InLeague5

PRINTBARE VERSIE

DEEL 4

IN WISSELWERKING MET EEN UFO

Auteur: Lou Baldin

Vertaling: Hans Jochems

(Ik heb Mr. Baldins persoonlijke toestemming om het te vertalen en op Ufowijzer te publiceren. Hiervoor ben ik hem zeer dankbaar. Lou Baldin laat tevens weten dat het non-fiction is. Hans Jochems.)

Deel 5

~ “Indien de wetenschappers zelf amper zelfverzekerd met dat soort kennis konden omgaan, en na enkele jaren aan dat buitenaardse fenomeen te zijn blootgesteld hun geestelijke gezondheid nog minder, hoe zou dan het land of de gehele wereld reageren indien het plotseling bekend werd dat de hele mensheid onder een soort reusachtige microscoop lag?” - De auteur ~

Het boek ‘In League With A UFO’, geschreven door de Amerikaan Mr. Lou Baldin,
uitgegeven op 25 juni 1997.

Schrijver Lou Baldin

* * * * *

Hoofdstuk 4 (vervolg)

Er werd een nieuw tussenagentschap gecreëerd om het witte huis verder af te schermen.

De commissie begon alle nieuwe bevindingen en andere ontdekkingen te rapporteren aan een nieuw gecreëerd agentschap in plaats van rechtstreeks aan de president zoals zij in het verleden hadden gedaan. De nieuwe procedure werd van kracht tussen 1974 en 1976 met als enig doel het witte huis verder te isoleren van deze geheime operatie. In hun eerste rapport aan het nieuwe bureau, dat op 30 juli 1976 was gedateerd, beschreef de commissie haar eigen mislukking om iedereen te identificeren die op deze planeet contact met de buitenaardsen hadden. "De duur van de surveillance was acht maanden. Het registreerde 271 waarnemingen, maar niet één keer lukte het om een buitenaards toestel te observeren dat mensen meenam of terugbracht".

Buitenaardse schepen werden opgemerkt in residentiële buurten, in open velden en soms in het midden van grote steden zwevend boven wolkenkrabbers. De waarnemingen duurden van een flits tot één van de langste die door de commissie geregistreerd werd nl. één van "vijf uur". De commissie voelde dat tijd geen relevantie had met de waarneming. De leden voelden dat de buitenaardsen toestonden dat hun toestellen werden geobserveerd, maar niet hun functie. De commissie kwam tot dat besluit toen de wetenschappers opmerkten dat tijdens meerdere gelegenheden, toen zij visueel en radarcontact hadden met een buitenaards toestel, de mensen op straat totaal niet in de gaten hadden van wat er boven hun hoofden gebeurde.

“Wij hadden ofwel allemaal een massahallucinatie en/of de radar en andere apparatuur faalde gelijktijdig. Wij hadden gelijktijdig visueel contact en contact via de apparatuur," legde een van de commissieleden uit die bij een waarneming was. De logische conclusie was dat de buitenaardsen aan hen hun bekwaamheden van gezien of niet gezien willen worden demonstreerden. De buitenaardsen bepaalde wie hun wel mochten zien en wie niet! Het was een verontrustende gewaarwording voor de commissie toen zij over de implicaties nadachten waartoe de buitenaardsen in staat waren.

De wetenschappers moesten letterlijk de operatie voor enkele weken sluiten. Twee van de commissieleden hadden een zenuwinzinking. Drie waren lichamelijk ziek met de griep of iets wat daarop leek. De laatste twee waren op vakantie. Of het nu een samenloop was of niet, dit alles gebeurde in de week dat zij hun UFO surveillance beëindigden. De rest van de week bestudeerden en bekeken zij de meeste van hun bevindingen van de vorige acht maanden opnieuw. Het materiaal werd steeds verontrustender naarmate zij steeds maar opnieuw probeerden er achter te komen wat het allemaal betekende.

De wetenschappers wisten dat zij niet alle feiten hadden - of mogelijk, niet eens één van de feiten. Maar wat zij hadden was zeer verontrustend voor ze. Eén feit dat zij wel hadden: er waren honderden psychiatrische ziekenhuizen in de wereld die vol zaten met mensen die beweerden dingen te hebben zien die niemand anders zag. De wetenschappers vroegen zich af: "Zitten deze ziekenhuizen vol met de verkeerde mensen. Is het mogelijk dat veel van die zogenaamd geestelijk gestoorde mensen eigenlijk mensen zijn die ooit ontvoerd zijn?" Of zijn de commissieleden zelf psychotisch die leven met de grote illusie dat zij een fantastisch Buitenaards toestel in hun bezit hebben, vol met fantastische dingen die alle pijn en ellende die wij mensen kunnen hebben kan laten verdwijnen?

