AUTHENTIEKE DIERVERMINKINGEN IN NEDERLAND

Door Paul Harmans

Juni 2004

Toen ik mijn onderzoek startte naar de eventuele dierverminkingen in Nederland, zoals die ook al langer dan 30 jaar in Amerika voorkomen, plaatste ik een oproep voor informatie over dit onderwerp op diverse Nederlandse forums. Forums die speciaal voor de paardenliefhebbers waren opgericht. Dat leverde naast een paar positieve reacties en binnen één dag de kroongetuige, ook een storm van protest op en één van de vele onnadenkende reacties was de volgende: “Dat hele gedoe van de verminkingen is gebaseerd op een vaag verhaal uit Amerika!”

(De meeste foto's bij dit artikel zijn van Amerikaanse gevallen.)

Een vaag verhaal tegengesproken door feiten
Om de misvatting dat het dierverminkingsfenomeen stoelt op een ‘vaag verhaal’ te weerleggen, begin ik met een aantal feiten zoals ze zich in Amerika hebben voorgedaan. Eén van de eerste dieren die in Amerika verminkt werd aangetroffen was het paard Lady. Lady was eigendom van veehouder Harry King en op 9 september 1967 werd zij door hem op een open plek teruggevonden nadat zij twee dagen daarvoor plotseling was verdwenen. Tot grote schrik van King bleek Lady gestorven te zijn tengevolge van een zware mishandeling. Een groot gedeelte van het vlees op haar hals was verwijderd evenals een oog en de complete rechterwang die tot op het kaakbeen was weggesneden. Wat King zeer verbaasde was dat er geen bloedsporen waren te vinden, noch op zijn paard, noch op de plek waar ze lag. Nader onderzoek leerde dat er ook diverse organen waren verwijderd. Dit alles was met een aan de mens onbekende chirurgische precisie uitgevoerd. Verder was al het bloed bij het dier afgetapt.

Er waren nog een aantal vreemde omstandigheden die bij de toekomstige verminkingsgevallen eerder regel dan uitzondering zouden worden. Zo waren er in de nachten voorafgaand aan de verminking van Lady vreemde lichten in de lucht waargenomen en ze werd teruggevonden op een plek die 30 meter verder lag dan waar haar sporen eindigden, alsof ze door de lucht was vervoerd.

Na dit eerste geval, dat later als een authentieke dierverminking in de boeken werd opgenomen, volgden er al snel meer. Vooral in de jaren zeventig nam het buitenproportionele verhoudingen aan. Door de gehele Verenigde Staten werden voornamelijk koeien teruggevonden die op dezelfde wijze en vaak onder dezelfde omstandigheden waren verminkt als Lady. Tot nu toe ligt het aantal in Amerika al op meer dan 10.000 stuks vee. Dat moeten er beslist nog meer zijn, maar omdat de boeren en veefokkers er al snel achter kwamen dat de politie en de andere overheidsinstanties (o.a. de FBI) met de handen in het haar zaten en geen dader en geen oplossing voor hen hadden en hen bovenal geen bescherming konden bieden, lieten zij de rapportage van een verminking vaak achterwege.

In de jaren zeventig was dit verminkingsfenomeen met grote regelmaat in het Amerikaanse nieuws. Pas nadat de overheid en een aantal dierenartsen het fenomeen als opgelost bestempelden - zij beweerden dat het door roofdieren werd gedaan – en de zaak door een aantal sceptische groeperingen belachelijk was gemaakt, ebde de belangstelling van het volk en de media weg. Felle tegenstanders van de roofdiertheorie waren voornamelijk de veeboeren zelf en de politiemensen die regelmatig met de verminkingen werden geconfronteerd. Zij waren het die vaak in het holst van de nacht de vreemde lichten waarnamen en zij waren het ook die vervolgens bij het ochtendgloren, in dezelfde regio, verminkt vee aantroffen. Vooral na de constatering dat wellicht UFO’s bij het dierverminkingsfenomeen waren betrokken werd de zaak steeds vaker in het belachelijke getrokken en werd en wordt de roofdiertheorie door veel mensen als een veilige en geruststellende oplossing gezien. Ondanks deze misleidende oplossing zijn de dierverminkingen in Amerika de laatste jaren weer toegenomen en alweer is het een mysterie waar zelf de NIDS (een wetenschappelijk instituut in Amerika) geen antwoord op kan vinden.

