AH-1W SUPERCOBRA HELIKOPTERS EN GLOEIENDE BOL Door: Linda Moulton Howe © 2008 Vertaling: Paul Harmans “De ene seconde was de gloeiende bol tussen de twee Cobra’s, het volgende moment bewoog het verticaal zonder enige vorm van een draai te maken en het begon verbazingwekkende en onmogelijke 90 graden bochten in de lucht te maken, en dat is iets waarvan ik weet dat geen enkel vliegtuig dat op een dergelijke snelheid kan doen.” Amerikaanse Marinier, Camp Lejeune, NC 23 september 2008 Camp Lejeune, Jacksonville, North Carolina - Onlangs ontving ik (LMH) een e-mail van een Amerikaanse Marinier die is gestationeerd op Camp Lejeune, nabij Jacksonville, North Carolina.
Hij zat al gedurende twee jaar in het Korps Mariniers en wilde mij laten weten van een opzienbarend incident in de lucht dat hij waarnam op vrijdag 21 mei 2008 en tot nu toe aan niemand had verteld. Begin mei schreef ik op Earthfiles over een gloeiende, parelachtige bol die ‘crashte’ in Decatur, Alabama in de nacht van 25 april 2008. De 1 meter in diameter metende bol werd volgens de ooggetuigen geborgen door militairen in een ambulance en gebracht naar een niet bij naam genoemde installatie in Huntsville, Alabama. De e-mailer van Camp Lejeune hoorde later een herhaling van de Coast to Coast uitzending waarin ik het incident in Decatur aan George Noory vertelde en dat deed hem denken aan wat hij zelf had meegemaakt. Onderwerp:
Mei 2008 vreemd licht/orb op luchtmachtbasis Korps Mariniers Cherry
Point, NC “Miss Howe, ik ben een Amerikaanse marinier gestationeerd op Camp Lejeune, NC. Ik zit nu een paar jaar in het Korps Mariniers en dit incident deed zich voor op vrijdag 21 mei 2008 op of rond 8 uur ’s avonds. Ik geloof niet in UFO’s of dat buitenaardsen ons zouden bezoeken, maar ik kan geen enkele verklaring vinden voor wat ik zag. Ik hoorde een oude Coast to Coast radio-uitzending die ik van een vriend kreeg (ik ben van plan meer naar die uitzendingen te gaan luisteren als ik terugkeer van mijn uitzending naar Irak. Ik luister graag naar u en George, en ik ben toch altijd tot laat wakker) en ik hoorde u praten over dergelijke dingen en die leken overeen te komen mat wat ik zag en ik voelde mij al zeer ongemakkelijk over dat alles. Ik heb dit nooit aan iemand anders verteld en ik schrijf deze e-mail als voorwendsel voor veiligheidsredenen en ik heb het geregistreerd. Ik verstuur deze mail via een proxy server die een ISP van ergens in Duitsland geeft. Ik vertel u dit omdat ik wil dat u beseft dat ik dit echt serieus neem en ik bezorgd ben over de mensen die weten wat ik zag en de stomme dingen die ik deed. Om te beginnen, ik had die vrijdag 21 mei 2008 weekendverlof van Camp Lejeune en dat begon vrij leuk. Ik had weinig te doen en had niet veel geld. Ik had van een vriend die bij de afdeling luchtmacht zit gehoord dat er een aantal bekoorlijke, maar slecht onderhouden wegen op het terrein van de Cherry Point luchtmachtbasis lagen. Ik kon er gemakkelijk in en uit omdat mariniers over het algemeen werden toegelaten op andere marinebases, waarbij weinig vragen werden gesteld en omdat het weekend was, was er waarschijnlijk ook geen enkele oefening aan de gang en kon ik de modderige wegen, op elke snelheid die ik wilde, berijden zonder verstoringen en weinig problemen. Ik nam ook mijn Mossberg geweer mee, dat ik kort daarvoor had voorzien van een nachtzichtvizier zodat je een goed zicht had in het donker. Ik nam mij voor tot laat te blijven om eens te kijken hoe het was om bij nacht op doelen te schieten en dat is precies waar ik mee begon. Ik nam ook mijn Nikon DSLR en de lenzen ervoor mee, voor het geval er iets bijzonders was om een foto van te maken. Ik ben bang om teveel in detail te treden, omdat ik, technisch gesproken, daar misschien wel helemaal niet mocht zijn en er werd al helemaal niet van mij verwacht dat ik de modderwegen zou omploegen met mijn auto en het Korps Mariniers wist niet dat ik mijn geweer bij me