Van de zeven originele commissieleden verloren er drie contact met de realiteit - maar misschien kwamen zij in contact met de echte realiteit en waren daarom niet langer in staat te functioneren in die chaotische wereld die "normale" mensen de realiteit noemen. Niettemin werden zij geïnstitutionaliseerd met wat werd beschreven als "een onomkeerbare psychose". Eerst dachten ze dat het maken van contact met “iets” in het buitenaardse schip de geestelijke ziekte van de wetenschappers mogelijk had veroorzaakt. Het binnengaan van het buitenaardse schip veranderde letterlijk je verstand; alle begrip van tijd en ruimte wordt verdraaid - "een ware verstand veranderende ervaring". Het probleem met die theorie was dat vele anderen die rond dezelfde dingen werkten er niet door werden getroffen. Het onderwerp werd losgelaten toen er op gewezen werd dat de opdracht van de wetenschappers niet het ontdekken van “waarom die psychose plaatsvindt, maar waarom buitenaardsen plaatsvinden”!

Er was geen twijfel bij niet één van de commissieleden dat geheimhouding het enige goede beleid was, een consensus die zij bereikten nadat zij waren gehergroepeerd. De gedachte dat er mogelijk duizenden van deze rondvliegende buitenaardsen konden zijn die zich alleen lieten zien wanneer zij dat wilden, was zeer verontrustend voor iedereen die er bekend mee was. Als de wetenschappers zelf niet zelfverzekerd met dat soort kennis konden omgaan, en hun geestelijke gezondheid nog minder nadat ze enkele jaren aan dat buitenaardse fenomeen waren blootgesteld, hoe zou dan het land of de gehele wereld reageren indien het plotseling bekend werd dat de hele mensheid onder een soort reusachtige microscoop lag?

Indien die informatie naar buiten kwam, zouden de mensen dan gewoon doorgaan met hun dagelijkse bezigheden zoals werken, kopen, spelen, investeren – de dingen die het ineenstorten van de wereld economieën voorkomen? Hoe zou het nieuws de aandelenmarkten beïnvloeden? Elke verstoring hoe klein dan ook zou kunnen doorslaan naar alle aandelenmarkten in de wereld. Het resultaat zou anarchie kunnen zijn. De planeet zou open liggen voor een dictatuur. Een nieuwe Wereldorde zou de planeet in zijn greep kunnen krijgen, misschien één die in werking wordt gezet door buitenaardsen!

De doos van Pandora.

‘De omwikkeling van elektriciteit stelt de wetenschappers die zich daarin bevinden in staat door dingen te lopen en ook op lucht te lopen. De wetenschappers zweefden niet. Ze liepen op een solide oppervlakte die onzichtbaar was voor het oog.’

Hoewel de commissie niet in staat was de Buitenaardsen te betrappen tijdens een ontvoering, maakten een aantal van hun onderzoekers belangrijke ontdekkingen met de apparaten die in het buitenaardse toestel waren gevonden. Eén apparaat dat in het buitenaardse toestel werd ontdekt had het model van een sigarendoos. Het functioneerde hetzelfde als het zwarte op krijt lijkende stuk dat doorgangen creëerde door iedere barrière, behalve dat deze doos toestond dat meer dan één persoon tegelijk door barrières kon lopen. Het had symbolen op de bovenkant en drie geringe indrukken op de omslag of deksel van de doos. Die doos was schijnbaar overzien of het was daar pas decennia na de crash door de buitenaardsen geplaatst. Niemand was er zeker van.

De doos had geen deksel dat openzwaaide of enige andere bewegende delen. Het werkte op dezelfde manier als het maken van een opening bij het buitenaardse toestel. De drie indrukken op de bovenkant werkten op dezelfde manier als dat van een combinatieslot. Zodra de code was geactiveerd verscheen er een opening en werd een variatie van geometrisch gemodelleerde voorwerpen zichtbaar. In de documenten was niet vermeld hoe de wetenschappers de code braken of hoe lang dat had geduurd. Als de doos openging overspoelde het automatisch iedereen in zijn omgeving in een soort omhulsel of wolk die werd omschreven als een "vreemde wolk van een soort elektrische lading ". Men kon er gemakkelijk in en uit lopen zonder te worden gekwetst, maar het gaf bij de commissieleden die het ervoeren een soort van angstaanjagend gevoel. Het omhulsel leek op cellofaan, behalve dat men er doorheen kon lopen zonder te merken dat het daar was. Het bereik ervan was enkele meters in omtrek, maar ogenschijnlijk zat daar geen vast ingesteld bereik aan. De vreemde wolk van elektrische lading verrichtte eenvoudig de taak die werd vereist. Indien er twee mensen waren, omvatte het hen beide. En wanneer het twaalf mensen waren, omvatte het de grotere groep.

De wolk van elektrische lading strekte zich niet uit naar een individu of volgde een wetenschapper indien hij of zij van de grotere groep afdwaalde. De wolk voelde wat er werd vereist en verrichte dienovereenkomstig zijn werk. De wolk van elektrische lading stond de wetenschappers daarbinnen toe door dingen te lopen of op lucht te lopen. De wetenschappers zweefden niet. Zij liepen op een solide oppervlakte die voor het oog onzichtbaar was. Barrières gehoorzaamden niet aan de wetten van de fysica als die vreemde mist die vanuit die doos straalde hen overspoelde. Dat verklaarde hoe de buitenaardsen de mensen vanuit hun huizen, auto's en wolkenkrabbers kunnen ontvoeren. Alle ontvoerden vertelden aan de wetenschappers die hun interviewden, dat de deuren nooit werden geopend en de sloten niet werden opengebroken. Dus dat de buitenaardsen eenvoudigweg hun slaapkamers binnenkwamen via de muren en de ontvoerde dan meedroegen of ze al lopend meenamen over een onzichtbare brug naar het ruimteschip.

Tussen de voorwerpen in de sigarendoos vonden de wetenschappers nog een instrument dat mensen op dezelfde manier onderwierp zoals de eerder gevonden "laserpen" dat deed. Het verschil was dat dit onderdeel kleiner was en leek op een pijpje met een enigszins kromme punt aan de top. Het voorwerp paste op een vinger zoals een vingerhoed. Het vingerhoedachtig voorwerp projecteerde een 90 cm lange lichtstraal van groen licht. Die lichtstraal verlamde onmiddellijk een ieder als het licht het hoofd van de persoon raakte. Het is mogelijk dat de straal van licht werd geleid via de gedachte van de buitenaardse, dat gaf de buitenaardse de mogelijkheid om de lichtstraal direct op een mens te richten op het moment dat de buitenaardse de kamer of een gebouw binnenging. Het zou zeer onpraktisch zijn als een buitenaardse eerst een potentiële ontvoerde zou moeten achtervolgen om hem precies op 90 cm te kunnen treffen.

Van alle mensen die beweerden ontvoerd te zijn en hun verhalen aan de commissieleden vertelden, was er niet één van hen die beweerde dat zij wegvluchten op het moment dat zij de buitenaardse zagen. In plaats daarvan, vertelden sommigen verlamd te zijn voor zij zich zelfs maar bewust waren van de aanwezigheid van de buitenaardse.

Toen de commissie de technici hadden om deze voorwerpen op mensen uit te testen, kwamen de wetenschappers er achter dat de persoon nog ongeveer twee of drie minuten verlamd bleef nadat de lichtstraal van hen was afgewend. Om hen verlamd te houden moest de lichtstraal op het hoofd van de persoon gericht blijven. De sigarendoos bevatte veel eigenaardig gemodelleerde voorwerpen. Van één van de voorwerpen, een rond metalen schijfje dat niet groter was dan een cent werd ontdekt dat het een persoon continu verlamd hield zolang dat voorwerp op de slaap van het hoofd van die persoon geplaatst bleef. Het schijfje hechtte zichzelf aan het gebied van de slaap van het hoofd, op dezelfde manier als een magnetisch figuurtje aan de koelkastdeur. Die persoon bleef verlamd totdat het werd verwijderd. De sigarendoos bevatte vele tientallen van deze schijfjes, maar een juiste telling kon niet worden gemaakt.

