By Richard M. Dolan

Overgenomen en vertaald uit het Amerikaanse UFO magazine uitgave juni/juli 2003 door Paul Harmans.

WAT STELLEN DE DRIEHOEKEN VOOR?

Waarnemingen van ‘onmogelijke’ voertuigen in de lucht komen in het algemeen wereldwijd voor. Zij worden ook algemeen ontkend door de officiële kanalen en bronnen van macht binnen onze samenleving. Dat is niets nieuws voor hen die zich interesseren voor de waarheid omtrent UFO’s en zij weten dat al lang. En ook is de praktijk van ontkenning en disinformatie die geassocieerd wordt met dit onderwerp niet iets unieks. Ik heb dit al vele malen rondgebazuind en ook het onvermogen en de onwilligheid van onze conventionele media afgekeurd om te discussiëren over een hele reeks onderwerpen. Ja, dat is oud nieuws.

UFO’s zijn vreemd, maar toch heb ik het idee dat de stilte van de officiële kanalen meer surrealistisch is dan de objecten zelf. Hoe kan het mogelijk zijn dat zo vele duizenden (miljoenen?) getuigen continue genegeerd worden?

Eén onderdeel van het fenomeen is echter wel doorgedrongen tot de conventionelen. Of moeten we zeggen tot de randgebieden van het conventionele denken? Dit zijn de beruchte driehoekige luchtvaartuigen. Amerika’s conventionele cultuur – altijd star en bekrompen – geeft van tijd tot tijd toe dat zulke dingen bestaan. Eerlijkheidshalve is het ook wel heel moeilijk om dat niet te doen; de meldingen zijn er simpelweg te veel en zijn te duidelijk. Ze komen ook in een voortdurende stroom. Minder dan een maand geleden (vanaf dat ik dit schrijf) ontdekte ik een interessante en typerende rapportage: kort na middernacht op 2 maart 2003 zag een beveiligingsbeambte van een omheinde woongemeenschap in Dallas, Texas een enkele solide zwarte driehoek, zonder lichten van wat voor soort dan ook, in westelijke richting vliegen en hij zag het gedurende zo’n negen seconden. Het object was compleet geluidloos en leek door de lucht te zweven op zo’n 300 a 400 meter hoogte. De getuige zag de driehoek verdwijnen achter één van de huizen en nam daarna contact op met de politie. Hem werd medegedeeld dat niemand anders dit object gemeld had. Deze rapportage is te vinden op Internet op de site van ‘the National UFO Reporting Center’ (NUFORC). Inderdaad de getuige sprak met Peter Davenport die deze organisatie leidt en ook heeft opgericht.

Hier volgt een andere recente rapportage aan NUFORC. Op 24 januari 2003 zag een man een driehoekig gevormd object tijdens zijn nachtelijke autorit op een stille weg in Arkansas. Hij minderde vaart, zette zijn radio uit en opende zijn raam. Hij vroeg zich af of het een helikopter was, maar hij hoorde geen geluid. Nadat hij gestopt was keek hij toe hoe het object op 3 meter boven een telefoonpaal zweefde en hij merkte op dat het drie lichten had (rood, wit en blauw) één op elke hoek. Hij zag het object zo’n vier minuten lang “en toen was het weg.” Geen van de voorgaande getuigen beschreef de grootte van het voertuig dat ze zagen. In feite varieert de grootte van deze driehoeken van klein tot immens groot. De meeste vliegen langzaam en laag. Zo af en toe beschrijven mensen ze als boemerang-vormig in plaats van driehoekig. Het feit dat ze zo laag en langzaam vliegen is een probleem dat een verklaring vereist, zowel een politieke als een wetenschappelijke. Wat de zaak gecompliceerd maakt zijn de vele getuigen die deze driehoeken ook met ongelooflijke snelheid zagen vliegen en een ongekende manoeuvreerbaarheid zagen vertonen, zoals vlak om hun as draaien of onwaarschijnlijk snel accelereren. Het is een ingewikkeld probleem.

De beroemde ‘politiewaarneming’ in Millstadt, Illinois in het begin van 2000 van een gigantisch driehoekig object is het meest bekende geval van een vliegende driehoek. In dit geval was de driehoek substantieel groter dan een Jumbojet, vloog op misschien 150 meter hoogte en was geluidloos of in elk geval extreem stil. Het bewoog zich langzaam en had aan de randen een reeks verblindend witte lichten. Dit alles is zeker buitengewoon, maar wat deze zaak echt moeilijk te verklaren maakt is de manier waarop het object accelereerde. Met de woorden van één van de agenten: “het was in staat om weg te schieten. In een oogwenk zonder geluid of iets dergelijks. Het ene moment was het op nog geen honderd meter afstand, het andere moment was het verscheidene kilometers weg.”

De Vliegende Driehoek van Millstadt.

