Door Geert

Wat betreft de afbeeldingen.
Er zijn 5 afbeeldingen bijgevoegd. Zo goed als mogelijk heb ik een beeld proberen weer te geven van wat ik werkelijk gezien heb. Eerst heb ik met een potlood schetsen op papier gemaakt, daarna ingescand en naderhand op de computer bijgewerkt en ingekleurd. Onder aan de schetsen staan nummers die aangehaald worden in het verslag.

Ik heb de plaatjes zo ‘sober’ mogelijk gehouden... dwz ik weet zeker dat ik veel meer gezien heb, maar dit reikt qua visualiseringvermogen op papier zo naar ‘het abstracte’ dat ik niet (zeker) weet hoe ik sommige zaken zou kunnen uitleggen of zou kunnen tekenen. Ik heb bijvoorbeeld in de hele waarneming lichtkleuren gezien in ‘verschijningsvorm’ en ‘gedrag’ die ik niet eerder in mijn leven zo gezien heb. Ik zou in de verste verte niet weten waarmee ik, wat dat betreft, een ‘aards’ vergelijk kan maken om dan zodoende daarvan een duidelijk beeld te kunnen geven. Dit alles geldt ook voor de (licht-) kleuren, texturen, vaststaande vorm en omvang en eventuele verdere details van het object en zijn directe omgeving.

HET VERSLAG

Nacht van 19 op 20 februari 2003

De waarneming.
Het is woensdagavond 19 februari en ik ben thuis in de 2e Middellandstraat in Rotterdam. Ik heb de hele week hard gewerkt (casting, script, filmmontage etc.) aan een promotiefilm voor een klant. Morgen (donderdag) heeft deze klant een productpresentatie en deze film gaat dienen ter introductie van zijn betoog. Thuis, boven op zolder, heb ik een computerkamer/studio waar de werkzaamheden plaats vinden. De klant wil de puntjes op de ‘i’ en kijkt daarom deze avond nog even over mijn schouder mee, terwijl we de zaak nog eens doorlichten. Rond 23.30 uur is de zaak afgerond en gaan de lichten in de studio uit. De klant gaat naar huis en ik kijk beneden in de woonkamer nog wat televisie voor ik naar bed ga. Mijn vrouw is tot morgenavond niet thuis en ik pas op onze 3-jarige dochter. Zij ligt achter mij in haar kamer te slapen.

Ik voel me iets onrustig en besluit nog even naar de studio op zolder te gaan om nog eens de promotiefilm te bekijken. Terwijl ik achter mijn computer zit kijk ik links van mij door de glazen balkondeur naar buiten en zie een heldere sterrenlucht. Op dat moment is het ±02.00uur. Ik besluit een trui aan te trekken en op het balkon deze nachtelijke schoonheid van fonkelende sterren te gaan aanschouwen.

Zie situatieafbeelding. Onderin de tekening is zichtbaar ‘mijn huis’ en mijn zolderbalkon is hier ook getekend.

Afbeelding 1. Situatieafbeelding.

Hiervandaan heb ik een vrij uitzicht over de daken van de huizen die grenzen aan het door huizen omsloten tuinencomplex waar mijn huis in het midden aan de kop van dit hof staat. Verder, achter de laatste huizen aan het hof voor mij, zie ik in de verte de Euromast, links het Dijkzigtziekenhuis en rechts een grote kerk. Ik zet een plastic tuinstoel neer op het midden van het balkon, ga zitten en leg m’n voeten voor mij op de balkonrailing. Het vriest behoorlijk. Ik zit met de stoel een beetje naar rechts gedraaid, zodat - (zie situatieafbeelding) wanneer ik links langs mijn voeten kijk - mijn blik op de kerk valt die achter de huizen aldaar omhoog torent. Zo staar ik ongeveer 10 minuten in deze richting, totdat ik precies in die kijkrichting, vanachter de huizen, (ongeveer 150 meter verderop) maar nog voor de kerktoren, een ‘licht’ zie opstijgen (zie '01' op de situatieafbeelding). Op een geschatte hoogte van 10 meter boven de daken blijft het licht abrupt ‘hangen’. Ik moet direct denken aan een afgeschoten lichtkogel, ik verwacht dat het licht rustig en wiegelend zal afdrijven en al dalend zal doven. Maar dat gebeurt niet.

Afbeelding 2. Begin van de verschijning.

Nadat het felle zonachtige puntlicht recht achter de huizen naar boven is gerezen en vervolgens stil en stijf op zijn plaats blijft staan, blijf ik rustig doch zeer geboeid in mijn stoel zitten kijken. Zo zit ik ongeveer 15 minuten gebiologeerd, maar onderhand een beetje ongemakkelijk, recht voor me uit te kijken naar een zeer maar dan ook een zeer monotoon en niet veranderende intens witte lichtpunt... Het hangt daar werkelijk doodstil op zijn plaats zonder ook maar enige beweging...

