INTERVIEW MET JOHN BURROUGHS Door: Philip Mantle Januari 2011 Vertaling: Paul Harmans Met toestemming van Philip Mantle overgenomen uit het Engelse magazine UFO Matrix
De gebeurtenissen in het Rendlesham bos eind december 1980 zijn zonder twijfel de best bekende UFO-ontmoetingen van Engeland. Talloze tv-documentaires zijn uitgezonden, niet te tellen artikelen geschreven en vele discussies woeden al jaren op het Internet. Ongeacht je eigen opvattingen over deze gebeurtenissen, om een betere opinie te verkrijgen is het zeker wijs om te luisteren naar hen die er direct bij waren betrokken. Onlangs had ik de mogelijkheid om via de telefoon een kort interview te doen met één van hen die in de nacht waar we het over hebben aanwezig was. Het is de gepensioneerde USAF sergeant John Burroughs. In de aanloop naar de 30e verjaardag van dit incident hebben John en zijn collega’s het buitengewoon druk gehad, dus ik benutte deze kans om John namens iedereen bij UFO MATRIX te bedanken voor het opofferen van zijn waardevolle tijd om met ons te praten.
Philip Mantle: Goedenavond John. Mag ik beginnen met je iets te vragen over je militaire carrière, wat precies je werk was enzovoorts? John Burroughs: Oké, ik zat 27 jaar in het leger voordat ik met pensioen ging. Ik kwam meteen na de middelbare school bij de luchtmacht, in februari 1979. Ik wilde er op uit en wat van de wereld zien, wat meer onderwijs volgen, dus meer van de wereld zien en wat lol hebben. Ik kreeg dan ook een hoop van de wereld te zien en had het naar mijn zin bij de luchtmacht. Mijn eerste taak was in Engeland, meteen vanaf de training. Een hele hoop van ons werden daarheen gestuurd, ik weet niet waarom. Ik had er niet om gevraagd naar Bentwaters te mogen. Philip Mantle: Dus dat was een standaard stationering op RAF Woodbridge/Bentwaters? John Burroughs: Ja, dat is juist. Ik heb er niet om gevraagd, mijn naam werd uit de hoge hoed getrokken en ik ging daarheen. Philip Mantle: Dat is mooi. Welnu, in de nacht waar het om gaat, toen deze incidenten plaatsvonden, wat maakte jou er op attent dat er iets aan de hand was in het Rendlesham bos en dat jij en je collega’s daar naartoe moesten om er een kijkje te nemen? John Burroughs: Oké, hopelijk kan dit het nog eens duidelijk maken. Ik was daar om de poort te controleren, ik liep niet zomaar wat rond. Ik zat samen met sergeant Stefans in een patrouillevoertuig en we waren op patrouille. Ik reed rond en we reden naar de oost-poort. We deden juist de veiligheidscontrole toen sergeant Stefans vreemde lichten in het bos zag. Philip Mantle: Wie gaf jullie opdracht om daar een kijkje te gaan nemen? John Burroughs: Dat deed niemand. Stefans en ik… nadat hij die vreemde lichten had gezien, hij vroeg mij of ik zoiets eerder had gezien en ik zei nee. We besloten dat we gingen uitzoeken wat daar aan de hand was. Dus ik stapte uit en opende de poort en reed naar het einde van de weg. Ik sprong uit de wagen en kreeg een vreemd, akelig gevoel alsof er een soort statische elektriciteit in de lucht hing, of wat dan ook. Het voelde gewoon niet goed. Op dat punt besloten we dat we beter terug naar de poort konden gaan om dit via de telefoon te melden en hen te laten weten dat er iets vreemds aan de hand was. Dat was waarop men besloot om Penniston te halen. Philip Mantle: Dus het was deel van je routine. Jullie controleerden gewoon de veiligheid van de basis. Jullie zagen iets vreemds en besloten dat te onderzoeken. Wat verwachtten jullie te zien, idioten die in het bos rondrenden of wellicht