De inventaris opnemen was onmogelijk. Als de wetenschappers de ene dag tien onderdelen hadden, waren het er de volgende dag twintig. Nog een andere dag konden het er misschien weer vijftien zijn. De telling van de onderdelen was nooit hetzelfde van de ene dag naar de volgende. Vorm en verschijning bleven nooit hetzelfde. Sommige onderdelen veranderden dagelijks. Anderen veranderden iedere week en sommige veranderden iedere twee of drie maanden. Het was onmogelijk voor de wetenschappers om te weten of te voorspellen wanneer een onderdeel een metamorfose zou ondergaan.

De enige voorspelbare zekerheid was het om de drie dagen terugkeren naar het buitenaardse toestel van ieder afzonderlijk onderdeel dat afkomstig was vanuit het buitenaardse toestel. Sinds de voorwerpen niet allemaal tegelijk werden weggehaald, maar stuk voor stuk gecontroleerd werden meegenomen op verschillende tijden van de dag, keerden de voorwerpen allemaal terug in dezelfde volgorde vanaf het moment dat zij werden meegenomen.

Niet zoals bij mensen die trots op zichzelf waren van het bijhouden van een soort van orde bij zichzelf, zoals de potten in de ene kast en de borden in een andere, hadden de buitenaardsen dat niet. Op de ene dag waren de buitenaardse voorwerpen in de ene locatie, maar de volgende dag bevonden de voorwerpen zich op een andere plek in het buitenaardse toestel.

Ook al veranderden sommige onderdelen van vorm, de technicus die voor een bepaalde tijd met een speciaal onderdeel had gewerkt wist weer precies welk onderdeel dat was door het slechts aan te raken. De mensen die met deze onderdelen werkten werden er vertrouwd mee. Hoe langer de samenwerking was, hoe gemakkelijker het was om het te herkennen en te weten wat het onderdeel deed.

De veranderingen in configuratie van de voorwerpen waren niet zo subtiel. Ronde onderdelen werden vierkant of een combinatie van vormen, en één kant kon geometrisch verschillen van de andere kant. Onderdelen die de vorm hadden van een blokje konden de volgende dag of volgende minuut de vorm hebben van een kogelvis. De voorwerpen veranderden zelfs van vorm terwijl zij in gebruik waren, wat ijzingwekkend was voor de getuige. Sommige technici zijn flauwgevallen terwijl zij een onderdeel zagen muteren dat in het lichaam van een persoon zat waarop werd geëxperimenteerd. Geen van de wetenschappers kon wennen aan het zien van een buitenaards object dat als het ware vlak onder de huid van een persoon leek te "zwemmen". Het bracht het cliché, "het gaf mij kippenvel" tot leven. Wat nog grilliger was dan het zien van een “zwempartij” van een buitenaards object vlak onder de huid van een man, was het object geometrisch van afmeting en vorm te zien veranderen terwijl het onder de huid van een persoon zat die tijdens de procedure weer bij kennis kwam.

De voorwerpen die het lichaam binnengingen waren minder dan 5 centimeter lang en leken op kleine wortels. Zodra zij op een levend lichaam werden geplaatst, gingen de buitenaardse voorwerpen via de buikstreek naar binnen. Het gedeelte dat zich in de huid groef verlengde zichzelf en vormde dan een punt dat fijner was dan een injectienaald. Binnen enkele seconden nadat het buitenaardse voorwerp op het lichaam van de persoon was geplaatst, drong het ding via de huid naar binnen door met de punt een insnijding te maken zo groot als een speldenprik. Nadat de punt naar binnen drong, zoog het de rest van zijn massa als het ware door die kleine insnijding mee naar binnen.

Een opmerking van een verbaasde wetenschapper die er naar keek: "Eerst was het een solide voorwerp; dan veranderde het in een wormachtig schepsel en begon het lichaam binnen te dringen. Zodra zijn tentakel zichzelf onder de huid verankerde, werd het schepsel zoals een ballon. Wat eerst zo solide leek, veranderde onmiddellijk in een vloeibare vorm dat bij elkaar werd gehouden door een dun vlies, zoals een waterballon. Het bracht dan zijn vloeibare inhoud over naar de binnenkant van het menselijke lichaam waar het opnieuw solide werd. En dan bewoog het Buitenaardse voorwerp zich vrijelijk door het lichaam van de persoon".

