Dit is het tweede verslag van de in Las Vegas wonende televisie journalist en presentator George Knapp over hardnekkige verhalen over abnormale fenomenen in een gebied in het noordoosten van Utah, USA. Deze fenomenen behelzen onder andere: UFO’s, ongewone bollen licht, dierverminkingen en verdwijningen, poltergeistvoorvallen, waarnemingen van Bigfoot-achtige wezens en andere ongeïdentificeerde dieren, fysieke effecten bij planten, grond, dieren en mensen en een omvangrijk aantal andere onverklaarbare incidenten. Deze activiteiten lijken zich het meest te concentreren op een ongeveer 195 hectare grote veeboerderij in het bezit van de familie van Tom Gorman. (Gorman is niet zijn ware naam) In 1996 werd de boerderij aangekocht door Robert Bigelow, een zakenman uit Las Vegas, die de boerderij geschikt maakte voor een intense en voortdurende wetenschappelijke studie van de voorvallen aldaar.

Met toestemming van Bigelow en op verzoek van veel van de getuigen zijn een aantal namen veranderd of weggelaten om deze personen te beschermen en geen last te laten krijgen met de media of UFO-enthousiastelingen.

De Gedaante.

Het begon toen een dof wit licht uit het niets verscheen in het donker op het middelste gedeelte van het terrein van de Gormanboerderij. Tom Gorman zag het en ook een onderzoeker met de naam Chad Deetken. Het was om en nabij 02.00 in de morgen van 28 augustus 1997. Gorman en Deetken waren buiten in de wei als onderdeel van een voortdurende poging ongewone activiteiten op de boerderij te documenteren. Beide mannen keken aandachtig toe hoe het licht in helderheid toenam. Het leek alsof iemand een deur of raam opende. Gorman greep zijn nachtkijker om er een beter zicht op te krijgen, maar kon nauwelijks geloven wat hij zag. Het doffe licht begon overeenkomst te vertonen met een helder verlicht portaal en aan het ene einde leek een grote zwarte menselijke gedaante te spartelen in een poging naar het andere einde van de tunnel van licht te kruipen. Na een paar minuten kronkelde het menselijke figuur uit het licht en verdween in de duisternis. Terwijl het dit deed sloot het venster van licht zich alsof iemand de “uit” schakelaar overhaalde. Deetken had de tegenwoordigheid van geest om een paar foto’s te maken van het incident, maar later bleek dat de negatieven weinig hadden opgenomen van wat de mannen hadden gezien.

Tom gorman, zijn vrouw, zijn twee tienerkinderen en verschillende familieleden waren gaandeweg gewend geraakt aan de vreemde dingen die er gebeurde op de boerderij. Zij hadden talloze op UFO’s lijkende voertuigen gezien en bollen licht die intelligent bestuurd leken te worden. Hun buren hadden deze ook gezien. Inwoners van dit dal hebben al sinds de vijftiger jaren dit soort fenomenen gemeld. Indianen zeggen dat deze waarnemingen zich al veel langer geleden voordeden. Maar rare dingen in de lucht zijn niet de vreemdste verschijnselen op of nabij de boerderij, in de verste verte niet!

In zijn verblijf van twee jaar op zijn landgoed heeft Tom Gorman 14 stuks vee uit zijn gemengde kudde verloren. Sommige dieren verdwenen gewoon, alsof ze vanuit de lucht werden opgepakt, anderen werden opengesneden met chirurgische precisie.

Familieleden en buren hebben eveneens Bigfoot-achtige wezens, overgrote wolven gezien en dieren en vogels waargenomen van een soort die niemand thuis kon brengen. Hun paarden werden aangevallen, hun honden verbrand en hun katten ontvoerd.

