SPOOKS, SPIES, LIES & UFO’s
By Graham Ennis
Overgenomen en vertaald uit UFO Magazine uitgave januari 2004 door Paul Harmans
SPOKEN, SPIONNEN, LEUGENS & UFO’s
Graham
Ennis
De
voorbereidingen van een column
Toen ik begon met het onderzoek voor de column van deze maand, wist
ik nog niet dat ik mij begaf op het terrein dat meer toebehoorde aan
zwarte occultisten en samenzweringstheoretici, dan aan een (normaal
gesproken) nuchtere en serieuze ruimtevaart wetenschapper die ik behoor
te zijn. Hoe dieper ik erin ging, hoe vreemder het werd. Wat moest ik
er wel niet van denken? Een simpel idee voor een artikel over de historische
wisselwerking tussen de inlichtingendiensten van westerse regeringen
en het UFO-fenomeen, had een mysterieuze draaikolk onder mijn voeten
opgewekt. Plotseling bevond ik mij diep in het X-Files territorium en
buiten het mij bekende terrein. Ik begon mij al bijna zorgen te maken
over middernachtelijke bezoeken van de mysterieuze ‘Men in Black’.
Nog verontrustender waren de vreemde conclusies die het uiterste van mij vergde terwijl ik pagina’s met e-mails te verwerken kreeg, vreemde telefoontjes in het holst van de nacht en verscheidene ongewone interviews met personen die naamloos moesten blijven. Opeens had ik een diep respect voor Nick Pope, Engeland’s antwoord op Mulder van de X-Files, die zich met dit soort vreemde gebeurtenissen bezig had gehouden en niet enkel voor een paar weken, maar voor een ononderbroken opdracht op het ministerie van defensie gedurende verscheidene jaren.
Nick Pope
Hoe, zo vroeg ik mij af, heeft hij het volgehouden om zo beangstigend normaal te blijven gedurende die tijd? Hij had hardnekkig het ambt van uitvoerend officier op sectie (AS) 2a uitgevoerd van 1991 tot 1994. Gewoon een van de vele ongelukkige ambtenaren die hem voor waren gegaan vanaf het moment dat dit ambt was opgericht in 1985. Later, in 2000, werd het ambt getransformeerd in iets anders. Het moet wel een van de meest bizarre ambten zijn geweest binnen de Britse ambtenarij.
Smerige
ontdekkingen
Het schrijven van dit artikel was een nachtmerrie. Ik bleef maar herschrijven
en het weer verscheuren, meerder keren achterelkaar. Geachte lezer,
begeef u nooit in deze donkere materie waar UFO’s en spoken bestaan,
er liggen draken op de loer. Toen ik eenmaal terugkeerde uit dit X-Files-territorium,
knipogend tegen het daglicht, was ik zowel gedesillusioneerd als boos,
omdat ik een paar smerige dingen had ontdekt waarvan de meeste niet
direkt iets te maken hadden met UFO’s, maar veel meer van doen
hadden met de soort van regeringen die wij in de zogenaamde westerse
democratie hebben en hun permanente neiging tot liegen, desinformatie
en hun bezuiniging op de waarheid, wat de huidige regering heeft verheven
tot een ware kunst met hun mannetjesmakers. Sommige van mijn ontdekkingen
waren heel erg smerig en hadden hun oorsprong in de koude oorlog en
reikten tot recht in het hart van de geheime staat die ligt binnen het
geraamte van onze democratie.
Maar eerst: hoe heb ik de jacht bedreven? Hoe penetreerde uw onverschrokken columnist deze geheime wereld en bracht hij de waarheid aan het licht? Het was eigenlijk door één van die surrealistische toevalligheden die je doen geloven in synchroniciteit en onzichtbare krachten. Ik was gaan zitten om deze maandelijkse column te schrijven en ik realiseerde mij dat ik absoluut geen aanknopingspunt had om van daaruit te beginnen. Terwijl ik daarover liep te piekeren dwaalde ik af naar mijn favoriete café voor een kop koffie en daar had ik, wat ik alleen kan omschrijven als een authentiek X-Files moment. Plotseling wist ik hoe Mulder zich voelde.