iemand die de basis beter wilde bekijken? John Burroughs: Dat is een interessante vraag en hier is een vreemd antwoord. We wisten niet wat we konden verwachten. Dat is een interessant punt, als je iets vreemds ziet en je besluit om ernaar te gaan kijken, dan trek je nog geen conclusies voordat je werkelijk hebt gezien wat het is. Dus er was geen gesprek over wat het kon zijn of wat er gaande was of wie het was. Het was gewoon: “Laten we maar gaan kijken wat er aan de hand is.” Philip Mantle: Dus je ging het bos in John, kun je het voorval beschrijven? Beschrijf precies waar je oog in oog mee kwam te staan? John Burroughs: Oké. Nu, we gingen met het voertuig, maar gingen daarna te voet verder. We naderden iets en het bos werd verlicht door een helder licht. Hier is de kopie van John Burroughs originele met de hand geschreven rapport dat hij kort daarna opmaakte:
Philip Mantle: Hoe lang duurde het hele incident? John Burroughs: Het begon rond 03:00 en was voorbij rond 5 of 6 uur, tegen die tijd waren we weer terug op de basis. Philip Mantle: Je ging dus bij één gelegenheid naar het bos? John Burroughs: Ik ging twee keer. Philip Mantle: Je ging weer terug met Penniston en zijn gevolg? John Burroughs: Ja, ik ging er weer heen met de anderen in die andere nacht met kolonel Halt, toen hij en de andere jongens in het bos waren. Philip Mantle: Je was er ook samen met kolonel Halt? John Burroughs: Ja, dat was ik. Philip Mantle: Dus, in de eerste nacht ging je slechts bij 1 gelegenheid het bos in? John Burroughs: De eerste nacht was daar Jim Penniston en ik met Ed Cabansak, ja. Philip Mantle: En toen jullie teruggingen naar de basis, wat was de procedure, wat deed je? John Burroughs: Na de eerste nacht brachten we onze wapens terug bij het kantoor van de wachtcommandant en we spraken over wat er gebeurd was. Philip Mantle: Maakte je toen ook je rapport op, of deed je dat de dag erna? John Burroughs: Je bedoelt mijn verklaring? Philip Mantle: Ja. John Burroughs: De verklaring werd later geschreven, nadat ons verteld was die te schrijven. Op dat moment werd ons niet verteld een officiële verklaring te schrijven. Philip Mantle: De volgende dag werd hierover op de basis veel gesproken? John Burroughs: Ik woonde niet op de basis, ik woonde daarbuiten. Philip Mantle: Ben je op de hoogte van de discussies op de basis, iets dat je later wellicht hoorde? John Burroughs: Eerlijk gezegd, wat mij persoonlijk betreft, omdat ik buiten de basis woonde en ik daar niet rondhing, kan ik je niet vertellen wat er besproken werd. Ik was niet betrokken bij gesprekken, nee. Philip Mantle: Welnu, gedurende deze gebeurtenissen of daarna, is jou ooit officieel verteld er niet over te praten? John Burroughs: Met mij rechtstreeks, toen het incident gebeurde en toen het later bekend werd via Larry Warren, mij is nooit rechtstreeks verteld dat ik er niets over mocht zeggen, noch is mij verteld dat ik dat wel mocht. Er was geen reden om het te bespreken. Ik ben nooit rechtstreeks bedreigd, of ondervraagd of verteld dat ik er niet over mocht praten. Philip Mantle: Is jou ooit een officiële verklaring gegeven van wat je zag die nacht, dat het dit of dat was of was je aan je eigen gedachten gebonden? John Burroughs: In de afgelopen 30 jaar ben ik door geen enkele officiële instantie op de hoogte gesteld van wat het was of wat er gebeurde. Hetgeen daar het dichts bij kwam is dat de luchtmacht bij kolonel Halt’s memo blijft, dat er iets vreemds gebeurde. Maar dat is mij nooit door enige officiële bron verteld.