Op een gegeven moment hoor ik ergens rechts van mij – ongeveer 60 meter verderop uit de straat achter de huizen - een jongensstem roepen: “moet je dat licht zien, wat is dat dan voor licht?” Na wat onduidelijk gemurmel hoor ik verder geen commentaar meer van deze zijde en neem gemakshalve aan dat deze jongens hun weg hebben vervolgd.

Het moment daarop besluit ik om uit mijn stoel op te staan en met mijn handen op de balkonrailing te kijken waar de lichtbron zich nu precies bevindt. Op het moment van gaan staan en het zien dat het daar hangt zoals ik het later heb ingetekend op de ‘situatieafbeelding’ bij ‘01’, begint de lichtbron ‘vanuit stand’ zich voort te bewegen. Ik neem waar dat het duidelijk met een gelijke, vrij rustige gang in een zeer constante, bijna rechte, maar duidelijk beschreven curve op gelijkblijvende hoogte mijn richting uitkomt. (±25 a 30 km per uur) Al zit het dan nog steeds een beetje rechts in mijn gezichtsveld.

De videocamera.
Ik besluit om weer in mijn stoel te gaan zitten. En dan is er schrik! Op hetzelfde moment dat ik weer in mijn stoel ga zitten, maakt op zeer resolute wijze de lichtbron pas op de plaats, zo’n 70 meter rechts van mij (zie: ‘02’ op de situatieafbeelding). Ik blijf zitten en beweeg me niet... Ik realiseer me nu dat er geen geluid bij is, alles is doodstil.

Ik denk dat ik wederom zo’n 10 minuten stokstijf heb gezeten toen het mij ineens te binnen schoot dat ik sinds 2 dagen de gelukkige eigenaar van een digitale videocamera ben. Ik merk dan dat ik een grens over moet om, met lood in mijn schoenen, langzaam maar beducht op te rijzen uit mijn stoel. Zodra ik sta, reageert de lichtbron door (op een zelfde wijze als ervoor) zich te gaan voortbewegen. Het is dan, dat ik al staand en met opengesperde ogen zie dat het niet alleen een witte lichtbal betreft waar ik naar kijk…

Tegelijkertijd waarop ik zie dat het nu echt in mijn richting komt aankoersen, draai ik rechtsomkeer en stuif door de balkondeur de studio in en de trap af naar beneden. Ik grijp in de woonkamer de videocamera uit de kast en terwijl ik als een bezetene weer naar boven storm, de zoldertrap op, druk ik in paniek op allerlei knopjes om de camera in ‘recordstand’ te krijgen (ik weet helemaal nog niet hoe de camera werkt). Mijn hart bonst in mijn keel. Met een sprong sta ik op het balkon en ik zie nu dat de lichtbal, terwijl ik naar beneden was, weer dichterbij is gekomen en wederom stilstaat op zo’n 35 a 40 meter afstand schuin rechts van mij (zie: ‘03’ op de situatieafbeelding). Het bevindt zich dan op ongeveer 15 meter hoogte gemeten vanaf mijn balkon (ik woon op 2 en 3 hoog) .

Voordat het (eigenlijk direct) begint te bewegen zodra ik op het balkon terug ben, zie ik duidelijk dat zich in de lichtbron meerdere kleine lichtpunten bevinden. Het ‘witte’ van de lichtbal is duidelijk een soort ‘wit’ en soms hel lichtblauwachtig, een vanuit zichzelf (op) lichtende ‘mistbron’. In deze helle mistbron zijn dan al duidelijk van kleur veranderende ‘pulserende’ lichtpuntjes te zien. Ik maak op dat moment nog geen onderscheid in kleur of duidelijke vormen, maar duidelijk is wel dat het een ‘ruimtelijk’ object betreft dat zich - omgeven met de lichtende ronde mistwolk - voortbeweegt. Ik voel me op grootse wijze aangedaan en zeer zeker ook geïntimideerd... Ik tril over mijn hele lijf en ik merk ook dat alles in mijzelf op scherp staat...

Afbeelding 3. Rechts de perfecte rechthoek. Links de sleuven in de onderkant.

Op datzelfde moment komt het spektakel recht op mij aanzeilen... Ik ben verstijfd en blijf midden op het balkon staan zoals ik sta. De videocamera houd ik meer als een soort houvast stijf in mijn hand en ik vergeet om weloverwogen door het vizier te gaan kijken. Alles is zo verschrikkelijk heftig en gaat zo snel. Het eerste wat ik direct daarna weer te zien krijg blijkt bij nader inzien het grootste gedeelte van de onderkant van het object te zijn. Een perfecte rechthoek van ongeveer 175cm. bij 100cm. Op dat moment is het halverwege zijn baan tussen de posities 03 en 04 (zie: ‘situatieafbeelding’).

