TERUG NAAR ARTIKEL

HET RELAAS VAN ANNEKE

Anneke / Paul Harmans

Mei/juni 2004

Halverwege de maand mei zat er tussen de vele e-mail in mijn postbus een e-mail van iemand die mij vroeg of ik contact met haar wilde opnemen via de telefoon. Ik wist niet wie het was en wat ze wilde, maar ik had het vermoeden dat het met het ontvoeringsfenomeen te maken had omdat ze daaraan refereerde. In een latere e-mail bevestigde zij dat zij zelf het een en ander kon vertellen over de buitenaardsen en de ontvoeringen. Wij maakten vervolgens telefonisch een afspraak en eind mei ging ik op een avond bij haar langs.

Anneke – dat is haar echte naam, alleen haar achternaam wil ze liever niet op Internet – woont met haar man en kinderen in een klein dorp ergens in Brabant. Na een avond met haar en haar man gesproken te hebben, waarbij het sneller twaalf uur was dan ik dacht (nee geen missing time!), wist ik bijna alles wat Anneke op het gebied van de ontvoeringen in haar leven had meegemaakt.

De persoon Anneke bevestigt weer eens dat je aan ontvoeringsslachtoffers niet kan zien dat zij dat zijn. Ze zou je buurvrouw, zus of tante kunnen zijn. Wat wel anders is bij haar en wat de meesten van ons niet hebben, is dat zij beschikt over een dikke map met vele tekeningen en aantekeningen die allemaal te maken hebben met wat haar al sinds haar derde jaar ongevraagd overkomt. Ze heeft een prachtige krijttekening op posterformaat van, hoe kan het ook anders, een grey. In de map bevinden zich de geijkte tekeningen die je bij alle ontvoeringsslachtoffers vindt. Tekeningen van onder andere een onderzoekstafel met daarop een mens en er omheen een stuk of wat grijze wezens met grote hoofden en hypnotiserende zwarte ogen. Veel kleurige tekeningen van UFO’s en symbolen die Anneke zich na haar ervaringen kon herinneren en aan het papier toevertrouwde. Diepzinnige teksten die de kern van het leven raken. Veel tekeningen zijn gemaakt door haar kinderen, die ook hun eigen ervaringen met het fenomeen hebben.

Anneke en haar gezin kunnen over het algemeen goed met hun ervaringen overweg. Haar man, die geen persoonlijke ontvoeringservaring heeft, staat niet sceptisch tegenover het fenomeen en steunt zijn vrouw en kinderen in hetgeen zij meemaken. Natuurlijk merkt ook hij af en toe dat er vreemde voorvallen zijn en soms valt het ook hem op dat er een aantal uren van de dag zomaar verdwenen lijken te zijn. Over het algemeen raken ontvoeringsslachtoffers al snel hun partner kwijt omdat het heel verwarrend en ook beangstigend kan zijn om met zo iemand samen te leven. In dit geval is dat gelukkig niet zo.

In één van de eerste e-mails schreef Anneke mij:
Allereerst wil ik je graag laten weten dat mijn naam Anneke ***** is.
Graag wil ik je spreken.
Ik weet niet hoe ik 45 Jaar in een E-mail moet versturen.

En in een volgende mail onder andere:
Ik ben niet op zoek naar een Therapeut!
Maar als je wilt luisteren, heel graag.

Anneke vindt nu de tijd rijp om haar verhaal te openbaren en ze hoopt dat er meerdere mensen met dezelfde ervaringen naar voren komen. Wie weet is het in de toekomst mogelijk om elkaar te ontmoeten en steun bij elkaar te vinden.

Anneke’s relaas
Graag wil ik mijzelf voorstellen mijn naam is Anneke, ik ben geboren in Zuid-Afrika in 1956.

Als 3 jarig meisje sloot mijn moeder mij op in mijn kamertje voor een uurtje rust voor zichzelf. Waar wij woonden hadden alle huizen tralies voor de ramen, wat heel normaal is in Zuid-Afrika. Wat mijn moeder al 45 jaar vertelt, is dat ik midden in de tuin ben teruggevonden. De deur was nog steeds op slot. Zelf weet ik dat er iets in mijn kamertje was, er was een stem die mij vertelde dat ik niet achterom mocht kijken, wat ik stiekem toch heb gedaan en ik zag daar een blauw – wit licht. Van wat daarna gebeurde weet ik niets meer. In 1961 zijn wij als gezin teruggekeerd naar Nederland.