De kenmerken
Er is een lange lijst kenmerken aan de authentieke dierverminkingen verbonden. Ik zal de meest voorkomende op een rijtje zetten.

De dierverminkingen zijn niet alleen aan de Verenigde Staten voorbehouden, het is inmiddels een wereldwijd probleem en waarom zou Nederland daarvan uitgesloten zijn? Er worden hier immers ook UFO’s en graancirkels gemeld.

Verminking of mishandeling?
In Nederland wordt het mij door veel mensen kwalijk genomen dat ik de verminkingen (men spreekt hier meer van mishandelingen) als het werk van ‘kleine groene mannetjes’ zie en men vindt dat getuigen van weinig respect voor de gedupeerden. Veel mensen weigeren om een aantal artikelen van de Amerikaanse gevallen te lezen en de bijgaande foto’s te bekijken. Men weet kennelijk zo wel hoe de vork in de steel zit. Wrang detail is, dat als veel mensen (overal ter wereld) niet over een dergelijke starre geest beschikten, het dierverminkingsfenomeen misschien al jaren terug was opgelost of op zijn minst verminderd. Misschien hadden we een manier kunnen vinden om ons vee te beschermen tegen de aanval die nu nog steeds massaal door onbekenden wordt uitgevoerd. Ook de Nederlandse dieren, die de laatste jaren ten prooi zijn gevallen aan het fenomeen, hadden dan wellicht nog geleefd.

In Nederland werden we in de laatste jaren regelmatig opgeschrikt door het nieuws dat dierenmishandelaars weer hadden toegeslagen. Natuurlijk lopen er ook in Nederland mensen rond die weinig of geen respect voor dieren hebben en veel mishandelingen kunnen aan die mensen worden toegeschreven. Wat mij echter al een tijdje geleden opviel, was dat het aantal nieuwsberichten waarin over de mishandeling van paarden werd gesproken wel erg groot was. Er werd (begrijpelijk) summier gerapporteerd over de ware aard van de toegebrachte verwondingen door de ‘paardenmishandelaar’, maar vaak werd er wel bericht over: ‘zware verwondingen aan het hoofd en de geslachtsdelen, de dood ten gevolge hebbende’. Dat wekte mijn nieuwsgierigheid.

Nadat ik in 2003 twee maal een uitgebreide e-mail naar de voorzitter van: ‘Stichting zinloos geweld tegen dieren’, de heer H. ten Napel had gestuurd en daar geen antwoord op kreeg, heb ik in februari 2004 de oproep om meer informatie op mijn website geplaatst. Ik heb de heer ten Napel van die oproep op de hoogte gebracht en binnen enkele uren had ik een antwoord van hem. Na nog twee e-mails met ten Napel uitgewisseld te hebben, met daarin een aantal specifieke vragen aan hem, begreep ik dat ook de Stichting zinloos geweld tegen dieren met een aantal moeilijk te beantwoorden vragen worstelde. Ten Napel gaf aan dat het hen ook zeer bevreemdde dat er zo weinig bloed vloeide bij een aantal gevallen. Ook waren zij zeer verbolgen over het feit dat de politie zo weinig deed om de dader op te sporen. De politie is een aantal jaren bezig geweest met onderzoek, maar net als hun Amerikaanse collega’s zitten ze waarschijnlijk zonder aanknopingspunten. Ten Napel wil niets uitsluiten, maar denkt voorlopig nog aan een menselijke dader.