De Gormans werden bijna dagelijks lastiggevallen door vreemde kleine huishoudelijke incidenten, die afzonderlijk niet zo veel voorstellen, maar bij elkaar opgeteld niet af te wijzen zijn. Ramen en deuren in hun woning werden opengerukt en sloegen weer dicht, ogenschijnlijk uit zichzelf. Vaak als mevrouw Gorman een douche nam en ze uit de badkuip stapte bleek dat haar handdoek en persoonlijke dingen verdwenen waren uit de vanbinnen afgesloten badkamer. Het gebeurde wel dat ze terugkwam uit de stad met een flinke lading etenswaren en andere boodschappen. Ze borg deze zaken vervolgens zorgvuldig op in verschillende kasten en liep naar een andere kamer vanwaar ze na een paar minuten terugkwam en vervolgens alle spullen weer terugvond op de keukentafel.

Gereedschap verdween vaak en dook dan plotseling weer op op de boerderij. Zo’n voorval betrof ook de verdwijning van een zware machine om gaten voor palen te graven. Het werd dagen later teruggevonden hoog in de takken van een boom, alsof het daar door een kraan was geplaatst. Het ongemakkelijke gevoel bekroop de familie dat ze constant werden gadegeslagen, maar ze hadden geen idee door wie of wat.

De komst van Robert Bigelow en NIDS.

De te Las Vegas gevestigde zakenman Robert Bigelow hoorde voor het eerst van de Gormanboerderij in de zomer van 1996. Een klein krantenartikel over de mysterieuze gebeurtenissen op deze boerderij zette Bigelow en zijn team er toe aan naar Utah te vliegen. Bigelow kocht de boerderij en haalde Tom Gorman over, tegen de zin van zijn familie, te blijven als opzichter.

Bigelow is de oprichter van NIDS, het National Institute for Discovery Science. Een organisatie te Las Vegas toegewijd aan de studie van onverklaarde fenomenen. Tot de stafleden behoren hoogopgeleide en goed getrainde wetenschappers, technici en wetshandhavers met betrouwbare geloofsbrieven, rangen en ervaring. Ondanks dat de organisatie bizarre gebeurtenissen onderzocht, had men geen vooropgezette mening over de ware aard van de betreffende fenomenen en is men er primair op gericht om de waarheid te ontdekken, ongeacht wat die waarheid dan ook mag zijn. (Deze opmerking is een persoonlijke, maar wel gebaseerd op meer dan zes jaar samenwerking met de NIDS-organisatie)

NIDS leden benadrukken dat ze voortdurend op het hart wordt gedrukt door Bigelow en zijn wetenschappelijke adviesraad, zich streng te houden aan wetenschappelijke methoden. “De wetenschappelijke adviesraad houdt ons werkelijk met beide voeten op de grond,” zo vertrouwde een staflid mij toe. Omdat het onderwerp zo controversieel is in wetenschappelijke kringen, realiseert de NIDS zich dat afwijken van de wetenschappelijke methodes een verlies van geloofwaardigheid kan betekenen. Zodra ze tot een gekkenorganisatie worden veroordeeld zullen al hun bevindingen, ongeacht hoe grondig en goed gedocumenteerd ook, van de hand worden gewezen.

De Gormanboerderij leverde een unieke kans om een rijke verzameling vreemd materiaal te bestuderen. Het leek alsof iemand de vreemdste pizza had geleverd met alles er op zoals: UFO’s en Bigfoots, bollen licht en dierverminkingen, poltergeists en graancirkels, fysieke manifestaties en Indianenlegenden – de boerderij leek een unieke plaats in de wereld te zijn.

De NIDS-leden wisten dat ze voorzichtig moesten zijn, maar ze wisten ook dat ze niet louter en alleen de verhalen van de lokale bevolking konden afwijzen. “We hadden geen vooroordelen over wat er gaande was en we besloten tot een open filter benadering bij het vergaren van informatie,” zei één van de hogere NIDS-stafleden. “We hadden nogal wat bedenkingen over legendes die gingen over weerwolven , Bigfoot waarnemingen en al die dingen die de familie beweerde gezien te hebben, maar we besloten alle gegevens te verzamelen die we te pakken konden krijgen zonder het meteen af te wijzen en we besloten dat we het later alsnog konden evalueren.”