Aan de andere kant van het café zat een goed geklede heer van middelbare leeftijd aandachtig naar mij te staren en keek regelmatig vluchtig in een opengeslagen uitgave van UFO Magazine. Toen rees hij op uit zijn stoel en liep vastberaden naar mijn tafeltje. Mijn avontuur was begonnen.
Atoombunkers
en de Britse geheime staat
Voordat ik het onderzoek begon voor de column van deze maand had ik
mij niet gerealiseerd dat sommige delen van de Engelse UFO-gemeenschap
bijna een spiegelbeeld zijn van de Britse staat; zeer gesloten, bijna
abnormale achterdochtigheid wat betreft buitenstaanders, nagenoeg bezeten
in hun speurtocht en bijna net zo bizar zijn en zichzelf net zo belangrijk
vindend als andere mensen UFO’s vinden. Maar ze waren een grote
hulp. Mijn uitgebreide bekendheid uit vorige UFO Magazine’s was
als een soort diplomatiek paspoort. Er was geen reden tot het instellen
van een betrouwbaarheidstest, zij wisten het allemaal al. Ik was –
zo ontdekte ik – een ondergeschikt UFO cult figuur.
De ‘eens in het leven’ ontmoeting in het café - dat was verbonden aan een welbekende boekenwinkel in Brighton – was met een serieuze UFO-enthousiasteling die mij had herkend uit het UFO Magazine dat hij las. Het leidde tot een lange en fascinerende conversatie die voortgezet moest worden in een locale bar toen het café die nacht zijn deuren sloot en wij vriendelijk werden gevraagd op te krassen. Uit dat gesprek leerde ik om te beginnen – in een geheime briefing van een zekere gepensioneerde luitenant kolonel, nu UFO-enthousiast – dat de arme Nick Pope enkel de zichtbare top van een spreekwoordelijke diepstekende ijsberg was. Hij bleek niet de enige Britse ambtenaar van het ministerie van defensie te zijn die officieel het UFO-fenomeen bestudeerde. Ik zag verlokkende glimpen van dat deel van de geheime staat dat onder zijn Whitehall bureau lag. (Soms zelfs in de letterlijke zin van het woord, toen mijn onderzoek mij leidde naar mysterieuze X-Filesachtige, type: ‘koude oorlog’ atoombunkers, honderden meters onder het serene Britse landelijke gebied).
Ondergrondsbunkercomplex Rudloe Manor
Om te beginnen: wat stelt de tot nu toe zeer geheime ‘Aerospace intelligence unit’ voor dat diep binnen het ministerie van defensie verborgen ligt en was/is het waarschijnlijk bezig met onderzoek naar het UFO-fenomeen? Wat waren/zijn haar geheime banden met zelfs nog vreemder faciliteiten van het ministerie van defensie en andere groeperingen in de Britse geheime staat?
Uiteindelijk struikelde ik na die eerste ongewone ontmoeting over het ene na het andere bizarre contact en mobiele telefoongesprek van een hele reeks UFO-onderzoekers, dat meer weg had van een clandestien netwerk van het verzet in de tweede wereldoorlog. Dit netwerk had een mysterieuze drijfkracht en het eindigde ermee dat ik aankwam diep in het hart van het landelijk gebied van Gloustershire. Hier, zo werd mij op aangrijpende wijze verteld, lag het ware hart van het heimelijke UFO-inlichtingen programma van de regering verborgen. Het was een erg koude novembermorgen, het begon net licht te worden en ik stond daar half bevroren in een met mist bedekt, zeer nat veld. Mijn laarzen lekten serieus en ik had een lelijke verkoudheid. Voor ons uit, werd mij verteld, lag het antwoord. Alles wat ik echter werkelijk kon zien, was een verveelde en doorweekte kudde schapen, die troosteloos stond te grazen aan het verspreide gras. Nicky, mijn contact die mij door de nacht vanuit Brighton had gereden om dit te zien, fronste uit ergernis en wees op een grote met gras bedekte heuvel die oprees uit de mist en begon met haar verklaring.
