By Geoffrey Wansell

Overgenomen en vertaald uit UFO Magazine uitgave maart 2003 door Paul Harmans

UFO’s & BUITENAARDSE ONTVOERINGEN
De Onontkoombare Waarheid.

Op 11 januari schreef de “Daily Mail” journalist Geoffrey Wansell dit artikel waarin hij een overzicht geeft van het vaststaand bewijs voor buitenaardse ontvoeringen. Zijn artikel viel samen met de vertoning op de Engelse tv.van het eerste deel van “Taken,” Steven Spielbergs nieuwste monsterproductie over buitenaardse ontvoeringen.

Op een hete, kleffe middag in juli 1987 viert Jason Andrews zijn vierde verjaardag in het vakantiehuisje van zijn familie nabij Slade Green in Kent, als plots de hemel zich opent. Terwijl de onweersklappen overal om hen heen donderen is er één enkele lichtflits. Plotseling komt er een stroom getallen uit de mond van Jason. Grillige nummers, complexe wiskundige vergelijkingen, zelfs algebra en dit alles uit de mond van een jongen die amper tot tien kan tellen. Enkele seconden later beginnen de ramen en deuren heftig te trillen en de vierjarige meldt zijn moeder, vader en oudere broer: “ze wachten op mij. Ik moet gaan.” Jason’s vader, Paul, grijpt zijn zoon en weerhoudt hem er van naar buiten de stortregen in te lopen. Maar de jongen verzet zich hevig en terwijl hij dit doet schud het huis op zijn fundatie, totdat hij uiteindelijk lijkt te ontwaken uit een trance en het schudden stopt. Dit is een eerste aanwijzing dat Jason Andrews geen gewone kleine jongen is en dat wordt in de 8 jaar die daarop volgen dramatisch bevestigd.

Het was niet eerder dan 1995, toen hij bijna twaalf was, dat Jason zijn verbaasde ouders precies vertelde wat er met hem gebeurd was. Buitenaardsen hadden hem ’s nachts vanuit zijn bed ontvoerd. “Het is altijd het licht dat eerst komt,” vertrouwde hij zijn moeder, Ann, toe. “Dan zie ik de lange aan het voeteneind van mijn bed staan. En opeens zijn er overal veel kleintjes. Zij zijn vaag en onduidelijk en bewegen heel snel. Ik kan mij niet bewegen of praten, maar ik ben wel wakker. Ik kan zien, horen en voelen. Ik wil gillen en wegrennen, maar het geluid wil er niet uit en mijn lichaam kan zich niet bewegen. Ik haat hen, ik haat hen!”, jammerde de jongen. “Ik moet met hen mee. Ze nemen mij mee naar een operatiekamer, zoals die in een ziekenhuis. Het is er helemaal wit en blinkend. Soms is het een ronde kamer met een metalen vloer. Het is altijd koud. Zij zijn er. De lange raakt mij aan, maar ik voel het niet. Het is net alsof ik verdoofd ben.” Dan voegt hij er pijnlijk aan toe: “maar je gelooft mij toch niet, jij denkt dat ik het allemaal verzin.”

In feite geloofde Ann hem wél en ging door met het onderzoeken van het fenomeen en beschreef op aandoenlijke wijze het leven van haar zoon in het boek: “Ontvoerd!” (zie de "boeken" pagina voor details.P.H.) Deze fatsoenlijke, eenvoudige vrouw en moeder komt tot de conclusie dat wij waarschijnlijk niet alleen zijn.

Welnu, de rest van de wereld staat mogelijk op het punt om het met haar eens te worden. Na vijftig jaar van belachelijkmakerij, officiële ontkenning en een vermoedelijke doofpot, wordt de mogelijkheid dat buitenaardsen de aarde bezoeken serieus genomen en niet alleen door science fiction fans en UFO-fanaten. Wetenschappelijke onderzoekers zijn er in toenemende mate van overtuigd, dat magere, grijshuidige wezens, ongeveer 1.20 meter lang met grote amandelvormige ogen in een haarloos hoofd, niet alleen op aarde zijn geland, maar ook mensen hebben ontvoerd voor bizarre experimenten, terwijl er al die tijd een officiële samenzwering was die hun bezoeken geheim hield.

