JAPAN AIR LINES 1628
Vertaling: Paul Harmans
17 november 1986 - Boven noordoost Alaska
Het was een gewone routinevlucht van een Japan Air Lines 747 vrachtvlucht
met een lading Franse wijn vanuit Parijs naar Tokio. Het vluchtplan
voerde vlucht 1628 van Parijs over de Atlantische Oceaan en Groenland
naar Reykjavik, IJsland, dan over Canada naar Anchorage, Alaska
en uiteindelijk over de Grote Oceaan naar Tokio. De bemanning bestond
uit veteraan, gezagvoerder Kenju Terauchi, tweede piloot Takanori
Tamefuji en boordwerktuigkundige Yoshio Tsukuba.
Op 16 november vertrok JAL 1628 vanaf Parijs en vloog de eerste etappe van de reis naar Reykjavik. De volgende dag zetten zij de reis voort en vlogen zonder problemen over Groenland en Canada. Net nadat zij de grens van Alaska waren overgevlogen, om 05.09 lokale tijd, nam de luchtverkeersleiding van Anchorage contact met hen op met de melding dat zij hen op de radar hadden. De luchtverkeersleider droeg hen een koerswijziging op van 15 graden naar bakboord (links) en daarna een koers van 215 graden aan te houden in de richting van een punt met de naam Talkeetna. Zij zaten op een hoogte van 11.000 meter met een grondsnelheid van 950 km per uur.
Om ongeveer 05.11 lokale tijd zag gezagvoerder Terauchi de lichten van een of ander vliegtuig voor hem, ongeveer 600 meter lager en 30 graden aan bakboord. Hij dacht dat het waarschijnlijk een Amerikaanse straaljager was van de nabijgelegen Eielson of Elmendorf luchtmachtbasis die patrouilleerden in het luchtruim van Alska, dus negeerde hij ze in eerste instantie. Na een paar minuten echter, merkte hij dat de lichten gelijke tred hielden met zijn eigen toestel, wat ongewoon is voor patrouillerende straaljagers.
De
bemanning beschrijft het object
"Het was na ongeveer 7 minuten of zo dat we meer aandacht
aan de lichten gingen besteden. Toen, heel onverwacht, stopten er
recht voor ons twee ruimteschepen. Er straalden lichten vanaf, de
binnenkant van de cockpit werd helverlicht en ik voelde de warmte
op mijn gezicht."
Terauchi vertelde dat hij de indruk had dat de twee objecten die hij minutenlang beneden zich zag, plotseling recht voor hem sprongen. De voertuigen, de een boven de ander, vlogen verscheidene minuten gelijk op met de 747, zij bewogen gelijktijdig op een vreemde schommelende wijze. Na ongeveer 7 minuten veranderden zij hun vluchtpatroon en gingen zij-aan-zij vliegen.
Captain Kenju Terauchi
Terauchi zei dat de amber en witachtige lichten leken op vlammen die uit meerdere raketuitlaten kwamen die in twee rechthoekige rijen op het voertuig gerangschikt waren. Hij was de mening toegedaan dat zij in een bepaalde volgorde werden ontstoken om het voertuig te stabiliseren, zoals de kleine stuwraketten in de space shuttle. Hij rapporteerde ook vonken zoals bij een vuur dat op petroleum of kolen brandt.
Tweede piloot Tamefuji beschreef de lichten als een gevarieerde kerstversiering met een zalmkleur. Hij zei: “Ik herinner mij rood en oranje en witte landingslichten, precies als een landingslicht en een zwak groen, uhh knipperend.” Hij beschreef de lichten ook als langzaam pulserend: “Ze werden helderder, werden zwakker, werden helderder, enz. Anders dan stroboscooplichten.” De lichten waren ritmisch en gelijktijdig en vlogen in formatie, heel dicht op elkaar. Zoals twee vliegtuigen, zij-aan-zij. Hij beschreef het voorkomen van de lichten als gelijk aan het zien van verkeer dat op je af komt. Waarbij je alleen de lichten ziet van een naderend vliegtuig, maar waarvan je niet vorm kan zien. Hij zei: “Ik ben er zeker van dat ik iets zag, het was helder genoeg om me te laten geloven dat er een tegemoetkomend vliegtuig aankwam.”