In 1964, toen ik 8 jaar was, gebeurde er iets. Ik lag ziek op bed toen mijn moeder mij vertelde dat ze even boodschappen moest halen en of ik even alleen kon blijven (wij woonden toen driehoog op een flat). Natuurlijk kon ik alleen blijven. Mijn moeder is toen boodschappen gaan halen. Na ongeveer tien minuten hoorde ik een geluid en keek ik achter mijn stripboek vandaan. Er stonden een man en een jongen in mijn slaapkamer. De man had donkerbruin en de jongen lichtblond haar tot over zijn oren. De kleding die ze aan hadden waren zilverachtige jumpsuit’s. Zoiets had ik nog nooit gezien (vergeet niet dit was in 1964). De man en de jongen hebben mij verteld waar ze vandaan kwamen. De zon, maan en sterren kende ik wel, maar wat zij mij vertelden, daar had ik nog nooit van gehoord. Het was een planeet die niet bij ons zonnestelsel hoorde. Deze man en jongen hebben mij 3 jaartallen genoemd, het eerste jaartal was dit bezoek (het bezoek in mijn slaapkamer in 1964) het tweede jaartal was als ik 20 jaar zou zijn en het derde jaartal was over 25 jaar op welk tijdstip ik de gebeurtenissen zou gaan begrijpen.

Op een ochtend in 1976, om tien over zeven, zaten mijn man en ik samen in de woonkamer op de bank een boterham te eten. Op een bepaald moment keek ik op omdat de rieten stoel, die in de hoek van de kamer stond, begon te kraken. Tot mijn verbazing zag ik dat mijn man in de stoel zat. Hij was dus op twee plaatsen tegelijk wat onmogelijk is. Het beeld van mijn man loste op en een grijs wezen met grote zwarte, schuinstaande ogen kwam onder het beeld van mijn man vandaan. Het grijze wezen vertelde zijn naam, maar vertelde mij ook dat we telepathisch met elkaar konden praten. Er werd mij gevraagd - meer gezegd - dat ik hem moest helpen met een onderzoek. De woorden: ‘baby’s’ en ‘kinderen’ drongen tot mij door. Wat was dit allemaal? “O nee,” heb ik nog geantwoord, “dit kan helemaal niet.” “Dat kan wel,” werd er gezegd, “je zult het wel zien.” Hij vertelde ook dat ik mij van dit gesprek niets meer zou herinneren. Ik heb hem gezegd: “Al word ik tachtig jaar, dit zal ik mij heel mijn leven blijven herinneren.” Na een minuut of drie stilte vertelde hij iets wat zo’n grote indruk heeft gemaakt in mijn leven, dat ik er soms stil van word. Hij gaf mij een naam, achternaam en woonplaats van een vrouw in Nederland “dichtbij, dichtbij,” werd er nog gezegd en het wezen loste op in het niets. Al die tijd had mijn man als bevroren op de bank gezeten met in zijn hand zijn boterham. Dit gesprek met het grijze wezen heeft tot kwart voor acht geduurd. ‘s Morgens ben ik spierwit op mijn werk verschenen, aangedaan door het gebeuren.

De vrouw die genoemd werd, bestaat. Ik heb haar 15 jaar geleden gevonden en ik heb een diep respect voor haar, ook voor haar man. Ook zij heeft haar ervaringen met dit fenomeen. Op een ochtend zat ik aan de keukentafel, het zal 1988 zijn geweest en zag ik een vrouw voor het raam staan. Dit is drie maal gebeurd op drie afzonderlijke dagen en ze had steeds dezelfde kleding aan. Ik wist niet wie deze vrouw was die zo stond te zwaaien. Ik had haar nog nooit gezien in onze woonplaats waar iedereen elkaar kent. De derde keer ben ik naar de voordeur gelopen om te vragen wie ze was, maar toen ik de deur opende was er niemand. U moet weten dat het negen stappen naar de deur was en dat het een straat is zonder zijstraten.

In 1989 kwam ik een artikel in een tijdschrift tegen en met een schok realiseerde ik mij dat daar de naam stond die mij was gegeven, haar naam, achternaam en woonplaats en op de foto’s bij het artikel stond de vrouw die voor mijn raam had gestaan. Alles klopte wat zij in het artikel vertelde, onder andere de naam van het grijze wezen. De beschrijving van haar persoon in het artikel kwam overeen met de persoon die ik voor het raam had gezien. Zij was echter, zo bleek later, nog nooit van haar leven in mijn woonplaats geweest. Ik weet zeker dat een van de grijze wezens haar beeld heeft gebruikt om te laten zien hoe alles met elkaar verbonden is.

Heel mijn leven heb ik objecten en lichten in de lucht waargenomen. Vele verschijnselen zijn er in huis gebeurd, vele malen heb ik de grijze wezens gezien, ze hebben mij NOOIT gemeen of agressief behandeld.

Dit alles heeft mij gevormd tot wie ik nu ben, gewoon Anneke, vrouw en moeder. Mijn wereld is groter geworden, maar vooral mijn blik naar het leven in het heelal gaat voorbij grenzen.

ANNEKE

(Anneke schreef ook een Engelse versie van haar relaas en die vind je onder de link bovenaan deze pagina.)

