31steDierverminkingRedBluff

PRINTBARE VERSIE

31ste VEEVERMINKING OP EEN CALIFORNISCHE RANCH IN RED BLUFF

Door: Linda Moulton Howe 2006

Vertaling: Paul Harmans

“We hebben hier ook een jong kalfje gehad dat door de bomen heen was neergegooid, zijn poten zaten vervlochten met de takken.” Rancher Jean Barton.

In Red Bluff, Californië, heeft zich over de laatste tien jaar het 31ste geval van veeverminking voorgedaan. De ranch is eigendom van Jean en Bill Barton. Een paar mijl noordelijker, in Anderson, Californië, werd een rancher in 1999 en 2004 met een verminking geconfronteerd.

13 januari 2006 Red Bluff, Californië - Gedurende de laatste halve eeuw wordt er wereldwijd dood vee aangetroffen dat op een ongewone wijze om het leven is gekomen en dat door de officiële instanties ‘dierverminking’ wordt genoemd. Zowel huisdieren, vee en in het wild levende dieren zijn er de dupe van, maar onder paarden en rundvee komt het het vaakst voor. Ranchers en politieagenten staan al heel lang voor een raadsel omdat dieren worden gevonden waarbij op dezelfde plaatsen huid, weefsel en organen is verwijderd, zoals van het hoofd, de uit- en interne voortplantingsorganen, de anus en over het algemeen zonder bloedverlies. Er zijn geen sporen van een worsteling of voetsporen rondom het dode dier, zelfs niet de sporen van het dier zelf. Dat eigenaardige feit dwong de gezagsdragers er al lang geleden toe zich af te vragen of de verminkers vanuit de lucht kwamen?

Veel ranchers denken dat hun verminkte vee is opengesneden met behulp van een laser, dit vanwege de bloedeloze insnijdingen. In feite heeft pathologisch onderzoek gedurende de jaren bevestigd dat bij sommige verminkingen de insnijdingen zijn gemaakt met een hitte-energie van de een of andere soort. Maar een ander raadsel is de afwezigheid van koolstofneerslag op de verhitte randen. Aards leven is gebaseerd op koolstof en een normale chirurgische laserinsnijding laat altijd enige zwarte koolstof achter op de randen van de snede, welke kan worden waargenomen met behulp van een microscoop.

17 januari, 1997 Barton Ranch - Restjes van pure hemoglobine gevonden op verminkte stier.
Biofysicus W.C. Levengood in Grass Lake, Michigan denkt dat er een zeer complex stel energieën bij betrokken is. Hij begon met een studie naar de grasmonsters afkomstig van de plek van verminkingen. Een gelijkwaardig patroon van gasstofwisselingsveranderingen in de celorganellen van de planten werd herhaaldelijk bevestigd. Dat was ook het geval bij het gras dat was verzameld nabij het rectum van een verminkte stier die op 17 januari 1997 was gevonden in noordelijk Californië op de ranch van Jean en Bill Barton.

Dode en verminkte 2000 pond zware stier. Gevonden op 17 januari 1997 door de eigenaren Jean en Bill Barton op hun winterranch nabij Red Bluff, Californië. Veldonderzoeker Jean Bilodeaux van BLT Research verzamelt weefsel, gras en grondmonsters, inclusief ongewone verharde donkere deeltjes op de testikels en de borst van de stier nabij de insnijdingen.
Foto: Jean Barton

De Bartons inspecteerden per paard hun vee op hun winterranch en vonden daarbij hun 2000 pond zware Black Angus-stier dood en verminkt in een afgelegen veld, bezaaid met los vulkanisch gesteente, dat alleen te voet of per paard kan worden bereikt. Veldonderzoeker Jean Bilodeaux ontdekte een ongewone substantie op de borst en de testikels dat hard en zwart was. Biofysicus Levengood bevestigde dat de substantie pure runder-hemoglobine was dat alleen geproduceerd kan worden met complexe centrifugeprocessen in een laboratorium. Hij vertelde mij: “Om dit te doen moet je de celmembranen rondom de rode en witte bloedlichaampjes openbreken om de hemoglobinemoleculen te verwijderen. Dat vergt een laboratoriumprocedure met exacte biochemische stappen. Het is volkomen onbegrijpelijk hoe de hemoglobine, in het midden van de nacht, in het open veld kon, kon worden verwijderd uit de cellulaire delen en dat een deel ervan terechtkwam op het dier.”