De Amerikaanse filmcineast Steven Spielberg, de man die de wereld “Close Encounters Of The Third Kind” en “ET” bracht, heeft opnieuw zijn overtuiging en buitenaardsen tot leven gewekt in zijn nieuwe miniserie “Taken” te zien op BBC2. Een handige mix van feiten, vermoedens en fictie, gebaseerd op het laatste onderzoek. Het vertelt het verhaal hoe buitenaardsen het leven beïnvloeden van drie Amerikaanse families gedurende de laatste 50 jaar. Het werd een gigantische hit in Amerika, waar de serie werd uitgezonden op opeenvolgende avonden vorig jaar december (2002). Spielbergs serie is de duurste tv-science fiction serie ooit gemaakt en het laat de publieke discussie over dit controversiële onderwerp zeker oplaaien.

Maar is al dit gepraat over buitenaardsen niet wat vergezocht? Als een geboren scepticus heb ik dat ook altijd gedacht, maar gedurende de afgelopen weken en maanden, tijdens het napluizen van het bewijs ben ik tot de conclusie gekomen, op grond van nauwkeurig onderzoek, dat dat niet waar is.

Het lijkt zeker dat er een officiële samenzwering bestaat die de feiten geheim houdt.

In de laatste maanden is er sterk bewijs naar voren gekomen over onverklaarbare gebeurtenissen, die verbonden waren aan het UFO- en buitenaardsen-fenomeen. Dit bewijs komt van verschillende regeringen wereldwijd, die onlangs geheime documenten vrijgaven. Voor het eerst beginnen politici toe te geven dat bewijs voor de mogelijke aanwezigheid van buitenaards leven verborgen wordt gehouden. Bijvoorbeeld in oktober vorig jaar, toen de voormalig chef-staf van het witte huis John Podesta, die voor president Clinton werkte, een oproep deed aan de Amerikaanse regering om geheime documenten, die meer dan 25 jaar oud zijn te declassificeren en die toe te laten komen aan wetenschappers zodat die de regering zouden kunnen helpen met het ontdekken van de ware aard van dit fenomeen.

Slechts vier jaar geleden gaf de voormalige minister president Margareth Tatcher tijdens een interview met UFO-onderzoekster Georgina Bruni toe dat er een aanzienlijke hoeveelheid geheime informatie over het onderwerp bestond. Mysterieus maakte ze de volgende toespeling: “Maar je kunt het het volk niet vertellen.” Bruni was zo onder de indruk van deze opmerking, dat zij hem gebruikte als titel voor haar boek (2001) over waarnemingen van buitenaardsen in Suffolk in 1980.

Kort daarna vertrouwde de voormalige minister van defensie, Michael Portillo, haar over hetzelfde onderwerp toe: “Ik weet veel, maar ik vertel weinig.”

Afgelopen december gaf de overheid, na een campagne van Bruni en andere onderzoekers, een grote hoeveelheid documenten vrij betreffende UFO-waarnemingen in dit land (Engeland). Documenten die opperen dat buitenaardsen niet langer kunnen worden afgewezen als zijnde het product van verbeelding.

Het is zeker dat de meerderheid van het volk nu schijnt te geloven dat buitenaardsen bestaan. Zoals de hoofdredacteur van UFO Magazine, Graham Birdsall, aangeeft: “Zestig jaar geleden dacht 90% van de wereldbevolking dat dit idee absolute onzin was. Nu toont elke opiniepeiling over het onderwerp aan, dat miljoenen mensen er vast van overtuigd zijn dat UFO’s bestaan. Afgelopen juni bijvoorbeeld, toen bekend werd dat Bonnybridge in Schotland zich mocht beroepen op meer UFO-waarnemingen dan welke stad waar ook ter wereld, toonde een peiling van “Sky News” aan dat 65% van de kijkers in UFO’s geloofden. Vijf jaar eerder – in één van de grootste opiniepeilingen per telefoon en opgevoerd op de tv. – belden zo’n 100.000 kijkers “ITV” om de vraag te beantwoorden: Hebben buitenaardsen reeds de aarde bezocht” en 92% stemde: Ja.”