Wat presteert zo iets? Als dit een afzonderlijk incident was, dan zou je het af kunnen doen als een verkeerde interpretatie of zo. Maar dit is geen afzonderlijk geval en zo wordt het probleem alleen maar groter. Precies zo’n object als het voorgaande werd vele malen gezien in het begin van de jaren 80 in de Hudsonvallei net ten noorden van New York. Op 31 december 1982 rapporteerden mensen vanuit verschillende locaties zo’n zelfde object. Dit was niet enkel het gevolg van de nieuwjaarsfeestjes, het object werd ook gefilmd met een filmcamera. Het object was kolossaal, driehoekig, vloog op minder dan 150 meter hoogte, had felle lichten, maakte krappe bochten in de lucht en scheen op een bepaald moment een lichtstraal op een snelweg.

In juli 1984 drong hetzelfde of een gelijksoortig object het luchtruim boven de kerncentrale van Indian Point binnen en schakelde de elektronische en communicatiesystemen uit terwijl het stil hing boven de reactor. Gedurende de jaren 80 liep het aantal getuigen van dit soort gebeurtenissen in de Hudsonvallei in de duizenden. In één geval werd er zelfs een video gemaakt van voldoende kwaliteit en deze werd opgestuurd naar het Jet Propulsion Lab in Pasadena, Californië. Conclusie: iets reëels en duidelijks, maar geen conventioneel vliegtuig.

Dan hebben we de Belgische gevallen welke deel lijken te zijn van een serie waarnemingen die zich uitstrekte van Engeland tot aan Rusland vanaf eind 1989 tot in het begin van 1990. Op 29 november 1989 hing er een donker driehoekig object boven een Belgische politieauto, maakte een zoemend geluid en scheen er een sterke lichtstraal op. Veel mensen rapporteerden dat ze dit object gezien hadden in die tijd. Het werd ook waargenomen gedurende de gehele wintertijd en het meest spectaculaire voorval vond plaats op 30 maart 1990. Die nacht zagen duizenden getuigen een laag vliegende driehoekige UFO (of UFO’s) met heldere lichten die in het centrum van het object knipperden. Het object vloog met een snelheid van 50 kilometer per uur en accelereerde daarna naar ongelooflijke snelheden. Getuigen waren onvermurwbaar en bleven er bij dat geen enkel vliegtuig van welke luchtmacht dan ook dit object had kunnen inhalen. En inderdaad, die nacht stuurde de Belgische luchtmacht twee F-16’s de lucht in om juist dat te doen. De driehoeken werden opgevangen op verscheidene NAVO radarstations, de straaljagerpiloten kregen de objecten ook op hun radar en konden ze soms met het blote oog zien. Maar de F-16’s – één van de top onderscheppers ter wereld – werden compleet overtroffen door de driehoekige voertuigen. Ze konden niet alleen accelereren naar ongelooflijke snelheden of op volle snelheid in een oogwenk tot absolute stilstand komen, maar ook ogenblikkelijk hun hoogte veranderen. Op een bepaald moment bij voorbeeld registreerden de radarinstallaties en zagen verbaasde getuigen dat de driehoek 1400 meter viel in één seconde. Bovendien bewoog het object op een intelligente manier, tenminste volgens de opinie van de chef operaties van de Belgische luchtmacht, kolonel Wilfried de Brouwer, die vaststelde “er zat logica in de bewegingen van de UFO.” Nick Pope die kort na deze gebeurtenissen het UFO-bureau voor het Engelse ministerie van defensie zou bemannen, had contacten binnen de Belgische regering welke de conclusie aan het licht brachten “dat een gestructureerd voertuig die nacht boven België had gevlogen.” Zij hadden geen idee zeiden ze wat het object was. Net als de andere driehoeken die de mensen hadden gezien waren de Belgische objecten echt genoeg. De juiste vraag is; aan wie behoren ze toe? Ons? Of hun?

Veel mensen hebben het toegeschreven aan een geheim Amerikaans project. Officieel echter is er geen type vliegtuig met een precieze driehoekige vorm. De B-2 stealth bommenwerper is een hoekig en vreemd uitziend geval, maar het is geen driehoek noch kan het presteren wat de driehoeken wel kunnen. Er is echter goede reden te geloven dat de Verenigde Staten een driehoek hebben ontworpen. In augustus 1989 was een voormalig lid van het Royal Observer Corps (Koninklijk Waarnemers Korps) werkzaam op een booreiland in de Noordzee, zo’n 100 kilometer uit de kust van Norfolk. De man, Chris Gibson, wordt omschreven als één van ’s werelds beste experts in luchtvoertuigherkenning en was deelnemer aan internationale wedstrijden waarbij een langeafstandsfoto van een vliegtuig slechts voor een fractie van een seconde op een scherm was te zien. Ten tijde van zijn waarneming was hij bezig met het schrijven van een ‘vliegtuig herkennings handboek.’ Wat hij die dag zag was een matzwart vliegtuig gevormd als een perfecte gelijkbenige driehoek met een neushoek van 30 graden en het was betrokken bij een bijtankoperatie met een KC-135 tankvliegtuig. Twee F-111 gevechtsvliegtuigen vergezelden de driehoek welke iets groter van maat was dan de escorterende vliegtuigen.

Luchtvaart auteur Bill Sweetman maakte bekend dat “geen enkel vliegtuig behalve een supersonisch voertuig of een testmodel met deze vorm ooit gebouwd of bestudeerd was.” In het algemeen schreven mensen deze waarneming toe aan de vermaarde Aurora, de beweerde opvolger van ’s werelds snelste ‘officiële’ vliegtuig de SR-71 Blackbird. Natuurlijk bestaat de Aurora officieel niet, maar het geruchtencircuit geeft het de dimensies die overeenkomstig lijken met dat wat Gibson zag.