De heer ten Napel doet overigens goed werk en het is te hopen dat hij eerdaags een aantal daders weet op te pakken die verantwoordelijk zijn voor de verklaarbare gevallen van mishandeling. Toch had ik het gevoel dat hij zeer terughoudend was in het geven van meer informatie, dus besloot ik ook een oproep op de Nederlandse paardenforums op Internet te zetten. Binnen 12 uur kreeg ik een berichtje of ik zo snel mogelijk ‘Sylvia’ kon bellen. “Ik heb aanvullende informatie,” stond erbij.

De doorbraak
Sylvia brengt met nog een paar dierenliefhebsters de gevallen van mishandeling in Nederland in kaart. Toen zij mijn oproep op één van de forums had gelezen en daarna de informatie op mijn website las en de foto’s had bekeken van de Amerikaanse gevallen, had zij het gevoel eindelijk een antwoord te hebben op een aantal zeer vreemde feiten die zich bij enkele Nederlandse mishandelingen hadden voorgedaan en waar niemand een verklaring voor had. Aan de telefoon vertelde zij mij onomwonden dat er in Nederland wel degelijk verminkingen voorkwamen zoals die in Amerika. Er waren dieren waarbij ogen, oren en organen waren verdwenen en het vlees van de wang was verwijderd. Zij vertelde mij dat zij had gehoord dat ten Napel al eens de opmerking had gemaakt: “Het lijkt alsof de dader er verstand van heeft, hij snijdt met precisie.”

Sylvia vertelde verder dat er ook verminkte volwassen paarden ver van hun weide werden teruggevonden, zonder dat daar een logische verklaring voor bestond. In een aantal gevallen was al het bloed afgetapt. Het was haar opgevallen dat sommige dieren in een onwaarschijnlijk korte tijdsduur waren verminkt en dat veel van de verminkingen aan de rechterzijde van de dieren zaten. Ook opgezwollen benen bij paarden waren haar opgevallen. In ons telefoongesprek kwamen de mishandelingen in Duitsland ter sprake en zij vertelde mij dat het daar inmiddels om meer dan 500 (!) paarden gaat. Een aantal daarvan zijn toe te schrijven aan een gestoorde gek die met een pistool en een geweer op de dieren schiet. Aan het eind van ons gesprek liet ik Sylvia weten dat als mijn idee klopte er voorlopig geen dader opgepakt zou worden. Zij vond echter dat voor veel gedupeerden alleen al een verklaring een verlichting zou zijn. Veel mensen zaten met schuldgevoelens en die zouden wel eens een stuk minder kunnen worden als zou blijken dat hun dier ten prooi was gevallen aan een fenomeen waar zelfs de FBI in Amerika na 35 jaar nog geen ‘eerlijk’ antwoord op heeft.

De Nederlandse gevallen
Het is heel erg moeilijk om aan gegevens te komen die mijn bewering staven dat er ook in Nederland authentieke dierverminkingen voorkomen. De gedupeerden zijn over het algemeen te emotioneel om te overwegen of er een sinistere oorzaak achter het mishandelen schuilgaat. Sylvia was in eerste instantie zeer enthousiast en bereid tot openheid van zaken, ik zou documenten te zien krijgen waarin het een en ander verklaard werd. Tot op heden heb ik nog niets van haar gekregen. Ik ben op zoek gegaan naar gedupeerden en heb er tot nu toe slechts één gevonden (daarover straks meer). Op 1 maart heb ik de heer ten Napel nogmaals gebeld en hij blijft volhouden van niets te weten. Wel gaf hij aan dat het aantal verminkte paarden in Duitsland inmiddels was opgelopen tot 800 a 900 stuks. De politie in Twente was volgens ten Napel uitgeroepen tot het beste politieteam van Nederland en wil wellicht daarom niet de hulp van buitenaf inroepen om deze zaak op te lossen. (Ik vraag mij dan af waarom het beste politieteam van Nederland deze zaak niet kan oplossen en voorlopig weinig actie onderneemt.)

