By Graham Birdsall
LEZING
VAN BUDD HOPKINS
Op het 12e Internationale UFO Congres & Film Festival. Laughlin, Nevada,
USA
Budd Hopkins, ’s werelds bekendste schrijver over en onderzoeker van ontvoeringen, presenteerde een nieuwe ontwikkeling in het ontvoeringsfenomeen in en om New York. Vorig jaar werd een ontvoerde naar het ziekenhuis gebracht omdat hij tijdens zijn ontvoering verwondingen had opgelopen. Het resultaat daarvan was dat een team van doktoren samen kwam om voor het eerst een systematische studie op te zetten over de lichamelijke effecten en nawerkingen op ontvoerden onder hun patiënten. Budd noemde dit een aardverschuiving binnen de officiële instanties en dat is het inderdaad.
Budd begon met een waarschuwing om op te passen voor de disinformatie artiesten. De boodschap die hij had en adviseerde aan anderen om op te volgen was: Blijf alert.
“Ontvoerden blijven hem bellen,” zei hij. “De laatste twee weken waren dat er twee uit Engeland en één uit België.” Vervolgens begon hij met het beschrijven van de persoon wiens geval hij van plan was nu te presenteren en die hij ontmoette in 1998. “Jim Mortellaro,” zei hij, “is een ware held. Getrouwd toen hij al achter in de vijftig was, is Jim een succesvol zakenman, een wetenschapper met twee universitaire graden en hij is tevens een technisch genie. In de jaren 60 werkte hij kortstondig bij Grumman, maar later werd hij voor Hitachi verkoopdirecteur.” Budd vertelt dat toen hij Jim voor de eerste maal ontmoette, hij nog nooit iemand had gezien die zo bang was voor het fenomeen zelf en om toe te geven aan het feit dat hij een ontvoeringsslachtoffer was. Vanwege deze angst droeg Jim een wapen met vergunning. Jim had al 30 jaar dezelfde dokter en bij een bezoek daaraan wees hij op het feit dat hij een aantal bijzondere putjes in zijn arm had in de vorm van een driehoek. Zijn dokter vermoedde dat Jim mogelijk een ontvoeringsslachtoffer was, maar dat vermoeden werd pas bewaarheid na een incident in maart 2002.
Het was om 05.00 ’s middags dat Jim zijn garage uitreed op weg naar het ziekenhuis om daar een vriend te bezoeken. Maar hij kreeg een vreemd gevoel over zich, dus reed hij weer terug de garage in en ging zijn woning binnen waar hij zijn vrouw ontmoette die wilde weten waar hij bleef, omdat het al zo laat was. Jim wist niet wat hij hoorde, totdat zij hem vertelde dat het al 11.00 ’s avonds was. Toen viel het haar op dat er bloed op zijn gezicht en broek zat en ze vroeg of hij had gevochten of aangevallen was. Op dat moment viel Jim flauw. Zijn vrouw belde 911 en Jim kwam weer bij bewustzijn op de eerste hulpafdeling van een New Yorks ziekenhuis, omringd door medisch personeel en twee man van de marechaussee. Later ontdekten een vrouwelijke en een mannelijke arts, dat het bloed op zijn gezicht van een bloedneus was en het bloed op zijn broek afkomstig was uit zijn blaas. Een ernstige zaak die wees op een infectie op zijn best en een tumor op zijn slechtst. “Dit was een ernstige zaak,” zei Budd. Een onderzoeksoperatie gaf geen uitsluitsel over de aard van de aandoening, maar eigenaardig genoeg vonden de chirurgen spermasporen in Jim’s blaas.