Het NIDS sloeg zijn kamp op, ze installeerden een commandopost, plaatste video en andere opnameapparatuur rondom de boerderij en ze bouwden een nieuw hek langs de omtrek van het land om de toegang beter te kunnen controleren. Ze bouwden observatieposten in de weides en bemande dit alles met getrainde waarnemers. Deze inspanningen vormden de meest diepgravende en volmaakte bewaking van een UFO-hotspot ooit ondernomen.

UFO-onderzoekers waren verbolgen over het feit dat zij uitgesloten werden bij deze studie. Zij verspreidden vervolgens geruchten dat Bigelow werkte voor de CIA. Dat hij en de NIDS al in contact stonden met buitenaardsen en dat, wat er ook voor informatie werd verkregen daar op de boerderij, het waarschijnlijk opgeborgen zou worden in een donkere kluis in de kelders van het Pentagon. Deze constante kritiek deed de publieksschuwe Bigelow er toe besluiten een buitengewoon interview toe te staan. Hij vertelde een krant in Utah dat de NIDS niet communiceerde met buitenaardsen noch met lizardpeople, hagedismensen (De Hopi indianen kennen een legende dat er zo’n 5000 jaar geleden een volk van hagedismensen bestond). Hij verzocht, misschien wel tevergeefs, om een redelijke hoeveelheid tijd, vrij van inmenging van buitenaf, zodat een rechtmatige studie kon worden ondernomen. “We weten zo weinig wat betreft de algehele omvang van deze fenomenen, dat het juist verwarrend zou zijn op dit moment conclusies te trekken,” zei Bigelow. Hij gaf toe dat de fenomenen op de boerderij “selectief” leken te zijn in hoe het zich openbaarde en aan wie. Hiermee suggererend dat een picknickachtige party-atmosfeer, waarbij mensen rondom de boerderij zaten met hot dogs op de barbecue, wachtend op de vliegende schotels, niets bijdroeg aan een wetenschappelijke studie.

Niet verrassend dat dit pleidooi voor het gebruik van gezond verstand aan dovemans oren was gericht wat betreft de UFO-gelovers. Deze waren zo druk bezig kennis te geven van de beledigende manier van uitbanning van prive-terrein, dat ze de belangrijkste boodschap miste die Bigelow aanreikte in dit interview.

Een intelligentie met voorkennis.

In tegenspraak met sommige voorspellingen verdwenen de vreemde fenomenen op de boerderij niet vanwege het nauwkeurige wetenschappelijke onderzoek. De activiteiten gingen door en werden zelfs nog moeilijker te begrijpen. Leden van de NIDS zagen dezelfde bollen licht en zelfs dezelfde UFO-achtige voertuigen die de Gormans ook hadden gezien, maar hun pogingen om deze waarnemingen te fotograferen of op videofilm te zetten faalden grotendeels. Teamleden, vergezeld door Gorman en voormalige politiemannen, die waren ingehuurd tijdens de studie, zagen vaak afwijkende luchtfenomenen met het blote oog, hun verrekijkers en met nachtzichtapparatuur. Op een paar uitzonderingen na konden de voorvallen niet vastgelegd worden op film of video. Een vertrouwelijk rapport, opgemaakt voor leden van de NIDS-adviesraad en dat ik in mocht zien, beschrijft dozijnen van dit soort ontmoetingen waarbij NIDS-stafleden, de Gormans en andere getuigen betrokken waren.

Na enkele maanden van 24 uursbewaking begon zich een verbazingwekkend patroon af te tekenen. De fenomenen, of wat hier achter zat, bleken in staat te zijn te anticiperen op de zetten van de wetenschappers. Als zij extra camera’s en personeel in het zuidelijke veld plaatsten, dan dook de activiteit op in de noordelijke weide. Als zij hun observaties op het middenterrein van de boerderij richtten, dan verschoof de activiteit naar de heuvelrug die over de boerderij uitkeek.