Op deze dag bel ik ook met de KLPD (Korps Landelijke Politie Diensten) om opheldering te vragen welke speciale afdeling– zoals toegezegd door politiek Den Haag - nu belast is met het onderzoek naar de mishandelingen. Na een lange telefoonronde via Zuid-Holland zuid, Enschede, Driebergen en Nunspeet, word ik eindelijk doorverbonden met een dierenarts in dienst van de politie die zegt van alles op de hoogte te zijn wat betreft dierverminkingen. Natuurlijk geeft deze man geen enkele informatie vrij. Ik vraag hem in dat gesprek of zij bij de politie bekend zijn met de Amerikaanse dierverminkingsgevallen. Hij zegt dat dat zo is, maar dat de enige vergelijking tussen de Nederlandse en Amerikaanse gevallen is, dat het om dieren gaat. Meteen hierna wordt hij kortaf en probeert zo snel mogelijk het gesprek te beëindigen. Hij geeft nog wel toe dat de politiek voor haar beurt heeft gesproken, want het toegezegde onderzoeksteam is nog bij niemand van de politie bekend. (Toch heeft deze man mij indirekt informatie verstrekt, ze zijn bij de politie op de hoogte van de Amerikaanse situatie.)

Via het Internet heb ik inmiddels de Tilburgse eigenaar van het paard Unco opgespoord. Unco werd op zondag 14 december 2003 dood in zijn weide gevonden. Het paard was volgens de dierenarts, de politie en de eigenaar om het leven gekomen ten gevolge van zware mishandeling. Het dier had een zware hoofdwond, bloedde uit de neus, miste een oor, had verwondingen aan de geslachtsdelen en bloedde uit de anus. Het incident komt op initiatief van de politie uitgebreid in de media. De politie van Tilburg heeft vervolgens de KLPD erbij betrokken omdat die gespecialiseerd zijn in het onderzoeken van soortgelijke mishandelingen bij paarden. Een aantal weken later laat justitie nogmaals een onderzoek doen naar de verwondingen waaraan en de omstandigheden waaronder het paard is overleden. Vooral ook op grond van de massale verontwaardiging over de raadselachtige dood van het paard heeft Justitie een aanvullend onderzoek gelast. Uit dat onderzoek is volgens justitie vast komen te staan, dat het paard een natuurlijke dood is gestorven. De media nemen deze conclusie over en brengen hem in de openbaarheid zodat de massale verontwaardiging als sneeuw voor de zon verdwijnt.

Als ik echter de eigenaar aan de telefoon krijg is het eerste dat hij mij vertelt, dat zijn paard wel degelijk door mishandeling om het leven is gekomen. Dat is bevestigd door de dierenarts en zo staat het ook in het proces verbaal dat meteen na de mishandeling is opgemaakt. Het was de politie zelf die, nog op de morgen van de ontdekking van het dode dier, de eigenaar om toestemming vroeg om het voorval groot in de publiciteit te brengen. Daar ging de eigenaar mee akkoord en vervolgens werd hij onder de voet gelopen door journalisten die weinig oog hadden voor zijn emoties.

De overheid is vervolgens geschrokken van alle commotie, gelastte een nieuw onderzoek en wonder boven wonder kwam vast te staan dat er gelukkig niets aan de hand was. Zo werd de bevolking gerustgesteld met een grove leugen. De verklaring voor het afgesneden oor schreef men in eerste instantie nog toe aan het werk van een vos, maar omdat het mooi glad was afgesneden werd het volgens de politie een toevallige voorbijganger, die bij het dode paard het oor afsneed. Ik vraag mij af wie zoiets doet. “Ach,” wordt er dan gezegd, “er lopen een paar gekken in Nederland rond die dat wel meer doen.” Hebben deze lieden dan een soort zesde zintuig, waardoor ze weten dat er in Tilburg, in een weide, in het donker, een dood paard ligt? Het paard was ’s avonds nog levend gezien en werd ’s morgens om negen uur gevonden. Hoeveel gekken lopen er dan in Nederland rond, die toevallig langs deze weide liepen en in het donker (het was midden december) konden zien dat er een dood paard lag? Ik heb meer het idee dat het oor bij dezelfde gelegenheid is afgesneden als waarbij de andere verwondingen werden toegebracht.

