BritseUFO-files3

PRINTBARE VERSIE

USAF PILOOT KRIJGT OPDRACHT OP EEN UFO TE VUREN IN BRITS LUCHTRUIM

Door: Milton Torres

Aanvullende opmerkingen: David Cayton

©UFO DATA januari/februari 2008

Vertaling: Paul Harmans april 2008 met toestemming van Russel Callaghan

www.ufodata.co.uk

“Ik was in die tijd slechts een jonge luitenant en ik was mij zeer bewust van de ernst van de situatie. Om heel eerlijk te zijn, ik scheet bijna in mijn broek!”

Milton Torres

Het was een typisch Engelse nacht in Kent. De 406e luchtgevechtseenheid was toegewezen aan een specifieke ‘sector’ (RAF) en we moesten daarom onze F-86D’s (Super Sabre straaljagers) stand by op QRA (Quick Reaction Alert) hebben. De datum was ergens in 1957 en onze squadrons werden geacht gevechtsklaar te zijn zodat ze ons meteen voor een operatie konden inzetten. Voor zover ik mij kan herinneren rouleerde deze functie in Engeland tussen de onderlinge RAF en USAF instellingen. Op deze nacht had het 514e gevechtsonderscheppingsonderdeel de Alert Status.

Twee F-86D’s stonden op een 5 minuten alert aan het zuidelijke eind van de startbaan op RAF Manston, wachtend op een teken op te stijgen. We hadden een legertent in het gras naast de toestellen. Het was al laat voor zover mijn herinneringen gaan en het weer was zodanig dat we op de instrumenten moesten vliegen. Ik kan mij niet meer herinneren hoe laat het exact was, maar het logboek gaf een vlucht van 1 uur en 15 minuten aan. De opstartgeneratoren draaiden en konden meteen stroom aan de vliegtuigen leveren. We waren klaar voor een onmiddellijke oproep op te stijgen en we verlangden naar een vlucht.

Ik kan mij de oproep voor een onmiddellijke start nog helder herinneren en we kregen een vliegkoers van 120 graden op en een vlieghoogte van 32 (32.000 voet). We zaten ruim binnen de vijf minuten die we hadden in de lucht en we klommen snel naar de opgegeven hoogte. Onze opgegeven koers voerde ons boven de Noordzee, net ten oosten van East Anglia. Normaal had mijn wingman, de andere piloot die met zijn toestel op de Alert Status stond, de leiding. Ik kan mij herinneren dat ik vanwege de een of andere reden de leiding had. Ik herinner mij dat ik als leidend toestel sprak met de GCI (Ground Control) waarvan ik mij nu niet meer het call sign kan herinneren. Ik werd duidelijk op de hoogte gesteld van de situatie.

Ground Control had al gedurende een behoorlijke tijd een blip op de radar geobserveerd, welke rondom het gebied van East Anglia bewoog. Er zat blijkbaar weinig schot in de zaak en uit mijn gesprekken met GCI bleek dat alle normale procedures om een luchtvoertuig te identificeren waren mislukt. Ze hadden alle controlerende agentschappen gecheckt en het bleek dat het om een unidentified flying object ging met een zeer ongewoon vluchtpatroon. De eerste informatie die ik kreeg was dat de ‘bogey’ in feite lange periodes bewegingsloos boven het gebied van Ipswich zat.

De instructie kwam om vol vermogen te vliegen om zodoende de onderschepping sneller plaats te laten vinden. Voor een F-86D betekende dat een volle naverbrander aan op weg naar de beoogde hoogte van 32.000 voet. Tegen deze tijd stond mijn radar aan en zag ik daarop voor het eerst de ‘bogey’.

Dan kwam de instructie visuele observaties te melden, waarop ik reageerde met: “Ik zit in de soep (dichte mist) en het is onmogelijk iets te zien.” De bewolking was waarschijnlijk hoge altostratus en er was geen referentie mogelijk zoals sterren of lichten, geen silhouetten, niets. GCI ging door met ons de koers voor te schrijven en in hun gesprekken beschreven ze de vreemde bokkensprongen van de UFO. De exacte bochten en manoeuvres die ze mij doorgaven waren er allemaal op gericht een theoretische botskoers te verkrijgen en mij in staat te stellen raketten af te vuren.

