REPORT FROM SAND MOUNTAIN
Cattle mutilations Jan. 2003
by Ted Oliphant
Vertaald door Paul Harmans
Ted Oliphant
Het verslag van Sand Mountain. Spookchirurgen keren terug naar noordoost Alabama. Recente veeverminkingen in de uitlopers van de Appalachen bergketen zorgen voor waakzaamheid onder de veefokkers.
Vorig jaar werd ik benaderd door de onafhankelijke artiest en amateur-videoproducer Matt Debow. Hij wilde een documentaire over mens- en dierverminkingen produceren die voorgevallen waren in Brazilië, het voormalige Oost-Duitsland, Groot Brittannië en de Verenigde Staten. Ik ging akkoord en we begonnen met het bekijken van de honderden foto’s die ik genomen en verzameld had toen ik nog politieagent was. Er waren zelfs nog politieverslagen en pathologische rapporten van verscheidene dierenartsen, diagnoselaboratoria en van de universiteiten die erbij betrokken waren. Ik was bijna vergeten wat ik over de jaren allemaal verzameld had. Matt en ik besloten naar Alabama te reizen om een gesprek te hebben met de veefokkers, politieagenten en journalisten over de veeverminkingen van 1992, 1993 en 1996.
Appalachen
Ongeveer tien jaar geleden presenteerde ik de ‘Fyffe Police Departement’ persconferentie & verslag over veeverminkingen. Drie weken geleden keerde ik terug naar Sand Mountain om mijn eerste documentaire over dit onderwerp te produceren. Ik verwachtte videobeelden te maken van mijn interviews met de veefokkers over de gevallen in 1992, 1993 en 1996 en nog wat oude foto’s, video’s en politie- en pathologische rapporten te verzamelen die ik gemist had toen ik daar nog politieagent was. Wat ik in tegenstelling tot dat materiaal vond, was een compleet nieuwe serie veeverminkingen die drie weken voor mijn komst van start was gegaan.
Twee
recente verminkingen
Ik arriveerde op maandag 25 maart 2002 in Sand Mountain en de hel brak
los. Twee van deze recente verminkingen vonden plaats ongeveer 7 uur
nadat ik teruggekeerd was in de uitlopers van de Appalachen. Ik kon
de eerste nacht niet slapen, ik had terugkerende dromen over honderden
foto’s van verminkingen. Ik schrok wakker uit zo’n droom,
viel vervolgens weer in slaap en had dezelfde droom opnieuw, telkens
weer. Ik werd de volgende morgen wakker en zei tegen mijzelf: “Ik
moet zoveel mogelijk foto’s en video’s van deze dieren zien
te verzamelen.” Ik reed die dinsdagmorgen naar Tennessee om Matt
Debow op te halen. We reden terug naar Sand Mountain en begonnen met
het opnemen van scènes van de bebouwing en het landschap. Die
avond interviewden we de voormalige commandant van het politiekorps
van Alabama, Ron Ogletree, die betrokken was geweest bij het onderzoek
naar de veeverminkingen. Sergeant Ogletree was dertig jaar politieman
geweest en had het allemaal meegemaakt in noordoost Alabama. Hij en
hoofdrechercheur Tommy Cole, waren mijn collega’s en wetsdienaren
in Albertville, Alabama.
Wat Ron Ogletree te vertellen had deed ons perplex staan. Hij beschreef hoe het departement voor publieke veiligheid in 1993 van plan was geweest drie bijzondere bijstandseenheden, compleet met helikopters en high tech surveillance vliegtuigen, gedurende een week in Sand Mountain te stationeren, in de hoop de daders van de verminkingen te kunnen pakken. Hij beschreef vervolgens hoe de hele operatie werd afgeblazen en hoe al zijn superieuren onmiddellijk werden toegewezen aan andere projecten. Ogletree vertelde hoe hem door zijn bazen het zwijgen werd opgelegd: “Zij zeiden dat ik uit de UFO-business en de veeverminkingsbusiness was en terug ging naar de verkeerspolitiebusiness.” Toen, in 1993, zocht zelfs het leger het nieuws op om de boeren te vragen niet op helikopters te schieten, waarbij ze publiekelijk vertelden dat zij niet verantwoordelijk waren voor de verminkingen. Je kon in heel Sand Mountain geen krachtig geweer meer kopen, die waren allemaal uitverkocht. Sommige wetsdienaren gingen zelfs zover dat ze alle wapenwinkels een bezoek brachten om uit te vinden wie er recentelijk zo’n krachtig geweer had aangeschaft.
