DE FATALE VLUCHT VAN KAPITEIN THOMAS MANTELL
Door: Tony Dodd
Overgenomen en vertaald door Paul Harmans uit ‘UFO Magazine’ uitgave juli/augustus 1996
Vele verhalen zijn er al geschreven over de voortijdige dood van
kapitein Thomas Mantell, wiens USAF P-51 Mustang vliegtuig crashte
op 7 januari 1948 kort nadat hij een UFO observeerde die in de lucht
zweefde dicht bij de Amerikaanse luchtmachtbasis Godmanfield in
Kentucky.
Thomas
Mantell
Zoals van vele incidenten in de loop der tijd, bleven de officiële Mantell-dossiers als geheim geclassificeerd en samen met de waarheid daarin liggen ze stof te vergaren in een of andere kluis, waarschijnlijk op luchtmachtbasis Wright Patterson in Dayton, Ohio.
Door de jaren heen hebben vele onderzoekers gediscussieerd over deze aan UFO’s gerelateerde verhalen, maar het definitieve bewijs voor deze incidenten is nooit geleverd. Het zelfvernietigingsmechanisme dat onlosmakelijk verbonden lijkt met het UFO-onderzoek - gekoppeld aan een slim desinformatieprogramma - heeft de opzienbarende waarheid tot op de dag van vandaag verborgen weten te houden. De Thomas Mantell zaak vormt op deze regel geen uitzondering. De tragische dood van deze moedige piloot is officieel toegeschreven aan: ‘een fout van de piloot’ en wie is bij machte dat te weerleggen?
Mantell zelf kan zijn verrichtingen,
en daarmee de waarheid van wat er die dag gebeurde bij de confrontatie,
niet navertellen. Het officiële oordeel van de luchtmacht,
en dat is het ook van veel UFO-onderzoekers, is dat Mantell buiten
bewustzijn is geraakt tijdens de achtervolging van, wat later werd
omschreven als, een hogeluchtlaagweerballon.
De zaak werd officieel afgesloten en de ware omstandigheden, waarvan
sommige waren uitgelekt, werden toegevoegd aan de dossiers van ‘Project
Saucer’ de geheime onderzoekscommissie die in 1948 vanaf de
luchtmachtbasis Wright Patterson opereerde.
De
officiële versie van de gebeurtenissen
Het Thomas Mantell incident nam zijn aanvang om 12.30 uur op 7 januari
1948, toen luchtverkeersleiders op de controletoren van de luchtmachtbasis
Godmanfield in Kentucky, een vreemd ongeïdentificeerd luchtvaartuig
waarnamen dat in de lucht zweefde dicht bij de basis. Verscheidene
hoge officieren werden erbij geroepen en de leidinggevende operationele-
en inlichtingenofficier werd al snel bijgestaan door de bevelhebber
van de basis, maar geen van hen was in staat het langzaam roterende
object te identificeren.
Terzelfder tijd waren er vier P-51 Mustang gevechtsvliegtuigen aan een routine trainingsvlucht bezig onder commando van kapitein Thomas Mantell. Ze vlogen richting Godmanfield toen om ongeveer 14.45 uur de dienstdoende bevelhebber op de controletoren hen opdroeg het vreemde object te observeren. Kapitein Mantell bevestigde de order. Korte tijd daarna vroeg één van de piloten toestemming om zijn vlucht af te breken vanwege dreigend brandstoftekort. Zo bleven er drie toestellen over die doorvlogen richting het vreemde object.
P-51
Mustang gevechtsvliegtuigen
De volgende radioboodschap kwam van één van de drie overgebleven piloten, die zei dat hij zijn oriëntatie kwijt raakte en bang was te verdwalen. Hij kreeg ook permissie zijn vlucht af te breken en terug te keren, maar hij zou vergezeld worden door één van de twee overgebleven piloten, die opdracht kreeg hem te begeleiden en veilig terug te brengen naar de basis. Het enig overgebleven vliegtuig dat nu de achtervolging voortzette, was dat van kapitein Thomas Mantell.
Op 4500 meter hoogte nam Mantell contact op met de toren en meldde dat hij het object in zicht had en klimmende was om het te onderzoeken. Korte tijd later rapporteerde hij dat hij bij het object was en dat was de laatste uitzending die van hem ontvangen werd. Mantells toestel crashte zo’n 130 mijl uit de buurt van Godmanfield.