Ik kan mij herinneren dat ik mijn hoogte bereikte en vroeg of mijn naverbrander uit kon. Maar er werd mij verteld die aan te houden! Niet veel later zag ik dat mijn snelheidsmeter op ongeveer .92 mach stond, dat was zo’n beetje de hoogste snelheid in rechte vlucht voor een F-86D. Onze uiteindelijke koers was Noord. Toen kreeg ik de order een vol salvo raketten af te vuren op de UFO.

F-86 Sabre

Ik was in die tijd slechts een jonge luitenant en ik was mij zeer bewust van de ernst van de situatie. Om heel eerlijk te zijn, ik scheet bijna in mijn broek! In ieder geval, ik had mijn handen vol om te blijven vliegen, uit te kijken naar ‘bogeys’ en nu moest ik de knoppen voor de raketten bedienen. Ik vroeg om bekrachtiging van de order te vuren en die ontving ik! Dat zorgde voor een verdere complicatie van zaken, omdat ik de letters en cijfers die ik had gekregen moest controleren op een stukje bedrukt papier van 10 bij 15 centimeter waarop de drukletters niet veel groter waren dan normaal.

Het was compleet donker en de lichten waren uit vanwege het nachtvliegen. Ik gebruikte mijn zaklamp, onderwijl de vlucht controlerend en mijn radar in de gaten houdend. De authenticatie voor het vuren was geldig. Ze maakten geen grappen! Ik selecteerde vervolgens mijn 24 raketten voor een salvo. Ze vertelden mij dat we in een traanvormige klim zouden gaan om in een positie te komen om op de UFO op 32.000 voet hoogte te vuren! Ik besteedde niet veel aandacht aan mijn wingman, maar ik herinner mij duidelijk dat hij een ‘Roger’ gaf op alle opdrachten. Ik denk dat hij net zo druk was als ik. Mijn laatste draai werd aangegeven en de instructie om op mijn radar op 30 graden aan mijn bakboordzijde uit te kijken naar mijn ‘bogey’.

Dat was helemaal niet zo moeilijk. Daar was het, exact daar waar ik moest kijken, op 30 graden en op 15 mijl afstand. De blip brandde als het ware een gat in mijn radarscherm vanwege de ongelooflijke helderheid. Het was gelijk aan een blip die je kreeg van een B-52 bommenwerper en het leek een fascinerende hoeveelheid licht. Dit soort dingen kan ik mij nog duidelijk herinneren. Ik lag de afstandmarkeerder over de blip op mijn radarscherm en de ronddraaiende streep licht vervaagde zodra die over de blip ging. Ik had een ‘lock on’ op iets dat zo groot was als een vliegend vliegdekschip! Ik bedoel daarmee dat het licht dat afkomstig was van de blip zo fel was, dat ik geen enkele moeite had het afvuurmechanisme in de F-86D te zien.

Ik gebruik in vergelijking andere vliegtuigen zoals een passagiersvliegtuig en een gevechtstoestel. Een passagiersvliegtuig is heel gemakkelijk voor een lock on terwijl een gevechtstoestel erg moeilijk is vanwege de vage blip. Op kleinere toestellen was slechts een lock on mogelijk binnen 10 mijl afstand. Hoe groter het toestel, hoe gemakkelijker de lock on. Deze blip pinde zichzelf als het ware vast op een lock on! Het is moeilijk om zoiets aan een leek uit te leggen, maar laat ik zeggen dat het het beste doel was dat ik ooit gezien had. Ik had binnen een paar seconden een lock on en dat gebeurde op exact 15 mijl afstand, dat was de maximum afstand voor een lock on. Toen riep ik GCI op en zei ‘Judy’, wat inhield dat ik zelf alle verdere koersinformatie zou bepalen gebaseerd op mijn radarcomputer.