Het object is dan al dichtbij en in volle vaart, maar het gaat gepaard met een ijzige en absolute stilte, alsof werkelijk elk geluid is weggezogen...

Ik zie nu duidelijk aan weerszijden, vanaf de achterkant van de rechthoek, 2 donkere rechte sleuven tot aan de helft van het oppervlak lopen. Ik zie dat de witte, soms helblauwig wordende mistige lichtbron zich in het midden van de onderkant bevindt en dat zich voorop, in het midden, een oranje soms meer roodgloeiende, langzaam pulserende ronde lichtbron bevindt ter grootte van een tennisbal. Van hieruit naar de zijkanten zie ik in een flauwe curve aflopend, van kleur veranderende lichtpuntjes (soms helblauw dan weer bijna donkerblauw ‘neonachtig’ en met een soort groenigheid erbij).

Afbeelding 4. Onderkant met roodoranje licht.

Duidelijk zijn er aan weerszijden vanuit het midden (waar de roodoranje lichtbron zich bevindt) van deze rij van meer ‘inferieure’ lichtpuntjes continue 2 iets groter lijkende witte lichtpunten zichtbaar. Ook valt het me direct op dat de lichtpunten niet werkelijk aan het oppervlak van de onderzijde van het object ‘bevestigd’ zijn, maar er als het ware met een kleine tussenruimte (ongeveer 20 cm) ‘onderhangen’. De lichtpuntjes aan de buitenzijden steken ook buiten het object. (dit bleef zo, ook toen ik het geheel naderhand helemaal heb kunnen aanschouwen).

Dus ik sta rechtop op mijn balkon en het object komt in een soort slowmotion op mij aanzeilen, het kantelt en laat even een zijkant zien (zie: afbeelding 5). Het valt me op dat de vorm mathematisch precies is, maar toch ook weer zo eenvoudig... Ik schat met een redelijke precisie de dikte aan de achterzijde op 35 a 40 cm. aflopend in een scherpe hoek - zonder afronding - tot aan de voorzijde van het object. Aan de opgaande zijkant van het object valt me verder niets op, het is helemaal gesloten/dicht. Nu zie ik dat de lichtjes daadwerkelijk onder het object ‘hangen’. De mistbron weet in een soort waaierende wolk het hele object continue te belichten. Deze mistbron wordt voortgebracht door een hel licht waaraan verder geen details zijn te ontwaren en ook niet waar het precies vandaan komt.

Het object beweegt zich nu diagonaal op een hoogte van ongeveer 20 meter bijna recht boven mij en haalt (zie: ‘04’ op de situatieafbeelding) nog steeds in een soort slowmotion de meest soepele, virtuoze bewegingen, in vloeiende lijnen uit de kast, als een lichtgewicht vliegertje op de plaats strak aan het koord zonder ook maar een enkel geluid prijs te geven!

Het beeld wat me goed is bijgebleven en wat werkelijk op m’n netvlies staat gebrand is het volgende: voor het eerst zie ik dat het object duidelijk aan de voorkant van de rechthoek, met een flauwe hoekpunt in het midden, ook een ‘neus’ heeft, wat het geheel aan de onderkant een driehoeksvorm geeft. (zie: afbeelding 4). Dat is duidelijk te zien op het moment dat het object zich in een positie heeft gemanoeuvreerd op ongeveer 20 meter recht boven mij. Het blijft op deze wijze ineens doodstil hangen gedurende een seconde of 2.

Vervolgens begint het object te dalen. Recht op mij af... Mijn hoofd ligt stijf in mijn nek... Op ongeveer 6 meter boven mij stopt het object... Daar blijft het een seconde zonder enige beweging hangen om daarna van mij af te bewegen en in een flauwe schuine lijn in een bocht om het dak van het huis van de buren te verdwijnen, richting straatzijde... Tussen mijn balkon en dat van de buren staat een soort kunststofplaten afscheiding. Ik gooi direct mijn rug tegen deze afscheiding en kijk nu tussen de 2 schuin aflopende daken (van mijn huis en de buren) in de richting van de voorzijde van de huizen en naar de overkant van de straat. Daar is het weer... Nu zie ik het gedraaid en op zijn kop. Zo blijft het op ooghoogte, zonder dat het enige moeite lijkt te kosten, een moment doodstil hangen, precies in mijn gezichtsveld tussen de 2 daken.

Ik zie direct dat het aan de bovenzijde (zie: afbeelding 5) grijs en egaal en dicht van vorm is. Duidelijk is zeker ook dat het object in 2 lagen/verdiepingen is opgebouwd. En ik meen ook dat er toch wel sprake is van een soort gefragmenteerde zeer gedetailleerde, maar regelmatige grijze huid/textuur. Het lijkt niet direct metaalachtig, maar heeft meer het uiterlijk van een harde, fijnkorrelige, doffe, potloodgrijze keramiek-/steensoort...