Het officiële rapport van de luchtvaartinspectie over de crash vermeldde: dat volgens hun opinie kapitein Mantell het bewustzijn had verloren ten gevolge van zuurstofgebrek. Het toestel klom daarna door de hoogte in totdat het onder zo’n sterke hoek steeg waardoor het stuwkracht te kort kwam om door te gaan. Het begon dan aan een draai naar links en de vleugel richtte zich naar beneden even later gevolgd door de neus van het toestel wat een sterk draaiende spiraal tot gevolg had. Met de ongecontroleerde daling liep de snelheid zodanig op, dat dat het uiteen vallen van het vliegtuig tot gevolg had. Er wordt aangenomen dat kapitein Mantell niet meer bij bewustzijn is gekomen. Dit wordt ingegeven door het feit dat de borg van zijn schietstoel nog op zijn plaats zat na de crash. Hij had dus niet de mogelijkheid gegrepen om het vliegtuig te verlaten. Zij stonden tevens op het standpunt dat de UFO in geen enkel opzicht verantwoordelijk was voor de crash.
Na
vijftig jaar een historische doorbraak?
Kapitein James ‘Jim’ F Duesler, was gestationeerd op
Godmanfield ten tijde van het Mantell-incident. Kapitein Duesler
trouwde later met een Engels meisje en emigreerde vele jaren geleden
naar Engeland. In de loop der tijd overleed zijn vrouw en hij woont
nu gepensioneerd en alleen in midden Engeland. In de afgelopen twee
of drie jaar had ik vele gesprekken met kapitein Duesler over het
Thomas Mantell incident, samen met collega-onderzoekers Roy en Ann
Wilkinson, die hem ook in zijn huis interviewden.
Kapitein Duesler is een warm, oprecht en aangenaam persoon waarmee men snel bevriend raakt. Een onomkoopbaar gentleman. Er viel voor hem geen enkel voordeel te behalen bij het vertellen van zijn versie van het Mantell incident, waarin hij een overzicht geeft over de vele fouten die zich in het officiële rapport bevinden. Een rapport dat is uitgegeven door het ministerie van defensie en dat een officiële verklaring bevat, zogenaamd door kapitein Duesler ten tijde van het incident geschreven.
Kapitein Duesler vertelde mij persoonlijk dat hij nooit een verklaring naar enige autoriteit had geschreven over zijn bevindingen van het incident en dat zijn verklaring in het stuk van het ministerie van defensie dus een vervalsing is.
Hij vertelde me ook dat in het vervalste stuk de woorden voorkomen: ‘Gerelateerd aan een eensluidend afschrift van James F. Duesler; jr. kapitein USAF.’ Kapitein Duesler zegt: “Dit is zonneklaar vervalst omdat ik niet heb gediend in de USAF, ik was in dienst bij het US Army Air Corps voordat dit overging naar de USAF.
In het vervolg van dit verhaal noem ik kapitein Duesler ‘Jim’ omdat hij nu de status van burger heeft en vertel het als gezien door zijn ogen met behulp van een op band opgenomen interview.
kapitein Duesler ‘Jim’: "Op de middag van 7 januari 1948 stond ik op het parkeerplatform van Godmanfield te praten met kapitein Warren Carter, de baseoperations officier, toen een van de kantoorbeambten van het operatiecentrum naar ons toekwam en kapitein Carter vertelde dat hij werd verwacht op de controletoren. Hij ging meteen naar de toren en korte tijd later vroeg hij mij bij hem te komen omdat er iets belangrijks gaande was.
Ik ging naar de controletoren en werd verteld in een bepaalde richting in de lucht te kijken. Een klein stuk papier was op het raam van de controletoren geplakt om een indicatie te geven van de richting. Ik keek naar buiten en zag een vreemd grijs uitziend object dat op een afstand in de lucht zweefde. Vanwege de vorm beschreven we het als een omgekeerd ijscohorentje. Het wijdere gedeelte wees naar de grond en het smallere naar de lucht. We merkten ook op dat het object leek te roteren omdat het een zwarte streep had die liep van de top naar de bodem en bewoog, wat de indruk gaf van ronddraaien. Het brede gedeelte had een rode kleur.
Op dat moment naderde een vlucht van vier P-51 Mustangs Godmanfield. De vlucht stond onder commando van kapitein Thomas Mantell. Mantell werd op de hoogte gebracht van het object en werd gevraagd het te onderzoeken. Hij reageerde hierop en vertelde ons dat hij op onderzoek uitging. Eén van de piloten rapporteerde dat hij zonder brandstof zat en vroeg permissie om terug te mogen keren naar de basis. Die werd gegeven en de andere drie gingen verder met hun onderzoek. Toen kwam een tweede piloot over de intercom en zei dat hij onzeker was over zijn positie en bang was te verdwalen, hij vroeg toestemming om terug te mogen keren. Die kreeg hij en één van de twee overgebleven vliegers kreeg opdracht hem terug te begeleiden naar de basis.