“Er is overtuigend bewijs om aan te nemen dat de aarde bezocht wordt door een buitenaardse intelligentie,” zo benadrukt Birdsall. Na mijn eigen onderzoek ben ik bereid toe te geven dat het niet langer mogelijk is om mensen zoals Birdsall af te doen als “zonderlingen.”

Spielberg wiens film “Close Encounters Of The Third Kind” dramatisch de belangstelling van een wereldwijd publiek voor buitenaardse bezoeken verhoogde, is zelf zeker overtuigd dat die voorgekomen zijn. Van jongsafaan was hij gefascineerd door die mogelijkheid. Hij besteedde een deel van zijn leven om de waarheid te ontdekken en werd als gevolg daarvan een deskundige op dit onderwerp. Maar er is een opvallend verschil tussen Spielbergs aanpak in zijn tv-serie “Taken” en de aanpak die hij hanteerde twee decennia geleden bij “ET.” Deze keer zijn de buitenaardsen die hij toont niet bezig met een poging naar huis te bellen. Nu zijn ze hier om de mensheid te ondermijnen en er een volledige controle over te verkrijgen.

Zijn nieuwe tv-serie - zijn eerste sinds “Band Of Brothers” waarmee hij in de prijzen viel - gaat niet alleen over de aankomst van buitenaardsen, het gaat ook over buitenaardse ontvoeringen. “Ik vond dat ik geen recht kon doen aan dit genre in een film van twee uur,” legt Spielberg uit. “We hadden veel meer tijd nodig om de geschiedenis van de buitenaardse ontvoeringen goed uit de verf te laten komen. Ontvoeringen die teruggaan naar 1947 en voortduren tot op de dag van vandaag.”

Als je kijkt naar de eerste delen wordt het duidelijk dat Spielberg alles heeft gedaan dat in zijn macht lag om een fictieve serie te maken op de grens van feiten. Dit is geen komisch sci-fi verhaal, geen invasie van “The Body Snatchers,” maar een meeslepend en maar al te aannemelijk verhaal.

De Britse UFO-expert, Mike Soper van “Contact International” is net zo overtuigd als Spielberg van het feit dat buitenaardse ontvoeringen plaatsvinden. “Het is een veelzeggend feit, dat er overeenkomende kenmerken zijn in de verhalen van mensen,” zegt hij. “Zij herinneren zich allemaal dat ze meegenomen zijn naar een voertuig en vertellen vaak dat ze “onderzocht” zijn. Veelal merken ze op dat er iets geïmplanteerd is in hun lichaam en als ze terugkeren, hebben ze vaak driehoekige markeringen op hun lichaam en dragen vaak niet precies dezelfde kleren als die ze droegen voor de ontvoering.”

Ambtenaar van het ministerie van defensie Nick Pope (37) is het daar mee eens. “Ontvoeringen doen zich beslist voor,” zegt hij. “En ofschoon de uitdrukking “buitenaardse ontvoering” een gemakkelijke komische klank heeft voor mensen die het belachelijk willen maken, zijn het oprechte, doorsnee mensen die in buitengewone situaties zijn geraakt.” Pope is niet een man met een versleten colbertje en een vreemde blik in de ogen. Hij is een ambtenaar die met beide benen op de grond staat. Die tot 1991 absoluut geen interesse had in buitenaardsen, totdat het ministerie van defensie hem in dat jaar vroeg om rapportages van UFO’s, buitenaardsen en andere vreemde fenomenen te onderzoeken. “De rond de 100 mensen die ik ondervroeg over ontvoerd zijn door buitenaardsen, waren geen publiciteitszoekers die het vertelden enkel en alleen om 15 minuten roem te vergaren. Ik kwam tot de conclusie dat sommige de waarheid vertelden. En als slechts één van deze “ontvoerden” de waarheid vertelt, dan zullen de implicaties hiervan op de mensheid diepgaand en verwarrend zijn,” aldus Nick Pope.