had en ik mocht al helemaal niet schieten daar, ondanks dat ik er veilig mee om kon gaan zoals de meeste mariniers met elk soort wapen. Ik stopte eerst bij de kampwinkel op de basis en kocht er wat bier dat er te koop was, tezamen met wat limonade en andere rommel. Ik nam mij voor het bier te drinken zodra ik weer terug was in mijn barak en dat ik het net zo goed hier kon kopen dan op Camp Lejeune, omdat de kampwinkel daar kleiner is en niet zo goed is voorzien en omdat het daar op vrijdagavonden zeer druk is met mariniers die bier en andere dranken kopen. Ik reed een tijdje over de sporen en genoot van het gevaarlijke rijden zonder mij zorgen te hoeven maken om politie, militaire politie en omstanders. Ik besloot daarna een pauze te nemen om wat uit te rusten en de omgeving in mij op te nemen en wat foto’s te maken met mijn Nikon, voornamelijk om mij er mee vertrouwd te maken, digitale fotografie is totaal nieuw voor mij. Het begon donker te worden en ik vond een mooie plek om wat te schieten. Het was een kleine, open plek lekker ver weg van alles (ik weet niet eens of het wel regeringsterrein was) en ik had een langzaam oplopende heuvel die het gemakkelijk maakte om naar te schieten. Ik zette mijn lege limonadeblikjes neer en begon te schieten. Ik vermaakte mij prima totdat ik helikopters in de verte hoorde, iets dat niet ongewoon was, het was nu eenmaal een luchtmachtbasis, maar deze klonken vreemd en ze kwamen recht op mijn positie af. Hoewel ik een slechte fotograaf ben, ben ik wel een militaire fanaat en ik weet heel wat meer over bijna elk wapensysteem dan de gemiddelde infanteriesoldaat. Ze klonken als Cobra’s en ik was echt verrast dat ze in mijn richting kwamen. Het bos was niet echt dichtbegroeid, maar op de open plek kon ik ze niet eerder zien totdat ze behoorlijk dichtbij waren. Het was definitief een paar AH-1W SuperCobra’s en ze zagen eruit of ze volledig onverlicht vlogen, iets dat ze soms ‘s avonds bij oefeningen doen, maar ze vlogen echt heel erg dicht bij elkaar en ze zaten niet meer dan 10 of 12 meter boven de boomtoppen, iets dat zeer gevaarlijk is. Ik heb nooit eerder een helikopter onder de 30 meter zien vliegen en ze vlogen zeker 300 km per uur. Ik heb ook nooit eerder een helikopter zo snel zien vliegen. Ze flitsten mij zo snel voorbij dat ik amper wat kon zien.
Ze scheerden over mij heen, bijna recht over de open plek waar ik stond en ze vlogen zo dicht bij de grond dat ik omver geblazen werd door de rotorwind toen ze passeerden. Ik dacht dat ze de een of andere vreemde oefening deden en in eerste instantie lachte ik in mijzelf omdat de piloten die daar vlogen mogelijk behoorlijk pissig waren dat zij niet met verlof waren. Maar wat mij het vreemds van alles leek, was dat ze een helder wit licht tussen hen in hadden, zoals een spotlight aan een draad tussen hen in, maar toen ze passeerden zag ik dat het zeker geen spotlight was. Het was een perfecte bol of orb en het was zeer, zeer helder. Ik kan het niet beter omschrijven dan te zeggen dat het een gloeiende bal van het een of ander was en misschien op dezelfde hoogte als de cockpit van beide heli’s zat. Het was de meest verbazende witte kleur en ik ken niets dat lijkt op de vreemde blauwe fluorescerende tint die er vanuit ging en het had geen enkel spoortje van een andere kleur erin. Ik zag het recht omhoog bewegen, misschien 150 meter omhoog zonder te stoppen of af te remmen. De ene seconde was de gloeiende bol tussen de twee Cobra’s, het volgende moment bewoog het verticaal zonder enige vorm van een draai te maken en het begon verbazingwekkende en onmogelijke 90 graden bochten in de lucht te maken, en dat is iets waarvan ik weet dat geen enkel vliegtuig dat op een dergelijke snelheid kan doen. Ik kon de snelheid niet raden vanwege gebrek aan vergelijkingsmateriaal. Het bewoog gewoon zeer, zeer snel en onregelmatig. De twee helikopters helden sterk over naar rechts en kwamen in een ronde of