Doofpotpraktijken
Aan het eind van het op video opgenomen interview, haalde Ogletree een
stapel documenten tevoorschijn die mijn bevindingen als politieagent
ondersteunden. Hij liet ook een aantal ‘smoking gun’ documenten
zien van de universiteit van Auburn, het departement van publieke veiligheid
in Alabama, het diagnoselaboratorium van Boaz alsook een lijvig dossier
met interdepartementale correspondentie dat bevestigde dat dit soort
misdrijven verdoezeld werden door staats- en locale handhavingagentschappen.
Hij gaf ons ook een stapel officiële foto’s van veeverminkingen
die ik nog niet eerder had gezien. Ze waren van een ondubbelzinnig geval
waarin het bureau van de sheriff van het district DeKalb, een boer die
slachtoffer was en het publiek misleidde. Deze volksverlakkerij zal
een van de hoekstenen van onze documentaire worden.
De volgende morgen gingen Matt en ik naar het Buck’s Pocket staatspark om meer plaatjes te schieten van de omgeving. Op de terugweg keek Matt uit over een weide en vroeg: ”Wat is dat?” Matt had een dode koe gezien die in een weide lag. Op de heenweg waren wij er ook langs gereden, maar hadden het toen niet gezien. Ik wilde de kijkers ook laten zien hoe een koe eruit zag die een normale dood was gestorven. Ik reed de weg af en de weide op en zwaaide naar de boer die bezig was een graf voor het dier te graven. Hij zette de motor van zijn tractor af en klom naar beneden. Ik stelde mijzelf voor en vroeg hem om toestemming om zijn koe te filmen. De boer vertelde dat hij twee koeien had verloren en ik vroeg hem wat de doodsoorzaak was. De ene was doodgegaan aan grastetanus en van de andere wist hij niet wie haar gedood had. Ik vroeg of ik hem mocht filmen terwijl hij de dode dieren begroef, maar de boer zij: “Nee, als hier ooit nog eens iets over bekend wordt, dan wil ik daar geen deel van uitmaken.” Er rinkelde een belletje in mijn hoofd en ik vroeg mij af: “Waarom zou hij zich daar druk over maken?” Matt en ik vonden dat al snel uit toen we één van de koeien benaderden.
Appalachen
Er was een grote ronde incisie rond de staart, het rectum en het geboortekanaal. Er zat een kleine stuivergrote opening in de uier naast een van de spenen. De incisies aan het achterste van het dier waren dezelfde incisies die ik al zo vaak had gezien. De boer vroeg ons op te schieten zodat hij verder kon met het begraven van zijn koeien. De boer wist wie ik was en toen we op het punt stonden om weg te gaan vroeg hij mij: “Hoe wist je dat je hier moest zijn?” Matt vroeg de boer of hij wist wie ik was en wat voor werk ik had gedaan. “Jazeker,” zei de boer. In de ogen van de boer moest ik wel verdacht lijken. Ik was nog nooit eerder over een verminking gestruikeld, zelfs niet toen ik nog politieman was. Dit was een beetje te veel van het goede.
Zwarte
helikopter
Toen we die avond thuis kwamen kwam de eigenaar van het huis waar ik
verbleef uit bed, hij wilde praten. Drie uur nadat ik dinsdagmorgen
was weggereden om Matt op te halen, zo vertelde hij, cirkelde er tweemaal
een zwarte turbohelikopter om zijn huis, op zeer lage hoogte. We keken
elkaar aan en schoten in de lach, maar we waren ook verbijsterd. Het
kan misschien een toevalligheid zijn geweest, maar er waren iets te
veel toevalligheden.
Op donderdag 28 maart 2002 interviewden wij de voormalige politieofficier en rechter van instructie P.T. Williams, die een stier had verloren in 1993. Ondanks dat de ribben van het dier netjes waren doorgesneden, had de politie hem verteld dat het het werk van roofdieren was, maar Williams wist wel beter. Dat was in 1993. Op vrijdag 29 maart belde de vrouw van Williams mij op mijn mobiel en vervolgens kwam hij zelf aan de lijn en zei: “Je kunt beter even hierheen komen, ik heb iets voor je film.” De volgende dag interviewden wij hem en het bleek dat ook zijn laatste stier verminkt was. Afgaande op de conditie waarin het dier werd aangetroffen moest het al twee dagen dood zijn. Dat was dus op hetzelfde tijdstip waarop het andere dier, waar wij als het ware over struikelden nabij Buck’s Pocket, verminkt was. Twee nieuwe verminkingen in twee dagen tijd en een zwarte helikopter, déjà vu, zou het mogelijk kunnen zijn dat ik voor de gek werd gehouden? Maar door wie of wat, dat wist ik niet.
