By UFO Journalist Sean Casteel
Overgenomen en vertaald van de website aliensandchildren.org September 2003 door Paul Harmans
UIT EEN INTERVIEW MET DAVID JACOBS OVER ZIJN BOEK ‘ALIEN COMPLOT’
Professor David Jacobs, Ph.D. van de Temple universiteit en schrijver van de boeken: ‘The UFO Controversy In America’ en ‘Secret Lives’ heeft meer dan 30 jaar onderzoek besteed aan UFO’s en buitenaardse ontvoeringen. Maar het is sinds kort dat hij het gevoel heeft dat hij het mysterie tot tevredenheid van zichzelf heeft opgelost. De conclusies waartoe hij is gekomen zijn het onderwerp in zijn derde boek: ‘The Treat, What the aliens really want and how they plan to get it.’ (in Nederland: ‘Alien Complot,’ De geheime plannen van de aliens: wat zij werkelijk willen en hoe ze het zullen bereiken)
Het vinden van wat hij denkt dat de antwoorden zijn was geen leuke gebeurtenis voor Jacobs. Hij vertelde ons recentelijk dat hij het onderwerp nu benadert met een instelling van vrees en diepe bezorgdheid voor de toekomst van de mensheid en de planeet die wij ons thuis noemen.
Casteel: Wat willen de buitenaardsen nu echt?
Jacobs: Nou, weet je, de ultieme vraag die je kunt stellen over het UFO-fenomeen is: ‘wat voor de donder denk je waarvoor zij hier zijn?’ Dat is de vraag die ik geprobeerd heb te beantwoorden in dit boek – waar gaat dit om? Wat gebeurt er hier? Waarom gebeurt het? Waarom vertellen mensen dat deze gebeurtenissen plaatsvinden? Dus wat ik heb gedaan is proberen deze vragen zo goed mogelijk te beantwoorden door gebruik te maken van de vele informatie die ik verkregen heb uit eerlijk en intensief onderzoek naar ontvoeringen gedurende de laatste elf jaar.
Ik ben daardoor in staat geweest om uit te vinden dat dit een vooropgezet plan is. Zij zijn hier niet om enkel en alleen mensen te bestuderen of om experimenten met mensen uit te voeren. Ik weet niet of je het je nog herinnert, maar ik sprak hier over tijdens mijn lezing in Los Angeles waar ik jou ontmoette. Zij zijn niet hier om ons op de een of andere manier onder de loep te nemen. Zij zijn hier met een missie. Ze zijn hier met een doel in hun gedachten. Ze hebben een plan en dat heeft een begin, een midden en een eind. Het is een doelgericht plan en ik denk dat we dat we nu in een soort van eindfase zitten. Ik denk dat we opschuiven naar het eind van dit alles.
Dit plan is niet uitsluitend het ontvoeren van mensen. Ontvoeringen, zoals je wel weet, zijn een middel om aan dat eind te komen. Ze ontvoeren mensen met een bedoeling, het heeft een reden. De fysieke handeling van het ontvoeren van mensen - dus het ontvoeringsfenomeen - is maar een onderdeel van het plan. Dus wat ik heb gedaan is de onderdelen van elkaar scheiden om daarna apart uit te werken. Wat we dus hebben is een ontvoeringsprogramma, een voortplantingsprogramma dat we verantwoordelijk kunnen stellen voor alle vermenigvuldigings activiteit die we zien, alsmede een vermengingsprogramma. Vanwege dat programma zien mensen (ontvoerden) dus regelmatig hybride wezens zoals: baby’s, peuters, pubers en ook volwassenen.
En dan uiteindelijk, denk ik, leidt dit tot een integratieprogramma waarbij deze hybriden - die er zeer menselijk uitzien - integreren in onze samenleving. En die, volgens mij, hier uiteindelijk de controle over zullen nemen omdat zij een superieure techniek en superieure fysiologische bekwaamheden hebben die wij niet bezitten. Wij zullen als resultaat daarvan een soort tweederangs burgers worden.
Ik vind dit zeer verontrustend en het meest belangwekkende is dat ik werkelijk geen ander scenario zie. Ik weet dat er mensen zijn die het allemaal als positief ervaren en het als wonderbaarlijk zien en wat al niet meer. En dat zij hier zijn om ons te helpen. Maar in de gevallen die ik heb onderzocht, heel diepgaand en gedurende lange tijd, heb ik geen mensen (ontvoerden) meegemaakt die dat beweerden. Als deze mensen over de toekomst spraken dan hadden ze het over een integratieprogramma dat zij (de buitenaardsen) tegemoet zien en dat wij allemaal tegemoet kunnen zien. Ik ben sinds 32 jaar betrokken bij het UFO-onderzoek, sinds 1965, en ik was nooit neerslachtig of ontmoedigd door het fenomeen. Ik was er nooit pessimistisch over. Ik was er altijd vervuld van bewondering, ontzag en verbazing over, alsook enthousiast en optimistisch.
Maar ik moet zeggen, nu ik weet wat ik te weten ben gekomen – en ik denk dat ik ontzagwekkend veel te weten ben gekomen – dat ik heel, heel erg ontsteld en van streek ben bij wat ik nu zie. Ik vind het niet leuk wat ik zie en ik zou wensen dat het niet waar was. Ik wou dat ik het nooit ontdekt had. Ik ben er wanhopig van. Ik ben ten prooi gevallen aan een enorm gevoel van bezorgdheid en onbehagen over de toekomst. Ik vind het echt heel erg en ik zou willen dat dat niet zo was. Ik wil niet zo zijn, ik wil niet de boodschapper van slecht nieuws zijn. Ik had nooit gedacht dat ik nog eens in deze positie zou komen. Wat ik nu zie, wat ik heb ontdekt achter dit fenomeen dat had ik nooit kunnen bedenken.
Echter, nu ik overtuigd ben door het bewijs, denk ik dat we te maken hebben met een heel serieus iets dat recht voor onze neus gebeurt. Zoals je weet is het buitenaardse ontvoeringsfenomeen heel wijd verspreid. Mensen hebben al sinds lange tijd overal ter wereld duizenden, misschien wel honderdduizenden UFO’s waargenomen. Op zijn minst in de 20ste eeuw en zeker na 1947 en zelfs nog wel ver hier voor. Dat betekent dat de hoeveelheid tijd en energie die er in dit plan is gestopt echt enorm is. Dat houdt in dat het van een kolossaal belang voor deze wezens is.
En er is nog een ander verontrustend aspect aan verbonden: het is een geheim fenomeen. Zij willen niet dat wij weten wat zij doen. Zij willen niet dat wij ons er mee bemoeien. Het is een bewust opgezet, geheim en succesvol plan het belet ons er iets over te weten te komen.
Hoe het ook zij, ik ben door dit hele gebeuren gedeprimeerd.
Casteel: Dus de reden van al deze negatieve gevoelens is vanwege je idee dat jij en ik en al die andere eenvoudige mensen op de een of andere manier onderworpen zullen worden aan een hogere vorm van onderdrukking?
Jacobs: Inderdaad, aan een autoriteit. Ik denk dat er iets zoals dat gaat gebeuren. De manier waarop ik ernaar kijk is als volgt: ik heb één scenario waar ik van houd, van alle andere beslist niet. Dat ene scenario zou zijn dat op een dag zij (de buitenaardsen) naar de ontvoerden toekomen en zeggen: “ons plan is gedaan nu. We hebben ons doel bereikt. We hebben wat we hebben wilden. Dank jullie wel voor jullie hulp. Bedankt voor jullie medewerking, wij gaan er nu vandoor. Jullie zullen nooit weten dat wij hier waren. Mensen zullen zich blijven afvragen of jullie nu wel of niet ontvoerd zijn. Nu, tot ziens en goedenacht.” Dat is mijn favoriete scenario, ik houd van dat scenario. Maar in feite horen we dat niet. We horen altijd van een scenario over de toekomst waarin volgens deze wezens zij hier zullen zijn tezamen met ons.
Ach, alles zal wonderschoon zijn, alles zal goed komen. Het zal verrukkelijk worden. Wij zullen het prettig vinden, zij zullen het prettig vinden, iedereen zal het prettig vinden. Dat is de toekomst volgens hen, maar als ik vervolgens kijk naar hun samenleving en kijk naar een toekomst waarin zij de touwtjes in handen zullen hebben vanwege hun superieure technologie en hun superieure fysiologische bekwaamheden, dan zie ik een samenleving die sterk afwijkt van het soort waarin wij nu leven. Een samenleving die veel meer beperkt en gecontroleerd is. Het hele concept van individuele vrijheid zal in dit soort samenleving op de helling gaan. Ik zie dat niet graag, ik wil dat niet. Ik zie liever mensen die hun eigen fouten maken en hun eigen problemen moeten oplossen en dingen op hun eigen manier doen. Ik denk dat wij perfect in staat zijn om dat te doen. Ik denk dat wij als mens allemaal samen kunnen leven in een gelukkige toekomst. Ik denk dat dat binnen de mogelijkheden ligt.
Casteel: Dus zij schetsen een utopisch plaatje over wat er gaat gebeuren?
Jacobs: Nou, zij schetsen een plaatje waarvan zij vinden dat het goed voor henzelf is. En zij leven in een gecontroleerde samenleving. Zij leven in een samenleving waarin iedereen weet wat zijn taak is. Een samenleving waar alles onder controle is. De mogelijkheden voor mensen om onafhankelijk te zijn in die samenleving is heel, heel begrensd. Ik houd daar niet van. Ik ben hier bezorgd over. De hoofdzaak is dat zij hier zijn om een reden. Zij bestuderen ons niet of experimenteren niet met ons en zij houden hun activiteiten verborgen zodat we het niet zullen ontdekken.
Casteel: Dat is wat je vertelde op je lezing, dat zij al veel verder zijn dan het experimentele stadium.
Jacobs: Juist. In feite was dat de titel van mijn lezing: ‘is dit een experiment of een plan?’ Je hoeft geen raketgeleerde te zijn om te zien wat er aan de hand is. Dit lijkt volgens mij helemaal niet op een experiment, weet je. Het vindt wereldwijd plaats met miljoenen mensen gedurende 50 jaar. Dag in dag uit, 24 uur per dag. Wat voor een soort experiment is dat? En er zijn nog veel meer redenen waarom het geen experiment is.
Het is verbijsterend en ik had dit nooit vermoed totdat ik de zaken op een rijtje zette, totdat ik tot de conclusie kwam en mij realiseerde dat het is wat het is. Ik denk dat ik in het boek – fundamenteel – hypothesen aandraag die heel wezenlijk aantonen waar het hele UFO-fenomeen om draait. Dit is niet het definitieve aspect waarmee het UFO-fenomeen bestudeerd moet worden, maar ik denk dat ik goed heb uitgezocht wat de doelen en de voornemens zijn. We zijn niet helemaal zeker van alle ‘waaroms.’ In de eerste plaats: waarom willen ze dit doen? Wat heeft het voor zin? Dat weten we niet echt, maar ik ben er van overtuigd dat het zeker het veronderstelde antwoord is op het gehele UFO-vraagstuk. Ik heb het gevoel dat we het aardig opgelost hebben. Dit is waar we naar gekeken hebben en daarom denk ik dat we een moeilijke toekomst tegemoet gaan.
Casteel: Dus het: ‘hoe zullen we het krijgen plan’ gaat via een voortplantings- en kruisingsprogramma?
Jacobs: Ja, maar hoe het uitgespeeld wordt dat zou ik niet weten. Er zijn een hoop verschillende scenario’s. Er is het rampenscenario waar ontvoerden telkens maar weer over vertellen. We hebben dat jaren en jaren gehad. Ik weet niet hoe dat gaat gebeuren en of er nu wel of niet een ramp komt. Er is ook een scenario waarbij ze op een natuurlijke en aardige wijze integreren in onze samenleving en we nooit zullen weten hoe het gebeurde. Ik denk dat er ook scenario’s zijn die het midden houden tussen de vorige twee. We weten echt niet hoe – wat de buitenaardsen en de ontvoerden ‘De Overgang’ noemen – plaats zal vinden. We weten dat op dit moment gewoonweg niet.
Casteel: Maar geven zij visioenen zoals de wereld die in brand staat of natuurrampen, dat soort dingen?
Jacobs: Ja, wel, het zijn allerlei soorten rampscenario’s inclusief kernoorlogen en asteroïden die de aarde treffen. Of overstromingen, plagen, hongersnoden en noem maar op. Het is een soort van algemene ramp waarbij je de witte vlekken zelf invult met wat voor ramp het wordt. Het is echt niet gespecificeerd, ondanks dat misschien meer mensen kernoorlogen en een in tweeën splijtende aarde vanwege een inslaande komeet rapporteren of zo iets, denk ik.
Ik denk niet dat alle soorten even belangrijk zijn, maar het idee van een ramp is het meest belangrijke aspect. Maar ik weet niet of dat waar is of niet. We weten het echt niet en het kan best een heel verschillend soort scenario zijn. Maar ik blijf beslist bij mijn eerste standpunt en dat is dat het een integratieprogramma is. Hoe het ook uitgewerkt wordt, zij zullen integreren in onze samenleving en dat is waar dit alles toe leidt.
Zoals ik over al mijn boeken heb gezegd Sean, ik zeg niet dat ik geen fouten heb gemaakt. Ik ga ergens de fout in op God mag weten hoeveel manieren. Maar ik denk dat deze hypothese die ik hier presenteer gedragen wordt door het bewijs. En dat maakt het alleen nog maar verwarrender. Alles wat ik in het boek heb geschreven wordt gesteund door het bewijs en dat maakt het zo moeilijk om te verwerken.
Casteel: Het lijkt op ‘Invasion of the Body Snatchers,’ waarbij je aan je eind komt met de woorden, “het is beter zo. We hebben nu geen pijn meer.”
Jacobs: Je hebt het bij het juiste eind. Ik heb daar ook aan gedacht. En natuurlijk, één van de dingen waarvoor ik ben bekritiseerd is dat het zo’n hoog sciencefiction gehalte heeft. En dus zeggen de mensen, dan zal het wel sciencefiction zijn. Mensen hebben het opgevat in die sfeer en daarom hoor ik dit soort dingen. Wat zij doen is dat ze de fout maken om de overeenkomsten die ze vinden op te vatten als gelijkwaardigheid, wat natuurlijk niet juist is. Het feit is dat - ofschoon het een wat ze noemen geprogrammeerde inhoud heeft – het een inhoud heeft waarbij we van binnen uit kunnen zien wat zij doen en wat er gebeurt. En er zijn parallellen met de sciencefiction en één daarvan is ‘Invasion of the Body Snatchers.’ Maar er zijn heel veel parallellen met sciencefiction en als je maar goed genoeg zoekt dan vind je van alles wel wat. Maar ik denk dat dit geen sciencefiction is.
Je moet in gedachten houden dat de meeste ontvoerden niet echt in sciencefiction geïnteresseerd zijn. De meeste mensen waar ik mee werk zeggen dat ze de sciencefiction niet volgen. Zij hebben die films niet gezien. Ze weten niets van dat soort zaken. Het is niet iets waarvan de hele samenleving is doordrongen, zoals mensen mij proberen wijs te maken. Het is wel overal te vinden, maar dat is niet exact hetzelfde. Je moet onthouden dat het ontvoeringsfenomeen, ondanks dat het hier en daar op sciencefiction lijkt, werkelijk compleet verschillend is in al zijn facetten. Het is werkelijk een heel ander soort situatie, weet je.
Je hebt nu eenmaal situaties waarbij mensen zien dat andere mensen ontvoerd worden en dat mensen fysiek gemist worden in hun huiselijke omgeving. Er is een sterk fysiek component aan verbonden en dat is moeilijk te verklaren.
Casteel: Eén ding waarvan ik dacht dat het interessant was, was de manier waarop je vertelde over de variërende graden van hybriden. Variërende percentages mens ten opzichte van de buitenaardsen.
Jacobs: Ja ik probeer een nieuw concept van hybridisatie bekend te maken. Eén die meer betekenis heeft en meer in lijn is met het bewijs zoals dat door de ontvoerden wordt aangedragen.
Casteel: Zoals subtiele graden verschil tussen de verschillende kinderen?
Jacobs: Precies. En weet je, het maakt het duidelijk op die manier. Het beantwoordt een hoop vragen. Het verschaft duidelijkheid omdat de ontvoerden dit hebben gezegd. Dus zo was ik in staat het onder te verdelen in een soort van late stadium, middel stadium en vroege stadium hybriden. Maar één van de meest interessante aspecten van dit fenomeen Sean, is toen ik over de peuters sprak en met wat voor soort speelgoed zij speelden en over de jonge kinderen en waar zij mee speelden. En ik had zelfs een soort van speeltje waar de tieners mee frutselden, weet je nog? Er was een scène waarin hij een kastje had en hij moest bepaalde dingen indrukken en als hij die op de juiste volgorde had ingedrukt dan was er een flits, weet je nog?
Casteel: Ja zoals een alien Nintendo of zo iets.
Jacobs: Juist. Maar wat betreft speelgoed weten we eigenlijk behoorlijk wat over buitenaards speelgoed, over kinderspeelgoed en dat alles. En over de hybriden en wat zij doen. Ik besteedde een hoop tijd aan de hybride kinderen. Als dit enkel psychologisch was dan kon ik dat niet doen. We zouden niet in staat zijn geweest bepaald speelgoed te beschrijven dat zij gebruiken en dat door andere mensen ook beschreven wordt. We komen zo veel te weten over dit fenomeen, het is buitengewoon. En alles wat we te weten komen wijst in de richting van een integratieprogramma. Weet je nog dat ik sprak over die ene vrouw die was betrokken bij een soort leersituatie waarbij zij voor een klas van hybriden stond en er kwam een plaatje van een hond op het scherm?
Casteel: Ja en er werd van haar verwacht dat zij al die aardse dingen verklaarde.
Jacobs: Er werd haar gevraagd: “Waar is een hond voor?” En zij zei, “Nou ja, weet je, het is een maatje,” en meer van dat soort dingen. Maar zie je dat dat wijst op een integratie in de samenleving. Wat dit betreft, deze interesse in aardse dingen. Ik denk niet dat het zomaar een interesse is, ik denk dat zij met een bepaalde reden geïnteresseerd zijn. Het belangwekkende er aan is dat zij niet vragen: “Hoe kiezen jullie een president?” “Wat doen jullie op zaterdagavonden?” en zo. Zij zijn niet geïnteresseerd in politiek, economie, cultuur en samenleving. We krijgen bijna nooit vragen daar over. En weer als dit slechts een psychologisch fenomeen zou zijn, dan zouden we zien dat juist daar de vragen over gingen. Maar zij zijn geïnteresseerd in psychologie, zij zijn geïnteresseerd in anatomie, zij zijn geïnteresseerd in de natuur, het milieu, dieren, allemaal zulk soort zaken. Dingen die niet perse door de mens gemaakt zijn. Alsof het voor de toekomst niet uitmaakt wat wij opgebouwd hebben. Het ene ding dat wel wat uitmaakt is wat zij doen. Dat is één manier om er naar te kijken.
Maar het is verwarrend. Je zou willen dat ze vragen stelden over Clinton, weet je, en zaken zoals dat. Iets waaraan je kan zien dat ze echt leren over een samenleving, maar in feite, als zij integreren in deze samenleving, dan zullen zij hun eigen samenleving er over heen leggen en die van ons interesseert ze helemaal niets. Dat is mijn interpretatie. Ik kan er vreselijk naast zitten, maar het blijft toch mijn interpretatie.
Casteel: Oke, gegeven het onvermijdelijke van dit alles, je wilt toch vasthouden aan een soort vage hoop dat het op de een of andere manier toch een goed gebeuren is.