Echter, gegeven het feit dat de Aurora (of hetzelfde vliegtuig onder een andere naam) bestaat, is het alsnog onwaarschijnlijk dat dit het toestel was dat laag over België vloog in 1989 – 1990 en het is nog onwaarschijnlijker dat het verantwoordelijk was voor de waarnemingen in de Hudsonvallei. Volgens zeggen is de Aurora supersonisch, dat houdt in dat het sneller is dan Mach 5 en er wordt beweerd dat het met een snelheid van Mach 8 vliegt. Maar blijven zweven? Zijn hoogte ogenblikkelijk veranderen? Er zijn geen verklaringen over de Aurora, tenminste niet van luchtvaartjournalisten, dat het ook maar iets kan presteren wat daar op lijkt.

De Black Manta.
Er is een vliegtuig in het land der legenden dat dichter bij de omschrijving komt van sommige van deze waargenomen driehoeken. Het is de TR-3 Black Manta. Nog een vliegtuig dat ‘niet bestaat.’ Alles wat we weten is blijkbaar afkomstig uit het geruchtencircuit, welke het toestel de mogelijkheid toedicht van geluidloos stilstaan in de lucht. Er wordt gezegd dat er twee zeer verschillende versies zijn, de TR-3A en de TR-3B. De eerste wordt verondersteld zo’n 15 meter lang te zijn en 5 meter hoog met een spanwijdte van zo’n 21 meter. De tweede, zo wordt beweerd, zou overdwars een indrukwekkende 200 meter meten. Houdt in gedachten dat niets van dit alles bevestigd kan worden. De meest gedetailleerde informatie die ik kon vinden over deze vage creatie in de lucht is dat onder hen die geloven dat het bestaat, wordt gezegd dat het een tactisch verkenningstoestel is dat voor het eerst operationeel werd in het begin van de jaren 90. Financiering en gebruik er van is voor rekening van het National Reconnaissance Office (NRO,) National Security Agency (NSA) en de CIA.

De buitenste coating van de TR-3B reageert vermoedelijk op elektrische radar stimulatie en kan veranderen van reflectievermogen, radarabsorptievermogen en kleur. Het is daarom exceptioneel stealthy (bijna niet op te merken voor radar en het menselijk oog.) Meer dan dit echter wordt er beweerd dat het een onbegrensde stilstandtijd heeft op grote hoogtes (meer dan 4000 meter) en de mogelijkheid om met een snelheid van Mach 9 te vliegen. Op geen enkele wijze ben ik een deskundige wat betreft de technologie die hierbij betrokken is. Diegene die zeggen dat ze die kennis wel hebben, vertellen ons dat de TR-3B (het grote toestel) iets bezit dat men noemt een ‘magnetisch veld verstoorder.’ Het is een ronde ring, onder hoge druk staand en gevuld met op kwik gebaseerd plasma die het bemanningscompartiment omgeeft. Het plasma wordt op extreem hoge snelheid gebracht en het resultaat daarvan – zo wordt gezegd – is een verstoring van de zwaartekracht op de massa van wel 89%. Dit is niet precies antizwaartekracht, welke een tegenwerkende kracht nodig heeft, maar met deze opzet is het de bedoeling dat het toestel extreem licht wordt wat vervolgens invloed heeft op de prestaties inclusief de acceleratie in alle richtingen. Dit zijn tenminste de beweringen op de website van Edgar Fouche.

Eén wetenschapper heeft mij echter verteld dat de technische details – zoals bijvoorbeeld de rotatiesnelheid van het plasma – niet geloofwaardig zijn. Ondanks dat de site van Fouche voorziet in een excellent overzicht van de Black Manta, is veel informatie afkomstig van anonieme bronnen. Het is natuurlijk altijd mogelijk dat de details fout zijn, maar het grote plaatje fundamenteel betrouwbaar blijft. Terwijl we in gedachten moeten houden dat elke discussie over de Black Manta zeer speculatief is, komen sommige beweringen dicht bij de prestatiekarakteristieken van de driehoekige UFO’s.

Bestaat het toestel werkelijk? Ik heb geen idee. Ondanks dat een paar luchtvaart journalisten de mogelijkheid erkennen, kan geen van hen het bevestigen en de meeste van hen hebben hun twijfels. Oké, er zijn er ook die zelfs twijfelen aan het bestaan van een vliegtuig zoals de Aurora.

Wat mij betreft, ik vind het moeilijk om te ontkennen dat de strijdkrachten van de Verenigde Staten een vliegende driehoek bezitten. Als je bekend bent met de geloofsbrieven van Chris Gibson en als hij zegt dat hij een matzwarte gelijkbenige driehoek bijgetankt zag worden door een KC-135, dan ben ik bereid hem te geloven. Ik ben ook bereid te accepteren dat er waarschijnlijk andere diep geheime vliegtuigen zijn. De Amerikaanse regering heeft een reputatie wat betreft het vrijgeven van militaire geheime technologie, dat ze dat pas doen wanneer het hen uitkomt. Tegen de tijd dat de U-2 publiekelijk bekend werd gemaakt, was zijn opvolger de SR-71 Blackbird al bijna in dienst.