Sceptici mogen dan suggereren dat de verklaring van het ontbreken van fotografisch bewijs wel erg gemakkelijk klinkt, maar iets dat op 19 juli 1998 gebeurde bracht meer licht in de uitdaging waar het team mee geconfronteerd werd. Al snel nadat de NIDS op de boerderij arriveerde had men in één van de weides drie telefoonpalen geplaatst. Bovenop elke paal zat een geavanceerd pakket gevoelige apparatuur, inclusief enkele videocamera’s. Deze camera’s gaven een volledig zicht op dat deel van de boerderij en waren verbonden met videorecorders in de commandopost. Om precies 08.30 ’s avonds vielen de drie camera’s op de meest westelijke telefoonpaal plotseling uit. Toen NIDS-leden kwamen kijken wat het probleem was, zagen ze dat iets hun elektronische apparatuur had vernield. Draden waren met aanzienlijke kracht uit de camera’s gerukt. Plastic steunen waren in tweeën gebroken. Dikke lagen tape, gebruikt om de apparatuur vast te zetten, waren weggescheurd. Een tv-kabel van zo’n 30 cm. was verdwenen en analyse van het overgebleven gedeelte liet zien dat het was afgehakt met een mes. De teamleden vertrokken opgewonden naar de commandopost in de wetenschap dat de telefoonpaal die was gesloopt in het volle zicht stond van de camera’s op de top van een tweede paal, die op zo’n 60 meter afstand stond. Men nam aan dat wat het ook geweest was dat de kabels uit de camera’s van de eerste paal had getrokken, duidelijk zichtbaar moest zijn op de videoband die opgenomen was met de camera’s op de tweede paal. Maar toen ze de band terugspoelden zagen ze niets. Op het precieze moment dat de eerste camera gesloopt werd was er niets zichtbaars te zien in de buurt van de paal. Dit incident zette de toon voor wat ging volgen.

“Ik bedacht een term hiervoor,” zegt John Alexander, een gepensioneerd inlichtingenofficier uit het leger die nog steeds werkt aan geclassificeerde projecten aan het Los Alamos National Laboratory en adviezen geeft aan NATO-organisaties. Ik noemde het: waarnemende intelligentie met voorkennis. Het leek er zeker op dat het intelligent was en het leek te weten wat we gingen doen voordat we het deden.” Alexander is een voormalig adviseur aan de NIDS die een bezoek bracht aan de boerderij om te kijken wat er allemaal voorviel. Als wetenschapper en militair is hij terughoudend met het benoemen van de aard van wat het is dat daar gebeurt, maar hij vermoed, nadat hij het terrein had onderzocht en de getuigenrapporten had gelezen, dat er een intelligentie achter de verschillende fenomenen zit en dat het er op lijkt dat het een spelletje speelt met hen die proberen het te bekijken. Een ander staflid kwam op dezelfde conclusies uit. Hij heeft een doctoraat in de natuurkunde, een lange lijst gepubliceerde wetenschappelijke artikelen over grensverleggende wetenschappelijke concepten en een lange geschiedenis van deelname aan prominente denktanks en geheime militaire programma’s. Hij vraagt om zijn naam niet te noemen omdat hij geloofd dat hij nooit meer ingehuurd zal worden voor gevoelig wetenschappelijk werk, als zijn betrokkenheid bij de boerderij bekend wordt. “Het is een erg rommelige affaire, niets is duidelijk. Het is niet zo simpel om te zeggen dat buitenaardsen of vliegende schotels het doen,” zegt hij. “Het is een vorm van bewustzijn, maar het is altijd iets nieuws en verschillend, iets dat zich niet herhaald. Het reageert op mensen en apparatuur en we hebben dit project op de boerderij opgezet als testbasis voor de wetenschappelijke methode, maar de wetenschap lijkt niet toegerust te zijn om een oplossing te vinden op deze problemen.”

IJs en dinosauriërs.