Afbeelding 5. Zij, boven en onderkant.

Boven de trambaan.
Dan schiet het object weg uit stand...en is uit mijn gezichtsveld verdwenen. Omdat ik het object gedurende zo’n 5 seconden nergens meer zie opduiken en de kamer van mijn dochter zich rechts aan de voorzijde van het huis bevindt en het object misschien daar zou kunnen rondhangen, spring ik door de balkondeur naar binnen en stuif de trap af. Ik heb 2 honden die onderaan de zoldertrap op de overloop ongeduldig staan te piepen. Aan het einde van de overloop trek ik de schuifdeur open die grenst aan de trap naar de voordeur beneden. Ik ren als een bezetene de trap af terwijl ik mijn honden roep en die rennen blaffend achter me aan. Ik gooi de voordeur open en ren de straat op. Midden op straat, op de trambaan, blijf ik staan en kijk omhoog. En daar is het weer... Nu, op een hoogte van ongeveer 40 meter hangt het recht boven de trambaan (zie: '05' op de situatieafbeelding) en ook recht in mijn blikveld. Eén van mijn honden rent direct weer de trap op naar boven. Mijn andere hond kan ik met moeite zover krijgen om buiten bij de deur te gaan zitten.

Het object zelf is niet zichtbaar, maar wel zijn witte lichtbron, zoals ik het in het begin mocht aanschouwen. Zo blijf ik ongeveer 10 seconden stilstaan op de trambaan met de videocamera trouwens nog steeds klemvast in m’n hand... Daar had ik geen moment meer aan gedacht... Dan bedenk ik me dat de camera misschien wel helemaal geen juiste indruk maakt op het object. Ik besluit daarom de camera binnen onderaan de trap te gaan leggen, dus loop ik behoedzaam weer terug richting voordeur. Wat ik verwacht, gebeurt ook: het object beweegt met me mee in een rechte lijn naar links op zijn ingenomen hoogte en houdt resoluut stil op het moment dat ik me laat zakken op het stoepje van het portiek. Ik kijk langs de muur van het huis schuin naar boven en zie het daar hangen (zie: '06' op de situatieafbeelding).

Daar staat het weer denk ik dan... wat nu? Waarom gaat het niet weg, wat moet het eigelijk van me? Ik ben werkelijk lichamelijk en geestelijk helemaal verdoofd en uitgeput... Ik neem mijn hond op schoot en houd hem klemvast tegen me aan. Dan schiet uiteindelijk ook hij naar boven.

Het object heeft zich op een zodanige manier gepositioneerd dat het, wanneer ik rechter op ga zitten en mijn hoofd enigszins in het portiek achter me schuil houdt, uit mijn gezichtsveld is verdwenen. Zodra ik net om het hoekje langs de muur naar boven tuur zie ik het hangen, bijna evenwijdig aan de muur. Zittend betracht ik een soort nederigheid en doe een soort overgave in woord en gedachten... In de hoop dat de bezoeker spoedig zal verdwijnen... Met mijn hoofd tussen mijn knieën, starend naar de stoep, verzin ik van alles waarom dit nu mij moet overkomen. Ik bedenk ook nog dat het zo zou kunnen zijn dat op dit moment heel Rotterdam of iedereen op de wereld ongevraagd bezoek krijgt. Lichtelijk paranoïde kijk ik naar 2 langsrazende taxi’s aan de andere kant van de straat... Zelfs de enige twee (beschonken) personen die tijdens de 45 minuten die ik daar zit, waggelend aan mij voorbijgaan, zijn op dat moment voor mij verdacht.

Na zeker nog eens 20 minuten kijk ik weer omhoog en zie dat het object met al zijn licht in volle glorie nog steeds staat waar het voor het laatst stond (zie: '06' op de situatieafbeelding). De rillingen lopen over mijn lijf.

Ik ga vervolgens, zonder een blik naar boven te werpen, stil de trap op... Boven op de gang zitten de honden wat timide rechtop in hun mand. Ik ga bij ze neerzitten en houdt ze allebei vast totdat ze in slaap vallen...

Met mijn hoofd naar beneden, zodat me een verdere mogelijke aanschouwing van het object door een onverhoedse blik naar buiten door één van de ramen in het huis bespaard blijft, loop ik snel door de woonkamer naar de kamer van mijn dochter. Ik leg me naast haar neer. Het zal ongeveer 6.30 uur zijn wanneer ik totaal uitgeput in slaap val...

7 maanden na dato kan ik er mee verder gaan, maar een hyper realistische en glasheldere herinnering aan deze vreemde doch bijzondere ervaring draag ik voorgoed met mij mee.

Geert

Je kunt Geert een e-mail sturen: e-mail

UFO's