Een persoon die Pope hielp overtuigen was de 37 jarige in Engeland geboren grimeuse Bridget Grant, die hij 7 jaar geleden ontmoette. Zij sprak een publiek van 750 mensen toe op de “Leeds International UFO Conference” in 2001. Daar vertelde ze over haar eigen ontvoering. Ze verklaarde dat ze in februari 1993, toen ze in Los Angeles woonde, samen met een vriendin om 5.50 ’s middags op een heldere, zonnige dag in de auto reed in het Brentwood gebied. Ze naderden een aantal stoplichten. “Plotseling zag ik een iets zilverachtigs uit mijn ooghoeken,” vertelde ze. “Toen zag ik dat het een solide zilveren voertuig was met een roodoranje kleur aan de onderkant. Het was zo’n 10 á 15 meter in diameter. Het kwam precies boven de auto en ik leunde over het stuur en keek ernaar. Het voertuig vloog echt heel, heel erg laag over haar hoofd,” zei ze “en vloog toen weg naar het westen.” Haar vriendin Jane, die in de stoel naast haar zat, had het ook gezien.

Grant was zo van slag door deze ervaring dat ze in september 1998 naar de Amerikaanse UFO-onderzoeker Budd Hopkins van de “Intruders Foundation” in New York ging. Zij onderging vier hypnosesessies. Ze wilde hulp om zich de precieze details te herinneren van wat er die middag in 1993 gebeurde, omdat ze het gevoel had dat ze iets vergeten was. Het bleek dat ze dat inderdaad was. Wat deze jonge, bleke vrouw met schouderlang donker haar het publiek in Leeds te vertellen had, was dat zij niet alleen het ruimtevaartuig gezien had, maar dat ze er ook door ontvoerd was, ondanks dat ze dacht dat ze de gehele tijd in de auto was.

“Er is vaak een element van ontbrekende tijd in de verhalen over ontvoeringen. Het individu realiseert zich niet dat er meer tijd voorbij is gegaan,” legt Nick Pope uit.

“Mijn handen grepen het stuur vast,” vertelde Grant het publiek, “maar toen voelde ik een soort druk, alsof er aan mijn lichaam werd gezogen. Het voelde alsof al de atomen van mijn lichaam door het stuur gingen. Toen zag ik dat wezen. Ik was gefascineerd door zijn verschijning. Het was doorschijnend, had wit haar en droeg een baby.”

Voor sommige moeilijk te geloven en Grant is niet bereid de gebeurtenis verder te bespreken. Er bestaat geen twijfel over dat haar beschrijving van het wezen dat ze zag, afwijkt van de vele andere omschrijvingen van buitenaardsen die de laatste jaren opdoken. Niettemin wijzen sceptici er op dat er zoveel beschrijvingen van “ruimtewezens” zijn met grote hoofden en grote zwarte ovale ogen, dat het niet verrassend is dat het een stereotype is geworden.

Toen Spielberg onderzoek deed naar buitenaardsen voor zijn speelfilm “Close Encounters Of The Third Kind” hield hij lange beraadslagingen met de ervaren Amerikaanse sterrenkundige Dr. J. Allen Hynek, ooit een heftig tegenstander van het UFO- en buitenaardsen-fenomeen, die zijn gedachten compleet veranderde nadat hij adviseur op dit onderwerp werd bij de luchtmacht van de Verenigde Staten. Hynek stelde het gezaghebbende Amerikaanse dossier over buitenaardse ontmoetingen “Project Blue Book” op en adviseerde Spielberg hoe buitenaardsen er uit zien.