Ik mocht Anneke een aantal vragen stellen en de vragen waarop zij een antwoord wilde geven vind je hieronder:

1. Je vertelde mij de naam van de grey, wil je die naam liever voor je houden of wil je hem delen met de bezoekers van ufowijzer?

Anneke: Deze naam wil ik delen met de bezoekers van ufowijzer, zijn naam was Lobo Motroe.

2. Je liet mij de vorm van een insigne zien dat zij links op hun borst dragen, kun je omschrijven hoe dat eruit ziet?

Anneke: Het insigne dat hij droeg was ongeveer 6cm lang, 3cm breed met een driehoek met scherpen punten erop vast met tekens op het langwerpige stuk.

3. De naam die jou werd gegeven van de vrouw die later voor je raam verscheen en waar je een goed contact mee kreeg en die redelijk bekend is in Nederland vanwege haar ervaringen, wil je die noemen of liever niet?

Anneke: Ik wil haar niet noemen, bekend bij P. Harmans.

4. Deze vrouw is ook een ontvoeringsslachtoffer en weet heel veel van de verschillende buitenaardse rassen. Zij heeft je veel steun gegeven bij het accepteren van wat je overkomt. Zijn jullie op de een of andere manier aan elkaar verwant?

Anneke: Als familie nee! Maar er is iets waardoor wij ons verbonden voelen met elkaar.

5. Heb jij ooit hypnose nodig gehad om je ervaringen naar boven te halen?

Anneke: Ik ben nog nooit onder hypnose geweest; er is veel wat ik mij zo herinner.

6. Zo nee, zou je dat wel willen of ben je misschien wat huiverig voor wat er dan nog meer naar boven komt.

Anneke: Voor mijzelf kan ik alleen zeggen dat je dan overspoeld wordt met je eigen emoties.

7. Hebben meer mensen in jouw familie of gezin dergelijke ervaringen?

Anneke: Ja.

8. Je spreekt in je verslag over een buitenaardse die over baby's en kinderen praat, heb je het idee dat je kinderen hebt die bij hen verblijven?

Anneke: Ik weet dat ik daar kinderen heb.

9. Heb je in het verleden wel eens het idee of gevoel gehad dat je in verwachting was, maar dat dat na een paar maanden weer over was?

Anneke: Soms weken en dan was ik opeens niet meer zwanger.

10. Heeft een bezoek aan een dokter wel eens vreemde zaken aan het licht gebracht, zaken waarvan je zelf niet op de hoogte was?

Anneke: Er zijn zaken aan het licht gekomen in 1977 bij onderzoek in het ziekenhuis door een arts.

11. Je vertelde mij dat je na het normale boodschappen doen bij de supermarkt, bij thuiskomst merkte dat je daar drie uur voor was weggeweest, komt dat vaker voor?

Anneke: Dit was samen met mijn man die mij vertelde hoe laat het al was. Misschien is dit vaker gebeurd en was ik mij er niet van bewust dat het gebeurde.

12. Heb je het idee dat je ergens in je lichaam implantaten hebt of had?

Anneke: Er zijn implantaten in mijn lichaam die ze ook kunnen vervangen en opnieuw kunnen inbrengen.

13. Heb je wel eens vreemde littekens die 'zomaar' lijken te verschijnen?

Anneke: Er zijn littekens, kleine ronde, witte vlekken die bruin van kleur worden en lange witte strepen, kaarsrecht, soms 10cm lang

14. Zien jij en je familie regelmatig vreemde objecten in de lucht?

Anneke: Schotels – rode ronde objecten – energiebollen met een heel hoog bewustzijn, die ook vertellen dat ze energie en liefde zijn.

15. Wat zijn jouw gevoelens bij dit soort contact, denk jij dat de buitenaardsen het goed bedoelen?

Anneke: Al deze buitenaardsen bedoelen het zeker goed. Maar of wij het allemaal goed doen op deze aarde dat blijft de vraag.

16. Heb jij paranormale gaven die wellicht door dit fenomeen zijn opgewekt of versterkt worden?

Anneke: Paranormale gaven worden niet opgewekt, maar heel erg versterkt. Wat soms 1 tot 3 dagen (na contact met de buitenaardsen) kan duren en je geluiden en gedachten van iedereen hoort en weet.

17. Wat is je bedoeling met het naar buiten brengen van je ervaringen?

Anneke: Wij hopen werkelijk dat wanneer mensen dit lezen zij ook deze stap zetten. Al is het na 10 of 45 jaar: neem contact op, je bent niet alleen met al je ervaringen!

18. Denk jij dat de ontvoeringsslachtoffers gebaat zijn bij ontmoetingen onder elkaar?

Anneke: Ja zeker, ik denk dat we steun kunnen vinden bij elkaar.

TERUG NAAR ARTIKEL