We hoorden bijvoorbeeld voor het eerst van het F-117A Stealth gevechtstoestel in 1988 enkel en alleen omdat toen de beslissing was genomen het productieschema te verhogen en dat geheimhouding hierdoor onmogelijk vol was te houden.

Stealth toestel.

Chronologische problemen.
Maar zelfs de hiervoor genoemde kandidaten verklaren niet het driehoekfenomeen. Zelfs als zoiets exotisch als de Black Manta werkelijk bestaat dan is het duidelijk dat dit alleen de waarnemingen sinds de jaren 90 verklaard. Maar is dat wel zo? Hoe ver kunnen we de technologie van dit vliegtuig terug plaatsen? Kan de Black Manta verantwoordelijk zijn voor de Belgische waarnemingen in 1989 en 1990? En zelfs als dat zo is wat moeten we dan denken van de Hudsonvallei waarnemingen die nog eerder plaatsvonden? Op welk punt glijden we van het mogelijke naar het onmogelijke en vervolgens naar het bespottelijke?

Ik ben benieuwd of de TR-3A of de TR-3B de volgende waarneming kan verklaren. Bij deze gebeurtenis zagen vele getuigen tijdens het vallen van de avond in een heldere lucht een driehoekig object dat vanuit het westen naderde op hoge snelheid. Toen het bijna boven hen was - op ongeveer 1500 meter – stond het zonder af te remmen plotseling stil. Het object had een roodoranje licht op elk van zijn hoeken en deze lichten veranderden soms in een groene kleur. Het hing daar zonder te bewegen en geluidloos voor ongeveer een halve minuut, toen maakte het een langzame draai van 180 graden en liet daarbij een condensspoor achter. Het stond vervolgens nog een paar seconden stil en vertrok toen met een verbazingwekkende snelheid. Het stopte nogmaals binnen een oogwenk op een positie ongeveer 25 kilometer bij de waarnemers vandaan en ging toen recht omhoog met ongelooflijke snelheid en was verdwenen. Dit object in kwestie had zeker veel gemeen met de Belgische driehoeken, behalve dat het werd gezien in het midden van oktober van 1968!

Voor zover ik weet is deze rapportage niet nader onderzocht, maar er zijn behoorlijk wat rapportages van driehoeken bij NUFORC die plaatsvonden in de late jaren 60. De meeste van deze rapportages verschaffen goede details en lijken waarheidsgetrouw. Ze zijn beschikbaar voor iedereen die ze lezen wil.

NUFORC heeft ongeveer 25 redelijk gedetailleerde rapportages van driehoekige UFO’s die werden waargenomen vanaf 1967 tot en met 1973 en er zijn er zelfs die van nog eerder zijn. Dit aantal moet echter het topje van de ijsberg zijn; de eerste van deze rapportages werd gemeld in 1998 toen het World Wide Web definitief een gemakkelijk stuk gereedschap werd voor deze mensen. We zullen nooit weten hoe veel mensen die in de zestiger jaren getuige waren van driehoekige objecten overleden zijn voordat zij de mogelijkheid kregen hun verhaal publiekelijk bekend te maken.

De Engelse onderzoeker Victor Kean achterhaalde veel driehoekrapportages in Engeland toen hij zijn ‘Project Triangle’ (Project Driehoek) startte op het Internet. Rapportages die plaatsvonden in de negentiger jaren. Hij benadrukt dat zijn eerste betrouwbare driehoekrapportage dateert van september 1960. Dit was een driehoekig gevormd object met drie witte lichten er bovenop en een rood licht er onderaan en werd gezien in Tyneside, Engeland en op twee andere locaties die avond. Alle locaties lagen binnen een radius van 15 kilometer en de waarnemingen werden gedaan binnen 75 minuten van elkaar. Heeft iemand vliegende driehoeken uitgevonden in de jaren 50?

Als er iemand is die vindt dat rapporteringen van zo lang geleden onafscheidelijk verbonden zijn aan onbetrouwbaarheid wat denkt hij dan van het grote aantal rapportages van vliegende driehoeken afkomstig tussen 1973 en de beginjaren van 1980? Dat is dus voorafgaand aan de UFO-golf in de Hudsonvallei. Rapportages die zo lang teruggaan leveren een serieus probleem op voor een verklaring. Er zijn verschillende factoren te overwegen. Ten eerste: technologie. Aangenomen dat de Black World technologie (geheime Amerikaanse projecten) van de militairen altijd een behoorlijk eind voor ligt op de burgertechnologie dan kunnen we een realiteitscheck doen door te kijken naar de ontwikkeling van het nieuwste vliegtuig gedurende deze jaren.

Bijvoorbeeld, de eerste vlucht van de F-15 Eagle vond plaats in juli 1972. Het was het eerste USAF gevechtstoestel dat een stuwkracht/gewicht verhouding had groter dan 1:1, wat betekend dat het snelheid kan maken als het met de neus recht omhoog vliegt. Het eerste F-16 prototype vloog vanaf de luchtmachtbasis Edwards in januari 1974. De Rockwell B-1 bommenwerper vloog voor het eerst in december 1974. Het prototype van de Apache helikopter vloog voor het eerst in september 1975. Al deze machines vertonen imponerende prestaties, maar niets daarvan lijkt op de mogelijkheden die de gerapporteerde driehoeken vertonen.