Maar het idee dat kleine grijze wezens – in plaats van groene – met lang gerekte vingers, benen en hals werkelijk ook dit land (Engeland) hebben bezocht, klinkt nog steeds ongelooflijk vergezocht. Totdat je met Georgina Bruni praat. “Toen ik Lady Tatcher interviewde, een paar jaar geleden, beschreef ik haar het feit dat Amerikaanse militairen hadden gerapporteerd, dat ze hier in Engeland contact hadden gehad met buitenaardsen en een buitenaards ruimtevaartuig in Rendlesham Forrest, Suffolk in december 1980. Ik verwachte dat ze mij zou antwoorden dat ik te veel naar de serie “The X-Files” had gekeken, maar ze keek niet eens geschokt, ze zei alleen twee keer: “Maar je kunt het het volk niet vertellen.”

Aangemoedigd door Bruni en haar interview, stelde Lord Hill-Norton, een voormalig chef-staf van defensie, 16 parlementaire vragen op aan het Hogerhuis met als resultaat dat de regering meer dan 200, voorheen geheime documenten vrij gaf betreffende UFO’s en buitenaardsen. Eén van die documenten onthulde dat de toenmalige minister president Sir Winston Churchill in 1952 het fenomeen onderzocht wilde hebben. Hij zond een schrijven aan zijn wetenschappelijk adviseur Sir Henry Tizard, waarin hij vroeg: “Wat heeft al dat gedoe met vliegende schotels te betekenen? Welke bedoeling heeft het? Wat is de waarheid? Na verscheidene maanden rapporteerde Tizard, dat alle waarnemingen te verklaren waren als zijnde natuurlijke gebeurtenissen. Niettemin verbood de regering kort daarna RAF personeel over hun waarneming te praten met personen buiten het leger.

De Amerikaanse regering had zich vijf jaar eerder, voor wat betreft officiële geheimhouding, zo’n zelfde politiek aangemeten, in het kielzog van een stortvloed van incidenten nabij de Amerikaanse luchtmachtbasis te Roswell, New Mexico in juli 1947. Incidenten die Spielberg gebruikte als uitgangspunt voor zijn tv-serie.

En zo werd de moderne geschiedenis over UFO’s en buitenaardsen geboren evenals de vermoedelijke doofpot.

De Britse UFO-onderzoekster Jenny Randles, die meer dan 20 jaar onderzoek deed naar UFO’s en het buitenaardse fenomeen, beweert dat in recente tijden buitenaardse ontvoering veel algemener is geworden. “Een nog altijd groeiende stroom van mensen denkt dat zij wellicht ontvoeringsslachtoffer is,” zegt zij. Is het nu feit of fictie? “Ik ben er niet zeker van, maar het bewijs van getuigen zoals Jason Andrews en Bridget Grant is moeilijk te negeren.”

Het is duidelijk, nu de 21e eeuw is begonnen, dat de opvattingen aan het veranderen zijn. De regering heeft recentelijk medegedeeld dat men open staat voor het bestaan of anderszins voorkomen van buitenaardse levensvormen. Een opmerkelijk verschil in de officiële opstelling zoals die een halve eeuw geleden genomen werd. Misschien dat ook de politici beginnen te accepteren dat wij niet alleen zijn. Steven Spielberg doet dat zeker.

Toevoeging van Graham Birdsall
Ik werd voor het eerst in december vorig jaar benaderd door Geoffrey Wansell. Gedurende de daarop volgende weken hadden we lange gesprekken over de telefoon, waarbij ik hem allerlei opvallende feiten, statistieken en magazines aan bood en een videofilm die hij heel graag wilde zien. Zijn daaruit voortkomende artikel blijkt het meest objectieve ooit geschreven over dit onderwerp in de vele voorbije jaren. Hij heeft de maatstaf aangegeven over hoe de pers dit onderwerp moet weergeven. Een maatstaf waar anderen goed aan doen die op te volgen.

TERUG NAAR ARTIKEL