Liftschachten
Ondergronds
complex van 200.000 vierkante meter
Onder onze voeten lag het intiemste deel van de Britse geheime staat.
Op korte afstand lag het kleine stadje Corsham, waarschijnlijk de meest
vertrouwelijke locatie in de Britse koude oorlog. Ik herinnerde mij
mijn conversatie met de luitenant kolonel in de bar en de zaken werden
duidelijker. Ondergronds vanaf waar wij stonden, lag de geheime nucleaire
stad waarnaar de regering, de koninklijke familie en de militaire- en
inlichtingendiensten zouden zijn getrokken als de koude oorlog betrekkelijk
heet zou zijn geworden. De ‘stad’ vond zijn oorsprong in
de tweede wereldoorlog, om geheime zaken te beschermen tegen de Nazi
bombardementen. Oude ongebruikte, uitgehouwen tunnels waren verbouwd
en uitgebreid tot een zeer uitgestrekt en zeer geheim bunkercomplex,
bemand door de RAF en het bevatte in de oorlogstijd ook een verborgen
vliegtuigmotorenfabriek.
Gebied rondom Corsham
Na 1945 is het aanzienlijk uitgebreid en aan het eind van de koude oorlog bevatte het meer dan 100 kilometer aan tunnels, ruimten met de grootte van een vliegtuighangar en het hoofdkwartier van de regering ten tijde van een eventuele nucleaire dag des oordeels. Het beslaat meer dan 200.000 vierkante meter en er ligt 15.000 ton speciaal verduurzaamd voedsel opgeslagen. Zelfs in de nasleep van doomsday zal onze regering geen honger lijden, wat er ook gebeurt aan de oppervlakte. De nucleaire schuilplaats verbergt nog een nucleair geheim; het wordt van stroom voorzien door een gemodificeerde reactor, die normaal gebruikt wordt voor de voortstuwing van onderzeeërs van de Royal Navy. Er ligt voldoende brandstof opgeslagen tezamen met reserveonderdelen om het licht brandende te houden en de ventilatoren - met de afmetingen van de motoren van een Jumbojet - te laten draaien gedurende tientallen jaren. Dit was - voor het geval er een kernoorlog zou uitbreken en de wereld bovengronds teruggeworpen zou worden in het stenen tijdperk – de laatste plaats waar het licht zou uitgaan.
RAF Rudloe Manor
Maar er zat nog meer aan te komen: deze omvangrijke geheime ‘stad’ welke zich recht onder het stadje Corsham uitstrekt, lag niet alleen. Het nabij gelegen dorp Hawthorn biedt onderdak aan het RAF Rudloe Manor, dat verschillende topgeheime bijlocaties bevat. De hoofdstrategielokatie was de RAF signals eenheid, aangeduid als: CDCN, het communicatie zenuwcentrum van de RAF tijdens doomsday. Daar vlakbij, op het landgoed, ligt het hoofdkwartier van de militaire politie, de veiligheidsdiensten van de RAF en een speciale eenheid van MI5. Dit, zo werd mij uitgelegd, was waar de UFO-connectie begon. Er waren nog verschillende andere grote ondergrondse bunkers, één daarvan bevatte een reeks grote supercomputers en alle bunkers waren met elkaar verbonden door geheime tunnels en beveiligde communicatielijnen. Het hele complex spreidde zich kilometers naar alle kanten uit. Er bestond, zo werd mij verzekerd, in de Verenigde Staten een exacte kopie van dit complex en ook een in de oude Sovjet Unie. Nu, terwijl ik hier koud en nat in een afgelegen veld stond, huiverde ik en beslist niet alleen van de kou. Ik was op een plek waar het ooit allemaal had kunnen eindigen en waar het stenen tijdperk had kunnen herleven.
“Oké”, zei ik, met mijn geest vol humeurige gedachten over ‘UFO-fielen’ en ‘samenzwerings theoretici’, “wat heeft dit alles te maken met UFO’s en de Britse ervaring daarmee”? “Ahh”, zei mijn gids, “kom mee en ontmoet een vriend”. We reden weg, slippend in Nicky’s oude landrover over vervallen sporen in het terrein.