P-51
Mustang
Zo bleef Mantell alleen over, vliegend naar het object in de verte. Het laatste radiocontact met Mantell was toen hij op zo’n 4500 meter hoogte zat, waarin hij zei dat hij het object in het vizier had en dichterbij ging voor een beter zicht. Niets werd er daarna nog van hem vernomen. Het object werd toen door de bewolking aan het zicht onttrokken. Op dat punt verloren wij de interesse in het object en ik keerde terug naar mijn verblijf.
Om ongeveer 01.00 uur in de morgen werd ik door het personeel van de controletoren gewekt uit mijn slaap. Ze vertelden mij dat ze iets vreemds zagen in de lucht. Ik stond op en ging naar de toren waar ze me op een object wezen dat in de verte in een wijde boog ronddraaide. Iedereen was het erover eens dat het sigaarvormig was en het gloeide met een flauw oranje kleur.
Gelijktijdig had het personeel van de controletorens van St.Louis en Wright Pattterson berichten ontvangen van hetzelfde sigaarvormige object. Het object werd ook aan de toren van St. Louis gemeld door een vlucht B-25 Mitchell bommenwerpers. Uiteindelijk ging ik terug naar mijn bed, maar werd om 03.00 uur opnieuw gewekt en kreeg het bericht dat het toestel van Thomas Mantell was neergestort zo’n 130 mijl verderop. Omdat ik lid was van de ongevallenraad moest ik de plaats van het ongeval bezoeken.
Vreemde
situatie op de plaats van de crash
In gezelschap van twee anderen bezocht ik de locatie en bij aankomst
merkte ik op dat het toestel was gecrasht niet ver van de weg en
vreemd genoeg was neergekomen in het midden van een kleine open
plek tussen hoge bomen. Mij werd verteld dat het lichaam van de
piloot al uit het vliegtuig was gehaald en was weggebracht. Er werd
mij ook verteld, door de militairen op de locatie, dat nergens op
het lichaam de huid was beschadigd of doorboord, toch waren alle
botten gebroken en zelfs verpulverd.
Bij de inspectie van het toestel merkte ik op dat het wel heel vreemd was neergekomen. De vleugels en het staartgedeelte waren afgebroken door de klap op de grond en lagen op korte afstand van het toestel. Er was geen schade aan de omringende bomen dus het vliegtuig had duidelijk geen voor- of zijwaartse beweging toen het naar beneden kwam. Het leek erop alsof het rechtstandig was neergekomen op de open plek.
Er was heel weinig schade aan de romp die nog uit één stuk bestond en er was geen spoor van bloed of iets dergelijks in de cockpit. Er waren geen krassen op de romp die erop duidden dat er een voorwaartse beweging was geweest tijdens het neerkomen en ook de propellerbladen gaven geen schade te zien die aangaf dat ze draaiden ten tijde van de crash. Eén blad was doorgedrongen in de bodem.
Het schadepatroon kwam niet overeen met dat van een vliegtuig van dit type dat zich met hoge snelheid in de grond boort. Juist vanwege de grote motor in de neus van het toestel, zou het naar beneden moeten komen met de neus omlaag gericht en het zou de grond ook onder die hoek hebben geraakt. Zelfs als het in staat was geweest in glijvlucht naar beneden te komen dan had het een rij bomen af moeten breken en een vore in de grond moeten trekken. Geen van deze kentekenen was aanwezig. Alle aanwijzingen wezen erop dat het rechtstandig in de opening was gevallen. Ik moet toegeven dat ik dat heel erg vreemd vond.
De
crashsite van het toestel van Mantell
De volgende dag kwam ene dr. Loading aan van Wright Pattersonfield, Ohio. Hij was luchtvaarttechnicus met een PhD. en hij stond aan het hoofd van wat hij noemde het: ‘Saucer Project’. Hij vertelde me over de vele dossiers die ze hadden wat betreft vliegende schotels en zei dat ze zich ervan bewust waren dat de meeste waarnemingen kwamen uit gebieden met veel industrie en hoge militaire activiteit. Niet de normale alledaagse militaire activiteiten, maar als er grote oefeningen plaatsvonden. Ze hadden twee piloten in het team. Eén was gestationeerd in Pittsburg en de andere in Birmingham, dit waren de gebieden met hoge schotelactiviteit.