Welnu, we gaan terug naar de onderschepping van de UFO. Zoals gezegd had ik een snelheid van 800 knopen en mijn radar was rotsvast. De blip was gecentreerd en slechts de kleinste correctie was nodig. Dit was een zeer snelle onderschepping en de cirkel (op het radarscherm) begon te slinken. Ik telde 20 seconden en GCI vertelde dat zij stand by waren. Het passagepunt lag op een 7 of 8 uurs positie. Ik had nog 10 seconden voor ik moest vuren, maar ik merkte dat het passagepunt op het scherm veranderde. Het bewoog zeer snel naar 6 uur, dan naar 3 uur, dan naar 12 uur en bleef uiteindelijk rusten op een 11 uurs positie. Dat hield een negatieve passage in, ik kwam 200 knopen te kort, tenminste dat was de maximum snelheid die kon worden aangegeven. Er was geen enkele manier om te weten te komen wat de feitelijke snelheid van de UFO was, maar die zat in de hoge mach nummers.

De cirkel op het radarscherm die eerst ongeveer een inch groot was, werd snel groter. Binnen een paar seconden was die al drie inches en de blip was nog zichtbaar in de rand en bewoog van het scherm! Dat betekende dat het heel snel bij mij vandaan vloog. Ik rapporteerde dat aan GCI en zij vroegen of ik mij ergens op kon oriënteren, maar ik zat nog steeds in de mist en ik zei dat ik helemaal niets zag. Tegen deze tijd had de UFO de lock on verbroken en verdween buiten een 30 mijlsafstand.

Ik meldde weer dat hij verdwenen was en mij werd verteld dat hij nu ook van hun scherm was verdwenen. Met het verdwijnen van de blip op hun schermen was de missie over. We werden terugbegeleid naar het vliegveld Manston en we zekerden ons afvuurmechanisme. Mijn laatste instructies waren dat ze via een grondlijn contact met mij zouden opnemen zodra we geland waren.

Terug in de tent sprak ik met de meteorologische afdeling. Zij vertelden mij dat de blip in twee radarzwieps van het radarscherm van GCI was verdwenen en ze vertelden mij dat de missie als geheim werd geclassificeerd. Ze informeerden mij ook dat ik bezoek zou krijgen van de een of andere onderzoeker, maar het was pas de volgende dag dat er iemand verscheen.

Ik had niet het minste idee wat er nu werkelijk was voorgevallen, en niemand wilde mij dat uitleggen. In het operatiecentrum van het squadron kwam één van de sergeanten naar mij toe en bracht me naar de hal naast de instructiekamer voor piloten. Hij benaderde een burger die uit het niets leek te komen. Deze burger leek op een goed geklede IBM-zakenman, met een donkerblauwe trenchcoat aan. Ik kan mij zijn gelaatstrekken niet meer voor de geest halen, ik weet alleen dat hij in de dertig was, misschien begin veertig. Hij begon meteen met het stellen van vragen over de missie van de vorige dag. Ik kreeg de indruk dat hij vanuit de Verenigde Staten opereerde, maar dat weet ik niet zeker. Na mijn ondervraging over de gebeurtenissen, adviseerde hij mij dat dit zeer geheim was en dat ik er met niemand over mocht praten, zelfs niet met mijn commandant!

Milton Torres bij zijn Super Sabre (1967)

Hij bedreigde mij daarna met een schending van de nationale veiligheid als ik er ook maar met één woord over sprak. Hij verdween zonder zelfs gedag te zeggen en dat was het. Ik moet toegeven dat ik onder de indruk was door de actie van deze ‘melodramatische’ figuren en ik heb er tot voor enkele jaren terug dan ook nooit over gesproken.

