JuliaSet

PRINTBARE VERSIE

STONEHENGE 1996 JULIA SET - M’s OOGGETUIGENVERSLAG

Vertaling: Paul Harmans

Bron: http://www.lucypringle.co.uk/news/stonehenge-julia-set-eyewitness.shtml

Taxichauffeuse is getuige van het verschijnen van een graancirkel tegenover Stonehenge
Deze gebeurtenis is om verschillende redenen van belang; een piloot die op de middag van zondag 7 juli 1996 met een licht vliegtuig van Exeter naar Thruxton vloog en daarbij over het veld tegenover Stonehenge kwam, had een passagier bij zich die foto’s maakte en daarbij was het veld dat langs de snelweg A303 ligt ongerept. De piloot loste zijn toestel op Thruxton, vulde de noodzakelijke landings- en vluchtformulieren in, tankte en vloog toen met hetzelfde vliegtuig terug naar Exeter. Stel je zijn verbazing voor toen hij over hetzelfde veld tegenover Stonehenge vloog, z’n 40 tot 50 minuten later, en hij een enorme formatie zag liggen met de afmetingen van zo’n 275 bij 150 meter, ingedrukt in de tarwe beneden hem.

Een jachtopziener en een bewaker van Stonehenge bevestigden beiden dat het er die morgen niet lag. De formatie werd de ‘Julia Set’ genoemd, omdat het voor de wiskundigen een complexe afbeelding betrof van een met de computer gegenereerde fractal, voor musici een bassleutel en voor mariene biologen de doorsnede van een nautilus.

De ervaren onderzoeker Colin Andrews vertelde me: “De formatie werd voor het eerst om 18:15 waargenomen vanuit een vliegtuig. De piloot vloog eerder, om 17:30 ’s middags over het veld met een passagier (een arts die foto’s nam). Er was rond die tijd niets in het veld te zien. Toen de piloot om 18:15 terugkeerde zag hij de formatie in het veld. Rond ongeveer hetzelfde tijdstip (18:15) reed zijn voormalige passagier langs Stonehenge en zag dat auto’s aan de kant van de drukke weg stopten. Toen ik vragen stelde aan de politie van Wiltshire werd mij verteld dat de noodlijnen rond 18:00 verscheidene 999 telefoontjes kregen met meldingen dat een groot aantal auto’s aan de kant van de weg waren gestopt en dat zoiets een gevaar opleverde.”

De Duitse onderzoeker Andreas Mueller heeft ook enige essentiële informatie toegevoegd als resultaat van zijn bezoek aan de formatie net nadat die was verschenen. Hij schreef me dat hij naar een man luisterde die hij voor de boer hield, die een groep mensen vertelde dat hij die dag landarbeiders in het veld aan het werk had die de afscheiding repareerden en dat zij daar tot ongeveer 17:30 die middag waren.

Er gebeurde vele vreemde dingen met de mensen die de formatie bezochten http://www.lucypringle.co.uk/articles/fractal en waarvan de meest belangrijke meldingen mij aanzette om mijn onderzoek naar de hormoonniveaus te ontwikkelen.

Maar deze formatie is één van de meest belangrijke in de geschiedenis van het graancirkelfenomeen gebleven omdat graancirkels bijna nooit tijdens daglicht verschijnen.

In de lente van 2009 had ik een lezing gegeven aan het Alton College in Hampshire. Kort daarna belde een vriendin mij om te zeggen dat een vriendin van haar in een taxi had gezeten en dat ze de chauffeuse had verteld dat ze zojuist naar een fascinerend gesprek over graancirkels was geweest. M, de taxichauffeuse, zei: “Ik zag er één verschijnen tegenover Stonehenge.” Omdat ze dacht dat dat dit jaar was, belde mijn vriendin me. Maar nadat ik uitgebreid had gezocht realiseerde ik mij dat er geen formatie in de buurt van Stonehenge lag. Ik kreeg het telefoonnummer van M en vertelde haar wat ik had gehoord. Ze zei: “Oh hemeltje nee, het was jaren geleden.” Ik vertelde haar dat slechts twee formaties in het veld tegenover Stonehenge waren verschenen, in 2002 en 1996. Ze vertelde: “Het was in 1996, toen zat mijn zoon bij het leger en hij had vakantie en ik reed naar hem toe om hem te bezoeken.”

Ik kreeg het uiteindelijk voor elkaar een datum te prikken die voor ons beiden uitkwam om elkaar te ontmoeten en waarbij ik het verhaal van M op band kon opnemen. M en Tim (een vriend van haar zoon) reden in juli 1996 naar Somerset om haar zoon te bezoeken die in dienst zat. Toen ze de heuvel richting Stonehenge afreden zagen ze een hoop auto’s die in de berm van de A303 stopten, tegenover de rechtopstaande stenen van Stonehenge. Ze zei dat als twee of meer auto’s in de berm stoppen en de inzittenden naar beneden in het veld staan te kijken, er nog wat auto’s stoppen en geleidelijk gaat het verkeer langzamer rijden omdat er steeds meer auto’s langs de weg staan.

Toen ze dichterbij kwam zei Tim: “Mevrouw M, daar ligt een graancirkel.” Er reed net een auto weg en ze reed haar auto op de lege plek en ze stapten uit en voegden zich bij de menigte die stond te kijken naar wat er gebeurde. M vertelde: “Er was een verschijning, een geïsoleerde mist over het veld en terwijl de cirkel groter en groter werd, rees de mist op boven de cirkel. Terwijl de mist rees werd het groter en ook de graancirkel werd groter. De mist zat ongeveer op 50 tot 100 cm boven de grond en draaide min of meer rond en op de grond verscheen een ronde vorm die groter en groter leek te worden en tegelijkertijd werd ook de mist groter en groter en begon harder rond te draaien.