ovale bocht terug, net zoals ze doen als ze een salvo afvuren op een gronddoel. En ik dacht voor een seconde dat het wellicht het een of andere luchtdoel was en dat het, en misschien ik ook wel, beschoten zou worden met een raket. Maar ik denk dat het niets van dat alles was omdat de gloeiende bol een soort sprong of dartel maakte naar de eerste helikopter, die onmiddellijk lichtkogels afwierp en begon te duiken en onregelmatig bewegen, terwijl de andere helikopter zich op één lijn met de bol bracht. Ik trachtte een paar foto’s met mijn Nikon te maken, maar ik weet zeker dat je begrijpt dat die er zeer slecht uitzien, omdat ik richtte op zeer snel bewegende dingen die ver weg waren en onder slechte lichtcondities met in principe een startuitrusting. En ik maakte een grote fout, omdat, toen ik trachtte de sluitertijd in te stellen, ik het flitslicht heb ingeschakeld en toen ik de sluiter achter elkaar ingedrukt hield, flitste de flitser verscheidene malen en dat was behoorlijk fel in de schemering en was goed te zien vanuit de lucht. Tegen de tijd dat ik de foto’s nam, stoven de helikopters en het licht bij mij vandaan en ik kon ze niet meer zien boven de bomen. Ik pakte mijn rotzooi in omdat ik geen idee had wat het was dat ik zojuist had gezien en ik heel sterk het gevoel had dat ik mij onmiddellijk uit de voeten moest maken. Toen ik in mijn auto stapte kwamen de helikopters terug en begonnen boven mijn positie te cirkelen en ik raakte behoorlijk opgewonden. Eén van de vreemdste dingen eraan was dat beide Cobra’s volledig uitgerust waren met rakethouders waarin raketten hingen die alleen AIM sidewinder air-to-air missiles konden zijn, iets wat een zeer ongewone uitrusting is voor Cobra’s omdat ze meer gebruikt worden voor aanvallen op de grond. Ik weet dat het sidewinders waren omdat ze gigantisch groot leken onder de Cobra’s en die nogal puntige raketten zijn behoorlijk herkenbaar. Ik schakelde de lichten van mijn auto uit en reed zo snel ik kon weg. Het kostte me slechts twee minuten om mij te realiseren dat ik A: te snel reed met mijn lichten uit en B: dat het geen zin had, omdat Cobra’s warmtesensoren of op zijn minst nachtzicht hadden. Ik weet niet hoelang ze boven mij cirkelden, maar ik reed zo snel als mogelijk was waarbij ik de gehele onderkant van mijn auto vernielde en het chassis onder de motorkap verboog zodat die niet goed meer sloot. (De auto staat nu in de garage en ik dank God dat niemand de moeite nam vragen te stellen.) Ik reed in de richting van de snelweg en wrong mijn auto door de greppel tussen de snelweg en het bos. Een hoop van de bospaden hebben aansluiting op de snelweg en ik denk dat ik geluk had daar zo snel als ik kon weg te komen, en dat was echt blind geluk. Ik stopte niet terwijl ik naar het zuiden reed en bij Newport kwam, waar ik mijn auto op een parkeerplaats zette. Ik wist niet of de helikopters mij nog steeds volgden, of iemand anders, want ik was er zeker van dat de helikopters de flitsen van mijn camera hadden gezien en dat ze rond mijn positie cirkelden in plaats van iets anders te doen of terug naar de basis te vliegen, maar ze konden niet veel brandstof meer hebben nadat ze zo snel hadden gevlogen. Ik verliet mijn auto een tijdje en nam een goedkoop avondmaal zodat ik kon zitten en mijn auto in de gaten kon houden. Een paar uur later ging ik verder, eerst naar Motorhead City en toen terug naar Camp Lejeune. Ik heb niemand verteld wat ik zag en ik ben er nog steeds niet zeker van wat het was. Het enige dat ik begrijp is dat het fysiek onmogelijk is te bewegen zoals die lichtbal deed en de piloten reageerden echt zeer vreemd. Ik denk dat zij normaal niet oefenen in het droppen van flares om daarmee te voorkomen dat een raket het verkeerde doel zoekt (de flare) en omdat zoiets behoorlijk duur is. En ik wist niet eens dat de heli’s van het Korps Mariniers sidewinder raketten konden voeren, totdat ik ze onder die Cobra’s zag zitten.
|
