TERUG NAAR ARTIKEL

WALTER CRONKITE’s BIJZONDERE UFO-ERVARING

Door: Bill Knell. 8/2003

Vertaling: Hans Jochems

Hij is verslaggever geweest van de meeste, geschiedenis makende gebeurtenissen van deze eeuw. Van de moord op JFK tot aan de eerste stappen van de mens op de maan. Walter Cronkite was de verslaggever die van deze en van zoveel andere belangrijke gebeurtenissen, via de media verslag uitbracht. Als een rotsvast anker van CBS-News werd Cronkite als het ware een lid van vele Amerikaanse families, omdat hij op een open en eerlijke manier het nieuws bracht. Hoe hij zich ook voelde, je merkte dat niet tijdens zijn uitzendingen. Hij deed dit alles voordat de kabel-TV zo’n groot aandeel kreeg, bijgevolg was hij voor velen meer dan zomaar een verslaggever. Walter Cronkite werd een vertrouwde vriend van bijna iedereen die zijn uitzendingen bekeek. Ondanks het feit dat hij via elektronische weg bij miljoenen Amerikanen, bijna iedere nacht van de week, gedurende vele jaren in de huiskamer kwam, was Cronkite een nogal teruggetrokken persoon. We weten weinig over zijn privé-leven. Het feit dat hij in staat was om zoveel jaar bij een nieuwsnetwerk te werken en bij geen enkel schandaal betrokken te raken, zegt genoeg over zijn karakter.

CBS maakte in 1973 een speciale documentaire over het UFO fenomeen. In de vroege jaren 70 had het UFO-onderwerp een grote populariteit bereikt die in de 25 voorafgaande jaren was opgebouwd. Boekenwinkels stonden vol UFO-boeken en -tijdschriften. CBS besloot dat het onderwerp serieuze aandacht verdiende en wilde het standpunt van de getuigen weergeven zonder een redactionele mening. Voor CBS was het in die tijd geen gemakkelijke beslissing om een speciaal programma over UFO’s te maken. Het CBS-netwerk was op het hoogtepunt van haar publieke invloed en alles wat zij deed werd (letterlijk) door de hele wereld bekeken. Na maanden van planning werd Walter Cronkite met het idee benaderd. Hoewel het programma door verschillende CBS-News verslaggevers gepresenteerd zou worden, zou Cronkite de interviews doen.

In 1973 had ik (Bill Knell) het UFO-fenomeen al enkele jaren onderzocht. Ik gaf een aantal presentaties per maand over het onderwerp en was ook bij de media betrokken. Hoewel ik geen boeken had geschreven, werden vele artikelen van mij door verschillende kranten en tijdschriften over de gehele wereld gebruikt. Wat gebeurde was het volgende: Walter Cronkite las een klein artikel dat ik voor een (nu verdwenen) UFO-magazine had geschreven. Het onderwerp van het artikel ging over het verbergen van UFO-informatie door de luchtmacht en over enkele gevallen die ik zelf had onderzocht. Cronkite had een lijstje van mensen gemaakt die hij wilde interviewen voor de CBS-special en het artikel van mij interesseerde hem.

In september 1973 ontving ik een brief van CBS-News waarin stond dat zij geïnteresseerd waren in mijn werk. Na enkele telefoongesprekken kon ik Cronkite zelf ontmoeten en met hem spreken! Op een koele dag, eind september 1973, zat ik aan een informele lunch met Walter Cronkite. Ik had toen al geleerd om me niet te laten beïnvloeden door de bekendheid van mensen. Vanwege de positie van mijn vader, als officier in de Luchtmacht, had ik al veel belangrijke mensen ontmoet. Toch had ik veel ontzag voor deze nieuwsreus! Het grappige was dat ik mij al binnen enkele minuten volledig bij hem op mijn gemak voelde. Ik bedacht dat dat zijn gave was en wat hem zo’n succesrijk nieuwsanker maakte.

Tijdens de lunch vertelde Cronkite mij over de Tv-special en gaf aan dat hij mij wilde interviewen. Hij wilde het perspectief van een jonger persoon op het fenomeen. De meeste UFO onderzoekers in die dagen waren ouder. Cronkite was zeer geïnteresseerd in enkele luchtmachtverhalen die ik verzameld had. Hij was voornamelijk geïnteresseerd in het feit dat ik in een luchtmachtfamilie was opgegroeid als een persoon die geïnteresseerd was geraakt in het onderzoeken van UFO's. Na een gesprek van ongeveer 30 minuten zei Cronkite tegen mij: “Laat mij u mijn ‘UFO verhaal’ vertellen.” En gedurende de volgende, volle vijf minuten zat ik ademloos, in stilte, te luisteren naar wat hij mij vertelde over wat er gebeurd was.

In de jaren 50 maakte Cronkite deel uit van een groep van nieuwsverslaggevers die naar een klein eiland in de Zuidelijke Pacific was gebracht om de test bij te wonen van een nieuwe raket van de luchtmacht. Nadat de verslaggevers een korte inspectie van het nieuwe systeem hadden gemaakt, werden zij weggeleid naar een plek die op veilige afstand van de lanceerplaats lag. De raket was geplaatst op een speciaal gebouwde lanceerinrichting die was verankerd op een betonnen fundering. Het was duidelijk te zien dat het terrein voor de test in korte tijd was gebouwd. De details van de raket werden aan de verslaggevers gegeven door middel van gegevens op speciale handkaarten en de rest zou volgen op de persinformatie na de test.