Mijn indruk was dat wat het vliegtuig of ruimtevoertuig ook was, het op een tweecijferige mach snelheid vloog om te kunnen doen waarvan ik getuige was! Mijn eenheid was twee maanden voorafgaand aan dit incident ‘gevechtsklaar’ verklaard. Daarom moeten we onder controle hebben gestaan van het Britse GCI centrum voor al dit soort acties.

Misschien dat in deze tijden van verlichting de geheimhouding en het verhullen ongedaan kunnen worden gemaakt en we allemaal de feiten zullen kennen. Dit was naar mijn beste weten mijn verslag.

Milton Torres heeft een doctoraat in industriële techniek en heeft gedurende vele jaren les gegeven aan de universiteit van Florida. Hij is nu gepensioneerd, is 77 jaar oud en woont met zijn vrouw in Miami, Florida.

Slotcommentaar van David Cayton
Het is inderdaad een voorrecht Milton’s boeiende verslag te lezen en ik ben er zeker van dat zijn officiële ondervraging werd gedaan door een officier van de Londense tak van de NSA (National Security Agency) en niet is overgedragen aan de publieke UFO-desk van het Air Staff 2a van het Ministerie van Defensie in Whitehall. Ik ben ervan overtuigd dat er veel meer militaire rapporteringen van ontmoetingsincidenten die zijn voorgevallen in dit land moeten zijn en welke begraven liggen ergens in het Public Record Office in Kew.

David Cayton

Historische documenten onthullen dat in de late jaren veertig de Amerikaanse president een uitvoeringsbesluit aan zijn Chiefs of Staff van de luchtmacht uitvaardigde, met de strekking dat alle agressieve acties tegen UFO-indringingen met onmiddelijke ingang gestopt moeten worden. Ze verloren teveel vliegtuigen en piloten. De nieuwe formele uitspraak was dat men alleen was toegestaan te observeren en te rapporteren.

Ondanks deze order, afkomstig van hoog niveau in de USA, zou blijken dat onze Engelse militaire hoge omes in 1957 nog steeds bereid waren het niet zo nauw te nemen met de levens van Amerikaanse luchtmachtmensen in ons luchtruim. Je kunt je voorstellen dat de defensiechefs vanwege hun frustratie dat ze niet mochten schieten op de Sovjets, besloten om dan maar achter UFO’s, die ons gecontroleerde luchtruim binnendrongen, aan te gaan. Ze kunnen daarnaast ook zo ‘genereus’ geweest zijn om te beslissen dat deze ‘schieten om te doden’ politiek wel was toegestaan als Amerikaanse troepen in Engeland waren gebaseerd.

Het kan natuurlijk ook mogelijk zijn dat onze defensiebazen niet op de hoogte waren van deze presidentiele order. Zoals iedereen weet die ooit in militaire dienst is geweest, de nadruk op onderverdeling van informatie en de ‘noodzaak tot weten’ leidde vaak tot het oude probleem dat de linkerhand niet wist wat de rechter deed! Die overgebleven 10 seconden voordat de raketten zouden worden afgeschoten, had wel eens hun laatste actie kunnen zijn, voorafgaand aan hun eigen vernietiging. Gelukkig kregen Milton en zijn wingman niet te maken met een superieure vergeldingsactie en keerden zij veilig terug van hun missie en kunnen ons daardoor hun verhaal vertellen.

Zie ook de links onderaan deze pagina!

David Cayton is een gepensioneerd RAF en British Aerospace ingenieur. Zijn levenslange interesse in UFO’s werd geboren vanwege een persoonlijke ontmoeting. David heeft tevens grote interesse in de ongewone dood van dieren (dierverminkingsfenomeen) in Engeland.