Ik zette Matt met al het videomateriaal dat we hadden geschoten op het vliegtuig naar Californië, hij was nerveus en wilde niet dat iemand wist wat wij vergaard hadden totdat hij in Californië was.
Vervolgens belde ik naar drie agenten die ik kende en vertelde hen wat er aan de hand was. Zij raadden mij aan om te allen tijde iemand bij mij te hebben, omdat de mensen mij er de schuld van zouden gaan geven. Ik volgde hun advies op en spendeerde de rest van de dag aan het zoeken en inhuren van een plaatselijke politieman. Toen ging ik weer aan het werk. De volgende dag belde ik met locale boeren die dieren hadden verloren en begon met de zoektocht naar foto’s en video-opnamen van verminkte dieren. Ik hoorde van een ander geval dat voorgevallen was twee weken voordat wij arriveerden. In totaal verzamelde ik meer dan 100 nieuwe foto’s en acht video’s, inclusief de twee recente verminkingen die wij zelf gefilmd en gefotografeerd hadden. Vergelijking met andere verminkingen, die sinds 1963 gedocumenteerd zijn door de politie in 48 andere staten, laat zien dat deze recente gevallen onderdeel zijn van een nationaal probleem.
USA
De
verwondingen
In de sinds 1967 meer dan tienduizend (10.000) gerapporteerde verminkingen
op vee, zijn de weggenomen organen en het weefsel nagenoeg hetzelfde.
Het geslachtsorgaan verwijderd, de tong diep achter in de keel weggesneden.
Eén oog en één oor (en in sommige gevallen beide)
zijn weggesneden. De kaak is schoon en netjes tot op het bot ontdaan
van het vlees. Het rectum is uitgeboord, alsof er een kachelpijp naar
binnen is gedrukt en alle weefsel en spieren heeft afgesneden en naar
buiten heeft getrokken. Alles heeft te maken met input (ogen, oren),
output (rectum, geslachtsorganen) en voortplanting. Negentig procent
van de koeien (vrouwelijk) had binnen twee weken voorafgaand aan de
verminking een kalf geworpen of was nog zwanger. Waarom zijn zwangere
koeien en koeien die kortgeleden zwanger waren, zo gewenst bij deze
spookchirurgen? Dit alles wordt ook nog eens bij deze dieren volbracht
zonder dat er bloed aanwezig is in de incisies. In sommige gevallen
is de volledige hoeveelheid bloed van het dier afgetapt en altijd zonder
een cardiovasculaire collaps. Het weefsel was vaak zo verstoken van
bloed dat het helder wit van kleur was met een zweempje blauw.
Bij de stier van P.T. Williams (27 maart 2002) was het bloed van het dier weggezogen via de halsslagader, waar we een grote verwonding vonden (Vergelijk dit eens met de foto’s van de pony op de site van de stichting zinloos geweld tegen dieren. Vert.) Iets dat nooit verklaard kon worden is hoe de huiddiepe incisies worden gemaakt zonder de organen die daaronder liggen te raken of waarom deze incisies niet de haren van de dieren doorsnijdt. Ik denk dat ik uitgevonden heb hoe ze dat doen, het dier wordt van binnenuit gesneden. De eerste snede is de diepste, er wordt een gaatje in de huid gemaakt waardoor een mechanisch snijapparaatje tussen de huid en de interne organen en botten van het dier wordt geschoven. Met de snijvlakken van dat apparaatje wordt de huid ingesneden of geperforeerd zodat de huid gemakkelijk weggetrokken kan worden zoals een postzegel. Met het snijvlak naar buiten gericht, in plaats van naar binnen, beschadig je niets.
Als je aan dat snijapparaatje hitte toevoegt om het weefsel zacht te maken, de randen dicht te schroeien en om te voorkomen dat vloeistoffen wegvloeien, dan ben je al een heel eind. Snijden van binnenuit op huiddikte zorgt er ook voor dat er geen haren worden doorgesneden. De snijrand komt zelden boven de dikte van de huid uit. Stel je de tanden van een haai in het klein voor, die zich van binnenuit door de huid van het dier vreten. Ik heb dat op dieren nagekeken en er lijken zich vaak duidelijk snippers van bindweefsel tussen het spierweefsel en de nu verwijderde huid te bevinden. Dit indirecte en fysieke bewijs kan erop duiden dat er inderdaad een vreemd object binnen het dier aanwezig is dat snijdt terwijl het door het bindweefsel ploegt.