Uitgedroogd fragment van een zwart deeltje dat werd gevonden op de borst van een verminkte stier in Red Bluff. Deze microfoto (450x) laat een ononderbroken ‘gescheurde modder’ patroon zien en geen teken van cellulaire structuren zoals die van rode en witte bloedlichaampjes. Analytisch scheikundig onderzoek heeft bepaald dat het pure runder-hemoglobine is.
Microfoto: W.C. Levengood

7 augustus 2004 Anderson, op een Californische ranch
Ten noorden van de Barton-ranch, in Anderson, Californië, werd op 7 augustus een dood en verminkt vrouwelijk kalfje van twee of drie dagen oud gevonden. Ze had keurige, bloedeloze insnijdingen die herinnerden aan een eerdere verminking. Een dierenarts nam foto’s van die eerdere verminking van een koe en vertelde de rancher dat er geen verklaring was voor de wijze waarop bij het dier het vlees van de wang, de ogen, de uiers, het rectum en de vagina zo exact en zonder bloedverlies waren verwijderd. Toen, in augustus 2004, onderging het zojuist geboren koekalf hetzelfde lot.

Pasgeboren koekalf, overdag gedood en vermink. Gevonden op 7 augustus 2004 op de Harry en Carole Hawes ranch in Anderson, Californië.
Foto: Carole Hawes

Gele pijl wijst naar de insnijding bij de staart die dwars door het staartbot van het pasgeboren kalf is gegaan.

4 januari 2005 Barton Ranch
Vijf maanden later, op 4 januari 2005, werd op de Red Bluff-ranch door Jean en Bill Barton één van hun andere stieren gevonden. Hij lag dood en verminkt onderaan een steile heuvel.

Dode stier met bloedeloze insnijdingen. Gevonden op 4 januari 2005 op de Barton-ranch.
Foto’s: Jean Barton

5 januari 2006 Barton-ranch 31ste veeverminking
Eén jaar nadien, op 5 januari 2006, vonden de Bartons alweer een stier onderaan dezelfde steile heuvel. Het karkas was omgeven door regenwater en modder, maar er waren geen sporen van wat dan ook en geen tekenen die wezen op een doodsstrijd.

Alweer een stier met bloedeloze insnijdingen. Gevonden op de Barton-ranch op 5 januari 2006 in een afgelegen en rotsig veld.
Foto: Jean Barton

De rechterkaak van de stier was ontdaan van alle vlees, de tong was verwijderd, het rechteroog weg, het rechteroor was precies boven het oormerk recht afgesneden en het rectum was uitgeboord.
Foto: Jean Barton

INTERVIEW

Jean Barton: (Runt samen met haar man Bill Barton al 50 jaar de ranch in Red Bluff.) Toen ik de stier naderde zag ik dat het rectum was uitgesneden in een mooie gelijkmatige cirkel, precies zoals de meeste daarvan was het compleet cirkelvormig. In de maagstreek zaten rechte sneden in de vacht. Toen ik naar de kop keek, bleek het kaakbeen van al het vlees en huid te zijn ontdaan en dat was precies wat er tien jaar geleden bij de eerste verminkte koe van ons was gebeurd. Toen ik beter keek zag ik dat er geen oogbal meer was, ondanks dat de oogkas niet was uitgeboord, zoals bij sommige wel het geval is.

Boven: Cirkel van vlees verwijderd van het rectum van de stier.
Onder: Rechteroog, de helft van het rechteroor, vlees van het rechterkaakbeen en de tong verwijderd.
Foto’s: Jean Barton

Aan het oor zat het oormerk #726 en daarboven een rechte snede dwars door het oor. Gebruikelijk is dat het hele oor tot aan de schedel weg is, maar bij deze stier, waarschijnlijk vanwege het label, was het slechts de tip.