Als om dat punt te onderstrepen lijkt het fenomeen op de boerderij zich constant verder te ontwikkelen. Eén van de meest recente incidenten deed zich voor op een koude morgen in februari vorig jaar. De opzichter van de boerderij maakte zijn ronde over het terrein vroeg in de morgen. Toen hij langs een waterput liep zag hij een vreemde ronde impressie in het dunne ijs, dat zich die nacht gevormd had. Iets had een perfect ronde cirkel uitgekerfd in het ijs. De cirkel had een diameter van ongeveer 1.80 meter en deed vaag denken aan de graancirkels in de Engelse velden. De uitsnijding was ongeveer 6 mm. diep in het ijs en het ijs zelf was nog eens zo’n 6 mm. dikker. De vraag rees hoe iemand dit kon doen? Iemand die in de modderige poel had gestaan zou zeker voetafdrukken hebben achtergelaten. De enige afdrukken waren van het vee. Het ijs zelf was zo dun dat het bijna geen gewicht kon dragen en zeker gebarsten en gebroken zou zijn als iemand er op ging staan. Zou iemand zichzelf boven het ijs opgehangen hebben en vervolgens op de één of andere manier een perfecte cirkel gesneden hebben? Hoe en misschien belangrijker waarom? NIDS-leden volgden de wetenschappelijke methode, ze verzamelden en analyseerden ijsschaafsel van de plaats, namen metingen van het magnetische veld en EM-straling, zochten naar voetsporen en dergelijke in de gehele omgeving, maar vonden geen enkele verklaring. Er is geen natuurlijke verklaring voor zo’n subtiel voorval en het is daarna ook niet meer voorgekomen.

NIDS-medewerkers stelden een vertrouwelijk rapport op dat alle informatie bevatte over de verschillende incidenten op de boerderij. Bij het lezen van dit rapport gaan de haren in je nek rechtovereind staan. Tot op heden hebben de onderzoekers zeven afzonderlijke fenomenen opgetekend waaronder magnetische afwijkingen, simpel gezegd, hun kompassen werden dol als ze buiten op het land waren. De naalden van de kompassen draaiden doelloos rond of wezen recht naar beneden naar de grond. Niemand heeft daarvoor een redelijke verklaring. Er waren enkele gevallen waarbij een onzichtbare kracht zich over de boerderij bewoog en door de kudde dieren ging. Eén getuige rapporteerde een spoor van verplaatst water in het kanaal, alsof een groot onzichtbaar beest snel door het water bewoog. Er was duidelijk een geluid van plonzend water en er was een onaangename scherpe geur die de lucht vulde, maar er was niets te zien. Een naburige boer meldde hetzelfde fenomeen twee maanden later. De Gormans vertelden dat zich verschillende malen iets onzichtbaars bewoog, dwars door hun vee waarbij de kudde uiteen week. De buren rapporteerden deze voorvallen ook.

Van alle incidenten op de boerderij is het volgende wel heel bijzonder. Blaffende honden maakten het team er op attent dat er zich iets verschool in een boom nabij het woonhuis van de boerderij. Tom Gorman greep zijn jachtgeweer en reed in zijn auto naar de boom. Twee NIDS-leden volgden hem in een andere auto. Bovenin de takken van de boom zagen ze een groot paar geelachtige reptielenogen. De kop van het dier moest zo’n meter breed zijn geweest zo gisten zij. Onderaan de boom zat iets anders. Gorman beschreef het als groot en harig met indrukwekkend gespierde voorpoten en een hond-achtige kop. Gorman, die een goed schutter is, vuurde op beide wezens vanaf een afstand van zo’n 40 meter. Het wezen op de grond scheen in rook op te gaan. Het wezen in de boom viel duidelijk op de grond omdat Gorman het hoorde toen het zwaar neerkwam in de plekken sneeuw onderaan de boom. Alle drie de mannen renden door de wei en door wat kreupelhout en achtervolgden iets waarvan zij dachten dat het een gewond dier was, maar ze vonden het niet en er was ook nergens bloed te zien. Een professionele sporenzoeker werd er de volgende dag bijgehaald om de omgeving uit te kammen, maar ook die vond niets. Er was echter wel een fysieke aanwijzing achtergebleven. Aan de voet van de boom vonden en fotografeerden ze een voetafdruk of beter gezegd een klauwafdruk. De afdruk achtergebleven in de sneeuw was van iets groots. Het had drie tenen waarvan men dacht dat het scherpe nagels had aan de uiteinden daarvan. Latere analyse en vergelijkingen van de afdruk leidde tot de koude rillingen opwekkende bevinding dat de print heel veel overeenkomst had met de afdruk van een velociraptor, een uitgestorven dinosauriër die beroemdheid had verworven in de vermaarde film “Jurassic Park.” (Voor alle duidelijkheid, niemand van het NIDS zegt dat zij een velociraptor hebben geschoten. Ze weten niet wat het was.)

