EEN DAG MET EEN BUITENAARDS WEZEN Auteur: Lou Baldin Vertaling: Hans Jochems (Ik heb Mr. Baldins persoonlijke toestemming om het te vertalen en op Ufowijzer te publiceren. Hiervoor ben ik hem zeer dankbaar. Hans Jochems.) DEEL 2 Inleiding
IN HET BUITENAARDSE TOESTEL Een blauwige damp verlichtte de binnenkant van het toestel zoals een fluorescerende buis gevuld met geëlektriseerd gas. Er was een gang geplaatst rondom het centrale deel van het toestel waarin patrijspoorten (vensters) een helder uitzicht in voortreffelijk detail van de buitenkant en andere delen van het park gaven. Een wand aan de tegenovergestelde zijde van de vensters verborg de geheimzinnige binnenkant van het vreemde toestel. De vensters waren niet zichtbaar aan de buitenkant van het schip, maar toonden zich als ovalen aan de binnenkant. De vensters schenen de details van alles dat zich buiten de patrijspoorten bevond te versterken. Onderwerpen die interessant waren voor een persoon binnen het schip werden zeer duidelijk op het vensterscherm getoond alsof het venster inzoomde op de voorwerpen daarbuiten. Het venster of het schip leek te weten waar een persoon die door het venster keek zich op concentreerde. Terwijl ik op een onzichtbare ‘lopende band’ door het schip werd geleid, begreep ik niet hoe ik sommige van de details van het schip die opeens in mijn geest verschenen herkende, het leek alsof er oude herinneringen tot leven werden gewekt. Er zaten geen zichtbare toegangsdeuren aan de buitenkant van het toestel of vanuit de gang naar andere ruimtes in het schip. Geen naden of andere aanwijzingen waar deuren zich konden bevinden waren aanwezig. Er waren alleen zachte afgeronde oppervlakken die getuigden van een vergevorderde en onberispelijke technologie. Binnenin de schijf was het doodstil. Het geluid van buiten drong het schip niet binnen en er was geen geluid hoorbaar van wat voor aandrijving dan ook van het toestel zelf. Er waren geen geluiden hoorbaar van andere inzittenden, als er al anderen waren dan Milton en mij, dan hielden zij zich stil. Ik werd in een halfbewuste staat door het interieur van het schip geleid en er verschenen telepathische rapporteringen over het toestel in mijn geest — misschien van Milton of een mechanisme in het schip zelf. Toen werd ik een nogal eng aandoende kamer binnengeleid. DE
QUARANTAINE KAMER Ik kon Milton niet zien. Het leek erop alsof ik alleen in de kamer was. Er waren geen zichtbare instrumentatie of bedieningspanelen en geen mogelijkheden om de kamer binnen te komen of te verlaten. De kamer leek op een grote cocon. Het compartiment had een blauwig-witte kleur en herinnerde mij aan een geëlektriseerde wolk. Enkele momenten nadat ik de kamer was binnengebracht, geleid door die onzichtbare kracht die mij uit het park had opgepakt, verscheen vanuit één van de muren een klein rond voorwerp met de afmetingen van een golfbal die gloeide met een intens kleurrijk licht. Het was door de muur naar binnen gedrongen zonder een gat achter te laten. Het zoemde rond mijn hoofd als een grote mug en spiraalde met een kurkentrekkerbeweging om mij heen naar beneden tot aan mijn voeten en ging toen opnieuw terug omhoog. Het bewoog zich met een verbazingwekkende snelheid, scande mijn hele lichaam en neutraliseerde de bacteriën op mijn huid en kleding. Dat stukje informatie dat mijn bewustzijn binnensijpelde kwam van een herinnering van voorgaande ontmoetingen. Gedurende de gehele procedure bleef ik half bij het bewustzijn en helemaal gekleed in de kleding die ik die morgen droeg. De bal bewoog zich toen naar mijn hoofd en raakte het bovenste puntje van mijn hoofd aan, liet me toen in het rond draaien zoals een wasmachine op de centrifugestand. Dat spinnen duurde enkele seconden en ik kwam toen weer tot stilstand. Mijn lichaam bewoog zich naar een horizontale positie terwijl ik zo stijf als een plank bleef, armen langs mijn zij en op ongeveer 60 centimeter zwevend boven de vloer van de kamer. De geheimzinnige bal verliet de kamer op dezelfde manier waarop het was binnengekomen, maar nu dwars door de vloer, net zoals een spookverschijning doet. Toen kwam de stem van Milton in mijn hoofd: “Wakker worden, Michael.” Milton communiceerde telepathisch met mij vanuit een onbekende locatie in het schip. Bij het horen van Milton’s oproep opende ik onmiddellijk mijn ogen en kwam weer tot mijn volledige bewustzijn. Nochtans voelde ik mij meer bewuster van mijn omgeving toen ik nog in mijn halfbewuste staat was, toen details veel duidelijker leken. Nog suf en duizelig reageerde ik mondeling op Milton met een vraag: “Waar ben ik Milton?” “Je bent in mijn schip.” “Waarom ben ik in jouw schip en waarom kan ik mij niet bewegen?” “Je zult je volledige balans snel terugkrijgen nadat je brein de noodzakelijke instellingen heeft verwerkt die er in zijn opgeslagen. Dat zal je toestaan om je door het schip te bewegen op de manier die jij ‘normaal’ vindt. Je zult in staat zijn je te kunnen oriënteren op omhoog, omlaag en zijwaarts, ondanks dat die dingen niet in dit schip of in de ruimte bestaan, zelfs niet terwijl het gestationeerd blijft in de atmosfeer van de aarde.” Op dat moment zakte mijn lichaam naar beneden en raakte ik de vloer van het schip. Ik kon springen met een ongelofelijk gemak alsof ik een getrainde acrobaat was. “Zijn we in de ruimte, Milton? Ik voel geen zwaartekracht aan mijn lichaam trekken en ik heb zoveel energie. Ik denk dat ik een marathon zou kunnen lopen zonder uitgeput te raken, zoals ik daarnet in het park ondervond.” Het merendeel van mijn angst was weg en ik voelde mij geweldig en gevuld met energie. Ik sprak vocaal tegen Milton alsof hij bij mij in de kamer stond. Nochtans was ik alleen in de kamer. “Het schip heeft zich niet verplaatst Michael en het bevindt zich nog steeds in het park op precies dezelfde plek waar ik jou oppikte.” “Hoe lang ben ik nu in het schip? Mijn horloge werkt om de één of andere reden niet en ik neem aan dat het stopte toen ik het schip binnenging, misschien ten gevolge van magnetische beïnvloeding of door wat het dan ook is dat jouw schip aandrijft. In ieder geval stopte het om 8:15 ’s morgens, hoe laat is het nu, Milton?” “Het is precies 8:17 in de ochtend, Michael.” “ONMOGELIJK! Het voelt alsof er uren voorbij zijn gegaan. Je moet je vergissen Milton. Is jou horloge ook gestopt?” “Ik maak nooit fouten en ik heb geen horloge nodig. Het is zelfs niet eens mogelijk dat ik het verkeerd heb. Er zijn slechts twee minuten voorbijgegaan sinds ik jou in het schip bracht en je hebt voorbereid voor een kleine reis.” “Ik wil met jou geen enkele reis maken. Laat me hier alsjeblieft uit! Jij hebt het recht niet om mij zonder mijn toestemming naar waar dan ook mee te nemen en je overtreedt de wet door mij hier vast te houden. Waar is de uitgang van dit schip, Milton?” “Er zijn geen uitgangen of deuren op mijn schip tenzij ik ze voor je creëer. Jij kunt enkel een kamer betreden of verlaten, of het schip, wanneer ik het toesta. Bovendien val ik niet onder menselijke rechtsbevoegdheden en jullie wetten zijn op mij niet toepasbaar.” “Oké, kan je alstublieft een deur voor mij creëren zodat ik dit schip kan verlaten en kan terugkeren naar mijn normale leven dat jij zo grof onderbrak. Zou je mij alstublieft willen toestaan om dit schip, te verlaten Milton? Ik beloof je dat als je mij laat gaan ik je niet zal aanklagen.” Ik wachtte niet op Milton’s antwoord, en rende naar één van de wanden in de kamer waarin ik werd gekooid en ramde er tegenaan. Ik stuiterde in slow motion terug van de muur alsof ik een marshmallow had geraakt en viel langzaam op de zachte vloer. Ik stond op en probeerde het nog een aantal keren opnieuw, maar gaf het toen maar op, hoewel, niet van uitputting. Ik had een overvloed aan energie, maar het was alsof ik in een met stootkussens beklede cel zat. Ik besefte de absurditeit van mijn toestand en brak bijna in lachen uit alsof ik gek was geworden! “Dit is krankzinnig!” Ik schreeuwde het uit. Ik bleef zoeken naar een verborgen deur. Wat mij het meest verbijsterde was hoe ik op de eerste plaats in het schip was terechtgekomen en toen in die kamer? Ik probeerde uit te pluizen hoe Milton mij daar in had gekregen terwijl hij zelf niet eens bij mij was, maar toch met mij praatte alsof hij er wel bij was. “Ik heb je daar binnengebracht en je kunt die kamer alleen verlaten wanneer ik je zeg dat je hem kan verlaten. Raak niet zo opgewonden, Michael. Je bent niet zo lang meer mijn gevangene en ik ben van plan om je uit die kamer te laten, maar nochtans niet uit het schip. Welnu, loop naar voren en plaats je hand op de wand voor je, die waar je een aantal keren door werd teruggestuiterd en verbeeld je dan dat je door die wand heen wil lopen.” “Je bent gek, Milton. De wanden zijn als stevig rubber of zoiets. Waarom druk je niet eenvoudig op een knop of hoe je het ook doet en creëer een opening voor mij en stop met die breinspelletjes?” “Wij gebruiken geen knoppen of schakelaars of magische wanden, hoewel een gedeelte van onze dingen op magie lijkt te werken. Tenminste het lijkt in jouw gedachtegang op magie omdat het niet een deel van jouw menselijke realiteit is. En wat betreft breinspelletjes, wel, het leven is één breinspel. Nou, doe nu wat ik zei en loop door de wand.” Ik plaatste mijn hand precies op de plek waar ik een aantal keer door werd teruggestuiterd. Rolde mijn ogen omhoog alsof ik dacht ‘wat maakt het uit’, en op dat moment ging mijn hand dwars door die wand heen alsof er daar niets was. Ik liep dwars door de wand en was totaal verbijsterd door dat alles. Ik bekeek de wandopening nog eens heel nauwkeurig, die ontzagwekkende barrière die mij gevangen had gehouden, en zag dat het zo dun was als papier en ijl in dichtheid. Er was daar niets anders dan alleen maar de illusie van een wand!
|