Philip Mantle: Welnu, in jouw opinie John, wat denk jij dat je in die nacht in het bos ontmoette? John Burroughs: Als ik het wist zou ik er niet over praten. Met andere woorden, dan zou ik naar buiten zijn getreden en hebben verteld wat het was of ik zou er niet over praten. Eerlijk gezegd heb ik het daar altijd moeilijk mee gehad en ik weet niet wat wij daar ontmoette. Tot aan deze dag is er een lijst met gesuggereerde dingen en niet één daarvan is bewezen of afgewezen. Philip Mantle: Om even voor de advocaat van de Duivel te spelen, de sceptici zeggen dat jij en je collega’s niet bekend waren met de omgeving en dat jullie een aantal alledaagse dingen waarnamen die jullie als ongewoon zagen. Wat is jouw antwoord aan de sceptici? John Burroughs: Mijn antwoord aan de sceptici is: Oké, het is een vrij land en de meeste mensen hebben het recht te zeggen wat zij voelen en daar ben ik het mee eens. Er is geen enkele scepticus geweest die naar voren kwam en mij verteld heeft dat wat ik beschrijf verkeerd is. Wat ik bedoel is dat al die debunkers hebben getracht mij te vertellen wat ik zag, wat het militaire protocol was en alles. Ik vind dat soms behoorlijk humoristisch en soms ergerlijk. Mijn vraag aan de debunkers is deze: Hoe zouden zij het vinden als hen iets buitengewoons zou overkomen en ze geen idee hebben hoe ze het moeten verklaren? We kregen ermee te maken, wij allemaal, en niemand van ons, Halt, Penniston, en anderen, niemand van ons kwam naar voren en sprak erover. Dat kun je controleren. We bleven stil totdat Larry Warren naar voren kwam en zijn verklaringen deed. Toen lokaliseerde de Freedom of Information wet de Halt-memo, en toen kwamen mensen op verschillende manieren achter ons aan, beschuldigden ons van het vertellen van leugens en toen pas wilden ze dat we hen vertelden wat we zagen. Daarna vertelden zij ons dat het dit of dat was. Ik zou graag willen dat deze mensen iets bijzonder zouden meemaken en dat er dan anderen komen die hen gaan vertellen wat ze hebben gezien, het allemaal gaan verklaren voor hen. Philip Mantle: Deze december (2010) is het 30 jaar geleden dat het incident gebeurde. Is er iets dat je na al die tijd zou willen zien gebeuren? John Burroughs: Om eerlijk te zijn, persoonlijk zou ik graag willen weten wat er gebeurde. Ik zou willen dat er iemand naar voren zou komen die de kennis heeft van hetgeen er gebeurde en ons liet weten wat het was. Er is daarna duidelijk een onderzoek geweest en als ze schoon schip willen maken en tegen ons zeggen dat ze ook niet weten wat er met ons is gebeurd dan is dat goed. Wat ik zou willen is dat de regering zou toegeven dat wat er gebeurde bij dit incident een feit is en dat men eerlijk naar ons is. Ik denk dat we allemaal onderzocht moeten worden om te kijken of er problemen zijn en dat al die jongens verzorgd moeten worden, iets dat nooit is gebeurd. We werden aan ons lot overgelaten. Ze willen niets erkennen en ik vind dat niet eerlijk naar ons toe. Philip Mantle: Nog één ding, is er iets waarmee onze lezers kunnen helpen? John Burroughs: Ik denk dat zij de regeringen van de wereld kunnen vragen ons te laten weten wat er met ons gebeurde. Welk recht hebben regeringen om tegen ons te zeggen dat we het niet mogen weten. We helpen de regering aan de macht om over ons te waken. Vraag hen deze informatie niet voor ons te verbergen. Philip Mantle: John, dat is prachtig en het was fascinerend om met je te praten, bedankt voor je tijd. John Burroughs: Dank je Philip. Einde
van het interview Aan de waarnemingen in het Rendlesham bos is vaak gerefereerd als het Engelse Roswell incident. Ik vraag me af of we net als bij de Roswell zaak ook over dit incident over 30 jaar nog redetwisten?
|