Het oormerk #726 van de stier in het rechteroor van de stier dat half was afgesneden.
Foto: Jean Barton

Linda Moulton Howe: Hoe was het met de tong en de tanden?

Jean Barton: Ik geloof dat alle tanden er nog wel waren, maar de tong was compleet weggehaald, omdat dat altijd gebeurt, tenminste in de gevallen bij ons.

Linda Moulton Howe: Het schijnt dat deze stier van ongeveer twee jaar oud onderaan een steile heuvel of rots lag en er daar een behoorlijk aantal stenen rondom ligt.

Jean Barton: Ons vee heeft een rotsachtig terrein hier ten oosten van Red Bluff en de stier lag op de bodem van een geul. Het is de meeste tijd van het jaar een droge bedding, maar we hebben een hoop regen gehad, dus ligt er veel water rondom de stier.

Linda Moulton Howe: Graast er ook nog ander vee in dat gebied?

Jean Barton: Ja, al ons vee graast in dat verscheidene acre grote gebied.

Linda Moulton Howe: Is hij het enige dier dat het slachtoffer lijkt te zijn van wat er gebeurd is?

Jean Barton: Voor wat betreft die vijfde januari 2006 wel. Maar we hebben een stier verloren in hetzelfde veld op 4 januari 2005 en nog één eerder in januari 1997.

Linda Moulton Howe: Is er iets met januari?

Jean Barton: Ik heb geen idee waarom we ze in januari kwijtraakten. Ik denk overigens dat die andere in februari was.

HOGE VREEMDHEIDSGRAAD BIJ DOOD VEE OP DE BARTON-RANCH

Linda Moulton Howe: Kun je een overzicht geven van de 31 ongewone sterfgevallen van vee in de laatste tien jaar op jullie ranch in Red Bluff?

Jean Barton: De eerste twee koeien hadden juist een week of drie daarvoor gekalfd en ze wierpen beide een stierkalfje. Dat was in de zomer terwijl ze graasden in het Lassen National Forest op Papoose Meadow. Dat waren de eerste twee waarvan we echt wisten wat we vonden. Het waren die eerste dieren die we daar boven in Susanville verloren waarvan we door kregen dat het anders was, toen de dierenarts kwam samen met de plaatsvervangende sheriff en een lijkschouwing deed op de twee koeien. Het waren de laserinsnijdingen zonder bloed. Dat is nog zo iets, maar het kwam zo vaak voor dat het mij nooit eerder was opgevallen, geen bloed!

Linda Moulton Howe: Dat is iets wat typisch is aan de ongewone dood van dieren en wat in verband wordt gebracht met de buitenaardse biologische wezens die genoemd worden in de gelekte documenten van onze eigen regering. Maar de overheid beweert dat het aanvallen van roofdieren zijn. Ik ben op de universiteiten geweest die de aanvallen van roofdieren bestuderen en wat je vindt is dat er in dat geval overal bloed zit, je kunt het zien op al hun foto’s.

Jean Barton: O ja, en het vouwen van de voor- en achterpoten als ze sterven. Mijn vee is gewoon neergevallen. Er is geen beweging van de poten.

Linda Moulton Howe: Geen tekenen op de grond van een worsteling?

Jean Barton: Juist. Sinds die twee hadden we een paar pasgeborenen. Ze hadden nog nooit gelopen, ze werden meteen gedood.

We hebben een jong kalfje gehad dat door de bomen heen naar beneden was gedropt, dat weten we omdat zijn poten zaten verstrengeld in boomtakken. Er is hier ook een buurman, hier boven in Anderson, de man waarvan je ook zijn gevallen hebt onderzocht, en het lijkt erop alsof ze soms door de bomen naar beneden zijn gegooid.

Linda Moulton Howe: Precies, en in mijn boek ‘Glimpses Of Other Realities, Vol II’ beschrijft een van de weinige ooggetuigen van de zeer vreemde verlichte objecten in de lucht en de lichtstralen, de kuilen in de grond waar verminkt vee naar beneden is gegooid, vanuit die verlichte objecten, vanaf een behoorlijke hoogte, zodat er een kuil ontstaat rondom het karkas.