Meer dood vee.

Twee dagen voor het hierboven vermelde incident werd een verminkt dier gevonden op de boerderij en dit is het enige geval dat de NIDS publiekelijk heeft bevestigd, voordat dit artikel geschreven werd. Gorman en zijn vrouw gebruikten een zonnige zondagmorgen om de oren te labelen van de nieuwgeboren kalveren. Ze plaatsten een oormerk bij een kalf dat dicht bij de woning op het terrein was geboren. Daarna dwaalden ze zo’n 45 minuten over de weiden. In die tussenperiode waarbij de Gormans zo’n 200 meter verderop in het veld waren, was het kalf volledig ontdaan van al zijn vlees. De Gormans werden gealarmeerd door een jammertoon van de moeder van het kalf. De ingewanden waren bijna ritueel op de grond neergelegd, maar het vlees was simpelweg verdwenen met achterlating van enkel de botten. Er zat geen bloed op de resten en ook nergens op de bodem. Het NIDS-team op de boerderij speurde het gebied af naar bewijs. De overblijfselen werden naar twee pathologische laboratoria gezonden. Beide laboratoria kwamen tot de conclusie dat het kalf was geslacht met twee verschillende werktuigen, iets wat zou lijken op een zwaar kapmes en iets zoals een scherpe schaar. Hoe dit gedaan was in het volle daglicht, in een open wei en in het zicht van de beheerders blijft een raadsel. Een tweede kalf verdween die morgen nadat het ook net was gemerkt, dit dier werd nooit meer gevonden. Sinds de NIDS op de boerderij was waren zo’n 12 stuks vee op dezelfde wijze aan hun eind gekomen. Een volledig rapport over het incident met het kalf kan men vinden op de website van de NIDS: www.nidsci.org

Wat gebeurt er nu eigelijk?

Kapt. Keith Wolverton diende meer dan 20 jaar als onderzoeker bij het Cascade County Sherrif’s Department te Great Falls, Montana. In het midden van de zeventiger jaren onderging dat gebied een gelijksoortige ervaring zoals UFO-waarnemingen en veeverminkingen alswel Bigfoot-waarnemingen. Wolverton onderzocht ze allen. “Ik vroeg toen aan mijn chef om mij zes weken te geven om het mysterie op te lossen,”zegt Wolverton. “We zijn nu 30 jaar verder en ik zit nog steeds met heel veel vragen, maar geen antwoorden.” Wolverton schreef een boek over zijn ervaringen in Montana. Hij bracht een bezoek aan de boerderij om zijn ervaring te delen met de NIDS en terwijl er overeenkomsten zijn tussen de dingen die gebeurde te Great Falls en die op de boerderij te Utah, verklaard Wolverton dat hij nooit eerder heeft gehoord van een plaats met zulk een concentratie van vreemde activiteiten als de Gorman boerderij.

Microbioloog Colm Kelleher heeft dezelfde mening: “ik had de gedachte dat als we maar voldoende mensen en apparatuur op deze plaats zouden zetten, we het onderste uit de kan haalden en ons zouden houden aan de wetenschappelijke methodes, dat we dan waarschijnlijk antwoorden zouden krijgen,”zegt Kelleher. “We hebben al deze vreemde incidenten meegemaakt, bijna zo’n 100 stuks. Allemaal goed gedocumenteerd, maar als je dat, wat we nu hebben, wetenschappelijk bewijs van iets wilt noemen, dan zou je uitgelachen worden.”