Cockpit 747
Boordwerktuigkundige Tsukuba, die achter de tweede piloot zat, had geen goed zicht op de lichten. Hij zag ze voor het eerst door het L1 raam op een 11 uurs positie en hij zag groepen pulserende lichten. “Deze groepen bestonden uit twee delen, gevormd als de vensters in een vliegtuig.” Hij benadrukte dat de lichten voor hen verschilden van de lichten van een stad op de grond. Hij beschreef de kleuren als wit of amber.
Anchorage
luchtverkeersleiding
Tamefuji besloot de luchtverkeersleiding van Anchorage op te roepen
en gedurende de volgende dertig minuten stonden de 747 en de vluchtleiding
constant in contact met elkaar betreffende de UFO. Gedurende deze
periode vroeg gezagvoerder Terauchi aan Tsukuba om hem een camera
te overhandigen zodat hij een poging kon ondernemen om een foto
van de lichten te maken. Terauchi was echter onbekend met de camera
en kreeg hem niet aan de praat. Tsukuba kreeg ook zijn camera niet
werkend vanwege problemen met zijn autofocus en gaf uiteindelijk
zijn poging om een foto van de lichten te maken op.
Op dat moment ondervonden ze ook radiostoring en ze werden door Anchorage gevraagd om van kanaal te veranderen. Terauchi vertelde later dat Anchorage bleef vragen over de bewolking in de onmiddellijke nabijheid. “Zij vroegen ons verschillende malen of er wolken op onze vlieghoogte waren. We zagen dunne en gevlekte bewolking in de buurt van de bergen onder ons, maar geen bewolking in de midden tot hoge luchtlaag en de luchtstroming was stabiel.”
Spoedig na het uitwisselen van de informatie over de bewolking, vlogen de objecten naar links weg. Terauchi zei later: “Er was een vlak, flets wit licht in de richting waarin de lichten wegvlogen, ze bewogen op één lijn met ons, in dezelfde richting met dezelfde snelheid en op dezelfde hoogte.”
Alaska
Terauchi besloot om te kijken of hij iets kon zien op de boordradar van de 747: “Ik dacht dat het onmogelijk zou zijn om iets op de vliegtuigradar te zien als er op de grotere grondradar niets te zien was, maar ik schatte visueel de afstand tot de objecten en dat was niet veel. Ik zette de digitale weerradar op een afstand van 35 kilometer in lijn met de horizon (dat is dus niet naar beneden gericht.) En daar was het, op het scherm, een groot groen en rond object verscheen op de radar op een afstand van 13 tot 15 kilometer bij ons vandaan in de richting waar wij de lichten zagen. Wij meldden Anchorage dat onze radar het object oppikte binnen 13 tot 15 kilometer op een 10 uurs positie. Wij vroegen hen of zij het ook op de grondradar hadden, maar het leek erop dat zij helemaal niets oppikten.”
Om 05.25, na twee minuten zoeken, pikte de militaire radar van het Elmendorf regionale controle centrum ook iets op. De radaroperator meldde aan de vluchtleiding in Anchorage dat hij een aan en afnemende primaire puls ontving. Hiermee bedoelde hij een radarecho zonder begeleiding van een transpondersignaal. (Elk vliegtuig zendt haar eigen unieke transpondersignaal uit.)
Radarbeeld
van JAL 1628
Een gigantisch ruimteschip!
Het vliegtuig naderde nu Fairbanks en Terauchi vertelt: “De
lichten van de stad zijn uitermate fel aan de ogen die gewend waren
aan het donker. (De lichten in de cockpit zijn uit om reflectie
in de ramen te voorkomen) We zaten net boven de lichten van de stad
en we controleerden het fletse witte licht achter ons. Alaska!,
er was een silhouet van een gigantisch ruimteschip! We moeten snel
maken dat we hier wegkomen! Anchorage vluchtleiding de JAL 1628
vraagt om een koersverandering van 45 graden naar stuurboord (rechts).
Het leek een hele tijd te duren eer wij permissie kregen.”
Nadat het vliegtuig de draai naar stuurboord had gemaakt, vroeg de radaroperator van Anchorage aan de operator van de naderingsradar in Fairbanks om uit te vinden of er op de korte bereik radar een signaal te zien was naast de JAL 747. De naderingsradar liet echter niets anders zien dan vlucht JAL1628.
Het vliegtuig kwam uit de bocht en vloog in de richting van Talkeetna op een hoogte van 10.500 meter en het object volgde hen nog steeds.