Cronkite vertelde dat hij en de andere verslaggevers van de pers gewaarschuwd waren dat fotograferen en verslag via telefoon en alle andere vormen van media of tapeopnamen van de rakettest verboden waren. Zij zouden een handgeschreven beschrijving van de gebeurtenis moeten geven. Op het moment dat de raket gereed was en men met de test zou beginnen, schreef iedereen zo snel als men kon. Terwijl de bewakingsdienst van de luchtmacht het testgebied met waakhonden in de gaten hield, zagen de nieuwsverslaggevers hoe de raketaandrijving ontbrandde en de raket gelanceerd werd. Precies op dat moment verscheen een grote, schijfvormige UFO op de scène. Cronkite schatte dat het object een diameter had van ongeveer 15 tot 20 meter, dofgrijs van kleur was en er waren geen zichtbare middelen van aandrijving. Door het geluid van alle hectische activiteit rondom hem en het lawaai van de ontstoken raketmotor, kon hij niet vertellen of de schijf enig geluid maakte.

Toen de bewakers met hun honden naar de UFO renden, terwijl die ongeveer 9 meter boven de grond zweefde, zond het plotseling een blauwe lichtstraal naar beneden die de net afgeschoten raket trof en tegelijkertijd ook een bewaker met zijn hond. De raket werd in de lucht tijdens zijn vlucht, op ongeveer 21 meter van de lanceerinrichting, als het ware stilgelegd en hing dus op dat moment bewegingsloos in de lucht. De bewaker stond als het ware vastgevroren, bewegingsloos halverwege een stap en zijn hond hing bewegingsloos in de lucht omdat die was opgesprongen in de richting van de schijf. Cronkite herinnerde mij eraan dat dit alles gebeurde binnen het tijdsbestek van ongeveer vijf minuten. Plotseling ontplofte de raket! Meteen daarna verdween de schijf. De bewaker en de hond leken oké maar werden vlug afgevoerd door medisch personeel dat altijd bij dit soort testen aanwezig was voor het geval iemand gewond zou raken. Tegelijkertijd voerden de bewakers de verslaggevers snel weg naar een betonnen waarnemingsbunker. Nadat ze ongeveer dertig minuten in die hete ruimte hadden gezeten werden ze weer naar buiten gebracht en bij een luchtmachtkolonel gevoegd.

De officier vertelde hen dat alles wat zij hadden gezien, een onderdeel van de test was. Kennelijk deed de kolonel het voorkomen alsof het ging om een ‘gespeelde scène’ en was opgevoerd om de reactie van de media op UFO's te testen. Hij benadrukte ten overstaan van de verslaggevers dat vliegende schotels beslist niet buitenaards waren (de gebruikelijke procedure bij de luchtmacht), maar dat wat ze gezien hadden eigenlijk een geheim vliegtuig was, dat door de luchtmacht werd getest. Deze test was ontworpen om de media te tonen hoe ‘shockerend’ het kan zijn om plotseling geconfronteerd te worden met een nieuwe technologie. Goed, Cronkite was er zeker van dat wat hij had gezien een nieuwe technologie was, maar hij was ook zeker van het feit dat het geen aardse was! Hij heeft de verklaring van de luchtmacht nooit geloofd en hij geloofde het nog steeds niet op het moment dat hij mij het verhaal vertelde.

Na de gebeurtenis werd de verslaggevers verteld dat, ondanks dat het om een test ging om de reactie van de media op nieuwe technologie te peilen, zij hier geen verslag van mochten uitbrengen! Maar zij zouden hiervoor later gecompenseerd worden met exclusieve verhalen over nieuwe projecten van de luchtmacht (een belofte die nooit werd nagekomen).

Zo gesloten als hij was, heeft Cronkite mij, behalve deze UFO-waarneming, zijn verdere geloof in UFO’s niet vertelt. Ik was zo vereerd het verhaal te mogen hebben gehoord, dat ik te bang was er iets verder over door te vragen!

De CBS UFO-Special werd spoedig na mijn ontmoeting met Cronkite opgenomen en ik kwam daarin enkele minuten voor. Gedurende het filmen werd ik mij ervan bewust dat Cronkite zijn verhaal niet deelde met de meeste van de andere UFO-onderzoekers of -getuigen. Nadat de special was uitgezonden belde ik één van de stafleden van Cronkite en vroeg hem of hij ooit van het UFO-verhaal had gehoord. Hij vertelde mij dat hij ervan wist. Cronkite had het alleen met enkele sleutelfiguren gedeeld en het werd niet behandeld of zelfs maar terloops ter sprake gebracht in de Special.

Ik vroeg mij af waarom Cronkite mij had gekozen om zijn verhaal tegen te vertellen, zonder het aan iedereen te vertellen? De stafleden vertelden mij dat bijna alle anderen zo druk waren met hun verhaal te vertellen, dat het hem niet kon schelen. Ik bedacht dat de grootste les die deze legendarische verslaggever mij die dag leerde, was dat de kunst van een onderhoud is om te weten wanneer je moet praten en wanneer te luisteren!

TERUG NAAR ARTIKEL