Jean Barton: Ik weet niets van kuilen, maar we hadden hier wel die gehoornde koe van de buren die samen met onze kudde in de bergen liep en zij was naar beneden gegooid en een hoorn zat vast in de grond. Ik kon haar kop niet optillen om die hoorn uit de grond te trekken, daar waren twee man voor nodig. En zij was gekookt! Ik bedoel daarmee dat het binnenste van haar lichaam, dat voornamelijk uit vochtig weefsel bestaat, zo droog was als cornflakes. En er zaten zwarte verschroeide plekken op de beenderen, de ribben en op het haar rondom de insnijdingen.

Linda Moulton Howe: Heb je een dierenarts of iemand van de politie naar dat dier laten kijken?

Jean Barton: Nee, o wacht, dat deden we wel omdat de spoorzoeker erbij kwam. Hij is een professionele spoorzoeker en hij kwam samen met het personeel van de boswachterij of van de sheriff, van één van die twee. Hij liep rond om te kijken naar sporen van auto’s of van mensen of van iets anders. Het was een verse weide waarin we pas sinds een week de koeien hadden staan. Dus het was nog niet vertrapt, maar hij kon niets vinden, zelfs geen sporen van een prairiewolf.

Er worden ook verminkte dieren in de sneeuw gevonden waaromheen geen enkel spoor is te vinden.
(Op bovenstaande foto is de zaak al vertrapt.)

We hebben ook eenjarige gehad, o ja, koekalveren van drie maanden oud die slechts één dag op de voederplaats rondhuppelden toen we die dag hooi voerden en de volgende dag waren ze dood. Eén daarvan hebben we opgestuurd aan de universiteit van Californië. Aan het Davis Forensisch Veterinair Laboratorium. Zij zeiden dat het gewoon dood was gegaan.

Linda Moulton Howe: Ze hadden geen verklaring voor de insnijdingen?

Jean Barton: Nee. Ook niet over het feit dat de laatste 40 centimeter van het darmkanaal was verdwenen. Maar het was dood en zij presenteerden ons een rekening, dus nu beginnen we daar niet meer aan. Als de lokale hulpsheriff langskomt en zegt: “Oh, dat is het werk van een prairiewolf”, (lacht). Als ze allemaal dezelfde insnijdingen hebben? Het is het niet waard om mijn tijd te verspillen aan het contact met de autoriteiten, niet meer.

Toen verloren we dat mooie eenjarige koekalf. Ze was zo schitterend, één van mijn huisdieren aan het Eagle Lake. Jij kwam nog langs om het te onderzoeken. Dat was echt een vreemd geval, omdat binnen twee weken haar schedel helemaal was ontdaan van alle huid en vlees. En de gele motten, ze beten ons als we ver van het karkas verwijderd waren, maar zodra we daar dichtbij stonden, waren we daarvan gevrijwaard. Bij haar stond ook het haar op haar nek en het midden van de rug recht overeind.

Linda Moulton Howe: We hebben er toen nog over gesproken dat er iets van een restenergie moest zijn die de gele motten weghield van haar karkas.

Jean Barton: Ja, iedereen werd gebeten zodra ze weg waren van het karkas. Dat was echt vreemd.

WIE? OF WAT? DOODT EN VERMINKT HET VEE OP DE BARTON-RANCH?

Linda Moulton Howe: Wat is het dat jou er sinds 1995 van heeft overtuigd dat roofdieren, zoals prairiewolven, niet de verklaring zijn?

Jean Barton: We hadden hier een zeer intelligente hulpsheriff, in Lassen County, die op het Internet had gezocht en had gelezen over dierverminkingen in Alabama. Daar misten de dieren dezelfde dingen die onze twee koeien misten. Je gaat dan verbanden leggen en toen ontmoette ik jou. Ik was in die tijd echt sceptisch, maar je vroeg om grasmonsters voor dr. Levengood. Die monsters overtuigde mij ervan dat er iets vreemds aan de hand was.

Een vrouw aan de westkant van Red Bluff belde mij en vroeg mij te komen kijken naar foto’s die ze had genomen van een hert dat was gedood. Het was gebeurd binnen de stadsgrenzen, maar het stond in een schuur en het miste het rectum en verschillende andere delen. Precies zoals bij een koe.

