Er klinkt altijd geroezemoes als Dr. Roger Leir zijn weg baant naar het podium en degenen die zijn lezing hebben bijgewoond te Leeds, een paar jaar geleden, begrijpen waarom. Dr. Leir’s ongelooflijke werk, het chirurgisch verwijderen van naar wordt beweerd buitenaardse implantaten is een twistpunt. Echter alleen onder diegene die geringe aandacht schenken aan een fantastische onderzoeksprestatie met eventuele opzienbarende ontdekkingen, bijeengegaard door een voortdurende wetenschappelijke benadering.
Dr. Leir begon zijn lezing met een overzicht van zijn werk dat begon met de eerste chirurgische verwijdering van een implantaat bij een van ontvoering verdacht slachtoffer in augustus 1995. Zijn meest recente operatie is van 29 oktober 2001.

Alle vorige implantaten die hij had verwijderd bleken of metaalachtig of niet metaalachtig te zijn. In zijn meest recente zaak echter verwijderde hij een object uit de arm van zijn patiënt, dat biologisch bleek te zijn, maar daarover later meer. Uitgevoerd onafhankelijk laboratoriumonderzoek toonde aan dat sommige van de eerdere en eigenaardige T-vormige implantaten sterk magnetisch waren.

Sommige hadden hoge ijzerconcentraties, maar wanneer ze werden getest, vertoonde het vormloze magnetische ijzer een atoomstructuur die onbekend was aan de wetenschap. Als de implantaten onder krachtige elektronenmicroscopen werden bekeken en het ijzeren omhulsel van de implantaten was gebarsten dan lekte er “olie” uit een zakje dat was verbonden aan het uitwendige vlies. Hier was duidelijk sprake van een complexere vorm van nanotechnologie. Dr. Leir beschreef de delen als “erg ongewone” microscopische metalen vezels. De wetenschappelijke database te Los Alamos slaagde er niet in deze structuren te identificeren als één die bij bekende atomaire elementen valt in te delen. Deze bevindingen zijn volledig gedocumenteerd.

Toen keerde Dr. Leir terug naar zijn meest recente chirurgische zaak waarbij een stewardess was betrokken van een bekende luchtvaartmaatschappij.
Haar ervaringen begonnen bijna 20 jaar geleden toen ze plotseling wakker werd midden in de nacht en haar slaapkamer gevuld zag met een blauwachtig/wit licht. Ze kreeg haar vriend niet wakker en voelde zich uiteindelijk gedwongen om naar haar slaapkamerraam te lopen. Daar was ze geschokt een groot schotelvormig voertuig te zien dat buiten in de lucht zweefde. Later werd ze wakker en bleek ze weer in haar bed te liggen met haar vriend naast zich in een diepe slaap.
Dr. Leir vertelde dat ze zich vreselijk voelde en ze was behoorlijk uitgedroogd.
‘s Morgens vroeg ging haar vriend weg en ze zag hem niet meer terug. Later voelde ze, toen ze onder de douche stond, een kleine knobbel in haar rechterarm zo groot als een erwt. Ofschoon ze zich niet lekker voelde, dacht de vrouw dat het een of ander ongevaarlijk abces was niet de moeite waard om aandacht aan te schenken.

Echter drie jaar geleden woonde ze samen met een vriendin een lezing bij van Dr. Leir in Californië. Op aandringen van haar vriendin benaderde de vrouw Dr. leir, die nadat hij haar mogelijke ontvoeringservaringen had aangehoord vroeg of hij dat “abces” eens mocht zien. Ze trok haar mouw op en gaf Dr. Leir toestemming om het zichtbare bobbeltje aan te raken. Toen hij dit deed reageerde het onmiddellijk door een aantal centimeters op te schuiven naar boven. “Een infectie kan bewegen rond de grote bloedvaten” zei Dr. Leir, “maar het kan niet bewegen rondom kronkelige vaten in een gebied met een diameter van zo’n 7 centimeter zoals dit deed. Ik ging door met het betasten en het bewoog nu weer de andere kant op” zei hij. Omdat hij begreep dat de geloofwaardigheid onder de toehoorders na deze opmerkingen afnam zei hij: “Als u nu denkt dat dit alles wel heel fantastisch klinkt dan laat ik u weten dat we een videotape hebben van dit, die we later zullen bekijken.

Dr. Leir vertelde de vrouw dat hij graag dat bobbeltje wilde verwijderen, maar de vrouw vertelde hem dat haar medische verzekering het niet toeliet zo’n soort operatie te ondergaan in het ziekenhuis met allerlei camera’s aanwezig. Toch vroeg ze de operatie aan met het verzoek aan de chirurg of Dr. Leir aanwezig mocht zijn. Nadat de chirurg eerst toestemming had gegeven, kwam hij later op deze beslissing terug. Bovendien was hij bezorgd over het vastleggen van de operatie op video en foto’s, ondanks de vastgestelde wens hiertoe van de vrouw. Toen, nadat kostbare tijd verloren was gegaan aan de voorbereiding van de operatie van de vrouw, werd deze in de laatste minuut afgezegd zonder opgaaf van redenen. Zij benaderde Dr.Leir en vertelde hem dat ze onderzocht of haar verzekering het toestond om hem de operatie uit te laten voeren. “Mijn liefste” zei hij, “ik doe het voor niets!”
Een team werd samengesteld om de operatie te begeleiden en videocamera’s legden de hele procedure vast. Met de zaal nu verduisterd werd de video gestart.