Roofdierverklaring
is geschiedenis
Pathologieverslagen van de vele weefselmonsters die ik aan heel veel
dierenartsen verstrekte, bevestigden vaak (maar niet altijd) dat er
op zijn minst instrumenten met een hitte van 150 graden Celsius, of
mogelijk zelfs meer, werden gebruikt op de verminkte dieren die ik persoonlijk
onderzocht heb toen ik werkte op het politiebureau van Fyffe. Gerechtelijke
analyse van deze dieren, door dierenartsen en wetenschappers verbonden
aan de grote universiteiten en het staats diagnostisch laboratorium
van Alabama, toonden onherroepelijk aan dat de verwondingen tengevolge
van een ‘misdrijf’ waren ontstaan en niet waren toe te schrijven
aan buidelratten, prairiewolven, vogels of vleesvliegen. Tenzij we radioactieve
buidelratten en prairiewolven hebben. De roofdierverklaring is voor
altijd geschiedenis geworden.
We hebben twee keuzen; het zijn of buitenaardsen of onze belastingcenten die aan het werk zijn. Maak uw keuze. We weten nog steeds niet wie er verantwoordelijk is voor deze misdaden, maar recente onthullingen bewijzen dat onze locale en federale overheden de waarheid bedekte en nog steeds bedekken. In 1993 werd sergeant Ron Ogletree en mijn andere partner, hoofdrechercheur Tommy Cole, door hun superieuren verteld dat zij niet langer verklaringen over de veeverminkingen mochten afleggen tegenover de pers. Tommy Cole (zelf ook slachtoffer van de spookchirurgen) kreeg tevens bezoek van de National Security Agency (NSA). Een NSA-agent van Redstone Arsenal presenteerde zijn legitimatiebewijs aan Tommy Cole en vertelde hem dat hij zich er maar beter buiten kon houden. Tommy reageerde daarop door op te merken, dat als er nogmaals een helikopter zonder registratienummer opdook boven zijn boerderij, hij hem uit de lucht zou schieten. De agent van de NSA zei hem dat het bijzonder gevaarlijk was om met dergelijke mensen de confrontatie aan te gaan en dat hij (Tommy) er grote problemen mee zou krijgen. Tommy’s respons was: “Dat interesseert mij niet, maar ik weet dan in ieder geval wel wie het zijn.”
Je maakt Tommy Cole niet bang, maar je kunt hem wel stil krijgen als je zijn baas bent. Hoofdrechercheur Tommy Cole onderging hetzelfde lot als sergeant Ogletree. In 1993 nam Tommy Cole mij apart, terwijl een verraste journalist van de Boston Globe toekeek, en zei tegen mij: “Ik kan dit niet doen, ik mag niet meer met de media praten.” Tommy Cole was de mond gesnoerd door zijn baas, commandant Benny Womack. Waarom? Dat weet ik niet. Deze zwijgplicht trof ook de laboratoriumafdeling van het staatsdepartement van landbouw van Alabama, nabij Albertville, dat onder leiding stond van de staatsdierenarts Lee Alley. Toen Tommy Cole een pas verminkte koe naar dat laboratorium bracht, omdat wij wilden dat Dr. Rick Sharpton daarop een lijkschouwing zou doen, was Dr. Sharpton het met ons eens dat deze verminkte koe het slachtoffer was van iemand met een scherp mes, misschien zelfs met een schaar zei hij. Hij werd zelfs aangehaald in de krant. Maar Lee Alley liet hem terugnemen wat hij kort daarvoor had gezegd bij ‘Sightings’, dat uitgezonden werd in de gehele Verenigde Staten en Dr. Sharpton berustte in zijn lot.
Wie,
waar, wanneer?
Ik denk dat ik in 1993 de enige was die niet officieel verteld was zijn
mond te houden. Dus hield ik een persconferentie. Dat was negen jaar
geleden en deze zelfde misdaden plagen nog altijd de boeren. Het aantal
gevallen neemt nog steeds toe en ik ben op de hoogte gesteld van het
feit dat er al bijna duizend gevallen in Groot Brittannië zijn
gerapporteerd. Er zijn meer gevallen dan ik ooit allemaal in documentaires
over veeverminkingen kan weergeven. Het was Jacques Vallée die
voor het eerst de veeverminkingen onder de publieke aandacht bracht
in zijn boeken: ‘UFO’s het is begonnen’ en ‘UFO’s,
verleden, heden en toekomst’ samen met Rod Serling, Jose Ferrer
en Burgess Meredith. Dat was in 1974.
