WAAROM VOELT EEN EX-PRESIDENT ZICH NIET OP ZIJN GEMAK, WANNEER HEM BEPAALDE VRAGEN GESTELD WORDEN OVER U.F.O.'s? (Lichaamstaal-analyse van een geïnterviewde door Ben Hansen) Door: Kees Deckers Mei 2014
Vragen
over twee onderwerpen: Het verleden en de toekomst
Zoals ik in mijn artikel: "Verenigt u tegen de "Vreemden"" (internetreferentie: http://worldwidebeingfreewebsite.com/buitenaards%2021.htm) stelde over het interview, doet Clinton in principe twee verklaringen op basis van de gestelde vragen. Eén met betrekking tot het verleden. En één met betrekking tot de toekomst. De eerste is: Jullie leiders vertelden in het verleden geen leugens over het U.F.O.-verschijnsel. De tweede is: Jullie leiders waarschuwen echter wèl voor de toekomst. Het is mogelijk dat BuitenAardsen naar de Aarde komen met vijandige bedoelingen. Dus het is het beste om ons tegen hen te verenigen. In feite suggereert Clinton zelfs dat het misschien de enige weg is om mensen überhaupt te verenigen. Dit is de "We vertelden geen leugens in het verleden, we waarschuwen voor de toekomst"-propaganda, die zogenaamde leiders dagelijks toepassen om miljarden mensen te manipuleren. Deze keer echter verknoeide Clinton het eerste deel als gevolg van innerlijke verwarring. Het zijn de vragen over het verleden, die Clinton op één of andere manier slecht op zijn gemak doen voelen. Terwijl de vragen over de toekomst opluchting brengen en het gevoel weer in staat te zijn om te ontspannen, de spanning ebt weg. Interne
verwarring en extern toneelspel
Hansen geeft toe dat hij geen expert is op het gebied van non-verbale communicatie. Maar dit is niet werkelijk noodzakelijk. Ten eerste zijn alle mensen, zonder een universitair diploma, in staat om de meeste non-verbale communicatie van hun medemensen te begrijpen, zelfs als zij dit niet eens bewust in de gaten hebben. Ten tweede is een manier om meer bewust te worden van het gevoel achter veel gebaren, gelaatsuitdrukkingen, onwillekeurige bewegingen enzovoorts door ze zelf na te bootsen en bewust te worden wat het in jezelf oproept, hoe het voelt. Of door je situaties te herinneren waar je zelf in bent geweest, die vergelijkbaar zijn met die van Clinton in dit interview, en hoe je toen probeerde om bepaalde gevoelens en feiten te verbergen door je lichaam te gebruiken. Als we kijken naar de analyse van de lichaamstaal van Clinton door Ben Hansen is het met betrekking tot de eerste declaratie: Jullie leiders vertelden in het verleden geen leugens over het U.F.O.-verschijnsel, dat hij zich niet op zijn gemak voelt om vragen te beantwoorden. Het is hier dat hij de meeste onrust vertoont. Waarom? Hansen heeft gelijk dat we de reden niet kunnen weten, waarom Clinton zijn kaken op elkaar klemt, wegkijkt, zijn ogen sluit enzovoorts. Maar deze reacties wijzen op innerlijke verwarring, en zelfs op kwaadheid. Clinton's innerlijke kwaadheid kan op Kimmel gericht zijn vanwege het vragen van specifieke vragen op een specifieke manier, maar kan ook op zichzelf gericht zijn omdat hij onverwacht niet zo voorbereid is op deze vragen als bedoeld. Waarschijnlijk zelfs beide. Kwaadheid komt voort uit angst. Is het dus angst, veroorzaakt door zekere vragen en de hele situatie van nogal tentoongesteld te zijn op een stoel voor een publiek en verbaal teveel te communiceren? Of het verkeerd te zeggen? Of is het angst en kwaadheid om zekere feiten te willen vertellen, maar niet toegestaan zijn door anderen of misschien zelfs door zichzelf om dit te doen? Clinton voelt zich echter veel meer op zijn gemak als hij vragen beantwoordt met betrekking tot de toekomst. Dus over het verleden kan of wil hij om één of andere reden niet waarheidsgetrouw zijn. En hij was onvoldoende voorbereid of vond zichzelf in een onverwachte situatie om goed genoeg toneel te spelen om zijn innerlijke verwarring te verbergen. Over de toekomst kan hij veel meer open zijn, het is nog niet gebeurd en daarom is het veel gemakkelijker om erover te praten en filosoferen, en zelfs op een zodanige wijze dat punten voor politieke campagnes en lobbyen gescoord kunnen worden. Zoals Clinton dat doet door zijn theorie over de Noord-Amerikaanse film “Independence Day” (OnafhankelijkheidsDag) te stellen: “Iedereen komt bij elkaar en doet aardig.” Grappen daarbij maken, vermindert niet alleen spanning door lachen, maar het is tegelijkertijd een goede manier om onrust en zelfs eerder getoonde onrust te maskeren. Make
(it) up (maskeer het/verzin het) en “doe aardig” Het is niet voor niets dat veel zogenaamde leiders omringd worden door kleermakers, modeconsultanten, make-up artiesten (en vergeet niet dat het Engelstalige "make up" niet alleen staat voor: Opmaken, maskeren of je gezicht en lichaam beschilderen (onderdeel van non-verbale communicatie), maar ook voor: Een verhaal verzinnen, fabriceren, uitdenken), public relation managers (publieke relaties leiders (een vorm van communicatie die zich erop richt een gunstig imago (van iets of iemand) te vormen bij een breed publiek)), tekstschrijvers enzovoorts. Sommige van de zogenaamde leiders beginnen hun politieke carrière zelfs, nadat ze film-“sterren” zijn geweest, zoals Ronald Reagan en Arnold Schwarzenegger. Wat betekent dat zij zelf heel wat van toneelspelen weten. Wat het publiek ziet en ervaart, en, laten we eerlijk zijn, deels ook wenst te zien en te ervaren, zijn met name de uiterlijke optredens, die daarom “aardig” en vermakelijk moeten zijn, zodat men zich goed kan voelen. Zoals een blij gezicht, een goede lach, liefst door een mens van het eigen ras, het eigen land, de eigen stad, het eigen dorp en zo verder, en wat sommige mensen “prachtig” noemen. Dus het is allemaal over reclame maken, wat bestaat uit mooie decors en verpakkingen. En daarmee is het ook over verhullen, over Deceive, Inveigle, Obfuscate (Bedriegen, Verlokken, Verduisteren), het motto van “Teliko”, een episode van de televisieserie The X-Files, omdat wat er in de verpakking zit meestal helemaal niet zo aardig en goed is. En het is allemaal over het promoten van een sprookjesverhaal als de waarheid (de verpakking), ondertussen de niet zo aardige waarheid verbergend. En onthoudt, in dit interview is Clinton niet langer president van Noord-Amerika, omringd door al die make(it)up (maskeer het/verzin het) artiesten, en geeft hij een meer informeel interview, dan een formele toespraak. Concluderend
|