De belangrijkste reden waarom de NIDS zo onwillig is met het publiekelijk bekend maken van hun informatie over de boerderij, is dat er zo weinig over gezegd kan worden. Het zou een averechts effect hebben als een wetenschappelijke organisatie enkel wat angstaanjagende verhalen ging vertellen. Speciaal als dat tot gevolg zou hebben dat hordes UFO-gekken het landgoed zouden bestormen en zich gingen bemoeien met wat er gebeurt.

Maar pas op, de activiteit op de boerderij heeft zo te zien zeker een interactief bestandsdeel. Het reageert op mensen, gebeurtenissen en verstoringen. In veel gevallen lijkt het te anticiperen op dingen die nog moeten gebeuren.

“Het enige feit dat uit de gegevens naar voren komt is dat deze fenomenen niet te herhalen zijn,” zo benadrukt Kelleher. “Geen twee gebeurtenissen hebben zichzelf herhaald. Het is net alsof het een wetenschappelijke curve vertoond en wij er langs geleid worden, dat is het enige overeenstemmende hier.”

Wat zou mogelijk alles wat er gebeurt op de boerderij kunnen verklaren? Natuurlijke roofdieren, veedieven of grappenmakers kunnen verantwoordelijk zijn voor sommige gebeurtenissen, maar zeer zeker niet voor allemaal. Stafleden van de NIDS overwegen de mogelijkheid dat Indiaanse sjamanen of beoefenaren van zwarte magie wellicht een campagne uitvoeren op de boerderij. Zij merken op dat de Ute indianen de boerderij beschouwen als een onheilige plaats, als een verboden plek, maar deze verklaring valt ver buiten de nuchtere opvattingen.

Verstokte UFO-aanhangers stellen zich een connectie met buitenaardsen voor op de boerderij, maar leden van de NIDS zeggen dat niets er op wijst dat zo’n connectie bestaat.

De mogelijkheid bestaat dat onbekende militaire eenheden in staat zijn om bijna alle gebeurtenissen voort te brengen die in het gebied zijn gerapporteerd. Misschien als een experiment in psychologische oorlogsvoering. Tom Gorman was hier lange tijd van overtuigd, maar realiseerde zich later dat deze theorie wat overdreven was. Iemand, waar dan ook, zou deze militairen die opereerden in zo’n landelijk gebied, ooit een keer gezien moeten hebben. Dus ook hier vinden we geen aanknopingspunten.

Er is echter één mogelijkheid die het overwegen waard is. Grensverleggende natuurkundigen kunnen zich voorstellen dat er wisselende dimensies van parallelle universums bestaan. Kwantumnatuurkundigen geloven dat er doorgangen kunnen bestaan tussen onze wereld en andere werelden. Het concept van wormgaten is niet langer voorbehouden aan de science fiction.

De New Yorkse natuurkundige en schrijver Michio Kaku theoretiseert dat er 11 dimensies bestaan in ons heelal, echter de mens heeft er enkel 4 herkend. Kan een wormgat verantwoordelijk zijn voor het portaal van licht dat werd gezien op de boerderij? En als zulke doorgangen bestaan, is het dan mogelijk dat er wezens door kunnen reizen vanaf de andere kant naar onze wereld?

Hoe gek het ook klinkt, vooraanstaande wetenschappers geloven dat wormgaten en wisselende dimensies perfect passen in de bekende natuurwetten. Als dat zo is dan is het niet meer dan een kleine stap om aan te nemen dat UFO’s, buitenaardsen, Bigfoot-wezens en andere gedaanten, zelfs poltergeists of geesten, kunnen komen en gaan en nooit kunnen worden opgespoord door verbaasde en verbijsterde mensen.

“Buitenaardsen kunnen nu hier zijn,”zegt Kaku. “Hier in een andere dimensie, een millimeter verwijderd van onze eigen wereld.”

Toegegeven, het klinkt allemaal vergezocht, maar als iemand een betere verklaring heeft dan mag die persoon hem laten horen.

TERUG NAAR ARTIKEL