Interessant is dat een heel uitgebreide militaire oefening had plaatsgevonden op Camp Campbell, zo’n 50 mijl verderop, op de dag dat Mantell crashte. Dr. Loading gaf mij te kennen dat zij zich ervan bewust waren dat dit soort voertuigen van buitenaardse herkomst waren en zei: “Dank God dat ze niet vijandig zijn, we zouden geen schijn van kans hebben”. Hij ging door met mij te vertellen dat ze al vele jaren een grote hoeveelheid dossiers hadden op Wrightfield.
Korte
opmerking Paul Harmans - ufowijzer
Voordat in 1949 op 11 februari “Project Grudge” te Wright
Patterson werd geïnstalleerd, was het onderwerp ‘vliegende
schotels’ nog geen aanleiding tot daverende lachsalvo’s.
Er waren nog geen vooroordelen; het was een nieuw en spannend fenomeen
waarover men in alle vrijheid kon praten. In dit licht bezien kunnen
we de uitspraken van Dr. Loading beter plaatsen. Pas nadat de onderzoekers
van ‘Project Grudge’ in hun eindrapportage aangaven
dat UFO-waarnemingen o.a. het resultaat waren van grappenmakers
en massahysterie en in het daaropvolgende ‘Project Blue Book’
een campagne werd gestart om het UFO-verschijnsel te ridiculiseren,
dus belachelijk te maken, hielden al snel veel mensen in het openbaar
hun mond over dit onderwerp.
Op dat moment kregen we gezelschap van twee militaire agenten waarvan ik dacht dat ze van het Counter inlichtingenkorps of van de recherche waren. Ik weet niet precies van welke omdat ze in burgerkleding waren. Korte tijd later kregen we te horen dat twee vrouwen, die in verschillende locaties woonden en elkaar niet kenden, een UFO hadden gerapporteerd op de dag van de crash. Eén vrouw meldde haar waarneming aan de rijkspolitie en de ander deed haar verhaal op het plaatselijke sheriffskantoor. Nadat we hiervan op de hoogte waren gebracht, verdwenen de twee in burgerkleding met spoed om de twee getuigen te ondervragen.
Er werd vastgesteld dat de twee getuigen woonden in twee verschillende steden zo’n 60 tot 70 mijl uit elkaar en totale vreemden voor elkaar waren. Hun beschrijving van wat ze gezien hadden was hetzelfde. Ze zeiden beiden dat de vliegende schotel zich verplaatste van oost naar west.
Ik moet zeggen dat wij als onderzoekers van de crash op de locatie voor een raadsel stonden wat betreft de schade aan het toestel. De romp, die normaal gesproken zo’n 60cm breed is, was feitelijk onbeschadigd, maar was nu nog maar zo’n 25cm breed. De vleugels en het staartstuk waren eraf gebroken door de klap, maar lagen niet ver van het vliegtuig.
Het officiële rapport meldt dat Mantell een black-out had vanwege zuurstoftekort, dat mag dan wel zo zijn, maar het vliegtuig kwam naar beneden op een wel heel vreemde manier. Er waren geen aanwijzingen voor een mechanische fout aan het toestel voorafgaand aan de crash. Als die er wel geweest zou zijn, dan hadden we verwacht dat Mantell dit zou rapporteren over de radio. Maar zo’n bericht is niet ontvangen.
Zoals ik ook al eerder zei, ik heb Mantell’s lichaam nooit gezien het was al weggehaald voordat ik op de plaats van het ongeval aankwam. De verwondingen van Mantell zijn mij beschreven door de mensen die aanwezig waren toen het lichaam werd weggebracht. Het was in die dagen gebruikelijk dat de lijken van degenen die omgekomen waren bij een crash werden vervoerd in verzegelde loden kisten. Dit is alles wat ik je vertellen kan."
Kort
samengevat
Hier hebben we dus een aantal tot nu toe onbekende feiten van de
beroemde Thomas Mantell zaak, beschreven door een ex-leidinggevend
officier, die direct betrokken was bij het incident. Iemand die
bij leven en welzijn is en woonachtig in Engeland. Dit zijn dus
duidelijk meer feiten over deze zaak dan tot dusverre zijn vrijgegeven
door de autoriteiten. Wat voor conclusies er nog over getrokken
worden, misschien op een dag in de nabije toekomst krijgt het volk
het ware verhaal te horen over dit incident en dan kan kapitein
Thomas Mantell gezuiverd worden van alle blaam en de beschuldigingen
van fouten door hem begaan.
Mijn hartelijke dank aan Jim Duesler voor zijn belangeloze medewerking. Ook aan Roy en Ann Wilkinson, wier moeiteloze assistentie van onschatbare waarde was in dit onderzoek.
Tony Dodd.