Nawoord ufowijzer
Dit soort verhalen van militaire piloten zijn er bij tientallen, maar natuurlijk is het allemaal verzonnen en zijn zij stuk voor stuk fantasten of geboren leugenaars die een dergelijk avonturenverhaal alleen vertellen om eens uitgebreid in de schijnwerpers te komen. De details komen onveranderlijk uit hun duim en dat dergelijke gegevens bij het natrekken daarvan ook nog eens in de dossiers van het Ministerie van Defensie voorkomen, is louter toeval. Als zij al ergens op af werden gestuurd, dan was het gewoon op een verdwaalde kruisraket, of een afgedwaalde weerballon, of een geheim toestel dat bezig was aan een testvlucht. Dat toestel was natuurlijk niet van de Britten zelf, anders zouden ze wel kennis hebben van het feit dat het daar vloog. Nee, dat was een prototype van een land dat het veiliger vond hun laatste ‘state of the art’ techniek boven het grondgebied van een mogelijke vijand te testen, zeg nou zelf, de Russen hebben toch veel minder vrij beschikbaar luchtruim dan de Engelsen in de buurt van Londen en zo.

Veel piloten die een gestructureerd voertuig met schijfvorm, grijs van kleur, soms met patrijspoorten erin en op enkele tientallen meters vanaf de vleugeltip op hun eigen koers en snelheid met zich zagen meevliegen, zagen in feite gewoon Venus of Jupiter, want reken maar dat die in de lucht opeens veel en veel groter lijken dan vanaf de grond. De sceptici beweren dat piloten namelijk helemaal geen goede waarnemers zijn, hun opleiding schiet daarin te kort. Ze mogen al blij zijn als ze een helikopter van een bromvlieg konden onderscheiden of de zon van de maan. En als sceptici dat zeggen, dan is dat waar.

Waarom ze soms opdracht van het militaire hoofdkwartier kregen om op een object dat op 10 mijl afstand op de radar was te zien te schieten, was enkel om van de oude raketten af te komen. En die fel opgloeiende blip op de radar was slechts van een vlucht ganzen op doortocht naar betere oorden, die daarbij op een snelheid van meer dan 10 keer de geluidssnelheid vlogen, om maar zo snel mogelijk de kou en mist achter zich te laten. Dergelijke vogels vliegen daarbij graag op een hoogte van vele kilometers, het liefst boven de 32.000 voet (10 kilometer) hoe minder de luchtdichtheid, hoe sneller je op je zonnige bestemming bent en je hebt geen last van al dat verdomde vliegverkeer met straalmotoren waarin je, als je daardoor wordt opgezogen, binnen een tiende van een seconde wordt omgezet in een gefileerde, gebraden kip, weliswaar zonder elastiek rond je poten maar wel met een knapperig randje en een verfijnde kerosinesmaak...

Huhh?????

Als je bovenstaand verhaal zonder je wenkbrauwen te lichten voor waar aanneemt, dan ben je waarschijnlijk een eindredacteur bij een of ander journaal of een journalist of programmamaker. Zoniet, dan ben je een gedreven scepticus, een andere mogelijkheid is er namelijk niet, want een normaal mens beschikt over gezond verstand waarmee hij zaken kan overwegen en verhalen kan inschatten op geloofwaardigheid, zeker als die verhalen afkomstig zijn van (militaire) piloten en steunen op dossiers die weliswaar niet compleet zijn, maar wel het grootste deel van hun verklaring bevestigen.

Waarom denk je dat militaire piloten geheimhouding werd opgelegd nadat ze op een UFO waren gestuit of door de leiding daar op af waren gestuurd? Waarom zouden piloten een boete van 10.000 dollar en/of 10 jaar gevangenisstraf krijgen mochten ze wel uit de school klappen? Waarom verdwenen of stortten tientallen militaire propellertoestellen en straaljagers neer bij het achtervolgen en schieten op een UFO? Was dat omdat piloten een kronkel in de hersens kregen en voor de verandering eens wilden kijken of ze op Venus een landingsbaan konden vinden?

