Vragen stellen

PRINTBARE VERSIE

WAT ALS....

Door: Loes Modderman

mei 2013

Mensen die deze site bezoeken doen dat meestal niet voor niets. Zulke mensen hebben interesse in het onderwerp, of ze hebben bedacht dat het grappig kan zijn eens te zien wat die gekken geloven. Dat laatste is een motivatie die ons allemaal bij tijd en wijle motiveert. Ik mag zelf graag kijken wie er nu weer de platte aarde propageert (die mensen zijn er nog steeds! ), alleen heb ik daar UFOwijzer niet voor nodig. Wij allen hebben onze grenzen als het gaat om wat we 'geloven' en wat niet, en vaak komt daar in de loop van ons leven niet veel verandering in.

Misschien hebben zowel gelovigen als ongelovigen en alles ertussenin zich wel eens afgevraagd wat we zouden doen als we een alien zouden ontmoeten. Zo niet, dan stel ik voor dat de lezer daar nu mee begint. Laat weten aan de webmaster wat u zou vragen aan een alien. Dan worden later uw vragen op de site gezet. (Stuur je mail naar ufowijzer@hotmail.com met als onderwerp 'Mijn vraag aan een alien'. Je mail wordt doorgestuurd naar Loes en zij zal ze in een artikel verwerken.)

Maar eerst een verhaaltje, dan kunt u zich vast inleven.

Stel, er landt een UFOtje in onze achtertuin en daar stapt een EeTeetje uit. Die belt netjes aan de voordeur, want ETkindertjes krijgen op hun thuisplaneet les in hoe je met aliens die het licht nog niet hebben gezien omgaat. Ze leren dat we een potentieel gevaarlijke soort zijn, en dat hun astronauten erg dapper zijn om op verkenning te gaan naar planeet Terra. Ze krijgen het geval van Roswell tijdens hun geschiedenisles, en daar worden die kindertjes nog minder blij van. Iedere jaar gedenken ze die dag als een zwarte in de geschiedenis van de exploratie. Evengoed zijn er heel wat die ruimtevaarder willen worden, net als bij ons.

En als ze dan eindelijk groot genoeg zijn, en alle kneepjes hebben geleerd van het schotelmanoeuvreren en het zwaartekrachtopheffen en hoe ze schietgrage straaljagers moeten ontwijken, dan eindelijk, éindelijk zijn ze klaar om met hun vliegensvlugge schotel door hun eerste wormhole te duiken, op weg naar Terra, waar ze in een oogwenk aankomen. Toevallig boven het huis van een van ons. Als ze geluk hebben kijkt niemand omhoog - weinig inwoners van Terra kijken regelmatig naar de hemel - dan kunnen ze ongezien landen. In onze achtertuin, zoals ik al zei. Dan gaat even later de bel. En daar staat een manneke van een meter lang in een beetje vreemd grote ogen ons aan te staren.

Dat is even schrikken. Het hartje van het manneke, ook wel bekend als 'grey' klopt angstig. Zal de bewoner van het huis nu de deur dichtgooien? Een schiettuig achter het buffet vandaan halen, zodat hij moet rennen voor z'n leven? Thuis heeft hij geleerd dat het onverstandig is een voetje tussen de deur te plaatsen. "Ik kom in vrede", zegt hij, telepathisch, maar wij pikken dat niet helemaal op. Verwarde gedachten racen door ons hoofd, waar het manneke geen astronautenkoekje van kan bakken. Hadden we nou allemaal maar Esperanto geleerd, want dit schiet niet op.

Gelukkig doet het manneke geen onverwachte dingen, en heel toevallig zijn wij ook niet van de bellicose soort. We nodigen hem binnen - gebarentaal is universeel - en bieden hem koffie aan. Het manneke voelt zich al wat veiliger maar de koffie lijkt hem niet te smaken, en ook het koekje laat hij liggen. Wel kijkt hij even verbaasd naar het schoteltje onder zijn kopje, alsof hij denkt...hee ...dus dit?

Wij ondertussen beginnen doordrongen te raken van de ongewone situatie, en er schieten scenario's door ons hoofd. Zal iemand ons geloven? Moeten we het mannetje gevangennemen om een bewijs te hebben? Ons gastje wordt onrustig van zulke gedachten, en wij worden onrustig van het hartelijk gelach van de buren dat we ons nu al levendig kunnen voorstellen. Kunnen onze kinderen nog wel gewoon naar school? Zal onze huisdeur beklad worden met 'Vertrokken naar Mars'? Of 'Hier woont Adamski?'

Dan nemen we een kloek besluit: we maken ons even geen zorgen en halen uit het moment wat erin zit. Het kwartje is gevallen: we gaan EeTeetje vragen stellen. Het mannetje zucht een diepe zucht van verlichting. Dat was op het nippertje.

De communicatie blijkt soepeler te gaan dan we ooit hadden durven hopen. Als wij maar helder denken - niet zo makkelijk voor de meeste Nederlanders - dan krijgen we heldere antwoorden. Het is jammer dat we geen tijd hebben gehad om tevoren vragen te prepareren, maar wie had ook kunnen denken dat er op een gewone dinsdagavond een schoteltje zou landen in onze achtertuin. Niemand toch? Nou dan.

En terwijl we ons gezicht op sprekend zetten en onze gast ons verwachtingsvol aan zit te kijken stellen we in gedachten de volgende vragen...