Om 05.40 steeg een United Airlines passagiersvliegtuig vanaf Anchorage op en zette koers naar het noorden naar Fairbanks. De radaroperator in Anchorage besloot om de piloot van het UA-toestel te vragen of hij het object kon zien dat het JAL-toestel achtervolgde. De UA-piloot zei dat hij zou kijken zodra hij dichterbij was. De radaroperator vroeg de JAL-vlucht op 10.500 meter hoogte te blijven en de UA-vlucht op 9500 meter. Hij droeg het UA-toestel op iets meer bij te draaien zodat de beide toestellen elkaar binnen 10 kilometer zouden passeren.
Captain
Terauchi met een schets van wat zij zagen
Terwijl het United Airlines toestel dichterbij kwam bleef de UFO ogenschijnlijk achter en stond het JAL-toestel toe om ver voorop te komen. De piloot van de UA-vlucht vroeg de verkeersleider om het JAL-toestel de hoofdlichten te ontsteken zodat hij diens positie kon lokaliseren. Om 05.45 deed de JAL-piloot dat. Op dat punt zaten de twee toestellen op ongeveer 45 kilometer van elkaar.
Toen de vliegtuigen zo’n 19 kilometer van elkaar verwijderd waren, rapporteerde de UA-piloot dat hij het JAL-toestel kon zien en verder niets. Maar op dat punt was de UFO klaarblijkelijk verdwenen zonder dat dat door de bemanning van de JAL 747 was opgemerkt.
Om 05.51 vroeg de luchtverkeersleiding aan een militaire vlucht in het gebied, of zij ook naar het JAL-toestel konden vliegen om er een kijkje te nemen. Gedurende de volgende minuten observeerde het militaire toestel het JAL-toestel, maar zag geen ander verkeer.
JAL 1628 naderde nu Anchorage en landde om 06.20.
De FAA deed een onderzoek naar het incident en kwam niet eerder dan 5 maart 1987 met een eindrapport.
De
debunkers met hun 'oplossing'
Phil Klass (de grootste debunker in Amerika en lieveling van
stichting Skepsis. Vert.) publiceerde op 22 januari 1987 een
voorbarige verklaring waarin hij beweert dat de UFO’s de planeten
Jupiter en Venus waren. Dat is een onmogelijke oplossing omdat de
UFO's in een deel van de lucht werden waargenomen tegenovergesteld
aan de positie van de beide planeten en ook omdat de UFO’s
bewogen van een positie waarbij ze boven elkaar vlogen naar die
waarbij ze naast elkaar gingen vliegen. CSICOP (de debunkorganisatie
waarbij Phil Klass is aangesloten en het grote voorbeeld waarnaar
Skepsis is opgericht. Vert.) bracht later een tweede verklaring
uit, nu was het volgens hen de reflectie van licht, veroorzaakt
door ijskristallen in de bewolking. Dat is evenzo onwaarschijnlijk
omdat de lucht helder was op de vlieghoogte van de UFO en de 747.
Wat deze sceptische beweringen, zelfs voor mensen met slechts 1 werkende hersencel, compleet waardeloos maken, is het FEIT dat planeten en reflecties van licht NOOIT op radar verschijnen! En ijskristallen zullen absoluut niet de bewegingen uitvoeren zoals deze UFO op de radarschermen deed. Overigens, mochten ijskristallen al op het radarscherm van verkeersleiders voorkomen, dan worden ze eenvoudig met een draai aan een knop weggefilterd omdat ze het beeld verstoren.
Gepensioneerd
FAA afdelingshoofd
John Callahan over het JAL 1628 UFO-incident
In
het ‘Disclosure Project’ zit getuige John Callahan,
hij was afdelingshoofd bij de FAA en onderzocht dit incident. Lees
zijn getuigenis over het JAL 1628 incident waarin hij oa. het volgende
zegt: “Voor de mensen die zeggen dat als UFO’s bestaan,
ze dan zeker op een dag op de radar zullen verschijnen en dat er
dan professionals zullen zijn die het zien. Tegen dergelijke mensen
wil ik zeggen dat reeds in 1986 er al genoeg professionele mensen
waren die dat hebben gezien.” Zijn bijzondere getuigenis
op de volgende link: John
Callahan
Meer
over deze JAL 1628 vlucht. Zie oa:
Zeer
uitgebreid artikel: http://www.fsplanet.com/fantastic-flight-jal1628.htm
Links
naar gerelateerde artikelen: http://www.ufoevidence.org/topics/JALalaska.htm