Er staan hier wat eikenbomen langs de kreek. We lieten onze koeien in dat 30 acre grote gebied kalveren. Dat jonge kalfje, het was misschien een week oud of zo, dat vonden we op de bodem van een greppel. Hij lag onder een boom, maar de manier waarop een tak tussen zijn poten zat was heel ongewoon, het was gewoon onmogelijk dat hij dood was gegaan en dat zijn poten op die manier zaten. Eén deel van een tak lag bovenop een voorpoot en het andere deel zat onder zijn achterpoten.

Linda Moulton Howe: Dat impliceert dat hij door de taken van de boom is gevallen?

Jean Barton: Nou ja, dat is wel mijn vermoeden.

Dieren in het wild, zoals bijvoorbeeld herten, zijn ook regelmatig slachtoffer van het verminkingsfenomeen en sommige dieren werden teruggevonden op een stroomdrager, zo’n tien meter boven de grond of hangend in een boom.

Linda Moulton Howe: Je hebt hier nu op zijn minst gedurende tien jaar mee te maken en je hebt er 31 dieren aan verloren. Hoelang kan dit nog doorgaan zonder dat iets van de feitelijke waarheid aan de wereld doordringt, dat het iets ‘niet-menselijks’ is dat betrokken is bij deze verminkingen rondom de wereld?

Jean Barton: Ik denk dat het nog een hele generatie zal duren.

Linda Moulton Howe: Waarom?

Jean Barton: Het is iets dat niet politiekcorrect is, iets waarover je niet kunt praten.

Linda Moulton Howe: En je denkt dat mensen het daarom niet zullen erkennen voor wat het werkelijk is?

Jean Barton: Wel, Linda, jij bent de enige persoon waarvan ik weet dat je aandacht aan dit onderwerp besteedt en waarvan je ons in kennis stelt. Ik lees niets over Argentinië en Chili en al die andere Zuid-Amerikaanse landen of over Australië waar ze ook met veeverminkingen hebben te maken, behalve op jouw website earthfiles.com

BUITENAARDSE BIOLOGISCHE WEZENS?

Linda Moulton Howe: Hoe denk jij persoonlijk over het idee dat buitenaardse biologische wezens zijn betrokken bij al deze ongewone verminkingen van je vee hier op je ranch?

Jean Barton: Ik denk dat ze bloed nodig hebben. Ik denk dat ze de voortplantingsorganen nodig hebben, de ogen, de tong en al het bloed wat is afgetapt.

Linda Moulton Howe: Als je dat allemaal bij elkaar optelt, zegt je dat intuïtief iets?

Jean Barton: Ja, maar dat ga ik niet hardop zeggen!

Linda Moulton Howe: Je bedoelt iets van een genetisch verzamelen?

Jean Barton: Daar kan ik het wel mee eens zijn.

Linda Moulton Howe: Als het een genetische verzameling is, waarom zou dat dan jaar na jaar doorgaan, letterlijk gedurende decennia? Iemand zei tegen mij: “Misschien wel gedurende eeuwen.”

Jean Barton: Dat is mogelijk. Ik weet het echt niet, maar wanneer al het bloed weg is en de voortplantingsorganen, zo vaak.

Linda Moulton Howe: En waar zou het allemaal voor gebruikt kunnen worden?

Jean Barton: Dat is een goeie vraag.

U.S. ARMY LUITENANT KOLONEL PHILIP J. CORSO NOEMDE BUITENAARDSE BIOLOGISCHE WEZENS ALS DE DIERVERMINKERS

Wat de meeste mensen niet weten is dat de dierverminkingen direct in verband werden gebracht met buitenaardse biologische wezens door een luitenant kolonel van het Amerikaanse leger. Zijn naam is Philip J. Corso. Zijn grensverleggende boek ‘The Day After Roswell’ werd in juli 1997 gepubliceerd, op de 50ste verjaardag van de fameuze en controversiële crash van één of meerdere schijven in het gebied bij Roswell in New Mexico. In zijn boek schrijft Corso: