By William F. Hamilton
Overgenomen en vertaald uit UFO Magazine uitgave april 2003 door Paul Harmans
KOSMISCH
TOP GEHEIM: HET NIEUWE BEWIJS
Introductie.
We herinneren ons allemaal nog wel het verhaal van Robert Lazar. Hij was de jongeman die heldhaftig naar voren stapte en beweerde dat hij had gewerkt aan een topgeheim, technisch project op een supergeheime ondergrondse faciliteit met de naam: S-4, welke was uitgehakt in de Papoose mountain, nabij Groom Lake, Nevada.
Nadat ik voor het eerst over zijn verhaal schreef, dat hij gewerkt zou hebben aan het “sportmodel,” is Lazar botweg genegeerd door veel UFO-onderzoekers, maar misschien moeten we niet de fout maken te denken dat dit een gesloten zaak is.
Eens een hot story, waarvan velen dachten dat het een weloverwogen verzonnen desinformatie verhaal betrof. Zelden zijn zulke verklaringen het laatste woord hierop.
Tom Mahood deed een onderzoek naar Lazar, zonder vooroordelen en zette een tijdslijn op beginnend bij zijn geboorte in Florida op 26 januari 1959, door zijn jeugdjaren en zijn verdere leven tot aan zijn bankroet. Een kritische kwestie was zijn beweerde studie aan het MIT voor fysicus. Er werden wél gegevens van hem gevonden van het Pierce Junior College in Woodland Hills, maar ondanks een zoektocht door de MIT-gegevens en publicaties werd er geen spoor gevonden van Lazar. Gegevens over zijn aanwezigheid aan Cal Tech en Cal State Northridge werden eveneens niet gevonden.
Heeft Lazar gelogen of was er een poging ondernomen om al zijn gegevens voor het publiek te verzwijgen? Gegeven het feit dat zijn scholing, zoals wordt beweerd, door zijn nieuwe werkgever werd betaald, zou dat kunnen.
Lazar’s verhaal dat hij heeft gewerkt aan het 'sportmodel' zal niet in vergetelheid geraken, omdat andere werknemers van de faciliteit hebben bevestigd dat hij inderdaad werkzaam was op deze plaats in Nevada. Andere bronnen van binnenuit hebben gezegd dat de S-4 faciliteit precies is, zoals Robert Lazar het heeft beschreven en dat het technische project daar in het geheim is opgezet.
Nu is er een nieuwe klokkenluider naar voren gekomen. Eén van zijn beweringen is dat hij ook gewerkt heeft in S-4. Het is een microbioloog wiens opdracht het was, met behulp van reverse-techniek, een genetische fix te fabriceren voor een buitenaardse, genaamd: J-ROD. Zijn werkelijke naam was Dr. Dan Crain, voordat hij hem legaal in Las Vegas, Nevada, veranderde in Dan Burisch. Hij heeft echter ook een verhaal te vertellen…
Aangenomen en toegewezen.
Dr. Dan Burisch (Crain) ontving zijn PhD. in 1989 aan de SUNY Stoneybrooke University in New York. Deze universiteit heeft ontkend gegevens van hem te hebben, maar documenten laten zien dat hij daar wel degelijk onderwijs heeft genoten. Hij had net een diploma behaald aan de universiteit van Nevada, toen hij voor het eerst werd benaderd om kandidaat te zijn voor een project van de overheid.
Dr. Dan Burisch staat in de periode van 1982 – 1985 geregistreerd als bioloog en eigenaar van 'Crain Environment Rechearch' te Las Vegas. Hij deed NASA een voorstel getiteld: "Betreffende de transplantatie van eencellige en de exploitatie van de Martiaanse exobiologie: in het geval van Euglena Viridis in het geautomatiseerde Biologische Laboratorium".
Dan had grote interesse voor Mars, haar afwijkingen en mogelijkheden voor leven. NASA’s antwoord op zijn voorstel was: "Uw project bevat volgens ons voldoende wezenlijke bestandsdelen om het te laten integreren in 'NSCORT': Bioregeneratie Levensondersteunende Afdeling, een onderafdeling van 'CELLS': Gecontroleerd Ecologisch Levensondersteunend Systeem Programma van de NASA".
Dan had tot dan toe nog geen flauw vermoeden dat zijn voorstel aan NASA hem onder de aandacht zou brengen van andere regeringsonderdelen – onderdelen die op zoek waren naar mensen met zijn talent. Mensen met frisse nieuwe ideeën en benaderingen.
Twee 'vreemdelingen' brachten later een bezoek aan Dan die beweerden agenten te zijn die werkten voor het Department of Naval Intelligence. Dan had nog nooit gehoord van zo’n department en toen hij het nazocht kon hij enkel het Office of Naval Intelligence vinden.
Dan werd uiteindelijk toegewezen aan de Working Group Leader bij Project Aquarius, R-4800, Papoose Site-4 op de Nevada Test Site. Dezelfde locatie die genoemd werd door Robert Lazar.
Hij werkte vervolgens in een ondergronds biologisch laboratorium op de vierde verdieping, dat was geïnstalleerd ergens in 1995. De veiligheidsprocedures om de ruimte te betreden betroffen onder andere optische netvlies scans en stemvergelijkingen. Omdat het was geclassificeerd op het hoogste niveau in de OSU-regels, was douchen, scheren, ontsmetten en omkleden verplicht eer men het laboratorium in mocht.
Dit is hoe Dan onderdeel werd van een schaduwregering, één die hem de kans bood op een levenslange studie, ondersteund door fondsen en een ongelimiteerd gebruik van instrumenten. Door een belangrijk radertje te worden in een noodzakelijk programma (in het belang van de nationale veiligheid natuurlijk) kon het Dan in staat stellen grote ontdekkingen te doen en als een getrouw en vaderlandslievend Amerikaan nieuwe kennis bijdragen aan de wetenschap van de toekomst. Hij had geen idee van de avonturen die hem nog te wachten stonden. Deze avonturen, zo bleek later, gingen boven en voorbij alles dat hij zich ooit verbeelden kon.
Dan was nu in dienst van de Navy en volgens een geheime verklaring zou hem, als hij vervolgcursussen en scholing zou volgen, uiteindelijk de titel PhD. in microbiologie worden toegekend. Hij ontdekte dat hij een fotografisch geheugen bezat en een omvangrijk aantal Latijnse namen en chemische procédés kon onthouden. Hij ging aan het werk voor het vermaarde Naval Research Laboratory waar de voornaamste interesse bestond uit onderzoek naar de maritieme biologie. De soort van studies die Dan moest ondernemen in het maritieme leven waren vreemd voor hem, maar vreemder was dat zijn eerste opdracht hem niet naar de oceaan bracht, maar naar een afgelegen faciliteit in de Nevadawoestijn.
Het ondergronds gaan.
Toen Dan voor de eerste keer de ondergrondse faciliteit S-4, gesitueerd in het binnenste van de Papoose mountain, op de Nevada Test Site betrad, was hij verbaasd over de apparatuur die men ernaar toe had gebracht en geinstalleerd in de nieuw opgezette laboratoria, die lagen op de vierde en vijfde verdieping.
Zijn eerste opdracht was het onderzoeken van celstructuren, afkomstig van een onbekende donor. Omdat hij via microscopische observatie afwijkingen vond binnen deze cellen, ging hij twijfelen aan zijn leidinggevenden en de bron van het materiaal en hij vroeg daarom aanvullende informatie. Er werd hem gezegd dat er voorlopig geen extra informatie zou komen, om hem zodoende aan zijn taak te houden waar hij mee bezig was en te rapporteren over zijn resultaten en bevindingen. Dan vond deze bijzondere methode van wetenschappelijk onderzoek, uitermate frustrerend en een aanfluiting aan het openlijk spreken over en najagen van onderzoek, dat hij gewend was op de universiteit. Dan was een deelnemer aan het Project Aquarius, maar in wezen betekende dat weinig voor hem. Hij nam aan dat hij er op tijdelijke basis werkte en dat dit wellicht een bekwaamheidstest was met een kans op toekomstige opdrachten en om te zien of hij wellicht degene was die ze zochten om uiteindelijk de nodige antwoorden te leveren.
Het duurde echter niet lang eer de volle omvang en grootsheid van Project Aquarius maar al te duidelijk werd.
Dan vond de hele veiligheidsprocedure zowel gecompliceerd als frustrerend. Als hij de Aquarius-verdieping bereikte werd hem verzocht zijn plastic badge in een plastic container te plaatsen, voordat hij de ontsmettingsruimte inging. Als hij daar weer vandaan kwam werd zijn badge aan hem teruggeven, maar nu opgesloten in een laminaatplastic mapje, dat volgens hem ook een ontsmettingsbeurt had ondergaan. Zodra hij zijn badge weer terug had bracht hij het naar een muur en plaatste het aan een haak naast andere badges. (Gewoonlijk werd hem gevraagd het om te draaien, zodat het niet gelezen kon worden door anderen.) Elke haak was beschikbaar zolang er geen andere badge aan hing. Dan moest dan een genummerde blauwe badge nemen die overeenkwam met de plaats van de haak waar zijn originele badge aan hing. Op de blauwe badge stond enkel een nummer en hij was dan bijvoorbeeld 'wetenschapper #5' voor de tijd die hij in het laboratorium doorbracht. Flessenwassers en assistenten waren op dezelfde wijze genummerd, wat resulteerde in: "Flessenwasser #3 wordt geroepen door wetenschapper #9" enzovoorts. Het diende om de verschillende categorieën van werknemers van elkaar te onderscheiden, maar het hield wel een 'hokjesgeest' in stand. Niemand mocht zijn eigen naam gebruiken op deze verdieping.
Toen Dan uiteindelijk werd aangesteld als een volleerd Derde Microbioloog van Project Aquarius en de ware opdracht waaraan hij werkte te horen kreeg, was hij door de onthulling zowel bang als gefascineerd. Hij werkte met huidmonsters die afkomstig waren van wat een regeringsdocument aanduidde als een: 'Buitenaardse Biologische Entiteit', een intelligent wezen van een andere planeet. Het wezen, zo werd Dan verteld, was gehuisvest in een bol met een schoon en aangepast milieu.
In opdracht van het Naval Space Command en het Naval Research Laboratories, werd Dan opgedragen: “…om met wetenschappelijke zekerheid de oorzaken vast te stellen van de reparatiefouten in de natuurlijke herstelfunctie van de uiteinden van zenuwcellen, met behulp van een serie cellulaire huidmonsters in reageerbuizen. En het classificeren van zulke oorzaken om na te gaan wat het mechanisme is van zulke fouten om daarna de meest waarschijnlijke celconditie te isoleren en deze de kans te geven op een juiste wijze te regenereren.” (Dit leek er op te duiden dat de studie was opgezet om te proberen uit te vinden waarom de buitenaardse fysiologie niet zichzelf repareerde. Tenminste, zoals men mocht verwachten in het neurale weefsel.)
Uiteindelijk, vanwege een hechtere band met de entiteit bekend staand als AQ-J-ROD - omdat het onder de wetenschappers die bij hem (J-ROD) aanwezig waren een voorkeur had voor Dan - werd Dan de leider van het team. In die bevoegdheid schreef hij de eindrapportage van meer dan 200 huidmonsters en verschillende microbiologische handleidingen die hij bedacht en beproefd had.
J-ROD.
Het verhaal van J-ROD is, dat hij een andere entiteit vergezeld had (genaamd EBE-3), op een reis van een planeet in een baan om de ster: 'Zeta Reticuli 2' naar de aarde. EBE-3 had twee assistenten. Eén daarvan werd, naar het schijnt, naar Los Alamos gezonden en J-ROD werd naar Groom Lake gebracht om te helpen met een wetenschappelijk uitwisselingsprogramma, dat tot stand was gebracht in 1964 als onderdeel van Project Sigma in New Mexico.
Dan was ontzet te horen, dat ultrageheime onderdelen van de regering communicatie met echte buitenaardsen tot stand hadden gebracht – zoals het Project SETI probeerde, maar dat zogezegd geen succes had – maar dat men ook al de afspraak negeerde van dit wetenschappelijke uitwisselingsprogramma verbaasde Dan. Wij zouden hen helpen om de oorzaak te vinden van hun neurale degeneratie. In ruil daarvoor zouden zij ons helpen bij het ruimtereizen. Dit leek voor Dan een eerlijke ruil, maar het verhaal was gecompliceerder dan dat en de organisaties die Dan kende als 'Majestic' en 'Committee for the Majority' hadden andere plannen.
Gedurende de periode van 1993 kreeg Dan te maken met de spanningen vanwege verslechterende verhoudingen met zijn ouders en zijn nieuwe vrouw Debbie. Majestic had hun huwelijk aangemoedigd omdat Debbie een bestuursfunctie bij hen had. Zij kon zodoende de rusteloze Dan controleren en hem compleet bij de zaak betrekken.
Toen Dan informatie naar vrienden van buiten begon te 'lekken' (omdat hij vond dat het geheim te ernstig was om te verbergen), had Majestic hem naar een geheime locatie gebracht waar hij een psycho farmacologische behandeling onderging. Dit was één middel om controle te houden over hun “black projects” personeel. Maar de behandeling veranderde Dan’s geheugen en beïnvloedde zijn persoonlijke leven behoorlijk en ook dat van iedereen die er bij betrokken was.
Enige tijd daarna werd Dan toegewezen aan een nieuw project op Frenchman Mountain, waar een oeroude rotsbodem geheimen leek prijs te geven van het ontstaan en de aanvang van het leven op aarde. Majestic had plannen om met dit 'Genesis zaad' het menselijke DNA te wijzigen en een toekomstige catastrofe af te wenden. Het nieuwe project was eerst 'Lotus' genoemd, maar werd later hernoemd als 'Project Star Flower'.
Een ontdekking van Dan werd als zo waardevol beschouwd, dat het geschikt werd bevonden voor het 'grote plan' dat het comité in gedachten had. Het was een vreemd nieuw deeltje dat nagenoeg miraculeuze eigenschappen bezat en dat door Dan het 'Ganesh deeltje' werd genaamd. Dan vond uit dat 'Star Flower' het geheim van het leven bevatte en hoe werelden in het gehele universum oorspronkelijk waren bevrucht. De 'code van het leven' kon werelden transformeren van verlaten oorden in groene paradijzen met allerlei levensvormen.
Dan kreeg nieuwe opdrachten en deed verbazingwekkende ontdekkingen. Niettemin, leerde hij ook dat de aarde en alle levende soorten in ernstig levensgevaar waren vanwege een op handen zijnde catastrofe, die is voorspeld voor 2012. We zitten nu midden in de eeuwenoude wedren van overleven.
Dan’s verhaal is net zo grillig als dat van Thomas Castillo, die zoals beweerd wordt, werkte in de Dulce ondergrondse faciliteit in New Mexico. Dan beweerde kortgeleden dat ook hij dezelfde Dulce faciliteit bezocht had.
Ondanks de duidelijke delen van zijn verhaal, hebben veel onderzoekers ernstige bezwaren geuit wat betreft Dan’s geloofwaardigheid. Men vindt dat Dan’s beweringen en die van andere klokkenluiders, ondersteunend bewijs missen. Maar ik heb Dan ontmoet en met hem gesproken en ik heb het aparte gevoel dat zijn verhaal een legende zal worden en het verdient om opgeschreven te worden in een boek, geheel gewijd aan zijn ervaringen.