Een close-up van de arm van de vrouw kwam in beeld. Dr. Leir plaatste zijn vinger dicht tegen de knobbel onder haar huid en ongelooflijk, het reageerde door weg te bewegen. Er was een hoorbaar naar adem snakken van het publiek. Zijn vinger kwam weer naar beneden en raakte ternauwernood haar huid en het object bewoog naar zijn vinger toe. Deze procedure werd een paar maal herhaald tot groot genoegen van diegenen in het publiek die het de eerste keer gemist hadden.

Ik ben er van overtuigd dat wanneer Dr.Leir zijn lezing houdt voor het publiek op de 21e internationale UFO conferentie in september te Leeds, Engeland, er meer naar adem wordt gesnakt en geschreeuwd als weerklank.

Het kijken naar de operatie waarbij het object werd verwijderd was niet bevorderlijk voor de maag, maar was wel fascinerend. Nadat het object was geplaatst in een steriele en vervolgens verzegelde container werd het overgebracht naar een laboratorium te Los Alamos waar het werd bekeken onder een atomicforcemicroscoop.
En de wetenschappelijke uitspraak? “We weten niet wat het is”

Het laatste gedeelte van Dr. Leir’s lezing ging voornamelijk over de buitengewone ervaringen van Gary Lowery. “Dit” zei Dr. Leir, “is groter en levert meer lichamelijk en tastbaar bewijs dan elke andere zaak.
In het kort beschreef hij Gary’s achtergrond. Dr. Leir zei dat Gary's ervaringen begonnen in 1963 toen hij als kind een schepsel zag met amandelvormige ogen. Daarna in 1973 zag hij een lichtgevend oranjekleurig object. Twee jaar later zagen hij en vijf vrienden tezamen een UFO. De persoonlijke en vaak traumatische experimenten beleefd door Gary gingen zelfs door toen hij 11 jaar werkte als veiligheidsofficier bij de brandweer van Bakersfield te Californië.

Voorafgaand aan zijn gedetailleerder ingaan op deze zaak inviteerde Dr. Leir de wereldwijd bekende ontvoeringsdeskundige Budd Hopkins op het podium, om een paar woorden over Gary te zeggen.
Budd sprak in gloedvolle bewoordingen en beschreef Gary als een fatsoenlijk en oprecht persoon.

Anders dan de meerderheid van de ontvoerden was de aandrang bij Gary groot naar een zichtbaar bewijs van deze nachtelijke bezoekers. Dat werd nog eens versterkt nadat zijn jongste dochter, Sarah, begon te klagen dat ze “kleine mensen komend van de lichten (sterren)” zag “die komen om ons te halen”. Het was al erg genoeg dat hij zelf te maken had met deze onwelkome indringers, maar nu hij ontdekt had dat ook zijn kinderen het slachtoffer waren, was dat de druppel die de emmer deed overlopen. Gary nam een goede vriend in vertrouwen die een bewakingsbedrijf had. Hij spendeerde verscheidene duizenden dollars in “vallen” voor de bezoekers. Hieronder was ook het speciale aluminiumfolie op de slaapkamervloer en de nachtzichtcamera’s in verborgen ruimtes.

Geduld was het wachtwoord, maar uiteindelijk bewees het aluminiumfolie zijn succes in het prijsgeven van kleine voetafdrukken waar gipsafdrukken van gemaakt konden worden.
Gary spendeerde dagen en weken met het terugkijken van video opnames, maar zijn geduld werd beloond door moeizaam de honderden uren videotape van drie camera’s door te ploegen. De doorbraak kwam van een kleine camera die verstopt zat in de wekkerradio. Het had het moment opgenomen waarop een klein figuurtje verscheen uit een kast compleet met bijna tastbare ogen, neus en mond. (De foto’s in het magazine zijn niet glashelder toch is duidelijk het hoofd, de lange smalle nek en iele borst te zien die door bijna alle ontvoerden als zodanig wordt omschreven. Het wezen kijkt op de afgebeelde foto recht in de camera en ik kan je verzekeren dat het bij mij kippenvel veroorzaakte. Paul Harmans)

Ik ben Dr. Leir en Gary dankbaar voor de toestemming om enkele van deze buitengewone opnames te mogen publiceren.

Het meest opvallende is echter waarschijnlijk de vondst van een klauw of nagel achtergelaten door één van de schepsels, waarschijnlijk doordat het gestoord werd. Aan deze nagel werden twee er bij behorende haren gevonden. Na het ontvangen van privé gelden werd er een DNA analyse van gemaakt. De voorlopige bevindingen zijn “erg opwindend” en “veelbelovend”.

De nagel werd ook onderzocht en getest door het hoofd van de afdeling dierkunde aan de universiteit van Berkeley. Zijn analyse heeft vastgesteld dat het niet voorkomt in hun DNA-databank.

Een Japanse TV-crew verbleef twee weken in Gary’s huis en met Dr. Leir aanwezig ontdekte men verticale rimpels in een van de kamers (er staat niet bij waarin of waarop. P.H.) Een andere kamer die schoon was en waar geen meubilair in aanwezig was werd later bedekt gevonden met een vreemd poeder. Nog vreemder was dat alles in het huis gemagnetiseerd was. Bij Gary werd ook ontdekt dat hij 30 kleine vreemd gegroepeerde ongewone gaatjes had in zijn borst, neus en de achterkant van zijn nek.

Een videotape van deze schepsels, tezamen met een soort machine die plotseling uit het niets verscheen in Gary’s slaapkamer en zich uitstrekte alsof het door een of andere interdimensionale poort kwam en daarna weer verdween, komt later dit jaar uit.

TERUG NAAR ARTIKEL