurende mijn 21 jarige diensttijd had ik een top secret bevoegdheid tot de hoogte van TK, OMNI, CRYPTO en andere. Ik had toegang tot heel, heel gevoelige documenten. Mijn getuigenis is eigenlijk tweeledig. Ik pensioneerde bij de DIA (Defence Intelligence Agency) in 1980.

Toen ik administrateur was en een kantoor overnam, moest ik tekenen voor meer dan 2000 documenten. Volgens de order moet je, eer je tekent, alles gelezen hebben. Niet woord voor woord natuurlijk, maar je moest de grote lijnen ervan weten. Ik nam elk document door om zeker te weten dat het compleet was. Ze vertelden mij dat als de volgende het van mij overnam alles er nog precies zo moest zijn. Ik kreeg een behoorlijk goede kennis van de inhoud van deze documenten en geloof me, er waren vele, vele verwijzingen naar UFO’s. Ik zag ook NICP (National Intelligence Photographic Centre) foto’s, die de beoogde objecten toonden.

Oké, ik werkte op de SALT ONE en SALT TWO locaties voor het bureau waar ik bij werkte. We namen foto’s om de nucleaire ontmanteling ervan te bekrachtigen, maar er waren enkele objecten op deze foto’s te zien die er niet behoorden te zijn.

De hoofdzaak van dit hele gebeuren is dat veel mensen praten over samenzweringen en een schaduwregering. Ik wil ook getuigen, ten overstaan van de regering, dat deze ‘zwarte’ operaties bestaan. Ik maakte er min of meer deel vanuit. Ik zag het licht denk ik.

Ik ging met pensioen en dat was het. Maar we moeten openbaren wat we weten.
Dat wil ik getuigen onder ede voor de regering of voor welke andere organisatie dan ook. Waar ik getuige van was, is waar.

Hallo, mijn naam is George Filer de derde. De reden waarom ik hier ben is omdat George Filer de vijfde nog in de hangar is, maar waarschijnlijk vrijdag geboren wordt. Ik ben een gepensioneerde inlichtingenofficier en piloot met zo’n 5000 vlieguren.

Ik geloofde niet in UFO’s totdat Londencontrol ons in de winter van 1962 vroeg er één te achtervolgen. We zeiden: “Natuurlijk” en sprongen naar beneden van zo’n 10.000 meter hoogte naar 350 meter op welke hoogte de UFO zweefde. We maakten dus een duikvlucht die eigenlijk de gevarengrens van het toestel overschreed. Dus het is inderdaad gevaarlijk UFO’s te achtervolgen. In mijn geval kreeg ik de UFO op mijn vliegtuigradar op zo’n 40 mijl afstand en we konden de lichten zien in de verte. Terwijl we dichterbij kwamen bleven we de radarecho terugkrijgen op onze schermen. Ik wil er de nadruk op leggen dat deze radarecho heel erg duidelijk was en ‘solide’ wat de indicatie is voor een metalen object. We kwamen op ongeveer anderhalve kilometer van de UFO en die lichte op in de lucht en verdween in de ruimte. Het leek heel erg op wat de shuttle doet wanneer hij gelanceerd wordt.

Later, ik werkte toen bij de inlichtingen in Vietnam, lichtte ik generaal Brown in over UFO’s. Ik vertelde hem het voorval dat ik hoorde van generaal Gow, toen ik in het 21e lucht squadron zat op de McGuire luchtmachtbasis, over een UFO boven Teheran in Iran in 1976. Er waren toen twee F-4’s van de Iranese luchtmacht opgestegen en zij probeerden de UFO te onderscheppen. Toen zij hun wapencontrolesysteem aan zette, viel onmiddellijk hun elektronische systeem uit en waren ze gedwongen terug te keren naar de basis. Dit incident was speciaal zo veelbetekenend omdat het ook opgemerkt was door satellieten.