Twee weken later onderging Jim een tweede operatie en tot grote verbazing van de medici was zijn blaas voor bijna 100% genezen. “Wonderbaarlijk” zei één van de chirurgen. “Dit gebeurt gewoonlijk niet,” zei een ander in een bespreking. Een team van doktoren besprak later Jim’s geval en gedurende deze bijeenkomst vertelde één van hen, dat hij nog twee patiënten had met dezelfde symptomen. Met toestemming van Jim besloot het team een mix van geneesmiddelen toe te passen, die een “chemische regressie” op zou wekken. In die eerste sessie – die zo’n twee uur duurde – beschreef Jim hoe hij zijn huis verliet, toen een licht zag en daarna wat kleine gedaantes die hem begeleidden naar een voertuig. Hij vond zichzelf terug op een tafel, omhoogkijkend naar wat instrumenten voordat een groot, bidsprinkhaanachtig wezen hem benaderde. Dat wezen vertelde hem: “wij gaan je pijn laten voelen, zodat je ons niet meer tegenwerkt.” Er werd een instrument in zijn penis ingebracht en je hoort het Jim uitschreeuwen - op het cassettebandje dat werd opgenomen door het team - vanwege de helse pijn. Uiteindelijk plaatst één van de kleine grijze buitenaardsen zijn hand op Jim’s voorhoofd en de pijn verdwijnt.
Geen van de aanwezige doktoren kan verklaren wat ze hadden gehoord en gezien, maar ze waren allen van mening, dat Jim een gebeurtenis beschreef die maar al te echt leek en hem getraumatiseerd had.
Budd Hopkins voerde later zelf een regressie uit en nam deze op videoband op. Een gedeelte daarvan liet hij zien en we zagen en hoorden Jim de rit en route met zijn auto beschrijven. Budd en een vriend reden later samen met Jim naar de exacte plaats waar hij ontvoerd werd. Precies zoals Jim beschreven had. Zijn rit had hem naar een veld gebracht waar hij vervolgens in gereden was. Ondanks dat de bandensporen er nog steeds waren, kon men geen sporen van de terugweg vinden. Budd ontdekte later dat Jim en zijn auto in de lucht waren genomen en thuis in de garage waren afgeleverd. Hun bezoek aan het veld stond ook op de videoband en toonde ons het moment waarop Jim toevallig stuit op een kleine spoiler van een auto, die in het gras ligt onder een boom. Het bleek van Jim’s eigen auto afkomstig te zijn. Hij had zich al die tijd al afgevraagd waar dat ding gebleven was. Hij pakte het onverstoord op en gooide het op de achterbank.
De videoband van de regressie toont ons een man die echt bang is en schreeuwt van boosheid en pijn. “Stop, waarom doen jullie dit met mij?” Het bidsprinkhaanachtige wezen zette de wezens rondom hem er toe aan: “doe hem pijn, doe hem pijn, ik wil dat je hem zoveel pijn doet dat hij zich ons de volgende keer herinnert.” Budd vertelde dat dit extreem vreemd was en hij nog nooit zoiets was tegengekomen.
Van grote betekenis is echter dat de doktoren die er bij betrokken waren, een studiegroep oprichtten om het incident van Jim en dat van andere patienten waarvan ze vermoeden dat ze ontvoerd zijn, te onderzoeken. De uitkomsten van deze studie, waarop Budd geen invloed heeft, zullen binnen 1 á 2 jaar gepresenteerd worden in een medisch tijdschrift. Dit nieuws bracht het publiek tot een staande ovatie.
Deze zomer komt Budd’s nieuwe boek uit, getiteld “Sight Unseen.” Er staat geen verslag van Jim’s zaak in, maar in plaats daarvan een duidelijke uitleg over de wetenschappelijke kennis en spin-offs van ontvoeringen. Zoals bijvoorbeeld het feit dat wetenschappers hem beschimpte toen hij vertelde over ontvoeringen waarbij buitenaardsen vermoedelijk huidmonsters namen. Jaren later werd precies dezelfde techniek gebruikt bij DNA testen. Genetische manipulatie laat zien dat men cellen van een zalm in een tomaat implanteert, om deze tegen de kou te beschermen. Japanse wetenschappers hebben kunstmatige baarmoeders gecreëerd. “Fantasie werd werkelijkheid,” zei Budd.
Toen Budd gevraagd werd of hij meer ontvoeringsslachtoffers was tegengekomen met bloedingen in de blaas, antwoordde hij dat hij slechts één ander geval kende en dat betrof een vrouw. “Maar om eerlijk te zijn,” zei hij, “heb ik deze kwestie nooit met anderen besproken, omdat ik de link niet legde.”
Beide, Budd en de wetenschap zo lijkt het, hebben nog het één en ander te ontdekken.