De
koninklijke familie en seances binnen de luchtmacht
Na een tamelijk
lange rit kwamen we in een klein landelijk dorpje en we parkeerden bij
een oude pub met een rieten dak. Ik ging naar binnen en daar, weggedoken
onder de lage eiken balken, zat mijn vriend de luitenant kolonel. Hij
lachte op samenzweerderige wijze naar mij. Mijn ogen concentreerden
zich op het dikke plastic dossier in zijn handen nadat hij wat te drinken
voor mij bestelde en we in een beschutte hoek gingen zitten en hij begon
te praten. Drie uur later duizelde mijn geest van een vloed aan feiten
en anekdotes en mijn pols deed pijn van het krabbelen van aantekeningen.
Ik begon mij af te vragen hoe ik dit ooit allemaal kon verklaren binnen
de limiet van een maandelijkse column in een magazine.
Als eerste, zo zei de kolonel, moest ik wat kennis hebben van de geschiedenis. Zo ongeveer rond 1953 hadden de Britse autoriteiten nog weinig interesse in UFO’s, totdat de waarnemingen in Amerika ook hier tot een intensieve nieuwsgierigheid leidde. Niet onder de publieke gemeenschap, maar aan de hoogste top van de Britse gevestigde orde. Hij verklaarde vervolgens exact wie die interesse had gehad. Het kwam rechtstreeks van de top, van de koninklijke familie zelf. In die dagen, gedurende de fifties, hadden zij een haast religieus aanzien en genoten veel respect. Dus toen Lord Mountbatton oordeelde dat “Vliegende Schotels echt bestonden”, geraakten de autoriteiten in een lastige situatie.
Lord Mountbatton
Mountbatton kon niet zomaar van tafel worden geveegd als zijnde iemand uit het gewone publiek. Er moest iets ondernomen worden en dat werd moeilijk, mede omdat de Britse regering onder zware druk van de Amerikanen, zojuist beslist had dat vliegende schotels officieel niet bestonden. De Amerikaanse eisen waren zo hoog dat zij zelfs hun hoofdwetenschapper van de CIA, H. Marshall Chadwell, naar Engeland hadden gestuurd. Hij zat in het geheime Britse regeringscomité dat opgericht was en uitgelaten genoemd was: ‘The Flying Saucer Working Party’ en onder leiding stond van de befaamde Britse wetenschapper Sir Henry Tizard.
Dr. Chadwell dwong het comité de Amerikaanse lijn te volgen en er werd een rapport naar de toenmalige minister-president, Winston Churchill gestuurd waarin de hele vliegende schotelmythe voor joker werd gezet. Maar andere problemen staken echter al snel de kop op. Luchtmachtmaarschalk Hugh Dowding van de RAF en een publieke tweede wereldoorlogsheld, wenste daar niets van te horen. Hij leverde een meedogenloze strijd achter de schermen aan de top van de Britse gevestigde orde met hem (Dowding) en leden van de koninklijke familie aan de ene kant en de regeringsambtenaren en wetenschappers van het ministerie van defensie aan de andere, (door Mountbatton spottend de ‘koepelkoppen’ genoemd). De Amerikanen keken ernaar met een fascinerend top geheim afgrijzen. En helemaal toen Mountbatton van achter de schermen materiaal begon te ‘lekken’ naar de populaire pers en dreigde zichzelf openbaar te maken aan het grote publiek.
Hugh Dowding
Maar het ergste moest nog komen. Dowding onthulde dat hij in het geheim een occultist en paranormaal begaafd was, die ‘wist’ dat buitenaardsen bestonden omdat hij regelmatig met hen ‘sprak’ tijdens seances. De regering werd wat nerveus omdat dit ook de man was die de vinger aan de nationale nucleaire trekker had en nu tekenen van een groeiende instabiliteit begon te vertonen. Uiteindelijk werd alles onder een geheime regeringscontrole gebracht en de RAF werd opgedragen dat zij nooit en te nimmer zou toegeven dat zij beiden (de RAF en de regering) UFO’s hadden bestudeerd en er ook in geloofden. De RAF ging echter gewoon door en Dowding zette een geheime afdeling (zelfs voor de overheid) op in RAF Rudloe Manor om het onderzoek te doen. Gedurende de jaren groeide dit en uiteindelijk, toen het onderzoek bewees dat het fenomeen echt bestond, breidde het zich nog verder uit en reikte met zijn tentakels binnen de andere delen van de geheime staat.