Op 18 januari 1978 ging ik naar de basis. Elke morgen bracht ik verslag uit aan de generale staf, toen ik enkele lichten opmerkte in de verte aan het eind van de landingsbaan daar. Toen ik naar de commandopost ging vertelde de hoofd sergeant van dienst mij dat er de hele nacht UFO’s waren gezien, ze waren op de radar, de verkeerstoren had ze gezien en men had rapportages van vliegtuigen en er was er één geland of gecrashed op Fort Dicks. Fort Dicks en McGuire liggen vlak bij elkaar. Dit lijkt een beetje op ‘Roswell in het oosten’. In elk geval, er was een buitenaardse uit het voertuig gekomen en die was neergeschoten door een militaire politieman. Het was waarschijnlijk gewond en zou naar McGuire worden gebracht. Om wat voor reden dan ook, de buitenaardsen hadden niets tegen onze luchtmacht, maar er werd toch op hen geschoten. Afijn, onze veiligheidsmensen gingen naar buiten en vonden hem dood aan het eind van de landingsbaan. Vervolgens vroegen ze mij om de generale staf van 08.00 uur met generaal Tom Sadler in te lichten en ik dacht: ik geloof niet dat ik dat wil. De generaal heeft niet zo’n goed gevoel voor humor en ik ben er nog niet zo zeker van dat ik het allemaal moet geloven. Dus checkte ik het een en ander. Ik belde de 438e commandopost en iedereen had tamelijk hetzelfde verhaal. Om 08.00 uur die morgen, juist voordat ik de briefing zou doen, werd iedereen er erg bezorgd over, ze zeiden vertel er maar niets over het is wellicht toch te heftig.

Dit is zo’n beetje mijn verhaal. En ik ben erop voorbereid dit alles te vertellen voor de regering en het is de waarheid.

Nog even dit, ik heb interesse in UFO’s. Ik ben in het oosten van Amerika hoofd van ‘Mutual UFO Network’ en samen met het nationaal rapporteringscentrum en MUFON krijgen we gemiddeld 100 UFO-meldingen per week binnen. Mensen vanuit de gehele Verenigde Staten die deze dingen regelmatig zien. Als je dit gaat uitzoeken dan blijkt dat ze er gewoon zijn, ze vliegen laag en de mensen zien ze aldoor.
Veel mensen zijn hoog opgeleid en geven per e-mail door wat ze gezien hebben.

(Als je naar Filers Files* gaat kun je daar een gratis abonnement krijgen op een weekbrief waarin de meest belangrijke meldingen je worden toegestuurd. Meestal zijn het zo’n vijf a zes A4tjes. Vert.)

Goedemorgen dames en heren. Mijn naam is Clifford Stone. Ik was sergeant 1e klasse in het Amerikaanse Leger. Ik had een bevoegdheid om geheime nucleaire zaken in te zien. Ik kon elke bevoegdheid krijgen die nodig was als ik op speciale operaties werd geroepen. Waar ik op duid is, dat ik was betrokken bij operaties waarbij zaken werden geborgen, bijvoorbeeld uit neergestorte schotels. Er waren bij sommige van deze crashes ook lichamen betrokken en soms leefden de wezens nog. Terwijl we dit alles deden vertelden we het Amerikaanse volk dat er niets van waar was. We vertelden de rest van de wereld, dat er niets van waar was.

Ik zou graag in gaan op de details van zulke incidenten, wat en hoe er geborgen werd, maar ik zal beschikbaar zijn als u vragen heeft over dit onderwerp en mijn betrokkenheid daarbij. U kunt Dr. Greer vragen om een afspraak te maken zodat u met mij kunt praten.

De situatie is zo dat we het Amerikaanse volk vertellen dat er geen UFO’s bestaan. Ik ben betrokken geweest bij de berging van deze objecten en we weten dat ze van buitenaardse afkomst zijn.

In 1969 gebeurde er iets terwijl ik gestationeerd was in Virginia. We gingen naar Indian Town Gap, Penssylvania. Dat zou mijn eerste betrokkenheid worden bij het bergen van een UFO. Toen wij eraan kwamen hadden we er al mensen op het terrein, wij waren een back-up team en werden gestuurd om uit te zoeken of er nucleair materiaal aan boord was. Later werd er verteld dat er niets aan boord was en dat het één van onze eigen vliegtuigen was dat gecrashed was. Ik weet wel beter omdat ik één van de mensen was die het benaderde met een geigerteller om straling te meten. Ik was de eerste die er dichtbij kwam en ik zag dat er lichamen in zaten. Dit was de eerste van mijn ongeveer twaalf incidenten.