De insnijding was klein en er kwam geen bloed vrij. De insnijdingen genazen net zo snel als een speldenprik. Het "Schepsel" (zoals de wetenschappers het voortaan noemden) kwam uit het lichaam op dezelfde manier zoals het naar binnenging, maar niet noodzakelijk via dezelfde locatie. De tijd dat het in het lichaam verbleef varieerde van persoon tot persoon. Wat het schepsel in het lichaam deed was onbekend, maar het geloof dat onder de commissie heerste was dat het als een soort van vervoer werd gebruikt, dat dingen in het lichaam inbracht en vermoedelijk dingen uit het lichaam verwijderde.

Het was een zegening dat in de meeste gevallen de persoon die deze procedure onderging buiten bewustzijn was en nauwelijks nog leefde, maar dat was niet altijd het geval. Er waren enkele gevallen dat de persoon tijdens zo een experimentele procedure weer bij bewustzijn kwam en ervoer dan een martelende pijn van het buitenaardse voorwerp. Gelukkig voor de wetenschapper associeerde de persoon zijn pijn met zijn verwondingen en nam aan dat de technici rond hem dokters en verpleegsters waren, omdat de wetenschappers dezelfde witte en groene kleding droegen die ook medisch specialisten gebruikten.

De buitenaardsen geloven schijnbaar niet in anesthesiologie. Dit lijkt voorlopig zo omdat de wetenschappers nog niet het onderdeel hebben geïdentificeerd dat die verdovingsfunctie verricht. Van alle experimenten die werden verricht, ontdekten de wetenschappers dat wanneer zij een persoon verdoofden met de standaard procedure die iedere dag door dokters gebruikt werd, de experimenten in gevaar kwamen. In ieder geval stopte het buitenaardse instrument met wat het deed en werd latent. Het buitenaardse instrument handelde alsof de persoon gestorven was.

Daardoor namen de wetenschappers aan dat de buitenaardse voorwerpen moesten werken door middel van de elektrische impulsen van het lichaam. Wanneer de cellen verdoofd waren en de neuronen niet goed werkten en reageerden kon het buitenaardse voorwerp zijn werk niet meer doen. Schijnbaar gebruiken de buitenaardse voorwerpen de neuronen van het lichaam zoals een netwerk van telefoonlijnen waardoor zij door het hele lichaam kunnen navigeren. Sinds de wetenschappers dat wisten, deden zij wat de buitenaardsen vermoedelijk ook deden - de persoon verlammen met het laserstraal apparaatje.

Terwijl de persoon onder die buitenaardse verlammingsinvloed was, behield hij een bepaalde tijd zijn bewustzijn. Als hij bij bewustzijn was, ervoer hij de pijn evenals de ontzetting die kwam van "het niet weten" wat er met hem gebeurde. Maar hij had geen enkele invloed op de procedure aangezien hij volledig geïmmobiliseerd was. Zodra de persoon uit de verlammingsinvloed werd gehaald, had hij evenals in alle andere gevallen geen enkele herinnering van wat er met hem was gebeurd of zelfs dat er iets had plaatsgevonden. Aangezien iedereen waarop door de wetenschappers werd geëxperimenteerd in wezen op hun doodsbed lagen, hadden de experimentatoren het gevoel dat de slachtoffers weinig te verliezen hadden. In sommige gevallen hadden zij alles te winnen, sinds een aantal van de gewonden vanwege oorlogshandelingen of door een verkeersongeval enkel en alleen van hun wonden herstelden vanwege de buitenaardse instrumenten.

Toen de commissie gevormd werd, was het beleid; dat, indien wie dan ook van de mensen die aan het buitenaardse project werkten zelf dodelijk ziek werd of gewond raakte door een ongeval, zij moesten toestemmen om voor dezelfde experimenten gebruikt te worden. De gedachte van de commissie daarachter was dat niemand bij anderen zou mogen doen wat zij zelf niet zouden willen ondergaan. Na het voorstel opnieuw zorgvuldig te hebben bekeken kwamen er veel bezwaren naar voren. Het meest overheersende van die bezwaren was absolute angst!

"De wetenschappers zouden zichzelf niet in een positie brengen waardoor zij zichzelf "ooit" onder het mes van de experimentator zouden vinden - in pure kwelling en pijn, totaal verlamd waardoor hun geschreeuw om hulp door niemand zou kunnen worden gehoord".