TERUG NAAR ARTIKEL

AN INTERVIEW WITH BUDD HOPKINS

By Sean Casteel

Overgenomen en vertaald uit UFO Magazine uitgave maart 2004 door Paul Harmans

EEN INTERVIEW MET BUDD HOPKINS

Het wordt alom erkend dat Budd Hopkins ’s werelds meest vooraanstaande expert is in het UFO-ontvoeringsfenomeen. In zijn voorgaande drie boeken: ‘Missing Time’ (1981), ‘Intruders’ (1987) en ‘Witnessed’ (1996), zette Hopkins een onovertrefbaar hoge standaard voor de integriteit van het onderzoek naar de ontvoeringen en baande een pad naar nieuwe aspecten van het fenomeen die continue herontdekt worden door de vele onderzoekers die na hem komen.

Hopkins was bijvoorbeeld de onderzoeker die de term ‘scherm geheugen’ bedacht waarmee de methode van de buitenaardsen wordt bedoeld om in het geheugen van de ontvoerde een minder beangstigende herinnering over de soms traumatische herinneringen aan gebeurtenissen, die de ontvoerde werkelijk heeft ondergaan, heen te leggen. Hopkins was de eerste die de meldingen van onder hypnose verkerende ontvoerden over de medische handelingen die ondernomen werden om de hybride buitenaardse/menselijke kinderen te creëren, serieus nam en ze documenteerde. Het hybridenprogramma wordt door het overgrote deel van de UFO-gemeenschap gezien als primair doel van het totale ontvoeringsfenomeen.

Hopkins publiceerde kortgeleden zijn vierde boek: ‘Sight Unseen: Science, UFO Invisibility an Transgenic Beings’ (Atria Books 2003). Hij schreef het samen met zijn vrouw Carol Rainy. Rainy heeft een gerenommeerde achtergrond als filmregisseur van documentaires en schrijft een paar hoofdstukken over recente ontdekkingen van de gevestigde wetenschap, die wijzen naar het idee dat dingen die wij zien als kennelijke UFO ‘magic’, in feite binnen het bereik liggen van onze eigen technologische capaciteiten.

In het volgende interview bespreekt Hopkins zijn boek ‘Sight Unseen’ en enkele van de gevallen die erin behandeld worden en worstelt met de vele onvervalste, beangstigende implicaties waar het laatste bewijs op duidt. Toch, ondanks de meedogenloze mogelijkheid die voor ons ligt, is er altijd een vastberaden optimisme in wat Hopkins heeft te zeggen over zowel de UFO-inzittenden als over de vele menselijke levens die zij zo mysterieus hebben beroerd.

Vraag: U heeft eens gezegd dat u nooit aan een ander boek zou beginnen tenzij de gegevens u daartoe zouden dwingen. Dus wat was de aanleiding om ‘Sight Unseen’ te schrijven?

Hopkins: Er waren twee belangrijke punten die onderzoek behoefden. Het eerste is het idee - en het is een verregaand idee – dat gedurende de ontvoeringen de UFO, de bemanning die de ontvoering uitvoert en de ontvoerden zelf op de een of andere manier afgedekt of onzichtbaar worden als je het zo wilt noemen. Het is de enige manier waarop de ontvoeringen kunnen plaatsvinden tijdens daglicht in grote steden, rond de wereld, waarbij niemand ze ziet gebeuren. In de zaak van Linda Cortile werd de onzichtbaarheid weloverwogen opgeheven en dat zorgde voor een groot aantal getuigen. We hebben zelfs nieuwe getuigen in deze zaak en dat geeft ons een idee van wat er zou gebeuren als de ontvoeringen zichtbaar waren.

Onzichtbaarheid is een zeer zwaar wegend onderwerp om naar voren te brengen omdat het zo vreemd is, zo paranormaal, dat mensen er niets mee te maken willen hebben en toch had ik het idee dat het diepgaand behandeld moest worden in het boek.

En natuurlijk waren er veel gevallen die het in termen van fysiek bewijs ondersteunden, anekdotisch bewijs en bewijs van getuigen in de een of andere vorm die we in de loop der jaren bijeen hebben gebracht. In feite zijn er een enorm aantal gevallen die naar buiten gebracht moeten worden. Ik haal ongeveer zes aparte, uitgebreide gevallen aan die het idee van onzichtbaarheid tijdens ontvoeringen ondersteunen.