UFO-crashes zijn geen gebeurtenissen die dagelijks voorkomen. Ze zijn zeldzaam. Ik weet dat we niet alleen zijn in het heelal. Ik weet dat de afwezigheid van bewijs niet het bewijs voor afwezigheid is. Het is bewezen dat het wordt verzwegen voor het Amerikaanse volk (applaus). Ik stond hier vandaag voor jullie en de Almachtige God en ik zeg jullie dit: als de regering mij oproept, en mij vraagt te getuigen, in detail, van wat ik weet dan ben ik er klaar voor en doe ik wat ik hier vandaag deed.

Goedemorgen. Dan Morris. Ik was bij de luchtmacht de eerste keer voor 22 jaar en de tweede maal voor 7 jaar. Ik ging met pensioen als een chief (master segeant). Ik ben hier om u te vertellen over een klein incident.

Toen ik de rang kreeg van wat ze in de luchtmacht een grondradar superintendent noemen had ik de leiding over zeven radars, twee landradars en drie gatenvullers langs de kust bij Galveston, Texas. Dat was in de tijd van de atoomonderzeeërs. We moesten er zeker van zijn dat we de hele kust bestreken, dus plaatsten we die gatenvuller-radars waar we de onderzeeërs onder het wateroppervlak niet konden zien. Mijn commandant was kolonel Tibbits, misschien heeft u wel van hem gehoord, hij stuurde mij naar een (SAC) Strategisch Lucht Commando test in Georgia.

Ik had op een keer zeven man onder mij aan het werk gedurende de tijd dat ‘project blue book’ aan de gang was. Dus als je melding maakte van zoiets als ‘die UFO’ dan stuurden ze je naar een psychiater en rolde je meteen de luchtmacht uit. Maar we waren dus aan het werk en iemand zei: “Kijk UFO’s!” Dus we draaiden ons allemaal om en daar waren inderdaad drie UFO’s in de lucht, ongeveer een mijl bij ons vandaan 1000 voet boven de grond. Twee onder en één erboven. Eén van ons vroeg: “Wat zie je?” Dus wij overlegden met elkaar. Nu was het zo rond de tijd dat professor Hynek adviseur was van de luchtmacht aan project blue book. Dus zeiden wij tegen elkaar: “Als Hynek hier naartoe komt is het of suggestie of massahypnose of moerasgas.”

Iemand zei: “Niets van dat alles (suggestie, massahypnose en moerasgas) is op radar te zien, dus laten we naar beneden gaan om te kijken of ze het daar op het scherm hebben.” Dus gingen we naar beneden om te kijken of de twee mannen in de operations room op het scherm konden krijgen wat we buiten hadden gezien. En dat kregen ze. Wat ongebruikelijk was aan deze voertuigen, was dat ze daar maar bleven hangen voor zo’n 40 minuten. De twee radaroperators namen radarfoto’s en wij waren verbaasd en we moesten van tijd tot tijd even buiten kijken.

Ik belde het hoofdkwartier en zei: “We hebben contact.” zij vroegen: “Je bedoelt met SAC?” En ik zei: “We hebben drie vliegende schotels hier buiten.” Ze vroegen: “Maken jullie foto’s?” Ik vertelde hun: “We maken foto’s en ook radarfoto’s.” OK, ze zeiden dat ze een koerier stuurden om alles op te halen. Maar toen we alle foto’s ontwikkelden in mijn fotolab, gaf ik elk van mijn mensen zes foto’s de man. Ik zei “Bewaar deze voor je kleinkinderen.” Dus ik heb foto’s, zij hebben allemaal foto’s. Ik hoop dat ze al gekopieerd zijn dan kunnen jullie ze zelf zien zoals ik ze zag.

Ik zal blij zijn de regering dit te vertellen als ik voor hen moet getuigen. In ieder geval bedank ik iedereen die hier vandaag aanwezig was.

Op de volgende link is een videobestand te downloaden waarop de persconferentie is te zien die het Disclosure Project gaf op 9 mei 2001.
http://www.netro.ca/disclosure/

(*) De nieuwsbrief van George A. Filer kun je op de volgende website aanvragen: Filers Files