Justitie vond ook op grond van het ontbreken van sporen op de grond, die konden wijzen op een worsteling van een dier in doodsnood, dat het om een natuurlijke dood ging. Al dit soort aanwijzingen en het ontbreken van sporen duiden juist op de omstandigheden waaronder verminkte dieren in Amerika worden gevonden. Ik heb de eigenaar van het paard alleen gevraagd of hij kennis had van de Amerikaanse dierverminkingsgevallen en zijn antwoord was ontkennend. Vanwege zijn duidelijk aanwezige emoties ben ik er niet verder op ingegaan, maar ik heb het vermoeden dat er in dit geval meer aan de hand is.

Ik hoop via dit artikel meer informatie en feiten te ontvangen van mensen die meer weten en ik hoop in contact te komen met gedupeerden die willen meewerken aan een verklaring voor een aantal mishandelingen in Nederland. Nogmaals, ik beweer absoluut niet dat alle gevallen van mishandeling authentieke dierverminkingsgevallen zijn. Er lopen inderdaad emotieloze hufters rond die er plezier aan beleven om dieren te kwellen, zelfs tot de dood erop volgt.

De sekten en de overheid
Sekten zijn absoluut uitgesloten als het om de authentieke dierverminkingen gaat. Er bestaat geen sekte met wereldwijde vertakkingen, die op een dergelijke grote schaal duizenden, identieke verminkingen op vee uitvoert. In de uitgestrekte landelijke gebieden van Noord Amerika zou je misschien verwachten dat een sekte daar lange tijd onopgemerkt haar gang kan gaan. Het tegendeel is juist waar, in dergelijke gebieden kent iedereen iedereen. Een stel vreemden is binnen een paar weken, zoniet dagen, een opvallende verschijning. In een drukbevolkt land zoals Nederland, zou een sekte gegarandeerd binnen de kortste keren betrapt worden. Dergelijke sekten zouden logischerwijs ook een verloop onder haar leden kennen en de afvalligen zullen zeker niet allemaal hun mond houden. Tot nu toe is er niemand met een dergelijk verhaal naar voren gekomen dat betrouwbaar genoeg was om na te trekken.

In de loop der jaren is voornamelijk gedacht dat het de Amerikaanse overheid zelf was die de verminkingen uitvoerde op zoek naar, ja waarnaar? Nooit is van dergelijke plannen ook maar iets uitgelekt en dat mag je toch wel verwachten van een dergelijk grootschalig en al 35 jaar lang lopend project. Wat deze theorie ook tegenspreekt is het feit dat het een wereldwijd voorkomend fenomeen is. Begin 2003 lag het aantal gerapporteerde verminkingsgevallen in Engeland al rond de 1000 (duizend). Zou het werkelijk zo kunnen zijn dat de Amerikaanse overheid (of de geheime diensten) in samenwerking met andere overheden of volledig autonoom, in het geheim, overal ter wereld, duizenden dieren verminkt? Dat een geheime dienst in Amerika bij een grote veefokker met duizenden runderen af en toe een dier verminkt, voor het een of andere noodzakelijke onderzoek, dat zou nog te begrijpen zijn, maar dat men ook op een stiekeme manier in een Nederlandse of Engelse achtertuin de lievelingspony van de kinderen in stukken snijdt, dat gaat er bij mij niet in.