Het tweede punt is dat we, sinds ik ‘Intruders’ uitbracht, weten dat de UFO-inzittenden hoofdzakelijk geïnteresseerd zijn in het produceren van een soort ‘hybride ras’, een mix tussen hen en ons. Wat we de laatste jaren hebben ontdekt is dat er zeer vreemde, niet echt menselijke individuen werkzaam zijn in onze wereld en nu heb ik het even niet over de zogenoemde ‘Men in Black’. Zij rijden in auto’s, lijken een baan te hebben, gaan naar restaurants en winkels en al dat soort dingen. We hebben veel zaken gehad die erop wezen dat sommige van hen, die we in het boek ‘transgenetische wezens’ noemen, wat betekend dat genen zijn geconstrueerd uit buitenaardse en menselijke genen om deze wezens voort te brengen, in onze echte wereld werkzaam zijn, niet in UFO’s, maar in het gewone alledaagse bestaan.

Er waren zoveel gevallen die hoognodig in het openbaar moesten komen en ik vond dat dit de twee nieuwe hoofdpunten waren die we aan het ontvoeringsfenomeen kunnen toeschrijven.

Vraag: Kunt u de lezers iets vertellen over uw vrouw Carol Rainey en wat haar bijdrage aan het boek is?

Hopkins: Carol is iemand die een hoop ervaring heeft in het maken van wetenschappelijke en medische films voor het ‘New England Research Institute’, waar zij vele jaren werkte en het beheer had over de videoafdeling. Ze heeft ook gewerkt aan films voor ‘PBS’ en zij werkte aan een ‘Nova’ special over de menopauze. Ze heeft een wetenschappelijke achtergrond, ze studeerde futurisme toen ze op de universiteit zat. Ze heeft altijd een wetenschappelijke interesse gehad.

Wat Carol voor dit boek deed was het onderzoeken van de gebieden binnen de aardse wetenschap die parallel leken aan wat we noemen: ‘buitenaardse wetenschap’. Met andere woorden, wat zij deed was de kloof dichten tussen waar wij als mensen toe in staat zijn en waar de buitenaardsen al heel lang toe in staat waren. In wezen zou je kunnen zeggen dat het boek tot doel heeft het ‘para’ uit het woord paranormaal te halen. In plaats van dingen in verband te brengen met magie – wat de normale reactie was bij UFO’s: “Je weet toch dat niets zo snel kan vliegen en je kunt geen haakse bochten maken zonder af te remmen”, enzovoorts - leggen we het verband met nieuwe aardse technologie en inzichten. Al deze dingen lijken nu mogelijk te zijn en onze wetenschap gaat ze beter begrijpen. Dat was het gebied dat Carol documenteerde.

Carol werkt momenteel aan een documentaire over de Linda Cortile zaak. Hij is nog niet af, maar ze heeft al vele uren interviews en documentair bewijs op de film staan en als dat eenmaal is samengebracht wordt het een fascinerend programma.

Vraag: Zoals u al eerder zei, het nieuwe boek concentreert zich op onderwerpen die tot nu toe slechts terloops besproken zijn door onderzoekers: onzichtbaarheid en transgenetische wezens. Kunt u enkele van de gevallen van onzichtbaarheid die u het meest aanspraken samenvatten?

Hopkins: Er zijn veel fascinerende gevallen waar ik in het boek op inga. Eén daarvan, die ik zeer treffend vind, heeft betrekking op een Australische familie. Ik ondervroeg de vrouw en de man die een paar jaar geleden op een zaterdagmiddag hun zeer jonge kinderen meenamen naar het park. De man van deze familie wist met zekerheid dat hij al ontvoeringservaringen had en het leek erop dat dat ook het geval was bij de andere familieleden. Maar hij was heel zeker van zijn eigen ervaringen.

Op een bepaald moment fotografeerden hij en zijn vrouw elkaar met de twee kinderen, maar al die tijd voelden zij zich heel vreemd. Ze verlieten het park met een ongemakkelijk gevoel en de kinderen, die er altijd graag naartoe gingen, wilden nooit meer naar dat park. Kort daarna echter, toen zij de foto’s hadden laten ontwikkelen en afdrukken, bleek dat zij op geen van de foto’s stonden ondanks dat ze foto’s van elkaar hadden gemaakt terwijl ze poseerden bij het water en dergelijke. Ze begrepen er niets van.

Toen we hier nader op ingingen en hypnose gebruikten, eerst met de vrouw en later de man, (we deden het echt afgezonderd van elkaar) bleek dat toen hij een foto maakte van zijn vrouw en twee kinderen, zij en de kinderen plotseling van de grond werden getild. Dat gebeurde op een speelplaats met een heleboel mensen om hen heen. Ze werden recht omhoog gehaald in een soort licht, ondanks dat het halverwege de middag was. Ze gingen vervolgens een voertuig binnen. De vrouw werd op een soort tafel gelegd en de kinderen werden bij haar weggehaald. Ze was buitengewoon verward, maar om kort te gaan, toen ze op dezelfde manier teruggebracht werden, in een lichtbundel omlaag, stond daar haar man op de grond en hield nog steeds de camera in de juiste positie, precies zoals voor het incident, een half uur of een uur lang. Niemand had hem benaderd. Hij voelde aan, toen ik hem onder hypnose had gebracht, dat niemand hem kon zien. Maar feit is dat toen zij foto’s van elkaar namen, zij letterlijk onzichtbaar waren. Het is echt een verbluffend verhaal.

Een ander geval waar ik mee te maken had was dat van Katharina Wilson.

Vraag: Daar wilde ik u net naar vragen.

Hopkins: Ze had een bizarre ervaring toen ze arriveerde op de luchthaven O’Hara van Chicago. Ze liep het damestoilet binnen en voelde zich ook heel vreemd. Ze had in het vliegtuig een eigenaardige ontmoeting gehad met een vrouw, wat iets is dat we niet onderzocht hebben, er is op haar verzoek geen hypnose gebruikt in deze zaak. Afijn, ze ging naar het damestoilet en toen ze zeep op haar handen had gedaan stopte ze die onder de automatische kraan met een sensor, maar het water wilde niet gaan stromen. Ze bleef haar handen onder verschillende kranen bewegen, maar geen van hen werkte. Toen een andere vrouw wegliep van een lopende kraan wilde Katharina daar haar handen onder wassen, maar ook die stopte.

Op een bepaald punt werd ze zich ervan gewaar dat andere mensen haar niet konden zien en dat dus ook haar handen voor de sensor van de kraan onzichtbaar waren. Ze vroeg aan een jonge vrouw die ook in het toilet was: “Kun je mij zien?”, maar Katharina kreeg geen enkele reactie. Ze had echter zeep aan haar handen en dus ging ze naar een kraan bij de babytafel die normale bediening had en ze was in staat die te openen en haar handen te wassen.

Haar volgende herinnering was dat ze haar man belde en dat wees op het idee dat er vermiste tijd was toen ze uit het vliegtuig was gestapt. Het daarop volgende wat ze wist was dat ze als door magie plotseling op de bagageafdeling was. De enige bagage op de band was die van haar, al de andere passagiers hadden hun bagage reeds opgehaald en waren al een tijdje weg. De mensen die haar op het vliegveld stonden op te wachten zeiden dat ze plotseling vanuit het niets opdook.

Er zijn dus gevallen waarbij je verschillende soorten bevestiging hebt. Er zijn mechanische aspecten in deze beide zaken, de sensor reageerde niet en in de andere zaak registreerde de camera niets, de film nam geen mensen op. Dit zijn precies gelijke, fysieke details. Maar het lijkt allemaal totaal krankzinnig en vreemd en toch is het een wezenlijk aspect van het ontvoeringsfenomeen.

Vraag: Het is duidelijk dat onzichtbaarheid een cruciaal aspect is bij het ontvoeringsfenomeen en in feite zijn ontvoeringen, zoals u al eerder vertelde, in dergelijke grote aantallen niet uitvoerbaar zonder dat.

Hopkins: Absoluut, dat is op geen enkele andere manier mogelijk.

Vraag: Waarom heeft het zo lang geduurd eer onzichtbaarheid ronduit werd genoemd?

Hopkins: Dat is een interessant iets. Zoals ik ook in het boek aangeef, de moedigste onder ons in termen van UFO-ontvoeringsonderzoekers, is op vele manieren David Jacobs. Hij was de eerste die dit onder de publieke aandacht bracht, ofschoon dat een paar jaar geleden op een vrij bescheiden conferentie in Santa Barbara was. Maar hij bracht het met opgeheven hoofd. Ik sprak er een paar jaar later ook over op een MUFON conferentie. Maar in wezen ligt het meer op het terrein van de sciencefiction en fantasie en dergelijke. Ik denk dat UFO-onderzoekers er wel van hebben geweten, maar het niet onder de publieke aandacht hebben willen brengen.

Dat is hetzelfde als toen ik ‘Missing Time’ schreef, ik was mij ervan bewust dat gedurende ontvoeringen mensen door gesloten oppervlakken werden vervoerd, ramen of deuren en muren of wat dan ook. Toch vermelde ik dat niet in het boek omdat ik het krachtigste bewijs als eerste wilde presenteren en een element dat moeilijker door mensen zou worden geaccepteerd zou hen feitelijk een reden kunnen geven om te zeggen: “Hier ga ik mij niet mee bezig houden, dit is onmogelijk.” Ik denk dat onderzoekers op zo’n zelfde manier het onderwerp van onzichtbaarheid hebben behandeld, zeer voorzichtig om exact dezelfde reden; als je het naar voren brengt maak je je zaak voor een hoop mensen zwakker.

Vraag: Kunnen we even teruggaan en de transgenetische wezens bespreken?

Hopkins: Toen ik in 1987 in ‘Intruders’ schreef dat de buitenaardse agenda was gericht op het creëren van een ‘gemengd ras’ met buitenaardse en menselijke eigenschappen en dat het voortplantingsaspect van dit alles daarop wees en dat spermamonsters en eitjes en vlees- en huidmonsters op regelmatige basis werden weggehaald, werd ik ronduit door biologen aangevallen die zeiden dat dat niet mogelijk was. Je kon geen hybride wezens maken. De genen zouden dat niet toestaan, het was gewoon onmogelijk.

Nu zijn we op een punt waarop de wetenschap nog veel gekkere dingen doet. Als ik in 1987, zestien jaar geleden, had gezegd dat wij in staat zouden zijn om de genen van een kwal in een aap te plaatsen zodat die zou opgloeien onder blacklight en zou fosforesceren, dan zouden mensen mij rechtstreeks de boekwinkel hebben uitgelachen. Nu heeft dit werkelijk plaatsgevonden.

Dus de les die we hiervan leren is dat als we bij de gegevens blijven, ongeacht of de hedendaagse theorieën die afwijzen, we op het juiste pad zitten. Gedurende de geschiedenis van het UFO-fenomeen en het onderzoek daarnaar stonden onze gegevens haaks op de orthodoxe theorieën. Zij hebben geen gegevens die het kunnen weerleggen. Zij zeggen alleen: “Dit kan niet omdat het onmogelijk is.”

Zodra we met de werkelijkheid te maken hebben en zeker met de geloofwaardige zoals het creëren van kruisingen tussen dieren, waartoe onze wetenschap schijnbaar in staat is, dan denk ik dat als wij zeggen dat sommige van de transgenetische wezens al op aarde zijn, dat niet onmogelijk is. Ze kunnen sinds kort op de aarde zijn of al veel langer, dat weten we niet. Zij leren misschien van hoe wij het doen. Het is heel erg moeilijk om het doel ervan te weten te komen en het kan natuurlijk ook olie op het vuur zijn van een hele serie paranoïde verschrikkingen, maar ik ben het in teveel gevallen tegengekomen.

Ik denk aan het hele fenomeen van de zogenaamde ‘Men in Black’, die werkelijk een groep individuen is die niet volledig menselijk lijken en dat is al zo vanaf het begin van de MIB-incidenten. Dat duidt erop dat we wezens hebben die auto kunnen rijden, uit kunnen stappen en met je praten en je ook kunnen verlammen en je door een muur meenemen en je gedachten kunnen lezen enzovoorts. Dus of het nu een langzame, trapsgewijze infiltratie is of een meer vriendelijke variant, het is iets wat we absoluut niet weten. Maar in feite geeft het weer waar het in het hele fenomeen om draait.

Vraag: Welnu, kunt u misschien iets uitleggen over de ontmoetingen met transgenetische wezens, die uitgebreid in het boek aan bod komen en die ik echt angstaanjagend vond?

Hopkins: Een geval waar ik mee te maken kreeg was dat van een vrouw die ik in het boek Terry noem. Het is een zeer interessante zaak, ik werkte met haar en we keken naar haar ontvoeringservaringen die ze op latere leeftijd had. Op een bepaald moment merkte ze op dat er iets grappigs was gebeurd toen ze zestien was toen ze naar een vreemd sollicitatiegesprek ging met een vreemde man. Ik wilde er natuurlijk achter komen wat er was voorgevallen en waarom ze het zich nu herinnerde en naar voren bracht in de context van andere ervaringen die haar onderbewustzijn koppelde aan het UFO-fenomeen.

Wat er gebeurde was het volgende, ze werd benaderd door een man, een normaal ogend iemand die gekleed was in het uniform van een pizzabezorger, die haar vroeg of ze zomervakantiewerk wilde verrichten. Ze zei ja en gaf hem haar adres. De volgende middag haalde hij haar op met een auto zonder dat hij uitstapte. Haar moeder maakte zich geen zorgen over wat voor man het was en waar haar dochter, een zestienjarig aantrekkelijk meisje, naartoe ging en dat was zeer ongewoon voor haar. Haar moeder zei alleen: “O, leuk. Veel succes.”

Op het moment dat het meisje in de auto stapte begon ze zich heel erg vreemd te voelen, bijna als in een hogere staat. De man begon met haar te praten over delen van haar leven en ging helemaal terug naar haar eerste jaren. Hij wist alles van haar inclusief dingen die zeer geheim waren, zoals bijvoorbeeld dat zij misbruikt was door haar grootvader, iets dat zij aan niemand had verteld, zelfs niet tegen haar moeder. Deze man leek alles over haar te weten en had volledige controle over haar.

Het een leidde tot het ander, er bleek helemaal geen baantje te zijn. De man deed toenaderingen om seks met haar te hebben, maar op de een of andere vreemde manier zorgde iets ervoor dat het niet gebeurde en toch was zij zo onder zijn controle dat toen zij de auto verliet nadat zij hem had afgewezen, ze weer instapte en met hem naar het platteland reed. Ze herinnerde zich dit alles gedeeltelijk bewust, alles wat ik net verteld heb. De rest van de informatie kwam naar boven tijdens hypnose. Hij reed hen een veld op waar een gelande UFO stond. Hij droeg het meisje over aan de inzittenden daarvan alsof hij de een of andere tussenpersoon was. We weten niet zeker wat er vervolgens gebeurde, we hebben het niet echt goed onderzocht omdat ze zeer van streek raakte. Ze herinnerde zich dat ze weer in de auto stapte en dat de man haar naar huis reed.

Het UFO-gedeelte was ze voor de rest van haar leven vergeten totdat wij naar deze ervaringen keken. Maar er zijn dus een aantal gevallen waarbij we een ogenschijnlijk normaal mens zien samenwerken met de kleine grijze buitenaardsen alsof zij totaal aan hen verwant zijn ondanks dat ze er betrekkelijk menselijk uitzien.

Vraag: Heeft u nog zo’n dergelijk verhaal?

Hopkins: Ook een interessant geval is dat waarbij een boer betrokken was. Ik heb verschillende malen met die man gewerkt, hij was een zeer betrouwbaar iemand. Hij is jammer genoeg niet meer in leven, maar hij ontmoette nabij zijn boerderij een vreemd persoon die bijna exact op zijn zoon leek en die over enkele ongewone krachten leek te beschikken. De boer was samen met zijn vrouw op zijn veld aan het hooien en zij nam even een pauze. Hij zat op zijn tractor en zijn bewuste geheugen nam twee helikopters boven hem waar. Zij landden op de plek waar zijn vrouw op een kar met wat balen hooi naakt lag te zonnebaden. Hij herinnerde zich niet precies meer wat er gebeurde, maar zijn vrouw kreeg allerlei emotionele problemen en werd opgenomen in een psychiatrische inrichting. Ze kreeg zelfmoordneigingen, was bang om naar buiten te gaan en ze werd met elektroshocks behandeld. Toen ik haar ontmoette was ze er zeer slecht aan toe.

Toen hij instemde met hypnotherapie bleken de helikopters UFO’s te zijn. Toen ze geland waren en hij zich naar zijn vrouw haastte, verscheen dat vreemde, semi-menselijke wezen, degene die op zijn zoon leek en vertelde hem dat hij rustig moest worden, alles was in orde en hij hoefde niet boos te zijn. Zij wilden alleen dat hij zag wat er gebeurde. Ze lieten hem getuigen zijn van bepaalde procedures die zij in de open buitenlucht op zijn vrouw toepasten terwijl ze op de hooibalen lag. Ze hanteerden een soort vagina-instrument en een instrument dat zij door haar navel inbrachten waarbij ze haar veel pijn bezorgden.

De arme boer, haar echtgenoot, was niet in staat zich te bewegen. Hij vloekte en huilde en het transgenetische wezen, dat op zijn zoon leek, vertelde hem: “Zie je wel alles is in orde, we doen haar geen pijn” alsof er een totaal onvermogen was om te begrijpen waar deze man mee geconfronteerd werd. Het leek alsof er een hele reeks menselijke emoties ontbrak bij dit vreemde wezen.

Het is een erg aandoenlijk verhaal en ik denk dat het één van de meest belangrijke verhalen in het boek is.

Vraag: Het is zeker een dramatisch iets om je te realiseren dat er buitenaardsen zijn die gemakkelijk kunnen doorgaan voor menselijke wezens en onder ons zijn. Wat zijn enkele van de meest fundamentele implicaties die dat aspect oproept?

Hopkins: Tja, vanuit een paranoïde gezichtspunt is de implicatie zoiets als een systematische infiltratie in de aardse leefgemeenschap. Dat kan een totale overname betekenen, maar we weten daar niets van. Het kan ook betekenen dat ze op deze manier bekend willen worden met de aardse manier van leven en misschien met het verrijken van hun eigen emotionele vermogens en hun kennis van andere wezens. Het meest plezierige scenario is dat zij wellicht alleen willen weten hoe onze beschaving zich ontwikkelt en dan weggaan en ergens anders een onbewoonde planeet zullen koloniseren.

Er zijn wel duizend implicaties, maar zoals ik altijd zeg, ik ben beter als rapporteur dan als voorspeller. Dus ik weet werkelijk niet waar dit alles toe zal leiden, maar het is wel zeker dat er wat dit fenomeen betreft niets is dat ons een zelfvoldaan of comfortabel gevoel geeft.

Vraag: Wel, David Jacobs zegt iets gelijkwaardigs in zijn boek: ‘The Threat’. Hij zegt dat hij ontmoedigd raakt als hij onze toekomst onder het bewind van buitenaardsen in overweging neemt en hij zegt dat het simpelweg een zaak van kolonisatie is.

Hopkins: Weet je, dat is zeker een heel logische interpretatie van de informatie. Ik denk dat David Jacobs moediger is dan ik in zijn bereidwilligheid om de implicaties te interpreteren uit de gegevens die hij heeft vergaard en die zeer overeenkomstig zijn met de gegevens die ik heb gevonden. Het zijn dezelfde gegevens.

Ik ben misschien wat optimistischer en ik denk dat de wereld op de een of andere manier wat langer blijft zoals wij hem ons leven lang hebben leren kennen. Ik heb een dertigjarige dochter en een jonge kleinzoon van acht en ik zou willen dat die kleine jongen opgroeit in een wereld waarin ik ben opgegroeid, voor zover dat mogelijk is. Ik wil dat mijn dochter een toekomst heeft die er ongeveer hetzelfde uitziet als die van mij toen ik dertig was. Daarom hoop en geloof ik dat we nog tijd hebben en dat wellicht niet het ergste zal gebeuren, dat er andere omstandigheden of andere aspecten aan de buitenaardse agenda zijn verbonden waar wij nog niet van op de hoogte zijn en die het iets minder onheilspellend maken.

Vraag: Dit is een vraag die u misschien vervelend vindt, maar in hoeverre is de menselijke woede een factor hierin? Ik heb met sommige ontvoerden gesproken die zeer boos zijn over wat er met hen gebeurt en ik heb met onderzoekers en therapeuten gesproken die boos waren in het belang van de ontvoerden waar zij mee werkten. Wat zijn uw gevoelens over deze boosheid?

Hopkins: Nou, ik voel zelf ook veel boosheid over wat mensen wordt aangedaan en ik ben bedroefd. Er is absoluut geen twijfel dat de ontvoeringservaring in een individueel leven uitermate schadelijk is. Geen twijfel mogelijk. De symptomen van posttraumatische stressaandoening, de schade aan de zelfachting, de schade aan het vertrouwen en menselijke relaties, al deze dingen zijn aangetoond door psychologische testen. Het zijn mensen die een moeilijke tijd hebben gehad.

Ja, er is genoeg om furieus over te zijn. Ik heb het vaak gezegd, ik geloof niet dat de buitenaardsen hier naar beneden komen met een soort boosaardige bedoeling, zo van nu zullen we eens even kijken hoeveel levens we kunnen verstoren en beschadigen door hen bang te maken en bloot te stellen aan enkele buitengewoon schokkende ervaringen. Ik denk niet dat het dat is. Ik denk dat het iets is dat we zijdelingse schade moeten noemen. Het buitenaardse idee van zijdelingse schade is dat het iets is wat nu eenmaal gepaard gaat aan het werk, het plan dat zij hier uitvoeren op menselijke wezens. Maar het is buitengewoon schadelijk voor mensen.

Ik denk dat boosheid een van de gezondste emoties is die een mens kan hebben over zijn of haar ervaringen omdat zij vaak tijdens de ervaringen zelf geen boosheid kunnen uiten. Ze zijn doodsbang. Ze zijn in een verhoogde staat en ze kunnen zich niet bewegen. Heel vaak als ik hypnose toepas op mensen en dat is een feit, bijna altijd op een bepaald punt als deze personen in een bepaalde staat van rust komen en voelen dat ze op een tafel liggen of wat er ook gebeurt, dan zeg ik vaak: “Oké, misschien kun je niets zeggen tegen deze mensen, de inzittenden die je daarheen hebben gebracht of misschien kun je hen geen enkele vraag stellen. Maar laten we aannemen dat je hen nu alles kan vragen of zeggen wat je wilt, vraag of zeg het hen nu.” En heel vaak schreeuwen zij: “Blijf van mij af!” “Je hebt het recht niet om dit te doen!” Dingen die zij mogelijk niet kunnen uiten op dat moment. Dus ik geloof dat boosheid en het proberen die boosheid te laten wegvloeien een zeer waardevol aspect is van de feitelijke therapie die onderdeel is van wat wij doen.

Vraag: Is er iets dat u er nog aan wilt toevoegen? Is er een vraag die ik niet gesteld heb of een afsluitende kanttekening die u graag wilt maken?

Hopkins: Ik denk dat ik gedurende de jaren, in mijn drie voorgaande boeken, zo voorzichtig mogelijk ben gebleven in het beweren van wat ik wilde. Het was pas toen een grotere hoeveelheid bewijs steun gaf aan een bepaalde bewering, ik die bewering durfde te uiten. En in dit geval heb ik meer concreet bewijs dan ik ooit had voor mijn andere boeken. De laatste twee boeken waren slechts min of meer gefocust op één geval. Maar hier zijn er vele en vele gevallen die ondersteuning aanvoeren voor wat betreft deze twee extreem verregaande aspecten van het fenomeen. Ik denk niet dat ik ooit een wezenlijker boek heb geschreven dan dit of heb gedurfd te schrijven, maar ik denk dat ik genoeg bewijs heb samengevoegd om deze aspecten behoorlijk aannemelijk te maken. Het is een beetje mijn nek uitsteken, maar als mensen mij op basis van mijn andere boeken vertrouwen, dan hoop ik dat zij mij ook in dit boek vertrouwen.

Sean Casteel rapporteert sinds 1989 over UFO’s, buitenaardse ontvoeringen en paranormale onderwerpen. Hij is de auteur van het boek: ‘UFO’s. Prophecy and the End of Time.

Bezoek zijn ‘UFO-journalist’ website op: www.seancasteel.com

Website van Budd Hopkins: www.intrudersfoundation.org

TERUG NAAR ARTIKEL