Het
dossier en het bewijs
Nu echter, zat ik achter in de pub en bijna in een shock. “Oké”,
zei ik, “hoe weet ik dat dit allemaal waar is?” Zonder iets
te zeggen overhandigde de luitenant kolonel mij het zwarte dossier.
Zwijgend en verwoed las ik het. Voor mijn ogen doemden de fotokopieën
op van brieven van Mountbatton, Dowding, de CIA, en Tizard. Het was
niet alleen allemaal werkelijk voorgevallen, maar zij waren ook allemaal
enigszins mesjokke. Hier was het bewijs: Engeland’s geheime vijftigjarige
UFO-onderzoeksprogramma was gestart door de koninklijke familie en een
RAF chef die een zwarte occultist was. Daarna was het simpelweg doorgegaan
en groeide ongecontroleerd binnen de geheime nucleaire staat. “Hoe
zit het dan met de nucleaire stad?” vroeg ik hem, terwijl mijn
geest duizelde en een deel van mij probeerde niet te gaan lachen.
Sprakeloos wees ik op andere delen van het dossier, andere documenten. Het bunkercomplex in Corsham was verbonden met het speciale computercentrum en van daar doorverbonden naar het GCHQ Cheltenham en vormde zo ’s werelds tweede grootste computercomplex. Wetenschappers en inlichtingenofficieren hadden een hele serie geheime comités (o.a. Engeland’s ‘niet-bestaande’ vliegende schotel onderzoeksprogramma) en hielden toezicht op alles. Verbazingwekkend was dat het een aanvaarde waarheid was dat de nationale archieven in Kew, Londen, over meer dan honderd, recentelijk gedeclassificeerde dossiers beschikte van dit ‘niet-bestaande’ onderzoek en dat er nog veel meer waren die achtergehouden werden. De luitenant kolonel schatte dat er waarschijnlijk ongeveer duizend geheime dossiers waren die de laatste vijftig jaar bestreken. Misschien dat ze op een dag vrijgegeven worden, over 50, 100 jaar?
Toen deed hij een sensationele mededeling. Dowding was de top van een officiële occultistenijsberg. Vele jaren lang had een hele hoge regeringsambtenaar, genaamd Ralph Noyes, die in 1977 met pensioen was gegaan, hetzelfde als Dowding gedaan. De nu overleden Noyes was zeer diep betrokken bij paranormaal onderzoek, occultistische groeperingen en zwarte magie. Hij had zijn volledige goedkeuring gegeven aan het oorspronkelijke Dowding-programma en beschermde dat jarenlang. Hij vond geld daarvoor en legde er een stevig fundament onder. Ik kreeg nog meer documenten te zien en nu begon ik wel te lachen, bijna hysterisch. Was dit het ware geheim van het UFO-programma van de Britse overheid, waarmee het allemaal begon? Ja, knikte de luitenant kolonel. Occultistische militaire officieren en hoge ambtenaren die seances hielden en rondscharrelden in de zwarte magie, samen met een lid van de koninklijke familie? Ja. Nog meer knikken van het hoofd van de luitenant kolonel.
Het was inmiddels donker en het liep al tegen middernacht en ik had nog een erg lange reis door de nacht voor de boeg, helemaal terug naar Brighton. We gingen op weg en ik geloof niet dat ik nog een woord sprak tegen Nicky, mijn chauffeur, gedurende de reis. Hoe in ’s hemelsnaam ging ik dit allemaal verklaren tegen de redacteur?
Natuurlijk, er was nog veel meer dat afkomstig was van de vriendelijke kolonel, in het bijzonder wat er vandaag de dag in het geheim in Amerika gebeurt. Maar dat is misschien voor een volgende column.
Keep watching the skies.