Waarom doen overheden en in het bijzonder de Amerikaanse, zoveel moeite om het dierverminkingsfenomeen in de doofpot te stoppen? Je mag van een overheid toch verwachten dat alle mogelijke middelen worden ingezet om een dergelijk mysterie zo snel mogelijk op te lossen. In plaats daarvan legt men mensen een zwijgplicht op en geeft verklaringen uit die absoluut niet kloppen. Ook een groot deel van de wetenschap interesseert het ogenschijnlijk geen zier dat veel boeren en veefokkers hun vee en een aantal particulieren hun geliefde dier kwijtraken aan een stille en geheimzinnige gluiperd in de nacht. Dergelijk gedrag doet vermoeden dat een aantal overheidsdiensten in Amerika op de hoogte is van wie de daders zijn en wat er achter steekt. Wellicht heeft men het eigenbelang veilig te stellen en daarover is nu juist wel het een en ander uitgelekt. Er wordt van meerdere kanten beweerd dat de Amerikaanse regering al in de jaren 40 contact heeft gelegd met een buitenaardse beschaving en dat men in ruil voor techniek de buitenaardsen toestemming heeft gegeven om wat dieren te verminken (en nog een aantal niet zo kosjere privileges) om aan de behoefte van onontbeerlijke ‘grondstoffen’ te voldoen. Dit mag een theorie zijn die door de meesten als te belachelijk voor woorden wordt gezien, (omdat men niet op de hoogte is van de feiten) maar het is voorlopig de enige theorie die als het glazen muiltje aan de voet van Assepoester past.

Nawoord
Laten we hopen dat het inderdaad om menselijke daders gaat en dat die zo snel mogelijk worden opgepakt. Dit soort lieden behoren voor lange tijd achter de tralies te verdwijnen en onder behandeling van een ervaren therapeut van hun zwaar afwijkende gedrag af te komen. Maar in Amerika, Argentinië, Mexico, Engeland en vele andere landen ter wereld heeft men voor een bepaald deel van de verminkingen geen verklaring en wellicht moeten wij daar in Nederland ook rekening mee houden.

Inmiddels (mei/juni 2004) worden we in Nederland alweer opgeschrikt door een aantal gevallen waarbij dieren verminkt en gedood worden. Hieronder een uittreksel uit een artikel dat staat op de Internetsite van het Algemeen Dagblad:

1-06-2004

'Twentse dierenbeul wandelende bom'

Door Eddy van der Ley

Als verdoofd staart Herman Reinink uit Enschede
naar de plek in het weiland waar zijn 18-jarige
shetlandpony Clever vrijdagmorgen gruwelijk is
afgeslacht. ,,De dader is als een beest
tekeergegaan'', zegt Reinink verbijsterd. ,,Hij
heeft de geslachtsdelen weggesneden en
meegenomen, waarschijnlijk als een soort van
trofee. Het is een zieke geest.''

Vanwege de vele overeenkomsten met eerdere
slachtpartijen is Clever waarschijnlijk het jongste
slachtoffer van de Twentse dierenbeul, die al vier jaar
dood en verderf zaait. Na enkele maanden stilte sloeg
de dader vrijdag toe in het weiland van de familie
Reinink, ten noorden van Enschede. Vlakbij werd in
december een geit afgeslacht. ,,De dader moet
de omgeving goed kennen'', zegt Reinink.

Uit de sporen in het hoge gras valt op te maken dat de
pony - na met een scherp mes gestoken te zijn - nog
een tijdje bloedend is voortgestrompeld voordat hij
neerstortte. Daarna heeft de dierenbeul hem min of
meer ontleed. Reinink: ,,Hij moet verstand hebben van
het slachten van een dier, dat kan haast niet anders.
Hij moet er vooral genoegen in scheppen om een dier zo
toe te takelen en te zien lijden. En lef heeft hij ook,
want als de buurman uit het raam had gekeken, had
die hem kunnen zien. Misschien kickt hij wel op het
risico om gepakt te kunnen worden.'' Een
buurtonderzoek door de politie Twente leverde enkele
tips op, maar er is nog geen spoor van de dader.

Links:

Foto's Amerikaanse dierverminkingen

Belangrijke en verhelderende artikelen: Dierverminkingen

De site van H. ten Napel: www.stichtingzinloosgeweld.nl

FBI: http://foia.fbi.gov/ufoanim.htm

NIDS: http://www.nidsci.org/articles/articles2.php

AUTHENTIEKE DIERVERMINKINGEN IN NEDERLAND