Het is ook belangrijk te realiseren dat pas in het midden van de jaren zeventig ‘fly-by-wire’ (een zeer ver ontwikkelde computertechniek om een vliegtuig te besturen) goed toepasbaar werd en het toestond om onconventionele vormen in de lucht te houden, zoals bijvoorbeeld de Flying Wing. Daarvoor was de Flying Wing (evt. door een verlenging een driehoek) zo onstabiel dat er bijna niet mee te vliegen viel.

De Flying Wing.

Andere problemen rijzen als we kijken naar de historie van de Amerikaanse uitgaven aan defensie. Bijvoorbeeld het USAF budget bedroeg in 1980 ongeveer 39 miljard dollar. Het begon in 1981 met de komst van het presidentiele Reagan tijdperk dramatisch op te lopen en bedroeg in 1985 99,4 miljard dollar. Dit is een buitengewone ontwikkeling en terwijl we moeten toegeven dat er altijd een stroom van geheim geld voor speciale projecten was, kunnen we toch vaststellen dat er in de vroege jaren 80 pas veel meer van kwam. Vermoedelijk kunnen we dat vertalen naar grotere operationele mogelijkheden voor de allernieuwste snufjes. Met andere woorden, terwijl het voor 1980 altijd al mogelijk was om geld te vinden voor de ontwikkeling van geheime en exotische vliegtuigen, werd het daarna pas echt gemakkelijk. Dus als je de geschiedenis van de driehoekwaarnemingen onderzoekt en nagaat wat er bekend is over de ontwikkeling van vooruitstrevende vliegtuigen en de trends bestudeerd van de defensie-uitgaven, dan wordt het moeilijk om veel van de reportages toe te schrijven aan geheime technologie.

Moeilijk, maar misschien niet onmogelijk. Per slot van rekening: hoeveel jaar liggen deze driehoeken voor op onze meest geavanceerde en openlijke publieke technologie? Het is moeilijk om daar zeker van te zijn, maar we zullen de werkelijkheid geen geweld aan doen door te veronderstellen dat we binnen de volgende 20 jaar dezelfde capaciteiten zullen hebben op het publieke gebied.

Politieke problemen.
Echter, het erkennen dat sommige groeperingen in de geheime grotten van militaire industriële complexen deze doorbraak hebben gemaakt, roept een nieuwe serie vragen op. Laten we terug gaan naar de Belgische zaak. Bijvoorbeeld, kolonel de Brouwer van de Belgische luchtmacht speculeerde dat: “als deze objecten de B-2 of F-117 stealth vliegtuigen waren (de enige bekende Amerikaanse vliegtuigen die op afstand passen bij de omschrijving) dan had de USAF geen aanvraag ingediend voor het uitvoeren van dit soort missies en dat zouden ze wel behoren te doen.” Hij voegde er nog het voor de hand liggende feit aan toe: “dat de eigenschappen van de driehoeken op geen enkele wijze overeen kwamen met de eigenschappen van welk Amerikaans vliegtuig dan ook.” Toch vroeg de Belgische regering de Amerikaanse overheid of deze driehoeken nu wel of niet Amerikaans waren. De USAF informeerde de Belgische luchtmacht en de minister van defensie dat er “geen USAF stealth vliegtuig in functie was gedurende de periode in kwestie.” Nu kan dit antwoord gezien worden als een voorzichtig geformuleerde verklaring. Geen ‘stealth’ vliegtuig. Zou het kunnen dat er een ander type vliegtuig overvloog dat technisch gesproken niet van stealth techniek was voorzien?

Welbeschouwd werden de driehoeken boven België op zijn minst een tijdje op de radar gevolgd en wat die verklaring betreft, kan het inderdaad simpelweg betekenen dat een niet stealthy, maar zeer geavanceerd Amerikaans luchtvaartuig verantwoordelijk was. Als dit zo is dan komen we tot een zeer zorgwekkende conclusie en die is hoe de USAF zijn NAVO-bondgenoten behandeld. Tijdens de aanloop naar de Golfoorlog zou dit veel mensen niet verbaasd hebben, maar in 1990 was er nog een Sovjet Unie en de overblijfselen van de koude oorlog. Het lijkt allerminst aannemelijk – noch politiek, noch intelligent – dat je je NAVO-bondgenoten op zo’n manier behandelt.

Vliegende Driehoek boven België.

De NIDS-hypothese: Big Black Deltas (Grote Zwarte Delta’s)
Wat we nu hebben te doen is kijken naar de chronologische problemen opgeworpen door de driehoeken. Er zijn een paar mogelijkheden om te overwegen. Het ‘National Institute for Discovery Science’ (NIDS) gevestigd te Las Vegas, Nevada, heeft recentelijk gekeken naar een zaak welke is genaamd: Big Black Deltas (BBDs.) Dit zijn in wezen de grote driehoeken.

In 2002 stuurde een anonieme luchtvaartdeskundige een document naar het NIDS (‘BBDs, not ET’) (‘BBDs niet buitenaards’) Hij betoogde daarin dat deze objecten ‘lighter than air’ (LTA) (lichter dan lucht) voertuigen waren oftewel onbuigzame bestuurbare luchtballonnen en waarschijnlijk werden voortgedreven door een elektronische aandrijving en beheerd werden door het Amerikaanse leger. Met andere woorden: het zijn luchtschepen van het Amerikaanse departement van defensie en dienen als grote transportschepen die in staat zijn grote ladingen op zowel lage als grote hoogte te vervoeren en met een snelheid die verscheidene malen hoger ligt dan die van schepen over water.

De auteur van het document theoretiseert dat zij bestaan sinds het vroege midden van de tachtiger jaren. Hij theoretiseert verder dat deze objecten zeer stil zijn omdat LTA voertuigen gebruik kunnen maken van het onconventionele elektrokinetische systeem. Ze hebben geen propellers of straalpijpen nodig. In plaats daarvan gebruiken ze aërostatisch stijggas zoals ook in ballonnen wordt gebruikt. Alles wat je wellicht hoort is een zwak gezoem afkomstig van de hoge voltage apparatuur en nu en dan een kringontlading in de oudere BBDs. De auteur behandelt ook waarom de BBDs zo snel kunnen accelereren. Ik moet bekennen dat mijn kennis op dit punt te kort schiet ondanks dat de verklaring niet echt gedetailleerd is. De stuwkracht/gewicht ratio van een dergelijk voertuig zou verre superieur zijn aan die van een straaljager, tussen de 1,7:1 tot 3:1 als het licht beladen is. Deze ratio stelt het in staat heel snel te accelereren inclusief in opwaartse richting.

De auteur beweert dat de LTA geen eigen energievoorziening nodig heeft omdat zijn energiebehoefte vanaf afstand gevoed kan worden door een op de grond gevestigd energiesysteem dat de energie naar boven naar het elektrokinetische voertuig zendt, zowel via een antennedraad die onder het voertuig hangt of via een microgolf verbinding. De maximale afstand voor de transmissieoverdracht zou zo’n 100 kilometer bedragen.

Verder bespreekt hij de mogelijkheden van de BBDs zoals hun vermogen snel rond te kunnen draaien zonder over te hellen en de nu en dan fel schijnende lichten. Hij vraagt zich af welk departement van defensie het niet zou willen bouwen vanwege het aantal mogelijke militaire missies waar het toestel voor ingezet kan worden en omdat de techniek die er in zit al sinds een eeuw goed ontwikkeld is.

Deze hypothese schijnt primair ontworpen te zijn, te oordelen naar de waarneming in Millstadt, illinois vroeg in het jaar 2000. Als gevolg hiervan zijn we verplicht ons af te vragen dat als dit object van ons is, waar staan dan de microgolfzenders? Het object in Millstadt had zeer zeker geen lange antennekabel en zijn acceleratie was niet gewoon snel, maar buitengewoon snel.

Ook niet iedereen gelooft dat het voortstuwingssysteem zoals beschreven in dit anonieme document, deugdelijk is. Eén van mijn correspondenten wees erop dat als je stralen microgolven wilt gebruiken, het altijd een vrij zicht op het object vereist. Deze straal van golven noemt men een rectenna. Je gebruikt een reeks zenders die microgolven uitstralen welke gevaarlijk zijn voor alles dat binnen hun pad komt, bijvoorbeeld vogels. Ik ben er niet van op de hoogte of rapportages van dode vogels vergezeld gaan van waarnemingen van BBDs. En uiteindelijk helpt het ook al geen zier dat dit document van een anonieme bron komt. We weten niets van de geloofsbrieven en motieven van deze persoon.

Het NIDS heeft ook verschillende honderden waarnemingen van BBDs (allemaal uit de jaren 90) uitgezet op een plattegrond van de Verenigde Staten om zo te kijken of er een patroon is te vinden. Ter versterking van het resultaat gebruikte men niet alleen haar eigen database, maar verkregen zij ook toegang tot de bronnen van MUFON en die van UFO-onderzoeker Larry Hatch. Het NIDS zegt dat het er op lijkt dat veel van de BBDs-waarnemingen gedaan worden langs corridors tussen bases van het Amerikaanse Air Mobility Command (AMC) en Air Force Materiel Command (AFMC,) de twee diensten die het logistieke vervoer regelen voor de Amerikaanse troepen en het aanvoeren van uitrusting. Het NIDS veronderstelt daarom dat de luchtmacht deze objecten laat vliegen tussen AMC en AFMC bases.

Het kan precies zo zijn als het NIDS veronderstelt. Maar hoewel het zegt dat de overeenkomst tussen de verschillende databases ‘opvallend’ is, heb ik de ervaring dat het lezen van deze plattegrond meer lijkt op het ontcijferen van een Rorschach test. (test met inktvlekken) Het lijkt erop dat er een concentratie van waarnemingen is langs deze corridors, maar ik kan het niet helpen dat ik mij afvraag of daar geen andere verklaring voor is en dat dit een geval betreft waar iedereen allerlei soorten patronen kan vinden voor welke hypothese dan ook.

Het NIDS heeft prima werk gedaan en heeft haar conclusies zorgvuldig geformuleerd. Zij zijn hier voor te prijzen. Maar er moet opgemerkt worden dat (a) hun studie enkel gebruikt maakt van rapportages uit de jaren 90, (b) er alleen naar de rapportages van de grote driehoeken is gekeken en (c) het onderzoek is beperkt tot het grondgebied van de Verenigde Staten.

Er bestaan dingen zoals de onbuigzame bestuurbare luchtballonnen. Een uitvinder genaamd Michael K. Walden demonstreerde in 1977 een volledig op zonne-energie aangedreven en op afstand bestuurbaar LTA-voertuig aan het Amerikaanse departement van defensie en het appartement van energie op de Nellis luchtmachtbasis. Zij leken vrij opgewonden te raken van het ontwerp, maar raakten het contract nooit aan.

Ik heb al eerder gezegd dat de lange historie van de driehoekrapportages een serieus probleem opwerpt voor een verklaring. Maar dat doet ook de geografische verspreidheid. Onderzoekers beschouwen het over het algemeen als een Noord Amerikaans en West Europees fenomeen. Dat lijkt het op het eerste gezicht ook te zijn, maar ik vermoed dat het hoofdzakelijk te maken heeft met de meer actieve rapportering in deze gebieden. In elk geval is het ook niet geheel waar. Rusland bijvoorbeeld heeft vele driehoekswaarnemingen gehad en verschillende daarvan vonden plaats tijdens de Belgische golf.

Een bijzonder interessante vond plaats nabij Moskou op 12 maart 1990. Er werden verschillende groepen UFO’s waargenomen. Sommige leken op bollen en schijven en enkele van hen leken op zeer grote driehoekig gevormde toestellen. Veel lokale bevolking bracht de nacht door op het dak van hun huis om deze geluidloze objecten door de lucht te zien springen. Het blijkt zelfs dat Rusland in feite meer spectaculaire UFO-waarnemingen in het voorjaar van 1990 had dan België. De CIA heeft verscheidene verslagen van de Sovjet Russische media, maar hoewel de CIA-rapporten zelf wijzen op hun bestaan, moeten ze nog worden vrijgegeven.

Vliegende Driehoek.

Dus, ofschoon de NIDS-verklaring over de Big Black Deltas misschien wat helderheid verschaft, is de hypothese verre van bewezen en is er op zijn best slechts een gedeeltelijke oplossing voor het mysterie van de driehoeken.

Kunnen we veronderstellen dat er een soort van geheime Amerikaanse groepering vliegende driehoeken vloog (tezamen met andere UFO’s) boven geheel Rusland gedurende de fase dat de Sovjet Unie in verval raakte?

Een schaduwregering.
Er is misschien een laatste menselijke verklaring, maar het is geen fraaie. Kan er een uiterst duistere groepering achter de driehoeken zitten? Eén die zo ver verwijderd is van de normale kanalen dat het Amerikaanse militaire establishment de controle over ze is kwijt geraakt? Kan zo’n geheime groepering bestaan?

Het Amerikaanse veiligheidsorgaan heeft vele lagen van classificaties (inclusief Boven Top Geheim) en een extreme onderverdeling. Er is geen twijfel dat het Amerikaanse leger over ‘Unacknowledged Special Access Programs’ (USAP) (niet erkende speciale toegangs programma’s) beschikken die gefinancierd worden met talloze miljarden geheime dollars. Heel veel van dit geld wordt opgeslokt door het departement van nationale veiligheid en we moeten de mogelijkheid erkennen dat de vliegende driehoeken afkomstig kunnen zijn van één van deze programma’s. De regering heeft geen effectief overzicht op deze programma’s, te oordelen naar de geschiedenis van een paar geheime programma’s waar we nu de geschiedenis van kennen.

Is het op dit punt dat de analyse van de driehoeken samensmelt met het UFO-fenomeen zelf? In de eerste plaats lijken de vliegcapaciteiten van de driehoeken overeen te komen met die van de traditionele vliegende schotels. We weten van honderden ontmoetingen tussen militairen en UFO’s. De meeste van deze gevallen vertonen geen openlijke vijandigheid, maar ze zijn nu ook weer niet echt sympathiek te noemen. Afgaand op de gedragingen van beide, lijkt het er niet op dat de UFO’s onder het commando staan van het leger der Verenigde Staten. Dit kan ook gezegd worden van op zijn minst een aantal van de driehoeken, zoals de driehoek die op verstorende wijze in 1984 het luchtruim boven de kerncentrale van Indian Point binnendrong.

Vele jaren hebben er mensen rondgehangen in de buitengebieden van Area 51 en gekeken naar al die opwindende dingen die er rondvlogen. Bob Lazar en zijn vrienden waren daar ook in de jaren 80 en filmden bizarre voertuigen die stil konden staan en rondsprongen in de lucht. In december 1990 was Gary Schultz – een chemisch fysicus – samen met een grote groep mensen toen zij het volgende zagen, dit zijn zijn woorden: “een kolossale schotel, welke een pulserend oranjerood licht uitstraalde en langzaam over de Jumbled Hills vloog. Het werd op ongeveer een halve kilometer afstand gevolgd door een militaire helikopter. Het object verdween achter de heuvels en kwam daarmee boven het grondgebied van de Nellis luchtmachtbasis, terwijl de helikopter tenslotte landde op een faciliteit op de top van Bald Mountain.”

Er zijn veel van dergelijke verklaringen. Is dit het bewijs dat het leger van de Verenigde Staten vliegende schotels test met een antizwaartekracht-voortstuwing? Mogelijk, in het 1990 oktobernummer van Aviation Week & Space Technology Magazine zat men dicht tegen zo’n conclusie aan. Grote delen tekst welke zeer verborgen geheime technologie betroffen en cryptische verwijzingen naar niet helemaal begrepen exotische technologie en verslagen van geluidloze zwarte driehoeken. Zou ook het andere fenomeen aan bod komen, zou iemand het ‘U’ woord noemen? (U van UFO. P.H.) Jammer genoeg niet, maar het magazine kwam er wel heel dicht bij.

Je kunt je afvragen waarom iemand het dringend nodig vond dit allemaal weer in de doofpot te houden en het niet aan te halen. Het vermelden waard is dat Phillip J. Klass - sinds tijden een UFO-afkraker – een vooraanstaand figuur was in het artikel. AW&ST kwam niet met een serieus vervolg op deze materie en ook niet het Engelse ‘Jane’s Defence Weekly,’ ondanks dat één van haar correspondenten zijn eigen onafhankelijk onderzoek er naar had gedaan. Vermoedelijk zijn zij nog steeds bang voor het UFO-fenomeen. Of misschien is er meer aan de hand en staat er een soort van ‘vergoeding’ tegenover. Wat het antwoord ook is; er bestaan waakhonden die nooit blaffen.

Vergelijk hun stilzwijgen eens met het uitstekende werk van de journalist George Knapp. Hier hebben we een man die veel betrouwbare uitgelekte aanwijzingen uit Area 51 verkreeg. Verschillende daarvan wijzen op pogingen om buitenaardse technologie te begrijpen en te dupliceren. Hij sprak met leden van de regering die vervolgens werden tegengehouden in hun pogingen om antwoorden te vinden. Maar geen enkele conventionele publicatie volgde op zijn verkregen aanwijzingen.

Conclusie.
We hebben te maken met een situatie waarin we weten dat sommige driehoeken van ons zijn (zoals de waarneming boven de Noordzee in 1989 van Chris Gibson aantoont.) Sommige driehoeken zijn groot, sommige klein en sommige lijken niet van ‘ons’ te zijn. Als er al een aardse verklaring voor is dan moeten ze van een schaduwgroepering zijn. Het meest waarschijnlijke is dat ze toebehoren aan mensen die diep ondergedompeld zijn in de wereld van de verborgen defensietechnologie en die hun eigen agenda hebben onafhankelijk van welke formeel gevestigde regering dan ook.

Eén persoon met wie ik correspondeer en wiens mening ik ben gaan vertrouwen, vertelde mij dat hij voor 95% zeker is dat ergens in de gelederen van het Amerikaanse leger en hun wetenschappelijke breinen in de geheime wereld, zij inderdaad een operationeel antizwaartekrachts voortstuwingssysteem hebben ontwikkeld. Als dat zo is en zij werkelijk het probleem van de zwaartekracht hebben opgelost, dan zijn zij verantwoordelijk voor op zijn minst een aantal van de driehoekwaarnemingen. Echter, een ander persoon, iemand die ik zeer achtens- en geloofwaardig acht, vertelde mij dat hij denkt dat dit niet waar is.

Terwijl dit een moeilijkheid blijft die uitgezocht moet worden, blijf ik met een prangende vraag zitten: als het Amerikaanse departement van nationale veiligheid ergens langs de geheime lijn een versie van een driehoek uitvond, waarom is er dan geen bewijs dat het ooit gebruikt is in onze recente oorlogen? Zou het niet bruikbaar geweest zijn in de Golfoorlog van 1991? Of nu in Irak? Er zijn natuurlijk antwoorden op deze vraag. Het kan in het geheim gebruikt zijn en niemand heeft ze gezien of ontdekt. Of de militaire plannenmakers waren van mening dat ze niet nodig waren voor de overwinning en dat het waardevoller was om ze geheim te houden. Toch blijft het vreemd.

Ik denk dat het mogelijk is dat er geheime aardse driehoeken rondvliegen. Maar het lijkt mij ook dat sommige en misschien wel de meeste ‘niet van ons’ zijn en dat houdt in dat ze op de een of andere manier ‘buitenaards’ zijn. In mijn eigen opvatting denk ik net zo over het hele UFO-fenomeen in zijn algemeenheid en het is niet zo heel moeilijk aan te nemen dat dit ook van toepassing is op de driehoeken. Dus enkele waarnemingen hebben een aardse verklaring, maar veel is niet van deze wereld.

Wat we voor nu kunnen zeggen is dat er geen verklaring aan het publiek is gegeven die deze driehoeken met beide benen op de grond zet. Er is een grote hoeveelheid bewijs die continue de conventionele verklaringen ontduikt. De driehoeken lijken niet allemaal van ‘ons’ te zijn.

UFO's