De eerste veeverminkingszaak die ik kon vinden deed zich voor nabij Sand Mountain en Geraldine, Alabama. Twee jonge jongens zagen bij daglicht, boven een paar bomen in de verte, een schotel zweven. Ze gingen naar de plek waar ze deze UFO hadden gezien en daar vonden ze een verminkte koe en een uitgraving. Dat was in 1963. Toen ik in 1991 Marian Strickland interviewde, vertelde ze mij dat ze in 1952 een verminkte koe had gevonden in de Corona woestijn van New Mexico. Dus wie weet wanneer de eerste verminking plaatsvond? Een gepensioneerde ingenieur van Lockheed vertelde mij over een verminking in de late jaren veertig.
De staat Alabama
Tommy Cole denkt dat het de Amerikaanse regering is. Mediaproducer Linda Moulton Howe is ervan overtuigd dat het buitenaardsen zijn. De gepensioneerde sergeant Ogletree denkt dat het het werk is van een satanische sekte, hij gelooft dat omdat hem verteld is dat zij het deden. Er werd namelijk in 1993 een speciale besloten briefing gehouden in het bureau van de sheriff van het district DeKalb. Ordehandhavers en rechercheurs van twee districten en verschillende politiekorpsen waren uitgenodigd door hoofdrechercheur Mike James van het bureau in DeKalb om deze speciale briefing bij te wonen. De briefing was opgezet door Mike James, rechercheur Tom Price en FBI-agent Glenn Slaughter. Zij brachten een ooggetuige naar voren genaamd David Pratt, die werkte in een juwelierswinkel in Chattanooga, Tennessee. Mr. Pratt vertelde de aanwezige wetshandhavers dat hij deel uitmaakte van een satanische sekte die helikopters gebruikte om koeien te verminken voor haar rituele offerandes. Het overtuigde de meesten van de aanwezige politieagenten dat een sekte verantwoordelijk was voor de verminkingen. Verscheidene vruchteloze ondernemingen vonden er plaats, inclusief één waarbij sergeant Ogletree deelnam aan een zoektocht naar het lichaam van een ‘blauwogige, blonde’ kleuter waarvan werd beweerd dat hij/zij gebruikt was bij een rituele offerande. Er werd niets gevonden, veel mankracht werd verkwist enkel om van het juiste spoor af te dwalen.
De
documentaire
Het Fyffe politiekorps was niet uitgenodigd om deze speciale briefing
bij te wonen. Ik vraag mij af waarom niet? Het was een rookgordijn,
gebruikt om de lokale politie te kalmeren en hen een reden te geven
om niets tegen het publiek te zeggen. Sommige agenten vertelden een
boer: “We weten wie het doet, maar we kunnen je niet vertellen
wie het is.” Dat maakte de boer razend en hij belde mij om mij
erover te vertellen. Ik voelde mij alsof ik in een film speelde. Nu
heb ik dat idee opnieuw en wat dat betreft, ik zit midden in een film!
Een film van Matt Debow en mij. We breiden de productie nog wat uit
met een paar interviews en dan voegen we alles tezamen en komt hij in
de herfst uit. We kunnen hulp gebruiken van iedereen. We zijn speciaal
op zoek naar originele foto’s en videobanden van verminkingsgevallen
voor onze documentaire: ‘Trail of Terror: Animal & Human Mutilations’.
Tezamen kunnen we de meest uitvoerige documentaire maken die ooit is
uitgebracht over dit voortdurende mysterie. Mijn dank gaat uit naar
allen voor hun onafgebroken interesse in dit fenomeen. Het zou de verantwoordelijkheid
van alle wetsdienaren, journalisten, media producers en uitgevers moeten
zijn om tezamen te komen en antwoorden te vinden op een probleem dat
zoveel boeren wereldwijd raakt.
Ted
Oliphant
Producer Documentaire Motion Picture
Voormalig politieagent, politie departement te Fyffe, USA
tedoliphant@hotmail.com
P.O. Box 138
Port Costa, CA 94569
Ik heb Ted Oliphant om toestemming gevraagd zijn artikel te vertalen
en hem meteen gevraagd wanneer zijn documentaire uitkomt.
Onderstaand zijn antwoord:
Hello Paul,
Greetings & Many Thanks for your translation of my 2003 article on cattle mutilations.
I am currently in production of a new documentary on Cattle Mutilations, complete with new interviews with journalists whose stories were killed, police officers who have been silenced and farmers including former police coroners who have lost livestock. It is very intense interviewing these witnesses.
Is it Aliens, The government, coyotes or Satanists? The viewer will be able to decide for themselves when this documentary is released around the end of 2004.
Thanks again for your international support of my investigation into who is responsible for these horrible crimes.
Ted Oliphant
USA