Het gebeurde geleidelijk en je stond daar en je dacht ‘wat gebeurt er?’ en iedereen praatte er over en meer en meer verkeer ging stilstaan en al die tijd realiseerde je je niet wat er nu werkelijk gebeurde. Je dacht dat dit het was, maar dan werd het weer groter en je dacht aan het begin en aan het eind. Maar je realiseerde je niet waar je nu naar keek. Ik begreep niet wat er gebeurde.

De mist was niet iets dat vanuit de grond kwam omdat er een duidelijke ruimte tussen de grond en de mist zat. Er stond geen wind en er was geen stof (ze is een astmapatiënt). Het was het meest vreemde dat ik ooit heb gezien. Het was een rustige zomerdag.”

Toen ik haar vroeg hoe lang ze daar gestaan had en naar de gebeurtenis had gekeken, zei ze dat zoiets moeilijk te zeggen was, misschien iets van 20 minuten of zo, maar ze was het besef van tijd kwijt gedurende de tijd dat ze niet kon geloven wat ze zag. De mist was er nog toen ze wegging, maar of de formatie toen ook nog steeds groter werd dat kon ze niet zeggen.

Ik vroeg haar wat de kleur van de mist was. “Wel, het was niet bruin of blauw of roze, het kwam niet vanaf de grond. En het ging niet ver omhoog de lucht in.” Ik vroeg haar of ze zich vreemd voelde. “Ik voelde zoiets als ‘mijn God, wat gebeurt er, kijk wat er gebeurt, gaan we kabouters zien of wezens van Mars of een spoetnik in een minuut of zo?’

Toen ik M vroeg op welke datum dat gebeurde dacht ze even na en pakte toen mijn notitieblok en schreef op: zondag 7 juli 1996. Ze vertelde dat ze zich herinnerde dat het een zondag was omdat er weinig verkeer was.

Ze vroeg me waarom ik dit niet eerder had gehoord? “Er waren zoveel mensen die keken naar wat er gebeurde, het was niet alleen ik. Waarom praten die andere mensen er niet over?” Inderdaad, het was slechts bij toeval dat ik dertien jaar nadat het gebeurde via een passagier in M’s auto die bij mijn lezing was geweest, iets erover hoorde! M had het niet zelf gemeld, behalve aan haar familie en vrienden.

Toen ik bij M wegging was ik onzeker over het tijdselement van ongeveer 20 minuten. Ik kon M’s standpunt niet veranderen, ze was onvermurwbaar en bleef erbij dat dat was waarvan ze getuige was geweest en niets wat ik zei kon haar van gedachten veranderen. Van alle andere betrouwbare meldingen die ik van mensen had gekregen die getuige waren van het ontstaan van een graancirkel, wist ik dat ze allemaal onafhankelijk van elkaar meldden dat het ongeveer tussen de 4 en 20 seconden duurde voordat de cirkel was gemaakt. Dus waarom duurde het bij deze dan zo lang? Was het vanwege het feit dat de andere enkele cirkels zo klein waren en deze formatie zo groot en complex was?

Ik voerde verschillende onderzoeken uit en ik leerde dat het over het algemeen geaccepteerd wordt, vanwege werk dat werd uitgevoerd in de jaren ’90, dat het mogelijk is de tijd te berekenen die nodig is om een formatie te laten verschijnen en dat het gebaseerd is op de grootte en het aantal van de cirkels. De methode houdt verband met het aardse zwaartekrachts- en het magnetisch veld. Die bepalen de snelheid van de opgewekte werveling tot ongeveer 3 meter per seconde. De werveling breidt zich geleidelijk over het oppervlak van de aarde in een zich ontwikkelend patroon uit. Om de 151 cirkels van de 275 bij 150 meter grote formatie te vormen zou dan zoiets als 20 tot 25 minuten nodig zijn.

De afdalende kracht geeft een elektrische ontlading die bubbels laat vrijkomen uit de ondergrondse waterlagen en die omhoog rijzen door de oppervlakte van de grond en zodoende de patronen vormen. Het ankerpunt van de kracht ligt altijd uit het middelpunt. Dit aspect is gedurende de jaren en in bepaalde complexe graancirkels menigmaal waargenomen. De patronen ontwikkelen zich als ‘borduurwerk’, half op de grond en half onder de grond als een soort herhalende ringen. Er is dan een behoorlijk lagere druk binnen dan buiten en er ontstaat dan een soort zuigende beweging van binnenuit die het gewas aan de basis laat buigen of ‘naar beneden zuigt’.

De mist kan dan ontstaan als resultaat van de koude waterdamp die oprijst van de ondergrondse waterstromen onder de formatie en gedraagt zich gelijk aan wat er gebeurt in het lab als er een elektrische ontlading in water wordt gecreëerd en er daardoor verschillende patronen aan de oppervlakte ontstaan. De nevel houdt dan een bepaalde afstand aan van de reactie-initiator, en dat ondersteunt wat er gebeurde, M kon zien dat de cirkel groeide. Dat is wanneer de waterstofatomen zich weer herenigen en er daardoor energie aan de omgeving wordt onttrokken. Dat is waar de extra energie vandaan komt. Wat betreft de hoogte, die zou niet veel hoger zijn dan de straal van de formatie die gevormd wordt en de nevelwolk zal groeien als de formatie groeit.

De meer complexe patronen hebben bijkomende informatie die in de werveling zit, maar kennis over wie of wat de knop indrukt om ze te maken bevat onze huidige wetenschap of verstand niet.

Het lijkt er niet alleen op dat M over elk aspect juist was, maar het komt ook overeen met het verslag van de piloot, de bewaker van Stonehenge en de jachtopziener. Een zeer opmerkelijke gebeurtenis.