Bij de bekende crash van Thomas Mantell in 1947 was het zogenaamd een Mogulballon die hij aanzag voor een ruimteschip. Wat genegeerd wordt is dat militaire waarnemers op de verkeerstoren die op die dag het object op radar zagen en met het blote oog en een verrekijker konden waarnemen, vertellen dat die zogenaamde ballon met de bolle kant naar onderen vloog en dat het tuitje naar de hemel wees. (Men beschreef het als een ijscohoorntje op zijn kop.) Een wel heel vreemd en onnatuurlijk gedrag voor een ballon! De militaire bergers vertellen dat het toestel van Mantell wel heel bijzonder naar beneden was gekomen. Normaal komt een dergelijk toestel met de grote en zware motor in de neus, verticaal gestrekt met een bloedgang naar beneden en boort een gaatje van een paar meter diep in de aarde. Mantell’s toestel lag echter horizontaal in een open plek tussen bomen.

Thomas Mantell

Het toestel bezat alle onderdelen nog, alhoewel de breedte van de romp behoorlijk was afgenomen. De propeller stond ten tijde van het neerkomen aantoonbaar stil, omdat slechts één blad krom was en rechtstandig in de bodem was doorgedrongen. Bij een draaiende propeller zouden alle bladen tijdens een dergelijke landing gekortwiekt zijn. De omringende bomen bezaten allemaal hun top nog, dus het toestel moest er als het ware rechtstandig in gevallen zijn. Allemaal zaken die niet meteen aantonen dat het een buitenaards ruimteschip was waar Mantell achteraan werd gestuurd, maar wel zaken die duidelijk aantonen dat het niet zomaar iets was waarvan de overheid en de militairen ook niet wisten wat het was en er zeker hun schouders niet over ophaalden en het verder geen onderzoek waardig achtten. Maar dat beweren ze wel!

Enkele artikelen op ufowijzer over militaire piloten die achter UFO’s aanjaagden:

http://www.ufowijzer.nl/tekstpagina/Thomas%20Mantell.html

http://www.ufowijzer.nl/tekstpagina/UFOachtervolgingIran.html

http://www.ufowijzer.nl/tekstpagina/PeruUFO.htm

http://www.ufowijzer.nl/tekstpagina/GeorgeFilerGetuigenis.html

http://www.ufowijzer.nl/tekstpagina/PilotenGetuigen.html

Wat zijn UFO’s? De overheid weet het ook niet, zo wordt beweerd.
Maar wat zou de conclusie van ongeacht wie dan ook zijn, als hij in 1981 aanwezig was geweest bij de zenuwslopende waarneming op de militaire Atlantic Operational Support Facility in Norfolk, Virginia, USA en waarvan Merle Shane McDow getuige was en op welke basis admiraal Trane Commander In Chief was. Iedereen in het leger aan de oostkust viel onder admiraal Trane. Merle Shane McDow had een top-secret, Special Compartmented Intelligence (SCI) clearance en was dus gemachtigd aanwezig te zijn bij dergelijke voorvallen. In het kort: er wordt een UFO op de radarschermen waargenomen die op ongelooflijke snelheden langs de Amerikaanse kust op en neer vliegt en uiteindelijk de aardse atmosfeer verlaat en in de ruimte verdwijnt. Er stijgen van diverse bases straaljagers op om het object te onderscheppen, iets dat vanwege de snelheden niet lukt. Er worden met behulp van een militaire KH-11 satelliet foto’s van het object gemaakt die een duidelijk gestructureerd toestel laten zien. Admiraal Trane geeft opdracht het neer te schieten, iets wat (gelukkig) niet lukt.

Het incident zorgde voor veel ongerustheid onder de aanwezige militaire top en kort na het incident verschenen mannen in burgerkleding die ongemanierd de getuigen ondervroegen en geheimhouding oplegden en natuurlijk werden de logboeken opgehaald, die vervolgens nooit meer terugkwamen.

Zou iemand na een dergelijke gebeurtenis nog steeds twijfels hebben aan wat sommige UFO’s nu werkelijk zijn? Hij mag dan misschien nog steeds niet weten waar de thuisbasis van dergelijke toestellen ligt en hij weet ook niet wat de werkelijke bedoelingen van de eigenaren ervan zijn, maar…

http://www.ufowijzer.nl/tekstpagina/MerleShaneMcDowGetuigenis.html