Jacobs: Ach, de enige hoop die ik nog heb kun je bijna geen hoop meer noemen. Maar dat flintertje hoop wat ik nu nog heb is dat het nog steeds geheim is. Tenminste zolang dat nog het geval is. Dat betekent dat zij zich nog steeds kwetsbaar voelen en daarom is er een manier om hun plan te beïnvloeden. Dat is niet veel waar we wat mee kunnen. En weet je, ik betwijfel of de wetenschappelijke gemeenschap zich gaat realiseren wat er vlak onder hun neus gebeurt. Ik denk dat zelfs als ze dat wel doet dat we al te laat zijn, we liggen al zo ver achter dat het waarschijnlijk geen verschil meer maakt. Misschien 30 of 40 jaar geleden hadden we een kans gehad, maar ik kijk naar een toekomst waarin ik de wetenschappelijke wereld niet geïnteresseerd ziet in dit onderwerp. Het is nooit in het verleden gebeurd. Misschien na een soort plotselinge gebeurtenis, een soort plotselinge onthulling, iets ongelooflijks, zoiets als: ‘Clinton onthult dat hij een buitenaardse is.’ Anders zie ik ze er niet in geïnteresseerd raken. Ze hebben een halve eeuw de kans gehad en die onbenut gelaten.
Ik houd er niet van wat ik nu zie. Ik heb mijn gehele volwassen leven gespendeerd aan deze studie. Zeer intensief jaar na jaar. Ik heb een professionele graad met een Ph.D. op dit onderwerp en ik ben de enige in Amerika die er les in geeft. De enige regelmatige goede cursus in het land welke ik al sinds 19 jaar geef. Ik heb drie boeken over het onderwerp geschreven en vele artikelen. En nooit heb ik de wanhoop gevoeld die ik nu voel. Nu ik denk dat we het open hebben gebroken en we er naar kunnen kijken en het kunnen bestuderen. En toch is het niet wat ik verwachtte. Het is niet wat iedereen verwachtte. Ik wou dat het niet zo was. Ik houd er niet van.
Dit is echter één van die situaties waar je wanhopig van kan worden. Je kunt zeggen: “O mijn God dit is verschrikkelijk,” maar je moet met je leven doorgaan ondanks dat dit is gebeurd. Dat is de enige manier om er mee om te gaan en zo ga ik er ook mee om. Ik heb twee kinderen weet je. Ik kijk naar hen en ik kijk naar mijn boek en ik weet niet wat voor toekomst zij tegemoet gaan. Echt waar ik weet dat echt niet, ik ben er zeer bezorgd over. Ik weet echt niet wat de toekomst voor hen zal brengen.
Casteel: Tsja, ik denk dat het enige sprankje hoop dat we hebben is, dat het een niet al te wrede onderdrukking zal zijn.
Jacobs: Ja het is zeker mogelijk. Ik denk echter niet dat het een wrede onderdrukking zal zijn. Ik denk dat het wel zeer verschillend en niet helemaal onze smaak zal zijn. Ik zie niet in dat een onderdrukking noodzakelijk moet zijn. Ik denk niet dat we zweepslagen zullen krijgen zoals een slaaf in een Vikinggalei of zo iets dergelijks. Maar aan de andere kant zie ik ook niet dezelfde bewegingsvrijheid van handelen en activiteit zoals we die nu hebben. Individuele vrijheid en vrijheid van gedachten zal wel hetzelfde blijven.
Je moet in gedachten houden dat deze wezens telepathische wezens zijn. Zij tappen rechtstreeks je gedachten af. Ik wil dat niemand mijn gedachten kan lezen. Toen ik kort geleden in Brazilië was gaf ik een lezing over hoe het moet zijn om deel uit te maken van een samenleving zoals die waarin de buitenaardsen leven en het soort van telepathie dat de ontvoerden ondervonden. En Sean, zo’n samenleving zou je echt niet willen. Je wilt privacy. Je wilt je eigen expressie en je eigen gedachten. Je wilt in staat zijn te doen wat je wilt doen zonder dat anderen daarvan op de hoogte zijn. In hun samenleving is dat niet noodzakelijk. Het is een ander soort samenleving.
Dus, is de integratie in de aardse samenleving al begonnen? Zullen we veel van onze vrijheden die we nu lief hebben, verliezen aan de superieure mogelijkheden van de buitenaardsen en aan de hybride nakomelingen die ook voor een deel van ons zijn?
Het aloude gezegde: ‘De tijd zal het ons leren’ lijkt ook hierop van toepassing net als op zo veel van het UFO-mysterie. En in de woorden van de rockzanger Tom Petty, “The waiting is the hardest part.” (“Het wachten is het moeilijkste deel.”)